Revered by important visitor..

'Diep adem halen en rustig uitblazen', Catal herhaalde dat een paar keer voor zichzelf, Vandaag was een lekkere dag, niet te heet en niet te koud. Het was een goede dag om een beetje te trainen en het was ok hard nodig als Cathal goed in vorm wou blijven, hij had te lang naar zijn zin stil gezeten. Dus had die besloten om naar Niróm Falls te komen, zijn blouse lag wat verder op bij het water, het zou alleen maar in de weg zitten als hij ging trainen en er na zou het ook nog is aan zijn lichaam plakken... 'Haal diep adem en blaas het rustig uit....' Met een ruk opende hij zijn blauwe kijkers en stond ie op. Zijn tegenstaander voor vandaag was Dingo, zijn vliegende bal, het was net zo groot als een klein steentje en was net zo snel als een vallende ster. Cathal pakte zijn zwaard van zijn rug en ging in aanvalshouding staan. Dingo zette zich af van de steen waar die op zat en begon uitdagend heen en weer voor hem te vliegen. Cathal haalde diep adem en keek naar zijn zwaard, Het was bijna net zo lang als hij met de handvat er bij. Het was vreselijk breed en in het midden zat een grote kruis. Cathal keek weer omhoog naar zijn tegenstaander en uitdagnede geluidjes maakte. De engel bestudeerde de snelle bewegingen van zijn tegenstaander 'en uitademen.' Zei hij tegenzichzelf, Zijn zwaard in zijn handen zette Cathal zich af en probeerde dat klein vervelende bal te raken. Zijn bewegingen waren elegant maar tegelijke tijd ook krachtig. Zijn grote witte vleugels waren ingeklapt en zijn borst ging rustig op een neer, hij probeerde zijn ademhaling onder controle te houden om niet te snel zonder adem te zitten of gejaagd te ademen. KLENG hoorde je toen zijn zwaard tegen een rots aankwam en Cathal was voor de zoveelste keer dankbaar dat zijn zwaard uit speciaal materiaal was gemaakt zodat zijn zwaard niet zo makkelijk brak of er een krasje op zou komen. Cathal haalde diep adem en liet zijn zwaard zakken en niet omdat ie moe was ofzo, nee hij voelde iemands aanwezigheid...Iemand die heel belangerijk was. Rustig draaide Cathal zich om terwijl hij voelde hoe Dingo op zijn schouder ging zitten. 'ook aan het genieten van het heerlijke weer?' vroeg hij kalmpjes.

[Julliette]

het was een heerlijke dag, een stralende dag. Julliette genoot ervan, zoals ze van zovele dingen genoot. Ze zat helemaal vanboven op de kathedraal, op de hoogste toren, op het kruisje dat daar was aangebracht. Haar smalle blote voeten raakte het edelmetaal net. haar vleugels waren nog niet ontvouwen, Julliette was lenig en verfijnd genoeg om op het smalle stukje metaal te blijven staan zonder hulp van haar vleugels. De wind blies door haar sneeuwwitte haren terwijl haar blauwe ogen keken naar de lucht die langzaam gevuld werd met een oranje gloed. De zon kwam op, verlichtte en verwarmde het aardoppervlak met zijn zalige gloed. Julliette wist het nog goed, de eerste keer dat ze van op aarde een zonsopgang had gezien was hij bij haar geweest. Toen deze wereld nog nieuw en vreemd was geweest had hij haar alles getoond, toen was hij nog een prins geweest, nog niet belast met de lasten van het leiderschap, nog niet belast met de duivelse plannen van zijn zuster. Haar hart ging naar hem uit, bloedde voor het leed dat hij te verduren kreeg. Ze wilde hem zo graag helpen, zo graag zijn leed verzachten, maar ze had geen enkel idee hoe, hoe kon ze hem helpen? Hoe kon Julliette de vrede herstellen? Dat was een vraag die haar iedere dag wist te kwellen, die haar iedere dag een beetje meer brak. Voor een engel was het vreselijk om te zien hoe wezens leden, hoe duistere krachten op de wereld aanwezig waren. Het bracht een intens verdriet naar boven. langzaam ontvouwde ze haar witte sierlijke vleugels en dook naar beneden, weg bij haar huis, vliegen was iets wat de engel kalmeerde, wat haar deed denken aan betere tijden, aan vrolijke tijden zonder pijn en verdriet aan een tijd waar ze nog hoop had gehad op een leven aan de zijde van haar geliefde. ze vloog uren maar naar het gevoel van de engel was het slechts een klein moment geweest. De zon stond al hoog aan de hemel, iets sprong Julliette in het oog. Een energie, een pure goede energie. een engel. Langzaam dook ze naar beneden, verschool ze zich in het bos. Ze bewoog snel en hield de jonge engel in de gaten. Hij droeg geen shirt en leek in gevecht met iets, een lichtbol? Julliette cirkelde om het open plekje bij de waterval heen, haar blote voeten bewogen met snelle doelgerichte passen over het grillige bos oppervlak. Haar blauwe ogen waren gebiologeerd op de engel gericht. Zijn ahren waren wit, zo wit als haar eigen lange lokken waren. De korte witte jurk wapperde om haar bovenbenen terwijl de vrouwelijke engel bleef rennen. Julliette was schuchter van aard, verborg zich eerder dan zich te laten zien. ze kende deze engel niet, ze had hem nooit persoonlijk gezien. Misschien had hij haar wel al gezien? Ze wist het niet, soms gebeurde het wel eens dat ze menigtes moest toespreken, of bij haar verjaardag, werd wel vaker een ceremonie of een festival georganiseerd. persoonlijk vond Julliette zoiets onnodig, ze stond niet graag in eht middelpunt. Hij vocht goed, die engel in de verte, die wit harige vreemdeling. De engel draaide zich naar haar toe alhoewel Julliette betwijfelde of hij haar zou kunnen zien, het bladerdak was te dicht. 'ook aan het genieten van het heerlijke weer?' vroeg hij kalmpjes. Hij stelde haar een vraag. Julliette bleef even versteend staan voor ze tussen de takken omhoog sprong, haar vleugels ontvouwde. Vanop de grond was het vast een prachtig zicht, het silouet van een gevleugelde engel voor de brandende zon. julliette landde sierlijk voor de jongeman. Haar gezicht was sereen, geen enkele emotie was erop te herkennen. "Min of meer." Sprak ze rustig. julliette had nog steeds moeite met emoties, zelfs na al die eeuwen was ze hen niet de baas. Sommige engelen wisten ervan, anderen dachten dat Julliette gewoon een koele kikker was.

