~Distance~

Al zuchtend schopte ze tegen een tak terwijl ze verder liep met haar handen in haar broekzakken. Haar bruine lokken had ze in een hoge staart gebonden. Ze had een spijkerbroek en een topje aan getrokken. Een tweede zucht verliet haar lippen. Wat waren de laatste dagen toch zo saai geweest, ze had niets te doen omdat al haar vrienden het opeens zo druk hadden. Normaal zou ze nu ergens op een terrasje zitten te genieten en plezier te maken, of zat ze in het bos te picknicken met vrienden. Er waren zo veel dingen die ze nu had kunnen doen met haar vrienden, het was net zo'n goed weer. Maar ze waren ook zo ver weg, het zou zeker anderhalf uur duren voor ze bij haar vrienden zou zijn. Waarom moest ze toch zo nodig verhuizen? O, juist ja, haar vader had een nieuwe baan en moest daarom ergens anders gaan wonen. Fantastisch. Het liefst van al zou ze nu een boom omver willen beuken, maar dat was een slecht plan. Als er dan iemand toevallig langs zou komen, zou die denken dat ze helemaal gek was en dat was geen goede indruk. Normaal was Luna zelfzeker, zo kwam ze toch over. Maar dat was helemaal niet, ze twijfelde eigenlijk continu aan zichzelf. Bang dat anderen met haar zouden lachen omdat ze 'anders' zou zijn. Ze hoorde het geluid van een krakende tak achter haar. Meteen draaide ze zich om en trok haar bovenlip op om haar aangescherpte hoektanden te laten zien terwijl ze zachtjes gromde.

Geschrokken knipperde ze met haar ogen toen ze de engel naar haar toe zag rennen. ‘Help!’, riep de engel bang. Help? Waarom? Luna keek rond en zag toen een demoon verschijnen vergelijkbaar als een gevleugelde wolf met rode accenten. De vrouw verstopte zich achter haar. 'Kom nou.. Denk je nou werkelijk dat wegrennen zou helpen?' Goed, ze zou die vrouw wel even helpen. Wat voor haar stond was trouwens de vijand dus hij zal er spijt van krijgen dat hij haar is tegengekomen. Luna opende beschermend haar armen zodat de weg van de demoon versperd werd. Met haar goudkleurige ogen keek ze de man doordringend aan. Hij kon maar beter weg gaan. 'Ga eens opzij…’, snauwde de demoon nors. Wel, hij had zijn kans verkeken. Een nieuwe grom rolde uit haar borstkas omhoog en een tel later stond er een bruine wolf op de plaats waar eerst Luna stond. Grommend en grauwend dook ze ineen met haar borst tegen de grond gedrukt, klaar om hem aan te vallen. Niet veel later duwde ze zich met haar achterpoten af en duwde ze hem neer op de grond zodat hij op zijn rug lag. Met haar voorpoten drukte ze tegen zijn borst zodat hij niet weg kon, ookal wist ze dat het niet veel zou helpen aangezien hij een man was en dus hoogstwaarschijnlijk sterker was dan zij, maar ze was een krijger en gaf niet op. Ze plantte haar tanden in zijn nek, ze wilde zijn luchtpijp doorbijten. Maar iets zorgde er voor dat ze het niet deed. Wat was er? Waarom kon ze zijn keel niet gewoon doorbijten zoals bij al haar andere vijanden al zo vaak gedaan had? Haar vader had gelijk, ze was een lafaard, durfde de vijand niet eens te vermoorden. Ze liet een gefrustreerde grom horen en drukte wat harder. Maar het lukte niet, ze kon het niet. Ze wilde zo graag zijn bloed in haar bek proeven, maar ze kon niet. Waarom? WAAROM? Ze wist het niet…

Waarom lukte het haar niet? Het was maar een demoon, niets speciaals, ze had al zo vaak met demonen afgehandeld. 'Doe het dan..' Fluisterde de demoon. Ze drukte wat harder, maar het lukte niet. Ze was zwak, haar vader had gelijk. Doordat ze zo afgeleid was, merkte ze eerst zijn aanval niet op. Met zijn vleugel sloeg hij haar van hem af. Toen ze tegen een boom terecht kwam, jankte ze eventjes, maar daarna krabbelde ze meteen weer overeind en schudde haar vacht even uit. Meteen keek ze weer naar de demoon en gromde woest naar hem, haar nekharen kwamen overeind te staan. 'Gar azhnag dei algar' Het was de taal der demonen, de vervloekte taal. Ze liet een kwade blaf horen. 'Je word bedankt!' Luna dook in elkaar met haar borst plat op de grond, grommend en grauwend klaar voor een tweede aanval. Deze keer zal het haar lukken, ze zal hem kunnen verbannen van de aardbol. 'Maar ik zal haar wel te pakken krijgen, na dat ik met jou heb afge.-' Net zoals hij, ving ze ook het zoevende geluid op, maar schonk er geen aandacht aan. Ze zag hoe iets zijn schouder doorboorde en hoorde zijn brul weergalmen tussen de bomen. Een grijns verscheen om haar wolvenlippen, die was er geweest, want het was van een engel dus het wapen was besprenkeld met wijwater. 'Boeten zul je, Cervius Salix! Bid dat de bewoners van dit bos je genadig zijn!' Riep de engel hem nog na. De demoon deinsde achteruit en iets later veranderde hij in een man. Hij was groot, lang zwart haar met rode accenten en was atletisch gebouwd. Abrupt stopte ze met grommen. Heel even werd ze overspoeld door een gevoel van warmte. Ondertussen was hij de pijl uit zijn gespierde lijf aan het trekken. Hij trok zijn zwarte jack uit en hield het tegen de wond aangedrukt. Hij zou het niet halen, hij had hulp nodig. Maar hij was een demoon, ze kon toch moeilijk de vijand gaan helpen? Ookal had ze die vreemde drang om iedereen die in nood is en op haar pad verschijnt te helpen. Ze deed het altijd zodat ze haar eigen problemen kon vergeten, zodat ze er niet meer over na hoefde te denken, maar het was uiteindelijk een drang van haar geworden. Cervius nam een korte dolk die hij dreigend omhoog hield. Grijnzend ging Luna uit haar aanvalpositie en trippelde ze lichtjes kwispelend naar hem toe. Ja, ze zou hem helpen, ze kon