Duckhunt.

Een figuur zat in een enkele boom opgerold, een regelmatige ademhaling was een van de weinige tekens dat het geen in elkaar gezakt lijk zou kunnen zijn. Hij zat in elkaar gezakt en lag bijna hulpeloos daar tussen de boomtoppen, hij was te goed gevoed om uitgehongerd te zijn, hij was te groot om uitgeput te zijn door een enkele boom in te klimmen, toch was er iets grondigs mis met de persoon. Wat een regelmatige ademhaling was werd afgewisseld met een zwaar gehijg, de figuur leek moeizaam te verschuiven tussen de takken, hij hield zich ondanks de fragiele uitdrukking zich stevig vast aan de tak waar hij het meest op leunde.  Het was mistig waarom het gebied dan ook bekend stond, het was echter een klein probleem dat de mist gepaard ging met een ijskoude wind die de figuur leek te doen rillen. Zin gezicht lag begraven in zijn armen en het onregelmatige gehijg  werd luider en zwaarder, bijna alsof hij op het punt stond te stoppen met ademhalen. De boom kraakte en het gehijg werd luider en klonk bijna verstikkend, de gedaante hoestte luidkeels. Elke keer dat hij uitademde voelde het alsof er iets langs zijn keel schraapte en die opensneed, hij haalde diep adem en probeerde het gevoel zo weg te krijgen. De takken van de boom begonnen te schudden door zijn interactie en de bewegingen die hij maakte proberen te ontsnappen voor velen zou het kunnen lijken alsof hij de boom in was geklommen om te sterven maar dat was niet zijn plan. Hij was iets heel anders, iets veel leukers, iets geweldigs en vermakelijk van plan. Als hij op zijn minst kon ontsnapte van dit zwaar irriterende gevoel dat hem de hele dag al had lopen tergen en irriteren. Zijn gezicht lag nog steeds begraven in zijn armen en hij leek kleiner dan hij eigenlijk was in de huidige positie.


(eerste keer in bijna twee jaar, excuses)