Hij voelde pure energie, energie dat heerlijk leefde en zo schoon was. Een echte engel, een hele belangerijke enegel vergezelde hem. Het water ruisde om hem heen van boven naar beneden en Dingo zat dicht bij zijn net met zijn staartje om zijn nek. Cathal grinnikte en streelde zachtjes het hoofdje voor hij zich richte naar zijn kijker. De bomen stonden dicht op elkaar en de bladeren leken met elkaar vervlochten waardoor hij haar niet kon zien. Maar toen hij vroeg of diegene ook genoot van het heerlijke weer werd alles stil en toen zag hij haar...een prachtige engel en met achter zich de zon. Haar witte lokken omringde haar prachtige gezicht en Cathal zag ook een paar elven oren. Cathal hield zich in toom en keek toe met een zachte glimlach op zijn gelaat hoe de engel voor hem landen. Ergens knaagde een gevoel dat hij haar kende maar Cathal kon er niet op komen wie ze was of hoe hij haar kende. Alles leek te vervagen en hij keek naar haar sereen gezich. "Min of meer." Sprak ze rustig. Cathal keek haar lang aan 'wat een prachtige binnenkomst.' Zei hij zachtjes en merkte niet eens dat zijn stem een kleine charme heeft gekregen. Hij wist zelf niet echt wat er met hem aan de hand was maar haar energie was zo puur..

Nu ze dichter bij de engel stond kon ze hem beter bekijken. ze had nog nooit een andere engel gezien met sneeuw wit haar en blauwe ogen. Er was zelfs een tijd geweest dat ze gedacht had dat ze de enige was, dat er bij haar een fout was gebeurd. Want technisch gezien was Julliette een prototype geweest. Ze was sterker dan jongere engelen en had een grotere drang om goede dingen te doen dan hen, maar ze had ook veel meer moeite met emoties en mensen inschatten. Julliette zag het niet snel wanneer iemand loog, ze was naïef kon je wel zeggen. Ze moest alles zelf leren, de andere oude engelen, degene die er al van het begin waren, waren niet samen met haar neergedaald, zij waren op hun tronen blijven zitten, langs hun schepper. Haar hoofd ging een tikje schuin waardoor haar lange witte lokken naar een kant vielen. Ze kreeg een glimlach toegeworpen. Waardoor zij automatisch ook een glimlach over haar volle lippen liet glijden.
De jonge engel keek haar lang aan 'wat een prachtige binnenkomst.' Zei hij zachtjes iets aan de toon in zijn stem zorgde ervoor dat Julliettes wangen een tintje rozer werden.Hij liet haar blozen. "Danku..." Sprak ze lichtelijk van haar stuk gebracht. Wat was er zo mooi geweest aan haar nederdaling? Ze was gewoon geland, niets bijzonders, toch? "Ik stoor u vast bij uw training." Zei ze met haar slanke hand wijzend naar het wapen dat hij had gehanteerd. Ze wilde hem niet storen, ze had alleen willen kijken naar wat hij aan het doen was, ze was nieuwsgierig geweest, nieuwsgierig naar deze engel.

Cathal bekeek haar goed, haar witte haren omringde haar prachtige gezicht wat haar schattig uit liet komen. Haar ogen leken zo jong en toch ook wel zo wijs. Ze was klein maar dat liet haar juist goed uitkomen en haar vleugels waren gewoon prachtig. Cathal keek naar beneden, ze was gewoon adembenemend. Natuurlijk waren alle engelen prachtig maar deze had iets anders, Cathal kon zijn vinger nog niet op leggen op wat, maar ze was anders dan de engelen waar hij vroeger mee was omgegaan of nu. Cathal probeerde zich te herinneren of hij haar ooit boven had gezien. Toen hij haar vertelde dat haaar binnenkomst prachtig was, zag hij een roze tint op haar huid komen waardoor hij nog ietsjes glimlachte, dit liet haar absoluut schattig uitzien! "Danku..." 'Cathal concentreer je!' sprak hij streng tegen zichzelf. "Ik stoor u vast bij uw training." Zei ze met haar slanke hand wijzend naar het wapen dat hij had gehanteerd. Cathal keek naar zijn wapen en schudde zijn hoofd 'nee hoor, u stoort mij helemaal niet, het zou niet handig zijn om nu heel lang bezig te zijn na jaren niks meer te hebben gedaan, vind u niet?' Zijn beleefdheid bleef in zijn toon. 'Mijn naam is Cathal Wayland.' een vriendelijke en open glimlach kwam op zijn gelaat en hij wachte af.

Ze snapte niet waarom deze jongen zo naar haar bleef kijken, maar ze had ook niet door dat zij zelf naar hem aan het staren was. Hij kwam haar ergens bekend voor, maar Julliettes geheugen was mistig. Ze leefde al zo lang, ze had al zoveel gezichten gezien ze wist niet waar ze hem van kende, of hij niet gewoon leek op iemand die ze gekend had. Het kon beide. De jongen keek naar zijn wapen en schudde zijn hoofd 'nee hoor, u stoort mij helemaal niet, het zou niet handig zijn om nu heel lang bezig te zijn na jaren niks meer te hebben gedaan, vind u niet?' Zijn beleefdheid bleef in zijn toon. Daar dacht ze overna, terwijl ze haar blik van hem losmaakte en langzaam begon te wandelen, ze bleef in zijn buurt maar lette nu vooral op de fauna en flora waardoor ze beide omsingeld werden. 'Mijn naam is Cathal Wayland.' een vriendelijke en open glimlach kwam op zijn gelaat en hij wachtte af. Julliette was op haar knieën gaan zitten bij een bijna helemaal verwelkte witte roos. Ze keek naar het levende organisme, bracht haar handen om de plant heen en zond haar helende magie naar het wezen toe, de bloem bloeide op, gloeide zelfs een beetje, een kleine glimlach speelde om Julliettes lippen. "Aangenaam, Cathal. Je mag mij Julliette noemen." Haar achternaam vermelde ze niet, ze wist niet zeker of hij zou door hebben wie ze was als hij haar achternaam niet wist, en dat vond ze alles behalve erg. Andere wezens konden zo vreemd gaan doen als ze wisten dat ze met een eeuwenoude leider waren. Julliette stond weer op en draaide zich sierlijk naar de andere engel toe, waardoor haar zilveren enkelband even rinkelde. haar blik bleef op hem rusten, haar gezicht was weer sereen, maar in haar ogen was een verdriet te zien, iets dat er nooit uit weg ging. Het was verdriet om het onrecht in de wereld, verdriet om haar hopeloze liefde. "Een interessante metgezel heb je daar." Zei Julliette zachtjes, doelend op Dingo.

