[W A R] So... This is it

Het was vroeg in de ochtend. De zon was nog net op en liet het land al een heel stuk oplichten. Vredig was het om te zien. Maar hoe lang dat nog zou blijven… Want vandaag was de dag. De dag dat de levens van velen veranderd gingen worden. Wellicht dat kinderen hun vader zouden verliezen. Of vrouwen hun geliefde. En daar was hij, Aylan, dan verantwoordelijk voor. Maar dat was nu niet wat door zijn hoofd spookte. Met een snel kloppend hart, en half bezweet stond de leider in een hoek van zijn kamer, met zijn onderarmen steunend tegen de muur. Die droom van vannacht… Als het wel een droom was, aangezien alles zo levensecht leek. Tyrion… Hij leek levensecht. De boodschap die de vijandelijke god had overgebracht had ervoor gezorgd dat Aylan haast een hartverzakking kreeg. Vechten tegen Selena was onmogelijk geworden. Shanaris haar wens kon niet doorgezet worden. Tenzij… Ruw zette Aylan zich af van de muur en liep, enkel gehuld in een broek, richting één van zijn ramen, kijkend naar de steeds hoger klimmende zon. De laatste keer dat hij dat zou zien. De laatste keer dat hij de warmte ervan zou kunnen voelen. Want dat gevoel dat dit zijn laatste dag was, werd steeds groter.
Er werd geklopt op de deur, waarna die zonder enige toestemming open ging. ’Het leger staat klaar, meneer. Moeten we de trommels laten horen?’ Over zijn schouder keek Aylan naar de vele jaren oudere man. Altijd trouw geweest aan diens leider, ongeacht hoe jong die ook waren. Als antwoord knikte Aylan. ’Ja. Laat die heksen maar alvast zweten. Ik kom er zo aan.’ Meteen sloot de deur zich weer. Een zachte zucht ontglipte uit zijn keel, waarna hij zich omdraaide richting het grote eiken houten bureau. Als hij vandaag zou sneuvelen moest hij de titel overgeven aan iemand anders. Wie dat was… Had hij al in gedachten. Hij pakte een stuk perkament en iets om mee te schrijven. Meteen zette hij enkele woorden op papier. Het was kort, maar hopelijk duidelijk genoeg:
Mijn beste landgenoten,
Als men dit leest, is het duidelijk  dat ik, Aylan,  hier niet meer rondloop. Chaos mag niet ontstaan, evenals rellen. De titel als leider draag ik hierbij over aan Zephyr Aerlic. Een eerlijke, hardwerkende man, waar jullie zeker op kunnen rekenen. Tegenspraak over een andere leider duld ik dan ook niet. Zorg dat mijn laatste wens word nageleefd zoals het hier staat.
Vervolgens verzegelde hij het perkament, liet hij een bediende roepen en diens opdracht duidelijk maken. De brief mocht alleen geopend worden als hij daadwerkelijk gestorven was. Een enige tijd staarde Aylan naar de brief, keerde zich toen richting zijn kast en haalde daar een nieuw strijd tenue uit. Het had dezelfde soort vorm als zijn andere kleding, maar de details waren toch weer anders. Hij had het niet zo op harnassen of ander zwaar metaal. Inmiddels hoorde hij de trommels al. Een ritmisch, toch angstaanjagend geluid. De enigste reden waarom hij voor de trommels gekozen had, was omdat hij puur de heksen waarschuwen wou zodat zij op tijd klaar konden gaan staan.

