I want to see something of the world!

Kleine voetjes kwamen zacht op de grond. 2 grote lichtbruine ogen die ondeugend stonden hielden alles in de gaten. Ze wou niet gepakt worden door een demon terwijl ze net uit het kasteel was gekomen! Nee dat wou ze absoluut niet! Want de kleine Cassandra had een doorgang gevonden waar ze klein genoeg voor was, de gat leide naar buiten en nu! Na maanden in het donker kasteel te hebben gezeten....of misschien wel jaren, ze had de tijd niet echt bijgehouden. Cassandra haalde diep adem en genoot van de frisse lucht terwijl ze doorliep! Ze wou nog even kunnen genieten van haar vrijheid, want dit klein demoontje wou de wereld zien en de meeste gangen kende ze wel uit haar hoofd en er was ook niet echt veel te zien dar binnen. Cassandra probeerde zo veel mogelijk in de schaduw blijven lopen om geen aandacht te trekken...Nee ze wou niet dat haar broer er achter zou komen...want als hij er achter zou komen zou ze hele grote problemen krijgen, daar had ze niet echt super veel zin in. Cassandra keek om zich heen, wat wou ze toch graag volwassen worden! Dan zouden de demonen eens zien dat ze ok gevaarlijk kon zijn! Hoewel...De demonen die haar tanden hadden leren kennen toch een wijde bocht om haar heen gingen als het kon...Cassandra zag een mooi zwart vogel vorbij vliegen en keek met volle aandacht er naar terwijl ze naar beneden liep, haar voet bleef haken waardoor de grond al gauw in zich kwam voor dit kleine meisje. Cassandra kon net zich opvangen met haar armpjes. Cassie probeerde te grommen zo als ze haar broer had horen doen, maar dat wou haar maar niet lukken. 'Stomme steen' Zei ze boos en ging recht staan, met haar handen klopte ze de stof er af maar bleef stok stijf staan toen ze iets achter zich hoorde.

[open]

Met zijn handen rustend op zijn achterhoofd zwalkte Hunter over het terrein heen. In zijn ogen lag een barse blik, terwijl op zijn gezicht en zijn armen krassen te zien waren. Nog geen uur geleden was hij een ander in de haren gevlogen, omdat die dacht hem wel te kunnen commanderen. Wel, dat had die gast geweten! Zo gemakkelijk liet hij zich niet domineren en dat liet hij duidelijk weten. Helaas begrepen sommigen dat nog niet zo best. Maar Hunter wist dat als hij nog langer met dat gedrag door ging, dat hij keihard op zijn plaat zou gaan. Ooit. Er moesten veranderingen komen, en snel ook. Al had hij weinig idee hoe hij dat in hemelsnaam zou kunnen doen. Alles wat hij deed gebeurde uit automatisme, onbewust, zijn instinkt. Hoe zou je zoiets nou aan kunnen passen? Hunter bromde lichtjes, tot hij bewegingen zag in de schaduwen. Langzaam liet hij zijn armen zakken. Wat voor klein wezen begaf zich daar? Zonder te twijfelen liep de demon geruisloos erop af. Heel even verdween de schaduw, waarna het weer in zijn gezichtsveld kwam. Het was een klein meisje, demon, en gevallen over een steen. Bij dat aanzien verscheen er een grijns op zijn lippen. 'Misschien moet jij uitkijken waar je loopt..'

Als ze groot was, dan zou ze echt op wereld reis gaan! En het kon haar dan niet schelen wat haar grote broer er van zou vinden, ze zou en wou de wereld zien en niemand zou haar tegen houden... Maar eerst haar kracht krijgen, dan zou iedereen zien dat ze niet hulpeloos of zwak was. Het klonk als een geweldig plan in haar gedachten. 'Misschien moet jij uitkijken waar je loopt..' Heel rustig draaide Cassandra zich om en keek iets omhoog naar de demon, hoezo was ze niet iets verder gevallen ofzo? In de vampieren gebied zou wezen...Maar nee hoor ze moest zo nodig hier struikelen en nu zal dit demon haar zeker weer terug brengen naar het kasteel. "Misschien moet jij niet met andewmans zaken bemoeien.' Zei ze boos en duwde haar schedel terug die ze op had. Met haar grote nieuwsgierige ogen bekeek ze de demon, hopelijk kende hij haar niet echt al was er een klein kans dat dat zo was. Er waren niet zo veel kinderen in het kasteel. Zo te zien had deze jongen net gevochten want hij zat onder schrammen... Cassandra vroeg zich af wat hij hier had verloren en tegen wie hij had gevochten en waarom...Allemaal vragen waar ze graag een antwoord op wou hebben maar in zich hield.

