To break apart and divide

Theserian scheurde de stuiptrekkende vleugels los van het lichaam met zijn bebloedde vuisten zaten volgeplakt met veren door het bloed  en de restanten van inwendige organen die hij niet zolang geleden uit de maag van de engel had gerukt. “Mals…vers… voeding… zo… sappig,” gromde de tweede muil terwijl de tong zich door het gapende gat in de onderbuik de engel naar binnen werkte en een orgaan omwikkelend naar buiten kwam. De tweede mond deed zich te goed met de darmen die hij had meegetrokken.  Theserian grijnsde zelf terwijl hij zijn eigen mond op de nek van de engel plaatste,  ze was dood. Haar lichaam was doorboord met de extensies van zijn schouderbladen en hadden de engel verast en naar de grond gesleurd. Zijn hand had haar schedel verpletterd voordat ze hem had kunnen pakken met haar eigen kracht. Nu hing ze daar voor hem, nog steeds vast op zijn extensies alleen nu was ze dood, haar vleugels hingen los aan zijn extensies en scheurde langzaam open maar dat boeide hem niets. Hij had zijn lippen in haar nek geplaatst, als er niet zo veel bloed en verderf was geweest dan had het bijna er onschuldig uit gezien, maar zijn tanden scheurden de nek open zonder enige twijfel, het bloed spoot omhoog via de halsslagader en de vlammetjes als ogen werden fel en verschroeiden het haar van de engel. Theserian voedde zich het liefst met de vlees van waardige tegenstanders, van moordenaars en doders, van ieder wiens bloed en vlees het killer-gen kon bevatten.  ‘To devour your enemy is to devour their essence and to obtain their strength,’  niet dat het ook daadwerkelijk waar was maar in zijn hoofd klonk het perfect, het was een beredenering om enkel de sterke op te jagen en zo sterker te worden om hun te kunnen verslaan. De tweede muil had binnen een mum van tijd de meeste inwendige organen verorberd terwijl zijn eigen mond nog niet eens bij een derde hap was gekomen. Hij voelde de tweede worm zich om de ruggengraat wikkelen en die naar buiten  rukken.  Een heerlijke kraak volgde en Theserian grijnsde naar zichzelf en voelde hoe zijn tweede muil het merg uit de ruggengraat liep te zuigen. “Zo.. voedend,” gromde de muil zacht. Theserian trok de extensies terug en het lichaam viel bijna weg, zijn eigen handen en de tweede muil hielden het morsdode lichaam vlak tegen zich aangedrukt. Het vlees en de ingewanden bij wat haar buik hoorde te zijn was al zo goed als verdwenen en de nek was al schoon gevreten, de rode poel onder hen was het enige van het bloed dat hij niet had opgenomen. Vanuit de tweede muil dropen kleine spettertjes bloed, “Zo…. Bevredigend,” klonk het slurpend. Theserian gromde lichtjes, “Jij kan makkelijk praten, jij eet tweemaal, ik eenmalig.” De skeletachtige extensies trokken zich terug in Theserian zijn rug en daar bleven ze wel eventjes. Langzaam liet hij het lichaam vallen, met zijn handen scheurde hij nog hompen vlees af tot het lichaam enkel bot en huid was.   Theserian gromde tevreden terwijl hij zich omdraaide en zich uitrekte, hij had gegeten en zichzelf gewassen met het bloed, hij was weer klaar voor maanden lang plezier en moord.


~Reserved i think..~

De wind streelde zowat haar vacht terwijl Cassandra door de lucht vloog. Haar vleugels waren lang uitgeklapt en haar ogen gesloten. Het was overal zo saai! Ze moest gewoon weg iemand irriteren.. Langzaam opende Cassandra haar groene ogen en keek naar de saaie omgeving. Waarom kon er niet toevallig en leuk engel voorbij vliegen waar ze mee kon spelen? Of een demon die haar nog niet kende en ze hem dus lastig kon vallen? En net toen ze het dacht zag ze een of ander beest ding bij zijn prooi zitten en daarvan genieten. Duistere sterretjes verschenen in haar ogen, ze klapte haar vleugels tegen zich aan en liet zich naar beneden vallen, recht op de rug de demon. Haar snuit naar voren en haar poten dicht tegen haar aangedrukt. Een duivelse grijns sierde haar gezicht en iets in haar zei dat dit een heel, heel interessant dag nog zou worden. Net voordat ze op hem zou komen strekte de jonge demon zijn poten lande netjes op zijn rug, sprong meteen van hem af, maakte een koprol en kwam netjes weer recht staan. Met een ruk draaide ze zich op, ze boog haar voorpoten iets en keek de demon voor haar uitdagend aan.


