|| Melting down || Hunter

Ze stond er al uren. Ze bleef maar voor zich uit staren, terwijl haar zwarte haren mee zwiepten in de wind. Haar cyaanblauwe ogen stonden leeg. Sascha zuchtte kort, en liet haar tas op de grond vallen. Die zware spullen ook! Zo vervelend was het. Ze zocht iemand, en dat zou ze ook blijven doen. Maar soms wist ze echt even geen raad meer voor alles. Dan wilde ze zich het liefst in een donker hoekje verstoppen en daar blijven zitten. Haar hand gleed naar haar zwaard die in een lange koker zat. Met een sierlijke beweging trok ze hem eruit, en stak ze hem omhoog zodat hij even in de zon blinkte. Ze bleef zo en tijdje staan, en begon toen een paar sierlijke bewegingen te maken met haar lichaam en het zwaard. Ze sloot haar ogen, en maakte een paar beheerste zwaaien, waarna ze het zwaard weer kort omhoog liet gaan, en het daarna krachtig in het zand stak waardoor ze er een stukje met haar voeten in zakte. Ze hurkte naast het zwaard neer, en keek met een lustige blik in haar ogen naar de grond. Maar als je goed keek, kon je een glans van verdriet zien

|| Huntertjeeeh XD ||

Er was hier iets. Er was hier iemand. Iemand die schijnbaar verdwaald was. Hunter kon het niet toestaan dat zomaar een wezen deze kant op kwam lopen alsof het open terrein was. Dat er geen regels waren, geen oorlog, geen vijandelijkheid. Het irriteerde hem verschrikkelijk. Vreesden de wezens hen nou helemaal niet? Hen, de demonen, volgers van de duivel, gevreesd door de mensen. Hij gromde zachtjes. Hij zou de indringer eens laten voelen dat het hier verboden gebied was. Een kwade gloed verscheen in zijn ogen, zand stoof op, en Hunter veranderde naar zijn draken vorm. Zijn meest favoriete vorm. Hij kon vliegen, beter vuur rond spuwen en iedereen aan de kant beuken die kleiner was dan hem. Misschien wat aan de zwakke kant, maar hij moest toch laten zien dat hij niet over zich heen liet lopen. Zijn zwarte ineen gevouwen vleugels spreidden zich, waarna hij opsteeg. Als draak had hij een goed reukvermogen, waardoor hij de indringer beter kon vinden. In een rap tempo vloog Hunter door de lucht, recht op zijn doel af. Het was een meid, gezakt op de grond naast... Naast iets. Hij liet een kwade brul horen, scheerde op het slachtoffer af en hielt stil op een enkele meter afstand. Direct veranderde hij terug. Zijn gezicht stond pissig. 'Wat moet dat hier?!' Dreigend stapte Hunter op haar af, nog niet echt gezien wie het nou precies was.

Een harde bries van vleugels deed Sascha opschrikken. Ze opende haar ogen maar keek nog niet op. Eerst wilde ze horen met wie ze te maken had. De grootste kans met een Demon, ze was uiteraard wel op hun grond.  'Wat moet dat hier?!' Hoorde ze een stem pissig tegen haar zeggen. Gelukkig. Het was niet echt een grote. Toch moest ze hem niet onderschatten. Demonen konden pittig zijn wist ze uit ervaring. Sascha trok zich op aan haar zwaard en draaide zich om, gelijk een scherpe blik naar hem toe geworpen. 'Ben je blind man?! Je ziet toch dat ik hier zit! Wow wat erg. Nu moet je me maar gaan vermoorden van je geliefde demonenleidertje. Nou knul, ik vertel jou eens wat. Ik laat me niet op mijn kop zitten door een stel rottige demoontjes die alleen maar een fuck geven om moord. Ik geef ook om moord, maar kom op. Jullie hebben geen hersenen, geen hart, alleen maar spieren en een mond. Das alles wat je nodig hebt' Spuugde ze hem geïrriteerd toe terwijl ze haar zwaard uit de grond trok en hem ruw in de koker terugdeed. Ja, als iemand dacht dat ie haar zomaar kon aanpakken werd ze meteen pissig. En dat was niet het makkelijkste wat je in je leven had meegemaakt