Met diezelfde grijns keek Hunter naar het kleintje, dat zich rustig omdraaide. Misschien hoorde hij zich af te vragen waarom zo'n ukkepuk helemaal alleen hier liep, maar als hij eerlijk was kon hem dat geen ene reet schelen. Iedereen deed wat die wou, en terecht. Er zouden geen regels moeten zijn, geen voorschriften om je aan te houden. Gewoon pure vrijheid, genieten van het leven zolang dat kon. Jammer genoeg dachten genoeg anderen daar anders over, bedachten zij de meest achterlijke regels om iedereen in bedwang te houden. Het maakte Hunter pissig. Ze waren geen slaafjes! En dat zou hij hen laten zien ook. "Misschien moet jij niet met andewmans zaken bemoeien.' Langzaam trok hij een wenkbrauw op. Pardon? Waar haalde dat kleintje zo'n grote scheur vandaan? Toch liet de demon zich niet van zijn stuk brengen en trok zijn schouders eens op. 'Ik dacht je gewoon even te helpen, voor als je verder loopt,' sprak Hunter. 'Het lijkt me namelijk niet fijn om telkens op je bek te pleuren door zo'n steen.' Klein kind of niet, zijn manier van spreken bleef altijd hetzelfde. Grof. Waarom hij dat deed, geen idee. Het was simpelweg zijn manier van spreken, ongeacht de situatie. 'Vertel me eens, mini..' Hij keek haar recht aan. 'Naar wat ben jij opzoek?' Damn, een lichte interesse die hij eigenlijk niet wou hebben. Anderen konden hem niks schelen, waren maar een vuiltje op zijn jack. Tenminste, dat was wat Hunter zichzelf elke keer wijsmaakte.

Cassandra zag hoe de demon zijn wenkbrauw op trok bij haar woorden. 'Ik dacht je gewoon even te helpen, voor als je verder loopt,' sprak de demon. 'Het lijkt me namelijk niet fijn om telkens op je bek te pleuren door zo'n steen.' Ze snoof zachtjes, die woorden deden haar niet echt iets, ze was gewend om grof taal te horen, ze waren geen engelen ofzo om zich netjes te gedragen. 'Vertel me eens, mini..' Hij keek haar recht aan. 'Naar wat ben jij opzoek?' Noemde hij haar net mini? Noemde hij haar net echt mini?! In Cassandra's grote lichtbruine ogen zag je woede tevoorschijn komen. Niemand, maar ook niemand noemde haar ongestraft mini! Cassandra dacht snel na wat ze het beste kon doen en zette een paar stappen naar voren, al torende de demon boven haar uit, dat was ze gewend en dat deed haar weinig, Cervius was ook een stuk groter dan zij...eigenlijk de meeste demonen wel behalve de imps. 'Zo als ik al zei! hou je neus bij je.' Zei ze boos en keek omhoog naar de demon. 'EN.niemand.noemt.mij.mini!' Zei ze en sprong op hem af, de ogen in haar schedel gloeide omdat ze haar snelheid gebruikte. Haar scherpe hoektanden glinsterde even in de zon die er op viel, haar tanden kwamen terecht in zijn schouder en boorde zich er in, ze gingen gemakkelijk door zijn kleren heen en met haar armpjes pakte ze hem stevig vast om niet alleen aan haar tanden vast te zitten.

