What do you want?!

Waarom waren sommige mensen toch aangetrokken tot dingen? Spullen die goed konden zijn, maar ook slecht zoals de drugs? Sasha was helemaal van de wereld geweest toen ze die troep nam. Zach kon het niet helpen dat die gedachten hem nog steed door zijn hoofd spookte. Met snelle sprongen stoof hij in zijn wolvenvorm tussen de bomen door. Gek genoeg wilde Sasha maar niet uit zijn hoofd verdwijnen net als Retzu. Hij was het die hem met een dreigende ondertoon had aangesproken, maar toch wilde hij zich er niet door laten kennen. Driftig sprong Zach nog sneller vooruit om zijn woede een uitlaad klep te laten hebben. Vroeger was hij minder agresief geweest, maar zins zijn verandering was Zach niet meer de rustige jongen van vroeger. Ondanks dat hij geen magie meer had, maar toch wist hij 1 ding die hem altijd weer kalmeren kon. Dus renden hij richting The Aberon Lake. Zach sprong over een oude omgevallen boomstam heen die hem de weg versperde, maar verder voelde hij toch een zekere vrijheid die Luna hem ooit beweerd had en had vertelt in zijn eerste uren na zijn verandering. Zijn nieuwe leidster had gelijk gehad, maar toch had Zach hetzelf moeten ervaren voor hij er zich aan toe geven kon. Zach zag het meer steeds dichterbij komen en een wolfachtige grijns verscheen op zijn wolven lippen, maar die verdween toen hij meende iets gezien te hebben? Een gedaante die naast hem had gerent... of was het zijn verbeelding geweest? Zach gromde instinktief en renden het bos uit de openvlakte op. Het meer was niet meer dan 100 meter van het bos verwijdert, maar Zach keerde zich ineens om en bespeurde de bosrand, maar zag nog niets. Was het dan toch zijn verbeelding geweest? Of had hij River even naast zich gezien? Of was het toch een andere wolf geweest....

(Retzu)

Nadat Zach had verandert en was weggerend was het opgefokte gevoel gebleven. Zijn wolf-instinct wou dat hij zijn bedreiging na kwam maar zijn menselijkheid zorgde dat hij nog steeds op een plek stond. Het was normaal dat Zach, net zoals de meeste andere geshockt was toen ze met zijn beroep in aanraking kwamen voor de eerste keer. Zelf was hij toen een klein kind geweest zonder ouders, opgevangen door een dealer die hem naar zijn leider bracht. Hij is toen opgegroeid tussen de dealers, moordenaars, spionnen en junkies. Zoals alle beginners begon hij met dealen op straat maar langzaam groeide hij in positie totdat de huidige leider vermoord werd en hij het overnam. Natuurlijk verdiende hij goed, zorgen over geld had hij nooit. Maar voor die luxe had hij zijn vrijheid afgestaan. Altijd bleven de getallen van zijn handelswaar dat op- en afgevoerd werd in zijn hoofd hangen. Eerst kon hij het leiderschap wat ontkomen door af en toe een dagje op straat te dealen maar nu, nu de meeste hem kennen in zijn rang is dat onmogelijk geworden. Het ergste vond hij persoonlijk nog dat hij de vreemde streken van de junkies gewent was, gewent aan zulke mensen. Dat hoorde niet volgens hem, al kon hij weinig maken. Trillend blies hij uit van agressie. Hij wou de jongen achterna rennen, zijn spieren stonden nog steeds gespannen waardoor de huid om het massieve litteken op zijn borst onaangenaam trok. Het was een van zijn standpunten, een belofte nakomen. Die dreiging was voor hem een andere vorm van een belofte. Zijn andere standpunt was om nooit zijn handelswaar te gebruiken, het drugs gedeelte dan. Hij verkocht ook alcohol en medicijnen maar daarbij gold die regel niet. Met een kille blik tuurde hij nog steeds in de richting waarin Zach verdwenen was. Nee, hij kon er niet meer tegen. Met een korte duik naar voren veranderde hij van vorm. Snel schudde hij zijn bruine pels uit en snoof de lucht op. Toen de geur van Zach gevonden was rende hij er achter na. Hij was een grote wolf, net zoals in zijn menselijke gedaante groter dan de rest. Dat zorgde er echter wel voor dat hij minder snel was maar toch hielt hij een redelijk tempo aan. Zijn massieve poten zakte in de mossige bosgrond en volgde een kortere route aan. Na een tijd werd de geur sterker en hij zette af om over een omgevallen boomstronk te springen. In de verte verscheen een gestalte en zijn energie besparende tempo maakte plaats voor lange uitgestrekte passen die zorgde dat hij de schim steeds dichter naderde. De geur van water stak in zijn neus en hij wist dat het meer in een open vlakte lag. Weer bouwde hij zijn tempo op totdat hij naast de zwarte reu rende. Het duurde maar kort omdat hij bij het eerste zijpad afsloeg. Bij de bosrand bleef hij Zach met zijn kille blik volgen hoe hij het bos uit rende en de bosrand bekeek. Zijn vacht viel niet op in het struikgewas dus nam hij tijd om de donker gekleurde wolf te bekijken. Zonder enig geluid te maken stapte hij uit de bossen de vlakte op. Zijn rug gerecht zodat zijn grote nog meer uitstak liep hij richting Zach. ''Looking for someone?'' gromde hij richting Zach, in zijn stem klonk een duistere ondertoon. Toen er nog maar een meter tussen hen in was verwijderd hielt hij halt. Met zijn ijzige blik boorde hij door die van Zach. Zijn spieren gespannen, klaar om aan te vallen.

