Leaders Ceremony

In het schemer duister van de vallende avond tijdens de nieuwe maan keek Raven naar buiten. Het was bijna zover! Zijn blik gleed over het vampieren landschap en hij wenste er nooit een deel ervan te zijn geweest... Raven had alles tot in de puntjes zoals altijd geregelt, maar hij wist niet dat Shanaris uit gevonden had waarom hij dit deed. Niet omdat hij last had van zijn herinneringen die Raven zo nu en dan plaagte, nee omdat hij verliefd was geworden op een Engel! Ze had niks gezegd, maar ze zou Raven natuurlijk niet hier mee weg laten lopen! Raven maakte verder alles klaar voor de ceremonie van de leiders overdracht. Het was niet veel, maar voor Rose zou het heel wat zijn. Ergenscrekende Raven al op iets, maar hij kon natuurlijk niet weten wat? Shanaris wilde dat Rose zijn laatste levens sappen die elke vampier nog had om in beweging te blijven zou weg zuigen en hem zo te straffen voor zijn poging te ontkomen aan haar invloed, maar ze wist ook dat Rose hem mogelijk niet aan zou kunnen. Aan gezien dat Raven al zijn vampier krachten al kende en kleine Rose nog niet... Raven hoorde hoe erop de deur werd geklopt. Zania kwam binnen en ze voelde gevaar! 'Weet je zeker dat je hier mee door wilt gaan? vroeg ze bezorgd en Raven knikte. Hij mocht tijdens de Ceremonie niks zeggen anders konden er straks misschien dingen mis gaan. Zania knikte en ging weer naar buiten. Twee oudere vampiers die geen weet van wat hun oude leider van plan was te gaan doen schoven een wild tegenstribbelende Rose binnen en lieten haar bij Raven achter. Het raam had hij voor de zekerheid gesloten en Zania hielt met magie de deur pot dicht. Dus kon Rose nergens heen. Raven wenkte haar en wachten geduldig af tot de Ceremony zou beginnen!

Er werd op haar deur geklopt. Rose mompelde klagend en trok de dekens over haar hoofd. Ze wilde uitslapen! Weer werd er geklopt, dit keer wat opdringeriger. 'Nee! Ik wil uitslapen!' riep ze. Er werden wat dingen gemompeld achter de deur. Met tegenzin stond Rose op en trok ze haar kleren aan. Ze opende gapend de deur en zag twee vampieren staan 'Wat moeten jullie?' mompelde ze kwaad. Ze had vaak een ochtendhumeur als ze wakker werd gemaakt. Ze wilde de deur dichtslaan, maar één van de vampieren deed zijn voet er tussen, zodat dat niet kon. Rose werd vastgepakt aan haar armen en werd meegesleurd 'Wat is dit allemaal?! Laat me los klootzakken!' Ze begon hevig te stribbelen en schopte ook een paar keer. Ze werd zonder pardon de kamer van Raven ingeschoven, waarna de deur sloot. Ze snapte er niks van! Wat was dit allemaal! 'Raven, wat gebeurt er?' mompelde ze vragend terwijl ze de deur open wilde krijgen. 'En waarom zit die verrekte deur dicht?' Ze gaf kwaad een trap tegen de deur en liep naar Raven die haar wenkte. Kon hij niet gewoon vertellen wat er was?

Hij glimlachte licht bij haar vraag, maar zei niks. Toen Rose bij hem stond pakte hij haar bij der hand en voelde hoe Shanaris hen opriep. De kamer vervaagde waarna ze beide in een grote zaal verschenen. 'Raven en Rose, welkom!' sprak Shanaris en Raven kon een lichte dreigende ondertoon in haar stem horen. Er was iets niet goed, maar wat de rede er ook voor was. Het zou vast slecht aflopen?! Shanaris liep naar hen toe en glimlachte even naar Rose. Daarna drukte ze haar vinger in Raven zijn hals om dhaar teken weg te halen. Maar waarom moest ze dan steeds energie mee pikken? Raven voelde zich slapper worden, maar Shanaris voelde dat ze het dit keer korter deed. De tattoo kon ze niet geheel veranderen door het weg te halen, maar de vlam bleef met een kleine doodshoofd erin. Daarna drukte ze dezelfde vinger in Rose haar hals en wachten geduldig tot de tattoo met haar teken op de huid van Rose zat. 'Nu zijn leider en opvolger geweest, nu zullen leider en volgeling weer gaan.' zei Shanaris, maar boog zich naar het oor van Rose en gaf haar het bevel Raven te doden wanneer ze terug waren. Raven hoorde het niet, maar hem had ze toen Shanaris hem tot leider kroonde ook iets in zijn oor gefluistert, maar dat vond hij niet meer dan normaal. Daarna verdween Shanaris en Raven voelde zich uitgeput. Zania had de deur weer vrij gemaakt toen ze zijn aanwezigheid weer voelde en maakte zich klaar voor het mogelijke gevaar door Raven te beschermen. 'Hier deze zul je nodig hebben.' zei Raven en pakte twee bekers met bloed die hij 1 voor Rose hielt en zelf van de andere dronk. Oh dit voelde zo goed na energie verlies door een bezoekje aan Shanaris te brengen. Raven hoopte dat nooit meer te hoeven, maar hij wist niet wat boven zijn hoofd stond te gebeuren... Hij wist niet dat Rose hem moest doden door hem leeg te zuigen, maar ergens ook begrijpelijk. Raven wilde haar ook nooit meer aanbidden zoals hij vroeger gedaan had. Raven koesterde een zekere wrok voor de godin die hem in haar manupilieve spel getrokken had en zijn karakter en doen en laten compleet verandert had. Opnieuw hoorde hij wat Maia gezegt had op haar sterfbed. 'Verlies jezelf niet. Blijf altijd de man van wie ik zoveel gehouden heb?' Raven schudden even zijn hoofd om weer helder te worden en keek Rose zacht glimlachend aan.