Een enige tijd later stond de leider buiten, voor zijn leger bestaande uit enkel mannen. Strak in linie, in hun ogen lag de felle twinkeling dat ze er klaar voor waren. Het lang gehoopte, het lang verwachte. Echter kon Aylan niet met hen meedoen, kreeg hij zijn gelaatstrekken niet zover. Hij hief een hand op, zodat de trommels stopten. ’Mannen,’ begon hij, hard pratend. Zijn blik gleed iedere linie voorbij, iedereen eens aankijkend. ’Vandaag is de dag dat we die vervloekte heksen de grond in kunnen stampen. Onze godin, Shanaris, heeft eindelijk het start sein gegeven. Grijp deze kans. Zet je beste beentje voor. Werk samen, bundel jullie krachten! Alleen dan, met samenwerken, hebben we de kans te winnen.’ Enthousiast geschreeuw weerklonk over het veld voor de stad. Weer hief Aylan zijn hand omhoog waardoor het geschreeuw wegstierf. ’Sommigen zullen het niet halen vandaag. Maar laat ik jullie één ding duidelijk maken. Níemand van ons sterft alleen. Ik verwacht dat jullie aan elkaars zijden staan! Dat jullie elkaar zullen beschermen, hoe moeilijk dat ook kan zijn! Begrepen?!’  Het bevestiging kwam doormiddel van hard schreeuwen, de trommels die weer begonnen te slaan, het gerammel van wapens. Aylan knikte, keerde zich om en begon te lopen. Op de voet gevolgd door het zelfverzekerde leger.

Hoe lang ze hadden gelopen wist Aylan niet precies maar het had hem te kort geduurd. Te snel waren ze op het heksen gebied aangekomen. En hoewel hij zeker probeerde te kijken, mislukte dat finaal. Nervositeit stond in zijn ogen. Nog altijd klopte zijn hart als een razende en deze keer niet omdat hij een leuk afspraakje had met Selena. Om toch nog een klein beetje zeker over te komen, pakte hij het gevest van zijn zwaard krampachtig vast, zette hij zich iets steviger neer. ’Halt!’ De plek hier was goed genoeg voor een gevecht. Tenslotte was het niet slim om meteen diep in het gebied door te dringen. Zachtjes beet  Aylan op de binnenkant van zijn wang zodra hij in de verte wat bewegen zag. De heksen waren gearriveerd.

Lang staarde Selena naar haar handen en dacht na over wat er ging gebeuren. Nog even en ze zou de onzichtbare troepen vooruit sturen zodat ze alvast hun plaatsen in de bomen konden innemen. Later als de trommels zouden luiden van af de andere kant. Zou Selena haar eigen troepen nog toespreken, voor ze zouden vertrekken. De jonge heksen leidster keek op als Roze op de tafel springt en haar bezorgt bekijkt ‘gaat alles goed?’ vraagt ze zachtjes en Selena knikte ‘ja..ja..wat slaperig maar dat is het.’ Zei zo rustig mogelijk en pakte haar kwast weer op zodat ze verder kon gaan met haar gezicht te beschilderen. Vandaag was de dag dat de heksen weer tegen over de magiërs zouden komen te staan, het was al een misschien 100 jaar geleden dat dat voor het laatst was. Een groot gevecht, een oorlog tegen het ander geslacht. Vandaag zouden er doden vallen en iets in haar binnenste knaagde dat er vandaag iets zou gaan veranderen maar Sel kon haar vinger niet plaatsen op wat… Roze begon te spinnen ‘je ziet er prachtig uit, kom je moet de troepen, die zo vertrekken nog geluk wensen.’ Zei Roze en sprong van de tafel. De jonge heks keek haar kat aan en knikte ‘ga jij maar vast, ik kom zo.’ Terwijl ze toekeek hoe Roze weg liep naar buiten voelde Selena een steek door haar hoofd gaan. Een steek waardoor er tranen in haar ogen sprongen. ’Bij zulke kleren hoort een goede houding!’  Zei een duistere stem in haar hoofd en Selena schudde haar hoofd terwijl ze naar haar tafel rende. Nooit, vooral niet op deze dag zou haar duistere kant de macht krijgen! ‘Doe niet zo belachelijk, met jou aan de hoofd winnen we nooit!!!’ Selena slikte en zakte door haar knieën toen weer een steek door haar hoofd ging. Haar handen trilde en haar blik werd wazig.