Mist vulde de plaatsten die tussen de bomen was. Zijn rode ogen waren op een eenzame reiziger gericht. Het was een jonge man, maar wat hij van plan was maakte hem niet uit wat zijn volgende slachtoffer zijn zou. Mens of dier daar maakte hij geen onderscheid van. Engelen had hij wel van gehoord, maar nog geen getroffen om die eens lekker te martelen en later als maaltijd te benutten. Zijn verhoudingen als mens waren anders dan wanneer hij in zijn demonen vorm was. Niemand die dan droog bleef in zijn broekie! Mensen tenminste dan, Demonen was weer een ander verhaal, maar een van de knapste was Sentra zeker niet. Wel een van de gevaarlijkste. Zijn gezicht was zowel menselijk als in zijn demonenvorm ondoorgrondelijk. Een gemene grijns speelde zich op zijn lippen. Het was al weer een week geleden dat hij iemand gemartelt had. Niet echt iets voor hem dagelijks of liever gezegd 2 a 3 keer op een dag martelde hij normaal mensen of dieren. De verhoudingen van dit land kende hij niet, maar dat mocht hem voorlopig een grote zorg zijn. Hij was hier net aangekomen en deze man zou zijn volgende slachtoffer zijn! Sentra veranderde van vorm en voelde de vertrouwde pijn die zijn gezicht dat steeds teiserde. Zijn huid scheurde open en de spieren van zijn gezicht knapte van zijn oprekkende schedel. Zijn ogen verdwenen en er bleven lege oogkassen over. De gruwelijke lange en scherpe tanden waren zichtbaar op zijn huidloze schedel. Lippen had hij niet om emoties aan te tonen. Anders had hij wel kunnen grijnzen. Vals en gemeen. Niemand kende hij die meer van martelen hield dan hijzelf. Sentra's lichaam werd iets langer tot hij de 2 meter lengte bereikte. Uit zijn schouder bereik groeide twee machtige goed gevormde vleugels die hem snel tussen de kleinste ruimtes door kon manuvreren. Zijn staart was ongeveer tussen de 3 a 4 meter lang en bevatten gemene haken die hij kon gebruiken om zijn slachtoffers te pijnigen. Een gifgroen druppeltje rolde tussen zijn kaken door en viel op de grond. De aarde begon te sissen en te gorgelen terwijl het zuur zich een weg naar het midden van de aarde boorde. Sentra liet een onheilspellend gehuil horen waardoor de man verschrikt om keek. Wie kon er nu zo'n geluid maken? Toen zijn blik Sentra ving zag hij een dreigende gestalte staan. Sentra's lege oogkassen begonnen even op te lichten een gevaarlijke rode gloed was zichtbaar in zijn lege oogkassen. De man kennelijk geen magier of wat dan ook begon angstig te worden. Sentra zag hem vluchten en kon helaas niet grijnzen, maar deed dat van binnen en begon achter zijn prooi aan te rennen. De man dacht Sentra door de mist wel kwijt te raken, maar dat was minder waar. Ondanks dat hij in deze vorm geen ogen had kon hij toch zien, maar dan in warmte zoals sommige slangen dat konden. De lichaams warmte van de vluchtende man was goed te volgen en Sentra haalde zo nu en dan naar de onbeschermde rug van de man uit die een kreet van pijn niet kon onderdrukken. Wat er verder op gaande was wist hij nog niet, maar Sentra kon wel iemand in de boom zien zitten of liggen. Maar hij was nu druk met zijn prooi. 100 meter van de persoon in de boom vandaan sloeg Sentra zijn slachtoffer tegen de grond en hoorde de enkel kraken toen hij er met zijn staart tegen sloeg. Een hartverscheurende kreet galmde tussen de bomen door. Sentra maakte een vreemd lachend geluid dat meer op het schrapen van iemands keel leek. (Een soort Hur Hur geluidje.) Het gehijg en de vreemde ademhaling van de persoon in de boom deed hem even opkijken, maar daarna boorde Sentra zijn messcherpe 20 cm klauwachtige nagels in de schouder van zijn prooi. Een nieuwe kreet van pijn klonk hem als muziek in zijn oren en hij haalde ver en gemeen zijn hand naar beneden waardoor er lange diepe wonden ontstonden. Maar het geadem van de persoon in de boom stoorde hem in zijn presiertje. Zijn oogkassen gloeide weer rood op feller dan eerst, maar toch bleef hij kalm. 'Je moet lang gerent hebben als je zo buiten adem bent! Maakt niet uit. Deze hier schreeuwt mijn doen veel te zachtjes.' zei Sentra met een diepe kille ondertoon in zijn stem. Hoewel hij kalm bleef gold het nog niet dat hij niet gevaarlijk was. Sentra was een koelbloedige killer en hielt zijn hoofd erbij voor het geval iemand hem aanviel natuurlijk.

XD (Twee killers bij elkaar dat moet veel plezier geven?)

Het geschreeuw en gemartel van een onschuldig persoon verpeste zijn plezier best wel erg, hij kon toegeven dat het leuk was om iemand anders langzaam te laten lijden genieten van het moorden zolang het kon, maar wat was een gevecht nou tegen een zwakker iemand? Dat was wat anderen zouden noemen 'shooting a sitting duck', maar Theserian was hier niet om op eenden te jagen.  Hij had waar hij voor gekomen was, een uitdaging, althans dat lag er ook wel een beetje aan hoe dit zou verlopen, het was dagen sinds hij had gegeten en ondanks dat hij niet veel nodig had om zichzelf voldaan te houden,  was het nu toch wel een aardige tijd geleden.  'Je moet lang gerent hebben als je zo buiten adem bent! Maakt niet uit. Deze hier schreeuwt mijn doen veel te zachtjes.’ Zei de demon.
Theserian liet zichzelf uit de boom vallen en landde op zijn voeten. “Rennen?” zei hij haperend, zijn shirt zat strak om zich heen gebonden en het vreemde was dat hij tijdens het praten ook al was het haperend, hij niet had gestopt met hijgen. “Buiten adem?” vervolgde Theserian zichzelf, hij had geen interesse voor de man, het was een hulpeloze prooi die aan een ander was verspild. Theserian grijnsde langzaam aan en zijn ogen glinsterden even, het mistige weer en de koude wind die er nu waaide waren geen hindernis voor hem. “Ik noem het liever… verstikkend,” het laatste woord was een fluistering met een ondertoon die even kil was als de ander had gesproken. Hij trok aan zijn shirt en scheurde die langzaam open tot zijn borstkas ontbloot was, bij zijn onderbuik liep een lang litteken die eruit zag alsof hij dicht gehecht was, in plaats van ook echt vast te zitten leek die te bewegen op het gehijg dat voort bleef komen van Theserian, “Deze poppenkast kleren zijn nogal krap,”  fluisterde hij. Een tel gebeurde niets en toen scheurde hij helemaal doormidden, althans de menselijke vorm, bloed spetterde in het rond en de huid gleed van hem af alsof hij vervelde. Zijn spieren zwollen direct op en hij strekte zich uit tot meer dan twee meter, zijn ogen waren niet langer bruin maar in plaats van daar dansten twee kleine vlammetjes in de oogkassen, zijn normale mond vulde zich met scherpe tanden vergelijkbaar met die van een normaal roofdier. Theserian lachte en bekeek zijn eigen donkere huid die opgevuld was met littekens en hechtingen, hij schraapte met zijn gigantische handen langs zijn huid en voelde hoe zijn onderbuik openscheurde, bloed druppelde langs de van huid en vlees gewrongen lippen, de twee mond was eerder een bek gevuld met vele grotere tanden, een lange tong likte langs de tanden en nu was de bron van het gehijg duidelijk. Uit zijn rug groeide twee skeletachtige extensies van zijn schouderbladen die zich over zijn schouders heen kromde en zijn lengte alweer deden overschaduwen. De skeletachtige extensies bewogen houterig maar verassend snel.  “Verstikkend,”  klonk het gorgelend vanuit de bek op Theserian zijn onderbuik terwijl de ‘originele’  mond begon te lachen om de ander diens humor. Theserian voelde zijn bloeddorst stijgen nu hij niet langer verstopt zat in dat kleine misselijkmakende gedaante dat hij droeg om als lokaas te spelen. Zijn eigen speelkwartier begon nu en wat er precies zou gebeuren lag aan de benadering van de situatie maar hoe dan ook, Theserian zou aan het einde van de dag weer hebben gegeten.


