New places fresh victims!

Niets was heerlijker voor hem om een nieuw slachtoffer uit te zoeken. Meestal ging hij voor grote gezinnen die hij dan kon laten lijden door de familileden een voor een langzaam te martelen en angst aan te jagen vaak met de dood tot gevolg. Nu zat hij vanuit de schaduwen tussen de huizen gewone weerloze mensen en de andere rassen te bekijken. Ja zelfs zijn eigen soort had het vaak te verduren, maar dan keerde die meestal weer terug naar de hel tot Satan hen er weer opuit stuurde. Een grijns kon niet van zijn lippen af bij de gedachten aan zijn volgende slachtoffer. Hetero of Homo of Lesbo dan maakte hem niet uit. Zolang hij hem maar pijn kon doen, vernederen tot op het bot en als ze hem heel lief smeekte zou hij ze snel doden, maar meestal kwam er een hoop gesnotter bij kijken en dan stelde Sentra de dood alleen maar uit. Een kleine jonge vrouw vermoedelijk heks kwam voorbij en trok onmiddelijk zijn aandacht. Ze was kort van stuk en flink gezet, maar uiterlijk was niet was niet wat hem naar haar toe stok. Ze had een heerlijke zoete aura. Eentje die niet te verwaarlozen was om die te laten schieten. Sentra kwam uit de schaduw en liep haar achterna. Ze had bruin kort haar dat nogal stekelig uit een stond. Sentra voelde zijn bloedlust groeien en moest zich bedwingen om haar niet meteen aan stukken te rijten. Ze keek om en hij zag dat ze prachtige ocaan blauwe ogen had. Gek genoeg maakte dit hem nog zekerder om haar zijn volgende slachtoffer te laten worden. Ze draaide haar hoofd weer om en stapte snel verder. Sentra volgde haar met slenterende passen, maar zodra ze een smal steegje in vluchten glipte hij er achter aan en greep haar snel, maar ook in een zekere zin teder vast. Zijn arm streng, maar niet te strak om haar hals en de druk die hij op haar keel zetten was genoeg om te laten merken dat het meenis was. Daarbij had hij zijn hand op haar mond gelegt en zo hield hij haar vast waarbij zijn vleugels en staart te voorschijn kwamen. De jonge heks wist niet gelijk wat haar over kwam, maar ze kreeg net geen lucht genoeg om aan een tegenaanval te denken. Hij hield haar tijdens de vlucht net zo vast om er zeker van te zijn dat ze niets terug zou doen. Sentra landen in een afgelegen huisje ver van het dorp vandaar waar hij haar ontvoert had en merkte dat ze flauw gevallen was tijdens de tocht. Niet erg dan had hij geen last tijdens het vast binden! Sentra bond haar vast met haar polzen richting het plafon vast en de boeien die ze om haar enkels had was voor het geval ze zou schoppen. Geduldig wachten hij tot zijn ontvoede slachtoffer wakker worden zou. Ze kon niet spreken doordat hij eerst een schone zakdoek in haar mond had gepropt en laten met een bal met leerderen riemen er aan om haar hoofd gebonden. Ze kon enkel geluidloos schreeuwen toen ze tot zich kwam, maar meer ook niet. Een gemene valse grijns kwam langzaam op zijn lippen te staan. Sentra ging veel plezier beleven met het verminken van dit jonge heksje!

Het was erger geworden. Zoveel erger. De drang. De zeurende, aandringende drang om mensen te hulp te schieten wanneer ze in de penarie zaten. Vanaf Gareki's ontmoeting met de vrouwelijke demon, de uit te kluitengewassen hond die bang was voor kopstoten, was het gevoel blijven aanhouden. En als straf,  alsof de Schepper er nog eens een extra schepje bovenop wou doen,  begon het hem van binnenuit te kwellen. De eerste dag was het meegevallen. Maar de volgenden waren een echte kwelling. Het voelde alsof elk stukje "orgaan" vermorzeld werd. Gareki wist dat hij het niet lang meer kon volhouden. Hij wist dat hij zich niet meer groot houden kon. Hij wist dat hij zich moest overgeven aan Zijn wil. Voorover gebogen leunde de engel met zijn handen tegen een boom aan. Zijn gezicht was bleek,  het stond gepeinigd. 'Okè! Ik doe het!' grauwde Gareki pisnijdig. 'U hebt Uw wil!' En zijn woorden werden gehoord. De pijn niet dat ze dit vrijwillig doet.'[/b] IJzig stonden zijn grijze ogen, die strak op de demon gericht waren. 'Dus maak haar los en laat d'r gaan'bte weg, stukje bij beetje. Meteen begon Gareki zich beter te voelen. De kleur keerde terug in zijn gezicht, het begon weer te stralen. De natuurlijke schoonheid van een engel,  ongeacht vrouw of man,  was weer verschenen. Hij snoof de lucht eens diep op en liet het langzaam uit zijn mond ontsnappen,  waarna hij zich van de boom afzette en zich op èèn been omdraaide. Innerlijke alarmbellen rinkelden. Velen hadden problemen schijnbaar.  Echter blonk er eentje bovenuit. Een spoedgeval,  om het zo maar te noemen. 'Dan zal ik die niet laten wachten...'  mompelde Gareki binnensmonds. Zijn vleugels klapten zich krachtig uit. Vervolgens was de engel opweg, in de richting die zijn alarmbel hem aanwees.
Dat huisje. Daar was het. Afgelegen, ver van het dorp. De perfecte plek om een misdaad uit te voeren. Hij schudde even zijn hoofd. Misdaad... Nu klonk hij net als èèn van hen:  de kakkerige garde van de engelen. Echter was er geen tijd te verliezen. Gareki vloog dichterbij, richting een raam. Wat zich in dit huis bevond was hem nog een grote raadsel. Een raadsel die hij zou gaan ontdekken. Na wat wrikken kreeg hij het raam los en stapte zo geruisloos naar binnen. Zodra hij binnen was vouwden zijn vleugels zich samen op z'n rug. Verdwijnen deden ze nog niet.  Gareki wandelde door het huis. Voorzichtig, op zijn hoede. Elke kamer doorzocht hij, tot hij bij de juiste aankwam. Vanuit de deuropening sloeg hij het ritueel eerst gade. Vervolgens opende hij z'n mond: 'Oi... Nooit van je moeder geleerd dat het onbeleefd is een vrouw haar wil niet te respecteren?' Terwijl hij sprak kwam hij dichterbij. 'En vertel me niet dat ze dit vrijwillig doet.' IJzig stonden zijn grijze ogen, die strak op de demon gericht waren. 'Dus maak haar los en laat d'r gaan'