Met zelf verzekerde stappen stapte Selena naar buiten en keek met haar donker groene ogen naar de heksen die zich aan het klaar maken waren. Er was al een groep beneden aan het overleggen en Selena liep op hun af. De groep vrouwen was met boskleuren beschildert, maar vooral als of ze een deel van een boom waren. Dat was de groep die zich schuil zouden houden en de magiërs zouden aanvallen van uit hoog.  Met zelfverzekerde stappen liep Selena op hun en keek hun goedkeurend aan ’dat ziet er veel belovend uit.’ De heksen knikte ‘we zijn er klaar voor Selena.’ Zei de leidster van de groep en Selena legde haar hand op de wang van de heks ‘Laat het geluk bij jullie zijn en dat jullie zonder doden terug komen.’ zei ze zachtjes en kuste de voorhoofd van de heks, als een zegening. De heks knikte en ze liepen het bos in. Selena draaide zich daarna om en zag nog meer vrouwen in strijdkleren naar het plein komen. Ieder had zo zijn eigen tekens op zijn lichaam geschilderd. Met haar zomergroene oogkleur bekeek Selena ieder heks en keek op als het getrommel haar trommelvlies bereikte. ‘het werd tijd.’ Mompelt ze zacht voor ze op een kei stapt om iedereen te kunnen zien.  Ze haalde diep adem en begon te spreken. ‘vrouwen, vandaag is de dag gekomen dat de achterlijke magiërs ons gaan aanvallen, die denken dat als ze ballen in hun broek hebben ze alles kunnen slopen wat ons lief is en ons gebied kunnen in nemen!’ Sel hield even pauze terwijl ze met haar hatende ogen de heksen aankeek. ‘Dit is de moment om te laten zien dat wij heksen net zo gevaarlijk kunnen zijn!’ Selena hoorde instemmende stemmen en glimlachte duister ‘waar wachten we dan op? Laten we vertrekken!’ Dat was haar einde van haar zin, Sel sprong van de steen en liep voor aan de groep.

Haar losse rode haren bewogen mee met de wind en Met haar donker groene ogen keek Selena naar de mannen die stil stonden. Toen ze de magiërs zag groeide haar haat nog erger en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Daar stond dan de aanvoerder van de Magiërs, en op een of ander manier wist ze dat vandaag alles zou worden besloten. Haar hart versnelde zijn snelheid maar nu had het geen zin, haar hart klopte nu uit pure haat en niet uit liefde.

strijdkleding -zonder vleugels-:

Het was al enige dagen bekent. De vrede als het zo genoemt mocht worden zou niet langer meer duren. ze had er al dagen last van. Normaal hielt dit kleine heksje zich druk bezig met al het natuur schoon dat zo lekker groen of bond groeide en bloeide. Maar in de laatste dagen was Nimh nog al uit haar doen. Ze was geprikeert en reageerde dat op alles en iedereen af. Natuurlijk verontschuldigte zij zich naderhand weer, maar ze kon het niet helpen. Ze haten oorlogen en nu zat ze er straks midden in. Nimh schommelde even op een liaan om rustig te worden, maar echt helpen deed ze niet. Gevoelens van boosheid en haat joegen als een stormwind door haar aderen. Haar strijdkledij zou hard als steen zijn, maar ook stevig. Nimh zuchten toen het bijna tijd was. Ze zag hoe Selena naar buiten kwam en de heksen aan sprak die zich verborgen zouden houden aan sprak.  Nimh stapte uit haar schommel en consentreerde zich en een rij keitjes en grofgrint rolden eerst naar haar toe en daarna over haar benen naar haar torso en borst. Ze voelde hoe het grofe en kleine grint deeltjes zich stevig op haar lichaam plakte tussen de keitjes die een hard harnas vormde, maar ook goed bewegelijk. Dikke lianen bonden zich daar weer over heen wat als eerste barriere zou dienen. Daarna maakte ze stevige schouder beschermingen die ze ook verstevigte met lianen die dunner waren die ook om haar armen tot haar polzen bedekte. Ook haar benen bleven niet onbeschermd. Ze hielt genoeg rekening ermee dat ze genoeg bewegings ruimte over hielt. Nimh zuchten en liep naar de steeds groter wordende groep heksen. Ze voelde dat er iets was veranderd aan Selena. Ze wist nog niet wat, maar het scheen de andere heksen ook op te ruien! Nimh knikte enkel, maar wilde haar woede besparen voor de strijd. De strijd die nu niet langer meer uit gestelt zou worden zeker niet vandaag! Ze volgde  Selena en de groep heksen tot waar de Magiers stonden. Haar heldere ogen branden van woede, maar ze wist heel goed dat ze hier vechten zou met al haar vermogen die ze had!!!