(ik hoop het XD)

Zijn blik bleef op de persoon in de boom liggen. Hij vertrouwde het zaakje niet. Iemand die zich verschanste in een boom was op twee dingen uit of voor 1 optie was juist geen ding om op uit te zijn tenzij je dood wilde door je mogelijke achtervolger? Tenminste zo was het als hij achter zijn slachtoffers aan ging! Het andere kon zijn dat de persoon juist op iemand wachten om zo zijn prooi te vangen. Zo ging dat nu eenmaal bij sommige dieren in het dierenrijk, maar bij slimmere personen waaronder de mensen zag je weinig verschil. Zijn schedel weerkaatste het weinige licht dat in de mist doordrong. Toen de persoon uit de boom kwam kon hij een gegrinnik niet onderdrukken. Zo klonk het ook wel als een verstikking. Zeker als je zo dichtbij kwam, maar Sentra kende geen angst en had al veel gezien dus dit persoontje moest wel een hele goede reden hebben of iets wat hij niet verwachten om hem verbaads te laten wezen... Ondanks dat hij geen lippen bezat in deze vorm kon hij miraculeus toch iets bewegen. Maar enkel vronsend of verbaasd, meer zat er niet in. Toen de man zo bleek het zich beklaagte over poppenkast kleren kon hij maar een ding bedenken dit moest een demon zijn. Die had je in alle vormen en maten dus zou deze er best anders uit kunnen zien dan dat hij tot nu toe gezien had. De hele verandering bleven zijn lege oogkassen op de demon gericht en toen deze klaar was zag hij dat er nog een tweede muil was eentje om te onthouden en bij uit de buurt te blijven zo zag hij wel. Het woordje "Verstikkend"werd door deze mond vol scherpe tanden uit gesproken en Sentra kon er enkel smakelijk om lachen en wikkelde zijn staart rond de hals van de stervende man. Zijn lange scherpe bloedrode pinnen boorde zich in het zachte vlees, maar Sentra had geen interessen in dit persoon meer en smeet hem weg tussen de bomen door. Dit kon nog wel eens een gedenkwaardige ontmoeting worden. Zijn vermogens waren niet echt verschillend. 1 daar van was dat hij zichzelf herstellen kon. Niet gewoon genezen wanneer iemand een arm of vleugel van zijn lijf rukken, snijden of bijten zou, maar het zou weer volledig terug kunnen groeien tot wat het ooit was. Het had zijn tijd nodig, maar ze zouden hem kompleet moeten verbranden om hem te doden anders zou Sentra weer kunnen herstellen en als verrassing weer springlevend voor je komen te staan! Ook kon hij door die niet veel zeggende kracht zijn afgehakte lichaamsdeel op kunnen pakken en weer tegen het gewonde deel kunnen houden waardoor het terug groeien zou. Meestal duurde zo iets een half uur of langer lag er aan hoe sterk hij verwond was. Kleine dingen zoals vingers en tenen duurde hooguit 5 a 10 minuten. Doordat de schade dan kleiner was, maar het koste wel veel energie... Een andere meer bruikbare kracht was zijn bijna alles verterende bijtende speksel en maagzuur. Echter lag er een limit op zijn maagzuur! 'Heel vermakelijk. Hier ga ik veel plezier aan beleven!' grinnikte hij in ijzige kilte. Deze demon had zijn martel sessie verstoort en daar zou hij voor boete! Nu had Sentra veel plezier ook aan een paar avonden met een BDSM. Ondanks dat hij van martelen hield had hij een gehele andere ervaring ondergaan toen. Pijn was plezier zowel bij andere als bij zichzelf. Sentra vond pijn heerlijk. Maar dit zou een gehele andere pijn ervaring zijn. Geen BDSM dat was zeker, maar genieten zou hij zeker. Sentra zag hoe die vreemde skeletachtige extensies die hoewel houterig bewogen, maar toch nog snel waren.

