Rock 'n Roll and serious shit. [C E R V I U S]

Het was weer zo’n dag dat er geen donder te beleven was. Leven karde kalm aan door. Iedereen deed diens eigen doodgewone ding als een stel zielloze ezels. Geen spanning. Geen actie. De situatie in Akaenas lag doodstil. Althans, léék stil te liggen. Er waren geen nieuwtjes de rondte in gegaan. Leiders leken hun rust te hebben. Maar zoals het er staat, leek. Het was een getrokken conclusie bij het normale volk, wat van geen flikker af wist. Echter speelde er achter de schermen wel degelijk iets. Nathan wist het. Nee, vóelde het. De manier waarop hooggeplaatste mensen zich gedroegen. Ze hadden stres. Wallen waren gevormd onder hun ogen. En Zephyr verborg dingen voor hem. Gezegelde brieven mochten niet door hem open gemaakt worden, het moest rechtstreeks door naar de oh zo machtige leider. De jongen snoof eens diep. Hij kon het niet uitstaan dat er geheimen voor hem gehouden werden. De wereld was al verrot genoeg. Erger dan dat het nu was kon het niet worden. Ooit zou hij er nog wel achter komen. Lang kon het niet duren totdat Zephyr eens een fout zou maken. Tot die tijd zou Nathan zich moeten vermaken met andere dingen. Wat dat betreft had hij wel enkele ideeën.
Met al twinkelende ogen nam hij het kalme dorpje waar. Saai volk woonde er. Dat gold voor iedereen. Van jong naar stokoud. Ze leken enkel te eten, te werken, weer te eten en dan te gaan slapen. Een vaste routine die zich keer op keer herhaalde. Iedereen had er vrede mee, behalve Nathan. Vandaag was de missie dit saaie dorpje om te gooien in een speeltuin voor chaos en actie. Een kleine routine onderbreking. God wat gingen deze mensen van hem houden.
Via houten balken, die aan een huis waren vast getimmerd voor extra versteviging, klom de magiër omhoog. Als een spin aan de muur. Bovenaan waren twee ramen geopend, waaruit één een laken hing. De HKK was hier aan de gang. Huishoudelijke kut klusjes. Soms had Nathan medelijden met vrouwen. Alsmaar schoonmaken. Koken. Voor de kinderen zorgen. Werken. Haar man beminnen. Veel eisen werden van het vrouwelijke ras gevraagd en ondanks alles hielden ze zich sterk. Door het lege raam trad hij binnen. Voetje voor voetje waande hij zich verder het huis binnen. Nog niets te zien. Alles ging goed. Onder hem kraakte het oude hout lichtjes bij elke voetstap, maar dat mocht hem niet afschrikken. Oude huizen kraakten wel vaker. Van het smalle kamertje, dat overduidelijk voor een kind was aangezien het een klein bedje in de hoek had staan en enkele zelfgemaakte speelgoed over de vloer verspreid lag, kwam hij aan op de overloop. Zowel links als rechts waren deuren, waarvan één op een kiertje stond. Beter dat helemaal gesloten. In één streep bevond Nathan zich in de kamer. Een grootbed stond in het midden, tegen de muur aan. Rechts, vlak naast de deur, bevond zich een grote eikenhouten kast, waar vele lades in zaten. Wat hem bezielde wist Nathan zelf ook niet, maar voor hij het doorhad, zaten zijn handen in één van de lades. Stukken katoen en wol kwamen tussen zijn vingers terecht. Waarom… Waarom nou weer de kleding. Willekeurig pakte hij een stuk vast, wat hij omhoog trok. Wit katoen. Het bevatte twee broekspijpen, alleen het was geen gewone broek. In een opwelling proestte hij het uit, hoewel er niet bepaald wat grappigs aan was. En die proest verraadde hem. ’Hallo?’ Andere voetstappen baanden zich over de overloop. ’Rachel? Cedric?’ Een jonge vrouw met lange blonde, gekrulde haren verscheen in de deuropening. En zoals iedere vrouw, begon ze meteen met gillen. ’Wie ben jij?! Wat moet je hier?!’ gilde ze hoog. Meteen zette Nathan het op rennen. Richting het raam met het laken. Haastig en ongecoördineerd sprong hij eruit, zonder na te denken over zijn landing. Of wat misschien onder het raam zou lopen. Even leek hij te zweven door de lucht, en kwam toen hardhandig terecht op de grond. Tijd om na te denken over de pijn had de jongen niet. ’Stop hem!’ schreeuwde het wijf door. ’Inbreker! Inbreker! Pak hem!’ In alle haast werkte hij zich overeind en zette het op rennen.