Er gingen nog zo veel gedachten door zijn hoofd, nog zoveel emtie's, maar Zach kon het niet na laten te denken dat hij echt iemand gezien had... Zijn blik bleef branden op de bosrand, maar uit een heel onverwachten plek kwam een grote bruine weerwolf tussende struiken uit. Zijn toonstem beviel Zach compleett niet en hij gromde insteinktief laag en dreigend. 'Als jij die was die ik net nog in het bos naast me had zien rennen? Misschien wel ja.' Zei zach met op elkaar geklemde kaken. Die ijzige kille blik voorspelde weinig goeds, maar zijn woede, teleurstelling en verdriet maakte het em onmogelijk om zichzelf te bedwingen en de grote bruine wolf aan te kijken. Hij rook bekent en niet zomaar? Nee maar het was dus Retzu! Zach kon die man of weerwolf niet meer luchten nog zien. Voor hem was het niet meer dan een plaag geworden ookal was deze groter dan hij was!!! zach liet zich nog niet verleiden door zijn instinkt die het uit schreeuwde dat hij Retzu moest aanvallen en aan stukken scheuren. Hoewel deze groter was kon dat ook een zwakke plek van hem zijn? Zach woog zijn kansen af, maar hij had zeer zekers geen zin om in de rug aangevallen te worden wanneer hij zich van Retzu afwenden zou om eerst wat meerwater naar binnente slokken naar binnen te werken, want zijn keel was gort droog! 'Wat moet je achterlijke kwal? Je hebt al meer dan genoeg je rot kop laten zien nog wat voor troep waar jij je mee bezig houd net als Sasha!' Gromde Zach en spande al zijn spieren op waardoor hij breder en groter leek, maar daar deed Zach het niet voor. Nee hij wilde liever voorbereid zijn op een mogelijk gevecht die vast niet onvermijdelijk zijn zou!!!
(Trek je die beschuldigingen maar niet aan hoor. Ze zijn enkel voor Retzu bedoelt^^)

