Right, not again?!

Alice bleef dankbaar glimlachen en zag hoe Thorn opstond ‘Als ik eerder had gemerkt dat het hert op jullie terrein was had ik het ook niet gedood. Mijn excuses daarvoor.‘ zei Thorn op kalme toon en maakte een lichte buiging naar het mannetje. Alice draaide met haar ogen en keek daarna weer naar de sabeltand tijger. ‘We zullen uw en u clan niet meer storen.’ Zei ze vriendelijk en vloot naar Lupos die op haar af kwam rennen. ‘Ook jij bedankt heksje naamloos.‘ Alice rolde weer met haar ogen en keek daarna naar de vader weer ‘Zou u mij misschien willen vertellen hoe ik van uit hier het snelst bij de heksen gebied kan komen?’ Ze vroeg het heel beleefd en de tijger knikte ‘Mijn zoon zal je de weg wijzen, heks.’ Zei hij kalm voor hij en zijn familie omdraaide en wegliepen. Alice glimlachte naar de puber en liet hem voorgaan voor ze achter hem de weg volgde. ‘Waar wil je heen?’ vroeg ze droog aan Thorn. Haar ogen schoten even bang naar de donkere bos gebieden en de zon die langzaam naar beneden zakte. Hopelijk zouden ze gauw bij hun dorp aankomen zodat Alice niet weer in contact zou komen met de wezens van de nacht. Als ze zo thuis zou zijn, kon ze genieten van de warmte, genieten van het eten dat haar oma heeft gemaakt en heerlijk in haar bed gaan liggen nadat ze alles van haar taak gedaan zou hebben. Een verlangende zucht ontglipte haar mond en Lupos kwispelde vrolijk bij het horen van haar verlangende zucht.

Wat? Waarom deed die griet zo raar? Had ze last van haar ogen of zo? Thorn probeerde gewoon beleefd en kalm te reageren. Vrouwen! Die begreep hij echt niet, maar de woorden van het mannetje trokken hem weer uit zijn gedachtes. Fijn dan kon hij misschien snel een dorp of stad vinden waar misschien nog wat werk gedaan konn worden zoals de vaat of zo voor een nachtje slapen en misschien een bord met warm voedsel?! Bij die gedachte liep het water hem al in zijn mond. Thorn liep rustig scheef achter de sabeltand aan. Tot het heksje wat tegen hem zei. Thorn keek haar aan, maar er stond niet meer dan vriendelijkheid en kalmte in zijn groenige ogen te lezen. ‘Waarheen? Hm, waar het pad eindigt daar zal ik heen gaan.‘ zei hij op mysterieuze toon en een speelse glimlach. ‘Nhee, ach ik zie wel. Ik ben al op zo veel plekken geweest dat het er eigenlijk niet meer toe doet.‘ Zei hij iets later schouder op halend. De nacht was eigenlijk zijn meest favoriete tijd van de dag. Het was over bet algemeen lekker rustig en niemand stoorde je onderweg. Nou ja niemand?! Er waren schimmen zat die je konden plagen, maar dat soort wezens konden vaak recht in je ziel kijken. Zijn grootste angst was niet door zulke wezens leuk om hem er mee te plagen. In het begin ja, maar later dan herkende ze Thorn en lieten hem links liggen. Ook omdat hij geen reactie gaf, of de jongen moest erg pist of vermoeit zijn. Het laatste was nu meer het geval. Schimmige gedaantes zwierven al sluipend rond in de steeds langer wordende schaduwen en loerde naar het viertal. De sabeltandtijger zou spoedig weer terug gaan en dan hadden ze vrij spel als de nacht eenmaal viel!

Alice was moe en had een vreselijke honger. Ze zou nooit een martel moment kunnen gebruiken van al die schimmen die nu al rond zwierven. ‘Waarheen? Hm, waar het pad eindigt daar zal ik heen gaan.‘ Alice negeerde zijn toon en haalde haar schouders op, het waren zijn voeten die al die tocht maakte en niet die van haar. Het drong langzaam door dat ze al langzaam dichter bij haar bekende bos kwamen en dat maakte haar blij. ‘Nhee, ach ik zie wel. Ik ben al op zo veel plekken geweest dat het er eigenlijk niet meer toe doet.‘ Alice knikte alleen als of ze naar hem luisterde, terwijl haar ogen van de ene naar de andere donkere hoek schoten. Ook Lupos begon zenuwachtig te worden door dat het gauw donker werd. De mannetjes tijger liep zelf heel kalm en zelf verzekerd door. Aan de rechter kant zag ze witte schimmen voorbij vliegen en Alice glimlachte bij het zien van de witte schimmen van het oer oude wolven die hier woonde. Eindelijk zag Alice de vertrouwde bomen en glimlachte nu opgelucht, eindelijk! Bij de grens bleef ze staan en knikte dankbaar ‘Bedankt dat je ons hier heen hebt geleid’ Zei ze dankbaar en zag hoe hij knikte en daarna terug rende naar zijn ouders. Alice stapte over de grens en haalde diep adem. Al gauw kwam een oude bekende vriend op haar af. ‘Alice! Eindelijk, ik begon mij zorgen te maken.’ Alice glimlachte naar de blonde Satyr en gaf hem een knuffel. ‘Ik ben ook heel blij dat ik eindelijk thuis ben Alex.’ Zei ze zacht en zag hoe Lupos vrolijk Alex begroette. Alex richtte zijn blik naar Thorn en keek minachtend ‘Voor dat ging je helemaal naar de engelen gebied?’ Zei hij minachtend en gaf haar een olie lamp die aangestoken was. ‘Geloof me, als ik wist dat hij een mens was zou ik nooit zo ene lange tocht hebben ondernomen.’ Zei ze tegen de satyr en begon rustig te lopen.