HIj knipperde met zijn ogen en wende zijn blik af. wat was er toch met hem? Waarom gedroeg hij zichzo? Ze was en gewone engel net als alle andere engelen die hij ooit had ontmoet. Cathal haalde zijn hand door zijn witte haren en keek met zijn blauwe kijkers naar de engel voor hem die hem nog steeds aanstaarde. Maar al gauw begon ze rond te lopen, ze bekeek het natuur om hun heen en Cathal volgde haar bewegingen. Toen hij zich voorstelde zag hij hoe ze een witte bloem behandelde, het was altijd prachtig om te zien hoe iets weer een nieuw leven kreeg. "Aangenaam, Cathal. Je mag mij Julliette noemen." Julliette...Julliette...Ja natuurlijk, dat was de leider van de engelen! hoe had hij het ooit kunnen vergeten? Stom, stom, stom...maar wacht, als ze haar achternaam niet gebruikte die veel macht in zich had...betekende dat dat ze niet wou dat hij haar herkende. Het gerinkel van de enkelband van Julliette bracht hem weer in de werkelijkheid en hij keek weer naar haar emotieloze gezicht, jammer die glimlach en die blos hadden haar goed gestaan. Cathal keek haar recht in de ogen en zag verdriet...Deze engel had blijkbaar een zware verleden gehad en Cathal kon zich net inhouden om niet te vragen over haar verdriet.."Een interessante metgezel heb je daar." Zei Julliette zachtjes, doelend op Dingo. Cathal knipperde nog is met zijn blauwe kijkers en glimlachte toen hij zag hoe Dingo opvloog en richtig Julliette vloog 'Ja dat is ie zeker, zelf ik ken hem nog niet door en door al leef ik jaren met hem samen.' Zei cathal met vermaak en keek toe hoe Dingo voorzichtig op de neus van de engel ging zitten en haar bekeek.

Hij wendde zijn blik van haar af. ze vond het niet erg, daardoor stopte ze zelf ook met staren. Ze genas een bloem, dat was wat ze deed. Julliette voelde het wanneer dood en verderf in de buurt was, dat maakte haar duizelig en triest, ze kon niet anders dan helpen. Ze was weer naar hem toegedraaid, haar aandacht ging naar zijn kleine metgezel. Cathal knipperde nog is met zijn blauwe kijkers en glimlachte toen hij zag hoe Dingo opvloog en richtig Julliette vloog 'Ja dat is ie zeker, zelf ik ken hem nog niet door en door al leef ik jaren met hem samen.' Zei cathal met vermaak en keek toe hoe Dingo voorzichtig op de neus van de engel ging zitten en haar bekeek. Julliette keek naar het kleine wezen dat op haar neus was gaan zitten, langzaam aaide ze hem met een slanke vinger. Het kietelde, de aanraking van het wezen kietelde. Julliette begon te giechelen, echt hard te giechelen. Ze had geen idee wat er aan de hand was, hoe het kwam dat ze zo'n vreemd geluid uitstootte. Het wezentje ging van haar neus af, het gekietel stopte en langzaam stierf het gegiechel. Julliette keek verward naar de andere engel. "Wat was dat?" Vroeg ze verward, ze doelde op het geluid dat ze net had geproduceerd, zoiets had ze nog nooit gehad. Haar verwarring maakte plaats voor verbazing toen ze merkte dat hij geen shirt aan had, meteen draaide ze haar rug beschaamd naar hem toe, haar vleugels wikkelde zich om haar heen zodat ze niets emer zag. "Je draagt geen shirt" Kwam er met een hoog stemmetje uit, Julliette zag ondertussen zo rood als een bied, ze was het niet gewent om een man half naakt te zien.

Cathal keek met vermaak toe hoe Dingo op de neus van Julliette ging zitten, het wezentje kon iedereen om zich heen blij maken, het was heel vaag maar hij kon iedereen opvrolijken die verdrietig was. Cathal grijnsde toen hij het gegiechel van de engel hoorde, echt harde gegiechel en zijn ogen twinkelde van plezier. Het was prachtig om te zien, heel erg vermakend maar toen Dingo opvloog stierf ook het gegiechel daarbij. Hij zag de verwarde ogen van Julliette en glimlachte geruststellend. "Wat was dat?" Vroeg ze verward, hoewel hij had gehoord dat de leider van de engelen eeuwen oud was, was hij best verbaasd dat ze dat soort gevoel niet echt kende 'Dat lieve Julliette is giechelen, het gebeurd wel vaker als iemand je kietelt of vermaakt.' Legde hij rustig uit aan haar. Maar toen hij zag hoe haar blik naar zijn blote bovenlijf ging, zag hij hoe haar gezicht rood werd en ze zich met een ruk omdraaide. Een zachte lach kwam uit zijn gezicht. "Je draagt geen shirt" Kwam er met een hoog stemmetje uit, Okee nu lachte hij harde en liep naar de plek waar hij zijn blouse had laten liggen, pakte die op en deed het om, bij begon de knoopjes rustig vast te knopen 'het is veilig hoor, mijn bovenlijf is niet meer ontbloot voor blikken.' Zei hij plagend en liep op haar af. Dingo lande voorzichtig weer op zijn schouder lande en tegen zich aanvleide. 'Zo Julliette, en vertel is, wat doe je in je vrije tijd?' Die woorden schoten zo uit zijn mond voor hij er erg in had! Hoezo kon hij niet even een keertje zijn mond houden en niet meteen alles te vertellen wat ie dacht. 'het spijt mij, maar als je niet wilt vertellen hoeft het niet, het gaat mij ook helemaal niks aan wat je in je vrije tijd doet.' Zei hij met licht roze wangen.

