let's play

Het was vroeg in de ochtend en Cathal liep in zijn gewone kleren door het dorp, er leefde hier en daar wat wezens maar weinig, maar vandaag was niet zo maar een dag, in een oude kroeg die wonderbaarlijk nog leefde, zouden er wezens verzamelen, vooral engelen maar ook andere die de uitdaging durfde te nemen. En Cathal liep nu regel recht op de kroeg af. Vandaag was een poker dag, en hij was van plan om te winninen want Cathal Wayland verloor nooit, maar dan ook nooit. Hij was 1 van de beste spelers en was van plan om veel te verdienen, hoewel, het kon hem niet schelen of hij won of niet het ging er om hoe je de andere spelers voor schut kon zetten. Cathal duwde de deur open en werd meteen overspoeld door een gespannen sfeer. Er zaten al 2 engelen aan de grote ronde tafel met elkaar te kletsen en Cathal zag ook een weerwolf bij zitten die wat naar binnen schonk in zijn mond. Cathal stapte op hun af 'Zow, klaar om een beetje lol te trappen vandaag?' vroeg hij met een grijns en zag hoe de Engelen ook naar hem grijnsde 'altijd, dit moeten we vaker doen, ik weet nog de vorige keer hoe je de magiër had vernederd.' Zei 1 van de engelen namens Dimitri. Cathal plofte op zijn gewone plek, ze waren op de neutrale gebied en hier was het zo een beetje verboden om met elkaar te vechten, hier hadden de ouders van de tweeling geleefd en zelfs toen de broer en zus een andere kant koos, had de koning gezegd dat dit in namens zijn vrouw een neutraal gebied benoemde. Dus ook een prachtig plek voor alle wezens om bij elkaar te komen voor een potje poker. De meid die hier altijd de drankjes rond bracht, bracht hem zo als gewoonlijk zijn beker bier en hij knikte dankbaar, nu nog op andere wezens wachten....

Open ^^
wel 1 regel: in dit topic word er niet gevochten, vernederen mag wel als je in een potje gewonnen hebt ^-^

De dag begon rustig. Crow was blij dat hij zijn oude huisdiertje Cross nog niet zo lang geleden gevonden had. Cross was een meter hoge mix van draak, vogel en met een schedel van een hondenkop. Sommige vronden het vreemd dat dit schepsel nog in leven was, maar Cross was nu eenmaal zo geboren uit het helle vuur. Crow had al een paar wezens flink belazerd door ze te bedriegen, maar tot nu toe was het niemand gelukt om hem te door zien. Enkel satan was het gelukt en door zijn toe doen was Crow in een demon verandert. Crow liep van de ene steeg in het andere steegje waar er gedobbelt werd om flinke bedragen. Zijn manier van dobbelen was niet alleen simpel, maar hij gebruikte zijn telepatiesche vermogen om andere te laten denken dat hij steeds goed gooide en zo dus elke keer won. Met een zwaarde rugzak vol geld liep Crow met Cross naast zich richting een kroeg. Het was er druk en er waren flink wat wezens aanwezig. Natuurlijk kon hij deze smakelijke vangst niet voorbij laten gaan!!! Een oude gewoonte van vroeger net als zijn obsessie voor mooie meiden. Crow voelde wel dat er ook veel engelen aanwezig waren, maar hij had niks tegen engelen, nooit gehad ook. Zijn schouders voelde ineen zwaarder toen Cross erop sprong. Crow glimlachte zachtjes, maar haalde Cross toch van ziich af. 'Blijf jij maar buiten.' zei Crow en Cross maakte een vreemd geluid dat tussen grommen en janken in bleef hangen. Maar Crow schudden zijn hoofd en Cross sprong op het dak waar hij ging liggen. Crow liep naar binnen door de open deur heen en zag verschillende wezens aan de bar en tafeltjes zitten, maar de drie engelen en weerwolf trokken hem toch het meeste. Niet omdat hij nog bij Lightning inwoonde en daardoor graag bij engelen in de buurt rond hing... Crow ging zitten en zag een grietje aan komen lopen tot ze vroeg wat hij wilde drinken. Crow dacht even na, maar bestelde een grals water. Hij had het niet zo op de bieren die niet uit de hel kwamen nog welke drank dan ook behalve rum, maar die dronk hij enkel als hij in alle rust wilde genieten. Vroel hadden ze hier toch niet en dat brouwde hij liever zelf. Het was sterk spul wat een andere wezen hun kelen zouden doen branden net als Rum trouwens. 'Poker he?' vroeg Crow en keek even de tafel rond. Hij was niet iemand die snel opviel of die snel opschepte, nee Crow hielt van een low profiel. Dan kwamen ze er ook niet achter dat je ze bedroog.