Spoiler:

De heksen volk zat vol vrouwen, en je kon niet verwachten van vrouwen dat ze op tijd zouden zijn voor een afspraak. Selena liet met het te laat komen ook zien hoe machtig ze wel niet was. Nu was het vooral belangrijk om niet weer de controle kwijt te raken voor dat ze de magiërs leider zou doden. Selena wist dat haar andere kant gevoelens voor de leider had en daar moest ze van kotsen, hoe kon je in hemelsnaam verliefd worden op een magiër!? Selena schudde even haar hoofd en liet toen een teken zien dat ze zich zouden laten zien. Natuurlijk was het een voordeel dat de mannen hun in hun eigen bos aanvielen, want niemand kende het bos beter dan een heks. Ze wisten precies onder welke blaadje wat groeide of door naar de boom te kijken zou ze herkennen waar ze waren en hoever ze nog moest naar de vader des woudes.

Met haar zomer groene ogen keek Selena recht in de ogen van Aylan en zag dat ie duidelijk afgeleid was door haar outfit. Wat ook natuurlijk de bedoeling was. Mannen…ze waren zo makkelijk te verleiden. Een duister glimlach sierde haar gezicht en ze hief haar hand. Het was een onschuldig gebaar maar de heksen van de planten wisten precies wat ze moesten doen. Een paar weken geleden hadden ze namelijk hallucinatie planten rond deze plek gezet zodat de magiërs gek zouden worden. En door dit teken zouden de groene heksen de bloemen open laten bloeien. Kalmpjes bond Selena een sjaal, die ze mee had genomen om haar neus en mond. Een zacht gemompel steeg uit haar mond en uit haar gestrekte hand kwam een zwarte wolk naar boven drijven. Dit was genoeg voor de Heksen die verstopt en niet verstopt zaten om aan te vallen. Samen met Selena rende de heksen achter haar aan, verschillende waren al aan het mompelen of vuurde bepaalde magische spreuken op de mannen af. Zelf had de heksen leidster maar 1 doel en dat was de leider van de magiërs. Haar ogen hielden hem strak in de gaten terwijl haar handen zwart kleurde. Toen ze dichter bij kwam minderde ze haar vaart zodat ze recht tegen over hem stond, haar ogen stonden nog steeds duivels ‘Zo Aylan Kurosaki, We zien elkaar weer!’ grijnst duivels..

Sowwy, niet echt bepaald veel x_x

Aylan had zijn blik voor enkele minuten op zijn zwaard gericht. Hem kennende kon hij niet zo gemakkelijk een rem op zijn aanvallen zetten. Negen van de tien keer deed hij een aanval die altijd te groot uitpakte. Hij trok een bedenkelijk gezicht. Een rem… Hoe ging hij die creëren? De Vasto Lorde vorm aannemen zou geen slim plan zijn. Dan zou werkelijk alles hier eindigen in een ravage. Het was de enigste vorm die Aylan niet onder controle had. Vasto Lorde was een monster. Een losgeslagen demon dat pas stopte als hij zelf ‘vermoord’ was. Echt vermoorden was het niet. Het was eerder zorgen dat het masker brak en dan zou de rest ook verdwijnen. Eigenlijk was het vrij simpel om zijn kracht een halt toe te roepen, zolang je het maar wist.  Aylan kon het zelf niet. Hij onderging de verandering en kreeg pas de controle weer als hij normaal was. Daarin tegen was de Final vorm weer heel anders. Daar was hij bij z’n volle verstand, had hij de controle. Enkel had hij niet in de hand hoe lang hij die vorm vast kon houden.  Hij fronste lichtjes. Natuurlijk! Het masker! Die had een rem. Die bracht zijn kracht behoorlijk wat naar beneden.  Meteen hief de magiër z’n vrije hand op, ten hoogte van zijn gezicht. Eerst verkleurden zijn ogen, van het menselijke naar het monsterlijke. Zwart met geel. Daarna begon het masker zich te vormen.  Zijn stem trilde bij elke ademhaling die hij maakte. Zo’n verandering was niet bepaald prettig. Dat masker werd een tweede gezicht, wat hij zelf niet bekijken kon, en paste enkele dingen aan z’n lichaam aan. Waaronder dus zijn ademhaling. Het liet het meer monsterlijk klinken en daar had Aylan zo’n hekel aan. Hij wou geen monster zijn. Zo was zijn vader. Niet hijzelf.