Natuurlijk wist Julliette wat giechelen was. Maar ze had het al zo lang neit zelf ervaren. Het was vreemd en onnatuurlijk in haar mond geweest. het had haar overvallen en daardoor waren de vragende woorden over haar tong gerold. 'Dat lieve Julliette is giechelen, het gebeurd wel vaker als iemand je kietelt of vermaakt.' Legde hij rustig uit aan haar. Ze knikte zacht maar had nog steeds een verstrooide uitdrukking op haar gladde gelaat. "Mij gebeurd het niet zo vaak." Sprak ze op diezelfde emotieloze toon. Julliette snapte het niet waarom jongere engelen zoveel sneller emoties onder de knie kregen terwijl zij het maar niet scheen te snappen. Misschien zat er echt een fout in haar wezen, misschien had haar vader iets fouts gedaan toen hij haar schiep. Die gedachte maakte haar triest maar ze vermandde zich. Een leider mocht nooit zijn zwaktes tonen, ze moest sterk zijn. Zij was een leider, ze mocht geen emoties in de weg laten staan, ze moest haar volk beschermen. Toen ze merkte dat hij geen shirt droeg gingen haar alarmbelletjes af. julliette mocht dan oud zijn, ze had nog nooit een man naakt gezien, het lag gewoon niet in haar aard om te gaan flirten en het enige wezen dat haar hart had gestolen, tja, dat was een verloren zaak. Haar liefde voor hem was onmogelijk. Daar had ze zich bij neergelegd. Ze had zich kompleet afgeschermd. ze voelde schaamte en nog iets anders dat ze niet kon plaatsen, ergens had ze het echt niet erg gevonden om naar zijn blote bovenlichaam te kijken en dat baatte haar zorgen. 'het is veilig hoor, mijn bovenlijf is niet meer ontbloot voor blikken.' Zei hij plagend en liep op haar af. Dingo lande voorzichtig weer op zijn schouder lande en tegen zich aan vlijde. Langzaam spiekte ze door haar vleugels door en toen ze zag dat de kust echt veilig was vouwde ze haar vluegels samen en liet ze in haar huid verdwijnen. Het deed even pijn, dat deed het altijd. Kleine wondjes waren al aan eht dichtgroeien op de rug van de tengere vrouwelijke engel. Zo Julliette, en vertel is, wat doe je in je vrije tijd?' Lichtelijk verbaasd keek ze hem aan. 'het spijt mij, maar als je niet wilt vertellen hoeft het niet, het gaat mij ook helemaal niks aan wat je in je vrije tijd doet.' Zei hij met licht roze wangen. Ze keek hem aan. Bracht langzaam haar hand naar zijn wang toe, raakte deze aan. Zijn wangen kleurde dus ook roze. Door welke emotie was het voort gevloeid? Schaamte? Nu pas besefte Julliette dat ze zomaar aan het gezicht van een vreemde man zat, als gestoken trok ze haar hand terug en wendde ze haar blik af. Tja wat deed ze eigenlijk in haar vrije tijd? "Ik ga opzoek naar wezens die hulp nodig hebben en help hen..." Het bleef stil. Misschien moest ze nog iets zeggen. Wat vond ze fijn om te doen? "Lezen en vliegen vind ik ook heerlijk, vooral vliegen..." Sprak ze met een twijfelende stem. Ja vliegen vond Julliette heerlijk, voor vliegen had je geen kennis over emoties nodig, in de lucht had je geen zorgen, in de lucht waren er geen huilende organismen die schreeuwden om hulp, de lucht was vredig. "En wat doe jij zoal Cathal?" Vroeg ze tenslotte maar, nieuwsgierigheid flitste in haar ogen, voor haar blik viel op een knoopje dat nog openstond. het was een automatisme om te helpen daarom ook dat Julliette niet aarzelde om dichtbij hem te komen staan en een knoopje ter hoogte van zijn borst dicht te knopen.

Het zag er heel raar uit om te zien hoe verstrooid ze was, het paste niet bij haar gezicht. Het stond haar echt niet. "Mij gebeurd het niet zo vaak." Sprak ze op diezelfde emotieloze toon. Cathal keek haar even nadenkend aan 'hmm, het stond je wel leuk, elke meisje staat het als ze vrolijk is. ' De laatste woorden waren zacht geweest, ja een meisje hoorde vrolijk te zijn, dan straalde haar gezicht en haar ogen stonden dan altijd zo leuk. Ze hoorde niet triest of verdrietig te zijn. Toen hij vertelde dat de kust veilig was en hij zijn blouse weer aanhad zag hij eerst heo ze tussen haar vleugels door stiekem keek en daarna zich weer veilig omdraaide. Toen hij vroeg wat ze in haar vrije tijd doet voelde hi jzich echt een stomkop! Zo iets vraag je toch niet? Het is gewoon niet acceptabel! Een koele hand raakte zijn wangen aan en er kwam automatisch een flirterige glimlach op zijn gelaat, hij moest zich echt leren in toom te houden. Toen ze haar hand terug bracht voelde hij zichzelf ook wat meer ontspannen. "Ik ga opzoek naar wezens die hulp nodig hebben en help hen..." Typisch iets voor een goede engel, wezens gaan helpen, goed zo nu en dan deed ie het ook maar alleen als hij zich verveelde. "Lezen en vliegen vind ik ook heerlijk, vooral vliegen..." Sprak ze met een twijfelende stem. Cathal keek haar bemoedigend aan, ja vliegen vond iedereen wel fijn, elke engel vond het geweldig om te vliegen, om tevoelen hoe de wind tussen je vleugels heen kwam, heerlijk gevoel. . "En wat doe jij zoal Cathal?" Vroeg ze tenslotte maar, nieuwsgierigheid flitste in haar ogen, cathal dacht even na, hij moest voorzichtig zijn over wat hij vertelde aan de leidster al dacht ze nog steeds dat hij haar niet herkende. Zachte handen maakte zijn knoopje vast en zonder er bij na te denken pakte hij voorzichtig haar hand en drukte een zachte kus voor hij sprak 'Ik vind het ook geweldig om te vliegen, maar ene potje kaarten met andere engelen sla ik niet over. Verder voorspel ik soms toekomst of zoek ik een plekje om mezelf te zijn.' Zei hij zachtjes en hield haar hand nogsteeds onbewust vast.

