Ending nightmare [O P E N]

De lucht boven hen was pikken donker. Regendruppels vielen hopeloos naar beneden en spatten uit elkaar wanneer het de gehavende grond raakte. Brokstukken van de geruïneerde huizen lagen enkele meters verder dan waar ze eerst lagen. Diepe kloven zaten her en der in de grond. Hele stukken grond lagen verspreid over de nieuw gecreëerde openplek. Drie gewonde, en zielloze lichamen lagen in rare knikken over de grond verspreid. Bij hen stond een zwaar hijgende jongen van nu zestien jaar oud. Rookwolkjes verlieten zijn mond bij elke ademstoot, zweet drupte langs zijn voorhoofd naar beneden. Rode dampen trokken langs zijn vermoeide lichaam omhoog. Hij was er vanaf. De drie pestkoppen die zowat zijn hele leven naar een regelrechte hel hadden gemaakt waren er niet langer meer. Nathan rechtte zijn rug terwijl zijn harde maar koelbloedige blik zich op de zee richtte. De gebeurtenis van ongeveer een week geleden had zijn grens overschreden. Wellicht had dat het bij iedereen gedaan. Nooit had hij zoveel pijn gehad. Elke dag had hij daar nog liever een messteek voor genomen. Sommigen zouden aan die gebeurtenis onderdoor gaan. De eerste dagen leek ook Nathan die kant op te gaan, tot een knopje in zijn hoofd omsloeg. En dit was het resultaat. De dood. Hij had er absoluut geen spijt van. Jarenlange haat was nu eindelijk eens losgelaten en dat luchtte vreselijk op. Nooit meer dat hij over zich heen zou laten lopen. Zijn eerste mentaliteit was altijd geen soortgenoten aanvallen, maar van die stelling was niet veel meer over. Iedere idioot die het nog waagde hem wat te flikken, zou een gratis ontmoeting krijgen met z’n zwaard. Nathan haalde nog eens extra diep adem en stapte toen kalm weg. Diens haat had een nieuwe deur van kracht open gezet. Niet eerder had hij zich zo krachtig gevoelt. ’Dat voelde goed, Susano’o.. Geldt dat ook voor jou?’ Klonk zijn zware stem. Naast hem verscheen de samurai. De krijger droeg een bezorgde blik in diens ogen maar een grijns stond op z’n mond. ”Zeker weten. We hebben een heel nieuw level gehaald. Als we dit nou eens eerder gedaan hadden..” Een lichte knik was een antwoord. Ja… Hadden ze het nou maar eerder gedaan. Nathan kon zichzelf wel voor z’n kop slaan. ”We krijgen trouwens bezoek van achteren..” ’Hmn?’ Direct hield de roodharige tiener stil en keerde 180 graden. Eén van die jongens kon het niet wezen. Die waren zo goed als dood… Toch? Zijn goudkleurige ogen vernauwden zich, starend naar het figuur dat hun kant op kwam lopen.

In eerste instantie leek het gedrocht hem helemaal niet te zien. Met opgetrokken wenkbrauw keek Nathan toe naar wat het deed. Well, het was overduidelijk dat dit ding een demon was. Een demon… Hij had er niets tegen. Net zoals de vampieren waren ze soort van bondgenoten, maar in alle jaren dat hij op deze aarde rondzwierf, had hij geen enkele pas op het demonen gebied gezet. Er was geen logische verklaring voor. Wellicht dat het hem altijd gewoon te ver weg was geweest. Ja, hij had een paard. Snel en fiers. Maar was dat demonengebied al die moeite waard? Binnenkort… Binnenkort zou hij er wel eens heen gaan. ”Oke, geen bezoek voor ons lijkt het.” merkte Susano’o op. Er kwam geen reactie van zijn kant, zijn volle aandacht was bij de demon, die hen nu wél doorkreeg. Zijn blik kreeg wat amuserend zodra hij de houding van het wezen zag. Het was duidelijk waar dat ding voor wou gaan en van Nathan had hij volle toestemming. Dat scheelde mensen weer de schrik lijken tegen te komen en het schoonmaken. ’Relax,’ sprak hij. ’Doe die kattenharen van je maar naar beneden.’ Nu hij het zo zei, leek die houding inderdaad op een kat. Geen enkele manier dat hij nu nog de demon serieus kon nemen. ’Als je ze wilt eten doe je je best maar. Scheelt afval en stank.’

Vampieren kwamen hun kant op, als een stel vliegen op een mesthoop. Dit gebied was dan toch de juiste plek geweest die gasten hun levens te nemen, alhoewel ze hem zelf hadden gevolgd. Negen van de tien keer hadden ze Nathan telkens gepakt als hij er alleen op uit ging. Wat vrij vaak was, aangezien hij niet bepaald vrienden had. Zijn leven was behoorlijk eenzaam, al was hij niets anders gewend. Mensen waren vreselijke wezens, die elkaar verschrikkelijk pijn konden doen voor geen reden. Daarom bleef hij er liever van weg dan dat hij ermee omhing. Maar hij besefte, dat wanneer hij eens aan de macht kwam, dat hij wel moest communiceren. Gelukkig was die tijd niet aangebroken. Zephyr leek alles prima onder controle te houden. Onbewogen had Nathan toegekeken hoe de demon de vampieren weg joeg, op eentje na. Die wist een lijk weg te snaaien. Ach ja, hem maakte het niet uit. Zolang ze pleite waren was het prima. ”Nooit gedacht dat men zou knokken voor menselijk vlees. Dit is krankzinnig.” Haast ongezien duwde Nathan zijn schouder tegen de samoerai aan. De geest had niet geleefd onder deze omstandigheden en daar had hij volle respect voor. Al dit was Susano’o onbekend en wellicht onprettig, ondanks dat de ziel al ontzettend veel had meegemaakt. ”Volgens mij ben ik wat te ouderwets..’ Dat toverde een glimlach op de roodharige jongen z’n gezicht, terwijl hij keek naar de demon en de afwachtende vampier. Schijnbaar had de katachtige monster genoeg gehad, want het keerde zich naar hen toe en negeerde de rest. Voor het eerst kreeg hij te zien wat het menselijke uiterlijk was van de demon. Kalm keek hij de jongen aan. 'Hm kennelijk zaten die luitjes je dwars. Het waren magiërs niet?' Eenmaal knikte Nathan. ’Het waren inderdaad magiërs,’ gaf hij verbaal antwoord. Dat ze hem dwars hadden gezeten hoefde de ander niet te weten. ’Je had niet echt een rustige maaltijd. Neem het gerust mee, niemand die ze mist.’ Er waren meer bewegingen rondom hen. Het zat hem niet helemaal lekker, maar onzeker voelen deed hij niet. ”Ik houd ze in de gaten, maak je geen zorgen.” Een lichte dankbare glans verscheen in z’n ogen. ’Wat moet jij van demonengebied trouwens?’