( I wonder if Crow can cheat Cathal and the rest? )

Enkele weken terug had Aylan iets opgevangen over een èèn of andere pokerdag. Een dag dat een beetje voor ontspanning zou zorgen. De afgelopen waren waren druk, er waren weinig momenten dat hij rust had. Er was een onderlinge strijd tussen twee groepen magiërs en dat creëerde chaos. Iets te veel naar Aylan's zin. Maar vandaag ging hij daar allemaal niet aan denken. Dit werd gewoon een dag met wat kaarten spelen, kaarten die verdomd veel geld zouden kosten als je je aandacht er niet goed bij hielt. Echter moest hij eerst zorgen om ongezien zijn stad uit te glippen en dat deed hij door zichzelf een soort transformatie te geven. Incognito. Zijn zwaard, Zangetsu liet hij thuis. Zijn gemakkelijk zittende kleren hadden plaats gemaakt voor een zwarte broek, met zwart lederen beenkappen. Zijn shirt was een mix van leer en een aantal stukken metaal, wat het behoorlijk zwaar maakte om te dragen. Daarover heen had hij een donkergroene mantel, waarvan hij de kap over zijn hoofd heen trok en zo de helft van zijn gezicht verborg. Enkel zijn mond was te zien, wat juist de bedoeling was. Om te zorgen dat men hem niet zouden herkennen aan zijn magie, sloot hij die energie helemaal af. Nu was hij niets meer dan een simpel mens. Vervolgens liep hij via een achterdeur een smal steegje in, waar het gestolen paard van eerder al klaar stond. Soepel steeg Aylan op en reed in een snelle draf weg. Zigzaggend door alle straten heen, op weg naar de kroeg waar dit evenement plaats zou vinden.
Eenmaal aangekomen steeg Aylan af, overhandigde hij de teugels aan een knecht en stapte naar binnen. Zo te zien was er behoorlijk al wat volk. Volk die klaar stonden om geld te verspillen. Op zijn mond verscheen een kleine grijns, waarna hij eens in zijn mantel voelde of het buidel met geld er nog zat. Ja, het zat er nog. Het enigste buidel met geld dat van hem gestolen mocht worden. Vandaag ging het hem er niet om of hij verloor of won. Zolang er maar een klein beetje lol aan zat. Zijn blik gleed de ruimte rond. Hmm.. Waar zou hij zich toch bij aansluiten? Toen bleef zijn ogen even steken op een bekend persoon. Was dat niet... Ja, het was dat slaafje van Raven. Wat toevallig nou. In een kalme tred stapte Aylan op het groepje af, met nog altijd de kap over zijn hoofd. 'Well, gewoon dobbelen is het niet,' sprak Aylan, zijn stem zwaarder makend.

