A little rest?

Nadat Maria met Aylan weg was gegaan hadden de dagen die volgde zich zo leeg aangevoelt. Het was best fijn om een warmte en vrijgevige voedselbron bij je te hebben! Met de New borns ging het gelukkig ook wedr goed, maar nu had Raven even tijd voor zichzelf nodig. Niet in het donker waar hij meestal de voorkeur aangaf, maar het was bewolkt en dat was best wel fijn. Dan hoefte hij niet perse de schaduwen op te zoeken. Raven liep door het dorpje dat aan de Port lag. Het was er remoerig en vrij van wezens om er te komen als ze wilde? Natuurlijk ergerde hij zich er vreselijk aan wanneer hij natte hond rook, maar goed dit was een vrij stuk en klagen had toch geen zin. Raven slenterde droogjes door de straten en langs kraampjes. Soms bleef hij even kijken, maar over het algemeen liep hij door. Tot hij bij de zee aankwam. Daar bleef Raven staan kijken. De dorpelingen waren druk met verschillende ladingen, maar dat was amusement voor een oud wezen als hijzelf. Raven zijn blik gleed weer naar zee. Het was wat remoerig doordat het weer redelijk aan het verslechteren was. Zo nu en dan zag je de schuimkoppen boven het water uitstrijgen en weer zakken. Rustig bleef Raven zijn blik heen en weer gaan vooral wanneer iemand struikelde. Dat wilde hij voor geen bloed in de wereld missen!

(Open)

Het was een rustige dag en Leliël had sterk de neiging om leuke plaatsen te gaan bezoeken en misschien nog iets leuks te vinden. Ze was dol op mooie spulletjes die ze in haar kamer kon zetten om het nog meer op te fleuren. Op dit moment was haar vertrek nog niet echt vol, hier en daar stond iets, dus was er genoeg ruimte voor meer! Maar om die spullen te vinden, moest ze langs winkeltjes gaan. Of kraampjes. Daarvoor was de Port de perfecte plek! Daar was genoeg te vinden. Dus was Leliël naar de Port gevlogen, met een zelfgemaakt blauw zakje, gevuld met enkele munten waarvan ze dacht dat dat wel genoeg was. Ze verwachtte niet dat de prijzen bij de kraampjes duur waren. Althans dat hoopte ze. Eindelijk landde ze in een straat, waar ze op haar gemakje langs de stalletjes liep. Haar blik gleed stuk voor stuk over de producten, totdat haar een beeldje opviel. Het stond helemaal achteraan en ze vond het zo prachtig. Het was een beeldje met een meisje, dat een waterbakje vasthield en waar vogeltjes bij waren. Daarom twijfelde ze ook niet om het mee te nemen. Enkele minuten later liep te tevreden weg, met het beeldje. Ze was zo afwezig, dat ze niet doorkreeg dat iemand zijn voet uitstak om haar te laten vallen. Leliël voelde dat ze ergens achter bleef haken en viel voorover. Daardoor viel het beeldje uit haar handen, en brak in vele stukjes toen het de grond raakte. De pijn die door haar knieën ging, vergat ze helemaal toen ze het zag liggen. ’Nee..’ fluisterde ze. Wezens die om haar val lachten, negeerde ze net zo hard terwijl ze de stukjes bij elkaar begon te rapen.

Het was rustig op wat heen en weer gehobbel na dan, maar daar letten Raven al jaren niet meer op. Zijn blik vergleed van de zee toen hij gelach hoorde. Zijn rode ogen vingen het tafereel op van een engel die iets van de grond raapte dat kennelijk gevallen was! Met rustige tred begon Raven richting het spektakel te lopen. Hoe graag hij engelen en andere wezens die Shanaris niet aanbaden nog harder gekwelt zag was hij ook niet altijd de irritante vampier, maar had hij ook zijn aardige momenten. Het gelach werd verruilt voor pestende woorden van: ‘Kijk zelfs een engel kan soms dingen laten vallen. ‘ Of: Heeft ze vette poten of kun je niet op je benen blijven staan?‘ Raven merkte hierdoor dat ze haar hadden laten struikelen. Hoe laag! 'Stoer hoor, kun je niks beters verzinnen? Ga kinderen plagen jullie klieren!' sneerde Raven met een nijdige blik op het groepje. Dit was net zo laf als iemand in de rug aanvallen. Het stel schrok van zijn reactie en maakte zich snel uit de voeten. Raven keek ze na, maar wende zich tot de engel toen ze niet meer te zien waren. 'Aan het dag dromen geweest?' vroeg Raven rustig en bleef rustig richting de engel kijken.
(Het kan zijn dat ik over een tijdje pas weer kan reageren, maar ik doe het zo snel mogelijk. ;) )

