Returning home

Aylan &nd his horse

Een angstaanjagende donkere lucht. Een stevige wind en in de verte klonk onheilspellend gerommel. Zelfs het eens vredige gebied van de Engelen leek nu kwaadaardig, iets waar je liever voor omdraaide dan er doorheen reed. Echter had Aylan nu geen andere keuze. Zijn “missie” hadden voor problemen gezorgd. Zo ook dat hij niet  de gewone weg terug kon nemen naar zijn eigen gebied. Met een grote omweg moest hij thuis zien te komen. En aangezien hij geen zin had die afstand te lopen, had hij een paard gejat. Het was geen normaal boeren paard, maar een rasvol beest. Aylan dacht dat het een paard was van een rijke stinkerd, die voor eenmaal eens naar een herberg wou gaan  om te zuipen. Jammer genoeg voor hen had het stalknechtje niet goed opgelet en was hij er met het paard vandoor gegaan.
Een harde windvlaag deed de gitzwarte mantel omhoog waaien, trok de kap ietsjes naar achteren zodat een klein deel van Aylan’s ogen zichtbaar werd. De rest van zijn gezicht was bedekt onder een zwarte doek. Het was immers niet de bedoeling dat men hem in één opslag zou herkennen. Zeker niet op vijandelijk gebied. Goed, persoonlijk had hij niets tegen de engelen, maar hij werd gedwonen dat wél te hebben. Puur alleen omdat hij een “volgeling” was van Shanaris. Die gedachten maakten hem pissig. En alsof de natuur zijn gevoelens lezen kon, barstte de hel los. Een flits verscheen aan de duistere hemel, gevolgd door een harde knal. Regendruppels kwamen neer, steeds harder en harder, waardoor al gauw zijn mantel doorweekt was. Aylan trok de kap verder over zijn hoofd heen, terwijl zijn andere hand het onrustige paard tussen de bomen door leidde. Schuilen zou geen zin hebben. Die flitsen maakten het te gevaarlijk onder een boom te blijven staan. De enigste manier was doorrijden, in een rap tempo, zodat hij sneller terug was.  Dat zijn paard de juiste verzorging kon krijgen en hij eindelijk eens een fatsoenlijke maaltijd naar binnen kon werken.
Steeds meer flitsen schoten door de lucht, bladeren werden ruw van de takken gerukt door de wind. Naarmate de tijd verstreek werd het weer er niet beter op, dus spoorde Aylan het baast aan in een actieve draf. Zigzaggend tussen de bomen door, een heel stuk van het pad af en er dan weer op. Waar leidde dit heen? Was het wel de goede kant op? Hij begon te twijfelen aan zijn oriëntatie. Dit gebied, dat hem eens bekend was, was nu één groot doolhof. Zoekend keek Aylan rond, hopend iets te zien wat hem bekend voor zou komen.  Nee, er was geen tijd voor om rond te kijken. Gewoon doorrijden, dit weer was te gevaarlijk om te twijfelen. Zonder enige aarzeling gaf hij een schop in de flanken van het paard, wat direct reageerde en aanschoot in de galop. Minuten lang reed hij door, nog altijd het pad volgend. Tot hij de omgeving zag veranderen. Het werd opener, de paden werden breder. En toen… Toen ging zijn paard vol in de ankers. Zo plotseling dat Aylan om de hals hing, half uit het zadel. Vloekend duwde hij zich terug het zadel in en de oorzak zag van de plotselinge stop. Een helder meer, dat elke licht flits in de lucht weerspiegelde. Maar dit kende hij wel! The Bright More. Dus hij ging wel de goeie kant op. Een tevreden grijns sierde zijn mond, al was dat niet te zien. Aylan wou de teugels weer goed oppakken, om verder te rijden, maar stopte zijn handeling. Naast dit onprettige weer was hier nog iets… Iemand wellicht. Tenminste, dat was hoe het voelde. Hij keek achterom, naar het pad waar hij zonet vandaan kwam. Afwachtend tot hij iets zou zien.