(XD)

Thesserian zette zichzelf schrap en grijnsde breed, er was geen mist meer voor hem, met deze ogen had hij geen licht of donker nodig, zolang het maar niet te ver weg was kon hij alles zien aan komen en zijn tegenstander was bij lange na niet te ver weg. 'Heel vermakelijk. Hier ga ik veel plezier aan beleven!' Had de demon geklonken en Thesserian voelde het verlangen dat al heel lang in hem had lopen slapen wakker worden, dit was geen jager die prooi werd, dit was een moordenaar, hij had zijn prooi weggeworpen toen er iets sterkers verscheen. Een krakend gelach kwam voort uit Thesserian zijn tweede mond, de vleesachtige tong schoot naar buiten en likte langs de wonden die de lippen voor moesten stellen zodra het gelach klaar was, hij kraakte zijn bovenmaatse knokkels en spande zijn spieren aan. Hij moest geduldig blijven en niet te snel zijn, hij had het spuug gezien maar wist niet waar zijn tegenstander tot toe in staat was verder. De staart van het wezen beloofde al genoeg om te vermijden, de klauwen en kaken waren een dreiging, hij had duidelijk zijn spuug wat een beetje zou irriteren tegen hem en boven alles hij had de mobiliteit om de lucht in te gaan. De mist was hij gelukkig al kwijt anders had Thesserian sterk in het nadeel gezeten. Daar zelf had hij ook al een mooie verwering tegen, zijn vlees was vervangbaar en kwam wel weg, geen gezond bloed om te laten vloeien, de meeste van zijn interne organen waren verwrongen of niet eens aanwezig aan gezien de tweede mond een hoop ruimte in beslag nam en via de mond zou een nog idioter idee zijn om toe te slaan. Hij had zijn snelheid, kracht, verdediging voor het gezicht en natuurlijk zijn abnormale skeletachtige extensies, die gaven hem de kans om buiten bereik te blijven van de klauwen en zelf genoeg te steken. De vlammen in zijn oogkassen werden feller en brandde de huid boven zijn ogen, het deed niet veel behalve zijn gevoel ‘uiten’ en nog een goede verassing zijn voor onwetende tegenstanders. Thesserian gromde uit zijn normale mond en zette zachtjes enkele stappen naar voren, “Zonde van je prooi wel,” zei hij normaal maar het werd direct overgenomen door de tweede mond, “Zonde.. vers vlees.. rottend zo verachtelijk…” gromde de tweede mond met een beestachtige ondertoon. Hij voelde het verlangen naar vlees, de honger die hij zelf wist te stillen maar zijn vraatzuchtige en simpelere kant enkel gewelddadiger maakte. Indien het nodig was verslond hij zelfs andere demonen, vlees was vlees, rottend, verkoold, met gif doordrenkt of wat dan ook. Daarbij vergiftigd vlees kon hem niets kwaad doen, het zou via zijn tweede bek toch direct verdwijnen en de rest ontwijken. Breed grijnzend keek Thesserian met beide muilen naar de andere demon, “Veel plezier? Plezier… ik ken het weer, dat is wanneer je een tegenstander tegenkomt die je niet binnen twee tellen uitelkaar weet te scheuren!” schaterde hij bijna terwijl de tweede mond weer verder ging, “Scheuren en verslinden… breken en kraken…. Vermakelijk,” Hij kwam nog dichterbij maar zeker met een tegenstander met vleugels had hij het nodig om af te wachten, hij kon nooit zeker zijn wat voor dingen dit figuur nog meer kon, voor hetzelfde geld was dit iemand met een groot voordeel op hem en was alles wat hij zelf te bieden had niet goed genoeg. De skeletachtige extensies bogen de andere kant op en de vlijmscherpe uiteindes schraapten over de grond, breken door wat gesteente gebeurde toch niet en daarbij groeide zijn botten ongelofelijk snel terug. Desnoods gebruikte hij de botten die hij elders niet nodig had. Thesserian zijn bloedlust was nog groter gegroeid bij de gedachte aan het gevecht, de uitdaging, de strijd en de gevolgen. Hij kon zich bijna niet inhouden en was heel dichtbij zelf erop afgaan en de strijd te beginnen maar zijn verstand, het akelige verstand dat hem weerhield van stomme dingen vertelde hem dat het zijn verlies kon aankondigen.

