All around tree's, why i'm thinking about fire? [Iluna]

Ragya duwde haar hielen zacht in Torn's zij die gelijk reageerde en aansprong in een razende galop. Ze leunde wat naar voren en genoot van de snelheid die rijden zonder zadel met zich meebracht. Torn genoot er ook van, het was al een hele tijd geleden dat ze zo samen reden. Beide hadden ze wel andere dingen die voor gingen om te doen, ja zelfs het hellpaard had een privéleven wie had dat gedacht? Haastig knelde ze haar knieën aan toen ze een omgevallen boom naderde, haar handen legde ze in de vlammen van Torn's manen die wild flikkerde door de wind. Haar trouwe paard zette af en ze sprongen met gemak over de stronk heen. ''Maat? Heb je nu al genoeg?'' Torn hinnikte klagerig en ging over tot een draf. Ze ontspande haar spieren weer en genoot even van de rust. Zoals gewoonlijk verveelde ze zich snel en probeerde iets nieuws. ''Torn, vera rétt'' ze had het niet door dat ze IJslands sprak maar Torn reageerde gewoon en reed rechtuit. Ze zette haar voeten onder haar lijf en ging wankelend staan. Met moeite haar evenwicht houdend spreidde ze haar benen wat zodat ze steviger stond. Onder haar voeten voelde ze hoe haar vriend versnelde en ze viel naar achter waarbij ze met een plof op de grond terecht kwam ''Moest dat nou?'' Haar paard hinnikte nogmaals luid ''We zijn hier wel op vijandig gebied dus mag je volume wat zachter?'' Ze zette haar handen tegen de mossige bosgrond en duwde zich omhoog. Haar blik gleed langs de bossen, bomen, planten. Een tinteling prikkelde haar vingertoppen. Nee toch, je hoort niet altijd dingen in de fik steken. Ze zou geen vlammetje opwekken als er geen goede rede tot was, alleen voor de een is een goede reden anders dan voor een ander. Toen ze opschrok uit haar gedachten door een opvliegende vogel zorgt ze met haar blik naar Torn. Je zou denken dat zo'n groot zwart geval wel op zou vallen maar nee, ze zag hem niet. Dat beest zou gewoon blijven staan als hij iemand zou zien, alleen voor een Magican was hij schijtbang en zou hij vluchten. Ze zette haar voeten in beweging en ging zoeken naar het abnormaalste huisdier dat er maar kan bestaan.

Iluna liep rustige langs de rivier ze was een beetje op verkenning gegaan. Ze verveelde zich vandaag een beetje. Dus had ze maar besloten om gewoon maar wat rond te wandelen. Gewoon een beetje rondkijken. Even kijken wat ze nog tegen kwam met een rustige pas liep ze door het bos. Rustige nam Iluna, de omgeving tot zich ze was redelijke bekende in de bossen. Pacco rende vrolijke voor haar. Maar zou vaak kwam ze nou ook weer niet in dit gedeeld aangezien dit deel van de heksen was. Gelukkige zaten de heksen aan hun kant. rustige liep ze verder terwijl ze de geluiden van het bos tot haar nam. Ze wist dat hier ergens een hut was waar soms reiziger onderdak namen om te rusten of als het slecht weer was om te schuilen. Even struik ze met haar handen door haar haar. Waarna ze even uit haar gedachten schrok. Ze hoorde iemand praten. Pacco klom rustige op Iluna’s schouder waarna ze rustige richting de stem af ging. Maar toen ze dichterbij kwam bleef ze even staan en nam de geur van de persoon tot zich. Het was een demon. Iluna verschuilde zich snel achter wat struiken en bomen. Waarna ze voorzichtige tussen de struiken naar de demon en haar hellpaard. Demonen waar niet echt een van de vriendelijke rassen had ze gehoord. Hoewel dit de eerste demon was die ze had gezien, ze was pas 14 haar eerste transformatie moest ook nog gebeuren. Iets waar ze een beetje naar uitkeek maar aan de andere kant ook weer niet. Ze vroeg ze af hoe ze er uitzag in haar wolvengedaante daar was ze wel benieuwd naar. Iluna hield haar adem in en keek even naar Pacco die muisstil op haar schouder zat. En ook naar de Demon en het paard keek.