Alex:

Het heksje knikte wel, maar Thorn had het gevoel dat ze niet naar hem luisterde. Het gevoel dat bij hem op kwam was nogal duidelijk. Zo reageerde hij ook steeds vaker tegenover andere mensen. Nu was zij even een ander geval geweest. Het meisje had hem eerst in zijn drakenvorm gezien door de vloek, toen was ze aardig tegen hem geweest. Haar aura had daar ook weer een grote rol in gespeelt net als dat ze niet angstig was weg gerend toen Thorn haar aan gekeken had. Hij was te druk om de sabeltandtijger te bedanken. Zijn gedachtes rolde over en door elkaar in zijn vermoeide brein. Maar toen een blonde Satyr ten tonelen verscheen en tegen het heksje sprak die kennelijk Alice heten keek hij even naar beide. Tot de Satyr die Alice Alex noemde hem met enige minachting bekeek en ook nog sprak. Fijn, hij wist wel dat er maar weinig plekken waren waar hem met rust liet. ‘Misschien had Marco beter niet in kunnen grijpen. Misschien was dat wat ongelukkige voorval dan anders verlopen dan nu?‘ kwam het een beetje geprikkeerd over zijn lippen. Thorn liep langs hen heen. Hopend de goede kant op te gaan. Hij was het eigenlijk meer dan zat. Als mens was hij al vaak genoeg uit verschillende dorpen en steden verdreven gewoon omdat hij belast was met een van de zwaarste vloeken die de wereld kende. Verder was hij moe van twee veranderingen kort na elkaar plus al dat gedwongen vermoeide reizen. Dorst had Thorn ook nog, maar gelukkig had de jonge magier iets in zijn maag, waardoor hij voorlopig geen honger had. Het bos werd met de minuut donkerder en de nieuwe schimmen die Thorn nog niet kende grijnsde breed en zagen dat hij de lichtkring verliet. Ze doken meteen zijn kant op.

‘Misschien had Marco beter niet in kunnen grijpen. Misschien was dat wat ongelukkige voorval dan anders verlopen dan nu?‘ Alice keek niet begrijpend naar Thorn maar besloot om dat onderwerp maar niet aan te snijden. Toen ze zag hoe hij liep voelde ze hoe Lupos boos naar haar keek 'Je weet dat Selena en je oma dit nooit zouden goedkeuren.' Een zucht kwam uit haar mond en ze liep gauw naar Thorn toe, net op tijd zodat de schimmen weer verjaagd werden 'Hoor is, Je kunt bij ons overnachten, oma vind vast wel een oplossing, en als het weer licht is vertrek je gewoon.' Stelde ze rustig voor en keek nog steeds angstig naar de schimmen 'Het is nu niet veilig om rond te lopen in het bos.' legde ze uit en keek half glimlachend naar Thorn. Hoezo deed ze dit? Ohja, binnenkort zou ze een eed af leggen dat ze geen wezen in nood zou achterlaten als ze zelf ook geen gevaar liep. Nog een beetje en haar opleiding zou afgelopen zijn en ze kon zich dan ook daadwerkelijk een heks noemen. Alex liep aan haar rechter kant en Lupos liep aan haar rechter kant en beiden keken ze naar Thorn, afwachtend op zijn reactie.

Het duister verblinde hem lichtelijk doordat hij even aan het licht gewent was, maar toch branden die gemene ogen van de schimmen in de donkere schaduwen. Van binnen zuchten hij eventjes. Van ver kon hij hun akelige treiter stemmen al horen. Fluisterende de daden die hij per ongeluk had gedaan, maar ook hij wist dat het eruit zag alsof hij ze moedwillig had uit gericht. Maar nog voor ze echt goed doorklonken dan fluisteringen kwam het licht weer om hem heen en de stem van Alice klonk in zijn oren. Ongewild keek hij haar zeer moe aan. Die blik kon hij niet zo snel verbergen toen zijn vermoeide brein haar voorstel verwerkt had. Een flauwe glimlach verscheen op zijn lippen. Normaal was hij niet zo bot nog gepikeerd. 'Sorry van daar net, ik ben gewoon moe.' verontschuldigde Thorn zich en zag vanuit zijn ooghoeken wel hoe de wolf en de Satyr naast haar kwamen te lopen, maar stelde niet veel belangstelling tot hen. Alice kon dingen zien die hij na die drakenvloek ook weer zien kon. 'Als je een klein plekje hebt is al genoeg. Maakt mij niet uit al is het een hooiberg.' zei hij later hij wist dat er wezens in de nacht waren die mensen die alleen reisde vaak niet met rust konden laten. 'Dat zal best. Onderweg ben ik wezens s'nachts tegen gekomen die vooral maken van iemands grootste angsten. Die wilde komen doen er niet minder om.' Thorn wist waar hij het over had en deed er niet opschepperig over. Sommige zouden er groot geld mee willen verdienen, maar zelf had Thorn liever goed voedsel en wat te drinken en schepsels die andere mensen niet langer meer konden zien liet hij in vrede. Zijn oogleden zakte al lager, maar Thorn dwong zichzelf om door te gaan tot er een veilige of in ieder geval een beschutte plek zou komen.

