»Woahh, who're you?« ▪Madara▪

Een klein jochie, rond de vier jaar, liep over de straten. Zijn zwarte, warrige haar hing over èèn van zijn twee zwarte ogen heen. Een vrolijke grijns stond op zijn gezicht. Het was vroeg, vroeg in de morgen, al liepen er al wat personen buiten. De zon was al aan het opkomen, en er hing zo'n frisse sfeer zoals die bijna altijd in de morgen zou hangen. Het jongetje, waarvan de naam Felix was, geeuwde lang. Hij droeg een wit shirt, wat al lang niet zo wit meer was, en een donkere sportbroek waar al wat gaten in zaten. Terwijl hij rondliep, wat verveeld naar de huizen en de enkele mensen keek, zuchtte hij. Felix wilde wat doen, want stilzitten kon hij nou eenmaal niet. Na een tijdje lopen zag hij een soort klein bakkertje. Hij rende er naar toe, en sloop stilletjes naar binnen. Net toen hij een broodje wilde wegpakken, werd hij opgemerkt en een kwade blik toegeworpen. Hij gromde even, boos dat hij was opgemerkt, voordat hij snel weer naar buiten rende. Eenmaal buiten keek hij terug en stak hij boos zijn tong uit. Toen hij weer wilde lopen, en niet echt goed voor zich keek, knalde hij tegen iemand op. Hij stapte achteruit, en keek omhoog, nog steeds met een nogal boze blik. "Kijk uit!" Riep hij.

~Madara (Madame :3)

Lang en eenzaam was de nacht geweest. Er waren geen bijzonderheden. Zelfs de dieren leken een relaxte nacht te hebben gehad. ’s Nachts was wanneer Madara actief was. De nacht was mooi. Mooier dan de zon en de heldere lucht. Hij had liever de donkere lucht met de sterren en de maan. Lang had hij naar het heksengebied gekeken, via een beschutte plek in een boom. Een enige tijd had hij erover nagedacht om de heksen eens een bezoekje te brengen. Ze zouden hem toch niet kunnen zien, tenzij hij in het volle licht ging lopen. Maar zelfs al zouden ze hem zien, zelfs al zouden ze hem aanvallen: hij zou het weten. Het waren zijn ogen wat hem een enorm voordeel gaven in het donker. Ze zagen dingen voordat ze werkelijk gebeurden en met de juiste reflexen, kon hij weg zijn voordat ze überhaupt alarm konden slaan. Echter was Madara toch niet gegaan. Zijn verblijf in de stad was nog niet lang, en hij bedacht zich dat hij wellicht eerst toestemming moest vragen. Maar nu was de nacht voorbij. De zon was omhoog aan het kruipen, onderweg naar diens hoogste plek waar haar zonnestralen het mooist schitterden. De tijd dat hij eerst ging eten daarna het bed in zou kruipen. Eten.. Zijn maag knorde bij de gedachte alleen al. Old Village leek de perfecte plek te zijn om een maaltijd te halen. Nietsvermoedend liep hij door de straten heen, tot een kleine weerstand hem staande hielt. Met een koele blik keek hij op de koter neer, die hem juist kwaad aan keek. "Kijk uit!" Riep de koter. Wel, ze kregen met het jaar een steeds grotere bek. ’O, sorry. Als je misschien wat groter was geweest had ik je gezien,’ kwam er luchtig over zijn lippen. ’Maar sinds dat niet zo is, ben jij degene die uit moet kijken.’