I'm just a female woman

Rustig stapte het meisje verder terwijl ze naar de stenen keek zodat ze niet mis stapte. Als ze viel zou ze makkelijk op kunnen vliegen maar lopen was voor haar veel makkelijker. Even keek ze op naar de havik die al voor haar vloog, af en toe wachtende op een steen. Ze lachtte even vrolijk naar hem terwijl ze door klom. Naar de plek waar ooit het ooit zo mooie kasteel had gestaan. Ze had er wel eens op neer gekeken vanuit hemel, het was jammer om te zien wat ermee gebeurt was. Zij zelf had er graag willen lopen toen het nog zo mooi en heel was. Even snel zocht ze naar een directe opening waar ze gewoon doorheen kon lopen maar zo snel kon ze er geen vinden. Zuchtend sloeg ze haar wit/groene vleugels uit en zette zich af. Ze hoefde maar een keer met haar vleugels te slaan om door een oud, bewilderd raam in een hal te komen. Met een korte blik keek ze rond, hier was ooit een bal geweest. Het had er zo mooi uit gezien. Ezia keek even lachend naar haar havik en begon het liedje te neurieën die ze ervan kon herinneren. Zacht begon ze te dansen terwijl ze haar havik om zich heen hoorde vliegen, niet verwachtend dat er iemand was. Ze was gewoon vrolijk aan het dansen met haar vogel.

Zacht bleef ze het liedje neurieën dat in haar hoofd zat en keek vrolijk naar de havik die om haar heen vloog. In haar gedachten zag ze de mensen die hier geleefd hadden om zich, de vrouwen in de meest mooie jurken en de mannen in hun pakken. Vrolijk lachtte ze ze even terwijl ze zichzelf tussen hun bedacht. De mensen zoude flippen als ze een meisje met haar wit/groene vleugels tussen ze zag dansen. Maar dat maakte niet uit, dit was fantasie. Hier trokken ze zich er niets van aan. Toen het liedje voorbij was ging ze gewoon door op de volgende die er gespeeld was. Haar herinnering van deze plek was nog best goed, terwijl het misschien al honderd jaar geleden was.
Tot er een hoest klonk, wacht, die was er niet geweest, en die klonk verbazend echt. Meteen draaide ze haar hoofd en voelde ze haar havik op haar schouder waarna die krijste. He meisje dat zo aan het hoesten was klonk in ieder geval niet zo goed. Even sprong Ezia op waarna ze naast het meisje landde. "sunt vobis bene? vroeg ze. Pas toen besefte ze da zij waarschijnlijk geen Latijn spak. "Gaat het/" herhaalde ze dus maar gewoon.