Alice zag zijn vermoeide blik en wist dat hij nooit genoeg energie zou hebben om uit de territorium te komen. Hij moest gewoon eens een goed nachtje rusten. 'Sorry van daar net, ik ben gewoon moe.' Alice haalde haar schouders op ‘Hebben we allemaal wel is.’ Zei ze rustig en richtte haar blik op de weg. 'Als je een klein plekje hebt is al genoeg. Maakt mij niet uit al is het een hooiberg.' Alice keek hem niet maar maar zei wel: ‘hooi is bedoeld voor de paarden en niet als een slaapplek.’ Zei ze droog. Lupos hield zijn oren strak naar voren gericht. Alice zag wel bekende wezens van de nacht voorbij vliegen en slikte. Nog een klein stukje lopen en ze zouden er zijn. 'Dat zal best. Onderweg ben ik wezens s'nachts tegen gekomen die vooral maken van iemands grootste angsten. Die wilde komen doen er niet minder om.' Alice snoof en Alex maakte soort van uit lachende BLAAGh geluid bij zijn woorden. Alice voelde hoe een koude rilling over haar rug liep en versnelde haar pas ‘We zijn er bijna.’ Zei ze droog en keek richting de lichtjes die ver weg boven in de bomen branden. Ze kwamen dichter bij hun dorpje maar ze zouden nog wel even moeten lopen, want de hut van haar oma bevond zich in de buurt van de “weiland” van de paarden. Omdat haar oma ook een dieren vriend was en ook nog is een van de oudste. Terwijl ze nu eindelijk onder het dorp liepen voelde ze zich wat meer gerust gesteld. Nog een beetje en ze zou thuis zijn. Alice woonde nu al 17 jaar bij haar oma en waarschijnlijk zou ze daar nog een hele tijd wonen. Hier kreeg een heks pas een eigen hutje alleen als je ouders stierven of je trouwde met een man waardoor jullie wel een privé vertrekje nodig hadden. Maar dat laatste zou nooit gebeuren, Alice was een apart iemand, zelfs voor de weerwolven of Engelen of mensen. Eindelijk kwamen ze bij haar oma’s hutje waar licht nog branden, Alice gaf de olielamp aan Alex en pakte een trap van touw en begon daar op te klimmen, omhoog naar hun hutje. Alice klopte een paar keer en ging toen naar binnen, daar zag ze haar oma met haar korte grijze haar die bezig was met iets op te schrijven in een oude recepten boek ‘Oma, we hebben bezoek.’ Zei ze rustig en kuste de beide wangen. Haar Oma keek haar streng aan maar voor ze wat kon zeggen gaf Alice gauw antwoord ‘Hij is heel vermoeid en is misschien wel gewond, we kunnen hem niet buiten laten.’ Zei ze rustig en keek naar de opening.

Haar woorden konden ondanks dat hij vreselijk moe was toch een glimlach ontlokken toen ze zei dat hooi niet als slaapplek bedoelt was. Hoevaak hij zich daar wel niet in genesteld had voor de nacht terwijl de boeren er geen weet van hadden, maar Thorn knikte enkel bij haar woorden. Natuurlijk was het lekkerder om in een goed bed te slapen, maar Thorn kon overal wel slapen. Hij volgde haar samen met het andere gezeldschap. De fluisteringen bleven net een stukje buiten de licht kring, maar ze vorderde al best snel. Ondanks zijn vermoeienis was het aanblik van het heksendorp prachtig. Zo hoog in de bomen verstopt en de sprankelende lichtjes die tussen de takken door schenen. Het was nog een klein eindje lopen nog voor Alice de lamp weer terug gaf aan Alex en via een touwladder naar boven klom. Thorn voelde zijn rugspieren nu al protesteren, maar toch wachten hij nog even tot Alice drie touwtreden verder was voor hij haar volgde. De plek waar de vleugels steeds te voorschijn kwamen begonnen bij elke trede meer en meer pijn te doen. Ook zijn rechterschouder waar de jonge sabeltand hem nog eventjes extra iets in wilde prenten nooit meer op hun grond gebied meer te jagen. Had zijn klauwen eventjes bij afzet wat verder in Thorn‘s vel gedrukt. Waardoor deze wondjes lichtjes waren gaan bloeden. Maar de strepen op zijn rug begonnen nu ook te bloeden. Eenmaal boven hoorde hij Alice tegen iemand praten die dus haar verzorgster moest zijn, haar oma. Thorn heeg al weer, maar meer door vermoeitheid en pijn. Zijn energie liet hem in de steek, waardoor hij bij binnenkomst door zijn benen zakte. Hoezo dramatisch! Ergens geneerde Thorn zich vreselijk, maar hij kon het niet helpen. De jonge magier probeerde zich weer op te drukken, maar dat lukte niet meer. Zijn kleding begon onaardige vlekken te laten zien...