De demon begon krakend te lachen, maar het deed hem niets. Wel vertelde hem dit dat dit geen gewone demon was. Hij was net zo moordlustig als hijzelf. Sentra zag hem dichterbij komen, maar Hij bleef staan al bleef Sentra wel alert. Die dingen op de rug van deze demon waren net als die tweede muil van hem iets om rekening mee te houden! Zelf had hij geen moeite met zijn heat vision. Toen de demon begon te spreken grinnikte hij. 'Anders zou het wel heel saai zijn. Mensen zijn relatief het zwakkere soort en hebben niet veel bij te zetten. Zeker niet als het om pijn gaat!' grinnikte Sentra duister en vouwde zijn vleugels tegen zijn rug. Zijn staart zwiepte echter heen en weer alsof hij elk moment zijn prooi kon bespringen, maar hij hield zich rustig. Zijn bloed en moordlust waren aan het groeien en dreven hem aan om brutaler te worden, maar hij hield zich kalm want het zou de ander een voordeel geven wanneer hij te snel aanvallen zou. Druppeltjes gifgroen zuur sijpelde echter langs zijn scherpe tanden en voelen sissend op de bosgrond. Niemand die hem wijs zou maken dat hij wat verloor, want dat wist hij heel goed. Dit was zijn manier van opwinding en voorgereiding op een aankomend gevecht!. 'Het is een lange tijd geleden dat ik iemand tegen gekomen ben die het waard is om een goed gevecht mee te hebben!' zei hij op een duistere manier, maar voelde zich er wel gesterkt door. Niet dat hij bang was want angst kende hij niet, nooit gehad trouwens en zins hij door Satan was beloond en in een demon verandert te zijn had hij zichzelf alleen maar beter gevoelt. Zijn lege oogkassen gloeide even fel rood op, maar hij bleef rustig af wachten, want hij had het gevoel dat deze demon net als hij niet kon wachten tot het gevecht los zou barsten.