Dit was heel vreemd. Raven glimlachte, zei niks, en pakte haar hand vast. Twijfelend bleef Rose staan. Ze had een naar voorgevoel. De kamer begon te vervagen. Ze keek verbaast en angstig om zich heen. Opeens galmde er een stem. 'Raven en Rose, welkom!' Riep iemand. Rose kneep angstig in Ravens hand. Wat was dit allemaal?! Was dat.. Shanaris?! Rose was bang dat ze al wist wat er ging gebeuren. Shanaris legde een vinger op de plek van Ravens tattoo, en Rose wilde protesteren. Ze wist waarom ze hier waren. Maar, waarom zou Raven zijn leiderschap opgeven?! Opeens voelde Rose diezelfde vinger van Shanaris in haar nek. Ze wilde een woedende schreeuw uitbrengen, maar haar mond leek wel dichtgeplakt. 'Nu zijn leider en opvolger geweest, nu zullen leider en volgeling weer gaan.' Zei Shanaris, waarna ze zich naar Rose toeboog, en iets over Raven vermoorden in haar oor fluisteren. Rose wilde hard gillen, en Shanaris helemaal onderkalken met scheldwoorden. Maar voordat ze de kans kreeg, waren ze al terug. 'Hier deze zul je nodig hebben.' Raven pakte twee glazen bloed. Helemaal in shock pakte ze de beker aan, en gooide die leeg in Ravens gezicht 'JIJ EGOÏSTISCHE, EGOCENTRISCHE ROTZAK!' gilde ze woedend. Ze kon het niet geloven wat hij haar had aan gedaan! Rose stond bijna te koken van woede 'HOE IN GODSNAAM KUN JE ME DIT AAN DOEN?!' Schreeuwde ze nog harder dan eerst. Ze keek hem doods aan, haast vijandelijk. 'Waar heb ik dit aan verdient?' haar stem klonk weer rustig, net zoals haar normale stem. Ze gromde even. Hoe kon hij dit doen?! Het bevel van Shanaris vloog nog door haar gedachte. Ze moest hem doden... Half haatte ze hem nu, maar doden? Haar enige familie? De man die ze haar vader noemde? Rose stapte een stukje achteruit, en slikte de tranen in 'Ik... Haat... Je...' fluisterde ze.

Helemaal in shock pakte ze de beker aan, en gooide die leeg in Ravens gezicht 'JIJ EGOÏSTISCHE, EGOCENTRISCHE ROTZAK!' gilde ze woedend. Ze kon het niet geloven wat hij haar had aan gedaan! Rose stond bijna te koken van woede 'HOE IN GODSNAAM KUN JE ME DIT AAN DOEN?!' Schreeuwde ze nog harder dan eerst. Ze keek hem doods aan, haast vijandelijk. 'Waar heb ik dit aan verdient?' haar stem klonk weer rustig, net zoals haar normale stem. Ze gromde even. Hoe kon hij dit doen?! Het bevel van Shanaris vloog nog door haar gedachte. Ze moest hem doden... Half haatte ze hem nu, maar doden? Haar enige familie? De man die ze haar vader noemde? Rose stapte een stukje achteruit, en slikte de tranen in 'Ik... Haat... Je...' fluisterde ze.
Okay dit had hij zien aankomen omdat Rose namelijk eigenlijk geen leider wilde zijn, maar Raven had dit moeten doen. Om zo minder last van Shanaris en haar bemoeienissen te hebben. Ze sprak enkel tegen leiders en hoog uit maar zelden tegen anderen die ze als uitverkoren had gekozen. Zania hoorde Rose schreeuwen tegen Raven en toen ze door de spleet keek toen ze de deur iets los maakte zag ze hoe Raven het bloed uit zijn net zo rode ogen wreef. 'Ik had je nog gezegt dat Shanaris je als leider wilde.' zei Raven rustig en schudden even zijn hoofd om het meeste bloed uit zijn haren te krijgen. Fijn nu werden ze rood en als hij het niet snel eruit zou wassen zou het gaan stollen!!! RAven was niet boos op Rose het was een normale reactie. 'Je bent nu overstuur Rose, maar als je even tot rust komt zul je zien dat alles niet zo erg is. Ik zal je nu alleen laten zodat je kunt uitrusten. Het is niet niks om die trip naar Shanaris te maken.' antwoorden hij op haar zachte stem toen Rose zei dat ze hem haten en liep richting de deur. Zania maakte de deur open en hielt die voor Raven los. Ze behoorde aan hem toe en niet aan de leiding. Zania liep met Raven mee. Hij zou een van de overgebleven kamer nemen tot iedereen tot rusten was en daarna zou hij de engel uit de kerker mee nemen, maar kon hij wel blijven tot alle vampiers te rusten lagen???