Alice keek naar achter en zag hoe Thorn op de rond viel, dor zijn kleren was er bloed heen gekomen en oma stond gauw op om naar hem toe te lopen Alice, help is even hem op te tillen op jouw bed.’ Zei ze streng en met veel tegenzin liep Alice naar hem toe en tilde met moeite zijn enorme lichaam op en met zware stappen liep ze naar haar bed waar ze hem op zijn buik neerlegde nadat haar oma alle knoopjes los had gemaakt. Voorzichtig trokken ze allebei zijn shirt af en bekeken kritisch zijn wond. ‘Alice pak de kruiden die zijn wonden verlammen.’ Zei oma streng en gauw haastte Alice zich naar hun kruiden voorraad waar ze de nodige kruiden pakte. Die ze daarna weer aan haar oma, maar die schudde haar hoofd. Alice wist dat haar oma vond dat ze dat tegenwoordig zelf moest doen. Met veel tegen zin begon ze eerst zijn wonden schoon te maken met de lauwe water die voor haar klaar stond om har gezicht te wassen. Met een nat doekje maakte ze voorzichtig zijn wonden schoon, en toen dat gedaan was gooide ze het nu onderhands rode doekje, in de emmer met rood water. Daarna begon ze voorzichtig en rustig zijn wonden in te smeren met de zalf die bedoeld was om de wonden sneller te genezen en voor even te verlamden. Het was een vies groen smeerseltje die heel erg naar verschillende kruiden rook. Toen ook dat gedaan was, legde Alice een half nat doekje over hem heen en weer daar over heen legde ze een droge doek, en daarna pas legde ze háár deken over hem heen. Een zucht kwam uit haar mond en vermoeid plofte ze opeen stoel ‘Hij is jou gast, dus slaapt hij dan ook in jouw bed en jij hebt vannacht nacht dienst omdat je je lessen hebt gemist.’ Zei haar oma zachtjes maar wel streng. Een vermoeide kreun kwam uit haar mond voor ze haar lepel pakte en de groeten soep naar binnen begon te werken. Het was niet eerlijk, dus moest ze deze gozer gaan verzorgen tot hij beter werd en ook nog is een nacht dienst draaien?! Toen haar heerlijke warme avond eten op was, liep ze naar de kast met kruiden en haalde daar bepaalde kruiden uit. Die gooide ze in net heet geworden water zodat er een mixje zou ontstaan om de nacht door te komen. ‘Dan moet ik zeker eerst alle paarden eten geven en daarna de vallen controleren?’ Vroeg ze zacht en zag hoe haar oma knikte ‘Jazeker, en vergeet de hokken niet van de gewonden dieren niet.’ Zei haar oma terwijl Alice wat eten pakte voor de nacht. Toen ze alles had kuste ze haar oma en sprong naar beneden. Daar kwam ze netjes terecht op har voeten in de kring van licht en begon aan haar nachtdienst.

Snelle voetstappen galmde door zijn vermoeide brein. Woorden die enkel nog vaag en van ver klonken. Soms ving Thorn wel een paar woordjes op, maar begreep niet wat er verder gezegd werd. Wel kon hij uit de tonen op halen dat de een streng was en de ander het eigenlijk niet zag zitten. Thorn voelde nog hoe hij op getilt werd en op iets zachts terecht kwam nadat ze hem ontkleed hadden, tenminste van boven. Ziijn lichaam reageerde zo nu en dan bij de aanrakingen toen Alice zijn wonden schoon maakte en verzorgde. Maar veel kreeg hij er niet van mee omdat de zachte armen van de slaap hem omarmde en Thorn naar een plek mee nam naar een wereld vol schimmen die zich daar aan de rand op hielden. Zijn dromen waren zins de vloek onrustig en vaak ook speelde zich er het gehele tavereel af van het noodlottige ongelukje van het baby draakje. [u] Het duister van een grot zoals zo vele. Samen met zijn kameraad Marco slopen ze met brandende fakkels naar binnen. Hopend op een bijeen geroofde grot vol goud en juwelen waar de meeste draken wel van hielden. Maar deze was leeg op een nest na met 1ei erin. Marco sloop verder om te zien of er niet ergens toch een plekje was waar de oudere draak haar schat bewaarde, terwijl Thorn voor het nest neer knielde en het ei bestudeerde. Het begon te schommelen en open te breken. Gefasineerd bleef de jongen toe kijken tot het jong uit het ei kwam. Het keek hem aan met grote vragende oogjes. Thorn glimlachte naar het jong, maar had niet gemerkt dat de moeder van het jong binnen was gekomen en wantrouwend hem garde sloeg. Toen het jong zijn moeder in zijn blikveld op ving wilde het naar haar toe springen. Thorn schrok en dacht dat het jong hem wilde aanvallen, wat niet zelden gebeurde had hij van horen en zeggen. Met een snelle en beschermende spreuk botste het jong tegen een ontzichtbare muur op en kwam ongelukkig ten val. De woestheid van de moeder was enorm en Thorn moest het bezuren. Haar vlammen uit der muil omcirkelde de jonge magier. Door Marco‘s snelle handelen brak de vloek midden in haar poging de moordenaar van haar baby te straffen. Thorn zag nog net hoe de draak Marco een dodelijke slag toe diende voor de draak zelf dood ter aarde viel.[/i] Thorn schrok wakker. Hij wist dat als hij droomde er altijd woorden uit zijn mond kwamen. Gelukkig was hij nu niet veranderd Dan hadden ze een andere manier moeten zien te vinden om hem uit het huisje te krijgen! Even bleef Thorn gedesorienteert om zich heen kijken. De wonden op zijn rug waren eerder geheelt dan die op zijn schouder. Maar dat was niet zo erg. Wel kon hij nog zien dat het nog donker buiten was. En uitgerust was Thorn nog lang niet. Rustig legde hij zijn hoofd weer op het kussen en sloot zijn ogen in de hoop een droomloze slaap te vatten?