In het jonge gezichtje kwam een verandering nadat hij het woord "mini" uitsprak. Ze werd woedend, dat was te zien in die grote ogen. Echter deed Hunter er niet veel op. Kleine kinderen hadden stemmingswisselingen van hier tot en met Tokio. Het ene moment waren ze zo vrolijk, en binnen een seconde konden ze de hele buurt bij elkaar janken. Vreselijk, maar dan ook vreselijk irritant. En dan te bedenken dat hij ooit ook zo'n irritante, kleine koter was. Ergens kon hij wel begrijpen waarom zijn moeder altijd zo pissig op hem werd. Lichtjes schudde Hunter zijn hoofd. Die tijden waren verkeerd geweest. Hij zou geen voorbeeld aan z'n moeder moeten nemen. Hij zag hoe de mini demon een paar stappen naar voren zette. 'Zo als ik al zei! hou je neus bij je.' En nu kwam zo'n typische Hunter opmerking: 'Ik heb 'm nooit weggegeven.' Die opmerking was laag, dat besefte hij zelf ook. Maar die opmerkingen waren deel van zijn bijdehante karakter. Kinderachtig of niet, effectief was het altijd wel. Hoe vaak hij daar anderen wel niet mee "gepakt" had. 'EN.niemand.noemt.mij.mini!' Ineens kwam het kleintje op hem afspringen. Dit kwam zo onverwacht, dat Hunter niet eens de tijd had weg te springen. Toen voelde hij een stel tanden in zijn schouder zinken, dwars door zijn kleren heen. Dat deed hem even grommen. Zonet had hij genoeg gevochten. 'Koter, laat me los voordat ik je wat aan doe!' Kwam grommend uit zijn mond, terwijl zijn handen het smalle lichaam van het meisje stevig vastgrepen.

'Ik heb 'm nooit weggegeven.' Hoe oud was deze jongen wel niet? Om zo en opmerking te maken? zelfs zij die 8 jaar was gebruikte zo iets al jaren niet. Al hadden demonen de neiging om haar jonger te schatten omdat ze zo klein was, maar ze kon er ook niks aan doen. Toen har scherpe tandjes in zijn schouder kwamen hoorde hem grommen en glimlachte terwijl ze hem stevig vasthield. 'Koter, laat me los voordat ik je wat aan doe!' Kwam grommend uit zijn mond, Ze voelde handen rond haar lichaam die haar stevig vast grepen en door haar hoofd schoot. 'probeer maar, ik trek zo je spieren los als jij trekt.' Want als ze eenmaal iets vast had met haar tanden was ze net een wolf en liet het niet zo makkelijk los. Ze stond er ook om bekend in het kasteel. Het was niet raar dat ze nog al bijtneigingen had, zowat haar hele familie was wolf als gedaante, haar grote broer was een enorme wolf met vleugels. Sommige gaven de reden dat haar tanden gewoon jeukte en ze daarom beet. Maar eigenlijk vond ze het gewoon leuk om haar tanden in een lichaam te zetten van iemand anders. Ze schudde haar hoofd en hield hem stevig vast met haar tanden en haar handen.

De geur van bloed drong zijn neus binnen. Veel was het niet, maar het was genoeg om hem duidelijk te maken dat dit kind niet zomaar los zou laten. Verdomme. Deze dag zat hem absoluut niet mee. Alsof iedereen de pest aan hem had, dat karma hem terug pakte. Bestond karma wel? Lang had Hunter geloofd van niet maar nu begon hij eraan te twijfelen. Wild schudde hij met zijn schouder, wat ten koste ging van zijn kleren en vlees. Geen fijn gevoel, moest hij toegeven. Accepteer de pijn, sprak een stem in zijn hoofd. Ga ervan houden en je leven wordt een stuk gemakkelijker. Was dat waar? Hunter waagde het erop en probeerde zich te ontspannen. Een massage, dit was gewoon een massage! Hij hoorde de woorden van het meisje. Wat een kreng! Wie voedde dit kind in hemelsnaam op?! Dan zou hij zwaar medelijden krijgen met diegenen. "Zeg, wat probeer je hier nou mee te bereiken?" Vroeg Hunter. Tsja, hij had wel mee gekregen dat ze het niet leuk vond mini genoemd te worden maar waar was dat geweld voor nodig? "In ieder geval, als je niet heel gauw los laat, zal je dat bezuren." Klein kind of niet, hij zou zich niet laten kleineren door een mini. Noch zou hij zichzelf in houden. Demonen waren mentaal sterk genoeg. Ze zou het wel kunnen hebben... Of juist niet..