|| Open for everybody :B

Een lange cape verstopte haar gezicht en haar lichaam. De cape was donker groen met zwarte plekken soms zodat je haar in het bos nauwelijks zou kunnen zien. Haar rode lokken waren in een start gebonden zodat ze haar niet in de weg zouden zitten. Selena wierp haar blik op de hemel en zag hoe de donkere wolken zich verspreiden. Er hing een duistere sfeer en hoewel het bos regen goed kon gebruiken zat het Selena toch niet echt lekker. Er was iets mis. Ze kon het voelen met haar puntjes van haar haar. Een boze stem bracht Selena weer terug in de werkelijkheid 'Moesten we zo nodig naar buiten? Het gaat onweren!' Zei een brommerig stem en Selena keek naar een kattenkop die uit de cape stak. 'Ik had je nog gezegd dat je beter thuis kon blijven Roze...' Zei Selena kalmpjes en hoorde haar kat grommen 'ja, ja en dan al het lol missen?' Selena grinnikte en liep gauw verder 'maar anders zat je nu droog bij de kacheltje.' Was haar antwoord en Selena hoorde wat brommerige woorden maar gaf daar verder geen aandacht aan. Met kalme en beheerste stappen liep Sel het berg op, ze moest even naar the bright more. Dit soort weer zou misschien gevaarlijk zijn voor een wezen maar Selena voelde zich op een of ander manier veilig, het gaf haar een goed gevoel dat er weer water kwam en ze wou toch even de geest van water bedanken al was dit een gestoorde tijdpunt. Selena liep het pad op richting het meer maar ze stopte toen ze iets voelde. Selena beet twijfelend op haar onderlip en liep al gauw verder, ze moest zich niet zo aanstellen, diegene die ze voelde was hier de indringer niet zij, hij hoorde hier niet en daar was de natuur helemaal mee eens want de hemel werd nog duisterder en werd soms verlicht door lichtflitsen. De regendruppels kwamen op haar cape en gleden van haar cape af. De wind werd steviger maar Selena bleef voor uit lopen zonder te stoppen. Steeds als ze dichterbij kwam, voelde ze zijn energie nog beter en haalde diep beverig adem als ze uiteindelijk bij het meer aankwam. Daar, aan de andere kant van het meer zag ze een zwarte paard met een bereider er op, hoewel ze het gezicht niet kon zien, kon ze zijn energie voelen. Haar lente groene ogen keken strak voor zich uit naar de bereider en ze voelde Roze in haar handen onrustig bewoog. Ze haalde diep adem en keek even in het donkere meer dat nu zo onvoorspelbaar uitzag. Snel stak Roze haar kop je er uit en bekeek de ruiter 'O nee, niet hij weer..' Mompelde ze en verstopte haar hoofdje weer waar het droog en warm was. 'Zo zien we elkaar weer Aylan Korusaki.' Zei ze luid om boven geonweer te komen, maar tegelijk ook kalm.