Cathal keek haar even nadenkend aan 'hmm, het stond je wel leuk, elke meisje staat het als ze vrolijk is. ' Julliette keek de engel aan. Wezens waren inderdaad mooier als ze glimlachten. Daar had hij gelijk, ja misschien moest ze vaker glimlachen, glimlachen was iets goeds, ja. een zwakke glimlach speelde om haar lippen. Ze vond eht neit erg dat hij naar haar vrijetijdsbestedingen vroeg. alleen had ze er niet zoveel, Julliette had niet zoveel vrije tijd en als ze die had bracht ze die voornamelijk in eenzaamheid door. Vroeger was dat anders geweest, toen ging ze ieder vrij moment naar hem toe, maar sinds hij aan de macht was gekomen wilde ze hem niet teveel storen. ze concentreerde zich op het knoopje. Tot ze merkte dat hij haar hand ineens vastnam en er een kus op drukte. gebiologeerd staarde ze de andere engel aan. Ze trok haar hand niet terug, ze staarde alleen maar in zijn ijsblauwe ogen. 'Ik vind het ook geweldig om te vliegen, maar ene potje kaarten met andere engelen sla ik niet over. Verder voorspel ik soms toekomst of zoek ik een plekje om mezelf te zijn.' Zei hij zachtjes. Ze knikte. "Het is belangrijk om jezelf te zijn, misschien...wil je eens samen vliegen?" Vroeg ze haar ogen nog steeds op de zijne gericht, ze kon ze niet afwenden, het was alsof iets ahar dwong in zijn ogen te kijken. Even knipperde ze en gauw maakte ze zich van hem los, deed ze een stap naar achteren. "Jij...jij kan de toekomst voorspellen?" Vroeg ze verwonderd.

. "Het is belangrijk om jezelf te zijn, misschien...wil je eens samen vliegen?" Vroeg ze haar ogen nog steeds op de zijne gericht, Dit was gewoon verslavend, haar ogen waren zo mooi helder blauw, het leek als hij de lucht in keek zonder enige wolk er tussen. Het was gewoon weg de mooiste ogen die hij tot nu toe heeft gezien. 'hmm, das een leuk idee.' Zei hij zachtjes en liet haar gauw los. Wat was er toch met hem aan de hand? hoezo voelde hij zich zo thuis bij haar en hoezo knaagde het gevoel nog steeds aanhem dat hij haar ergens anders van kende? Hoezo was alles toch zo wazig? . "Jij...jij kan de toekomst voorspellen?" Vroeg ze verwonderd. Cathal keek weg en knikte 'Ja, das mijn kracht, ik zie de toekomst van wezens en soms hun dromen...' Was zijn antwoord geweest. ja hij was nog een jonge engel en soms verbaasde hij zich steeds als hij nieuwe dingen van zichzelf ontdekte, het was zo raar en zo nieuw voor hem..

Hij zag er zo bekend en toch zo vreemd uit. Julliette had echt geen benul meer of ze hem nu kende of niet. zijn uiterlijk kwam haar bekend voor maar zijn naam, noch zijn gedrag zei haar niets. Waarom ze dat vroeg wist ze niet. Julliette vloog nooit samen met anderen. Waarom had ze dat gevraagd? Waarom kon ze niet stoppen met naar zijn ogen te kijken? Waarom wilde ze hem persé beter leren kennen?  'hmm, das een leuk idee.' Zei hij zachtjes en liet haar gauw los. Julliette deed meteen een stapje naar achteren en knikte zacht. "Dat lijkt me ook ja." Zijn volgende woorden hadden haar verbaasd. Hij kon de toekomst zien? Werkelijk? Julliette had geen idee gehad dat engelen van de jongere generatie over zulke capaciteiten beschikte. Cathal keek weg en knikte 'Ja, das mijn kracht, ik zie de toekomst van wezens en soms hun dromen...' Was zijn antwoord geweest.  Julliette knikte. en voelde iets in zich, nieuwsgierigheid? "Kan je mij zo....euhm...lezen?" Vroeg ze behoedzaam hem aankijkend. Julliette had ooit een paar engelen gekend met diezelfde gaven maar het was al eeuwen geleden dat ze hen nog gesproken had. Zelf beschikte ze niet over die gaven, haar kracht was genezing, en niet gewone genezing, nee echt krachtige genezing, genezing die doden tot leven kon wekken. Dat wist haast niemand.

Haar ogen waren prachtig en elke keer als hij er in keek zag hij weer iets nieuws wat ie ervoor niet had opgemerkt. Maar goed, haar hele gezicht had een fijne en bekende uiterlijk. Toen hij haar losliet zag hij hoe ze gauw een stap naar achter zette en knikte zacht. "Dat lijkt me ook ja." Cathal grinnikte zachtjes en voelde hoe zijn vleugels uit zijn lichaam barste en naar buiten kwamen via de gaten die hij in zijn blouse had gemaakt zodat hij niet steeds voor nieuwe hoefde te zorgen. Zijn vleugels waren ernorm en vreselijk wit, helder wit net zo als zijn haar, die net zo wit was. Het voelde heerlijk om zijn vleugels weer eens te strekken, want steeds het tegen zich aanhouden was geen pretje. Toen hij haar vertelde dat hij de toekomst kon zien was ze duidelijk verbaasd, goed er waren tegenwoordig niet zo veel engelen die zijn soort kracht beheerste, hoewel hij wel had gehord dat een paar oude engelen die nog bij de heer aan zijn zij leefde wel zo een kracht hadden. Maar er was 1 sterke tussen hun in...Verder wist hij er niks van. "Kan je mij zo....euhm...lezen?" Vroeg ze behoedzaam hem aankijkend. Cathal glimlachte, echt de standaart reactie van wezens die hoorde dat hij toekomst kon voorspellen 'Tuurlijk, al zeg ik dat het niet altijd honderd procent klopt omdat je in je toekomst vele keuzes maakt die het kunnen veranderen.' legde hij uit en keek even verlangend naar de lucht 'Zullen we nauw vliegen? mijn vleugels beginnen te jeuken.' Zegt hij grinnikend en kijkt haar afwachtend aan.