hem hier niet achter laten, daar zou ze niet goed van zijn. Ze had ooit eerder nog eens iemand niet geholpen en toen had ze een nacht niet geslapen. Ze was trouwens niet bang van messen en dolken, niet meer. Toen ze bij hem kwam drukte ze met haar snuit zijn jack aan de kant. Ze voelde een branderig gevoel in haar rug, het was nu een zwakke plek voor haar, hij zou ieder moment haar kunnen neersteken als hij wilde, maar zelfs bij die gedachte zou ze hem nog steeds helpen. Met haar hoektanden scheurde ze zijn bovenkleding door zodat ze beter bij de wond kwam. Daarna begon ze voorzichtig aan de wond te likken zodat deze proper werd en hopelijk kreeg ze ook het meeste wijwater weg. Ondertussen sloot ze haar ogen. Toen ze klaar was met het schoonmaken van zijn wond, likte ze haar bek af en ging een paar stappen terug om daar ze veranderen in een mens. Haar mond vormde een bezorgde glimlach en in haar ogen was een wervelwind van verschillende emoties zichtbaar. Bezorgdheid, woede en nog een aantal andere emoties. Ze scheurde het onderste gedeelte van haar topje af waardoor haar buik en rug bloot waren. Vervolgens bond ze het voorzichtig om zijn wond, maar wel strak genoeg om het bloed te doen stollen. ”Probeer zo weinig mogelijk te bewegen, ik heb geprobeerd het meeste wijwater te verwijderen dus je zal niet…” Tja, doodgaan kon je het niet echt noemen aangezien hij een demoon was. ”Verdwijnen, of hoe je het ook noemt.” Sprak ze met een zachte stem terwijl ze weer een klein beetje van hem weg ging. Ze keek hem nog eventjes aan, wilde stiekem bij hem blijven tot hij oké zou zijn, om zeker te zijn dat alles goed met hem ging. Maar ze wist ook wel dat dat niet zou gebeuren, hij was de vijand.

Ze vroeg zichzelf af waar ze eigenlijk wel niet mee bezig was. Wel, dat was wel duidelijk, ze verzorgde een demoon, maar hij hoorde haar vijand te zijn. Eigenlijk vertrouwde ze hem niet, nog niet. Hij was een demoon, misschien zou hij als hij weer kon bewegen haar verscheuren dus moest ze alert zijn. Ookal verwachtte ze dat nu niet van hem, maar niet alles is wat het lijkt. 'Be.. Bedankt.. Maar het is niet zozeer dat ik er aan sterf. Weiwater heeft een verlammend effect, maar het is niet fataal..' Luna knikte ”Ahzo..” ze richtte haar blik weer op de wond die ze verbonden had. Doordat ze zijn kleding een beetje door had moeten scheuren, kon ze de spieren op zijn borstkas zien, man wat was hij gespierd. Best wel ironisch dat ze elkaar daarnet probeerden te vermoorden. Haar blik kruiste even die van hem en ze voelde zich steeds onzekerder worden. Zou ze hem achter moeten laten of bij hem blijven? 'Wat is je naam?' Ze schrok heel even, maar liet er niets van merken, of dat probeerde ze toch. ”Luna, aangenaam.” Haar achternaam vertelde ze hem niet, ze had een hekel aan haar familienaam. Die was zo barbaars en demonisch voor haar doen. Maar bij haar vader paste de naam perfect. Opeens drong het tot haar door wie hier voor haar zat, het was de leider van de demonen. Een grijns verscheen heel even op haar gezicht. Ze zou alles met hem kunnen doen nu, hem martelen of zijn hoofd eraf bijten, hij zou zich toch niet kunnen verzetten. Maar de demonen hadden hun leider nodig, iemand die hen in toom zal houden want anders zouden er erg nare dingen gebeuren. Ze kon hem maar beter levend houden en niet ontvoeren of dergelijke. Luna ging tegenover hem zitten in kleermakerszit, maar bewaarde een klein beetje afstand, hoe aardig hij ook zou doen, ze zou hem geen 100% gaan vertrouwen, dat was toch wat ze dacht. Toen ze zat, voelde ze de warme zonnestralen op haar armen en buik die haar littekens deden schitteren. Haar blik volgde een vlinder. Ze wilde vrij zijn, net zoals dat dier. Niet meer in die verschrikkelijke nachtmerrie bij haar thuis leven. Ze had haar vrienden nodig, maar sinds dat ze verhuisd was, waren die veel te ver weg. Ze vroeg zich af of ze het nog wel zou halen zonder haar vrienden. Ze wreef in haar nek op de plaats van de tattoo, ja, ze zou het wel halen. Ze keek Cervius weer glimlachend aan. ”Ik zal je even bescherming geven gezelschap houden terwijl je… njah… tijdelijk verlamd bent, heer Salix.” Om de één of andere onverklaarbare reden, wilde ze dat hij zich op zijn gemak voelde, waarom wist ze niet. Daarom twijfelde ze zo hard of ze wel haar best deed en of hij zich nog wel steeds oké voelde. ”Begin je je al een beetje beter te voelen?” Vroeg ze bezorgd terwijl ze naar de wond keek. Dan kon ze naar zijn spieren kijken zonder dat hij het door had en om naar zijn wond te kijken zodat ze kon controleren of het bloed niet onder de stof uitgesijpeld kwam, want dan hadden ze een klein probleempje. Opeens snuffelde ze even in de lucht. Lag het aan haar, of rook ze nu de geur van iemand in de buurt? Luna was alert en lette goed op, maar ondertussen deed ze ook alsof ze niets vermoedde. ”Als je iets nodig hebt, zeg je het maar.” Vervolgde ze. Eigenlijk, wist ze niet echt wat ze moest zeggen tegen hem. Opeens schrok ze op toen ze uit de struiken iets hoorde ritselen. Ze transformeerde meteen en ging beschermend voor Cervius staan terwijl ze naar de struik gromde. Tot ze zag dat het maar een eekhoorn was. Het beest vluchtte in paniek weg terwijl Luna een beetje verdwaasd knipperde. Ze veranderde meteen weer. ”Ik was er bijna zeker van dat daar iemand was…” mompelde ze zachtjes. Ze ging weer voor Cervius zitten met een glimlach op haar gezicht. ”Sorry als ik je liet schrikken.” Maar waarom had ze nog steeds het gevoel dat er iemand was?