De grote ogen van het jonge heksje deden hem goed. Heerlijk vond hij het al van kinds af aan voor hij door Satan tot demon gemaakt was geworden had hij altijd gelachen bij leed, nooit om iets dat grappig zijn moest. Mensen en dieren last en pijn bezorgen was gewoon weg het beste dat je doen kon. Sommige deden het vrijwillig andere zoals dit heksje weer niet. Sentra stond op en voelde haar angst jegens hem groeien. Ze was zeker 3 a 4 koppen kleiner dan hem en Sentra torende dan ook dreigend ver boven haar uit. Zijn gevaarlijke grijns bleef op zijn lippen hangen. Eerst inspecteren zodat ze nog angstiger werd. Langzaam opbouwen dat was het wat een marteling zo verrukkilijk maakte. Gejaagd begon het heksje te ademen toen Sentra een rondje om haar heen liep. Anchter haar pakte hij haar bij der keel lossjes, maar ferm zodat ze begreep dat het geen simpele ontvoering was. 'Ja wees maar bang je angst is meer dan duidelijk te voelen. Dat maakt dit gebeuren juist zo heerlijk!' fluisterde Sentra vals in haar oor en likte haar wang daarna. Het gevoel van goedheid die bij het heksje te voelen was werd sterker, maar dit kon niet van dit heksje komen!? Nee dit voelde anders... OOit had hij eens een engel tegen een demon zien vechten en dit voelde net zo. Nee he niet zo'n gevederde minkuekel die nu dit heerlijke festijn moest verpesten? Ja hoor daar kwam er nog een stem bij ook nog. Zijn hand die om de hals van het meisje lag veranderde moeiteloos in zijn klauwachtige demonen hand. 'Oi... Nooit van je moeder geleerd dat het onbeleefd is een vrouw haar wil niet te respecteren?' Terwijl hij sprak kwam hij dichterbij. 'Misschien dat ze het ooit verteld heeft, maar dat waren dingen die mijn interessen nooit echt wekte.' zei hij droogjes. Gestoort worden tijdens zijn martelingen was een grootste heiligschennis volgens Sentra. Hij zag zich als een van de santanistische priesters die Satan diende. 'En vertel me niet dat ze dit vrijwillig doet.' IJzig stonden zijn grijze ogen, die strak op de demon gericht waren. 'Dus maak haar los en laat d'r gaan' 'Waarom zou ik?' vroeg hij lichtjes verveelt en maakte een sneedje in de wang van het meisje met zijn lange nagel.

Water. Waar was het. Koortsachtig gleed Gareki z'n blik door de kamer. Vluchtig, zodat de demon niet 1, 2, 3 doorhad dat hij ergens naar opzoek was. Of dat er iets fout zat. Geen spoor van water was er te bekennen. Buiten was er genoeg: in de grond, de lucht, de planten. Maar nee, dat kon hij niet zomaar naar binnen trekken. De muren zaten in de weg en hij wist niet zeker of het element door het raam ging komen zoals hijzelf. Shit. Shit. Shit. Geen honderd procent zekerheid. Gareki wist dat hij het gevoel verborgen moest houden en zette een ontspannen glimlach op. Niet naar de demon, nee, richting de heks. Een zwakke poging om haar tot rust te brengen en haar te zeggen dat het wel goed kwam. 'Ah... Natuurlijk niet. Demonen zijn ook te goed voor dat soort dingen, is ook zo.' Bracht hij op zo'n manier alsof hij weer op iets gekomen was wat hij een lange tijd vergeten was. De sarcasme daarachter was duidelijk te vinden. Voor iemand met een beetje hersens dan. Zelfverzekerd zette hij nog enkele passen dichterbij. Zijn houding was zekerder dan zijn gevoel, en hij wist niet zeker of dat nou goed of slecht was. Het kon negatief uitpakken, of juist goed. Dat hing geheel af van deze demon af. Inwendig wist Gareki dat deze demon niet gemakkelijk zou gaan opgeven. Hij keek naar het gehele stellage waar hij de jonge heks had in gehangen. Wat een moeite. Een flikkering van woede verscheen in zijn ogen zodra hij het sneetje zag. Een nutteloze verwonding. 'Waarom willen jullie demonen altijd een verklaring,' zuchtte Gareki vermoeit. 'Het is heel simpel weetje.' Zijn vleugels ontvouwden zich iets. 'Jij laat haar gaan, en we gaan elk in vrede terug naar huis. Doe je dat niet... En neem je haar leven, dan ben ik verplicht die van jou ook te nemen. Oog voor oog.' Weer die kalme glimlach. Echter lag er deze keer een dreiging in zijn stem. Iets wat hem zelf verbaasde, aangezien hij zo'n soort klank nooit gebruikte. [b]'Aan jou de keuze, Mister.'[/b

Waarom moesten sommige nou zoiets leuks verpesten? Het heerlijke gekrijs van pijn en angst dat hem al vanaf zijn geboorte opvrolijkte. De vluchtige blik van de engel liet zien als je tenminste geen zaagsel als hersens als demod tenminste, vertelde hem dat dit gevleugelde goedzakje ergens naar opzoek was. Langzaam aan ontvouwde zich een plan! Waarom eentje martelen? Hij kon toch ook eerst deze engel martelen voor de ogen van dit heksje die rustiger leek te worden van de engel zijn aanwezigheid. Sentra stapte achter het heksje vandaan. Haar als schild had ie niet nodig. Hij hield van pijn. ‘Wat jij denkt van plezier is anders dan ik er over denk. Maar als je iets te binnenschiet is dat niet mijn probleem.‘ zei hij rustig. Sentra liet zich niet zo snel op de kats jagen. Hij was een koelbloedige moordenaar! Die hadden hun emoties en gezicht uitdrukkingen en hun gevoel van spreken zeer goed ondercontrolle. de zelf verzekerde houding van deze engel stoorde hem niet, hij voelde dat deze mannelijke goedzakje iets miste, maar hij nam de moeite niet om er over te beginnen. ‘Waarom zou ik haar laten gaan? Omdat jij het wil zeker of oh nee jullie opscheppertje. Ddan moet hij zelf maar komen niet zijn handlngers!‘ zijn stem werd killer, maar dat gaf nu juist ook een heerlijke dreigende ondertoon. Onderschatten deed hi nooit en voorbeeid zijn op aanvallen was Sentra al zijn gehele levenzins hij zijn eerste mens had vermoord. Zijn lange grijsbruine lonken hingen als slierten langs zijn rug en omlijste zijn gezicht. Klitten zaten er dik in, maar echt veel zin om ze te kammen had hij niet en genoot van elk pijntje dat de klitten voortbrachten. ‘Hm, misschien dat twee beter is dan een. Haar wanhopige geschreeuw zou niet misstaan tijdens jouw mareling!‘ een manikale grijns erscheen oop zijn lippen net als een vruchteloze lach, maar angstaan jagend. Ondanks dat het heksje eerder nog rustiger geworden was, was dit nieuws zeenuw slopend voor haar. Ze begon te smeken de engel met rust te laten, maar Sentra had zijn zinnen e nu op gezet en genoot van haar smeekbeden.

