All I hoped that it was a dream [&Sentra]

Sentra reageerde op de eerst volgende woorden van Gareki niet. Het verzet van de engel deed hem alleen maar plezier en een vals glimlachje verscheen op zijn lippen. 'Wat dat betreft zal het niemand zorg zijn. Jouw zorg is je lijden.' sprak Sentra onheilspellend met een licht sarcasties toontje. Toen Gareki achteruit stapte deed hij juist nog een paar stappen dichterbij tot de engel niet veel verder meer kon. Het was altijd een heerlijk gezicht hoe andere zich uit het nauw wilde bevrijden. Toen de engel hoewel met enig heftige verzet mee gesleurt was en vast gezet keek Sentra hem schattend aan, maar lang was het niet. Heel kort was het zelfs. 'Hm probeer je er weer onderuit te komen?' Vroeg hij pestend. Zijn grijns voorspelde al weinig goeds. Een lange klauw groeide aan zijn menselijke hand die hij richting de borst van de engel toe bracht. 'Niet dat het veel schade toe zal brengen. Je zult hier samen met mij onder het rotte hout verblijven als het huisje echt ineen stort door jouw toe doen. Maar als we buiten gaan vechten zel ik niet na die kleine verwonding die je eerder toe bracht stoppen. Zo snel ben ik niet eronder te krijgen dat weet je.' zei hij en wurmde rustig en treiterend de klauw onder de leren band die Gareki over zijn vleugels en borst had liggen. 'Ik zal je met alle plezier aan stukken rijten buiten. Wat toeschouwens die ons zien vechten erbij vermoorden of jouw de keuze laten je hier zonder pottenkijkers te laten kleineren. Jouw keuze!' grinnikte Sentra die al van de uitdaging genoot. Wat omstanders erbij betrekken was spannerder en meer bloed vergieten dan deze engel alleen. 'Ja het zou je een eer moeten zijn dat jij de eerste voor een demon bent.' lachte hij vals en bekeek de engel in rust terwijl hij met zijn klauw gemene strepen over het leer maakte.

Een afkeurend geluid kwam over zijn lippen zetten. ’Mheep, fout. Mijn zorg is hier wegkomen.’ Hij glimlachte geheimzinnig. ’En volgens mij gaat me dat nog aardig lukken ook.’ Zolang het zo door ging dan. Voor twee verschillende scenario’s had Gareki een oplossing. Als het bij één van die twee bleef, had hij een plan. Gingen ze voor een middenweg, dan moest hij hoogstwaarschijnlijk een nieuwe bedenken en hij wist niet hoelang zijn hersens dat vol gingen houden. Concentreren op een bepaald ding was moeilijk in een situatie als deze. Er gebeurde teveel, er was teveel informatie, om die zomaar te laten ontglippen. ’Niet bepaald onderuit komen. Eerder…’ Eventjes zocht hij naar woorden. ’Nee, ik probeer je ergens gewoon te vermoorden.’ Nonchalant had het geklonken, al was hij alles behalve dat. ’Of een manier te vinden. Whatever.’ Zijn heldere ogen focusten zich meteen, als een uil met diens scherpe ogen, op de klauw van de demon. Die kwam hem te dichtbij. ’Well, dat noem ik nog een goed einde voor ons beide. Ik ben dood, wat goed is voor jou. En jij bent dood wat goed is voor mij. Iedereen blij, en een happy end.’ Dreigend stond zijn blik, terwijl hij zich van de klauw probeerde af te duwen. ’Mooi. Ik zou dat gevecht niet anders willen. Onze eerste had nogal een apart einde.’ Daar was het. Het vlees van een ander onder de band. Weer gromde Gareki. Hij hielt zijn buik in, probeerde de afstand tussen hen groter te maken met alles wat hij in zich had. ’Houd. Je. Hand. Bij. Je.’ Siste hij waarschuwend. Van buiten klonk een drukkend geluid. Toeschouwers..? Dat betekende meer doden. Hier zou het enkel hem zijn. Maar hij wou vechten. Vechten en vrij komen. Twijfelachtig staarde de engel naar de grond. Was het zijn eer dat hij ten gronde moest brengen? Of mensen levens? ’Alleen als je wacht met de omstanders te vermoorden, totdat je mij volledig neer hebt.’ Scherp keek hij omhoog naar de demon. ’Anders vind ik het hier… Wel prima.’ Die woorden waren moeilijk over zijn lippen te krijgen. ’Een eer die ik niet wou hebben.’ Was zijn kort af reactie.