Daar kwam iemand aan, gehuld in een cape. Tsja, het was ook niet zo gek om in dit weer met een cape rond te lopen. Zonder bestond de kans dat je een kou kon vatten en van alle ziektes vond Aylan verkoudheid nog het vervelendst. De hele tijd dat genies en gesnotter, de opvliegers of de momenten dat je het ineens ijskoud had. Niet dat hij vaak ziek was, maar die paar keer dat hij ziek was geweest, had hij geen tijd gehad uit te zieken. Dat had zijn vader nooit toegestaan. Het was door gaan, vallen en opstaan, geen tijd voor pauzes. De wereld wacht niet op jou, Aylan. Daarom moet jij doorgaan. Blijf ze een stap voor, waren de woorden geweest die hem toegesproken werden. Hij kon niet ontkennen dat het fout was. Er zat een kern van waarheid in. Echter was het moeilijk de rest voor te blijven. De wezens leerden snel, maakten sneller keuzes en om eerlijk te zijn, wachtte Aylan nu alleen maar af. Had hij zich afgezonderd van de buitenwereld en liet elk nieuws rustig doordringen. Pas dan zou hij overwegen actie te ondernemen. Ook zou hij de heksen de komende weken met rust laten, zou hij iedere Magiër laten weten niets te gaan uitspoken. Voor diegenen die het wel zouden doen zou een zware straf te wachten staan. Het volk moest niet roet in het eten gaan gooien.
Stilletjes had Aylan naar de gedaante gekeken. Maar zodra hij het kattenhoofd uit de cape zag steken, had hij direct door met wie hij te maken had. Selena… Wat moest zij nou hier? Juist nú, wanneer dit klote weer er was? In een soepele beweging gooide hij zijn rechter been over de hals van het paard, deed hij de beugel van de linker uit en sprong uit het zadel. Eén hand hielden de lederen teugels vast, zodat het beest niet weg kon lopen. Aylan had weinig zin om zelf dat hele stuk te lopen en vliegen was nu geen optie met die onweer. 'Zo zien we elkaar weer Aylan Korusaki.' Met zijn vrije hand trok hij het doek voor zijn mond weg. Praten met dit weer was al moeilijk genoeg, en al helemaal als er nog wat voor zat. ’Ja…’ sprak Aylan. ’Wat een aangename verrassing.’ Onrustig brieste het paard, waarna een harde donderslag klonk. ’Heb jij om dit weer gevraagd?’ Zijn vrije hand gleed geruststellend over de natte hals van het paard. Langzaam gleed zijn blik van de hals naar Selena. ’Wat doe jij hier op dit tijdstip? Heb je niks nuttigs te doen?’

Selena was blij dat haar cape goed tegen regen kon want anders was ze nu zeik, en zeik nat en Roze daarbij ook. En je wou Roze niet bij je hebben als ze doorweekt was, dan kon je beter achter een boom gaan schuilen of snel, heel snel gaan rennen voor de haar doel wordt. Selena haalde rustig adem, en keek strak voor zich uit naar de berijder. Als ze nu zo in het donker er naar keek leek het haar een prachtige gezonde beest. Selena voelde hoe iemand even bibberde. Wat was ze blij dat ze warme kleding had aangetrokken want ziek worden, daar had ze weinig zin in, al zou ze wel warm thee thuis drinken als ze eindelijk thuis zou zijn. Selena keek kalm naar voren en haar houding was ook kalm. Selena zag hoe Aylan van zijn paard afsteeg en daarna zijn paard vast pakte. Selena kon even niet laten om te glimlachen, ze voelde hoe haar hart een ritme sneller even sloeg, Ze schudde even haar hoofd, wat was er toch met haar aan de hand? Waarom reageerde ze zo erg op hem? ’Ja…’ sprak Aylan. ’Wat een aangename verrassing.’ Selena knikte alleen maar, Echt op haar stem vertrouwde ze niet want ze voelde een stel klauwen in haar armen boven toen er een donderslag kwam. ’Heb jij om dit weer gevraagd?’ Selena keek lang naar Aylan 'Nee, dit is van moedernatuur zelf, al doet het mijn bos goed.' Zei ze kalm maar luid, Gelukkig had Roze haar losgelaten en Selena kriebelde haar even onder haar cape zodat haar poes zich ontspande. ’Wat doe jij hier op dit tijdstip? Heb je niks nuttigs te doen?’ Selena glimlachte lichtjes, tja had zij iets nuttigs thuis te doen? Niet dat ze het wist, de meeste zouden nu thuis zitten of bij elkaar in groepjes verhalen vertellen maar daar had Selena vandaag geen zin in gehad, plus de watergeest bedanken voor de storm was minste wat ze kon doen na het droge weer. 'Ik heb zo mijn dingen te doen hier, een ander vraag is, waarom een Magiër op de heilige grond van de engelen staat?' Nee er klonk geen vijandelijkheid in haar stem, niet op het gebied van de engelen, ze kon het niet doen voor Julliette al zou die helemaal doordraaien als ze wist dat ze hier tegenover haar vijand stond.