Een eeuwigheid leek het te duren, maar eindelijk stapte de demon achter de heks vandaan. Onderzoekend nam Gareki hem in zich op. Geen wapens, enkel scherpe nagels die nog konden dienen als een soort "steekwapen". Hoe verder hij de demon bij de heks vandaan kon lokken, hoe beter. Ze hoefde niet nog meer verwondingen op te lopen. Fysieke wonden dan. Mentaal kon ze nog verschrikkelijk beschadigd worden, iets wat hij wou voorkomen. 'Nou dat, Mister, is niet bepaald sociaal.' Was de luchtige reactie. 'Welja, ik zal mijn eisen maar niet te hoog gaan stellen. Straks zie ik het stoom nog uit je oren komen.' Spot. Dit was regelrechte spot. Onbewust gebeurde het. Het lag eenmaal in zijn aard. Hij haakte een duim achter de riem dat losjes om zijn heupen hing. Het gaf hem een ontspannen houding. 'Hmn... Als Hij zelf was gekomen, had je nog niet eens èèn minuut je ogen open kunnen houden. Tenslotte is het niet zozeer dat Hij ons degene aanwijst die hulp nodig heeft. We hebben een soort zendertje daarvoor en we kunnen zelf uitmaken wie we uitkiezen.' Zolang we het maar doen, voegde zijn gedachten eraan toe. Anders zijn we de lul. Bij het horen van de demon's plan vernauwden zijn ogen zich. Dus... Nu wou hij hen allebei. Hoe dacht die demon dat klaar te kunnen stomen? Dacht hij echt dat Gareki zich gemakkelijk ging overgeven? 'In deze tijden is hebberigheid niet bepaald best.' Stilletjes schoof hij twee passen terug. Ruimte had hij nodig, en een weg. Voor het water. 'En bovendien moet je niet te hard van stapel gaan lopen, vriend. We hebben elkaar nog niet eens voorgesteld.' Hij grijnsde geamuseerd. Wat humor moest kunnen. 'Zover ik kan zien heeft je gastvrijheid z'n limit ook bereikt bij èèn. Er is ja geen plek meer over.' Weer schuifelde hij wat achteruit, maakten zijn vingers kleine bewegingen. Kom op dacht hij. Laat me nu niet in de steek.

Sentra grijnsde nog iets breder. Wat die knul allemaal deed met of zonder zijn schepper deed hem vrij weinig. ‘Hm en zendertje. Klinkt vreemd alsof hij een dingetje in elke engel steekt die na gedood te zijn niet vindbaar is.‘ klonk een sarcastische tegen reactie. Het maakte hem verder niks uit. ‘Hebberig? Twee personen in deze ruimte is nog niets. 15man hebben hier al eens tegelijk gematelt geweest. Geen van jullie waren toen komen opdagen.‘ grinnikte Sentra, maar bleef verder rustig. Hoe ij er in houding uit zag leek alsof hij elk moment in een aanval kon gaan, maar hij wachten tot het juiste moment. De zelfverzekerde houding leek weg te vallen toen de engel achteruit stapte. Sentra grijnsde nog valser. ‘Bang voor een beetje pijn?‘ vroeg hij gespeelt bezorgt, maar dat kon je niet horen dat het niet echt was, want zijn stem klonk echt bezorgt, maar de grijns en zijn kille ogen verried dat hij hier van genoot! Sentra maakte geen onverwachte beweging, maar stapte zo snel dat hij ineens voor de engel stond. De ruimte tussen hen was zo klein dat hun kleding elkaar net raakte. ‘Angst heb ik nog nooit bij een gel gezien, maar dit gaat heel erg leuk worden.‘ flauwerde hij hees van ingehouden plezier. Ze konden hem enkel doden doozijn lichaam te verbranden, maar daar moesten ze eerst nog achter komen. Kleine verwondingen waren gemakkelijk in korte tijd te hen andere duurde weer langer. Sentra greep de engel bij zijn keel en smeet hem richting het vast gebonden heksje die door haar mdboei hem de huid vol schold, maar echte woorden waren niet te horen net als haar smeekbeden van eerder. Sentra begon te lachen en liep rustig dichterbij.
XD

