I have no idea where i am, but i like it. {Israphel

Luid zuchtend ploeterde de magiër zich door wat bosjes. Hij viel over een tak, en belandde volop zijn muil. Hij zuchtte en stond langzaam op. Zijn gezicht was spierwit, zijn ogen stonden vermoeid en hij deed niet eens meer de moeite om zijn voeten redelijk op te tillen waardoor ze maar wat over de grond sleepten. Jean haalde een hand door zijn warrige haar en keek op toen hij stromend water hoorde fronste hij. Was er hier eindelijk wat fatsoenlijk water? Snel liep hij er heen. Een grijns speelde om zijn mond, toen hij een waterval met helder water zag. Langzaam liep hij er heen en liet zich met een plof naast de kant vallen. Hij maakt een kommetje van zijn handen, liet er water in stromen en dronk het op. Hij glimlachte opgelucht en stond op. Hij grinnikte, ging staan en keek eens rond. Er was niemand. Alleen het geluid van het vallende water was er om te horen. Langzaam ging hij zitten aan de kant van het water, zijn blik gevestigd op de waterval. Na een tijd deed hij zijn ogen dicht, al waren zijn zintuigen op scherp. Als er iemand aan zou komen, zou hij het merken.

-kort x.x eerste post was moeilijk T^T

Israphel vloekte hard door de kamers van de Cathedraal. Het ging steeds slechter met de zieke die er in de ziekenboeg rustte. Zijn vleugels trilde van woede en waren licht van zijn lichaam gesprijd. Om hem heen waren engelen hem aan het bedaren al wekte dit enkel meer irritaties bij de jongen op. Na een ijskoude blik met zijn blauwe ogen hief hij zijn hoofd kort en liep naar het balkon. Hij sloot de deuren achter zich en sloot zijn ogen. Kort nam hij de tijd diep adem te halen en weer tot rust te komen. Dit was onmogelijk. Zijn volk stierf hier en hij kon er niks aan doen. Israphel veegde zijn zwarte haren uit zijn gezicht om daarna zijn vleugels weer te spreiden. Met een sterke slag van zijn vleugels waren zijn voeten van het balkon verwijderd, hij boog naar voren en sloeg nogmaals. Zo kwam hij in een simpele vlucht. Ver hoefde hij niet te gaan, het geluid van water vulde zijn oren. Ver boven de wereld keek hij naar beneden om een vreemde aan het water te zien. Een magiër zelfs. Hmm. Hoewel de jongen niet booven geweld uit stond was hij voornamelijk voor vrede, maar een vijand in het gebied was nu alles behalve gewenst. Zijn macht was nog niet openbaar dus besloot de jongen in een zachte duik naar beneden te glijden. Het geluid van zijn vleugels moest niet boven dat van het water uit komen. Hij verboog het licht onder zijn voeten zodat hij net boven het watervlak kon lopen en klapte zijn zwarte vleugels in. Zo naderde hij de magiër, benieuwt hoesnel deze hem zou opmerken. Vaak was het gevoel van bekeken geworden al genoeg.