'Het zal. Niet dat het me wat intereseert wat jij wilt.' zei hij schouder op halend en luisterde naar het drukkende licht kreunende geluid van het oude hout. Sentra had er geen moeite mee om onder het hout bedolven te worden. Het zou hem juist grappig lijken? ' Misschien, misschien niet.' de geheimzinnige toon van de engel maakte hem alleen maar nieuwschieriger naar hoe hij dit goedzakje eens flink onder handen zou nemen. Nieuwschierig naar waar diens pijngrens lag en wanneer hij de eerste keer zou gaan kreunen of gillen van de pijn. Toen Gareki vroeg Sentra te wachten met andere te pijnigen die mogelijk in de weg zouden staan liet hem hard lachen. 'Zoiets vraag je aan de verkeerde en mocht ik ermee instemmen dan zou er toch iemand gewond of gedood kunnen worden! Ben je de vorige keer vergeten zijn? Zo nee dan heb je pech Garekitje. Wanneer er pijn en chaos verspreid kan worden dan doe ik het met plezier!' grinnikte Sentra nog na en genoot van de sissende waarschuwing, maar liet zich niet terug trekken en maakte een lange langzame haal over de huid van de engel voor hij zich terug trok en achter hem ging staan en na genoot van diens woorden.

'Hee, ikben wel een gast... Die hoor je met respect te behandelen.' Zijn wenkbrauw was quasi verontwaardigd omhoog getrokken. 'Al betwijfel dat je weet wat het betekend.' Gareki zuchtte en legde zijn hoofd in z'n nek zodat hij naar boven kon kijken, naar de boeien. Hoe precies zaten ze vast? En was er een mogelijkheid los te komen met wat wrikken en trekken? Hij spande zijn armspieren aan, trok vol aan de boeien en gebruikte daarbij een groot deel van z'n gewicht. Ach, het viel altijd te proberen. 'Misschien? Weet je dan niet dat er áltijd een happy end zal zijn? Het goede zal ten alle tijden overheersen. Alleen zo jammer dat jullie dat niet begrijpen of niet wìllen begrijpen.' Inderdaad, de happy end was er nu niet. Echter twijfelde Gareki er niet aan dat die niet zou komen. Hier was het einde niet. Nog langer niet. Hij glimlachte lichtjes bij de gedachten. Het goede zou altijd winnen. Dat was al eeuwen zo. 'Of course.' Kort schudde hij z'n hoofd. 'Ik had het kunnen weten... Voorspelbaar antwoord.' Geen vechten dus. Moest hij dan nu hier blijven? Well, dat was deprimerend. Ineens vernauwde hij zijn ogen. 'Hoe... Weet jij m'n naam?' Sprak hij wantrouwig
'Lekker dit, jij weet m'n naam en ik niet eens die van jou.' De hand bewoog. Het deed hem even bevriezen en toen kromde hij z'n rug. Een laatste poging om de afstand groter te maken. 'Ik had je toch gewaarschuwd, verdomme.' Gromde hij, bij het voelen van z'n beschadigde huid. Ineens knapten enkele beestjes uit elkaar. Enkel het bloed bleef in de lucht hangen, zich samenvormend en begonnen vervolgens snelle rondjes om hem heen te maken. 'Bloed bestaat grotendeels uit water. Beetje jammer dat je daar geen rekening mee hebt gehouden'