Droog had Gareki de demon aan gekeken. 'Ben je nog een maagd op dat gebied?  Nog nooit een engel zien sterven? Ons lichaam gaat op in vlinders wanneer we sterven. Niets blijft van onze omhulsel... Of hoe men het noemt,  lichaam, over.' Eèn keer had hij het mogen aanschouwen. Eèn keer had hij het lichaam zien opgaan. Het was een raar beeld geweest, ergens ook nog eens prachtig. En voor hem zat er een achterliggende gedachte bij: Nooit zouden ze gevangen konden worden. Nooit zouden ze gebonden worden. Onbereikbaar, dat waren ze. Bijna verloor Gareki zijn houding. Bijna was hij in een plotselinge woede uitgebarsten. 15 man?! Niemand die wat deed?! Hij sloeg zijn blik ter hemel, of in dit geval ter plafond en bekritiseerde de Schepper heftig. Zoveel geweld om hemzelf aan het werk te krijgen, terwijl dat 15 man pijn moesten lijden. 'Sorry voor dat. Er moest schijnbaar een technisch foutje zijn geweest. Ik zou bijna zeggen: De volgende keer zullen we er zijn, maar in jou geval,  na vandaag,  komt er geen volgende keer.' Beleefd had hij geklonken, als en secretaresse dat werkelijk haar excuses aanbood voor het "ongemak". Hij liet zijn hand,  dat eens rustte om de rand van zijn riem, weer losjes hangen. Tijd van kletsen was afgelopen. In minder dan 5 minuten zou het serieus worden. Het was te merken in de lucht. De sfeer was veranderd. Kort lachtte Gareki. 'Bang voor pijn? Absoluut niet. De val uit de hemel is niet bepaald zacht.' Maar zijn lach verdween. In een fractie van een seconde was de demon bij hem. Vlak tegenover elkaar stonden ze. Hij trok een stalen gezicht,  terwijl zijn ogen zich diep in die van zijn tegenstander boorden. Het was maar goed dat ze dezelfde lengte hadden. Anders had hij zich nog geïntimideerd gevoelt ook. 'Leuk voor jou... Of leuk voor mij.' Eèn kon de winnaar worden. Hoewel Gareki zeker was van zijn  zaak,  wist hij niet of de overwinning voor hem was. Een greep sloot zich om zijn keel, onverwachts en ongewild. Instinktief hief hij z'n handen op, deed hij de poging eruit te ontsnappen. Dat gebeurde. Echter niet op de manier zoals hij had gewild. Hij maakte een korte, ongeplande vliegtocht en landde half op zijn zij,  half op z'n buik. Het had hem van zijn stuk gebracht. Tot hij besefte dat hij vlakbij de heks was. De demon doden had op zijn lijstje gestaan, maar dat was niet zijn ware missie geweest. Haar bevrijden, dat was de kern. Hij zette zich af,  richting de voeten van de heks en begon aan de ketenen te kloten. Trekken,  slaan, de hele mikmak. Lang kon hij niet door. De demon kwam hun kant uit. Gareki keek omhoog naar het vrouwelijke gezicht en knipoogde een keer. Geruststelling. Zolang ze rustig bleef,  werd hij niet afgeleid. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de demon dicht genoeg was. Hij verplaatste zich iets en sloeg toen op volle kracht zijn vleugels uit. Ze sloegen de demon naar achteren en gaf hem de tijd zich klaar te maken. Meteen nadat zijn vleugels zich hadden opgevouwen, schoot hij naar voren met gebalde vuisten, klaar om een regen van klappen op de demon te laten neervallen.

De engel wilde zorgen dat zijn speeltje, zijn slachtoffer bevrijden, maar dan zou deze toch eerst de sleutel moeten pakken. Die lag onder het kleetje bij de voordeur. Sentra voelde de lust van het moorden groeien. Hij zou hen pijn doen en er van genieten! ‘We zien wel wie wint, maar voor nu gaat d pret beginnen!‘ zei hij met een vrolijke ondertoon en reageerde verder niet op woorden. Toen hij dichtbij genoeg was sloegen de vleugels van de engel zich krachtig uit. Ze duwde hem weg bij zijn prooien, maar de pijn die het deed waren niets vergeleken bij jn gevecht met die andere demon met zijn vremde tweede muil en botjes als tweede armen. Sentra bleef echter op zijn voeten. Ddachten liet hij gaan en zag de engel weer op hem afkomen. Zijn grijns werd vervangen door een scheur aan beide kanten van zijn mond. Bloed dik en troperig droop eruit, maar hij gaf geen kick. Zijn schedel werd uit gerekt, maar zijn huid groeide niet mee. Hij werd in een paar tellen uit gerekt. Vlees en bloed kleefde er nog even aan vt, maar al snel werd zijn dierlijke doodshoofd schedel zichtbar witter. Zijn lege zwarte oogkassen gloeide eventjes gevaarlijk rood op. Groenig speeksel droop tussen zijn messcherpe anden door. Zijn gehele transformatie duurde niet lang, maarhet heksje leek er erg door aangedaan. Lichtjes verboog het bot in een valse grijns. Sentra‘s drakenvleugels en staart waren weer zichtbaar net als zijn katachtige achterpoten die onder hem stonden wanneer hij rechtop stond zoals nu. Zijn lange dolkachtige lange klauwnagels spreiden zich en sloten zich weer in afwachting, mar onder brak de engel en wikkelde zijn staart om diens been, waarna hij hem onderuit trok. Met gemak zwiepte hij hem heen en weer en zijn lange tong likte langs zijn scherpe tanden.

Dit werd te gek. Het besef kwam aandrijven: deze demon zag dit alles als een spel. En hoewel Gareki het niet wou toegeven, zag hij zichzelf in dat monsterlijke ding. Enkel niet zo bloeddorstig. Zijn kijk op de wereld was èèn groot spel. De aardlingen waren de pionnen en hij moest ze op een bepaalde koers zetten. Maar nu werd hij ermee geconfronteerd. Hij had zijn eigen koning vrij gezet en daar nam zijn tegenstander, de demon, profijt van. Dat beetje zelfvertrouwen wat hij nog over had ebte weg. Het spel keerde tegen hem. Hij had het onderschat. Flìnk onderschat. Niet enkel hijzelf was de dupe daarvan, maar ook de heks. De heks die hij in zekere zin had verteld dat het wel goed ging komen. Gefaald, dat had hij en het gevecht was nog niet eens voorbij. Moed zakte hem in de voeten toen het uiterlijk van de demon was veranderd. 'Ik vond je eerste uiterlijk wat beter staan,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan in het algemeen. Zijn klappen waren nutteloos geweest leek het wel, en hij wou al terug springen, maar voordat hij er erg in had wikkelde er iets om zijn been. Het zorgde ervoor dat Gareki zijn ondergrond verloor en als een hulpeloze pop werd rondgeslingerd. De eerste poging om eraan te ontsnappen was zijn vleugels weer inzetten, wat totaal geen nut leek te hebben. Daarna spande hij met veel moeite zijn buikspieren aan zodat hij zich naar z'n benen kon buigen. Wat nu? Sprak een stem. Er was geen tijd om zichzelf daarop antwoord te geven. Met zijn hoofd sloeg hij tegen de grond aan, of de muur, hij wist het niet eens zeker. Zijn zicht wazig maar was niet compleet van de kaart. Dit is een kans om los te komen. Speel bewusteloos. Dus dat was wat hij deed. Hij rolde met zijn ogen, ontspande ineens compleet en zijn oogleden sloten zich. Nu was het afwachten en hopen dat het zou werken.