Het was zo vernederend. Ze had als een gek zitten grommen, alsof er een indringer kwam, en dan komt er een eekhoorn uit de bosjes. Fantastisch. Maar nog steeds vertrouwde ze het niet, er was nog iets, ze was er zeker van. ”Ik was er bijna zeker van dat daar iemand was…” mompelde ze zacht, nauwelijks hoorbaar. Ze ging weer tegenover Cervius zitten. ”Sorry als ik je liet schrikken. Ze had gelijk ook nog, uit de bosjes verscheen een imp. Ze keek wantrouwend naar het dier. 'Jenks? Wat moet jij nou hier?' De imp vertrouwde haar ook niet, ze kon het zien in zijn blik. Goed voor hem. 'Je doet de laatste tijd zo afwezig. Maar ik zie de reden al..' Luna keek nieuwsgierig, maar nog steeds wantrouwend naar de imp, ze kenden elkaar. Goed zelfs aan hun houding te zien. 'Ik weet niet waar je het over hebt..' Kaatste Cervius snel terug. 'Die rode kop van je zegt al genoeg, Romeo. Geen zorgen, je geheim is veilig.' Toen ze het ook door had, moest ze zachtjes lachen, niet te hard zodat het zou opvallen. Ze keek naar zijn hand en zag dat hij weer een vuist kon maken, goed. 'Hoe kom je daar nou weer aan?’ Vroeg de imp die op zijn wond drukte. 'Als je zijn hart wil moet je dat met charmes doen, en het er niet uit proberen te snijden.’ Luna kon er mee lachen, had al vaker met dat soort grapjes gemaakt gekregen. Ze keek hem zo onschuldig mogenlijk aan. ”Ik kon het toch altijd proberen? Je weet maar nooit.” Cervius kon weer wat bewegen en tilde Jenks met zijn staart op. 'Genoeg Jenks, als je hier niks zinnigs komt doen hoepel je maar op..’ Luna moest eventjes lachen, wat waren ze toch een grappig duo. 'Rustig maar, haarbal. Ik was alleen bezorgd' De imp werd weer losgelaten. 'Ik kwam je ook melden dat nog meer Haarballen aankwamen, want blijkbaar waren ze op zoek naar haar..' Het kwam als een klap in haar gezicht aan. Ze keek geschrokken naar de imp. Zelf wist ze dondersgoed wie het was en waarom hij haar kwam zoeken. Enkele seconden versnelde haar ademhaling, haar hart ging als een trein tekeer. Maar toen bedacht ze zich dat ze gezelschap had. Ze vermande zich meteen weer en dwong weer een glimlach op haar gezicht, ookal was de angst in haar ogen af te lezen. De wind, van waar kwam de wind? Wind tegen, verdomme! Ze zou de vijand pas ruiken als ze vlakbij waren. Haar blik verharde, het werd tijd om serieus te zijn. ”Wat er ook gebeurd, jullie moeien je niet. Ik red me wel. Nog geen vijf seconden later ving ze hun geur op. Zoals verwacht zat de geur van haar vader er ook tussen. Niet veel later, kwam er een groep van drie wolven tevoorschijn. Ze keken van haar naar Cervius en weer terug. Ze wisten wie hij was, zagen het. Luna keek hen dreigend aan, het drietal begon te grommen. Maar haar vader bedaht zich, hij gebaarde met zijn kop naar de andere twee dat ze weg moesten. Maar ze keken de demoon wantrouwend aan. Hij blafte en de twee wolven renden weg. ”Als ik jou was, zou ik het niet proberen, het kan fataal.” Maar haar vader gromde alleen maar. Als hij nu een mens geweest was, zou hij haar al uitgescholden hebben, ze kon de afschuw uit zijn ogen aflezen. Luna wierp nog een snelle blik achter haar naar Cervius en schonk hem een bemoedigende glimlach en keek dan weer steenhard naar haar vader. Hij deed een stap dreigend naar voren. ”Goed dan, het was je eige keuze.” Ze veranderde in een wolf, net zo bruin als hem, met dezelfde vacht. Zei was alleen kleiner en veel minder gespierd. Ze begonnen te vechten, werden een bol van tanden en klauwen dat een spoor van bloed achter liet. Hij was sterker, veel sterker, hij zou haar overmeesteren. Maar ze moest Cervius beschermen, er mocht hem niets meer overkomen. Ze zag dat zijn rug bloot was en plantte haar tanden erin als weerhaken, vastberaden niet los te laten. Haar vader schudde wild in het rond en Luna’s lichaam bewoog als een lappenpop.