Julliette brak haa rmooie hoofd erover. Kende ze deze jongen? Of toch niet? Waarom was haar geheugen zo mistig geworden met de jaren? Kon haar brein het soms niet meer aan? Kon een wezen niet al zijn herinneringen houden als hij zoveel had om op terug te kijken? Julliette twijfelde erover. 'Tuurlijk, al zeg ik dat het niet altijd honderd procent klopt omdat je in je toekomst vele keuzes maakt die het kunnen veranderen.' legde hij uit en keek even verlangend naar de lucht. Julliette knikte zacht. Dus hij kon haar toekomst zien. Misschien kon ze hem vragen, vragen of de toekomst beter zou worden. Bijna waren de woorden over haar roze lippen geslopen, tot ze zich bedacht. Nee, de toekomst moest een mysterie blijven, daarom was het ook de toekomst. 'Zullen we nou vliegen? mijn vleugels beginnen te jeuken.' Zegt hij grinnikend en kijkt haar afwachtend aan. Julliettes blik bleef op hem hangen. Hij was al adembenemend en intrigerend geweest zonder zijn vleugels, maar nu met zijn sneeuwwitte vleugels die achter hem op doemden? Was hij gewoon te mooi en krachtig om echt te zijn. HEt duurde even voor zijn vraag tot haar doordrong. Haar lichaam had de behoefte eerder begrepen dan haar geest. Haar vleugels hadden zich ontvouwt. Sneeuwwit als haar haar, krachtig maar sierlijk, als zij zelf. "Dat lijkt me een voortreffelijk plan. " Sprak ze met een kleine glimlach voor ze zich van de grond losmaakte en de hoogte inschoot. Julliette was dol op vliegen, ze deed haast niets liever, dat zag je ook, ze straalde ze was anders dan op de grond. meer vrij, ze leek niet meer zo emotieloos hier in de lucht was Julliette in staat om blijdschap en vreugde te tonen, alleen had ze dat zelf niet door.

Haar engelen gezichtje kwam hem zo bekend voor, maar waar, daar kon hij gewoon niet achterkomen, ze leek op iemand die hij in zijn vorige leven van kende. Het duurde lang voor Julliette antwoord gaf op zijn plagerige toon toenhij vertelde dat zijn vleugels jeukten en niet konden wachten om te vliegen. Het duurde lang voor ze een antwoord gaf maar ondertussen zag hij hoe ze hem bekeek en voelde hij zich genegeerd. Natuurlijk werd hij wel vaker bekeken door andere jonge schone wezens, maar zijn broer maakte er gebruik van terwijl Cathal eerder met hun alleen maar sprak en zo nu en dan even hun leerde kaarten. Toen Julliette eindelijk doordrong over wat hij vroeg, zag hij hoe haar prachtige witte vleugels weer naar buiten kwamen en ze de lucht in vloog. Zijn vleugels begonnen te klappen en al gauw was ie zelf ook het lucht in, hij bekeek met plezier hoe de emotieloze Jul plotseling veranderde in een vrij engel die plezier had in haar leven. Hij vloog tegen over haar en liet zijn ogen Julliette goed bekijken. 'weetje, die vrolijke lach staat je een stuk beter!' Zei hij lachend voor hij omhoog vloog en even met zijn puntje van zijn vleugel haar hoofd aanraakte.

Het was vervelend erg vervelend om geplaagd te worden door een knagend gevoel van herkenning maar toch niet de juiste herinnering te kunnen vinden om dat gevoel te bevredigen. Ze wilde het wel loslaten, maar dat kon ze niet ze moest erachter komen of ze hem al eens gezien had, of hij echt een deel had uitgemaakt van haar lange leven. Zijn vraag was niet tot haar doorgedrongen, pas minuten later reageerde ze. Julliette was wijs en vredelievend maar soms ook best verstrooid, over de eeuwen heen had ze al veel pijn en verdriet gekend maar dat liet ze nooit zien, Julliette moest sterk zijn, hoopvol want hoop was een van de krachtigste wapens die er bestonden. Met een knikje steeg ze op, liet ze haar aardse ketens op de grond liggen. In de lucht was ze weer die jonge onbezonnen engel, een engel die niet een heel volk moest beschermen een engel die vrij was een engel die de verwoesting van de wereld onder haar nog niet aanschouwd had. Hij vloog tegen over haar en liet zijn ogen Julliette goed bekijken. 'weetje, die vrolijke lach staat je een stuk beter!' Zei hij lachend voor hij omhoog vloog en even met zijn puntje van zijn vleugel haar hoofd aanraakte. Ze keek hem aan en glimlachte zacht. "Dankje Cathal." Zei ze lachend voor ze hoger vloog, recht voor hem. "De lucht is rustgevend, het helpt me ontspannen, laat me wegvoeren naar betere tijden." Sprak ze met een mijmerende glimlach voor ze een krachtige slag met haar vleugels gaf en zo een hele windvlaag in Cathals gezicht blies. Grinnikend draaide ze zich van hem weg en versnelde haar tempo.

Hoezo had hij toch het gevoel als of hij dit engel al van af het begin kende? Het gevoel bleef bij hem knagen, maar Jace was zijn grote broer die voor hem had gezorgd toen ie gevallen was en hem zijn herinneringen terug gegeven...maar kon het zijn dat zijn grote broer iets terug gehouden had? Hoewel hij hem honderd procent vertrouwde, zat het hem dwars dat ie iets achter zich had kunnen houden.Cathal keek lachend naar Julliette die net een jonge engel leek nu ze zo vrolijk was. Die zachte glimlach waar ze hem aankeek was gewoon weg prachtig! "Dankje Cathal." Zei ze lachend voor ze hoger vloog, recht voor hem. "De lucht is rustgevend, het helpt me ontspannen, laat me wegvoeren naar betere tijden." Sprak ze met een mijmerende glimlach Door die windvlaag blies ze zijn witte haar naar achter en hij grijnste breed, zijn vleugels klapte krachtig terwijl hij achter haar aanvloog. Cathal stak zijn hand uit en greep haar enkel om haar naar zich toe te trekken. Hij sloeg zijn armen op een of ander manier automatisch om haar middel 'ooit gedanst in de lucht?' vroeg hij plagend en wachte af.