Met veel tegen zin kwam ze neer op de grond en keek naar Alex en Lupos ‘Ik heb nacht dienst.’ Zei ze met veel tegen zin en zag hoe Alex heel even naar boven keek. ‘Kom laten we eerst naar de gevonden dieren gaan kijken.’ Zei ze kalmpjes en liep omringd door licht naar het hok met verschillende wezens. Voor een normaal mens zou je hier normale dieren zien maar Alice zag verschillende wezens die hulp nodig hadden. De kleine heks liep naar het midden toe waar het vuur branden en haalde toen haar vuur salamandertjes uit haar jas ‘Zo jochie’s hier is jullie nieuwe verblijf plaats.’ Ze zei ze zachtjes, daarna liep ze naar de tonnen met eten en begon elk wezen uit te delen. In de winter kregen ze vaker bezoek van gewonde dieren of dieren die moeilijk de winter konden overleven. Elke beestje had aandacht nodig en normaal gezegd werden de wezens onder de leerlingen verdeelt, maar omdat Alice ook andere dieren was zij vaak een hele dag bezig met iedereen even goed te verzorgen en te voeden. Alice zuchtte zachtjes en ging gauw door met haar klusjes.
Langzaam werd nacht ochtend en was Alice eindelijk klaar met alles, de prooi die in de vallen zat bracht ze naar de hoofdhut waar uit alles weer eerlijk werd verdeelt. Sommige heksen werden nu al wakker en begroette haar vriendelijk. Met zware wallen onder haar ogen en vermoeide stappen liep Alice richting haar hut met Lupos naast zich ‘Ik ben zo toe aan mijn bed.’ Zei ze geeuwend en Lupos bevestigde het. Maar toen ze bij de hut aankwamen zag ze hoe Thorn nog steeds lag te slapen en haar oma weer bezig was met wat kruiden ‘Goede morgen meiske.’ Zei ze zacht en kuste haar wangen ‘Goed nacht gehad?’ Alice knikte en plofte op de stoel. Het was dat ze het koud en honger had, anders was ze zo zittend in slaap gevallen. Voor haar neus werd een bord met eieren gedauwd en met weinig energie begon zij die naar binnen te werken.

Langzaam aan opende hij zijn ogen. Gelukkig was Thorn na die nachtmerrie weer in slaap gevallen en in een droomloze slaap gehad. Al bleven schimmen wel aan de rand heen en weer spoken. De geur van ontbijt drong zijn neusgaten binnen. Het water liep hem in de mond, maar hij verwachten niet dat er iets voor hem klaar zou staan... tenminste het was toch niet de bedoeling dat de jonge magier bleef? Thorn schudden zijn hoofd en wilde zichzelf op drukken. De spieren in zijn rug protestereede hevig, maar met een lichte kreun duwde Thorn door en ging recht zitten. Opnieuw over viel een lichte desorientatie hem, maar al sel kwamen de herinneringen aan gisteravond weer boven drijven. Alice hoe zou het met haar zijn? En waar was haar oma waar het heksje het toen over had? Rustig stond Thorn op, maar kon zijn shirt niet vinden wel zijn jas en trok die even snel aan en maakte hem zo ver dicht dat je enkel zijn sleutelbenen zou kunnen zien. Daarna liep hij de slaapkamer uit op naar het geluid van stemmen in het boomhuis.

Alice bleef eten en luisterde naar het geneurie van haar oma die een oude lied . Alice keek op toen ze Thorn zag binnen sjokken en haar oma keek ook naar achter ‘Kom eten jongen, er is genoeg.’ Weer schoof oma een bord maar nu voor hem. Alice stond op om hem op een stoel te laten zitten en liep naar de emmer warm water om daar haar bord af te wassen ‘Ik zal zo wel je shirt en de zalf voor je wonden brengen om het in te smeren.’ Zei ze rustig en liep weer naar hun kruiden kast om daar het zalfje te pakken, wat verband en zijn schone droge shirt. Toen ze dat klaar had liep ze terug en legde het op de tafel. ‘Alice maak ook een buideltje voor ons gast met eten.’ Alice kon nog net een geeuw verbergen achter haar hand en sjokte naar hun voorraad kast waar ze wat brood, gedroogd vlees en niet al te sterkte drank in een tas legde. Toen ze terug kwam zette ze dat ook op tafel ‘Ik heb er sterk drank bij gedaan zodat het niet bevriest.’ Zei ze kalm en ze bleef staan, want als ze nu ging zitten viel ze echt in slaap!

Thorn glimlachte vriendelijk naar zowel Alice die een plekje voor hem vrij maakte als naar haar Oma die een bord naar voren toe schoof. 'Bedankt.' zei hij en ging zitten. Toen Alice het over zijn wonden verzorgen had maakte hij eerst zijn jas los en deed die uit. Het was niet koud, maar graag liep hij niet met zijn borst bloot bij vreemde. Hoewel hij hen een beetje kende van hier en nu, maar toch kende hij hen niet lang genoeg. Hoewel Thorn was uit gehongerd begon hij toch rustig te eten zodat hij het niet onbeschoft leek. Maar toen Oma begon over een buideltje voor hem te maken wilde hij al protesteren, maar stopte midden in zijn beweging. Ze was oud en wijs genoeg in vergelijking tot hem en Alice bij elkaar misschien wel? Hij zag hoe moe Alice was en begon zich schuldig tegenover haar te voelen. Misschien moest hij wat terug doen, maar wat? Thorn probeerde zich gisteravond weer voor de geest te halen, maar nadat hij de touwladder was opgeklommen was er niets meer. Wel wat tonen, maar die kwamen vooral van de oudere vrouw toen. 'Ik hoop niet veel last te hebben veroorzaakt?' vroeg Thorn met een lichte bezorgdheid erin en keek even van Alice naar haar Oma en weer naar zijn bord. Thorn wilde nooit iemand tot last zijn, maar het was nu eenmaal niet anders gegaan gisteren! Hij had het ook liever anders gezien, maar door die verdomde drakenvloek kon hij zijn eigen magie heel lastig tot moeilijk gebruiken. Het was een geheim die enkel de beste konden aanvoelen of aan de jonge magiër konden zien...

