Thirst and hunger!

De nacht was weer heerlijk en koel. Zachte voetstappen vulde de omgeving en ze glimlachte zacht. Maar van binnen voelde ze een brandend verlangen. Het verlangen naar het rode levenselixer! Mistake stapte over een boomstam die in haar weg lag. Haar grote zwarte kijkers scande haar omgeving af op zoek naar een nieuwe prooi. Een verdwaalde jongen of een ander menselijk wezen? Dieren waren zo vies! Mistake zag hoe een jongeman zich een weg probeerde te banen door het bos. Ze glimlachte charmant en  liep op de jongen man af. 'Kan ik u helpen?' vroeg  Mistake. De jongeheer keek haar even vragend aan en glimlachte later net zo vriendelijk. 'Als dat zou kunnen? Ik ben de weg kwijt en wilde eigenlijk terug naar het magiërs dorp.' zei hij en veegde wat zand van zijn kleding. Hm, dus hij had magie door zijn aderen stromen? Mistake boog licht en glimlachte breed. 'Ik kom net uit die richting. Ik kan je begeleiden als je wilt?' zei Mistake en kwam dichterbij en streelde zijn wang lichtjes. Haar charme betoverde de jonge magiër en ze kroop bijna tegen hem aan. Ze leunde lichtjes tegen zijn borstkas en glimlachte meisjesachtig. Ze had vaak genoeg gemerkt dat dit bij mannen vaak in de smaak viel. De jonge magiër glimlachte en streelde nu haar wang. 'Dat zou fijn zijn!' zijn ogen veranderde en hij nam zelf het initiatief en kuste Mistake. Ze beantwoordde zijn kus en streelde zijn haren. Rustig aan zakte ze van zijn lippen af naar zijn oor. De jonge magiër schrok toen hij haar tanden in zijn hals voelde. Mistake beet hem en verspreide haar gif om hem te laten genieten van het moment. Even verstarde de jongen nog voor even en leek geen lucht meer binnen te krijgen, maar al snel verslapte hij in haar armen en genoot even van het moment. Mistake liet hem nog in leven en legde hem zachtjes neer bij de grens van de bomen. 'Ik kan jou niet doden. Je bent te geweldig.' fluisterde Mistake zacht in zijn oor en kuste de jongen nog even teder voor ze opstond en weg liep. Ze voelde zich gevuld en heerlijk van binnen. Deze keer had ze zich in gehouden, maar ze had de jongen graag leeg gezogen tot de laatste druppel. Voor nu had ze hem in leven gelaten, maar wie wist in de toekomst? Zachte voetval vulde de omgeving weer en Mistake genoot van de rust. Haar hand gleed even langs haar pony. Deze was verandert toen Viktor haar gebeten had.

Crowley liep nu al een tijdje verveelt rond. Thuis, in zijn ooit verlaten hutje had hij de puppy achtergelaten. Hij was een hondeneigenaar geworden omdat een zwerfhond hem steeds volgde. Hij had de teef wat gevoerd en ze bleef dus bij hem in de buurt. Een paar dagen later was de teef weg en had een kleine pup achtergelaten, dus nu heeft hij een puppy om voor te zorgen. Alsof voor zichzelf stelen al niet moeilijk genoeg was moest hij nu ook nog geld bij elkaar verzamelen om die hond te voeden en verzorgen. Maar toch, als dat beest groot was zou hij hem trainen tot een vechthond. Zoals altijd als hij in zijn gedachten verzonken was gleed zijn hand naar zijn werkje. Hij pakte het uit zijn zak en begon er rustig aan te prullen. Fronsend draaide hij wat dingen aan en zette nieuwe dingen vast. Hij werkte nu aan de achterkant van het kompas, waar hij een klok maakte. Straks moest hij alleen nog maar twee glaasjes en twee kleppen te maken daarna is het alleen nog maar decoratie. Hij was zo in zijn werk verdiept dat hij de vrouw niet opmerkte en tegen haar aan liep. ''Het spijt me, ik had je niet opgemerkt'' bekijkt de vrouw even en glimlacht dan charmant. ''Maar ik weet niet hoe ik zo'n schone dame had kunne missen'' vlijde hij haar. Dit was gewoon zijn doen, proberen dat het hart van een vrouw sneller gaat kloppen door alleen woorden en een glimlach. Wie weet was deze dame ook vatbaar voor zijn charmes.

Mistake was zo diep in gedachte dat ze niet zag wie voor haar liep. Viktor was een grote vergissing geweest om met hem mee te gaan.  Natuurlijk was ze anders dood gegaan door die ziekte waar vroeger de mensen die waarvoor ze gezorgd had die toch stierven na een dag. Mistake zuchten even voor ze tegen iemand op botste. Verschrikt deed Mistake een stap achteruit en keek naar een knap gezicht. Maar zijn huid had net zo koud aan gevoelt als die van haar. Dus hij was niet menselijk. 'Ik had anders ook beter moeten opletten...' zei Mistake zacht en veegde snel haar witte pony achter haar oor. Ze werd er altijd ongemakkelijk van. Zins Viktor haar gebeten had was die verkleurt!
Deze jongen man was zo charmant! Maar hij zag er ook zo heerlijk uit!!!  'Jij ziet er ook niet verkeerd uit?' zei Mistake met een verleidelijke glimlach. Ze bespeelde mannen liever dan dat ze er zelf intuinen. Mistake's grote zwarte  ogen glommen zacht en keken hem aan. 'Wie heeft jouw eigenlijk los te laten?' vroeg ze flirterig en deed een paar stappen dichterbij.