Zijn eerste gevecht met een engel en het stelde hem vreselijk teleur! Alle verhalen die hij over deze wezens had gehoort waren lariekoek of deze had zijn macht nog niet gebruikt? 'Dat moet ik dan maar als een compliment nemen.' grinnikte hij en zwiepte de engel nogeens rond. Sentra begon zijn aandacht te verliezen. Zeker toen dit lichaam ineens slap hing van een lichte dreun. Hij trok de engel naar zich toe en sloeg met bij zich weg als een boksbal, maar liet hem gelijk los tijdens de dreun die hij de engel gaf. Veel was er niet te beleven aan iemand die zijn bewustzijn verloor. Het heksje begon angstiger te piepen. Sentra verlegde zijn aandacht en was in een tel bij haar. 'Kennelijk zijn die engelen niet zo sterk als de verhalen zich vermoeden, maar voor alle zekerheid...' zei hij met een stem die vol spot en sarcame klonk. Sentra greep met zijn staart een grote zak van 10 kilo bloem en gooide die op een van de vleugels van de engel. Mocht deze wakker worden dan zou die daar eerst mee moeten knokken. Zijn lange messcherpe klauwen speelde over de huid van het heksje en ze trok steeds weg, maar Sentra kon er enkel plezier van beleven van haar walging en angst. Zijn staart maakte lange ondiepe streepachtige wonden op haar benen. Ze waren niet gevaarlijk, maar pijnlijk en je liep er niet snel mee. Zeker niet als je vluchten wilde. Het heksje gilde van de pijn en hij grinnikte en liep weer achter haar door. Wat was er nu leuker dan iemand pijnigen en wonden bezorgen? Zijn schedel kwam heel dicht langs haar oor en gifgroenig speeksel drupte van zijn muil op de kleding dar er door heen branden en zich een langzame pijnlijke weg boorde in haar tere huidje. Haar gekrijs klonk oorverdoven, maar Sentra lachte er hartelijk bij!

Die extra klap had hem niet veel goed gedaan. Met pijn en moeite wist hij een kreun binnen te houden, nadat hij weer op de grond lag. Pijn of niet, het plan was gelukt. Vrij was hij. Vrij om weer op te staan en zijn moed weer bij èèn te sprokkelen. Zijn kop laten hangen en opgeven, daar schoten ze niks mee op. Maar hij had te vroeg gejuigd. Een zwaar iets belandde op z'n linkervleugel, wat het strak tegen de grond hield. Zomaar opstaan was dus geen optie. Gareki opende zijn ogen op zo'n manier dat hij tussen zijn lange wimpers kon zien wat de demon deed. Het heksje verkloten. Ze gaf de demon de plezier die hij wilde. Gareki moest actie gaan ondernemen, en snel. Voordat het uit de hand ging lopen. Kleine bewegingen maakte zijn vingers weer. Klein, maar krachtig. Sta me bij. Help me met deze quest, en daarna zal ik nooit meer wat van je verlangen. Deze ene keer. Alsjeblieft. Smeekte zijn gedachten richting Moeder Natuur. Haar water moest ze vrijgeven. Snel ook. Het duurde een tijdje. Het geschreeuw van de heks kwelde hem. Ongewild, maar het gebeurde. Zijn fout. Allemaal zijn fout. En daar kwam het. Hij voelde het. Een straal water, niet veel, ook niet zo weinig kwam door het raam zetten en arriveerde in de kamer. Direct ging Gareki op zijn hurken zitten. Half naar links geduikeld door zijn vleugel. Hij kuchtte eens. 'Oi. Erg veel nadenken doe je niet eah. Draai nooit je rug, of verleng nooit je aandacht tot iets anders zodra je tegenstander nog in leven is.' Opstaan was geen optie. Het besturen van het water wel. Hij draaide zijn handpalm naar buiten en maakte enkele bewegingen met zijn vingers. Als 50 kleine pijltjes schoot het water op de demon af. Wie zei dat water zwak was, had het mis. Water versloeg steen, soorten metalen en konden ledematen van een menselijk lichaam rukken. 'Nu is het mijn tijd om plezier te hebben.' Nadat de pijlen diens opdracht hadden uitgevoerd, gelukt of niet, veranderde Gareki de positie van zijn hand. Het water vormde zich een soort speer, en ging voor een tweede keer recht op de vijand af.

Rustig voerdehij haar pijn op en begon haar steeds meer te bewerken met zijn klauwen of met zijn bijtende speeksel. Zijn maagzuur hiervoor gebruiken was niet nodig. Overbodig zelfs!!! Sentra stapte om het heksje heen en haar gekrijs vervulde hem met vreugde. Zachtjes sommeerde hij in het demoons. Verschillende spreuken uitvoerend die hij van zijn priester geleerd had. Het veroorzaakte vreselijke kwellingen bij wie dit hoorde. Daarom fluisterde hij die altijd om geen pottenkijkers te pijnigen tijdens zijn martelsessies met zijn slachtoffers. Toen de engel weer sprak was Semtra weer voor het heksje en draaide zich naar hem toe. ‘Je intereseerde me or korte tijd niet. Dat is iets anders dan je zomaar de rug toe keren nog mijn aandacht verleggen. Dan daarbij kan ze wel een adempauze gebruiken.‘ grinnikte Sentra op het laatste en zag hoe de engel gelukt was toch een element te voorschijn te toveren. Mmeer dan de helft trof doel, maar de pijn die ze bezorgde waren voor hem niet meer dan spelde prikjes. ‘Hmmmm kun je niet beter doen? Daar voelde ik nauwelijks iets van?‘ vroeg hij verveelt. De plekken waar het water zijn hui doorboord had begonnen te borrelen en heelde zich weer. Sentra grinnikte toen de engel met een speer kwam en ving die in zijn arm op. Het ding kwam ver, maar niet ver genoeg. Een bulderende lach vulde de kamer. Deze engel was of zwak? Of dit was nogniet zijn sterkste kant? ‘Geef je beste kant en vecht zoals sommige demonen en andere mensen vertellen over hoe goed en krachtig jullie soort wel niet is!? Of ik ruk je vleugels van je romp!‘ riep hij uitdagend. In eengevecht wilde hij het beste eruit halen anders was de lol er snel af!!!