Vanonder zijn kap keek hij Selena aan. Neutraal, geen bepaalde emotie showend. Dat was "verboden". De enige emoties die hij voor de heksen, en in dit geval voor Selena mocht hebben was pure haat. Een woede die hem zo ver moest drijven om hen te vermoorden. Alles te vernietigen wat maar met heksen te maken had. Het was een Magiërs regel nummer één. Echter had Aylan dat niet... In een zekere zin. Bij de ene heks wou hij haar ogen uitsteken en elk ledemaat los hakken, maar bij deze leidster was dat compleet omgedraaid. Als het tot een gevecht zou uitdraaien, zou hij de wil niet eens hebben zijn zwaard te trekken. En nu hij niemand had die hem commando's gaf, was dat ook niet nodig. Oké, er was één persoon en dat was Shanaris. Maar het zou nog lang duren voordat ze naar het strijdveld moesten. Hopelijk. 'Nee, dit is van moedernatuur zelf, al doet het mijn bos goed.' Ach ja, dat kon. Aylan had geen idee wat Selena nou precies in haar mars had. Wat ze wel en wat ze niet beheersen kon. Hij richtte zijn blik op de woedende lucht. 'Ik heb zo mijn dingen te doen hier, een ander vraag is, waarom een Magiër op de heilige grond van de engelen staat?' Die vraag had hij kunnen verwachten. En toch, ondanks dat het voor hand liggend was dat die vraag kwam, was Aylan er niet echt op voorbereid. Hij kon moeilijk vertellen dat hij een "tripje" had gemaakt en nu met een grote omweg terug naar z'n land moest. Koortsachtig dacht hij na, zoals hij altijd deed als hij wat probleempjes had. 'Ik moest met iemand praten,' beantwoordde hij haar vraag. 'En aangezien die persoon op dit land woont, moest ik deze kant wel op.' Wat een rot smoes. Aylan moest niks van Engelen hebben. Ze waren volledig bestemd voor de Demonen. 'Is dat dan een probleem, Selena?' Zijn bruine ogen richtten zich op die van haar. Ze had niet geklonken alsof het een probleem was, er had geen dreigende toon in haar stem gezeten. Onrustig begon het paard te trekken, te snuiven en te schrapen met zijn voorhoef. Of er was hier iets mis... Of het was het weer dat dit paard zo onrustig maakte.

Het weer was woest, heel erg woest, het leek als of het er ergens niet mee eens was. Het kon van alles wezen waarom het weer zo woest. Selena sloot kort haar ogen en ademde diep uit, Even verdween al het geluid en ze voelde verschillende prikkels om haar heen. Als je de sterke prikkel van Aylan niet meetelde was het verder om haar heen rustig, geen vijanden te bekennen. Ze opende haar lente groene ogen weer en keek Aylan aan, nog steeds wachtend op zijn antwoord over wat hij hier op het heilige grond deed. 'Ik moest met iemand praten,' beantwoordde hij haar vraag. 'En aangezien die persoon op dit land woont, moest ik deze kant wel op.' Ze trok haar wenkbrauw op, okee dat was echt de slechtste smoes. Ze geloofde hem niet, 'Is dat dan een probleem, Selena?' Zijn bruine ogen richtten zich op die van haar. Selena keek hem kalm aan 'Ik heb er niet echt probleem mee maar alleen dat een Shanaris volgeling op de heiligste grond van Tyrion.' Zei ze kalmpjes en likte even haar lippen. Wat zou de echte reden zijn van zijn bezoek hier? Selena werd afgeleid door dat het paard heel erg onrustig werd, snel dacht ze na en begon een spreuk zachtjes te mompelen. Ze werd omringd door wit gloed en stapte op het water en liep naar Aylan. Het water nam wat van haar energie af en toen ze eindelijk het land bereikte voelde ze zich ietsjes moe. Maar ze liet het niet zien, ze wou de magiër haar zwakte niet laten zien. Ze raakte voorzichtig de voorhoofd van het paard en mompelde wat geruststellende woordjes. Haar vingers gaven heel zwak wit licht en ze merkte hoe het beestje rustiger werd.