Achtervolgd worden was niet het geval. Men was te beduusd om te beseffen wat er nou precies gebeurd was. Tenslotte liepen hoogbejaarden met wandelstokken niet zo hard. Afgepeigerd maar toch triomfantelijk verscheen er een glimlach op zijn lippen. Niet om het feit dat zijn “plan” mislukt was. Gewoon omdat het hem een adrenaline kick had gegeven, al was dat voor een korte tijd. Nog nahijgend van zijn gymnastiek zag hij hoe drukker de omgeving werd. Meer volk kroelde door elkaar heen. Sommigen gezellig pratend, anderen levenloos alleen. Enkele meters voor hem bevond zich een man, die wat donders lekkers in diens handen had. Flessen. Gevuld met drank. Eentje kon die kerel toch niet missen. Nathan versnelde zijn pas, baande zich een weg door de menigte, stak zijn hand uit… En had een fles tussen de vingers. ’Hé!’ Hij rende een klein stukje door, keek eens triomfantelijk achterom naar waar de man zich zou moeten bevinden en stak de fles eens omhoog. ’Bedankt, maat!’ Nathan was zo druk met wat achter zich gebeurde, dat hij de voorkant niet echt in de gaten had. Net op het moment dat hij zich op de voorkant wou richten, keek hij recht tegen de borstkas van een ander wezen. Abrupt stond hij stil. Starend naar dat voor zich, niet de wil vindend omhoog te kijken naar het gezicht wat bij het lichaam hoorde. Uiteindelijk schraapte Nathan zijn stem. ’Uhum… Pardon?’

---- Cervius only~

Met zijn ogen half open lag Cervius met nog een groepje Demonen op een berg bladeren aan de rand van het bos. Ze waren zojuist ontwaakt op hun kleine, geïmproviseerde kamp, net achter een groepje brede sparren zodat ze niet zichtbaar waren. Het was namelijk de plan om de zwakheden in dit dorpje op te zoeken. Lang geleden was dit plaatsje het hart van het koninkrijk, tot de Demonen het al meerdere keren hadden geplunderd. Sindsdien hadden ze een muur gebouwd en meer wachters in dienst gezet. Dit zou echter niet werken om Humanoïde Demonen buiten te houden, aangezien net als Cervius nog een aantal andere Demonen een menselijke vorm aan konden nemen. Behalve zijn gele ogen, puntige oren en scherpe tanden kon Cervius makkelijk door als mens, al droeg hij net als elk ander wezen van de onderwereld een sterke zwavelgeur bij zicht. De andere Demonen bestonden uit een draak-achtige tweeling, die hun geschubde halzen en handen hadden bedekt onder een sjaal en handschoenen. Ook hun groene haren en puntoren waren bedekt met een muts. Een andere Demon had ruige zwarte haren en een leeuwenstaart, die hij had verborgen onder zijn wijde broek. Ook was Jenks mee, een Imp en goede vriend van Cervius. Een Imp kon zich door zijn lengte goed verbergen en teleporteren naar andere Demonen, zodat hij als boodschapper kon dienen. Cervius had zijn felgele ogen bedekt met een reep stof, waar hij redelijk goed doorheen kon kijken. Wel moest hij een stok mee, om net te doen of hij blind was. Zijn lange haren bedekten zijn oren wel. Met hun Demon-achtige trekjes verborgen zaten ze nog geen uur later in het dorp. Met de stok brommend voor zich uit schuivend waadde Cervius zich door een straat in het midden van het dorp. De andere Demonen liepen langs de muren links en rechts van hem tot ze aan de andere kant waren. Jenks zou zich tussen hen heen en weer