De massieve bruine reu boorde zijn ijsblauwe ogen in die van Zach. Iedere beweging nam hij in zich op, niks ontging hem. 'Als jij die was die ik net nog in het bos naast me had zien rennen? Misschien wel ja.' Hij gunde Zach enkel als antwoord een zwiep van zijn staart waardig. Het duurde even voordat Zach hem herkende. Dat duurde toch wel zeer lang? Zelf had hij de vaste wolf muskus geur al lang geroken, samen met zijn eigen persoonlijke toevoeging. 'Wat moet je achterlijke kwal? Je hebt al meer dan genoeg je rot kop laten zien nog wat voor troep waar jij je mee bezig houd net als Sasha!' Hij zette een stap naar voren zodat de afstand tussen hun in nog meer belemmerd werd. De afstand was nu zo klein dat ze elkaar lichaamswarmte konden voelen net zoals zijn ademhaling. Die ondanks dat hij klaar was om te vechten kalm was. Het deed hem niks, hij had geen probleem om te vechten en iemand zijn leven te beroven. ''Dus jij wilt mijn kop niet meer zien? Ik kan wel regelen dat je je daar nooit meer zorgen om hoeft te maken.'' Zijn ondertoon was kalm en duister, je kon horen dat hij de waarheid sprak. ''En wat had ik je nou gezegd over Sascha? Hou haar erbuiten. Of moet ik het je op de harde manier leren?'' Weer zette hij een stap naar voren, als het water er nu niet was konden ze elkaars hartslag horen. De warmte zou er hopelijk voor zorgen dat Zach zich opfokte en domme fouten zou maken. Dan had hij zijn kracht als voordeel.

Zach kon het niet helpen dat hij niet meteen iemand herkende, maar dat gaf nog niet weg dat hij het ook niet aan het leren was. Het ging steeds een stukje beter en sneller, maar dat had nog zijn tijd nodig. Retzu kwam dichterbij en zijn kalme dreiging liet Zach zijn oren nog platter naar achteren trekken. Hij zou zich niet latenkleineren! Jaren van geheimhouding waren zins de dag dat hij zijn ouderss had zien laten vermoorden over gegaan in haat en woede. Dat kwam op geborrelt samen met de nieuwe verliezen die hij nu moest verwerken over dat zijn verliefdheid verkozen was voor een junky! Retzu zei dat Zach Sasha er buiten moest laten, maar zijn gif groene blik boorde zich net zo hard in die ijzige kille blauwe blik van Retzu. 'Waarom? Jullie verbruiken toch beide die rot zooi?!' zei hij sarcartisch, maar bleef op zijn hoede. Toen Retzu nog een stap dichterbij deed ontsnapte een nieuwe instinktieve grom uit zijn keel.Duidelijk makend dat de afstand ver over schreden was. Zach kkon de hitte van Retzu's lichaam afkomen voelen net als zijn adem, maar hij bleef kalm enrustig stil staan. want als hij nu fouten ging maken dan had Retzu van zijn grote mee in het gevecht en wie wist nog wel meer. Niet dat Zach bang was voor een gevecht, maar die stelde hij graag altijd zo lang mogelijk uit. 'Het is jammer dat die troep ooit uit gevonden is. Net als de drank en roken toevoegsels die geen enkel wezen van nut zijn!' Dit keer klonk hij gemeen, maar Zach meende elk woord van wat hij zei. Zelden zou je hem op een leugen betrappen. Zach was altijd recht voor zijn raap!

Zijn nekharen stonden overeind terwijl hij in de gifgroene ogen van zijn tegenstander keek. Hij had Zach voor de tweede keer gewaarschuwd maar hij leek zijn les maar niet te leren. 'Waarom? Jullie verbruiken toch beide die rotzooi?! De sarcastische toon was zeker niet onopgemerkt. De afstand was verkleint tot er maar enkele passen tussen hun waren. Hij zette zichzelf in het voordeel. ‘Je praat alsof je een klein kind bent dat niks weet of kent.’ Zijn oren pikte het geluid op van Zach’s grom. Hij deerde zich niet en liep een halve ronde om hem heen zodat hij nu naast Zach zijn onbeschermde ribben stond. Echter deed hij niks, nog niet. Hij wou dat Zach door de warmte en bedreiging op zou fokken en de eerste zet zette, daar kon hij weer op in gaan door een fikse beet in zijn schouder. 'Het is jammer dat die troep ooit uit gevonden is. Net als de drank en roken toevoegsels die geen enkel wezen van nut zijn!' Sarcastisch heef Retzu zijn kop en snoof uit. ‘Weer is het enige dat ik hoor een kind dat spreekt. Heb je dan echt niks meegemaakt, ben je echt zó onwetend?’ Tijdens een grom ontblootte hij zijn tanden ‘Of ben je gewoon zo dom?’