XD

De demon zijn spuug sijpelde langzaam langs diens tanden en Theserian voelde de bloedlust nog sterker worden met de seconde dat zijn tegenstander gevaarlijker leek te worden,   'Het is een lange tijd geleden dat ik iemand tegen gekomen ben die het waard is om een goed gevecht mee te hebben! Had hij gesproken,  Theserian grijnsde dubbel en voelde hoe zijn honger gepaard ging met de moordneigingen die langzaam weer opwekten in hem, de vlammen in zijn oogkassen werden even klein voordat ze weer omhoog schoten. Zijn observatie had tot nu toe zinloos geleken, zijn tegenstander had afgewacht, hij was uit op een gevecht maar wachtte geduldig af, precies zoals een goede moordenaar zou doen. “Waard? Een goed gevecht mee te hebben?” sprak hij via zijn normale mond kalmpjes en geduldig, hij draaide zich een kwartslag en keek bedenkelijk naar de grond. Het was lang geleden voor hem sinds hij all-out was gegaan tegen iemand, hij keek er zelf naar uit maar moest zijn tegenstander niet onderschatten, hij kon het wagen… zelf de eerste stap zetten en proberen hem uit te schakelen voordat er misschien pottenkijkers zouden komen. “Verscheur hem.. voed ons…dagen… weken… jaren… lang geleden,” gromde de tweede mond en de tanden boorden zich in zijn eigen huid alsof de tweede mond een statement had gemaakt en nu zweeg. Enkele druppels bloed gleden langs de van vlees en huid gewrongen lippen voordat Theserian weer naar zijn tegenstander keek en verknipt begon te grijnzen, de geblakerde huid rond de ogen leek lichtjes te scheuren, toen begonnen de skeletachtige extensies weer te bewegen, de uiteindes boorden in de grond en maakten een licht spoor terwijl Theserian zich recht draaide en langzaam op zijn tegenstander afliep, wat langzaam was aan het begin werd een drafje en veranderde al snel in een aardige snelheid. Vlak voordat hij te dichtbij zou zijn trok hij de extensies uit de grond en ze bogen onder zijn armen door, de lengte was veel groter geworden dan hij met zijn arm had kunnen reiken, de scherpe uiteindes doken af op zijn tegenstander, met de bedoeling om de schouders te doorboren en zodoende zijn tegenstander vast te zetten en dichterbij te trekken. Hij had een plan klaar liggen om snel af te kunnen rekenen indien nodig, de muil in zijn onderbuik was nu wel gesloten maar zou zich gewoon weer openen indien nuttig, en als iemand te dichtbij zou kunnen zijn om genoeg kracht te kunnen zetten met een wapen of gewoon vuisten, dan kon hij zich al te goed doen. Een beet was al goed genoeg om zijn bloedlust nog hoger te gooien, om zijn verlangen als moordenaar en demon nog hoger te zetten. Hij smachtte naar de smaak van vlees, het maakte hem niet uit waar het was geweest, wat er mee was gebeurd of in wat voor een staat het was. Hij gromde vanuit zijn normale mond en de vlammen in zijn oogkassen schoten nog feller omhoog, er was geen tijd meer om rustig te blijven, verstand was genoeg maar rustig blijven was nu onmogelijk. Nu hij dichtbij was kon hij het bloed van zijn tegenstanders laatste slachtoffer ruiken. Het dreef hem nog een stap verder, de scherpe uiteindes van de extensies kwamen nu gevaarlijk dichtbij.

De manier van het spreken leek primitief te worden. Zo leek het tenminste of lang en goed na denken was niet aan deze demon besteed? Sentra wist dat gedachteloos vechten juist zo nu en dan voordeel kon hebben, maar hij hielt liever z zijn verstand ebij en een heldere geest was bbeter dan een vertroebbelde. De demon draaide zich een kwartslag om en diens tweede muil begon weer te spreken en zo te horen hadden ze lange tijd niet gegeten te hebben. Zo moeilijk was dat toch niet? Sentra maakte het u even niet uit en zijn aangespannen spieren bleven hem alert op bewegingen van zijn tegennstander. Toen deze aanviel grinnikte hij en schoot zonder aanloopje naar voren. Zijn klauwen van zfc diep in de grond borend voor een stevige afzet. Zijn vleugels opende hij dreigend wat niet meer dan automatisch ging. De kleine handjes die op de uiteinde van zijn vleugels zatwn die niet meer dan 3 vingers met lange scherpe klauwen waren grepen even die vreemde botkonstruktie vast en boog ze van zich af voor hij met zijn lange staart vaan een van de demon zijn benen uithaalde. Toch kon hij niet al te dichtbij konen nog kon Sentra zijn tegen ook niet in zijn buik of maagstreek raken dan kon hij gebeten worden niet dat pijn hem intereseerde het was juist een heerlijk evoel en hij werd er gek genoeg helderdr van en kree een vreemde gevoel van dat hij meer wilde! En vaak kreeg hij dat ook. Sentra dook lags de botkontrutie af en zetten zich daarna goed genoeg af om boven de demon te komen en spuwde een maagzuurbom op de demon af. Nu was het afwachten of zijn aanval ook doel trof?