Het was rustig en Cathal nam een rustige slok terwijl hij naar de gesprekken luisterde van de engelen en de weerwolf 'Doen we het weer met de inzet je eer?' Vroeg de weerwolf en Cathal knikte met een loom grijns 'Natuurlijk...geld is zo standaard en het is een stuk leuker om iemand voor schut te zetten.' Zei hij grijnzend en keek naar de engelen die ook vrolijk knikte 'Zeker weten, ik had de hele week vreselijke opdrachten lopen bedenken tijdens mijn dienst.' Zei Dimitri en Cathal knikte en wou net iets zeggen voor zijn oog viel naar een demon die binnen kwam, een huivering liep over zijn rug en beelden schoten door zijn hoofd hoe een groep demonen nog eeuwen terug op hem af kwamen om hem te doden in de strijd....Door die achterlijke wezens was hij gevallen...anders was hij nu nog in de hemel op zijn troon die hij eerlijk verdiende. Snel schudde Cathal zijn gedachet van zich af, vandaag werd er niet gevochten, maar hij kon wel de demon goed voor schut zetten. Hij knikte begroetend toen dat naar hun toe kwam lopen . 'Poker he?' vroeg de demon en cathal knikte en 'WE gaan hier gene kinder spelletjes doen.' Zei hij kalmpjes en zag hoe een ander gedaante binnen kwam. Hij kon magie bespeuren om hem heen al zou het voor een niet scherpe oog niet gauw opvallen. 'Well, gewoon dobbelen is het niet,' sprak de gast en cathal knikte 'Kom maar bij ons zitten, maar even ter waarschuwing, we spelen niet voor geld, maar om je eer, als je verloren hebt zul je een erge opdracht meoten doen.' Zei Cathal met vermakende ogen en haalde een setje kaarten uit zijn zak.

Het gesprek leek stil te vallen, maar toch kon Crow nog zacht gemurmel horen al was het vast niet over hem... Crow trok zich nooit wat aan van gefluister Het was net zo erg als roddelen. Niet dat het soms niet leuk kon zijn. Maar voor nu was dat anders. De woorden van een van de engelen die hij wel vaker over de woning van Lightning's huisje had zien vliegen trok zijn aandacht. Geen kinderachtige spelletjes he? Nee zeer zeker niet. Voor hij Raven leerde kennen was Crow hier heel erg goed in, enkel moest hij de kaarten zien te schudden zonder dat de andere wat bemerkte, maar zijn demonen kracht ging hij niet nog eens op een engel gebruiken. Niet na wat hij bij Lightning had meegemaakt gewoon om haar te overtuigen van de band die Raven en hij waren aangegaan. Crow hoorde een jonge man die binnengekomen was en keek even naar hem met zijn paarse ogen. Die geur... Dat moest toch... dat was toch? Een zachte glimlach verscheen op zijn lippen. 'Dat natuurlijk niet nee. Maar had je zin in een dagje vrij?' zei Crow gewoon, maar van binnen schaterde hij vol op. Crow was de geur van Aylan heus niet vergeten en hij vermaakte zich kosterlijk bij het denken dat Aye stilletjes weg was geglipt om hier aanwezig te zijn. Natuurlijk zouhij de naam van de magiersleider niet gaan noemen. Dan was de lol er van af. Tenzij Aylan zelf al bereid was om zijn gezicht te tonen, maar dan nog... Die engel had het over om je eer pokeren. Wat zou hiuj Aylan voor schud kunnen zetten en dat ongestraft! Crow wilde breder gaan grijnzen, maar hielt zijn gezicht in de plooi op enkel een vriendelijke glimlach net als in zijn ogen. Hij zou enkel zijn uiterste best kunnen doen, maar Cross zou Cross niet zijn als die zich er niet mee zou gaan bemoeien. Het beest dacht dat wanneer Crow een kaartje legde hij ze weg gooide en Cross hem terug moest brengen zoals een hond een stok of bal terug bracht. De Canikay was eerder van het dak gesprongen om door het raampje naar binnen te kijken. Hij zag Crow aan een tafel met drie engelen en een weerwolfen mogelijk een magier zitten, maar toen hij de kaarten zag kwispelde Cross al blij en lifte mee met een nieuwkomer die snel een paar stappen opzij deed om het dier binnen te laten. Crow zag hem te laat aankomen. Echter sprong hij net over de weerwolf heen en wilde op Tafel landen. Crow keek op en zag waar Cross op uit was. De kaarten! In een snelle beweging stond hij op en planten zijn vingers om de kop van Cross heen, maar ook zijn wijsvinger en ringvinger in de lege oogkassen. Cross jankte zacht toen Crow hem door trok en richting de grond haalde. 'Cross geen kaarten pikken! Ga naar buiten en blijf daar!' mopperde Crow en zag hoe Cross eerst nog zijn vrolijke zwiepende geverderde staart slap naar de grond ging. Daarna rende Cross weer naar buiten om vervolgens zichzelf weer op het dak te instaleren. Crow zuchten. 'Sorry voor die onderbreking. Cross is nogal ontstuiming en een kaartenvreter.' zei Cro voor hij weer ging zitten en afwachten tot het spel zou beginnen.