Hij is te sterk.
Ze moest loslaten en vloog met haar rug tegen de boom terwijl ze veranderde. Het voelde alsof er duizend messen in haar rug staken. Haar vader grijnsde even naar haar en sloop dan dreigend naar Cervius toe. Moeizaam opende Luna haar ogen. Nee, nee! Ze hoestte wat bloed op en stond moeizaam recht. ”Hé ouwe!” er stond een grijns op haar gezicht toen hij zich grommend met een ruk omdraaide. Jij ja, ik was nog niet klaar met je. Ze gebruikte haar laatste krachten om in een wolf te veranderen en hem een tweede keer aan te vallen. Even later haar tanden in zijn hals gezet, proefde een metalige smaak. Bloed. Maar ze drukte niet door. ”Ren weg, zo snel als je kan, of je zal er voor boeten.” Zond ze hem door via haar gedachten. Daarna laatte ze los. Ze zag zijn blik, wist wat hij wilde zeggen, gewoon met die blik alleen al. Ik pak je nog wel terug. Ze wist het zelfs. Hijgend keek ze hem met een dreigende blik na toen hij weg ging, probeerde niet te laten zien hoeveel pijn ze wel niet had, hoe uitgeput ze wel niet was. Het voelde alsof ze ieder moment kon neerstorten. Maar ze dwong haar lichaam om weer mens te worden. De schade was niet niets, over haar lichaam had ze verschillende bijtwondes en diepe schrammen van zijn klauwen. Een glimlach verscheen weer op haar gezicht toen ze zich omdraaide en Cervius zag. Ze strompelde naar hem toe terwijl ze voelde hoe de energie uit haar gezogen werd. ”Alles…” Vlak bij hem viel ze op haar knieën, ze had geen energie meer, het fut niet meer om te blijven staan. ”… Nog oké met jou?” Haar vraag eindigde in een gemompel terwijl ze verder naar voor viel. Ze viel in slaap terwijl haar hoofd op zijn schoot lag. Ze was verzonken in een diepe, droomloze slaap.

Was ze dood? Was dit het einde? Nee, ze had te veel pijn in haar lichaam om dood te zijn. Ze leefde nog, gelukkig. Ookal zou ze het niet erg gevonden hebben als ze dood zou zijn. Ze hoorde het gefluit van vogels, alsof ze erg ver weg waren. Maar het werd steeds luider en luider. Ondertussen mengde ook andere geluiden zich er tussen. Zoals het geritsel van blaadjes en het geknap van een vuurtje. Ze rook de frisse geur van het bos en verbrand hout. Ook de geur van vis die geroosterd werd drong haar neus binnen. Maar wat haar aandacht het meeste trok was de geur van Cervius. Zat hij hier nog steeds? Wacht, ze waren nu ergens anders want hier rook ze, raar maar waar, water. Dus hij had haar in veiligheid gebracht? Gered? Want ze wist dat ze na een tijdje zouden terugkeren naar die plek om haar mee te nemen zodat haar vader haar zou kunnen straffen. Straf. Straks als ze thuis zou komen, zou ze het voelen. Want hij had haar daarstraks gemakkelijk opnieuw kunnen overmeesteren toen ze hem liet gaan. Maar dat deed hij niet, waarschijnlijk zodat hij haar straks als ze weer thuis kwam beter zou kunnen straffen. Met een pijnlijke, vermoeide kreun opende ze langzaam haar ogen. Om het licht te kunnen verwerken, knipperde ze een paar keer met haar ogen. In het begin was alles wazig, maar langzamerhand begon alles scherp te worden. Voor haar zat Cervius twee grote karpers te braden. Toen ze opmerkte dat hij geen shirt meer aan had omdat hij het verscheurd had om haar wonden te verbinden, kroop er een lichte blos over haar wangen. Hij had haar geholpen, eerlijk gezegd had ze dat niet van hem verwacht, hij was een demoon. Een glimlach sierde haar lippen. ”Bedankt.” Was het enige dat ze kon zeggen, meer hoefde toch ook niet? Het liefst van al zou ze met hem mee willen gaan, maar ze wist dat dat niet kon. Ten eerste, hij was de vijand, in zijn rijk zou ze zich geen moment veilig voelen. Ten tweede, tegen haar vader vechten kon ze, maar tegen de rest van de roedel vechten? Nee, dat zou ze nooit kunnen. Dus ze moest hier wel blijven. Opeens werd ze overspoeld met nieuwsgierigheid, waarom had hij haar eigenlijk geholpen? Zijzelf had een geldige reden, ookal was dat niet de enige. Maar hij had haar met gemak kunnen laten liggen. Er werd toch gezegd dat demonen ‘harteloos’ waren, dat werd al lang gezegd dus het zou niet uitmaken als hij haar daar niet weggehaald had. ”Waarom heb je me niet gewoon laten liggen?” Vroeg ze. Niet kwaad, maar eerder onder de indruk. Ondertussen probeerde ze wat rechter gaan te zitten terwijl ze op haar lip beet en ondertussen een pijnlijk gezicht trok.