Hij grinnikte. Dat soort woorden had hij al eens eerder gehoord heel ver terug in het verleden. Die stemmen was hij lang geleden al vergeten. Maar nu Gareki ze zei kwamen ze even heftig terug. 'Wat dacht je nu?! Mensen en dieren hoor je met respect te behandelen!' Had zijn vader ooit eens geroepen, maar toen de stem vervaagde vergat Sentra ze ook weer. Wat hadden ze voor nut? Nooit had hij geweten hoe respect voor andere gevoelt had of hoe je die had moeten geven. Enkel genegenheid voor Satan had hij of welke demon sterker dan hem was. Sentra kon het niet helpen een bruut te zijn, een schoft die zich niets van andere en hun meningen aan trok. 'Ooit wel van gehoord, maar nooit begrepen wat ze daarmee bedoelde. En het intereseert me niet eens!' de laatste woorden kwamen er nogal kil en sarcasties uit. Nee hij was geen doetje die zich in een hoekje liet drijven om de wil van een ander. Respect? Wat het ook zijn mocht het was nooit meer of groter van kracht dan liefde. Vele hadden zich voor zijn slachtoffers geworpen en waren bereid om voor hen te sterven. Niet dat ze het maar overleefd hadden. Zowel zij als de persoon die zich voor zijn ware slachtoffer hadden geworpen. Toen de engel een paar keer los probeerde te trekken grijnsde hij breed. Die boeien waren goed vast gemaakt dus daar had die engel vast water voor nodig om ze te slopen. Water die hierbinnen niet aanwezig was. 'Die ik in mijn klauwen krijg vinden nooit een happy end. Zelfs niet als ik besloot ze te laten gaan. Voor even zijn ze blij ja, maar zodra ze snappen welke nachtmerrie's hen nog na jagen zijn ze zo blij niet meer. Zeker jij moet dat gevoelt hebben. Misschien nog geen nachtmerrie's, maar je vond het niet fijn dat ik je vervloekt had met die oorbel.' grinnikte hij terwijl Sentra iets dichterbij kwam en Gareki in zijn gezicht keer. De ogen van de engel vernauwde bij het horen van zijn naam. Diens woorden lieten hem hard lachen. 'Ach, een gokje. Ik had net zo goed een andere naam kunnen zeggen, maar dat deed ik niet.' zei Sentra schouder op halend en zag hoe de engel boos begon te worden. Dit ging nog heel erg leuk worden. 'Mensen geven me vele namen, maar mijn echte naam is Sentra. Tot nu toe ben jij de eerste die dat weet. Tenminste van mij persoonlijk dan.' zei Sentra met een brede grijns. Hij had nog niet geantwoord op de woorden van Gareki toen hij het over zijn voorstel had gehad over een gevecht. Sentra had zijn kansen overwogen. De engel kon natuurlijk er vandoor gaan en dat zou een leuke stoeipartij verpesten, maar iets zei hem dat Gareki niet vluchten zou... 'Maar als jij zo graag wilt vechten doe ik het graag hoor! Niets is nog leuker dan je slachtoffer ten gronde richten in een openlijk gevecht!!!' Zei hij grinnikend. De bloedzuigers knapte open en het engelen bloed begon om de engel heen te draaien. 'Weer een saaie les geleert. Heb je niks beters dan je eeuwige gezwets? Geen wonder dat je buiten het engelen gebied veel te vinden bent.' klonk het verveelt. Natuurlijk wist Sentra dat er water in bloed zat. Anders was het niet zo vloeibaar natuurlijk. Wat dacht Gareki nu? Dat hij een ezel was die enkel mensen en dieren verminkte en verder niets van wetenschap en natuur wist??? Zich niets van het rond zwevende bloed aantrekkend sommeerde hij in stilte een spreuk die de boeien opende zonder enige schade aan de sloten aan te richten. Sentra liet een tevrede grom horen terwijl hij op de engel wachten.