Het bloed deed haar goed, het bloed van een demon deed haar heel goed zelfs! Ze ontspande zich toen ze voelde hoe hij zich ook ontspande. Cassandra sloot haar ogen en haalde diep adem. . "Zeg, wat probeer je hier nou mee te bereiken?" Vroeg de demon en ze haalde haar schouders op en ze hield hem nog steeds vast met haar armpjes maar liet haar tanden los en smakte nog even. Ze keek naar de blauwe ogen en grijnsde valsjes. 'Niks bijzondews, ik had gewoon zin om te bijten.' Zei ze met een lief kinderlijk stem. ? "In ieder geval, als je niet heel gauw los laat, zal je dat bezuren." Ze grijnsde nog breder waardoor haar scherpe doorbloede onder hoektanden zich baar werden en sprong van hem af. 'Als je dat doet, dan kwijg je gwote pwoblemen!' Zei ze droogjes en liep een rondje om de demon heen terwijl ze hem kritisch bekeek. Ze had een echte kritische blik van haar broer en hoewel ze niet meteen de zwaktes zag, want daar moest ze nog trainen, kon ze al heel wat herkennen door alleen maar te kijken 'Ik ken je ewgens van....Heb ik je ooit eens bedweigd?' vroeg ze kalmpjes en kwam weer voor hem staan en keek omhoog.

Hunter had zijn blik totaal ergens anders op gericht, de gedachte steeds wegduwend dat een klein demoontje aan zijn schouder hing, genietend van het bloed van uit de wondjes kwamen. Hij mocht dan wel een draak zijn, dat vlees at met huid en haar, maar bloed vond hij lang niet zo smakelijk als de rest. Het zat vol dingen dat goed voor je lichaam waren, en dat was dan ook de enigste voordeel daaraan. Njah, was dit meisje soms een half vampier of zo? Zodra Hunter voelde hoe haar tanden zijn schouder los lieten, keek hij haar kant weer op, zijn gezicht in de plooi houdend toen ze nog eens na-smakte. 'Niks bijzondews, ik had gewoon zin om te bijten.' Bij god, wat was dit een kinderlijk, schijnheilig type. Die ogen van haar vertelden iets, maar Hunter kon niet zo goed plaatsten wat. Wat was dit kind van plan? Had ze überhaupt wel een plan? Ach, veel kon het hem ook niet uitmaken. Ze was nog te klein, te zwakjes om hem echt te kunnen verwonden. Het ergste wat kon gebeuren was dat ze hem diep in de zeik nam. Hij zag haar bebloede hoektanden, waarna hij van haar verlost werd. 'Als je dat doet, dan kwijg je gwote pwoblemen!' Nu moest Hunter even lachen. 'Grote problemen huh? Wat zou jij me aan kunnen doen dan?' Daar was hij wel eens heel benieuwd naar namelijk. Wat had dit meisje in zich? Of was het gewoon bluf? Hij sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl de demon rondjes om hem heen begon te lopen met een blik dat hem niet echt aanstond. 'Ik ken je ewgens van....Heb ik je ooit eens bedweigd?' Zijn mondhoeken kropen omhoog, wat een grijnsje creëren. 'Ik denk het niet...' antwoordde Hunter. 'Als je mij "ooit" eens bedreigd had, had je nu lang niet zo'n cute hoofdje meer gehad.'

Cassandra liep nieuwsgierig om hem heen, later als ze groot was zou ze eens iedereen klaar maken dat ze niet meer klein en hulpeloos was...hoewel het niet echt waar was, want ze was niet zo hulpeloos, ze had ene paar krachten die nog niet op hun sterkste waren. Toen ze zei dat hij grote problemen zou krijgen hoorde ze hem lachen en keek hem niet begrijpend aan. Wat was er zo grappig? Herkende hij haar echt niet? 'Grote problemen huh? Wat zou jij me aan kunnen doen dan?' Ze hield haar hoofd iets schuin terwijl ze voor hem stond. 'Heb je nou echt zo een slecht geheugen?' Vroeg ze liefjes en onschuldig. Toen ze hem vroeg of ze hem ooit had bedreigd zag ze zijn lippen omhoog krullen. 'Ik denk het niet...' antwoordde Hunter. 'Als je mij "ooit" eens bedreigd had, had je nu lang niet zo'n cute hoofdje meer gehad.' Ze snoof 'ik heb geen Cute gezicht! Nouja dan heb ik je wel is gezien.' Zei ze met een zucht en draaide zich om en liep wat van hem weg terwijl ze verlangend voor zich keek, ze wou zo graag dit land zien! En als hij haar toch niet herkende zou ze ook misschien daar voor een kans hebben....maar dan moest wel alles gladjes verlopen, want binnen zitten was een ramp! En ze wou niet eens weten wat Cervius met haar zou doen als hij er achter komt dat ze niet in het kasteel zit.