Eerst bedankte ze hem. Deels omdat ze niet meer over haar lippen kreeg, maar ook als teken van respect. ”Waarom heb je me niet gewoon laten liggen?” Vroeg ze uiteindelijk. Ze was wel nieuwsgierig, Ookal kon deze vraag nogal belachelijk klinken omdat ze hem ook al geholpen had. Maar dan nog, je wist maar nooit bij demonen. 'Die vraag had ik ook aan jou kunnen stellen toen die Engel me neer schoot, Luna. Normaal ben ik niet zo teerhartig, maar ik heb respect voor je.' Ze sloot eventjes haar ogen en glimlachte verlegen. ”Dankje.” Ze opende haar ogen weer. ”Het was maar een kleine moeite.” Wel, misschien niet haar beste woordkeuze na wat er gebeurt was. Maar wat kon ze anders zeggen? Haar aandacht werd weer getrokken toen hij een geroosterde vis aan haar aanbood. 'Hier, eet maar wat. Het geeft je energie.' Luna glimlachte charmant. Wow, als ze zo bleef door doen, zou haar mond zo nog eens blijven staan. ”Bedankt.” Ze nam de vis aan die de eerste seconde erg heet aanvoelde in haar hand. Voor een fractie van een seconde, trok ze een pijnlijk gezicht, maar keek daarna weer normaal. Terwijl ze nog even tegen die vis blies om hem af te koelen, keek ze hem aan. ”Weet je, ik had nooit verwacht dat een demoon zo aardig kon zijn…” Flapte ze eruit voor ze het zelf door had. Luna verstijfde even. ”Eh… Vat dat alsjeblieft niet persoonlijk op want dat was niet mijn bedoeling…” Ratelde ze er nog snel achter. Oh, hopelijk vatte hij het niet verkeerd op. Maar vroeger werd er haar altijd al aangeleerd dat ze afstand moest houden van demonen omdat ze één en al duisternis waren en ze geen hart meer hadden. Het was best verbazingwekkend voor haar. Luna nam een hap van de vis en al gauw een volgende. Niet alleen omdat ze honger had na die inspanning, maar ook omdat het haar smaakte. Thuis aten ze niet zo vaak vis en ze kon het zelf niet vangen. ”Je kookt goed. Trouwens, wat deed een demoon zoals jij hier eigenlijk?” Oh god, niet opnieuw? Waarom flapte ze er van alles uit. Normaal had ze in haar gedachten zo een knopje wat ze kon gebruiken om te voorkomen dat ze dingen eruit zou flappen. Maar nu werkte dat dus niet. Zou het komen omdat ze zich een beetje moe voelde? Hmmm. Ze keek heel even naar het water. Misschien als ze wat gegeten had en weer wat kon bewegen kan ze misschien eens even in het water gaan. Ten eerste verzacht het je wonden en ten tweede is het erg verkwikkend. Ja, als ze zich wat beter zou kunnen voelen. Ze keek weer naar Cervius met haar goude ogen.

Luna nam al snel een tweede hap. 'Geen zorgen.. Jij hebt mij geholpen, en ik hielp jou.. Zie het als een wederdienst.' Een verwonderde glimlach verscheen op haar gezicht. Ze bleef het vreemd vinden. 'Maar maak je geen zorgen, ik bijt je geen arm af die ik dan boven het vuur zou gaan roosteren. Deze keer.. Maar ik heb nog nooit Weerwolf gegeten..' Luna stikte bijna in haar stuk vis als ze zich niet ingehouden had. Wel, het was waarschijnlijk wel goed bedoeld, maar niet echt geruststellend. Toch bleef ze hem vriendelijk aankijken en zat ze mooi stil, zelfs al wilde ze nu een paar centimeter van hem weg schuiven. ”Wel, dan heb ik even geluk.” Zei ze al grinnikend. ”Oh, en je wil geen weerwolf eten, zooo taai en vies, we smaken naar niets. Net alsof je op rubber kauwt.” Zei ze over dramatisch om de sfeer wat grappiger te maken en minder gespannen. Luna at met een glimlach de vis verder op. Wel, ze at nu ook weer niet de volledige vis, in tegendeel tot Cervius. Hij at echt letterlijk de volledig vis. Luna was niet zo dol op de staart, kop en vinnen. Ze keek hem weer even aan met haar goudkleurige ogen, en staarde in die van hem. Het was een automatisme van haar om niet weg te kijken als ze iemand in de ogen keek, ze wist niet waarom, misschien een dierlijk trekje? Maar bij hem voelde het anders. Ze vroeg zich af of ze wat over hem te weten kon komen. Ze wilde weten wie hij was, wat hij hier deed en ten slot, wat er in zijn hoofd om ging. Luna schrok even als ze geritsel hoorde, maar de geur stelde haar meteen weer gerust in tegenstelling tot Cervius. Ze kon het niet laten om even te grinniken. D imp kwam uit de bosjes tevoorschijn. 'Vervloekt, die haarballen zijn verdraaid snel.' Luna keek hem vragend met één opgetrokken wenkbrauw aan. Haarballen? ”Vergelijk me alsjeblieft nooit meer met iets wat een kat uit braakt…” Sprak ze dreigend, vervolgens vormde er zich een dreigende grijns om haar lippen. ”Of ik maak wolvenvoer van je.” Haar ogen fonkelden speels waardoor je kon zien dat ze het niet meende en het grappend bedoeld was. 'Je laat het..' Zei Cervius waarschuwend, naar de imp gokte ze. 'Ooh, niks niks.. Dat over die haarballen was niet tegen jou gericht moppie, niet persoonlijk, bedoel ik..' Luna grinnikte zachtjes. 'Jenks, zou je even bij mijn zusje kunnen kijken?' Luna keek een beetje verbaasd. Hij had een zusje? 