verplaatsen om nieuws naar elkaar over te brengen. De oren van de Demonenleider waren tot het uiterste gespitst, ving gesprekken op en ging zelfs even op de markt staan om de sfeer te observeren. Wat commotie in de verte trok zijn aandacht, en door zijn lengte kon hij over de menigte heen kijken en een roodharige jongen ontwaren, degene die de oorzaak was van de commotie. Hij was duidelijk op de vlucht met gestolen goederen, maar keek niet uit en botste vol tegen Cervius op, die geen centimeter uit week. De toon van de jongen beviel hem gelijk niet, en een geërgerde, dierlijke grom kon hij niet onderdrukken. 'Parden? Leer voor je kijken, méns..' flapte hij er uit. Shit. Zijn scherpe tanden waren bij het spreken vast zichtbaar geweest, wat zijn undercover operatie wel eens tot zijn einde kon brengen. Zo soepel als een kat glipte hij een donkere steeg in, de stok niet meer gebruikend. Hij vervloekte zichzelf meerdere malen. Dit was nooit zijn sterkste punt geweest.. Na een paar minuten bleef hij twijfelend staan, omgeven door stilte. Die rode haren.. Ze kwamen zo bekend voor.. Hij begon langzaam weer terug te lopen om de jongen beter te observeren, als hij deze kon vinden. Als hij dacht wie het was.. Maar wat zou hij hier nou doen? Hij had het kind van Selena misschien maar 1 of 2 keer gezien na de geboorte, maar dat was al lang geleden.

Losjes bungelde de fles tussen zijn vingers, terwijl Nathan nog geen stap had verzet. De plezier was uit zijn ogen verdwenen, alleen door één botsing. Door het feit dat deze gozer geen centimeter was verplaats kreeg de magiër het idee dat dit geen geintje was. Of wel, er geen geintje van kon maken. Een ongelukje bij de verkeerde persoon. Het irriteerde hem lichtelijk dat de ander niet aan de kant ging, maar om er geen complete heisa van te maken hield hij zich wat in. Waaronder zijn blik strak voor zich uit te houden, al beviel het uitzicht hem niet bepaald. Een blik kon dingen uitlokken, zeker die van hemzelf. Hij wist dat ze uitdagend zouden staan, een gevolg van teveel zelfvertrouwen en dat beetje adrenaline dat nog door zijn aderen stroomde. Iemand die niet aan de kant ging voor een ander was trots. Trots was arrogantie. Arrogantie leidde eens tot trammelant. Trammelant waar Nathan niet naar opzoek was. Nu hij de drank in zijn hand had was zijn enigste behoefte opzoek te gaan naar die speciale plantjes en dan een hele fijne avond te hebben. Sinds de laatste ontmoeting met z’n eiceldonor greep hij vaker naar de drank en die oh zo fijne planten. Ze waren te vinden op het vampieren gebied, haast op de grens met die van de magiërs, en één zo’n blaadje bracht zoveel blijdschap. 'Pardon? Leer voor je kijken, méns..' Die nadruk op ‘mens’deed Nathan fel opkijken. Een diepere belediging was er haast niet. Naast heks, of vrouw. Mensen. Waar waren zij nou goed voor tegenwoordig. Echter voordat hij zijn scheur kon opentrekken om terug te bekken, glipte de persoon tussen de mensen door. De laatste glimpen die Nathan van de man kon opvangen waren diens lange haren en de stok in z’n hand. Wantrouwend vernauwden zijn ogen. Hoe kon iemand met zo’n soort wandelstok ding zich nou zo snel verplaatsen? Er zat een luchtje aan, en dat zette hem ertoe de vreemdeling te volgen.