Julliettes liefde voor de lucht was lastig te verklaren. Voor zover ze zich kon herinneren had ze al een liefde voor de lucht gehad. Hoog boven de wolken zweven was een van de mooiste en bevredigste dingen die Julliette zich kon inbeelden. Hoe vaak had Julliette haar toevlucht wel al niet in de lucht gezocht. Hoe vaak hadden de wolken haar wel geen raad gegeven. Voor een moment sloot ze haar ijsblauwe ogen. Ademde ze diep in. Hierboven was alles veel serener en zuiverder. Misschien hield ze daarom wel zo van vliegen, de lucht leek op hun wezen. Het was kalm stil, waakte over de aarde onder zich. Maar kon ook genadeloos toeslaan met de donkerste wolken, de ergste blikseminslagen, de woestste orkanen.
Julliette ahd niet door dat ze aan het glimlachen was. Tot ze er op gewezen werd. Julliette vond het niet erg, ze was blij dat ze met deze engel kon gaan vliegen. Misschien was steeds alleen zijn toch niet zo goed als ze dacht. Misschien moest ze vaker onder het volk komen, misschien moest ze vaker banden proberen aan te gaan. Plagend wapperde ze met haar vleugels wind in zijn gezicht alvores ze haar tempo opdreef. Haar witte vleugels waren sierlijk en prachtig maar zeker niet te onderschatten. Ze waren krachtiger dan ze leken.
Lang behield ze haar voorsprong niet, haar enkel werd vastgegrepen, met een zwakke gil van verbazing belandde ze in zijn armen. Met grote ogen keek Julliette de engel aan. 'ooit gedanst in de lucht?' vroeg hij plagend en wachtte af. Julliette kon niets zeggen, ze staarde in zijn prachtige vertrouwde ogen. Had ze ooit al gedanst in de lucht? Een herinnering flitste door haar heen.
Een jonge Julliette, een kleine Julliette voor wie de wereld nog een onbekend iets was. Huilend om een bloem die zijn levenslicht verloren had. Een tikje op haar schouder, een meelevende blik, een vriendelijke lach. Witte haren, blauwe ogen. Een oudere jongen die een hand naar haar uitstak. De jonge Julliette liet zich meevoeren naar de rand van een grote pluizige wolk. Ze was bang, bang om de vleugels die ze had gekregen te gebruiken. Maar de jongen bleef haar aanmoedigen, vertelde haar dat ze het wel kon. Langzaam ging ze van de wolk af. Ze bleef in de lucht, maar viel al gauw. De engel greep haar beet, hield het trillende meisje vast. Ze was dapper geweest, fluisterde hij voor hij haar voeten op de zijne plaatste en rondjes begon te vliegen als een dans.
Ja, ze had ooit gedanst met een engel die slechts vagelijk in haar geheugen zat. Zacht knikte ze. “Ooit in een ver verleden, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het nog kan” Wist ze er lichtelijk beschaamd uit te brengen.

Het leek als of ze perfect in zijn armen paste, het leek als of hij haar ooit eerder zo had vastgehouden. In zijn vorige leven. Toen hij nog geen gok verslaafde was en soms zo nu en dan plotseling een kaart liet verschijnen om te winnen. Hoewel Cathal niet veel meer van zijn vorige leven weet, hij kon zich eigenlijk bijna niks herinneren er van. Misschien zou ooit iemand hem helpen om zijn herrinneringen terug te krijgen en te zien hoe ze samen met zijn broer Jace hadden leren vliegen en hoe ze kattenkwaad uithaalde samen. Cathal bleef in de hemel blauwe ogen kijken van Julliette terwijl die vroeg of ze ooit had gedanst in de lucht. Hij zag dat haar ogen even wazig waren als of ze iets terug zag. Hij had het wel vaker gezien dat engelen zulke ogen kregen als ze een herinnering zagen. Tot nu toe had hij soms iets heel kleins opgevangen uit zijn verleden maar dat was het ook, nooit grote herinneringen. Zacht knikte ze. “Ooit in een ver verleden, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het nog kan” Wist ze er lichtelijk beschaamd uit te brengen. Een vrolijke lach kwam uit zijn mond tevoorschijn en hij keek haar nog steeds aan 'geen zorgen, ik heb er wel een klein beetje ervaring mee.' Zei hij plagend terwijl hij haar iets optilde en haar voeten op die van hem zette. Zijn vleugels begonnen rustig te klappen, Hij liet hun een langzame rondje draaien terwijl hij de leider rustig vast hield maar ergens ook beschermend zodat ze toch niet perongeluk afviel ofzo. 'Ontspan je en geniet er van.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor en streelde met zijn hand wat plukjes uit haar gezicht.

Zijn armen voelde vertrouwt, misschien zelfs iets te vertrouwt. Iets in Julliette knaagde, alsof ze dit werkelijk al eens had meegemaakt. Was dat werkelijk het geval? Nee nee het was onmogelijk de enige keer dat ze in iemands armen had gelegen was ze zelf nog jong geweest, hij kon het neit zijn, hij was te jong. Ja hij leek gewoon op iemand uit haar verleden. Ja, dat was alles, niets meer. Een vrolijke lach kwam uit zijn mond tevoorschijn en hij keek haar nog steeds aan 'geen zorgen, ik heb er wel een klein beetje ervaring mee.' Zei hij plagend terwijl hij haar iets optilde en haar voeten op die van hem zette. Julliette had momenteel echt een deja vu gevoel. Alleen was ze ditmaal groter, niet heel veel groter want met haar tengere bouw was ze niet echt een reus te noemen. Een lichte blos had zich op haar wangen gevormd, ze voelde zich echt weer dat kleine meisje van eeuwen geleden. Automatisch trokken haar vleugels zich compleet in waardoor ze hem wel moest vasthouden. Niet dat ze dat erg vond, Julliette had ontdekt dat ze graag in de buurt van deze engel was vreemd genoeg deed hij haar aan thuis denken aan een leven zonder zorgen. Haar hoofd leunde half op zijn schouder en half op zijn borst. haar ogen waren gesloten, haar spieren ontspande zich. Die langzame bewegingen die hij maakte waren rustgevend, ontspannend. Haar hoofd werd even helemaal leeg. Ja even was Julliette compleet rustig, een glimlach wilde niet van ahar gezicht, haar zachte handen hielden hem stevig vast.