'Komt goed..' Waren de laatste woorden van de imp die vervolgens naar Cervius knipoogde die zich daarna lichtjes blozend naar haar keerde. Luna deed alsof ze het niet opmerkte, maar ze vond het best schattig. 'Ik.. Haal nog wat hout.. Voor als het straks donker is..' Luna knikte. Ze zou hem willen helpen, maar dat lukte niet goed in haar toestand. Hij verdween al snel in de bosjes en een kleine zucht ontsnapte haar mond. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich zo ontspannen bij hem, alsof alles wat ooit gebeurt was maar een droom was. Luna dacht weer aan haar wonden. Misschien was het een goed idee even het water in te gaan. Ze kon wel wat verfrissing gebruiken en het kon zeker geen kwaad voor de wonden. Krampachtig strompelde ze naar het water. Aan de rand deed ze haar schoenen uit en vervolgens stapte ze langzaam het water in. Haar voeten en benen waren niet zo’n groot probleem. De meeste schade was op haar schouders, rug en armen. Dat zal in het begin afzien worden. Ondertussen kwam het water al tot haar middel. Ze ademde drie keer diep in en uit. Daarna ging ze in het water op haar hurken zitten waardoor ze volledig onder water was. Ze wilde schreeuwen van de pijn, maar dan zou het water haar longen binnen komen kolken, dus beet ze maar op haar lip. Een metalige smaak verspreidde zich in haar mond. Maar de wonden voelden wel steeds beter en beter. Na enkele seconden kwam ze weer happend naar adem boven water. Hij was er nog niet, goed, dan zou ze nog wat dieper gaan. Voorzichtig wandelde steeds verder en verder het water in met een krampachtige blik. Het deed verdomme veel pijn, maar ze wist dat het eindresultaat goed zou voelen. Ze had gelijk ook, toen ze een halve minuut tot haar schouders onder water stond, begon het verzachtend te voelen. Het voelde zalig en maakte haar niet uit dat ze dadelijk kletsnat zou zijn. Opeens hoorde ze weer geritsel van blaadjes en rook ze de geur van verbrand hout en nog iets wat ze niet meteen kon plaatsen. Het was de geur van Cervius. Met een grijns nam Luna een goede teug lucht en liet zich dan onder water zakken, diep zodat ze niet erg fel zou opvallen. Ondertussen dook ze naar hem. Dankzij het verzachtende effect van water, kon ze met gemak zwemmen, hoewel ze het nog steeds een beetje voelde trekken. Bij de rand van het meer piepten haar ogen boven water zoals een krokodil in een moeras. Goed, hij keek niet naar hier. Een onheilspellende grijns verscheen op haar gezicht. Meteen daarna stuwde ze een hele hoop water naar Cervius toe, doordat ze als wolf iets sterker was dan de normale mens, was het niet bepaald een beetje water. Meteen daarna draaide ze zich om en sloeg haar armen over elkaar, en keek onschuldig fluitend naar boven met pretlichtjes in haar ogen. Doordat ze een wolf was, had ze soms ook last van het dier zijn eigenschappen. Zoals onder anderen nu, speelsheid. Ze kon het niet laten, het was gewoon zo verleidelijk om te doen.

Als een krokodil die naar zijn prooi toe sloop, bestudeerde ze hem goed en nam ze iedere beweging die hij maakte in haar op zodat ze optijd weg kon duiken als hij zich om zou draaien. Hij gooide het hout en het vuur. Nu! Ze spetterde hem onder met volle kracht zodat hij van top tot teen nat zou zijn. Ze moest lachen toen ze hem zag verstijven en een kreet hoorde slaken. Maar toen hij zich naar haar draaide, keerde ze hem snel de rug toe, sloeg haar armen over elkaar en floot onschuldig. Ze zou het liefst zijn gezicht willen zien om te kijken hoe hij erop reageerde, maar ze moest in haar rol blijven. Nog geen seconde later kon ze zich niet meer inhouden en keek ze toch achterom. Hij kwam op haar afgelopen alsof ze net geëxecuteerd ging worden. Ze moest toegeven, hij zag er zo best wel eng uit. Die grijns van hem, wel, ze wist niet echt of dat ook eng was of eerder geruststellend. 'Daar ga je spijt van krijgen!' Riep hij terwijl hij een aanloop nam. Voor ze door kreeg wat hij van plan was, kreeg ze een gigantische lading water over haar heen die er voor zorgde dat ze kopje onder ging. Happend naar lucht kwam ze weer boven. ”Die had ik moeten zien aankomen…” Mompelde ze grinnikend terwijl ze nadacht waarom ze zo afgeleid geweest was. Hij haalde het stuk stof van zijn wond af en waste de wond schoon met het water. Ze bedacht zich dat ze eerder deze dag zijn wond schoongelikt had en besefte opeens dat dat nu best wel een akward moment was. Haar wangen kregen een lichtrode blos. Ze hoopte dat hij het op de een of andere manier zou vergeten zodat ze er never ever over zouden praten. Misschien liep hij dadelijk wel tegen een boom en vergat hij een aantal dingen, dat zou haar nu echt wel goed uitkomen. Maar dat zou vast onmogelijk zijn, nee wacht, dat was onmogelijk. Ze merkte opeens op dat ze hem aanstaarde en keek rustig weer weg. Ze haatte het als ze anderen onbewust aanstaarde, dan dacht men steeds dat er iets mis was, maar was ze gewoon even met haar gedachten ergens anders. 