Na een tijd lopen zag ze eindelijk Torn ergens staan. Hij snuffelde wat in het rond en likte aan een stel vreemde bessen. ‘Torn, blijf daar eens van af’ Wat moest ze toch aan met dat beest? Ze rende naar hem toe en trok hem weg van de bosjes. ‘Waarom ga je jezelf al vergiftigen als je nog maar drie minuten van me weg bent?’ Haar paard luisterde al niet meer naar haar en had zijn oren gespitst. ‘Wat is er nu weer?’ Torn sperde zijn neusgaten wat en snoof de lucht van vreemde op. Zelf was ze nooit echt zo’n goede speurder geweest dus ze vertrouwde maar op Torn. ‘Hvar?*’ Ze draaide zich in de richting waarnaar haar paard wees. ‘við munum láta þá hræða?*’ Torn bevestigde met een hinnik en ze klom op zijn rug. Samen reden ze langs de struiken totdat Torn een zacht geluidje maakte. Haar blik gleed langs de omgeving tot ze iets opmerkte. Een meisje met blauwe haren, iets jonger dan haar. Ze pakte haar bij haar kraag en trok haar op Torn’s rug. Natuurlijk niet te hardhandig maar genoeg zodat ze flink zou schrikken. ‘Zin in een ritje?’ Een grote grijns splitste haar gezicht in tweeën. Zacht drukte ze in Torn zij en hij reageerde gelijk met een pittige galop. Met grote passen reed hij tussen de bomen door en ze naderde een boomstam. ‘Hou je maar vast’ haar stem klonk geamuseerd en ze spoorde Torn aan om nog harder te rijden.

*Waar?
*Zullen we ze laten schrikken?

Met een stillen houding bekeek Iluna de Demon vanuit haar verstop plekje. Ze had niks in de gaten haar paard of wat voor  paard door moest gaan liep richten wat struiken waarna ze aan wat bessen begon te roken. Wanneer die een waarschuwing van haar eigenaar krijg. Waarschijnlijk konden demon geen normaal voedsel eten of bessen. Iluna hield zich muisstil waarna de demon weer begon te praten. maar daarna begon ze in een taal te praten die ze niet kon verstaan. even ging er een angstige gedachten door haar heen. zouden ze me ontdekt hebben. Maar na een tijdje haalde ze wat opgelucht adem ze leek weer verder te gaan. Iluna keek haar even na, waarna ze zichzelf net wou omdraaien om zelf ook weg te gaan. Maar schrok toen ze ineens bij haar kraag gepakt werd en zonder al te veel moeite zo de lucht in werd getrokken het paard op. Meteen greep ze Pacco vast en hield ze die dichtbij zich. Wat geschrokken roepte Iluna. 'Heey. laat me los.' Waarna ze haar blik op de demon richten ze was behoorlijke sterk voor iemand die net een paar jaar ouder was. Ze had een grote grijns op haar gezichte en meteen zette haar paard een pittige galop in. ‘Hou je maar vast’ Hoorde ze de demon met een geamuseerde stem zeggen. Waarna het paard nog harder begon te rijden. Iluna hield Pacco stevig vast waarna ze zelf ook ergens aan vasthield. 'Stop. Nee langzamer, stop.' Roepte Iluna met een geschrokken stem. Ze vond dit niet leuk het paard ging veel te snel.

Ragya had net de bijrijder op Torn getrokken en hoorde haar wat zeggen 'Heey. laat me los.' Ze steek een van haar rode plukken haar naar achter en galoppeerde aan. ''Als ik jou was zou ik juist vasthouden.'' Ze had hier zo veel plezier in. Torn naderde de boomstam en ze spoorde hem aan nog harder te rijden. 'Stop. Nee langzamer, stop.' hoorde ze achter zich. ''Leun wat naar voren'' zei ze enkel als antwoord. Zelf deed ze het ook en Torn zette zich af en sprong over de stam heen. Daarna leunde ze weer wat naar achter en pakte de bijrijder wat vast zodat ze niet viel. ''Hægari'' Haar paard spitste zijn oren en ging over tot een draf waarna ze zich omdraaide zodat ze tegenover het andere meisje zat. 'Hou je niet van een snelle rit?' Ze grijnsde wat uitdagend en bekeek het meisje nu beter waarbij ze ook zag dat ze een fretje vast had. Ondanks alles hielt ze nog altijd veel van dieren en moest zich tegenhouden om niet afgeleid te worden en hem te gaan aaien. Weer keek ze lachend naar het meisje zelf ''Ik ben Ragya, aangenaam kennis te maken.'' Ze klopte even op Torn's nek die kort uitblies ''En dit is Torn. Ik hoop trouwens dat je nu geleerd hebt dat sommige het niet waarderen om bekeken te worden vanuit de bosjes' Ze had een beschuldigende klank in haar stem en hielt haar bruine ogen op het meisje tegenover haar gericht.