De gevleugelde tegenstander had gedaan wat hij had verwacht vanaf het begin van het gevecht, hij had de lucht gekozen na zich af te hebben gezet op de extensies. De staart van zijn aanvaller had hem weliswaar geraakt op zijn been maar het was niets meer dan verbrand vlees dat werd weggescheurd voordat de huid eronder zichtbaar werd, Theserian viel bijna maar de extensies waren niet enkel voor de show en het fijne geluid dat ze maakten indien ze iemand uit elkaar trokken, de twee extensies boorde zich diep in de grond waarmee hij zichzelf weer overeind slingerde, vlammen likten langs zijn oogkassen, hij hoorde het aankomen, sterker nog, hij rook het. De extensies trokken hem uit de buurt nadat hij zichzelf had afgezet, hij gleed nog net onder het maagzuur door voordat het vermoedelijk een stuk van zijn al te knappe gezicht had weggebrand. Als hij het luchtruim zou kiezen, dan moest hij iets anders daarop vinden, zijn benen droegen hem sneller dan zijn extensies hem konden vooruitschuiven en hij was binnen een paar seconden bij de boom waar hij had zitten wachten op deze kans. Bloed druppelde langzaam uit de wond op zijn been maar het was minder dan een splinter voor hem, zijn zenuwen waren als goed als weggebrand voor een reden, hij beukte volop tegen de boom aan en ontwortelde een groot deel van de boom met brute kracht alleen. De extensies wrikten aan de onderkant van de boom door langs de onderarmen van Thesserian te gaan. Toen de boom met een luide klap viel scheurde hij twee van de grotere takken los, draaide zich om en gooide ze met een enorme kracht op het vliegende gevaarte, de extensies gingen doodleuk verder met in de boom snijden terwijl Thesserian zich gereed begon te maken voor wat dan ook de andere demon zou doen, een volgende zuur bom zou hij misschien minder gelukkig ontwijken dus had hij nu beschutting, vanuit de lucht worden aangevallen zou minder leuk voor hem zijn en dus hield hij zich gereed om de extensies omhoog te steken, demon of niet, erop in vliegen zou geen goede gevolgen hebben. De twee scherpe uiteindes hadden diepe groeven veroorzaakt in de boom wat alleen maar beter zou worden voor Thesserian. Zodra dat ellendige beest op de grond zou staan zou hij laten zien wat slachten is, Thesserian nam diep adem en begon met het werk binnen in zijn eigen lichaam, wat over was van zijn hart, het voorwerp met enige doel wegrotten begon te hard te kloppen als gevolg van het extensieve focussen. De extensies begonnen steeds agressiever, wilder en feller te bewegen terwijl de houterige beweging telkens meer verleden tijd leek, wild als een paar slangen die een prooi bevochten bewogen ze om Thesserian heen, ze smachtten net zo erg naar bloed en voedsel als hij en dat het gevecht enkel beter maken. Hij was nog lang niet klaar.

Het aanblik van hoe snel zijn tegenstander zich bewoog was prachtig om te zien. Jamer genoeg had hij wel een vn de 6 maagzuurbommen verbruikt. Het kwam zelden voor dat hij er 7 aankon, maar Sentra spaarde spaarzaam dat soort aanvallen. Zeker als jje tegenstander zo snel reageerde. Dan kon je een limit aan aanvalle juist beter trategisch gebruiken. Het eerste schot was meer een waarschuwing. Sentra zwenkte iets opzij om te zien waar hde warmte heen vluchten. Dat leek hem niet iets vaan deze demon en gelijk had hij, maar bekoopte het met een kleine prijs. De takken waren niet warm net als hun omgeving dus ook lastiger te zien aankomen! Bijna te laat doo Sentra naar rechts, maar de tak was breder dan gedacht en ontwrichte zijn vleugel bij de elleboog. Verrast van pijn ontsnapte er een lichte kreet gevolgt met een lach. De landing was niet geheel zacht te noemen, maar Sentra stond op en rende vol richting de plek waar de demon zich verschanst had. Di botten op de rug van de demon bewogen nu sneller en ook steeds soepeler. ‘Als jij je begraven wil ka ik je wel bij helpen!‘ grinnikte Sentra vals en stoof o p de bomen af die rond de demon stonden en gebruikte zijn vlijmscherpe klauwen en sneed ze door midden alsof het boter was. De kring bomen vielen richting zijn teenstander. Sentra schaterde van het lachen, maar bleef alert. Voorlopig was de lucht uit denboze, mmaar op de grond kon hij ook erg schadelijk zijn!!!