'Ik wil geen sfeer verpester zijn, maar het lijkt me beter als ik zo ga.. Niets tegen jou, maar op het gebied van de vijand slapen heeft me nooit bevallen, want voor je het weet heb je een mes tegen je keel, helemaal nu ze weten dat ik hier ben.' Ze keek hem weer aan. ”Ik denk dat ze hier eerder je keel zouden doorbijten.” Zij ze droogjes. ”Het is niet dat een wolf in een mens gaat veranderen om mooi je keel over te snijden met een mes.” Voegde ze er nog droogjes met een kleine grijns aan toe. Daarna werd ze weer wat serieuzer. ”Maar ik snap wel wat je bedoeld” Hij stapte uit het water, Luna volgde zijn voorbeeld want haar vader zou niet erg blij zijn als ze straks weer thuis kwam. Haar vader… Een rilling liep over haar rug als ze er aan dacht. Ze wilde zo graag geen bang van hem hebben, maar dat lukte niet. ”Voor de wond, als je wil dat hij sneller geneest dan moet je een kampvuur maken en er drie minuten lang rond dansen met trommels op de achtergrond. Een half uur later zal de wond compleet genezen zijn en zal je er niets meer van voelen.” Zij ze doodserieus met een neutraal gezicht. Maar even later grinnikte ze als ze zijn gezichtsuitdrukking zag. ”Grapje.” Haar ogen gleden naar de wond. ”Je kan er het best een nieuw verband om doen, verder oppassen met wat je doet. Misschien kan je ergens een zalfje zien te krijgen dat de genezing sneller laat gaan. Maar… jah…” Aangezien hij een demoon was betwijfelde ze of hij het wel zou kunnen krijgen en of hij het wel nodig zou hebben. Onbewust keek ze nog eens naar zijn spieren. Vandaag was een vreemde dag, ze had zich anders gedragen dan anders. Ze zuchtte en sloot haar ogen, een zwak glimlachje verscheen weer op haar gezicht omdat ze wist dat ze hem waarschijnlijk toch nog maar één keer zou zien en dan zou voor één van de twee het leven eindigen, hoogstwaarschijnlijk voor haar. ”Succes nog.” Ze wist dat het niet bepaald iets was wat een vijand zou zeggen, maar ze beschouwde hem niet als haar vijand, niet na wat er vandaag allemaal gebeurd was. Zonder te aarzelen gaf ze hem nog een haastige knuffel. Niet langer dan twee seconden. Ze slikte moeizaam. ”Nog maar eens bedankt.” Ze moest naar boven kijken om in zijn ogen te kunnen kijken. Ze wilde dat ze met hem mee zou kunnen gaan, maar ze kon de roedel niet achter laten, ze kon het bos niet missen en hij was de vijand. Ze zuchtte en sloot haar ogen, ze was al bezig zichzelf mentaal weer zo sterk te maken als titanium. Want als ze dat niet deed zouden de klappen –fysieke en mentale- die ze van haar vader zou krijgen te sterk zijn.

Heel even gaf ze hem een vluchtige knuffel die maar een paar seconden duurde. ”Nog maar eens bedankt.” Ze sloot weer eventjes haar ogen, maar keek hem weer aan toen hij iets begon te zeggen. 'Jij ook nogmaals be..-bedankt L..-Luna..' Het moment dat hij in haar ogen keek, kreeg ze het eventjes warm. Ze staarde in zijn ogen en merkte op dat ze geel waren. Voor ze het wist, boog hij zich lichtjes naar voren en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Het voelde alsof haar aderen in brand stonden en er een zwerm vlinders in haar buik rond vlogen. Ze voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg. Ze voelde zich als een kachel, ze had het opeens verschrikkelijk warm. Opeens viel van alles op zijn plek. Waarom ze hem niet vermoord had, waarom ze hem gered en verzorgd had. Het werd allemaal duidelijk, ook waarom ze zo vaak onbewust naar hem staarde. Zelfs nu verlangde ze naar hem zoals ze nog nooit naar iemand anders verlangd had. Het drong tot haar door dat ze gevoelens voor hem had. Ze was verliefd geworden op de vijand. Hij stapte wat achteruit waardoor hij over een stuk hout struikelde en achterover viel. Luna moest heel eventjes lachen en ging dan naar hem toe om hem weer recht te helpen. Ze stak haar hand naar hem uit met een blije glimlach, een oprechte glimlach. Ze hielp hem weer recht en moest naar boven kijken om zijn gezicht te kunnen zien. ”Ik weet nog wel een weg waar weerwolven nooit komen. Maar als ik je daar breng kom ik in de problemen.” Ze nam een klein fluitje uit haar broekzak en floot erop. Het was een speciale frequentie zodat enkel honden of wolven het konden horen. ”Light kan je er wel naartoe brengen.” Even later verscheen er een witte wolf uit de bosjes, deze schrok toen die Cervius zag. ”Luna! Wat heb je nu weer uitgespookt!” Luna keek naar Light met een serieus gezicht. ”Breng hem hier weg, leidt hem naar de tunnel.” Light ging zuchtend zitten en sloeg met haar poot tegen haar voorhoofd. ”Er zijn hier zo veel tunnels…” De wolvin keek een beetje wantrouwend naar Cervius. ”Ik heb het over die ene tunnel