XD ( Gaat leuk worden) ;P

'Misschien moet je dan eens leren je te interesseren in andere dingen,' bromde Gareki. 'Ze kunnen nog van pas komen ook nog.' Kramp drommelde op in z'n bovenarmen. Er was geen onplezieriger gevoel dan dat. Wat ongemakkelijk wiebelde hij wat heen en weer om het normale gevoel terug te krijgen terwijl hij terugdacht aan z'n eigen woorden. Respect. Hah. Hij wist wat het was, hij wist wat het inhield en wat voor waarde het bevatte, maar het was vrij weinig voorgekomen dat hij anderen volledige respect had gegeven. Met alles en iedereen speelde hij wel een spelletje. Een spel van spot, minachting, acteren en een tint van humor. Zijn humor. Voor even sloot hij zijn ogen. Wat vermoeid en tovh nog geheel bij. Er was nog niks ernstigs gebeurd. Ongewilde fysieke aanraken kon hij verwerken en de blordzuigers waren ook geen ramp. Op dit tempo kon hij het nog lang volhouden. Echter had hij zo'n vaag gevoel dat hij hier niet lang ging blijven. 'Ja.. Oke, daar moet ik je gelijk in geven. Het was geen pretje.' Zei Gareki eerlijk. 'Maar alles voor de eerste keer eah, misschien word dit wel een happy end.' Beetje plagen mocht. 'Oh ja, over die oorbel, wil je 'm verwijderen? Ik zit niet graag ergens aan vast.' Meteen boog hij achteruit toen de demon dichterbij kwam. Nope. Nope. Nope. Afstand bewaren. 'Dat was absoluut geen gokje, kerel. Mijn naam is uniek en komt zelden voor. Dus lieg niet tegen me, en vertel me hoe je mijn naam weet.' De waarheid was nog belangrijker voor hem dan de huidige situatie. Zodra er iets persoonlijks gebeurde, iets wat veel voor 'm betekende, was hij gauw bloed serieus. Welke idioot had 'm zijn naam gegeven? 'Oh echt? Nou, weer een eer erbij. Heel mooi dit. Wanneer komen de medailles?' Met een lichte frons luisterde hij naar de demon. Of die nu Sentra heette. Altijd fijn de ander bij een naam te kunnen noemen. 'Goed dan. Maar waag het niet ze eerder aan te raken, anders is dit alles voorbij.' Dan was hij toch vrij en hij liet zich echt niet nog een keer pakken. Gareki grijnsde. 'Nope. Het leuke is, is dat mijn "eeuwige gezwets" me wel vrij krijgt.' De boeien kwamen los en meteen stapte Gareki weg, al wrijvend over z'n polsen. Alsof hij de hut al eeuwen kende, slofte hij richting de deur. Hij zweeg en maakte onder het lopen alles om z'n borstkas los, zodat zijn vleugels vrij kwamen. Well, dat voelde opluchtend. Gareki stapte naar buiten. Na vier passen balde zijn handen zich tot vuisten. En op dat moment drukte de wanden van water de muren van de hut in.

Zal best, misschien dat jij het een ander bij kunt brengen.' grapte Sentra en keek rustig toe hoe de engel zijn polzen wreef. Hij had een voor gevoel dat Gareki niet zou wachten tot ze beiden buiten zouden zijn. Iets wat hem in de schaduw deed stappen en door de schaduwen reiste en in de schaduw van een boom weer te voorschijn kwam. Een happy end? Ha ik sprookjes ja, maar in het echte leven ging dat niet of kwam het heel zelden voor. Sentra wachten geduldig en zag wat de engel met het hutje deed. Het hutje was vervangbaar en zo weer op gebouwd. Hij stapte verder en zag hoe de engelenvleugels weer even in het zonlicht weerkaatste. Het was een heerlijk gezicht en die zouden in hun komende gevecht vast heel bloederig worden... 'Hm blij met je actie tot dus ver?' vroeg hij vol spot en sarcasme. Sentra grijnsde breed en stapte rustig verder, maar hield alle bewegingen van Gareki in de gaten.

Het licht dat op zijn lichaam scheen deed diens best. Energie begon weer te stromen. Lang konden engelen niet in het donker blijven zitten. Naast voedsel en drinken gaf licht ook energie. Gareki staarde wat naar de grond terwijl hij liep. Waarom was dit alles niet gewoon een droom? Waarom kon hij niet gewoon verder leven zonder de dreiging van die demon Sentra? Hij wou niet moeten vechten om zijn eigen vrijheid. Zijn eigen waardigheid. Het mocht hem niet zomaar ontnomen worden. Enkel door God zelf en aangezien hij een engel was, zou dat niet zomaar gebeuren. De Schepper had diens streken, maar de bestraffingen waren nooit ernstig. Tenzij je wat verschrikkelijks deed. Gareki bleef lopen, ondanks hij de demon tevoorschijn zag komen vanuit zijn ooghoeken. Dus dat monster was niet toevallig begraven onder het ingestorte bouwwerk. Jammer. 'Zolang je me niet hoort lachen ben ik nergens blij over.' Was zijn droge antwoord. 'Al moet ik ergens toegeven dat het me amuseert dat je speeltjes nu kapot zijn en je eerst opnieuw moet beginnen met bouwen.'

Gareki had natuurlijk gehoopt dat Sentra onder het puib hebben gelegen gespiest door splinters hout en vol zitten met de nog levende bloedzuigers zitten. Sentra moest zichzelf in houden zichzelf niet op zijn schouder te kloppen. Wel moest en kon Sentra zich niet inhouden te grinniken. ‘Je zult vast nog wel blij‘er worden. Zeker wanneer jij je vast wel in je element bent. ‘ grinnikte Sentra nog na, maar was niet van plan langer uitstel te geven. Vanuit alle schadusws parse energie bollen aan geracest. Sentra grijnsde gemeen. De bollen schoten op de engel aaf in de hoopte dat ze raak waren???