And you are..? || LokiFan Lie

Om aan de drukte van de stad te ontsnappen en zichzelf wat rust toe te eigenen gin Lie door de poort en het pad op dat richting de Uitgeblakerde vulkaan liep. Hij was nu eenmaal een licht introvert persoon dat liever stilte koos boven drukte, ook al vond hij het fijn om in de aandacht te staan, en met een boek in zijn hand dat over vuur- en illusiespreuken ging wandelde hij rustig door een bos met alleen maar afgebrande bomen. Wat was het leven toch mooi. Twee krassen en Lie merkte ze op. Op een grote, uitgeblakerde tak zaten twee immense raven. Hun zwarte, spiedende oogjes keken hem aan. Lie was hun meester en ze gehoorzaamden alleen hem. Pas als hij dood was, en ze wisten precies wanneer dat was, verkozen ze het wild of een nieuwe meester. En aangezien Lie een Demoon was kon hij lang leven en bleven ze dus ook lang van hem. Hij glimlachte naar ze en maakte en gebaar dat ze vrij mochten gaan waar ze wilden. Meestal vlogen ze doelloos boven de stad rond opzoek naar ratten, muizen en ander klein ongedierte dat eetbaar was.
Hij liep nu al een tijdje en merkte verder op, tussen een paar gesteente en bomen door dat er iemand was, hevig naar kaarsen starend. Of deze zekere persoon was zijn of haar magie aan het oefenen, of hij vond het gewoon leuk om zijn tijd te verdoen met staren.
Rustig wandelde Lie erop af. Na al die tijd vond hij het toch wel leuk om een gesprek te voeren. Lie was dan wel introvert, maar had een heel afwisselend karakter.
De persoon, duidelijk een jongen toen hij dichterbij kwam, had hem opgemerkt. Hij draaide zich verschrikkelijk snel om en spoot een regen van vuur op hem af. Lie hief twee vingers op en het vuur werd tegengehouden door een simpel, doorzichtig schild. ’Verdiende loon,’ gromde de jongen. ’Moet je me maar niet besluipen.’ Lie glimlachte koeltjes, hij was niet snel onder de indruk. 'Je moet je kalmte bewaren om de vuur wat meer gerichter af te vuren, ondanks je snelle reactievermogen zag ik het aankomen. Door rustig over te komen en te doen alsof je niets merkt en ineens een verrassingsaanval te doen heb je sneller kans op een verbrand lichaam dan nu.' Sprak Lie kalm.
'En ik besloop niet, dat zou ik nooit doen. Ik kwam enkel lijken of iemand zijn tijd aan het verdoen was om naar kaarsen te staren of dat diegene zijn magie aan het oefenen was. maar ik heb het gezien dus excuses voor het storen.' Hij draaide zich om en begon weer rustig weg te wandelen van de persoon.

Lie had allang in zijn achterhoofd gepland dat deze jonge demoon hem niet zomaar zou laten gaan. Deze jongen zat vol met furie en kracht, hij was sterk, had een grote beschikking over zijn krachten maar door de woede die hem de weg leek te wijzen maakte hem voorspelbaar, zoals Lie net al had gezegd. En zoals verwacht sprak de jonge demoon hem tegen. Met een behoorlijk grote mond. ’Waren dat je eigen woorden of heb je die geciteerd uit dat boek van je?’ Lie bleef staan en na een aantal seconden draaide hij zich kalmpjes om. Zijn ogen stonden koel en hij keek de demoon met een opgetrokken wenkbrauw aan. De jongen was er blijkbaar ook van geschrokken en was even van zijn stuk gebracht. Lie glimlachte. Zo zag hij ze graag. Niet wetend wat ze zouden moeten zeggen tegen hem, aarzelend, bang, hij hield van angstige emoties. Emoties die zeiden dat ze iets niet durfden. ’Euhm.. Niet slecht bedoelt trouwens,’ sprak de jongen vluchtig. ’Boeken kunnen best helpen… Denk ik.’ Lie lachte even kort en liep weer richting de jongen. 'Boeken helpen zeker, misschien een idee voor jou? Jij hebt duidelijk weinig kennis.' Lie vond zichzelf soms nog wat superieur, kwam soms arrogant over en was duidelijk haast nooit onder de indruk. Dus hij had waarschijnlijk voor andere mensen een hele slechte persoonlijkheid. 'En Nee, die woorden zijn allemaal door mij bedacht, niet geciteerd, ergens gezien of onthouden. Gewoon net bedacht. Toen ik op dezelfde plek stond en naar jou keek.' Zei hij kalmpjes. 'Maar goed, hoelang ben je nu al bezig met je vuur magie?' Vroeg Lie. Hij was nu duidelijk wat geïnteresseerder in de jongen.

Lie bleef rustig staan wachten op het antwoord. Hij ging nog lang niet dood of verstoffen dus hij had het geduld er wel voor. ’Yeah well.. Niet iedereen heeft leermeester gehad die hun leerling leerde lezen…’ Het was duidelijk dat de jongen zich schaamde. Lie trok zich er niets van aan, hij ging met zoveel mensen om die niet konden lezen, noch schrijven. Hij daar in tegen kon lezen en schrijven. Hij had er lang zijn best op gedaan maar was er niet trots op. Misschien was hij een van de weinigen die deze gaven bezat maar de andere rassen waren al veel verder in de tijd en hij gokte erop dat deze wel gewoon konden lezen en schrijven. 'En Nee, die woorden zijn allemaal door mij bedacht, niet geciteerd, ergens gezien of onthouden. Gewoon net bedacht. Toen ik op dezelfde plek stond en naar jou keek.' Lichtjes knikte de zwartharige jongen. ’Mooi gesproken dan.’ De sarcasme droop er vanaf. Lie grijnsde. Het was moeilijk om hem kwaad te maken. Hij zuchtte even en bekeek het boek dat hij in zijn handen had. 'Gevorderde Vuur- en Illusiespreuken, door Rowan Hardt' luidde de titel. Dat bracht hem op een andere vraag. 'Maar goed, hoelang ben je nu al bezig met je vuur magie?' Daar moest de jongen even over nadenken, hij staarde bedenkelijk naar de lucht. Lie keek hem kalmpjes recht aan. ’Volgens mij… Nu een jaar of drie.’ antwoordde hij langzaam. ’Alleen gaat het de laatste dagen slechter.’ Nu keek hij de demoon aan. ’Jij beheerst ook vuur? Of wat anders?’ Lie grijnsde. Natuurlijk beheerste hij ook andere vormen van magie. Lie knikte simpel en met een hand gebaar vlogen twee raven, die lange schaduwrijke strepen achterlieten, tussen hen in. 'Dit zijn slechts illusies van de dieren, de echte vliegen daarboven de stad,' met zijn schouder wees hij even naar de twee zwarte stippen die boven de stad rondcirkelden. 'Het zijn mijn huisdieren, ze zijn loyaal.' En de schaduwen verdwenen weer. 'Ik beheerst vuur en illusies, meer heb ik niet nodig.' Zei hij. 'Maar laat ik mijzelf eens voorstellen, Mijn naam is Lie Laufeyson.' Met deze woorden maakte hij even een oude, traditionele buiging. 'En wie ben jij, jonge vriend?' Glimlachte hij.