'Ik heb er niet echt probleem mee maar alleen dat een Shanaris volgeling op de heiligste grond van Tyrion.' Vermoeid zuchtte Aylan. Al dat gezeik ook. Die loopt op dat grond, boohoo, stel dat diegene wat flikt of wat heeft gezien wat die niet moet zien. Het eeuwig oude gezeur waar ze nog lang aan vast zouden zitten, totdat de beslissende strijd geweest zou zijn. Oké, Aylan moest wel zeggen dat hij buitenstaanders ook liever niet op zijn land had gewild, maar er was weinig aan te doen. De spanningen waren al hoog genoeg en als hij iemand van zijn land zou sturen, zou het kunnen dat er een gevecht ontstond. Men  oh men, gevecht hier. Strijd daar. Dit was een geweldig leven zeg. 'Nou wees maar gerust hoor. Ik kwam niet om herrie te schoppen of om iets te vernietigen. Noch hier iets belangrijks te zoeken. Dit was puur iets persoonlijks.' Wist hij veel wat er in haar gedachten om ging. Maar wat ze ook dacht, ze moest die gedachten verbannen. Want eerlijk waar, Aylan was hier niet om enige actie te ondernemen. Hij wou niet dat ze dacht dat hij met verkeerde dingen bezig was. En zo wou hij wel meer. Onmogelijke dingen. Of nou ja, ze leken onmogelijk, onhaalbaar. Mooie dromen, maar zo bedrieglijk. Dromen brachten je onzin bij, lieten  je in een waan dat je alles aankon. Dromen waren iets voor kinderen, om ze tijdelijk te beschermen tegen de keiharde realiteit. Een kind vanaf het begin z'n neus vol op de feiten drukken zou zorgen voor een groot zelfmoordgehalte. De halve wereld zou zichzelf van zijn leven beroven als ze al vanaf het begin van hun leven deze depressie moesten aanzien. Aylan hielt het paard zo goed mogelijk in bedwang terwijl hij toekeek hoe Selena over het water heen liep en hun kant op kwam. Wat moest ze? Waarom kwam ze zo dichtbij? Zijn handen omklemden de teugels alsof zijn leven er vanaf hing en keek toe hoe Selena de voorhoofd van het beest aanraakte. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen hij merkte dat het beest rustiger werd. Wonderbaarlijk. 'Zelfs als ik even denk dat ik weet wat je in je mars hebt, kom je met iets nieuws...' Zei Aylan zachtjes. 'Je verrast me keer op keer weer.'

Selena had niet echt iets tegen Aylan als ze gewoon helder bij haar hoofd was, hij had haar neit echt iets aangedaan ofzo. Hij had haar nooit bedreigd of aangevallen en het kwam vooral door haar vader dat ze de magiërs wel kon verdragen al was haar andere persoonlijkheid er helemaal niet mee eens, ze wou dan het liefst al die magiërs een kopje kleiner maken maar dat ging dus mooi niet gebeuren zolang ze zich kan beheersen. 'Nou wees maar gerust hoor. Ik kwam niet om herrie te schoppen of om iets te vernietigen. Noch hier iets belangrijks te zoeken. Dit was puur iets persoonlijks.' Selena haalde haar schouders op, kom op zeg, als of ze daar aan dacht. Ze had wel betere dingen waar ze aan moest denken dan aan Aylan die iets op de engelen gebied zou vernietigen. Toen Selena zag dat de paard van hem echt onrustig werd, haalde ze diep adem en prevelde een spreuk voor zich uit en stapte op het water. Met wit nevel om haar benen heen liep ze naar de overkant. Selena voelde zich een stuk lichter toen ze eindelijk op vast grond kwam te staan, water nam haar krachten af, maar dat zou ze natuurlijk niet laten zien. Kalm raakte ze de voorhoofd van het paard aan en voelde hoe rustgevend energie uit haar vingers het beest in stroomde. 'Zelfs als ik even denk dat ik weet wat je in je mars hebt, kom je met iets nieuws...' Zei Aylan zachtjes. 'Je verrast me keer op keer weer.' Een blos kwam op haar wangen terecht en Selena was blij dat het donker en dat het regende zodat hij het niet zou zien. Onrustig bewoog Roze in haar ene arm en miauwde klagend, snel stopte Sel haar andere hand onder haar cape en ondersteunde haar poes, het was toch ook zo een brompot. 'Tja...ik zit nog vol verassingen. ' Haar stem klonk tot haar ergernis verleidelijk en haar ogen twinkelde ook uitdagend, hoezo kon ze zich nou niet beheersen?!