Rustig nam Aylan plaats, zich geen zorgen makend over wie er allemaal nog bij kwam of wie er nou precies allemaal bij zaten. Ja Crow herinnerde hij zich nog wel maar ook die schonk hij weinig aandacht. Wat zou hier nou mis kunnen gaan? 'Kom maar bij ons zitten, maar even ter waarschuwing, we spelen niet voor geld, maar om je eer, als je verloren hebt zul je een erge opdracht meoten doen.' Sprak de jongen met de spierwitte haren. Kijk.. Dat was een heel ander verhaal. Als hij geen leider was geweest had het Aylan weinig uitgemaakt. Dan was hij niet meer dan een simpel wezen geweest die geen hond kende. Echter maakte zijn status dat anders. Wat als hij zou verliezen? Zo’n ster was hij niet in pokeren. Toch vormden zijn lippen een grijnsje. ’Fine by me.’ Negatief denken zat er nu niet in. Hij was nou eenmaal gaan zitten. Er was geen weg terug. Want zich terug trekken zou ook een schade zijn aan zijn ‘eer’. Terugtrekken was een teken van zwakte. Dat was een les die Aylan enkele jaren terug al had geleerd. 'Dat natuurlijk niet nee. Maar had je zin in een dagje vrij?' Langzaam draaide zijn hoofd richting Crow. Verdraaide Demon… Die had hem door. Of course had die dat. Er waren genoeg dingen die hem zouden kunnen verraden. Lichaamshouding, lengte, geur, noem maar op. Dingen waar hij geen grip op had. Als die kerel ook maar één dingetje over hem zou verraden… ’Wie zou een dag vrij nou niet erg vinden?’ was Aylan’s reactie. Een duidelijke, waarschuwende ondertoon lag in zijn stem. Lang de tijd om over die Demon te dubben had hij niet, want kaarten werden gepakt. Hij trok een wenkbrauw op, al was dat voor de anderen niet te zien. ’Wie zegt me dat die kaarten betrouwbaar zijn?’ Het pakje kwam uit de zak van de witharige jongen. De eigenaar, degene die zijn kaarten het beste kende. Wie weet wat die gast wel niet in zijn mouwen had. Ah well. Het zou gauw genoeg gaan opvallen, mocht iemand vals spelen. Ineens kwam een soort vogel achtig iets de boel verstoren. Kalm keek de magiër toe naar het tafereel, verder zijn mond dicht houdend, wachtend tot de kaarten lagen.