'Ik hoop niet veel last te hebben veroorzaakt?' vroeg Thorn met een lichte bezorgdheid. Alice wist dat ze belefd moest doen en schudde haar hoofd 'Nee hoor, Oma en ik helpen graag mensen en wezens die ons hulp nodig hebben' Zei ze beleefd en gaf een bord met eten aan Lupos die het hongerig aanviel. Alice liep daarna naar de kleine spiegel die er hing en begon alles wat er in was en er niet in hoorde uit haar haar te halen. Ze merkte dat er heel wat blaadjes in zaten en ze meost moeite doen om ze allemaal uit haar haar te krijgen omdat het helemaal nat was door het sneeuw dat constant bleef vallen. Toen dat zo goed als kwaad gedaan was hoorde ze oma zeggen 'Alice zal je wonden eerst nog is verschonen en verzorgen voor ze je verder begeleid uit ons territorium, als je daarna het pad volgt zal je bij een dorp uitkomen.' Alice sloot even vermoeid haar ogen. Pakte de kruiden die ze nodig had en maakte weer sterk thee voor zichzelf om zo niet in slaap te vallen. 'Oma, door al het sneeuw is er geen pad meer, ik begeleid hem wel tot de dichtstbijzijnde dorp.' zei ze rustig.

Hij wist dat ze deze woorden puur uit beleefdheid zei. Gisteren vond ze het maar niets zijn aanwezigheid toen ze eenmaal zag dat Thorn ook een menselijke kant had. Zijn blik gleed neutraal over haar heen, maar hij knikte ook puur omdat de jongen niet onbeleefd wilde over komen. Toen ze naar een spiegel liep om haar haren te doen begon haar Oma te spreken en Thorn keek de oude heks rustig aan. Hij wist dat de wonden op zijn rug niets meer van te zien zou zijn. Zo werkte de vloek gelukkig wel. ‘Dan hoeft ze nog maar op mijn schouder de wonden enkel te verzorgen.‘ zei hij rustig en keek op toen Alice over het pad naar het dorp begon. Het was lief en vriendelijk van haar dat ze hem helemaal naar het dorp wilde begeleiden, maar hij zag ook wel dat ze een door waakte nacht had gehad. Dus schudden hij stee vast zijn hoofd. ‘Je hebt al genoeg gedaan Alice. Zo te zien ben jezelf ook moe en je hoeft je niet verder op mijn kosten je verder uit te putten. Zodra we bij de grens zijn kun je gerust de richting aanwijzen die ik op moet, dan vind ik het wel.‘ zijn stem klonk vast beraden en hij wilde haar echt niet nog langer wakker houden voor zijn welzijn. Ook gewond kon hij best zijn mannetje staan. Al zou het iets van zijn bewegingsruimte opeisen.

‘Dan hoeft ze nog maar op mijn schouder de wonden enkel te verzorgen.‘ Alice knikte en waste gauw haar handen voor ze naar hem toe liep en rustig wachtte tot Thorn klaar zou zijn met eten. Ze zag hoe hij zijn hoofd schudde bij haar woorden en keek hem boos aan. ‘Je hebt al genoeg gedaan Alice. Zo te zien ben jezelf ook moe en je hoeft je niet verder op mijn kosten je verder uit te putten. Zodra we bij de grens zijn kun je gerust de richting aanwijzen die ik op moet, dan vind ik het wel.‘ zijn stem klonk vast beraden. Alice zag wel hoe de blik van har oma op haar was gericht 'Ik moet toch nog naar het dorp om iets te halen bij de markt, dus makt het toch niet uit.'  Zei ze rustig en keek vastberaden naar Thorn. Hij moest niet zo koppig doen en gewoon haar hulp accepteren. Alice haalde diep adem, nam een paar slokken van haar thee en keek naar de gast 'En nu wordt het tijd dat ik je wonden verzorg, hup met je rug naar mij toe.' Zei ze streng ne glimlachte naar haar oma.

Hij zag wel dat ze boos naar hem keek toen Thorn haar zei dat ze hem niet verder hoefte te begeleiden. Het had wel iets. Ze leek er nog knapper uit te gaan zien dan Alice al was, maar toen ze zei dat ze toch iets op de markt moest halen hielt hij wijzerlijk zijn mond en knikte enkel eventjes. Daarna at Thorn de rest van zijn heerlijke ontbijt op en schoof het bord van zich af en wachten geduldig tot Alice zijn wonden zou verzorgen. Het was een leuk stel Alice zo met haar Oma te zien. Helaas was thorn zijn familie jaren geleden al verloren. Niet gek ook! Er waren maar weinig mensen die drakenschatten stalen. Opeens schoot een idee hem te binnen. Hij wilde iets terug doen en misschien wilde ze het geschenk wel aannemen? Rustig viste hij een klein zakje met hele mooie edelstenen op de binnenzak van zijn jas. Er zaten hele zeldzame tussen. Hij wilde Alice en haar Oma een van de stenen te laten uitkiezen?! ‘Ik heb even zitten denken om hoe ik me voor jullie hulp zou kunnen bedanken. Kies er hier maar een van uit. De rest verkoop ik later wel bij de zilver en goedsmit.‘ zei Thorn met oprechte stem en verdeelde de edelstenen rustig een beetje op tafel zodat ze allemaal goed te zien waren, toen Alice klaar was met zijn verwondingen te verzorgen. Ondertussen dat hun konde uitzoeken trok Thorn zijn schoon gewassen shirt met een beetje grimassen aan. De wondtjes op zijn schouder deden toch meer pijn dan gedacht! Daarna keek hij rustig over tafel en bleef wachten tot ze klaar waren. Hij wilde ze niet afkopen. Dit was zijn manier van hun bedanken, maar of dat in goede aarde viel???