Het duurde even voordat Nathan doorhad waar de man uit kon hangen. Al die mensen hadden het er niet makkelijker op gemaakt, ze krioelden door elkaar heen als een stel mieren maar het was de persoon zelf dat hem de aanwijzing gaf. Een beweging in het rustige gedeelte. Een donker steegje. Geen enkele moment hield hij zich nog in. Vluchtig duwde hij een aantal mensen aan de kant en wandelde in één streep richting de steeg. ’Mij een mens noemen,’ bromde Nathan, bij elke stap die hij dichterbij zette. Ruw schopte hij een lege krat de steeg in, die eens aan de zijde van een huis stond, gevuld met afval. ’Ken je soms het verschil tussen de rassen niet?’ Zijn ogen waren gericht op de man, al waren de details moeilijk te zien in het donker. Zwart lang haar. Een lap voor de ogen. De stok. Ho, wacht. Blind? Iets klopte er niet. ’Voor een blinde ben je wel verdomd snel tussen die menigte,’ maakte hij de luchtige opmerking. ’Het kostte me even voordat ik je hier zag.’ Langzaam week Nathan’s blik af naar het marktpleintje. Tussen al de mensen zag hij de vrouw van eerder rennen, wat hem kort deed grijnzen. Inwendig was hij in een lichte dilemma. Wat nu? Hóe nu? Seconden tikten voorbij, tot het lichtpuntje naar boven kwam. ’Als je echt blind bent natuurlijk.’ Vanaf dat moment gooide hij de fles richting de onbekende. Mocht hij echt blind zijn… Well, dan was het zonde van de drank en een ritje dokter. Anders was zijn kleine ideetje geslaagd.

Het duurde niet lang voor de roodharige jongen de steeg in kwam lopen, iets wat Cervius ook wel had verwacht. Zijn ''ontsnapping'' was dan ook niet echt onopvallend gegaan, zeker niet doordat hij net deed of hij blind was en wel erg snel weg was. ’Mij een mens noemen,’ bromde de jongen, die met stevige passen op hem af kwam lopen. Een wenkbrauw optrekkend begon de geur van de jongen in zijn neusgaten te dringen. Inderdaad. Het was geen mens! Het verschil tussen een Magiër en een mens was ook niet te zien, maar de geur was voor hen met gevoelige neuzen toch anders. Ook had Cervius ondanks de lap voor zijn ogen goed zicht in het donker, en nu kon hij de jongen beter zien dan tussen al die mensen. Het leek net of hij naar een wat jongere versie keek van een oude kennis.. Aylan. Maar nee, de haren waren toch anders. Aylan was dood. De Leider was gevallen tegen een strijd tegen de heksen. Selena had hem gedood.. Het kwam ook simpelweg niet in hem op dat ze samen een kind hadden gekregen. Toen de krat met afval werd weggetrapt werd een rood figuurtje zichtbaar; Jenks. De Imp had zich verscholen toen de jongen de steeg in kwam gelopen maar deze merkte hem gelukkig niet op. ’Als je echt blind bent natuurlijk.’ hoorde hij de jongen vervolgens zeggen. Wat? Ineens werd een fles naar hem toe geslingerd. Uit reflex hief Cervius zijn hand en ving de fles, met een awkward grijns naar de jongen kijkend. ''Goed, ik ben niet blind.. Maar hou je koest.'' mompelde hij en keek naar de fles ''Hmh, je hebt in ieder geval een goede smaak jongen.. Zonde als hij nou wel raak was geweest..'' vervolgde hij en keek langs de persoon voor hem heen. Een rood aangelopen vrouw tuurde de steeg in ''Aha!'' riep ze toen Cervius was uitgepraat, Jenks niet opmerkend. Snel bewoog Cervius langs de jongen heen, een knikje naar de Impgevend die in de schaduwen stond, die