Oh ja natuurlijk. Zich intereseren voor iets anders was niet hetzelfde als aandacht verlengen. Het liet Gareki een zucht in houden toen hij merkte dat de 50 pijlen weinig schade had aangericht. Sterker nog: helemaal niets. De wonden heelden zich weer. Ongelooflijk. Even had Gareki gehoopt de overhand te krijgen. Puur om zijn hoop omhoog te krikken dat hij het nog wel winnen kon. Maar er was zoveel meer nodig dan enkel dat beetje water. Zoveel meer, wat onmogelijk naar binnen te loodsen was.  'Mate, wees blij dat ik niet meteen op volle kracht begin.' Hij spande elk spiertje in zijn lijf aan om omhoog te komen en zijn vleugel te bevrijden. 'Zie het als een kleinschalig opwarmetje. En hier nog een lesje: Als je een engel tegen de grond wil houden, gebruik dan niet zoiets onbenulligs als die zak. We zijn wel wat gewend. Zorgvuldig vouwde hij z'n vleugels op. Geen tweede keer gaf hij de demon de kans ermee te spelen. Zijn ogen stonden pissig. Pissig was hij, om zoveel redenen. Wellicht was er ook een spoor van frustratie in te zien. De lach en de woorden van zijn tegenstander maakte het er niet beter op. Het water keerde terug naar zijn hand en begon zich daarom te vormen. Een menselijk hand werd een waterige klauw. Van buiten leek het weinig voor te stellen. Niets was minder waar. Met een kwade grom, dat onbeduld uit zijn keel kwam zetten, schoot hij naar voren. De klauw vestigde zich om de keel van de demon. Hard knijpen, zijn scherpe puntnagels erin borend,  en lang niet zo zwak zoals het eruit zag. Dichtbij stond Gareki. Een gevaarlijke afstand maar hij weigerde achteruit te gaan. 'Het beste van onze kant?' siste hij tussen zijn tanden door. 'Weet je zeker dat je èèn van de sterkste elemeten wilt uitdagen?' Een vraag was het niet. 'Want dan doe ik een vriendelijk verzoek naar buiten te treden en je niet te verschuilen achter deze muren.' Bij elk woord werd zijn ingehouden woede groter. Boeten zou deze demon. Gareki zette zich af, drukte met doormiddel van zijn eigen lichaam en de kracht in zijn arm om het monster ruw tegen de muur te drukken.

De engel leek kwader te worden. Dit ging nog leuker worden dan het eerst leek. Zijn oogkassen gloeide fel op toen de engel sprak en het water gebruikte alsof het een wapen was. Alboorde die waterige klauwen wel in zijn huid. Kijk daar leefde hij voor! ‘Waarom ook niet, niet dat het wat uit maakt.‘ grinnikte Sentra. Zijn blik vernauwde iets, maar voelde zich heerlijk en genoot er aanzienelijk van. Zeker toen de engel tegen de muur drukte. ‘Maar jij gaat erst!‘ zei hij en greep de engel met zijn puntige staart en rukte de engel van zich af. De waterige klauwen maakte wel wnden, maar hij genoot er gewoon van. Weer borrelde de wonden, maar nu duurde ze iets langer al heelde ze wel. Sentra smeet de engel door het open raam en volgde hem niet veel later. Hij landen niet veel later en wachten tot de engel klaar zou zijn. Hopelijk ging dat niet te lag duren???

Een inheilspellende grijns sierde zijn engelengezicht. Spijt ging deze demon krijgen. Spijt dat hij er zo op neer keek. Eenmaal buiten zou Gareki oo zijn sterkst zijn. Al het water in de universum lag dan tot zijn beschikking. Geen barriere dat hem nu nog tegenhield. Behalve Moeder Natuur. Ingrijpen zou ze, wanneer hij het over the top zou maken, wanneer het water verspild werd en geen goed doel had. Immers schoot de engel er nog wat mee op: de heks zou voor een tijdje geen last hebben. Hoelang, dat was natuurlijk de vraag. Gareki wist niet wat voor troefen de demon nog meer in zijn handen had. 'Je gaat er zo'n spijt van krijgen,' siste hij. 'En onderschat het niet. Voor je eigen bestwil.' Het feit dat het de demon geen enkel sprankeltje van pijn liet zien, enkel vermaak en genot, begon Gareki mateloos. Pijn wou hij zien. Geschreeuw wou hij horen. Plezier... Lag er plezier in doden? Hij zette zijn kaken op elkaar. Een duistere gedachte was het. Maar een diepe verlangen. De staart trok hem rum los. Een tweede ongewilde vliegpartij. Deze keer wist hij zijn val te breken door enkele koprollen achteruit te doen. Zo langzamerhand wist hij wel hoe hij dat moest doen. Wachten deed Gareki niet langer. Aan alle kanten kwam water opzetten. Vanuit de grond, de planten, naarbij geleden beekjes. Hij stond rechtop en richtte het water op de demon af. Het kwam aanstormen als een enorme golf, maar het was meer dan dat. Het omsingelde de demon, kwam omhoog en begon zich een kubus te vormen. Een kubus dat de demon gevangen zou houden, met als enigste "zuurstof": Water.

De engel maakte dit keer geen half werk! Dat was goed heel goed. Spijt had hij nooit gekent net zoals angst of verdriet. He deed hem weinig als andere onder zijn handen stierf of wanneer hij zag dat iemand anders zijn tegenstander doden. Dus nee dit was of leuk of oersaai!!! Sentra zag het water dat door de engel opgeroepen werd en hem insloot en soort van kooi. Goed water was nat e kon mensen of dieren verdrinken. Als men had hij zuurstof nodig,maar als demon hd het geen echt nut. Hij deed het wel, maar zeg nu zelf hoe kon een half dode nu zuurstof nodig hebben? Even voelde hij de drang om te ademen en toen hij dat ddeed voelde Sentra zijn longen vullen met water dat de engel hem ingesloten had,maar toch na enkele ogenblikken veranderde dat. Hij begon te lachen en schudden zijn hoofd. Daarna sperde hij zijmuil ver open en spuwde een zuurbom die even een gat in het water beet, maar daarna weer sloot. Of zijn aanval zijn doel zou bereiken was naturlijk te vraag, maar woorden kon hij nu net als het heksje niet spreken, maar hij wachten geduldig af op wat komen ging. Wat andere demonen vast niet deden die echt hersenloos waren...