Toen eindelijk Thorn klaar was met eten, maakte ze eerst vorzichtig zijn overige wonden schoon voor ze er nieuw zalf op deed en helemaal op nieuw verbond. Ondertussen merkte ze dat hij iets deed op de tafel. Veel aandacht besloot ze er niet aan te geven. Ze moest nu eerst controleren op het verband en het goed vast knopen. Toen dat klusje gedaan was waste ze eerst haar handen af en tijdens het afdrogen keek ze met minachting naar de stenen net als haar oma. ‘Ik heb even zitten denken om hoe ik me voor jullie hulp zou kunnen bedanken. Kies er hier maar een van uit. De rest verkoop ik later wel bij de zilver en goedsmit.‘ Haar Oma snoof duidelijk niet te vrede 'Denk je soms dat wij dit doen voor geld jongen man?! Wij doen dit met een oprechte hart en ik als eigenares van dit huis ben heel erg beledigt door deze zet!' Ze hoorde aan de stem dat ze daadwerkelijk kwaad was en stompte Thorn 'Oma, hij bedoelde het vast niet zo, misschien was het bij hem zo thuis geweest' Zei ze sussend en pakte haar hand. een lieve glimlach verscheen op haar gezicht en ze kuste haar beide wangen' 'Ik ben snel terug oma, dat beloof ik.' Zei ze zachtjes voor ze met een boos gezicht naar Thorn draaide, haar mantel pakte en die stevig om haar heen sloeg. Alice floot een hoge toon en Lupos rende naar buiten. Zelf opende ze de luik naar beneden en sprong en door heen. Toen dat gebeurd was begon ze rustig te lopen door de sprookjes bos. Sommige heksen groette haar vriendelijk maar de andere liepen met een weide kring om haar heen als of ze aanstekelijk was, Alice merkte er helemaal niks van, zo gewend was ze er aan.

De reactie van de oudere vrouw had hij niet verwacht, maar zo te merken was ze goed kwaad, maar Alice stompte hem nog voor Thorn zich verdedigen kon. Het deed pijn, maar ergens leek de jongen het niet te merken. Hij wist even niet hoe te reageren, maar stopte de edelstenen met een beschamende blos op zijn wangen weer terug in het zakje. 'U beledigen wilde ik zeer zeker niet.' zei Thorn verontschuldigend. Jeetje wat waren die lui hier moeilijk zeg?! Als dat verder in Akaenas zo was dan ging hij het nog moeilijk krijgen... Na het zakje weer weg gestoken te hebben trok Thorn zijn jas aan en volgde Alice naar beneden. Het liefste wilde hij verder en zag wel hoe sommige heksen haar begroeten en andere in een weide boog om Alice heen liepen. Thorn had de kap van zijn jas ver naar voren getrokken en bleef schuin achter Alice aan lopen. Sommige ogen voelde hij hun volgen, maar besteden er geen aandacht aan. Toen ze buiten het dorp van de heksen waren besloot Thorn pas weer naast haar te gaan lopen. 'Alice? Ik... het is niet dat ik vond dat jullie geld of zo nodig hadden, maar dat was mijn vorm van iemand dankbaar te zijn.' zei hij na een kleine aarzeling, maar verwachte geen reactie terug. Hij wilde hun gewoon iets schenken niet meer niet minder, maar het was helemaal verkeerd begrepen. Thorn keek de andere kant op en voelde dat er iets veranderd leek in het woud. Zo anders dan toen ze gisteravond hier aan gekomen waren. Zijn groene ogen scande tussen de bomen door, maar vond niets waardoor het gevoel veroorzaakt werd. 'Wat is veroorzaakt dat gevoel?' mompelde hij haast fluisterend en probeerde zich meer daarop te richten, maar ineens voelde Thorn een steek door zijn hoofd gaan. Het was wel vaker voor wanneer hij zich probeerde te consenteren. Thorn schudden zijn hoofd en kon nog net een lichte kreun onderdrukken. Opeens voelde hij iets in hem bewegen. Dat was al eens gebeurd, maar toen lag een straatkat onder een deken waar Thorn toen had liggen slapen in een of andere stal, maar het voelde precies zo! Het was vreemd, maar hij zag niets omdat het ook niet te zien was van buiten af. Thorn schrok er van en stopte. Het vreemde gevoel dat het woud nu als uitwerking op hem had dan gisteravond had dat andere bewegende gevoel diep in hem kennelijk gewekt... Thorn probeerde te bedenken wat het zijn kon, maar kon nog geen verklaring verzinnen waardoor dat gebeurd was? Weer voelde Thorn iets in zijn binnenste ziel bewegen en werd er zo door in beslag genomen dat hij niets meer leek te merken.

