Als betoverd staarde de jonge engel naar de watervallen. Het kletterende water was een overweldigend geluid en vreemd genoeg bracht het Leliël een gelukkig gevoel. De natuur was dus nog niet aangetast. Althans niet op dit gedeelte. En daar genoot ze zo van. Ze voelde zich zelfs zo ontspannen dat ze de drang had te zingen, wat ze niet heel vaak in het openbaar deed. Meestal in gesloten ruimtes waarvan ze wist dat er niemand was of op verlaten gebieden. Zingen was iets voor haarzelf, iets persoonlijks. Zelden deelde ze haar teksten met een ander. Ze liep naar de waterkant, waardoor ze op enkele meters van een waterval verwijderd was. Hier kon ze gerust zingen. Het geluid van het water zou wel boven haar uit rijzen. Hoopte ze. Zachte, zuivere klanken verlieten haar keel, terwijl ze haar ogen sloot.
’Heartbeats fast, colors and promises
How to be brave, how can I love when I’m afraid to fall
But watching you stand alone
All of my doubt suddenly goes away somehow, one step closer
I have died, everyday waiting for you
Darling, don’t be afraid, I have loved you
For a thousand years, I love you for a thousand more
Time stands still, beauty in all she is
I will be brave, I will not let anything take away
What’s standing in front of me
Every breath, every hour has come to this, one step closer’
Ze had zichzelf horen zingen, door de waterval heen. Maar er was nog iets. Geen land dier of vis dat ineens omhoog sprong, dus stopte ze abrupt met zingen. Haar grijze ogen dwaalden over het gebied heen, opzoek naar de oorzaak van het geluid. ’Hallo?’ Als ze eerlijk was, verwachtte ze geen antwoord. Maar je wist nooit of iemand zou zwijgen of wel zou reageren. Geruisloos zette ze enkele stappen van de waterkant vandaan. 'Is daar iemand?"
|| Blaze, hopelijk kan je er wat mee xD
vr mei 17, 2013 4:45 pm