Bleef ze daar nou zo op de grond zitten? Was ze doof? Oh nee, toch niet. Het meisje kwam in beweging. Blijkbaar was ze erg geprikkeld, want het eerste wat hij kreeg was een scherpe blik toegeworpen. Wellicht liet deze jonge dame zich niet zomaar intimideren. Hmm... 'Ben je blind man?! Je ziet toch dat ik hier zit! Wow wat erg. Nu moet je me maar gaan vermoorden van je geliefde demonenleidertje. Nou knul, ik vertel jou eens wat. Ik laat me niet op mijn kop zitten door een stel rottige demoontjes die alleen maar een fuck geven om moord. Ik geef ook om moord, maar kom op. Jullie hebben geen hersenen, geen hart, alleen maar spieren en een mond. Das alles wat je nodig hebt'  Hunters eerste reactie was enkel een opgetrokken wenkbrauw, iets wat overdonderd door deze... Tsja, wat was het? Een preek? Uitbranding? Maar hij herstelde zich snel, waardoor hij een lachbui kreeg. Hoe hilarisch! Ze had haar punt duidelijk gemaakt, alleen of hij er wat mee ging doen..? Neeh. Preken zoals deze deerde hem weinig. Hij ging er juist vol tegenin. 'Ten eerste, ik luister niet naar mijn "geliefde" demonenleidertje,' begon Hunter. 'Ten tweede, je zei dat je ook om moorden geeft... En daarna argumenten wat Demonen volgens jou allemaal níet hebben... Maar in feite zeg je dan, dat jíj dat ook niet hebt. So what's up with that?' Onderzoekend liet Hunter een blik over haar heen gaan. Waarom leek ze nou zo donders veel op iemand die hij ooit hoorde te kennen..?

De jongen trok als eerste reactie een wenkbrauw op. Sascha zette pissig haar armen in haar zij toen hij begon te lachen. 'Wat lach je nou idioot?!' Gromde ze kwaad. 'Ten eerste, ik luister niet naar mijn "geliefde" demonenleidertje,' Sascha rolde met haar ogen. Tuurlijk, dat zeiden ze allemaal. 'Ten tweede, je zei dat je ook om moorden geeft... En daarna argumenten wat Demonen volgens jou allemaal níet hebben... Maar in feite zeg je dan, dat jíj dat ook niet hebt. So what's up with that?' En kleine grijns versierde haar gezicht 'Slim. Erg slim. Als je nou eens goed nadenkt, had ik het over demonen. Die moorden elke dag wel een paar engelen uit. Ben ik een demoon? Nee. Moord ik engelen uit? Nee' Ze tikte geprikkeld met haar voet op de grond. Wat was er toch.. Hij had iets bekends. Maar wat?

'Wat lach je nou idioot?!' Hunter had het niet meer, hoe vreemd het ook overkwam. Dit was gewoon grappig. Een weerwolf, eentje die overduidelijk ouder was dan hem, die waarschijnlijk last van haar periode had of zo. De woorden die ze had gesproken maakte weinig indruk op hem, gewoon omdat ze niet echt een bedreiging vormde. "Oh niks hoor. Wacht, mag ik je wat vragen?" Hij grijnsde breed, en wachtte niet echt op toestemming. " Heb je soms last van je periode? Hoe jij hier tekeer gaat kan het haast niet anders, tenzij er een steekje los zit daar" Hij tikte eens tegen haar voorhoofd aan, puur om haar wat te treitereb. Wellicht een begin om haar helemaal te doen ontploffen. Het waren grenzen die Hunter opzocht, om er vervolgens overheen te gaan. Kwade reacties waren geweldig, zolang hij maar wist dat hij zichzelf met gemak verdedigen kon. 'Slim. Erg slim. Als je nou eens goed nadenkt, had ik het over demonen. Die moorden elke dag wel een paar engelen uit. Ben ik een demoon? Nee. Moord ik engelen uit? Nee.' Met een vage blik keek Hunter de weerwolf aan. "Ja dus? Wat is je punt nou man? Jeez, als vrouwen last hebben van hun maandelijkse shit worden ze ook gelijk vreemder."



| short xD

Ze was zo pissig geworden door zijn houding. "Oh niks hoor. Wacht, mag ik je wat vragen?" Ze snoof even. Die grijns betekende echt niet iets heel aardigs. " Heb je soms last van je periode? Hoe jij hier tekeer gaat kan het haast niet anders, tenzij er een steekje los zit daar" Sascha klemde haar kaken op elkaar en sloeg woedend zijn hand weg. 'Ik ben helemaal goed in m'n kop, en mijn periode was twee weken geleden' Opeens begon ze logisch na te denken. Hij vondt het aan die grijns op zijn kop te zien erg leuk als ze ontplofte, misschien moest ze dan juist het tegenovergestelde doen. Sascha ging in een rustigere positie staan. "Ja dus? Wat is je punt nou man? Jeez, als vrouwen last hebben van hun maandelijkse shit worden ze ook gelijk vreemder." Ze grijnste 'Volgens mij heb je stront in je oren, want volgens mij, zei ik dat mijn periode twee weken geleden was' Haar ijsblauwe ogen keken hem doordringend aan. Ze gaapte even en pakte een fles tevoorschijn waar ze een paar slokken uit nam, en het ding weer terug stopte. Rustig ging ze weer zitten, waarna ze verveeld naar het joch keek.

