Shot in the dark

Zwaar geadem klonk in de hele vroege ochtend. Donders snelle, maar ritmische hoefstappen denderden in de vochtige ondergrond. Een laag zweet lag op het paard z’n lichaam. Van het gezicht naar de kont, klets nat. Witte wokjes verlieten het dier z’n neus regelmatig. En toch, ondanks dat het er vermoeid uit zat, zette het door. Niet omdat zijn berijder hem daartoe drong. Het was puur uit intuïtie. Een paard rende als er gevaar was. Op het moment was er geen alarmerende dreiging. Wel een mogelijke. Nathan stond in de beugels, een stukje naar voren leunend en zijn handen naar voren, zodat Agron alle ruimte had in zijn mond. Aan het zadel bungelde een postduif, die hij op engelengebied neer had gehaald. Postduiven die ’s nachts vlogen waren verdacht en aangezien de magiër informatie wilde, had hij het dier neergeschoten. Echter had hij niet doorgehad dat er een engel aanwezig was geweest, dus moesten ze hard weg zien te komen. De hele nachts hadden ze gereden, aangezien hij voor zonsopgang terug wou zijn op eigen grondgebied. Zolang hij op Tyrion’s gebied was, was hij in gevaar. ’Goedzo jongen,’ fluisterde Nathan. ’Je krijgt zo rust.’ Zijn blik gleed ondertussen naar boven. In het oosten werd de hemel zwakjes verlicht, wat betekende dat de ochtend was aangebroken. Mensen zouden wakker worden en beginnen met hun routines. Helaas konden ze niet harder dan ze al gingen. Dat zou hij ook niet van Agron vragen. Er werd al genoeg van het dier gevraagd. Teveel, en ergens voelde de magiër zich schuldig. Agron was er niet op getraind, was nog jong. Toch was z’n conditie wel top. Iets waarvan Nathan versteld stond. Gefocust keek hij weer voor zich uit. In een bos was alles donkerder, waardoor het moeilijk te zien was wat nou voor hen lag. Het was jammer dat ze zo’n haast hadden thuis te komen. In de nacht waren de meeste dieren actief. Graag had hij kalm aan door het bos gereden, opzoek te gaan naar herten of andere dieren. Een gen dat hij waarschijnlijk over had genomen van z’n moeder. Ineens sloeg de onrust toe. Door een onbekend iets struikelde Agron. Wanhopig had het paard geprobeerd zich te herstellen, echter werkte de vermoeidheid niet mee. Gauw naderde de grond. Geschaard lagen ze over de modderige pad, met Agron rustend op zijn beide benen. De klap was hard geweest. Beduusd keek de magiër eerst naar boven, tot de druk op z’n benen plots heel groot werd. Compleet bekaf lag Agron half bovenop hem. Snel ademend, te moe om op te staan. ’Shht, jongen,’ sprak Nathan zacht. Moeizaam boog hij wat naar zijn paard toe. Geruststellend konden zijn vingertoppen net de manen aanraken. ’Blijf maar liggen, je hebt het goed gedaan. Ik vraag je niet op te staan.’ Vervolgens boog hij naar een zadeltas toe, waar een drinkzak in zou moeten zitten. Agron moest aansterken.