De bomen bestormden Theserian maar hij wist beter, als die demon ‘all-in’ ging, dan zou hij zich niet minderwaardig voor doen. De muil sperde zich weid open en grijnsde diabolisch. Theserian zijn hartslag stopte voor een seconde, het ging over naar een kalm ritme terwijl hij zijn brute kracht verzamelde. Het was bijna alsof zijn hart langzaam versnelde terwijl de bomen op hem afvlogen, ze konden sowieso niet allemaal op dezelfde plek landen aangezien ze tegelijk werden doorgehakt. De extensies van de botten zweepten op en de scherpe uiteindes sneden door de stammen heen met een brute kracht die bijna zijn eigen rug leken open te scheuren. Hij zou laten zien wie hij was en uit welk hout hij gesneden was, letterlijk. Een van de extensies boordde zich in de halve boomstam en met brute kracht sleurde hij die omhoog om enkel met beide vuisten en volle concentratie er tegen aan te slaan om de boom zo terug te sturen richting de andere demon. Hij doodde geen zwakkelingen, zelfs niet als simpele prooi, degene die op de zwakken moeten jagen zijn het leven niet waard. De demon tegenover hem zou voeden als hij dat wou terwijl hijzelf enkel op waardige tegenstanders voedde, waarom genoegen nemen met iets minderwaardigs….. de tweede muil werd een wrede grijns en de tong bewoog wild heen en weer tussen de mismaakte lippen. Hij zette een stap en boog lichtjes. De extensies boorde zich in de grond terwijl hij een van de halve boomstammen vast greep, hij zette zich af met zijn eigen gespierde benen en slingerde zichzelf over zijn extensies heen tot hij weer met zijn benen op de grond kwam, maar midden in de vaart wierp hij de tweede boomstam met volle kracht in de richting van de demon, de snelheid groter dan de vorige maar het had alsnog lang geduurd om die worp uit te voeren. De woede kolkte in Theserian en de grijns op de tweede mond werd telkens groter, het leek bijna of de ‘wangen’ open zouden scheuren om nog meer tanden te laten zien. De extensies begonnen bijna slangachtig weer te bewegen terwijl Theserian langzaam zijn opponent nadere, dit zou hem berouwen,… eigenlijk had de demon niet veel gedaan op arrogant zijn na maar dat was al veels te veel om Theserian het te laten vergeten noch te vergeven. Hij was nu uit op bloed en het was lang geleden sinds hij zich weer had gevoed met een andere moordenaar.

Sentra bewoog zich zo snel als hij ter been was, maar een van de boomstammen werd terug geslagen en die kon hij met een paar passen opzij gemakkelijk ontwijken. Zijn blik bleef al die tijd op de demon gericht. Dit was net als toen hij met zijn broer vocht. Toen hij van Satan een loyaliteisttest moest af leggen. Satan had gewilt dat ze vochten tot de dood en Sentra zijn broer voor een deel daarna moest opeten. Zijn kille blik verlegde hij en zag hoe rap die demon was geworden in zo'n korte tijd dat was miraculeus, maar niet onmogelijk. Sentra grijnsde en voelde zijn vleugel terug schieten. De tijd van herstel zat erop en nu kon hij weer vliegen als hij wilde... Maar daar moest hij even mee wachten en zetten zich schrap op de volgende aanval die door de demon werd uit gevoert. Deze kon hij echter niet ontwijken en hoewel de klap hard aankwam toch liet hij zich er niet onder krijgen. De halve boomstam raakte hem vol op zijn schedel en borstkast waardoor hij zijn borstbeentje brak. Sentra rolde enkele meters over de grond, maar werkte zich na stil komen weer omhoog en grinnikte roggelend. Zwart bloed samen met het gifgroene speelsel en maagzuur dropen uit zijn bek. Demonen bloed was normaal dik en stroperig, maar door de bijtende werking van het speeksel en het maagzuur werd zijn bloed meer vloeibaar. Sentra stond op en voelde de pijn door zijn lichaam golven als water in een meertje. Hij keek naar de bewegingen van de demon en zag een kleine opening die hij al eerder had gezien. Sentra consentreerde zich en telde de aantal seconde die tussen de kleine opening van net en nu zaten. Sentra grijnsde inwendig en zetten zich af. Door zijn vleugels half open om meer opwaardse wind te créeren. Sentra telde de senconden weer en benutten die om in gedachten een aanval voor te bereiden. Hij wist wel dat ie na deze aanval snel een tegenaanval krijgen zou, maar daar was hij al op voorbereid alleen de vraag was van welke kant??? Toen hij dichtbij genoeg was om zeker nog buiten die extensies te blijven, maar dichtbij genoeg voor een aanval. Hij sperde zijn muil weer open en spuwde een zuurbom op de buik van de demon af. Daarna greep hij een van die extensies en landen voor hij in die snelheid de demon weg slinderde en los liet. Hij was best benieuwd naar wat die nu ging doen.