Never say never!

Een hoop geroezemoes op de overloop deed een 18 jarige jonge vrouw haar ogen openen. Ze had een herberg op haar pad gevonden in een klein gehucht Falls genoemd, omdat het gelegend lag vlakbij een toch wonder schone waterval. Ze rekte zich uit en stond op. Veel droeg ze nooit in bed. Hooguit haar ondergoed dat ook niet veel verborg. Vaak genoeg had ze mannen betrapt op het door het sleutelgat kijken op haar omzwervingen. Het leek alsof het weer zover was. Morla negeerde de zacht gesmiespelde woorden en waste zich zo ver ze kon met een nat gemaakte doek voor de heks zich weer afdroogte en zich aankleden. Morla droeg nooit hele jurken. Een krijgster moest zich kunnen bewegen en in die pronk jurken ging dat niet. De jurk die zij droeg bestond uit 5 delen, waarvan 4 aan de eerste vast zaten. Eigenlijk waren het niet meer dan 4 losse lappen stof die langs haar heupen hingen. Het topje dat ze nu om deed beschermde enkel haar boezem, een klein deel van haar ribben en een net zo‘n klein deel haar rug. De laarzen kwamen halverwegen haar boven benen en de handschoenen reikte tot bijna onder haar oksels. Daarna sloeg ze de mantel over haar schouders en pakte de sleutel van haar kamer in haar draai naar de deur toe mee. Toen ze die opende vlogen verschillende jonge en oudere mannen weg over de overloop. Eentje was te langzaam en Morla greep hem in zijn kraag. ‘Wat is er loos?‘ vroeg ze niet onvriendelijk en de jongen keek haar angstig aan. ‘Er komt een stel boeven net Falls binnen gereden en we proberen alles te verstoppen!‘ fluisterde de jongen half. Morla liet hem los en liep rustig richting de trap. Wat konden die boeven haar schelen? Ze had niets van nog voor hen behalve haar paard, maar Artax droeg niemand buiten haar en aan de adelaar Auryn hadden ze ook niet veel. Beide dierenwaren bij haar opgegroeit zins ze veulen en kuiken waren. Beide dieren konden goed met elkaar overweg en hielpen elkander mocht het noding zijn. Morla liep de trap af en hoorde stoelen schuiven en dienstertjes lastig gevallen worden door het gespuis. Rustig liep ze naar de toog en legde de sleutel neer met wat munten die ze de waard schuldig was voor de nacht. Ze wilde net naar buiten lopen om Artax te zadelen en weer verder te rijden, maar een van die ongewassen en ongeschore kerels haakte zijn vingers in haar mantel. Morla keek meteen diep in de ogen van de schuldigen. ‘Kom schatje, eventjes op schoot? We zijn al zo lang onderweg en willen voor even plezier.‘ zei de man die over duidelijk de leider van de boevebende was. ‘Misschien, maar je laat me nu los of jij zult heel je vingers branden!‘ zei Morla kill en trok haar mantel uit zijn dronken greep, terwijl de andere mannen lachte doordat hun baas zo voorschut gezet werden. Dat pikte de man niet, maar verder dan een halve scheldwoord kwamhij niet. Morla liet met een knip in haar vingers de houten pulbier in brand vliegen. Ze was zo getraind dat Morla enkel nog aan iets hoefte te denken enn haar beeld goed voor zich te zien om haar magie te gebruiken. De boef schrok zo dat hij achterover ging met zijn stoel. De heks liep naar buiten en begroeten haar dierenvrienden. Ze zadelde Artax en steeg buiten op en zag nog net hoe Auryn het luchtruim koos voor ze haar blik op haar omgeving richten. Ze was op zoek naar een plek waar niemand haar veroordeelde en wat ze haar thuis kon noemen.