Secret [Cathal]

Verveeld liep ze over een padje dat naar een bos leidde. Ze had niets te doen, compleet niets. Haar hand gleed naar haar hals waar normaal haar hanger van een wolf hing. Maar die had ze afgestaan aan de demonenleider. Het zou toch niet veel kwaad kunnen, ze zou hem waarschijnlijk toch niet meer zien dus wat maakte het uit? En als ze elkaar zouden zien was dat tijdens de oorlog, dan was ze wel verplicht te doen alsof er niets gebeurt was, alsof dat die avond er nooit geweest was. Ze zuchtte en sloot haar ogen terwijl ze haar hand weer liet zakken. Waarom had ze de hele tijd zoveel vragen over hem? Zoals of hij wel veilig was aangekomen en wat hij nu aan het doen zou zijn. Haar gouden poelen gingen weer langzaam open. Ze moest haar gedachten verzetten. Het was een demoon, de volgende keer dat ze hem zou zien zal ze hem vast moeten vermoorden en dat hij zo aardig tegen haar was was misschien een tijdelijke bijwerking van het wijwater. Ze veranderde in een bruine wolvin en rende door het bos. Ze hield van dit gevoel, de aarde die onder haar poten omhoog vloog, de wind op haar gelaat. Onbewust verscheen er een grijns op haar gezicht en liet ze haar tong uit haar bek hangen. Ondertussen stoof ze tussen de beplanting door, takken, dorens en stammen ontwijkend. Uiteindelijk kwam ze bij een meer uit, of beter gezegd the Bright More. Het stond bekend om slechte gewetens weg te spoelen, maar dan nog was het prachtig. Ze veranderde weer in een mens en ging op een rots zitten om naar het meer te kijken. Het was zo helder en puur, mooier water had ze nog nooit gezien. Een diepe zucht ontsnapte haar mond en ze sloot haar ogen weer.

Een onbekende, maar ergens toch ook wel bekende geur drong haar neus binnen. In de buurt was een engel, maar ze wist niet wie het was. Maar het maakte niet zo veel uit wie het was. Haar blik bleef gevestigd op het meer. De geur werd steeds sterker en ze wist dat de engel dicht in haar buurt was, nog steeds ongeïnteresseerd keek ze naar het meer. Vandaag was één van die dagen dat ze zich rotverveelde, maar ook nergens zin in had. In haar ooghoeken zag ze dat de engel naast haar was geland. 'Sta je hier zomaar te staren naar het meer of heb je een gedachte wat je van je af wil schudden?' Ze staarde nog eventjes naar het meer en draaide dan langzaam haar gezicht naar hem toe. Haar gouden kijkers stonden verveeld. ”Ik zit hier gewoon wat te staren en mijn tijd te verdoen.” De man had sneeuwwit haar, heldere blauwe ogen en een vreemd teken bij zijn oog. ”Ik ben Luna, wie ben jij?” Vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Op dit gebied was ze compleet als een wolf, het ene moment kon ze je ongeïnteresseerd aankijken, maar als je haar aandacht had, werd ze nogal geïnteresseerd. Haar blik gleed naar de kaarten die hij vast had en onbewust hield ze haar hoofd een beetje schuin terwijl ze het bekeek. ”Wat zijn dat?” Haar blik bleef gevestigd op de kaarten, als een spijker in een blok hout.

Als ze toch niets te doen had, kon ze zich maar beter bezighouden met dit kereltje te leren kennen. 'Mijn naam schoonheid, is Cathal Walker maar jij mag mij gewoon Cathal noemen.' Hij nam haar hand en drukte er een zachte kus op. Een verlegen glimlach verscheen op haar gezicht. Normaal kreeg ze als begroeting een knikje, een glimlach of gewoon een aangenaam. Maar dit was ze niet gewend. Hij stond weer recht en met ingeklapte vleugels trok hij zijn blouse recht. ”Leuke naam.” Zei ze met een charmante glimlach. Hij speelde met het stapeltje kaarten en nieuwsgierig hield ze haar hoofd schuin. ”Wat zijn dat?” Vroeg ze met haar blik gevestigd op het stapeltje kaarten. 'Dat zijn tarotkaarten.' Ze fronste haar wenkbrauwen. Ze had het wel eens gehoord, maar waar? De naam kwam haar bekend voor maar ze wist niet meer waar het voor diende. ”Hmmm… Ik heb er al wel eens van gehoord, maar ben vergeten wat het precies is. Wel, ik weet wel dat je er niet mee kan kaarten.” Ze bekeek de kaart die hij haar liet zien aandachtig. Waar diende die dingen ookal weer voor?