Pittig. Dit was een persoon die zich niet gemakkelijk liet intimideren. 'Ik ben helemaal goed in m'n kop, en mijn periode was twee weken geleden' Het zal wel waar zijn, al interesseerde dat Hunter niet echt. Die “periode” was gewoon een manier om een wijf ontzettend chagrijnig te krijgen. Wat bij deze dus erg goed scheen te lukken. Hij grijnsde geamuseerd, tot de houding van degene tegenover hem begon te veranderen. Niet meer opgefokt noch kwaad. Juist het tegenovergestelde. ‘Volgens mij heb je stront in je oren, want volgens mij, zei ik dat mijn periode twee weken geleden was' Als teken dat het hem niks kon schelen wat ze zei, keek hij compleet de andere kant op, deed hij net alsof hij het niet gehoord had. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe ze was gaan zitten en een slok nam van… Iets. ’Als ik jou was zou ik hier niet gaan drinken. Just saying.’ Wie weet wat voor ander wezen in de bosjes zou zitten of zou kunnen komen aanvliegen. No way dat Hunter dan dat mens ging beschermen. Kalm aan richtte hij z’n blik weer op de weerwolf. Haar ogen.. Dat haar… Waarom had ze zoveel kenmerken die hij herkende? Hunter boog zich naar haar toe, greep haar kin vast en staarde lang in haar ogen. Vervolgens liet hij haar weer los. Vader… Ze leek zoveel op vader. Een persoon die Hunter zich niet meer wou herinneren, evenals z’n moeder. ’Ken je toevallig een demon met de naam Anson?’ Ineens klonk zijn stem verdomd serieus.

’Als ik jou was zou ik hier niet gaan drinken. Just saying.’ Sascha keek hem droogjes aan. 'Maar jij bent mij niet... Dus ik doe het wel...' Ze keek hem verbaasd aan toen hij voorover boog en haar kin vastpakte. 'Wat the.... Wat doe je?' Toen ze zijn ogen bestudeerde, had ze het gevoel alsof ze hem herkende. Ze zat doodstil, en bleef hem strak aankijken. ’Ken je toevallig een demon met de naam Anson?' Meteen sprong ze op. Die naam.. Die vervloekte naam.. Ze had het nooit meer willen horen... Maar hoe kende degene voor haar hem? Sascha trilde lichtjes, van de schrik, en tegelijk van de woede voor diegene in de wereld die ze het meest haatte. Ze balde haar vuisten. Er was een joch, waarvan ze voelde alsof ze hem ooit had moeten kennen, die ook nog die verschrikkelijke man, haar vader, kende. Ze probeerde rustig te worden. 'Jammer genoeg, ken ik iemand met die naam... Maar waarom vraag je dat? Ik deed mijn rottige best om die gast te vergeten' haar stem trilde lichtjes, van paniek. 'En trouwens, hoe ken jij die naam? Ben jij een vriend van die gast ofzo? Zo ja, bereid je dan maar voor op je onthoofding...' Haar blik stond vol pure haat, niet voor diegene voor hem, maar voor haar vader... Haar verschrikkelijke vader die ze zo erg haatte. Eigenlijk kon ze hem niet eens haar vader noemen, maar het was de waarheid. Sascha wendde haar blik af. Ze draaide haar rug naar het joch voor zich toe. Ze wilde niet dat hij zag dat er verdriet in haar ogen lag. Toen ze zich na, een of twee minuten, weer had hersteld, keerde ze zich weer om, en keek hem lang en zwijgend aan.

'Maar jij bent mij niet... Dus ik doe het wel...' Sarcastisch stak Hunter een duim op. ’Geweldig joh, keep it going!’ Ergens hoopte hij gewoon dat de andere demonen doorkregen dat er een indringer was en die nodig van het land af gejaagd moest worden. Toch hield een stem in hem iets tegen. Een ding vertelde hem dat dat mens nog moest blijven. Alsof ze op een één of andere manier verbonden waren. Nu erachter komen wát precies hem tegenhield. Hem zou laten zoeken naar het antwoord. Anson… De naam van zijn vader, of tenminste de man die zich zijn vader zou moeten noemen. Hunter miste hem niet. Zijn leven lang had hij enkel gewoond met dat wijf. In zijn eigen waren beiden dood, hadden ze nooit bestaan. 'Jammer genoeg, ken ik iemand met die naam... Maar waarom vraag je dat? Ik deed mijn rottige best om die gast te vergeten' Tadaaaaa, daar was de connectie. Alleen wat voor “relatie” had zij met hem? Hunter vernauwde zijn ogen voor enkele seconden. 'En trouwens, hoe ken jij die naam? Ben jij een vriend van die gast ofzo? Zo ja, bereid je dan maar voor op je onthoofding...' Nonchalant bleef de demon staan, niet bepaald onder de indruk. Aan de houding van haar te zien was te mentaal te zwak om een gevecht te beginnen. Blijkbaar had dear Anson haar van d’r stuk gebracht. Droog had Hunter naar haar gekeken zodra ze zich omdraaide. ’Als je zijn zoon wilt vermoorden mag je het van mij proberen. Ik kan je alleen niet garanderen dat het ook daadwerkelijk lukt.’ Levensmoe was hij niet. Nog niet. ’Maar nu je weet wat ik van hem ben, hoe ken jij die dodo dan?’