Nathan in de gaten hield terwijl Cervius naar woorden zocht. ''Madame, sorry voor mijn neef. We proberen zo weinig mogelijk onrust te schoppen maar sinds mijn ongeluk komen we moeilijk rond.. Maar ik hoop dat dit het goed maakt'' hij voelde aan de binnenkant van zijn jack en haalde er een zilverstuk uit. De vrouw keek er op neer en griste het met een arrogante ''-Hmpf-'' weg zonder een woord te zeggen en maakte zich uit de voeten. Het maakte niet uit, over een paar dagen zou het stadje geplunderd worden door een hele horde Demonen als alles goed ging. Met een lichte grom keerde Cervius zich weer om ''Wat is er, Jenks?'' vroeg hij nors terwijl de Imp wat stond te stamelen ''I-ik kom melden dat de anderen al bij de..-'' hij keek op naar de jongen ''Al op de afgesproken plek zijn, mijn heer.'' bracht hij voorzichtig uit, zijn kleine klauwtjes samen vouwend ''Jij'' zei Cervius, weer naar de jongen kijkend, de onderkant van de stok naar hem toe wijzend ''Hebt niets gezien of gehoord.'' en glipte de steeg uit zonder op een weerwoord te wachten. Hij moest zich echter weer langzaam voort bewegen richting de andere kant van de stad om zijn blindheid te faken, de stad observerend op zwakke plekken voor de komende aanval. Hij wilde geen aandacht trekken om het hele plan vervolgens te laten mislukken.

Een triomfantelijke grijns sierde de jongens gezicht nadat zijn plannetje leek te werken. De oudere “blinde” man ving de fles met gemak, zoals ieder ander dat zou doen. Het beste nieuws was nog dat de drank heel was gebleven, en dat hij daar achteraf nog van zou kunnen genieten. Echter verdween al snel de grijns van Nathan’s gezicht. De ‘waarom’ vraag kwam omhoog zetten. Waarom zou iemand acteren alsof diegene blind was? Zijn ogen vernauwden zich. Wantrouwend, terwijl hij de woorden van de ander aanhoorde: ''Goed, ik ben niet blind.. Maar hou je koest.'' Zijn rechterwenkbrauw kwam vragend omhoog. Koest houden voor wat. Verwachtte die kerel dat hij het nu van de daken ging schreeuwen? Alhoewel… Nathan verlegde zijn blik tot de gebouwen waar ze tussen stonden. Ruig in elkaar gezette huizen. Als hij vanaf daar naar die kant klom dan… ''Hmh, je hebt in ieder geval een goede smaak jongen.. Zonde als hij nou wel raak was geweest..'' Verstoord keek de jonge magiër terug naar de leugenaar. ’Lul er niet omheen kerel,’ was zijn felle reactie. Iets te fel dan zijn werkelijke bedoeling was geweest. ’Waarom doe jij je voor als een bli-‘ Ruw werd zijn zin onderbroken door de schelle stem van het bestolen vrouwtje. Enigszins verbaast keek hij achterom. Ze had wel flink de pas erin gezet, wat haar rode kop ook wel verraadde. Met een donkere stare volgde zijn blik de man, die het woord nam. ''Madame, sorry voor mijn neef. We proberen zo weinig mogelijk onrust te schoppen maar sinds mijn ongeluk komen we moeilijk rond.. Maar ik hoop dat dit het goed maakt'' Captain Smartass moest vast veel geld hebben. Zo’n muntstuk was haast een schat voor anderen. Zeker in dit buurtje. Nathan wou zijn smoelwerk opentrekken voor een geweldige opmerking, tot een derde figuur ten tonele kwam. Eentje die hem niet eerder was opgevallen. Wat in vredesnaam was dat voor een wezen? Een tijdje staarde hij er met een vervreemde blik naar, hun gesprek afwezig gadeslaand. Echter trok de stok zijn aandacht