Keep on running

Niet achterom kijken. Niet achterom kijken. Niet-... Verdorie. Toch kon hij het niet laten achterom te kijken. Dadelijk struikelde hij nog. Wat dan? Wat ging hij doen als hij viel? Dan zat hij in de problemen. Nu zat hij al in de problemen. Hij moest gewoon een manier vinden om van hem af te geraken. De wolf die achter hem aan liep, grijnsde breed. Kyle keek weer voor zich en rende verder. Nee, dit ging hij niet halen. Hij kon niet sneller zijn dan een wolf. Maar misschien kon hij wel een grotere opening creëren. Als hij nu zijn elektriciteit gebruikte om sneller te zijn. Ja, dat was de oplossing. Zwarte elektrische vonkjes spatte van hem af tot er zich een elektrisch aura leek te vormen. Zijn haar stond wat wilder omdat het statisch was en hij rende sneller, veel sneller. Maar natuurlijk, niet snel genoeg. Hij keek weer achterom. De wolf liep nog steeds achter hem aan, hij was alleen een beetje verder weg. Damn. Wat moest hij doen? Hij moest ergens heen waar hij veilig zou zijn. Dus waar zou Zaid hem niet volgen? Hij dacht even na en merkte dat het langzaamaan mistig begon te worden. Vampierengebied. Dat was het. Dé perfecte plek. Als Zaid hem daar zou volgen, zou hij in de problemen geraken. Wat toevallig dat ze net in de buurt waren.

Met nieuwe moed liep Kyle verder de mist in. Hij keek achterom, maar door de mist kon hij de wolf niet meer ziet. Het bos had plaats gemaakt voor een groot open veld. Kyle wist niet eens waar hij naartoe rende, hij wist alleen dat hij gewoon vooruit moest blijven gaan, en niet mocht stoppen. Achter hem hoorde hij gegrom. Gegrom van een beest. Een wolf. Zaid. Hij zat nog steeds achter hem aan. Maar hopelijk niet te lang meer, want hij begon uitgeput te geraken.

Na heel wat rennen, liet hij zich gewoon op zijn knieën vallen. Eindelijk had Zaid het opgegeven. Hijgend keek hij naar boven terwijl hij het 'aura' van zwarte electriciteit liet verdwijnen. Wauw, hij had het gevoel dat hij hier vaker moest komen. Alhoewel. War moest hij nu naartoe. Kyle keek om zich heen. Damn, hij zag niet waar hij was en waar hij naartoe moest. Hij zuchtte diep. Wat moest hij nu doen?

Verstoppertje spelen met een kat grote draakje was niet te doen. Hij kon zich overal wel verstopt hebben en ookal wist hij dat Grim niet een van de mist goede verstoppers was, was Thorn er net zo goed in het draakje te vinden. Thorn zocht en zocht, maar kon hem niet vinden. Niet in de steegjes van het magiers dorp niet tussen het gras van de grote bloemenweide nog tussen de rotsen bij de watervallen. Lichtjes geirriteert veranderde Thorn van vorm iets dat hij van de drakenvloek over gehouden had nadat hij en Grim de vervloekking gedeeltelijk opgeheven hadden. Zodat Thorn weer de volle controle over zijn magische krachten had. Zijn draken neus zei hem dat Grim helemaal niet op magiers gebied was, maar richting de mist was gegaan van het vampieren gebied. Nee he? Thorn zetten een drafje in, maar Grim leek ook daar nergens te vinden? Zijn ogen vingen niet veel op dan mist liep hij diep snuivend verder om de deurdeeltjes tussen de kleine water druppels uit te halen, maar hij rook wel iets, maar niet de geur van zijn draakje...