Zo snel en zo goed mogelijk raapte Leliël de stukjes bijeen, stiekem in de hoop dat ze het later –wanneer ze terug was- dat het nog gemaakt kon worden. Toch wist ze dat dat onmogelijk zou zijn. Al die stukjes… het zou te klein zijn om dat weer helemaal tot één, goed geheel te krijgen. Ze zou dit dus weg moeten gooien. Net dat ze wou opstaan, hoorde ze de opmerkingen. Opmerkingen dat haar beetje zelfvertrouwen compleet de grond in boorden. Wat had het voor nut om iemand te vernederen? Belachelijk te maken? Het was iets wat de engel totaal niet snapte. Voelden wezens zich er beter door, door zoiets te doen? Ze boog haar hoofd, waardoor de kap van haar mantel iets verder over haar ogen zakte. Eigenlijk wou ze hier gewoon weg, maar ze weigerde. Zo wanhopig, zo gekwetst wou ze niet overkomen. Plots mengde zich er nog een stem bij. 'Stoer hoor, kun je niks beters verzinnen? Ga kinderen plagen jullie klieren!’ Leliël keek op, zag hoe het groepje weg rende, tot ze uit het zicht verdwenen. 'Aan het dag dromen geweest?' Nu keek ze richting het wezen dat zonet gesproken had. Enkele seconden staarde ze hem aan, en kwam toen overeind. ’Euhm.. Ja,’ antwoordde ze zachtjes. ’Zo zou je het kunnen noemen.’ De overgebleven troepjes stopte ze weg in een buidel, dat aan een lederen riempje zat vastgebonden om haar bovenbeen. Vervolgend keek ze de jongeman aan, althans hij leek jong. Ze wist dat dit wezen tegenover haar een vampier was. Dat was in alle opzichten duidelijk. ’Bedankt,’ sprak ze met een glimlachje. ’Het was… aardig dat je voor me opkwam.’

| Oké :B

De engel kwam omhoog en keek eerst net als hij de klieren na, maar toen ze bevestigte dat ze dagdroomde glimlachte hij lichtjes. Dagdromen kon mooi zijn, maar ook gevaarlijk! 'Hm, daar zul je mee uit moeten kijken. Voor je het weet ben je straks nog je koppie kwijt?' het klonk lichtjes plagend, maar Raven bedoelde er niks kwaads mee. Hij vond het eerder amusant dat ze zich zo in de nesten had gewerkt ookal was het niet direct haar schuld. Toen ze zei dat het aardig was grijnsde Raven even, waardoor zijn scherpe hoektanden duidelijk te zien waren. 'Ach ik heb zo mijn momenten, maar het is onnodig om anderen te irriteren tenzij je er iets uit weet te vissen dan spottende opmerkingen.' grapte Raven en zag hoe ze stukjes weg borg in een of andere buidel. Shanaris! Wat bezielde sommige wezens om zich vast te klemmen aan iets dat gebroken was? Raven vroeg er niet naar, maar hij had al van heel lang geleden geleert om daarmee te stoppen.