Zodra hij zag dat Selena haar hand ophief, vernauwde zijn ogen. Zoiets deden ze niet voor de lol, tenzij ze hartstikke spastisch waren. Aylan verplaatste zich iets, waardoor hij beter eens rond kon kijken. Niets was te zien. Zachtjes vloekte hij in zichzelf. Wat verwachtte hij dan? Die heksen waren niet dom. Ze zouden zich heust niet laten zien totdat ze dat zelf wouden. Of één van de mannen moest geluk hebben dat een heks een fout zou maken en zich zou laten zien. Vervolgens richtte Aylan zijn blik weer op Selena, die deze keer een sjaal om haar gezicht droeg. Wat ging er gebeuren? Hij kon het niet van haar lichaamstaal aflezen. Maar dat scheen niet nodig geweest te zijn. Een wolk was opgestegen, waarna de heksen als een kudde buffels op hen af kwamen rennen.  De leider wachtte geen moment. Hij snelde hen tegemoet, enkele aanvallen ontwijkend. In één rechte streep snelde hij op Selena af, om de anderen duidelijk te maken dat zij zijn doelwit was. Enkel dan was de kans op overleven groot. Lang duurde het dan ook niet dat ze tegenover elkaar stonden.

‘Zo Aylan Kurosaki, We zien elkaar weer!’ Die grijns… Het zag er zo duivels, zo gemeen uit alsof Selena niet Selena was. Met aangespannen spieren liep hij wat opzij, zijn gezicht op haar gericht. ’Erg gezellig,’ was zijn luchtig antwoord. ’Maar volgens mij is dit niet bepaald een theekransje.’ Een aparte trilling verscheen even in zijn gezichtsveld, waardoor hij fronste. Waarom nou weer een trilling? Ineens verscheen achter Selena een roze-achtig dingetje. Wat, in hemelsnaam, was hier aan de hand? Het roze dingetje jumpte tussen de mensenmassa. Verward schudde Aylan zijn hoofd. ’Aylan… Zie jij het ook of ben ik nou high?’ Klonk de stem van Zangetsu. Het lag dus niet aan hemzelf.  Steeds meer roze konijntjes kwamen ter tonele. ’Het is een invasie!’  Aylan kreeg grote ogen, en zette een paar passen naar achteren. Plots verdwenen enkele konijntjes. Wacht eens… Konijntjes konden niet zomaar verdwijnen. En de rest van de mannen leken het niet te zien.  ’Een illusie.. Of zo..’  mompelde hij zachtjes. Hij verplaatste zijn aandacht weer naar de heksen leidster. Ontgetwijfeld dat zij erachter zat. Of die heksen meute van haar. Hij snoof lichtjes, niet echt van woede. Meer om de anderen te laten weten dat hij ‘kwaad’ was. ’Sinds je de gastvrouw bent, Selena Lotus, mag je van mij ook wel de aanval beginnen.’ Strak keek hij haar aan, de onzin die rondom hem gebeurde, waaronder de konijnen, zo goed mogelijk negerend.