Toen ze opmerkte dat je met deze vreemde kaarten vast geen kaartspel kon spelen, grinnikte hij zachtjes. 'Tja, het zijn best bekende kaarten bij oplichters vaak, ze proberen je wijs te maken dat ze de toekomst kunnen zien er in, maar hier heb je een echte professional voor je staan.' Juist ja, dat was het. Nu wist ze het weer. Luna keek Cathal grijnzend aan. ”Bedoel je professionele toekomst kijker of professionele oplichter?” Plaagde ze hem. Hij legde de kaart die hij haar had laten zien weer op de stapel en begon ze te schudden. 'Hoezo ben je hier en niet bij Jace? Jij bent toch bij hem ingetrokken?' Zijn blauwe ogen keken haar recht aan. Wel, dat was ook straight to the point. Luna knipperde even met haar ogen. ”Ingetrokken is niet echt het juiste woord, ik verblijf enkel voor even bij hem.” Ze keek even verward. ”Waarom zou ik trouwens mijn tijd verdoen met de hele tijd in zijn huis te zitten of bij hem te zijn als ik ook op verkenning kan gaan? Ik bedoel, niets tegen Jace, hij is wel aardig, maar ik denk niet dat ik een volledige dag met hem uit kan houden…” Opeens werden haar ogen groot en vervolgens vernauwde ze deze weer snel. ”Hoe weet je dat ik bij hem verblijf?”

De jongen haalde zijn schouders op. 'wij engelen die uit de hemel zijn geschopt zijn ook niet de liefste, en trouwens, je merkt snel dat er iemand bij gekomen is, vooral zo een ziel die heel anders is...' Luna knikte. ”Verklaart een hoop.” Zijn geur kwam haar zo bekent voor en hij deed haar al de hele tijd aan iemand denken. Maar ze wist niet hoe het kwam en wie het was. 'hoor jij eigenlijk niet normaal gezegd bij je roedel te zijn en hun bevellen uit te delen?' Ze haalde haar schouders op. ”Ik had momenteel even wat rust nodig en iemand heeft tijdelijk de leiding over genomen, als er iets ergs gebeurt weten ze me te bereiken en dan zal ik wel naar hen toegesneld komen als dat nodig is. Maar momenteel zijn er nog geen problemen.” Ze bekeek hem nog eens goed. Op wie leek hij toch? Ze kwam er maar niet op. Opeens drong er iets tot haar daar. Cathal Wayland, Wayland. Ze knipperde even met haar ogen. ”Ben je familie van Jace?” Vroeg ze nieuwsgierig. Oh god, Jace had familie? Wel, dit kereltje was gelukkig niet zo arrogant als Jace, maar dan nog.

Ze vertelde hem dat ze even toe was aan wat rust. 'Hmm dat zou kunnen, maar mijn tip, blijf niet te lang weg of de vertrouwen van de roedel zal verdwijnen.' Luna knikte. ”Bedankt.” Wel, ze was toch niet van plan lang te blijven, gewoon een weekend, als ze dat uit hield tenminste. Ze bekeek hem eens goed. Hij leek op iemand die ze kende. Maar wie was het? 'Ben ik zo aantrekkelijk dat je elke detail van mij wilt onthouden?' Toen het tot haar door drong knipperde ze even met haar ogen. ”Ben je familie van Jace?” Vroeg ze nieuwsgierig. 'Bingo!' Lachte hij. 'Het werd tijd dat je het eindelijk door had, maar ja, jammer genoeg ben ik verwant ben de tegenwoordig arrogante Jace.' Luna grinnikte. ”Arme jij… Zie maar dat hij het niet te weten komt dat je dat jammer vind. Je weet maar nooit hoe hij zoiets te weten zou kunnen komen.” Plaagde ze hem terwijl ze hem met een grijnsje aan keek. ”Maar goed, dus je kan met die kaarten anderen hun toekomst voorspellen?” Haar blik gleed weer naar de kaarten.