waar nooit iemand komt en geen zorgen, hij zal je niets doen. Maar het is belangrijk.” Light stond op en keek nog steeds met een wantrouwende blik naar Cervius. ”Alsjeblieft.” Fluisterde Luna er nog achter. De wolvin zuchtte. ”Het is al goed, maar je weet dat je in de problemen gaat komen als iemand het ontdekt. Ik zal eventjes controleren of de kust veilig is.” Luna knikte. ”Bedankt.” Light verdween weer in de bosjes en Luna keerde zich weer naar Cervius. ”Ze zal je de weg wijzen tot aan de tunnels, dan moet je de tunnel gewoon volgen en dan kom je weer in jou gebied uit.” Ze legde heel even haar handen op zijn schouders en keek hem recht aan. ”Zorg dat je heel thuisgeraakt.” Ze dacht opeens ergens aan, aan het kettinkje dat om haar hals hing. Het was een leren koordje en er hing een bescheiden wolf aan. Het was klein en zilver, maar toch gedetailleerd. Dat had ze ooit eens van haar moeder gekregen om haar te beschermen en het had haar al vaak geholpen. Ze maakte het slotje los en nam zijn hand, opende deze en legde dan de hanger in zijn grote handpalm. Vervolgens vouwde ze zijn hand tot een vuist en legde haar twee handen om zijn hand heen. ”Het zal je beschermen.” Fluisterde ze nog snel. Niet veel later kwam Light weer tevoorschijn. ”Het is veilig, we kunnen gaan.” Sprak ze op een kalme toon. Luna ging op haar tenen staan en drukte nog snel een kus op zijn wang. Daarna draaide ze zich om en veranderde haastig in een wolf, ze ging naar de bosjes toe en net voor ze door het gewas zou verdwijnen, wierp ze hem nog een snelle blik. Daarna spurtte ze weg.
 

Light keek nog steeds geschrokken van Cervius naar de bosjes waar Luna daarnet nog stond. Ze sloot haar bek weer en schudde haar kop. ”We moeten gaan.” Nog steeds verbaasd leidde ze Cervius op een drafje naar de tunnel. Niet veel later hoorde ze in de verte een huil, het was Luna die hen nog succes wenste. Light stond eventjes stil en liet ook nog even een huil horen. Vervolgens draafde ze weer verder tot aan de tunnel, daar bleef ze eventjes staan. ”Hier zijn we dan, gewoon de tunnel volgen en voor je het weet ben je er.” Light wandelde stilaan weg. ”Succes nog.” Riep ze hem na. Vervolgens draafde ze richting het huis van Luna.

Dit was gewoon zwaar vernederend. Maar hij was voor Luna gevallen, letterlijk en figuurlijk. Nu wist hij het zeker. Nu was hij onhandig en in de war, maar gelukkig leek Luna het niet erg te vinden, en lachte hem niet uit zoals hij gevreesd had, nee, ze hielp hem zelfs overeind te komen. Toen hij stond klopte zijn hart als een razende. Even was hij zelfs bang dat ze het zou horen. Zijn keel was droog, dus hij knikte alleen maar. Ze nam een klein fluitje uit haar broekzak waar ze vervolgens op floot. De hoge toon piepte even in zijn oren, waar bij hij even de neiging had zijn handen voor zijn oren te slaan. Toen sprong er een witte wolf uit de bosjes. Ze leek bij Luna te horen, al deed ze wantrouwend naar Cervius toe, maar die was niet anders gewend. Elk wezen vreesde hem. Elk wezen had zijn wrede kant gezien, zijn ware kant. Toch kon hij het niet maken Luna ook maar een haar te krenken. Hij gaf om haar.. Intussen beval Luna de witte wolf Cervius hier weg te begeleiden. Eerst wou hij zeggen dat hij wel kon vliegen, maar met zijn zere schouder leek hem dat niet zo'n sterk plan. Plus, mocht hij eens in staat zijn niet te kunnen vliegen of wat dan ook, was het handig de omgeving een beetje te kennen. De andere Demonen mochten het niet weten wat Cervius zijn gevoelens waren, en was meestal ook zeer bedreven die te verbergen, behalve tegenover Luna. Maar toch wist hij niet of het wederzijds was. Ondanks dat hij zijn emoties goed kon verbergen vond hij het ook moeilijk om die van een ander aan te voelen. Toen de witte wolf weer in de bosjes verdween om de omgeving te checken voelde Cervius Luna haar handen op zijn schouders. Haar blik kruiste die van hem opnieuw, en met moeite kon hij haar woorden verstaan door het gebonk van zijn eigen hart. Toch knikte hij even, waarna ze een kettinkje om haar nek vandaan haalde. Vervolgens pakte ze zijn hand, en drukte het kettinkje daar in, waarna ze zijn hand er om heen sloot. Het gebaar verraste hem. Verwonderd wou hij haar bedanken, maar de Wolvin kwam al weer uit de bosjes gesprongen voor hij de goede woorden kon vinden om haar te bedanken. De Wolvin zei dat het veilig was, waarna Luna op haar tenen ging staan om Cervius een kus op zijn wang te geven. Het was een korte kus, maar sprak meer dan woorden. Het kettinkje, haar blik en dan deze kus, het betekende veel meer dan gewoon vriendelijkheid. Ooit zal hij haar weer zien. Zo nodig baande hij zich door een hele roedel weerwolven, hij zou haar weer zien. Ze veranderde snel in haar Weerwolven vorm, en dook de bosjes in na hem nog een snelle blik te hebben toegeworpen.