A long way down {Cassius

De roodharige demon liep haar benauwde en kleine kamertje uit. Waarom ze hier nog woonde wist ze niet, het was niet dat de buurt hier zo gezellig was. Misschien kon ze eens kijken of ze ergens een alleenstaand huisje vond. Dat zou Torn vast ook beter bevallen dan hetgeen waarin hij nu stond. Zonder er bij na te denken liep Ragya naar de algemene keuken, sommige demonen vloekte naar haar en andere probeerde haar weg te krijgen. Zoals iedere morgen negeerde ze alles, griste een drinknap met warme koffie mee en vluchtte de keuken weer uit. Nu met een ontbijt van koffie liep ze verder richting een van de grotere torentrappen. Als ochtendfitness beliep ze die tot de top en opende de versleten houten deur die de uitgang sloot. En daar stond ze op het dak. Of in ieder geval het meest verlate plekje in heel het verdomde kasteel. Ze ging zitten op de rand en genoot van de drank en de gave om weinig kou te voelen. En hoewel haar vingers wit wegtrokken en een blos op haar wangen verscheen deed de snijdende wind haar weinig. Een tijdje zat ze daar alleen, haar roet kleurige vleugels tegen haar rug aan gedrukt en in haar handen de dampende drinknap. Maar het moment dat de deur kraakte keek ze op, haar ogen op de deur gericht terwijl er nu rond haar vingers een vlam brandde.

Even haalde de demon zijn vingers door zijn zwart/blauwe haar terwijl zijn gen even rustig naar de andere keken. Dat was vrijwel alles wat hij deed. Rondkijken naar andere, zien wat hun zwakke punten waren zodat waarneer hij wou hij ze lager dan hel kon brengen. Ze zich erger zouden voelen dan dat hij ze gewoon zou doden. Dat ze hem zouden smeken om er gewoon een einde aan te maken. Ja, dat vond hij wel leuk. Zijn zilvere ogen keken nog voor een laatste keer rond voordat hij zich ophees en recht stond. Waar nu heen hij had geen idee. Misschien zou hij wat te eten gaan halen. Maar engelen waren niet snel te vinden en hij had geen zin in dat gejammer aan zijn kop. 'please laat me gaan, ik doe alles, ik beloof dat engelen je niet lastig zullen vallen, ik wil leven' blablabla, crap. Hij wou wel even naar boven, naar het dak, daar had je uitzicht genoeg en je was er alleen. Een beetje rust aan je kop. Opnieuw haalde hij een hand door zijn haar terwijl hij naar de trap liep en zijn weg naar boven vervolgde. Hij pakte de deur vast en deed die open waardoor hij begon te kraken. Eerst keek hij naar dat geluid tot een schim in zijn ooghoek opviel. Rustig keek hij op naar de roodharige vrouwelijke demon die er zat. Okeey, niet alleen dus. Great. Zijn blik gleed droog naar het vlammetje in haar handen. 'oh doe rustig' zuchtte hij waarna hij gewoon rustig aan een rand ging zitten en even rond keek.

Ragya was gewoon wat aan het staren in de verte, het verdorde land van de demon streek voor het kasteel uit. Daarnaast was er weinig oneffenheid in te vinden, gewoon wat stenen her en der of een verdorde struik. Misschien een boom die ooit meer was dan de stronk die je nu zag. Alles had een grijzige tint die nog harder uit kwam dankzij de even grauwe lucht. Het zag eruit alsof het ieder moment kon gaan regenen, al was het waarschijnlijk eeuwen geleden dat hier ooit een dropje water is gevallen. Jammer genoeg werd haar aandacht op de deur gericht, waar een mannelijke demon uitkwam. Ze interesseerde zich weinig en gezelschap maar ze had nog minder zin om zich nu weg te laten jagen door zwartlokje hier. 'oh doe rustig' reageerde hij daarbij nog droog. Ragya rolde met haar ogen. ‘Mag ik mn koffie ook nog warm houden meneer?’ zei ze sarcastisch terug wanneer ze nog een slok nam. Nadat de ander ging zitten besloot ze ook haar aandacht terug te vestigen op de omgeving om na een tijdje weer in beweging te komen. Ze rechtte haar rug kort, iets wat een stijf geluid opbracht waarnaar ze een van de vleugels verloste van de stijve spanning. Met een enkele vleugel nu bungelend over de rand bleef ze zitten. Ze was haar gezelschap al bijna vergeten.