Cathal bekeek de 2 nieuwkomers, die demon irriteerde hem vreselijk en gelukkig had hij door jaren heen heel wat vingerfluchtigheid gekregen en kon hij prima zijn kansen berekenen. Op een of ander manier kwam die andere gast hem bekend voor. De houding gaf aan dat hij heel wat was, wat zaliger zou zijn om de eer van die gast te vernederen. En de demon natuurlijk ook. 'Dat natuurlijk niet nee. Maar had je zin in een dagje vrij? Blijkbaar kende die demon die gast. ’Wie zou een dag vrij nou niet erg vinden?’ was de eerste reactie van de jongen en Cathal keek geamusseerd toe, aan de stem was het te horen dat de gast de demon bedreigde. Misschien zou dit nog leuker zijn dan het pokeren...wacht nee, pokeren was altijd het beste. Cathal haalde zijn pakje kaarten te voorschijn en Plots dook er een of ander weze ndat stond naar dood op tafel. Cathal trok zijn neus op en keek kalm hoe de demon blijkbaar zijn wezen op zijn plek zette. Toen het beest eindelijk weg was keek Cathal naar de demon die sprak 'Sorry voor die onderbreking. Cross is nogal ontstuiming en een kaartenvreter.' Cathal kniket 'maakt niet uit.' Zei hij kalm en begon de kaarten te schudden. ’Wie zegt me dat die kaarten betrouwbaar zijn?’ Cathal grijnsde met zijn ondeugende jongens grijns 'het is aan jou of je meespeelt, maar je kunt aan mijn maten vragen, mijn kaarten zijn eerlijk.' Legt de 52 kaarten uit elkaar zodat de gast het kon controleren, natuurlijk had hij een paar kaarten achter zich maar niet veel, hij had zo ee ngeluk dat ie de toekomst kon zien in de kaarten, maar dat was een groot geheim, vooral omdat iedereen dacht dat zijn kracht ophield bij zijn taranto kaarten...

Crow grijnsde bij Aylans woorden en kreeg de nijding om hem toch te verraden, maar gesloot om het niet te doen. Aylan pesten inconito was nog leuker. 'Wat bang om te verliezen?' grinnikte Crow. Hij kende geen schaamte. Zijn enige schaamte kende enkel de duivel en misschien een van de engelen, maar hij schaamde zich meer om een demon te zijn. Hij was er ingeluist door een valsspel, maar hij had toen geen weddenschap afgesloten gehad met een dienaar van satan. Crow grijnsde speels, maar wilde enkel winnen om Aylan eens flink te vernederen. Hier en nu kon hij dat enigzins ongestraft doen... Zeker als de kaarten aan de winnende hand van hem lagen, maar Crow kon zijn telepaties vermogen niet gebruiken bij engelen helaas. Die licht wezens bezorgde hem meer hoofdpijn dan een migrane zou doen, wanneer hij zijn demonen kracht gebruiken zou tenminste.

Aylan keek recht in de ogen van de grijnzende "dealer".  'het is aan jou of je meespeelt, maar je kunt aan mijn maten vragen, mijn kaarten zijn eerlijk.' Hmm.. Aan z'n maten vragen zou gewoon nutteloos zijn. Als ze ware vrienden waren zouden ze elkaar niet verraden. Tenminste, dat was zijn zicht op vriendschap.  Ze waren er als je ze nodig had, als een soort pilaar waar je tegen kon steunen. Ze zorgden voor plezier, voor gezelligheid. En zo kon hij nog wel een hele waslijst opnoemen. Aylan sloeg zijn blik naar de grond. Vrienden… Waar waren die van hem in hemelsnaam gebleven? Oscar… Dood. Will, die was nu inmiddels getrouwd. Dat was het. Twee vrienden die hij was kwijtgeraakt. Ah well. De kaarten werden voor hem verspreid, zodat hij ze goed kon zien. Als teken dat het wel goed zat knikte hij eenmalig en zuchtte toen zodra hij Crow’s  stem hoorde: 'Wat bang om te verliezen?'  Half draaide Aylan zich richting de demon. ’Als ik “bang” was zat ik hier niet, Crow,’ zei hij koel. ’Dat zou behoorlijk stom zijn. Zelfs jij moet dat toch weten.’ Zijn trots kwam omhoog drijven, waardoor hij de kap van zijn hoofd trok. Zijn half lange oranje haren werden getoond, zijn bruine ogen keken (like ava) Crow kalm aan. ’Kunnen we dan nu beginnen?’ Nu richtte de magiër zich op de kaarten. 'Aan dit achterlijke gezwets hebben we niks.'