weer. ''Hebt niets gezien of gehoord.'' Voordat Nathan erop kon reageren, waren de twee al vertrokken. Zo gemakkelijk liet de jongen zich niet uit het veld slaan. Aangezien hij zijn antwoorden niet had gekregen, was er ook geen reden voor hem zijn mond over dit voorval te houden. Via zijn eerder uit geplande route, klom hij omhoog, het dak op. Enkele passen liep hij naar voren, terwijl zijn blik de drukke menigte onder hem scande. Het duurde eventjes, voor hij Captain in het vizier kreeg. Langzaam lopend, diens act volhoudend. Voor hoelang nog? Dat was iets om uit te testen. Daarom schraapte Nathan zijn keel, en sprak overduidelijk: ’Dames en heren! Jongens, meisjes en ander volkl!’ Zijn stem was luid, alsof hij een volk toesprak. Enkele mensen, zij die vlak onder hem liepen, hielden stil. ’Ik heb jullie wat te vertellen,’ ging hij verder. ’Iets wat ik hoogstpersoonlijk eigenaardig vind, zelfs in deze wereld.’ Naarmate hij meer sprak, hoe meer ogen er gericht werden. ’Ik zag een blinde. Ja, een echte blinde, zo wat uit de lucht vangen. Precies zoals u en ik zouden doen. Is het waar dat het wonder van de lieve Heer bestaat?! Heeft een blinde diens ogen terug gekregen? Als u het niet gelooft, beste mensen, het levende bewijs loopt daar’ Vervolgens wees hij in de richting waar de man naartoe was gelopen. ’Hij die met het doek voor z’n ogen.’ Enkele hoofden draaiden de andere kant op, zoekend naar de man. In die tussentijd greep Nathan de kans van het dak te komen en grijnzend z’n achterwerk op een houten krat te installeren. Het was verre van een strak, effectief plan geweest. Maar alles was beter dan de boel zo accepteren.

''Dat ging nog net goed'' dacht de Demonenleider met een geërgerde frons. ''De volgende zou ik gelijk de mond moeten snoeren..'' nee, veel pardon kende hij niet, zeker niet in een situatie als dit waarbij niets fout moest gaan of een heel uitgewerkt plan met een lange voorbereiding viel in duigen. De beste Demonen waren op deze zaak gezet en Cervius kon als leider geen fouten maken. Gelukkig wist hij het vaak recht te zetten, want ook met maar een handjevol Demonen konden ze dit dorp in nemen. De beveiliging was slecht, ondanks de vele aanvallen in het verleden. Mensen leerden nou eenmaal niet, al was het jaren geleden. De wachters stonden er soms zelfs bij te slapen zonder consequenties. De mensen waren arm doordat de oogst niet goed was gegaan en de huizen krakkemikkig door de vele stormen in de winter. Toch zouden de andere Demonen het niet leuk vinden als ze het dorp aan vielen zonder hen. Ze vonden het heerlijk om mensen bang de maken, dingen te verwoesten en zouden kwaad worden als ze niet konden innen waar maanden van geduld vooraf is gegaan. Ze konden niet veel Demonen verliezen doordat deze niet snel ''-reproduceerden-'' en moest er dus veel voorbereid worden zonder zich er bovenop te storten. Toch had Cervius ook de hoop snel eens iets aan de engelen te kunnen doen. Als ze daar nou eens in de buurt konden komen.. Een luide stem vanaf de daken liet hem uit zijn gepeins opkijken. Toen de woorden tot hem doordrongen, en ook van wie deze afkomstig waren, ging zijn blik op onweer. Het was duidelijk dat Cervius niet duidelijk genoeg was geweest naar deze hardleerse jongen. Hij had besloten hem eerder te negeren en zijn