'Ik had je nog gezegt dat Shanaris je als leider wilde.' Rose deed dreigend een stap naar Raven 'En heb ik gezecht dat ik het wilde?! Volgens mij niet!' Ze begon een beetje te kalmeren. Ze dwong zichzelf, er was nu toch niks meer aan te doen. 'Je bent nu overstuur Rose, maar als je even tot rust komt zul je zien dat alles niet zo erg is. Ik zal je nu alleen laten zodat je kunt uitrusten. Het is niet niks om die trip naar Shanaris te maken.' Rose schudde wild haar hoofd 'Je blijft hier' gromde ze dreigend. Ze liep achter hem aan. Dacht hij echt dat hij hier mee weg kwam?! Rose pakte zijn arm vast en plantte haar voeten in de grond 'Niet weglopen!' riep ze kwaad. Rose beet hard in zijn onderarm maar zoog nog geen bloed op. Ze wilde even haar woede op hem uitten. Rose beet hard door zodat het meer pijn zou doen. Ze was zó kwaad op Raven, maar doden... Dat deed ze liever niet zelf.

-Ik zit op prehistorisch internet-

Goed Rose was pist, maar zij had de leiding nu en eigenlijk zou Raven naar haar moeten luisteren, maar hij wilde eerst even tot rust komen. Toen ze hem beet pakte keek Raven haar even aan, maar was te traag geweest om haar aanval van woede te kunnen reageren. De felle pijn trok door zijn arm en Raven schudden haar van zich af. 'He een beetje rustig aan Rose? Als je wilt dat ik blijf blijf ik, maar we hebben beide onze rust nu hard nodig!' riep Raven licht gekwetst, maar wreef niet over zijn licht bloedende verwonding. Raven kende pijn beter dan dit kleintje, maar toch was het nooit fijn om het te voelen. Zania had in willen grijpen, maar wachte geduldig. Raven was geen peuter om op te letten. Raven voelde zelf al dat het de verkeerde kant op ging en andere vampiers op de gang die hen aankeken. Raven voelde zich vreselijk en hoopte dat ze snel naar hun vertrekken gingen om te rusten. Hij had nu genoeg energie om gewone dingen te doen, maar mocht het zo zijn dat ze moesten vluchten dan wist Raven niet of dat gelijk wel haalbaar was?

'He een beetje rustig aan Rose? Als je wilt dat ik blijf blijf ik, maar we hebben beide onze rust nu hard nodig!' riep Raven licht gekwetst. Haar woede begon weer te stijgen. 'Rustig?! RUSTIG?! HOE KAN IK NU RUSTIG ZIJN?!' gilde ze hard. Er waren al wat vampiers die hen aan keken. Rose keek hen met een dodelijke blik aan, maar richtte zich weer op Raven. 'Je hebt nog minder zaagsel in je kop dan een weerwolf! Geef me dan in ieder geval een goeie reden waarom je die hoge rang opgeeft!' riep ze weer hard. 'Je komt hier niet mee weg' zei ze met een dreigende stem. Ze kon hem niet alleen aan, maar misschien met hulp van andere wezens die Shanaris volgden wel. Misschien kon ze Aylan vragen, die kon vast wel helpen. Ze stond te trillen van woede en keek nogmaals een paar vampieren aan 'Wat staan jullie daar nou idioot te kijken?! Rot op!' gilde ze.

Waarom toch steeds al die vragen? Raven zuchten en keek haar even verveelt aan. Waarom kon Rose niet gewoon gaan slapen? Ze blafte de andere af die al mompelend weg liepen. Zania gromde zacht, maar bemoeide zich er niet mee. Raven mo est dit zelf oplossen. 'Ik heb die reden al aan Shanaris gegeven. Doordat ik last heb van mijn herinneringen en niet goed kan ik me niet consentreren.' zei Raven en keek haar net zo rustig aan als hij het zei. Ze moest hem toch eens met rust laten nu...

'Ik kom er ook niet mee weg. Enkel dat het noodzakelijk is.' zei Raven en hoopte dat ze nu eindelijk eens besefte of ze het nu eens begreep? Hij ging haar echt niet zeggen waarom hij zijn leiderschap echt op gaf!