Het water deed zijn werk. En dat het lukte, tot op een zekere hoogte, deed hem goed. Deed het water goed. Hij kon de energie ervan voelen. Energiek, toch zo wraakzuchtig. Echter gebeurde het niet dat de demon verdronk. Wat dom... Natuurlijk niet. Gareki kon zichzelf wel een klap verkopen, maar besefte dat het lang zo slecht nog niet was. Het leek de demon op zijn plaats te houden. Voor hoelang was niet duidelijk. Meer plannen vormden zich in zijn hoofd en de zelfvertrouwen steeg weer. Als het maar ging werken.. Ineens kwam er een klodder zuur aanzeilen. Hij was er niet bepaald op verdacht geweest en toen hij wegsprong, voelde hij enkele druppels op zijn huid belanden. Branden dat het deed! Een pijnlijke kreun piepte tussen zijn lippen door terwijl dat zijn huid sisserde en het rook ervan opsteeg. Het liet enkele kleine gaatjes in zijn huid achter. Doorzichtige vloeistof, dat glinsterde in het zonlicht, kwam eruit druipelen. Echter schopte dat zijn plannen niet in de war. Resterend water ging richting de kubus. Het voegde zich er niet bij maar het splitste zich op. Eerst als bolletjes zwierf het rondom de kubus, tot elke bol zich begon te vormen tot een zwaard. Of pijl. Of speer. 'Blijf jij daar maar even zitten..' Ja, het was zijn voorstel geweest naar buiten te gaan en nu ging hij weer naar binnen. Door hetzelfde raam vloog Gareki het huisje binnen, op de voet gevolgt door twee straaltjes water. In èèn streep rende hij naar de heks, haalde hij de bal uit haar mond en boog zich richting haar voeten. Zonder wat te zeggen ging het water aan het werk. Als een soort zaag sloegen de straaltjes om de beurd een kras in de boeien. Net zo lang tot het dieper werd en nog dieper. Doorzagen! Geconcentreerd onderscheidde hij nog een straaltje van de twee en liet hetzelfde gebeuren bij de heks haar handen. Laat het alsjeblieft werken.. Lang was hij gefocust op de boeien, dat hij niet eens meer doorhad wat erbuiten gebeurde.

Zijn zuur aanval had jammerlijk geen echt groot doel getroffen. Pech gehad volgende keer beter. Sentra za dat er bollen water zich los gingen vormen van de kubus. Het ding werd minder, maar Sentra begon zich dood te vervelen. Dit was geen gevecht! Dit was enkel afleiden!!! Sentra richten zich op zijn kunnen als high priets van het satanisme en zocht naar een antwoord op zijn gevangenis, mar vond die niet... ‘Heer van het duister. Ik werk in uw naam, verspreid kommer en kwel, maar dit keer vraag ik u om hulp. Bevrijd uw nederige werknemer zodat ik u een engel schenken kan?‘ normaal vroeg hij nooit om satans hulp, maar hier had hij geen goede spreuk voor. De aanwezigheid van Satan drukte hem zwaar, maar het voelde nog steeds heerlijk aan. ‘Aqua lerium!‘ die woorden golfde door zijn hoofd. Het was dat Satan weer eg ging, maar de duivel had zijn werk gedaan. Het water begon zijn vaste vorm te verliezen. Druipend nat was hij, maar dat bade hem geen zorgen. Hij was Satan dankbaar en nu ging hij dit engeltje eens flink pijn doen! Sentra spuwde het vocht uit zijn logen en vulde ze weer met schone boslucht. Deze overschakeling was steeds irritant, maar hij kon er mee door. Hij sprong door het raam en greep de engel bij zijn vleugel en de andere klauw op diens schouder. Een zuurbom spuwwde hij vol op de enkel zijn vleugelgewricht en smeet hem daarna tegen de muur aan. ‘Als dat jouw manier van vechten is, is het dood en dood saai!‘ geeuwde Sentra verveelt en joeg zijn klauw over het heksje heen. Ze was nog aan het bij komen, maar zonder haar mondboei gilde ze nog harder van de pijn. Ze was doodsbang en durfte geen spreuk te gebruiken bang om de enel te rakeninplaats van de demon...

Ja! Nog even en ze was los! De engel glimlachte voorzichtig. Het ging slagen, dat kon haast niet anders! Zijn duistere gedachten verdwenen, als sneeuw voor de zon. Boven zijn verwachtingen begon hij zich goed te voelen. Heel goed zelfs. Maar er was een stoorzender, die zijn geluk de kop indrukte. Een greep op zijn schouder en bij zijn geliefde vleugel. Daar kwam het: die helse pijn. Niet een klein beetje, maar de volle laag. Het ontlokte een gesmoorde schreeuw. Naast de heilige mannelijke goederen, waren zijn vleugels het meest kwetsbare. Gareki leek even verdoofd te zijn. De klap van de gooi deed hem weer ontwaken. Er ontstond iets in zijn ooghoeken. Wat nats wat hij niet wist wat het was. De pijn bij zijn vleugels was haast ondraagbaar. Toch had hij geen andere keuze dan doorgaan. Trillend werkte hij zich recht. Hij hijgde lichtjes. 'Een voorstel.' bracht hij uit. Eerst haalde hij diep adem om grip te krijgen op zijn gepijnigde stem. 'We vechten. Buiten. Niet tot de dood maar tot een buitenwesten is. Als jij wint zal ik me overgeven en kan je doen wat je wilt, zonder dat er dingen gedaan worden die tegen jou wil in is. Als ik win, laat je de heks en mij gaan.' Hij bevochtigde zijn lippen en leunde lichtjes met zijn goede schouder tegen de muur aan. 'Besluit je het niet te doen, dan prima. Maar eerlijk word er dan niet meer gedaan.' Vermoeid wreef hij in een oog. Slapen, dat was wat hij eteen hierna ging doen. Een hele lange tijd was het geleden dat hij zoveel had gevochten, op deze manier, en de jaren dat hij dat niet had gedaan hadden hem niet veel goeds aangedaan. Afwachtend keek hij naar het monster voor zich.

Die gesmoorde kreet van de engel klonk als muziek in zijn oren. die vlegel zou er van lusten! ‘Alsof jij eerlijk vn man tot man vecht?! Je speelt liever een spelletje met hen speelt dan in een echt gevecht!‘ zei hij met ee stem die droop van het sarcasme. Maar toch liep hij dichterbij en snoof luid. ‘Oh durf je nu wel te vechten dan je te verstopen.‘ het klonk als een vraag, maar Sentra hem uidaagte. Angst en andere bang makend dingen kende hij niet. Deze demon zou echt alles in een gevecht geven!