Waarom zei hij dat nou? Ze was verdomme een vijand! En toch, ondanks dat, kon hij gewoon niet gemeen tegen haar zijn. De donkere wolk die hij had opgebouwd waaide weg wanneer hij bij haar was. Haar energie werkte als de zon en de wind. Bij aankomst zette de wind aan, waardoor de wolk wegdreef en dan.. Dan breekt haar zon door. Toch wou Aylan zich nog niet aan dat prettige gevoel over geven. Zij gehoorzaamde Tyrion. Hij Shanaris. Zij wilde vrede. Hij wilde "oorlog". Voor hem was dat "oorlog" gedeelte, maar een kleine detail. Het ging hem meer om de ruimte die ze zouden krijgen. Wellicht dat dan minder wezens op zijn grond kwam. Dat de magiërs op zichzelf konden richtten in plaats van zich telkens zorgen te maken over het gespuis dat op zijn land zou lopen. De rest kon hem allemaal de pot op. Hij wou het beste voor zijn volk. Niet voor Shanaris, de vampiers of de demonen. Voor hen enkel. 'Tja...ik zit nog vol verassingen. ' Verrast keek Aylan Selena's kant op. Zo'n antwoord had hij niet terug verwacht en zeker niet op die manier. Zie! Weer een verrassing! Zachtjes lachte hij. Niet uitlacherig bedoelt. 'Oh is dat zo?' Langzaam boog hij naar haar toe. 'Ik hou van verrassingen,' fluisterde Aylan. Het was jammer dat ze beide hun kappen op hadden, zodat dat grotendeels hun gezicht bedekten. Graag had hij haar blik willen zien. Dan trekt hij zich weer terug. Natuurlijk hing het er wel vanaf wat voor verrassing. Een onaangename liet hij liever staan. Maar goed, wie had dat nou niet? Welke idioot zou kiezen voor dat wat niet leuk was?’Maar goed, hoe gaat het met je land en je volk?’ Vroeg hij toen. ’Daarmee bedoel ik eigenlijk of je nog enkel van mijn mannen hebt gezien?’ Zoals ze de laatste keer wilde, had hij zijn mannen terug geroepen. En aangezien hij nu een plan had, moesten de mannen zijn ordes wel gehoorzamen.

Haar hart hamerde als gek in haar borstkast en Selena was blij dat het onweerde want anders zou Aylan haar vast gehoord hebben. Hij was zo dicht bij haar in de buurt en hoewel ze naar deze kant was gekomen om zijn beest rustig te stellen, dan nog merkte ze dat ze via haar ooghoeken soms naar hem keek. Vreselijk! Die lach...Zijn lach was zo apart en toch zo leuk. 'Oh is dat zo?' Langzaam boog hij naar haar toe. 'Ik hou van verrassingen,' fluisterde Aylan. Selena merkte niet eens dat ze even haar adem inhield toen ie zo dicht bij was en ze keek met haar lente groene kijkers hem recht aan, al zou hij het niet echt zien door dat haar Cape er voor zat. Toen hij zich weer terug trok zuchten ze even onhoorbaar, wat was er toch verdikkeme met haar aan de hand? ’Maar goed, hoe gaat het met je land en je volk?’ Vroeg hij toen. ’Daarmee bedoel ik eigenlijk of je nog enkel van mijn mannen hebt gezien?’ Ohja, ze was een leider en had ene volk, ze was geen normaal wezen die geen plichten had en die gezellig met een vriend stond te babbelen. 'Goed, jou volk is niet meer gezien maar nu komen de andere schoften van de andere rassen naar ons toe.' Zegt ze mopperig en werpt even vluchtig een blik achter haar waar de bossen verder weg liggen 'Dat doet mijn bomen niet goed en mijn ras ook niet.' geërgerd begint ze onder haar cape Roze te kriebelen terwijl ze haar emotie's de baas probeert te blijven.

