Walking through the cold.

De zwartharige jongen liet zijn blik over zijn gebied glijden. Het land van zijn soort, normaal zo sterk en bloeiend van natuur zelfs in de sterkste winters.. Maar de tuinen en straten waren nu niet gevult met het rood, paars en wit van de winterbloeiers. De stenen waren kaal en de velden even bleek. Een deken van wit sneeuw hielp het uiterlijk niet. Er stond spijt in zijn ogen, ookal was dit een kost die hij niet kon verhelpen. Het deed pijn je volk te zien sterven. Sterven door een ziekte die je niet in de hand had. Er was geen medicijn. Geen genezingskracht die hun kon helpen. Hij had de orde opgeroepen toen hun leider verzwakte. En ook hij had het oordeel gegeven dat ze zich moesten afsluiten van de andere soorten. Hun positie kon een oorlog betekenen. Ze waren niet klaar voor een strijd. Ze konden niet meer verliezen dan ze al waren verloren. Israphel zuchte. Hij spreidde zijn zwarte vleugels en met een simpele slag steeg hij op van het balkon. Hij had geen bestemming. De jonge engel volgde gewoon de richting van de wind. De kou beet hem in zijn vlucht. Toch genoot hij van het strelen tussen zijn vleugels, gemaakt door de bries. Toen donkere wolken hem tegen hielden daalde hij af. Zachtjes op de binnenplaats van het oude kasteel neerkomend. Het was opvallend hoe de engel niet tenger nog gespiert was. Eerder atletisch, en dan vooral zijn rug en vleugels. Israphel schudde de vorst uit zijn haar en liet zijn ijsblauwe blik ronddwalen. Rustig liep hij het vervallen gebouw binnen. Het grauwe weer hielp de hoeveelheid licht in het kasteel niet. Hij bracht zijn hand naar voren, palm omhoog, om hierna een blauw witte vlam te maken. Het was bedrog, enkel licht in de vorm van een vlam gedwongen. Licht was koud en bracht geen warmte.. Teleurstellend. Ineens hoorde Israphel iets. Vastberaden liep hij de stallen in en liet zijn ijsblauwe blik ronddwalen. Hij vond een magiër, en sloot hierbij zijn vleugels totaal.

Israphel keek de ruimte rond. Het was kaal en dood, zoals de winter altijd begon. Toch was de engel nieuwsgierig naar de man voor hem. Wie was er zo ver heen van huis dat die zich moest afdekken met een rotte paardendeken? Het licht in zijn hand werd bestuurt door zijn vingers, hij speelde ermee. Liet het licht opvlammen en van kleur veranderen. Van zijn orginele blauw/wit naar een warmere tint. Kleur en licht waren zowat hetzelfde, al kon hij dit alleen overdag. Tevens kon hij als de meeste engelen planten laten groeien, al ging het bij hem om het licht gedeelte in plaats van echt leven. Het zat bij zijn meeste soortgenoten in het bloed; dingen scheppen. En bij de andere rassen, zoals de man voor hem; vernielen. Maar ja, hij kon niet een vreemde vooroordelen door zijn ras. Al was dit wel de makkelijkste oplossing. Bij de opmerking van de ander vertrok hij geen spier. Hij stond niet bekent om zijn gevoel voor humor. Maar hij reageerde even goed met een simpel antwoord. "Daar geef ik je gelijk in" na zijn blik nog eens rond de kamer te hebben laten gaan vond hij een toorts. Natuurlijk klam en doorweekt, niet meer in staat vuur te dragen. Maar licht was wat anders. Met een simpel handgebaar liet hij een bal licht in de toorts verschijnen. Het vulde de kamer in een blauwige gloed. Hij knikte simpel bij de woorden die dien sprak. "Daar was ik niet bang voor, vreemde" Israphel liep door de verzakte ruimte en duwde wat puin omver. Zo smokkelde hij langzaam enkele houtjes mee die droog genoeg waren. Met dit hout liep hij naar de vreemde en legde een simpele pit aan. Met de vuurstenen die hij standaart bij zich droeg kreeg hij na een enkele tijd een mooi vuur. Toch vervloekte hij zijn opvoeding die hem vertelde de vreemde te helpen. Een magiër konden ze verliezen, hij zou al zijn tijd in de engelen moeten steken.. Maar hij kreeg het niet voor elkaar weg te lopen.