Zacht lachte hij. Vermoeidheid en spot was erin te herkennen. Gareki legde zijn hoofd tegen de muur aan en knikte, zonder schaamte. 'Aye, ik speel liever met hen dan vechten. Hoewel jouw kijk er anders op zal zijn, ik ben er zeker van, zijn woorden de beste wapens die er bestaan. Het doet meer pijn en leed aan dan wonden zouden doen. Mentale beschadeging. Niets is zo erg als dat.' Dat moest hij zich voorhouden. Deze demon kon hem geen echte schade toebrengen. Diens lak aan ervaring met 'het spel' zette hem in een voordeel. Zijn vleugels mochten dan beschadigd zijn. Hij mocht dan pijn hebben en moe zijn, maar deze pijn was niet echt. 'Ons geschreeuw doet jou misschien plezier. Ik zeg je alleen dit: het heeft verder geen inhoud.' Gareki zette zich af van de muur en 'tilde' het water op. 'Ik verstop me niet. Anders was ik hier niet gekomen. Mijn strategie en doel is enkel heel anders dan dat van jou.' Hij zette een hand op z'n heup, meer voor ondersteuning van zijn rug om recht te blijven staan. 'Wat is je antwoord. Neem je mijn voorstel aan, of gaan we dit gemeen spelen?'

Dus de engel gaf het gewoon toe dat hij liever zich in afleidings manouvers perste dan echt vocht! Nog wel zonder schamrood op diens wangen het was toch gek hoe graag sommige zich achter list en afleiding verborgen ookal beweerde deze he tegendeel. ‘Hahaha, niet verbergen noemt ie het! Woorden die meer pijn en leed aanrichten. Misschien, maar mij hebben ze tot nu toe nog nooit bezeert.‘ antwoorde Sentra terug en kreeg een gevaarlijke flikkering in zijn ogen. Ze konden zeggen w ze wilde, maar nog nooit had hij zich laten gaan op enkel woorden. Toen de engel sprak over dat het geschreeuw van zijn slachtoffrs enkel leeg en doelloos waren moest hij grinniken. ‘Misschien voor jouw vleugelmans, maar voor mij hebben ze meer waarde. Ook gaat de smaak van het vlees beter worden hoe meer ik hen bewerk. Dus voor een ieder heeft het iets anders voor doel.‘ zei Sentra en stapte dichter naar de engel toe die zich recht duwde. Even gloeide zijn oogkassen vervaarlijk op toen het voorstel weer te spraen kwam. ‘Enkel als je niet weer zo scijnheilig een aanval uit, maar ook echt vecht. Vergeleken bij mijn eerdere vechtpartijen bene maar een slappeling! Zelfs mijn broer gaf nog een beter gevecht dan jij voor ik hem martelde en opat.‘ zijn wooden waren lichtjes achterdochtig en zo kill dat het ijs zich er zonder moeite op kon groeien. Sentra wilde altijd een goed gevecht niet eentje zoals het nu ging. Die waren niet interesant, maar hij moest uit kijken met zijn beperkte aantel zuurbommen.

'Omdat je een hart en-zielloos wezen bent.' Was zijn harde reactie. 'Je hersens gaan niet verder dan het vermoorden van anderen. Dat is jouw enigste talent en dat is je enigste manier van leven. Zielig, als je het mij vraagt. Je bestaan heeft totaal geen nut. Je acties zijn nutteloos.' Voedsel. Hij had het nodig om weer aan te sterken, zijn energie level omhoog te pompen. Dan zou hij een redelijk gevecht neer kunnen zetten, al was zijn conditie laag. Wellicht, als hij dit zou winnen, dat hij z'n trainingen weer zou hervatten. Ooit barstte de strijd tussengen los en dan zou hij het met z'n trucjes niet redden. 'Jouw woorden.' Reageerde Gareki kortaf. Het was nutteloos net deze demon te praten. Hun meningen, hun aard, het was te verschillend. Van het water maakte hij een bal en gooide die telkens de lucht in wanneer het zijn handpalm weer raakte. Hij knikte kort, met een grijns op zijn lippen. 'Vechten zal ik, je hebt m'n woord.' Er was geen weg meer terug. Met zijn energie op half zou hij van een sterke tegenstander moeten winnen. Dit moest hij strategisch aanpakken. 'Als ik werkelijk zo zwak ben als je beweerd... Waarom loop ik hier dan nog steeds vrij rond,' terwijl hij sprak stond hij bij de heks en streelde kort haar wang. 'Ongeboeid. Levend. Het valt me juist zwaar van jou tegen. Je had het klusje allang kunnen klaren. Ik gok dat Satan niet bepaald tevreden is.' Van de heks zette hij stappen richting de demon, tot ze vlak tegenover elkaar stonden. 'Wel... Zullen we dan maar gaan beginnen.' Gareki gunde de demon niet de tijd antwoord te geven. Zoals die eens met hem wat gedaan slingerde hij de demon naar buiten. Vervolgens ging hij in de opening van het raam zitten. Geamuseerd keek hij op hem neer. 'Aan jou de eer om te beginnen. Je bent tenslotte de uitgedadigde.'

Woorden deden hem niets dat moest deze engel nu toch onderhand weten. Zulke uitingen nam hij enkel als compliment. Rustig luisterde hij naar dien woorden en grijnsde enkel. Ondank dat bot eigenlijk niet buigen kon lukte het hem op mirakuleuze wijze lichtjes. toen de engel met de waterbal speelde en richting het heksje liep grinnikte hij en keerde zich om. ‘Wat voor voordeel zou een jacht hebben om jouw te ketenen? Met de pogingen die je tot nu toe hebt uitgevoert ben je nog geen halve boei waard. Plus als je het straks beter doet zal je status misschien veranderen. Sentra was niet alleen een killer, een koel bloedige moordenaar maar ook een goed tactikus. Hij wachten op het juiste moment om ijn prooi de genadeslag toe te dienen. Toen de engel weer dichterbij kwam gloee zijn oogkassen weer even fel op. Normaal zou een mens nog dierzo niets kunnen zin, maar hij zag warmte en dat was erg handig. [B]‘Jullie zullen het vast beter doen wanneer een demon op jullie terein was gekomen, maar wees niet te leur gestelt Satan kent mijn wijze van rassen en dieren naar de hel te sturen. Zeker net als vele andere Satanistische priesters!‘ nee snel opscheppen deed hij niet, maar eerder zeggen waar het op stond. Sentra had niet geheel verwacht door ht raam naar buiten geslingerd te worden, maar gebruikte zijn staart en vleugels om zich om te draaien en goed te landn. Dus hij mocht beginnen he? Sentra richten zich op en grinnikte. Daarna begon hij een spreuk in het demons te spreken. ‘Becamo trielux!‘ sprak hij op onheilspellendetoon en cre‘eerde een vreemde donker paars gloeiende bol. Het knetterde luid, maar zweg gooien op deze afstand was zonde. Hij gebruikte zijn snelheid om dichterbij de engel te komen en op korte afstand drukte hj de bol van zich af naar de engel en sprong half opzij, maarniet te ver.