'Goed, jou volk is niet meer gezien maar nu komen de andere schoften van de andere rassen naar ons toe.' Dat antwoord stelde Aylan gerust. Wel ja, over zijn eigen volk dan. Het was een teken dat ze loyaal waren, en wisten hoe ze zijn bevelen moesten opvolgen. Prefect, dat wou hij ook graag zo houden, want zijn mannen straffen vond hij niet erg grappig. Zelf wist hij hoe pijnlijk, hoe vernederend, straffen konden wezen en aangezien hij een strenge opvoeding had gehad, moest hij z'n volk laten zien dat ze geen loopje met hem konden nemen. Enkel een paar mannen, die dicht bij hem stonden en tevens dus zijn vrienden waren, wisten de ware Aylan. Ze wisten zijn interesses, zijn hobby's waarmee hij zijn weinige vrije tijd opvulde en zijn echte kijk op de wereld. Want hijzelf was alles behalve zijn bloedeigen vader. Wat dat betreft had hij meer geërfd van zijn moeder, en daar was hij donders blij om. "De demonen en vampiers?" Ergens had hij ook niet anders van die wezens verwacht. Soms leek het alsof ze geen 'stop' kende, gingen ze maar door tot hun eigen dood volgde. 'Dat doet mijn bomen niet goed en mijn ras ook niet.' Aylan keek Selena aan, was een poosje stil. Het was jammer dat het zo donker was, dat de regen het haast onmogelijk maakte haar mooie gezicht eens weer te zien. Vreemd klonk het misschien, maar op sommige momenten miste hij Selena. Wat ze vroeger allemaal wel niet gedaan hadden, stond in zijn geheugen geschrift. Zoals hun dans. Hij wenste weer eens met haar te dansen, of een middag met elkaar door te brengen zonder enige zorgen. 'Je vind er vast wel wat op... Ongetwijfeld.' Waarom zei hij dat nou eigenlijk? Vampiers en Demonen hoorden bij hem, ze waren vurig opzoek naar de steen van Tyrion. En dat dachten ze schijnbaar te kunnen vinden op Selena's stuk land. 'Of je moet ze geven wat ze willen..'

Selena keek naar de donkere gedaante ongeveer waar Aylans hoofd zou moeten zitten, ze vond het vreselijk jammer dat ze zijn reactie's niet kon zien. Hoewel ze niet veel reactie verwacht, vooral omdat een leider nauwelijks zijn emotie's zou laten zien. Zelf liet ze ook niet snel haar emotie's zien maar bij Aylan kon ze moeilijk haar emotie's in bedwang houden, als ze vrolijk was kon ze het moeilijk verbergen bij hem. "De demonen en vampiers?" Selena snuift 'Demonen hebben hun lesje geleerd nu nog alleen maar Vampiers.' Zei ze kalm en keek hem recht aan. Terwijl ze zo naar zijn schaduw keek herinnerde ze zich hoe ze samen hadden gedanst in Marshland. Ze herinnerde zich weer hoe vrolijk ze toen was, tot alles duister werd en ze over genomen werd. Je vind er vast wel wat op... Ongetwijfeld.' Selena glimlachte zachtjes, het was echt aardig van hem dat hij zo dacht. 'Of je moet ze geven wat ze willen..' Natuurlijk wist ze meteen waar hij het overhad maar deed kalm en neit als of ze betrad 'ik zou geen idee hebben wat ze van mij zouden winnen of waarom ze überhaupt denken dat het bij mij ligt.' Zei ze kalm en keek om zich heen 'was je opweg terug? Anders kan ik je door mijn bos begeleiden...' Ze had geen idee waarom ze ht voorstelde maar het leek haar wel het handigst zodat niemand hun zou tegen houden.