derp, niet super groot

Theserian gromde en draaide zich om naar het figuur, bloed bedekt en geïrriteerd bij het figuur dat hem had aangeraakt. De extensies boorde zich door zijn vlees heen en wild en gevaarlijk begonnen ze om zich heen te slaan als slangen zoekend naar hun doelwit. Langzaam aan kalmeerde hij en dus ook de extensies die zich in de richting van de gedaante draaiden. Het ding was een wolf, een grote, verre van een normaal beest en Theserian zag de grote vlijmscherpe tanden duidelijk, zijn eigen muil en mond begonnen te grijnzen en ziet zijn eigen onmenselijke beestachtige tanden/slagtanden zien aan het beest. “Het is niet beleefd…. Iemand te storen… tijdens eten…” gromde de grote tweede muil terwijl de gigantische vlees lap van een tong langs de verminkte lippen likte en toen over de tanden ging. De skeletachtige extensies bewogen zachtjes naar achter en boorden zich in de restanten van het lijk, er zat enkel nog huid en botten aan en stukjes vlees die hij niet goed genoeg had beoordeeld, “maar wij zijn niet de kwaadste. Veel plezier,” zei hij kalm vanuit zijn eigen mond terwijl de extensie het lijk naar de wolf wierp. De andere extensie bracht een van de vleugels naar Theserian zijn hand toe, doodleuk bracht hij het naar de tweede muil waar de tong gretig langs de rand van de vleugel ging en het meesleurde tussen de kaken. De vleugel in geheel was binnen enkele tellen weg en veren plakten aan het bloed dat langzaam begon op te drogen. Theserian grijnsde naar het mormel voor zich, hij had gegeten en had geen behoefte om dit beest ook nog te verslinden, daarbij had hij nu meer zin om even te gaan rusten voor een tijdje, de bloedlust weer omhoog laten komen.. om dan weer een slachting te kunnen aanrichten en teren op het malse sappige vlees van zijn slachtoffers. Hij kreeg bijna weer honger door enkel de gedachte aan een nieuw maal en hij wist bijna zeker dat het niet lang zou duren tot dat volgende maal. Als hij lang genoeg aan voedsel dacht zou de honger nu zeker komen en hem ‘belonen’ voor zijn geduld.

Met haar uitdagende blik keek ze naar de vage schepsel, ze rook wel dat het een demon was..En op zich zag je het ook wel dat het een demon was. Toen het ding zich omdraaide, grijnsde Cassandra waardoor je haar rij scherpe tanden goed zag. de jonge demon keek toe hoe het ding zijn muilen opendeed en zijn tanden showde. “Het is niet beleefd…. Iemand te storen… tijdens eten…” Even hield Cas haar hoofd iets schuin en keek toe hoe de vleugel dingen in het lijk boorde, of wat er nog van over was, en naar haar toe smeten. Cassandra sprong opzij en keek heel droog naar het lijk dat naast haar neer kwam. Het rook naar goedheid waardoor Cassandra wist dat het een engel moest zijn geweest. Ze had gehoord dat de engelen het lekkerst vlees hadden. Met haar tong likte ze haar lippen, Ze bukte zich naar voren en begon het vlees uit elkaar te scheuren. ''maar wij zijn niet de kwaadste. Veel plezier.'' hoorde Cassandra nog de demon zeggen. Met haar snelheid werkte Cas de engel voor een deel binnen en toen ze vol zat, ging de demonen wolf tevreden zitten en likte haar bek af. Het was een lekker tussendoortje, maar ze verveelde zich nog steeds vreselijk. Gelukkig was de andere demon niet ver weg, dus snelde cas op hem af, ging voor hem staan. De jonge demon bukte zich wat door haar voorpoten en keek de demon alweer uitdagend aan.