Hij haalde langzaam zijn schouders op. 'Hij mag het best weten en hij weet het ook, hij of ik kan er toch niks aan doen en we blijven altijd wel broers.' Grijnzend keek ze hem aan. ”Maar goed, dus je kan met die kaarten anderen hun toekomst voorspellen?” Haar blik gleed weer naar de kaarten. 'Jup, Jammer genoeg niet van mezelf maar dat maakt niks uit, daardoor is de toekomst voor mij interessanter.' Haar blik bleef op de kaarten rusten terwijl ze zich af vroeg wat haar toekomst zou zijn.  'wil jij je toekomst weten? Maar daarvoor wil ik wel iets voor terug!' Ze dacht even na, hmmm… Wat kon ze hem geven in ruil voor de voorspelling van haar toekomst? Ze had weinig geld op zak, ongeveer 3 muntstukken en op iets anders kwam ze momenteel niet. ”Ik weet niet, je zegt maar iets. Ik zou je wel geld willen geven, maar heb niet veel op zak.” Ze keek naar de stand van de zon, wow, de tijd was voorbij gevlogen! Ach ja, ze had leuk gezelschap en zat hier tenminste niet de hele tijd in haar uppie rond te kijken.

Om de één of andere reden mocht ze die grijns niet echt, het had iets… Onheilspellends… 'wat ik wil....Ik wil je toekomst wel voorspellen voor...' Zijn grijns werd nog beter. Oh in de naam van Fenrir, wat wilde hij zo graag? 'voor een kus.' Ze sperde haar ogen open “Wát?!” Ze kuchte even en herpakte zich weer. Wel, hij had niet gezegd wat voor een kus, dat was dan jammer voor hem. ”Wel goed dan, voor een kus vind ik het oké.” een kleine sluwe glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze naar hem toe boog en haar zachte lippen zijn wang raakten. ”Voila… Als je iets anders in gedachten had, had je maar duidelijker moeten zijn.” Zij ze met een brede grijns.

Hij grinnikte zachtjes en streelde een haar uit haar gezicht. Onbewust verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht. 'goed goed,' Hij begon de kaarten te leggen en toen hij er naar keek, slikte hij. Luna fronste even en keek hem vragend aan. Wat zou er zijn? 'Ik zie...zie 2 mannen in je leven, bij de ene voel ik duisternis.’ Luna slikte nu zelf even. Duisternis? 'en bij de andere pure goedheid, je zult een hart breken bij je keuze.' Geschrokken staarde ze naar de kaarten, maar ze herpakte zichzelf snel. Het zou vast niet waar zijn, het kón niet waar zijn. Ze zou dit niet laten gebeuren, ze zou voorkomen dat ze een hart zou moeten breken. ”Bedankt voor het voorspellen van mijn toekomst.” Zei ze rustig terwijl ze op stond. ”Het was leuk je te ontmoeten, maar ik moet nu gaan.” Zei ze al glimlachend. ”Hopelijk zien we elkaar nog eens.” Vervolgens draaide ze zich om en wandelde rustig weer terug naar huis. Wel ja, niet haar huis maar het huis van Jace. Ondertussen bleef door haar hoofd spoken wat hij gezegd had. Twee mannen, bij de ene voelde hij duisternis en bij de ander pure goedheid. Natuurlijk had ze niet erg veel goeds verwacht van haar toekomst, maar dit. Het was niet echt wat ze verwacht had. Luna zuchtte diep. Ja, ze was er zeker van, ze zou er voor zorgen dat ze geen hart zou breken.