Met haar donkere ogen bekeek Selena de leider eens toen hij dichterbij kwam. Wat wou die gast bereiken met zijn maskertje? Selena bestudeerde haar tegenstaander heel goed. Er was iets veranderd aan hem, maar ze kon even haar vinger niet plaatsen op wat… met een droge en tegelijken tijd een rustige blik keek Sel hem recht aan. ’Maar volgens mij is dit niet bepaald een theekransje.’ Een duistere glimlach lag op haar gezicht terwijl ze met vermaak toe keek hoe de leider blijkbar een illusie zag van iets… Soms wou Selena dat ze een spreuk had om al de illusies te kunnen zien en hun uit te lachen. Het was geweldig om hun verwarde blikken te zien. ’Sinds je de gastvrouw bent, Selena Lotus, mag je van mij ook wel de aanval beginnen.’ Selena haalde rustig haar schouders op ‘Ik begin met plezier.’ Zei ze kalmpjes en hief haar arm. Deze jonge leidster had zin om met haar prooi te spelen net zo als een kat met de muis doet voor ze het dood. Een zacht gemompel kwam uit haar mond vandaan, het was een simpel spreuk… Een opwarmer. Een onzichtbaar muur botste met hoge snelheid tegen Aylan aan met de bedoeling hem een heel stuk naar achter te zwiepen.

Selena haalde diep adem en sloot even haar ogen voor een paar seconden. Het voelde goed weer om duister kracht te gebruiken. Het voelde als of iets in haar werd opgemaakt en al het kracht vrij kon komen net als bij een ballon. De jonge leidster opende haar ogen en begon meteen een andere spreuk op te zeggen, ze hield haar handen tegen elkaar en na een paar seconden deed ze haar handen open zodat er een zwarte cirkel van pure duisternis in het midden zweefde. Met een ruk liet ze haar handen naar voren komen zodat het cirkel loskwam van haar en op volle waart naar Aylan toe scheurde. Terwijl ze toe keek hoe het cirkel op hem af kwam zag ze van uit haar ooghoeken hoe haar vrouwen zich verdedigde en aanvielen. Het lag in de aard van een heks om met een groepje samen te werken zodat je gemakkelijk iemand kon uitschakelen. Dit soort strategie had Selena de laatste paar weken in moeten stampen bij de heksen, dat de vrouwen tenminste met 2 mensen op 1 magiër gingen. Haar blik dwaalde weer terug naar de magiërs leider en ze wachten af op een tegenaanval.

Ze bleef rustig afwachten op wat komen ging, maar hielt ondertussen de wortels van enkele bomen in de buurt onder controlle en hoorde wat er in een klein gesprek tussen de twee leiders af ging. Haar blik was vol haat, maar Nimh was een felle vechter als het er op aan kwam. Ze zag hoe de heren van een spreuk van een van de andere heksen een paar stappen achteruit deden waaronder de leider zelf. Ze grijnsde even, maar hielt haar hoofd er wel bij. Ze moest zich niet laten afleiden, want dat kon je hier de kop kosten! Nimh keek toe hoe Selena een paar spreuken op Aylan afvuurde en liet de wortels die ze eerder al in een stille fluistering al had uitgesproken schoten ineens de grond uit en omwikkelde een van de magiers die zo strak ingewikkelt werd dat hij van benen tot strak onder zijn kaak vast zat. Ze grimlachte toen ze zag hoe zijn buurmannen geschrokken nog een paar stappen uit weken. Ze herhaalde deze spreuk verschillende keren en omwikkelde de scherme doornen ranken om armen, benen of rompen. De doornen waren giftig,maar hellaas langzaamwerkend! De heks die bij haar was herhaalde een andere spreuk die ijspegels op de mannen afvuurde.

De pure haat die door Selena stroomde voelde heerlijk. Het voelde net als of je een warme kop chocolade melk door je keel voelde glijden. De haat die Selena zo lang probeerde te weerstaan kwam naar boven met haar duistere ik. Ze liet zich door het heerlijke gevoel mee slepen en dat puur omdat haar rustige en kalme ik gewoon weg niet aan de macht was.