Ze klopte de viezigheid van haar knieën af. Erg veel last had ze er niet van, enkel een paar schrammetjes. Wel, daar ging ze geen probleem van maken. Die schrammen zouden wel weer helen en ze zou er niet aan sterven. Sterven... Leliël mocht dan wel een engel zijn, maar wel eentje die een angst droeg voor de dood. Wellicht dat dat kwam door haar leeftijd, want als engel was ze nog ontzettend jong. 'Hm, daar zul je mee uit moeten kijken. Voor je het weet ben je straks nog je koppie kwijt?' Haar gezicht vertrok even en schudde toen lichtjes haar hoofd. 'Niet echt een smakelijke gedachte.' Oké, ze wist dat wanneer ze zou sterven dat haar lichaam niet zo bleef als de rest van de wezens. Haar lichaam zou opgaan in vlinders. Maar toch... De gedachte dat iemand op je af zou komen, in razernij. Dat zou dat het laatste beeld zijn. Nee, niet echt waar ze van hield. Leliël zag hoe de vampier glimlachte en daarbij zijn hoektanden tevoorschijn kwamen. Een huivering trok door haar lichaam heen. 'Ach ik heb zo mijn momenten, maar het is onnodig om anderen te irriteren tenzij je er iets uit weet te vissen dan spottende opmerkingen.' Heel licht knikte ze, voor de helft eens met zijn stelling. Iemand irriteren -expres- was nergens voor nodig, ook niet als je wat wou bereiken. Het zou alleen maar voor negativiteit zorgen. Toen zag ze hem kijken naar haar buidel. 'Krijg geen rare gedachtes,' sprak ze. 'Ik kan die rommel moeilijk hier laten liggen... Als iedereen dat deed zou de wereld vol zitten met troep.' Als ze weer thuis was, zou ze het weggooien aangezien ze het weigerde zo op straat te laten liggen. Dan verschijnt er in haar blikveld een groot, harig wit beest. Het kwam op een drafje op hen af rennen. Xylos, haar pratende leeuw. Nog niet zo heel lang geleden kwamen ze elkaar tegen en nu waren ze onafscheidelijk. Xylos hield naar de engel stil, zijn ogen op de vampier gericht. 'En jij bent?' gromde de leeuw, wantrouwend.

Haar gezicht vertrok even en schudde toen lichtjes haar hoofd. 'Niet echt een smakelijke gedachte.' Oké, ze wist dat wanneer ze zou sterven dat haar lichaam niet zo bleef als de rest van de wezens. Haar lichaam zou opgaan in vlinders. Maar toch... De gedachte dat iemand op je af zou komen, in razernij. Dat zou dat het laatste beeld zijn. Nee, niet echt waar ze van hield. Leliël zag hoe de vampier glimlachte en daarbij zijn hoektanden tevoorschijn kwamen. Een huivering trok door haar lichaam heen. 'Ach ik heb zo mijn momenten, maar het is onnodig om anderen te irriteren tenzij je er iets uit weet te vissen dan spottende opmerkingen.' Heel licht knikte ze, voor de helft eens met zijn stelling. Iemand irriteren -expres- was nergens voor nodig, ook niet als je wat wou bereiken. Het zou alleen maar voor negativiteit zorgen. Toen zag ze hem kijken naar haar buidel. 'Krijg geen rare gedachtes,' sprak ze. 'Ik kan die rommel moeilijk hier laten liggen... Als iedereen dat deed zou de wereld vol zitten met troep.' Als ze weer thuis was, zou ze het weggooien aangezien ze het weigerde zo op straat te laten liggen. Dan verschijnt er in haar blikveld een groot, harig wit beest. Het kwam op een drafje op hen af rennen. Xylos, haar pratende leeuw. Nog niet zo heel lang geleden kwamen ze elkaar tegen en nu waren ze onafscheidelijk. Xylos hield naar de engel stil, zijn ogen op de vampier gericht. 'En jij bent?' gromde de leeuw, wantrouwend. RAven grijnsde bij haar woorden en schudden zijn hoofd. 'Niet handig nee, maar voor jullie engelen zou dat geen lichamen achterblijven zoals bij andere wezens dat wel het geval dan is.' grapte Raven zachtjes. In de verte zag hij een groot wit dier aan komen. De vorm was prachtig om het te zien, maar diens klauwen zouden vast dodelijk zijn wanneer deze die gebruik ervan zou maken... De leeuw kwam dichterbij en vroeg aan hem hoe hij heten en zijn blik viel op een grote zwarte kraai die over de daken aankwam scheren. 'Mijn naam is Raven. Ik ben de leider van de vampiers.' antwoorde Raven op de vraag van de leeuw. Zijn houding was niet verandert onder het spreken. Bij andere leiders ging er dan iets veranderen waardoor ze een meer dominatere hoduing aannamen. Raven voelde daar de behoefte niet voor. Crow landen op zijn schouder. Het dier sprak niet en dat vond Raven fijn. Had hij tenminste een luisterend oor wanneer hij eens klagen wilde. 'En hoe heten jullie twee als ik zo vrij mag zijn?' vroeg Raven rustig en wachten gedudlig op antwoord. Hij liet zijn tegenstanders graag in het ongewissen.