Zach zag hoe Retzu dichterbij kwam en bleef alert op hoe de ander zijn houding had, maar dat deerde hem niet nee zijn woorden waren veel erger. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en voelde zich zwaar beledigt. 'Misschien, maar dat geeft niet weg dat dat het onnodige troep is.' mopperde Zach en keerde zich wat zodat hij weer recht tegenover Retzu stond en niet langer onbeschermd was voor een mogelijke aanval. Hij mocht dan nog ontwetend zijn wat betreft het zelf ervaren te hebben, maar Zach had de effecten bij anderen gezien en hoe ze er onder leiden zouden. 'Misschien dat ik daarin nog een kind ben, maar het gezien hebben van de effecten is meer dan genoegvoor mij!' gromde Zach en zijn eigen nek en rug haar overeind.

De meeste woorden van Zach werden niet eens opgevangen. Ze kwamen niet door de waas van zijn oren die zich al klaar hadden gemaakt om een tik op te vangen zonder letsel op te lopen. Het meeste van de tijd vernam hij Zach’s bewegingsruimte en voerde de druk van het aankomende gevecht op. 'Misschien dat ik daarin nog een kind ben, maar het gezien hebben van de effecten is meer dan genoegvoor mij!’ Een waarschuwende grom verliet zijn keel. Deze wolf kwam hem ondertussen zijn bek uit. Iedereen wil altijd liever het slachtoffer zijn dan de dader, dan de bad guy. Nooit is het je eigen schuld, nee, iemand anders heeft daar voor gezorgd. Iedereen behalve jezelf. ‘Blijf jij maar mooi het slachtoffertje spelen, laat mij maar overkomen als de bron van alle problemen. Waarom ook niet? Jij denkt dat jij de gene bent die het moeilijk heeft, omdat je valt voor Sascha, in jou ogen misschien niks meer dan een junkie. En ik dan? Hoe denk je dat het voor mij is? Dat mijn vrienden, de mensen waartussen ik opgegroeid ben voor haar de slechte zijn. Dat ík voor haar de slechte ben.’ Zijn normaal emotieloze klank werd nu vervangen door een vlaag woede en lichte pijn. Dat was hij ook, gepijnigd. Hij wou deze wolf niet meer in de ogen kijken, even de waanbeelden van zwakte moest verdwijnen. Met zijn eigen dreigende pas liep hij weer langs Zach. Snel hapte hij in zijn achterhand en week toen uit voor een mogelijke tegen aanval. Het was niet diep, maar weer een poging om het geduld van zijn tegenstander te breken.

Zach luisterde maar half naar wat de wolf tegenover hem zei. Hij was geen dotje, maar hij ging het liefste een gevecht uit de weg hoe erg de woordewosseling ook werd. Nog hoe vaak hij ook werd weg geduwt en in het geval van de wolven gebeten in een lichte vorm die uitdagend genoeg was om een gevecht bij de tegen partij uit te lokken. 'Ik speel niet het slachtoffer. Ik zeg enkel wat ik er van vind niet meer niet minder. En waar jij in opgegroeit bent zal mij een rot zorg wezen.' zei Zach en hij keek Retzu droog na die een snelle uitval daarna voor een mogelijke aanval van hem weg sprong. Zach gromde enkel en draaide zich bij zonder zich aan de licht schrijnende pijn te laten merken. 'Ik ben niet iemand die je zo snel uit lokt Retzu! Dat is pas het slachtoffer spelen als je niet eens durf te spreken. Een vechtersbaas kent zijn weg niet via een spraakzame manier en denkt altijd alles met geweld op te lossen!' schamperde Zach en hij schudden zijn koop even om zijn ongenoegen te tonen. Het was gewoon weg een schande om je zo te gedragen. Zach was het zat om zo behandelt te worden en hij liet dichter naar Retzu toe en keek met zijn gifgroene blik in die hel kille blauwe ogen van Retzu. 'Als je iets wilt oplossen moet je eerst eens beter na denken. Sasha kan me de pot op! Mensen die verslaaft raken zullen zich zelden tot nooit laten helpen omdat hun trots dat niet toe laat. Niet dat ik daar mee zit. Mij zul je nooit vrijwillig aan die troep krijgen.' zei Zach nu een stukje vriendelijker. Hij wilde echt niet vechten, maar als Retzu hem geen keuze liet dan zou Zach hem bevechten!

(Oh oh! Wat gaat Retje nu doen?) XD