natuurlijk duurde dat moment van rust niet eeuwig. Met een ruk schoot ze weer naar de werkelijkheid. maakte ze zich van hem los, haar vleugels waren zo snel als ze verdwenen waren weer omhoog geschoten. haar ogen keken hem geschrokken aan. "Wat zijn we aan het doen?" Het was meer een retorische vraag, ze verwachtte niet echt een antwoord. Waar was ze mee bezig? Ze kon toch niet zomaar tegen een man gaan aan leunen die ze net ontmoet had? Nee dat kon echt neit, ze moest scherp blijven, voor haar volk zorgen. En hij, deze engel wist neit eens wie ze was. God. Wat had ze gedaan? Tyrion zou teleurgesteld zijn, hij rekende op haar, ze kon hem niet in de steek laten, ze moest voor vrede zorgen, zorgen dat hij gelukkig was, ja, ja dat moest. Ze bleef nog even naar Cathal staren. Waarom? waarom was deze engel, dit wezen zo anders dan de anderen? Waarom wilde ze graag bij hem zijn? Waarom had ze een ander gevoel bij hem dan bij andere engelen? Hij was neit bijzonder. Toch? Julliette raakte overstuur, in de war. Ze wist niet wat ze meost doen, ze wist niet hoe ze de emoties die door haar heen gingen moest beschrijven. Hoe ze er mee om moest gaan. Haar gezicht werd bedrukt, haar vleugels begonnen steeds krampachtiger te slaan.

Cathal zag hoe haar vleugels zich introkken en hij glimlachte zachtjes terwijl hij haar nog wat beter vasthield, hoewel ze wel een leider was kon het hem even niet schelen. Ze leek eerder nu een jonge engel en hoe toen hij haar hoofd tegen zijn borst voelde voelde het goed...heel goed zelfs..Het leifst wou hij even de tijd stilzetten. Maar jammer genoeg kon hij dat niet en lag het niet in zijn macht. Hij kon dit tijd even niet nog een paar minuten stil zetten en haar de rust geven die ze nodig had. Het was vast niet makkelijk om een leider te zijn. Maar het tijd duurde niet lang, want plotseling maakte zij zich van hem los en hij keek haar kalm aan terwijl hij zijn handen liet zakken. Hij keek in haar geschrokken ogen aan, "Wat zijn we aan het doen?" Het was meer een retorische vraag, Cathal bleef zwijgen terwijl hij wachten tot ze rustig zou worden. Hij zag hoe haar gezicht langzaam aan veranderde, hij zag het ook aan haar vleugels en voor het te laat was vloog hij iets naar haar toe en pakte haar vast 'Rustig maar Julliette, Ik wou gewoon dat jij even rust had in je kop, probeer rustig adem te halen.' Zei hij zachtjes en gerustellend. Hij wou gewoon dat ze even rust had. Hij bleef haar strak aankijken met zijn blauwe ogen.

Het voelde vredig zo vredig in zijn armen. Ze wilde hier voor altijd blijven, ja die gedachte schoot door haar hoofd. Helaas bleven die gedachtes niet lang. Natuurlijk bleven ze niet lang. Dat kon ze zichzelf toch niet toestaan? Het land verkeerde in oorlog, haar volk had haar nodig, Tyrion had haar nodig ze kon zichzelf geen rust gunnen zeker niet in de armen van een andere man. Julliette maakte zich los van de heerlijke verboden dans. ij kwam al gauw dichterbij nam haar opnieuw vast.  'Rustig maar Julliette, Ik wou gewoon dat jij even rust had in je kop, probeer rustig adem te halen.' Zei hij zachtjes en gerustellend. Ze schudde zacht haar hoofd. "Ik...Ik kan niet rusten hij rekent op mij, ik moet me voor honderd procent geven, als er iets met hem gebeurd dan dan....zijn we allemaal verloren." Ze wilde zeggen dat zij eraan kapot zou gaan, maar ze kon niet ze mocht neit ze kon onmogelijk voor haar liefde uitkomen, het was zinloos en idioot. Ze moest de leifde wegstoppen, haar geliefde Tyrion had al genoeg aan zijn hoofd. ze plaatste haar handen op dezijne keek hem recht aan. "Laat me los Cathal." Sprak ze op een zachte toon. Haar blik smeekte eht bijna. Ookal was hij nog zo vertrouwd, voelde ze zich zo kalm bij hem, ze kon onmogelijk in zijn armen blijven.

Ze schudde zacht haar hoofd. "Ik...Ik kan niet rusten hij rekent op mij, ik moet me voor honderd procent geven, als er iets met hem gebeurd dan dan....zijn we allemaal verloren." Plotseling voelde hij zich terug getrokken, hij voelde hoe hij werd terug gezogen in de verleden, hij herinnerde zich een jong meisje, alles om hun heen was wit en helder, de rust was heerlijk en kalm, Hij was jong maar niet super jong, hij leefde al een paar eeuwen en hij hield een jonge brunet engel met zijn handen bij haar schouders 'Luister goed Diana, De heer vraagt je niet veel, hij wil alleen maar dat jij vrede brengt net als alle engelen, wij zijn geschapen om voor hem te dienen en voor de mensen beneden... Maar hij wil ook dat jij wat rust neemt, daarom heeft hij mij naar jou toegestuurd.' Zei hij zachtjes...Cathal hapte naar adem en kwam weer terug in de realiteit. In zijn herinneringen was hij jong, maar niet zo jong zo als hij hoorde te zijn, ergens voelde hij zich verward en gedesoriënteerd..maar hij wist tenminste zeker wat ie moest zeggen. 'Luister Julliette, natuurlijk rekent hij op jou, maar ik weet bijna zeker dat hij wil dat je zo nu en dan uitrust, als je niet genoeg rust in je hoofd hebt kun je Tyrion ook niet dienen. ' Zei hij zacht en gerustellend. . "Laat me los Cathal." Sprak ze op een zachte toon. Cathal wou nee zeggen maar toen hij haar blik zag liet hij haar meteen los, tegen zo een blik kon je toch geen nee zeggen?