Selena was al van af haar jongst af aan, een soort ying yang. In haar had ze zowel een goede als een slechte kant. Zo zat haar kracht ook in elkaar. Als de duister Selena aan de macht was, was haar kracht puur duister en vernietigend. Terwijl als ze rustig en in haar normale staat verkeerde was haar kracht helder en zuiverend. En dat allemaal door dat haar moeder zwanger was geworden van een magiër.

Met vermaak keek Selena met haar donker groene ogen toe hoe de magiër naar achter gleed en daarna geraakt werd door haar duister bollen. Het stelde niet veel voor, zo als ze al eerder had gezegd wou ze eerst spelen, net als een kat met een muis voor dat ie het zou opeten. ’Dit is het? Dit is alles wat je in huis hebt?’ Selena glimlachte angstaanjagend en knipperde ene paar keer met haar ogen, ze kon net snel genoeg haar armen kruisen en wat woorden uitspreken voordat de enorme rood/zwarte muur haar raakte, haar barrière raakte beter gezegd. Maar toch was de kracht zo machtig dat het de Heksen leidster naar achter liet glijden en haar barrière met de laatste beetje brak. Al kostte zo een barrière haar niet veel kracht, moest Selena toch even bijkomen van de aanval. Terwijl haar ogen een paar keer van kleur wisselde en er een gevecht was tussen haar 2 kanten voelde Selena een ijzer voorwerp over haar buik heen glijden. Twee keer knipperen was genoeg om de duistere Selena weer tot haar macht te laten komen.

Selena zag wat Aylan de bomen aandeed en dat maakte haar woest, niemand kwam aan haar bomen! Dat har Cervius Salix ook wel gemerkt! Met een woeste blik hield ze begon ze allerlei spreuk op te mompelen in het Latijns. Haar verschillende spreuken vermengde zich met elkaar waardoor je alleen maar de noten er van kon horen. De kapotte takken/wortels kwamen omhoog en werden omringd door duistere schaduwen. Selena was woest en draaide haar hand met een kwart slag. Meteen kwamen de takken in beweging en met hun dodelijke scherpe punten vlogen ze op hoge snelheid op de Magiërs leider af. Tijdens het vlucht kregen de takken ook een paarse gloed wat aanduidde dat ze zeer en zeer giftig waren. De tak hoefde maar een klein schrammetje te veroorzaken zodat het gif de kans kreeg om het bloed in te komen en dan was het over. Nog steeds geen pijn voelend door de adrenaline keek Selena toe terwijl haar handen op haar buik rustten. ‘Niemand komt aan mijn bomen.’ Zei Selena kalm met een duistere stem.

Lichamen van de tegenpartij en van hun eigen lagen verspreid in het bos. Er waren zowel gewonden als doden bij, maar Nimh wist dat ze meer wonden op gelopen was dan dat ze in jaren ooit had gehad. Ze dook opzij voor een zwaard van een magier die zijn wapen op haar gericht had gehad, maar schampte enkel een rotsblok dat achter haar stond. Nimh dook naar voren en reikte naar de borst van de man die haar verbaasd aan keek, maar de wortel wikkelde zich rond de borst van de man en knepen zijn lucht uit zijn longen. Het klonk als een gil dat overging in gegorgel, maar meer kwam er later niet meer uit. Nimh sprong op en landen op een tak die hoog genoeg voor de magiers zwaarden was, maar niet voor hun duivelse spreuken. Ze rende over de tak naar een andere en beval de bomen hun takken zo te buigen dat de scherpe punten sommige magiers doorboorde en andere verwonden die bijna uit de vuurlinie doken. Nimh inkaseerde een energie bol die haar tegen een boomstam smeet. Haar blik was troebbel, maar haar geest was niet veel beter. Ze schudden haar hoofd en zag nog hoe een magier haar wilde doorboren. Ze riep om moedernatuur en een dikke wal van boomwortels beschermde haar als een schild. Ze kon even bij komen, maar lang zou ze hier niet kunnen blijven...