vragen in de wind te gooien, maar nu kwam hij tot last. Snel verwijderde Cervius de doek voor zijn ogen, zijn hoofd laag houden zodat zijn gele ogen niet op vielen. Terwijl een brede grijns op zijn gezicht kwam tastte hij diep in een buidel, haalde hier een flinke hand vol munten uit en gooide deze op een open plek tussen de menigte ''Geld, geld voor iedereen! Pak het allemaal'' riep hij boven de jongen uit, er nog een tweede hand achteraan gooien in een andere richting. Er ontstond een enorme chaos. Mensen duikelden over elkaar heen, schopten of duwden elkaar opzij om de kostbare muntjes te bemachtigen. Geld, wat kon je er niet mee? Met een grote sprong overbrugde hij een paar geknielde mensen, recht op de jongen af. Voor deze kon reageren trok de Demonenleider hem van de krat af aan zijn kraag, terug het steegje in. Met een rauwe grom duwde Cervius de jongen tegen de muur aan. Op zijn hoede bleef hij wel, want hij had tenslotte met een Magiër te maken, en gebruikte dan ook nog geen echt geweld. Met zijn scherpe nagels tegen de jongen zijn huid gedrukt en zijn gele ogen iets vernauwd keek hij de jongen aan. ''Je hebt werkelijk geen idee in welke zaken jij je rooie kop steekt, hé?'' siste hij, zijn scherpe tanden dreigend ontbloot. ''Zal ik hem van deze aardbodem ontdoen?'' klonk een ijzige emotieloze stem. Vanuit een donkere hoek kwam de slungelig leeuw-Demon in zijn mensenvorm. Tussen zijn wilde zwarte haren kon je zijn grijze ogen nog net ontwarren. ''Nee.. Jullie, neem hem mee..'' beval Cervius zonder op te kijken, en de laatste twee Demonen kwamen omlaag gesprongen. De tweeling pakten de jongen ruw bij zijn armen met hun geschubde handen na zijn mond te hebben gekneveld. Zonder verder nog iets te zeggen liet Cervius de jongen los en schoot een andere smalle steeg in die tussen de huizen door naar de andere kant van de stad leidde.

Vanaf zijn uitzicht op de kist kon de magiër zien hoe wild de bevolking werd. Als een stel hongerige apen stortte men zich op de “bananen”. En die bult met apen begon te lijken op een hoopje mieren, hopend een stukje te kunnen grijpen van de buit. Nathan moest toegeven dat het amuserend was om te zien, maar aan de andere kant was hij teleurgesteld dat Captain zich eronderuit had gewerkt. Voor de tweede keer. Met wéér met dezelfde krachtige hulpmiddel: Geld. Hoeveel munten had die vent wel niet bij zich? Nee, een betere vraag, hoe rijk zal hij wel niet zijn? Afwezig door zijn eigen gedachten, had Nathan de grote naderend figuur te laat opgemerkt. In een flits zag hij Captain voor zich. Nog te laat om überhaupt te kunnen reageren, voelde de jongen een ferme greep bij z’n kraag. Totaal overdonderd had hij geen andere keuze dan zich te laten meeslepen. Het gebruik maken van zijn krachten was in een seconde bij hem opgekomen. Hij had zichzelf kunnen bevrijden. Enkel zou de chaos dan groter kunnen worden. Zou de situatie nog meer uit de hand lopen. De mensen hier waren panisch voor alle wezens dat anders waren dan zijzelf. Wat hen ook niet te verwijten was. Er was hen genoeg overkomen, en niet eens door hun eigen toedoen. Nathan’s blik stond dodelijk op het moment dat zijn rug de stenen muur ontmoette. ”Wacht het af,” weerklonk een kalme, zware stem in zijn hoofd. Amidamaru. Een ziel die al honderden jaren geleden gestorven was, en over Nathan had gewaakt sinds hij geboren was. Ze werkten samen, waren door vele trainingen als team gegroeid. Er zwierven genoeg zielen rond waarmee de magiër zijn kracht kon uitputten. Alleen zou hij enkel naar die optie grijpen als hij ten einde raad was. ’Hoelang had je in gedachten? Ik weet niet of je het kan ruiken, maar dit is geen mens noch weerwolf of zo.’ Nathan fronste diep nadat hij de woorden van de Captain had gehoord. Zaken. Er waren dus zaken. Hij wou zijn mond opentrekken, tot een onbekende figuur naar voren kwam. Een kleine groep van rode nevels ontsnapten van zijn lichaam, voordat hij grimmig reageerde: ’Je mag het proberen.’ Iedereen stierf uiteindelijk, maar vandaag al neer gaan, nee dat was hem nog te vroeg. Toch moest hij logisch gaan nadenken. Mocht dit op een gevecht uitbreken, dan zou het wellicht twee tegen één worden. Twee misschien hele sterke demonen. “Jullie, neem hem mee.” Alarmbellen gingen rinkelen. Nog twee gedaantes kwam ten tonele, vanuit de lucht. Nu waren het er vier. Waarvan drie luisterde naar één dezelfde. Gevaarlijk fonkelden Nathan’s ogen, zodra de twee zijn armen vast hadden. De situatie was alles behalve ideaal. Het was geheel anders gelopen dan hij in eerste instantie gedacht had. Veel ingewikkelder. Wie waren deze demonen? Wat waren hun posities? Wat waren ze van plan? Een paar keer trok Nathan hard met z’n armen. Niet geheel om los te komen, meer om het feit dat z’n armen niet zo afgekneld zouden worden. Oh nee, een poging om weg te komen zou hij niet eens proberen. Die gasten brachten hem precies daar waar hij naar toe wou. Tenminste… Dat was te hopen. Langzaam lopend liep hij met de twee mee, tijd proberend te rekken. Ze verlieten de stad, de vrije natuur in. Nathan liet zich begeleiden richting het bos, waar ze een rij bomen passeerden. Daarachter was een soort open plekje. Vanaf hier vond hij het wel genoeg. Voor de tweeling hun voeten staken vier verrotten handen uit de grond. Ze grepen de demonen hun enkels vast, waarna hij zijn gewicht naar voren gooide om de andere twee mee richting de grond te krijgen. Met veel gestuntel, na een wanhopige poging om recht te blijven staan, kwamen ze ongelukkig op de grond terecht. Vanaf dat moment kwamen verschijnende botten omhoog zetten, alsof ze een eigen leven leidde. Het boog zich over de twee demonen heen en hielt ze op die manier tegen de grond gedrukt, voor zolang het zou duren. Door die gelegenheid bevrijdde Nathan zichzelf en stond wat ongemakkelijk op. ’Man, ik wist dat jullie niet al te gastvriendelijk waren,’ begon hij nadat hij z’n mond had vrij gemaakt. ’Maar tegen een bondgenoot had ik toch wel wat beters verwacht.’ Hij opende zijn rechterhand. In de grond, er recht onder, verscheen een barst. Smal en niet al te lang. Een zwaard kwam naar boven, gedragen door twee creaties van dierlijke resten. Een zwart zwaard, met een enorme emotionele waarde. Nathan klemde zijn vingers om het gevest. ’Ja, het valt me vies van jullie tegen.’ Vervolgens prikte hij de punt in één van de demon hun nek. Heel lichtjes, geen kracht zettend. ’Dus vertel me wat jullie plan was, of je moet graag terug willen naar je heerser. Dat mag ook. Geen probleem.’ Met koele, geconcentreerde ogen keek hij op hen neer. Een demon meer of minder maakte ook geen verschil.