'Alice? Ik... het is niet dat ik vond dat jullie geld of zo nodig hadden, maar dat was mijn vorm van iemand dankbaar te zijn.' zei hij na een kleine aarzeling, Alice keek met een boze blik naar de jongen. En dacht goed na over haar woorden, ze was nog in het dorp en moest niet te veel haar mond uit laten vliegen. 'het was heel erg onbeschoft, ook al bedoelde je het goed, maar heksen geven niks om dure spullen en je beledigt een heks er ook mee als je het haar aanbied.' Zei ze met een ijzige stem en bleef doorlopen. 'Wat is veroorzaakt dat gevoel?' Alice keek om zich heen en haalde haar schouders op 'Het bos is nu wakker en er wordt hier veel gedaan en beleeft.' Zei ze kalm en bleef door lopen. Maar toen plotseling hoorde ze een hoog gehinnik. Met een ruk bleef ze staan en zag hoe Thorn doorliep. Hij was blijkbaar door iets afgeleid, maar ze had bijna geen tijd om hem te waarschuwen. Gauw zette Alice zich af en sprintte op hem af. nog net op tijd tackelde ze hem zodat ze allebei een stukje verder op terecht kwamen en daar waar Thorn net nog had gestaan zag ze hoe de kudden wilde en een paar van hun paarden voorbij galoppeerde. 'Ben je helemaal gek geworden?! Je had verplet kunnen worden!' Zei ze woedend en stond op. 'Ik zei toch dat alles weer leefde? Het krioelt hier van de dieren en de wezens!' Zei ze met een kalme maar boze stem.

Thorn snapte er niets meer van. Hoe kon hij dit voelen? Nog nooit had hij het gevoel gehad dat er iets langs zijn geest kwam, buiten die vrezelijke schimmen die de nacht onveilig maakte en welk wezen dan ook die s‘nachts rond dwaalde. Maar veel tijd tot na denken had hij niet. Alice woorden over zijn misukte poging om dankbaar te zijn werden niet gehoord en een plotselinge duw trok hem uit zijn gedachten. Helemaal verdwaasdt en kompleet verward keek hij naar een kalme toch boze Alice. Even knikte hij wezeloos, maar toen voelde hij het opnieuw. Er gleed echt iets langs zijn geest! Zijn ogen werden groter zowel van schrik als verbazing. Wat het ook veroorzaakte het was zeker geen wezen dat in het woud leefde! Nog uit een of andere dimentie! Om rustig te worden sloot Thorn zijn ogen en eventjes was hij alleen, maar een stel gele ogen keken hem opeens vanuit de duisternis strak aan... ‘What the..... ‘ veel meer kreeg hij eerst nog niet over zijn lippen, want een woeste grauw vulde zijn geest. Snel opende Thorn zijn ogen weer en werkte zich overeind. Wat er net gebeurde was nieuw en Thorn wist niet goed of Alice hier raad mee wist...

Alice zag hoe ontdankbaar die gast wer deed en moest zich inhouden om hem niet even een flinke schop te verkopen. Met veel gemompel stond ze op en begon eht sneeuw van haar mantel af. Lupos kwam aanrennen en gromde naar thorn. 'Af jochie!' zei ze rustig en zag hoe Thorn ging liggen. het was logisch dat Lupos bijna naar niemand luisterde behalve naar haar, want zij was gelinkt aan haar wolf en hij was dus ook haar beste vriend die haar begreep. Alice zag hoe hij opstond en keek met een boze blik naar hem 'Het kan ok zijn dat je innerlijke geest wakker is, oma doet er altijd wat kruiden in het ontbijt zodat je de dag goed en met een vrisse gedachte kunt doorbrengen.' Zei ze rustig en begon weer verder met haar reis 'We moeten doorlopen, ik wil voor het avond eten terug zijn.' Zei ze droog en bleef stug doorlopen en keek zo nu en dan hun gebied rond zodat er geen vreemde mensen hier zouden zijn.

Alice was blijkbaar boos op hem, maar de reden waarom was hem totaal ontgaan. Plus dat hij die wolf niet van haar snapte. Maar schouders ophalen en weglopen deed Thorn niet. Haar woorden brachten hem echter weer uit zijn gedachten stroom. Kruiden? Daar wist Thorn best veel van, omdat hij ook mensen helen kon zolang de maan vol was. Kruiden hadden een genezende kracht, maar vrij weinig magiers wisten die te gebruiken. Maar dit gevoel was duidelijk heel anders. Kennelijk hadden de kruiden iets anders gewekt dan enkel zijn eigen geest alleen. ‘Kan zijn, maar dit voelde niet zo. Alice, er is iets anders. Ik ken de werking van de werking van dit soort kruiden, maar het geeft niet een halisunerende werking... Of het moet iets anders zijn?‘ zei hij en liep wat sneller achter haar aan om de jonge heks in te halen. Zijn groene ogen waren op haar gericht, maar nu ook op zijn omgeving. Toch voelde Thorn weer iets in zijn diepste ziel bewegen, alsof het zich op maakte om uit te breken...

Alice voelde haar irritatie stijgen aan deze gpzer, huh liep noet door en deed ook nog is moeiljjk pver spul. Alice keek boos naar thorn en zag hoe lupos zijn vacht steeg. ‘Kan zijn, maar dit voelde niet zo. Alice, er is iets anders. Ik ken de werking van de werking van dit soort kruiden, maar het geeft niet een halisunerende werking... Of het moet iets anders zijn?‘ Alice hief boos haar armen 'jij weet van niks, je bent een zielige gast die niet eens zijn magie onder controle kan houden. Weet je wat heg is?! Dat wezdn die in jou zit hoort ook bij je en werd vakker van de kruiden! En nu hou op met zielig doen en loop door.'. Zei ze woest toen ze eindelijkal in de buurt van de grens aankwamen. Ze knikte vriendelijk naar een paar water nimfen en bleef stug door lopen. Ze was het zat, door deze gozer had ze een dag les gemist, had zeook nog is een waak nacht gehad dus en nu moestbze deze grote kleuter begelieden naar de stad! Het was toch oneerlijk?!'