Met tegenzin deed Iluna wat ze vroeg ze kun duidelijk horen aan haar stom dat de demon het helemaal geweldige vind. Iluna liet een wat geërgerder zucht los waarna ze zich nog wat dichter tegen de demon aan drukte. Hier snel kon dit beest wel niet. Iluna hoorde haar weer wat in een taal spreken die ze niet begreep. Maar gelukkige begon het paard langzamer te lopen. De demon draaide zich om waarna ze, Iluna met een grijns aankeek en zei. ‘Hou je niet van een snelle rit?’ Iluna schudde enkel haar hoofd, waarna de demon zichzelf voorstelde als Ragya en haar hellpaard hete Torn. Iluna schrok een beetje van wat ze daarna zei en glimlacht een beetje beschamend.  Ze had haar op heterdaad betrapt. Maar dat was haar eigenlijke al duidelijke. ‘Sorry.’ Mompelde ze. ‘Zo ben ik normaal nooit maar jullie zijn nou ook weer niet een van de vriendelijkste rassen om mee om te gaan. maar ik ben Iluna en dit is Pacco.’ Zei ze daarna wat meer op haar gemakt. Ze ging natuurlijke  niet zeggen dat Ragya de eerste demon was die ze is tegen gekomen. Daar zou ze toch nooit achter toch?

Ze had zich tegenover haar bijrijder voorgesteld en haar gewezen op het vanuit de bosjes kijken. ‘Sorry.’ mompelde het meisje ‘Zo ben ik normaal nooit maar jullie zijn nou ook weer niet een van de vriendelijkste rassen om mee om te gaan. maar ik ben Iluna en dit is Pacco.’ Ze knikte even ''Aangenaam, en ik was niet de gene die bekeken werd. En ik wou eens wat anders proberen als oplossing, normaal dreig ik met vuur.'' In haar hand liet ze een klein vlammetje opvliegen maar ze doofde het al weer snel. Uiteindelijk stond Torn weer stil, vragend draaide ze zich om naar haar paard en zag dat hij weer aan wat bessen zat te snuffelen. ''Torn, je weet niet eens wat het is. Probeer het dan ook niet te eten.'' Soepel sprong ze van Torn af en liet Iluna gewoon zitten. Ze duwde Torn weg en mompelde wat tegen hem in het IJslands. Hij snoof beledigt uit en galoppeerde weg. ''Tornac, denk ook aan de bijrijders'' mompelde ze er nog achteraan. Ze floot fel op haar vingers waarna Solera, haar feniks al snel op haar schouder lande. ''Solera, kan jij Torn even bij zinnen brengen?'' De vogel maakte een vreemd spinnend geluidje en vloog op.

Iluna wachten maar even rustige af op de reactie van de demon Ragya. Die alleen knikte en daarna weer sprak. Iluna schrok een beetje van haar laatste zin maar knikte enkel op haar woorden. Waarna ze met haar ogen even het kleine vlammetje volgden waarna ze zei. ‘Ik zal het onthouden voortaan.’ Waarna het paard tot stilstand kwam en aan wat bessen zat te snuffelen. Ragya zei weer wat tegen het paard wat ze niet kon verstaan. Iluna keek even met bewondering naar de feniks die op haar schouder landen. ‘Woo, een feniks.’ In tegen stelling tot hun konden Iluna het bos wel en wat eetbaar was en wat niet. Nadat het paard weer stil stond sprong ze van het paard af en liep rustige naar de bessen toen. ‘Deze kan je makkelijke eten hoor.’ Zei ze rustige, waarna ze wat bessen plukte en die aan haar fretje gaf die op haar schouder was geklommen. Waarna ze haar blik weer op de demon richte. En wat jaloers naar de feniks keek. 'En wat brengt jou hier eigenlijke als ik vragen mag.'

‘Ik zal het onthouden voortaan' had het meisje gezegd toen ze haar vlam had laten zien. Ze had Solera gefloten die kalm op haar schouder was geland. Het dier was even groot als een arend en had in haar normale vorm bruine veren met een goud kleurige gloed, zoals iedere feniks kon ze opvlammen en had ze haar speciale gouden vuur kleur. Ze is en blijft een prachtig dier met een leuk karakter, het eerste viel het meisje ook op aangezien haar antwoord. ‘Woo, een feniks.’ Een licht grijnsje speelde met haar mondhoeken. ''Haar naam is Solera.'' Die naam vonden sommige nog een probleem, hij was vreemd maar de betekenis was logisch. Zon. Solera vloog op en bekeek Iluna goed, evenals haar fret. Snel mompelde ze in het IJslands dat het geen eten was en haar vogel keek wat vragend naar beneden. Het dier begreep de ruwe taal wel maar vond het waarschijnlijk onredelijk. Nadat Iluna van Torn af was liet ze zien dat de bessen wel eetbaar waren. Zelf wou ze het er liever niet op riskeren. 'En wat brengt jou hier eigenlijke als ik vragen mag.' waren haar volgende woorden. Eigenlijk vielen haar bedoelingen wel mee maar ze kon de neiging om deze meid wat te pesten niet weerstaan en liet een wolfachtige grijns op haar gezicht verschijnen. ''Ja, als ik dat tegen iedereen zou zeggen is de lol er zeker van af.'' Haar ondertoon was uitdagend duister. Solora lande op het meisje haar hoofd. Dat beest ging altijd op andermans hoofd zitten zonder enige reden, al was het nu een slecht moment. Een groot deel van haar dreiging was nu wel verloren gegaan.