'Demonen hebben hun lesje geleerd nu nog alleen maar Vampiers.' Aylan lachte zachtjes. Raven met zijn zooitje wezens weer natuurlijk. Die kerel leek ook nooit eens ergens aan op te geven. Nou ja, ergens vond Aylan het niet erg dat die vampier zo doorging. Straks vond Raven wel wat, wat van belang kon zijn, of misschien vond die gast eindelijk eens de dood. Het was niet zo dat hij zijn bondgenoot dood wenste, want dan zou er wellicht chaos ontstaan aan hun kant, maar hij vond wel dat Raven best eens een lesje kon leren. Het had nooit echt geklikt tussen Raven en hemzelf. Ze hadden verschillende kijk op dingen en dat botste vaak. 'ik zou geen idee hebben wat ze van mij zouden winnen of waarom ze überhaupt denken dat het bij mij ligt.' Klonk haar kalme stem. Aylan glimlachte. Slimme zet, Selena. Slimme zet. Zijn blik gleed naar de lucht, waar weer enkele flitsen te zien waren, al was het vanaf de buitenkant niet te zien dat hij die kant op keek. ’Ik denk omdat jullie beter weten om dingen te beschermen dan de Engelen en de Weerwolven, zonder er zelf bij te zijn dan.’ Een magisch schild, heen dat moeilijk doordringbaar was. Er zouden vast wel heksen erbij zitten die zoiets konden maken. 'was je opweg terug? Anders kan ik je door mijn bos begeleiden...' Dat voorstel verraste Aylan. Hem begeleiden, door haar bos? Het klonk niet verkeerd, want het betekende een veilige reis terug. ’Als het je niet teveel moeite is, en je er geen problemen mee krijgt doordat je je vijand door je bos heen leid, vind ik het prima.’ Hij wou haar niet met meer problemen opzadelen, dat wou hij haar besparen. Leider zijn was al moeilijk genoeg.

Goed, misschien was het niet zo handig om een leider nu te doden, vooral omdat er chaos zal ontstaan en ze veel meer problemen zouden krijgen, goed als zij dood ging zou er vast wel meteen een heks klaar staan om haar taak op zich te nemen maar dan zou de demonen leider ook dood gaan en daar was Selena nog niet zo zeker of het zo makkelijk zou zijn. ’Ik denk omdat jullie beter weten om dingen te beschermen dan de Engelen en de Weerwolven, zonder er zelf bij te zijn dan.’ Selena haalde haar schouders op 'De engelen kunnen ook aardig wat van het beschermen af.' Zei Selena kalmpjes. Toen ze voorstelde of ze hem zou begeleiden door haar bos, ze was verrast door deze voorstel, ze had het echt niet verwacht. Blijkbaar was hij ook verrast. ’Als het je niet teveel moeite is, en je er geen problemen mee krijgt doordat je je vijand door je bos heen leid, vind ik het prima.’ Selena glimlachte zachtjes 'Ik ben een leider en als het moet zal ik vijanden door mijn bos brengen zodat ze niet meer dan nodig te zien zouden krijgen, en plus je bent vast niet van plan om ons iets aan te doen. ' Zei Selena kalm en vloot hard op haar vingers.

'De engelen kunnen ook aardig wat van het beschermen af.' Misschien… Aylan had nooit wat met Engelen. Ze waren soft in zijn ogen, ookal wist hij dat sommigen van hen best kwaadaardig konden zijn –op hun eigen manier dan-. En daarin tegen herkende Aylan de kracht van de Heksen, hoe sterk ze precies waren en wat ze aan konden richten. God, wat was hij toch blij met de ervaring die hij daarin had. Wat dat betreft was hij erg blij geweest met zijn vader. De opvoeding was een hel geweest, alleen dat was hij hem altijd dankbaar geweest. Regelmatig waren ze het heksengebied binnen gegaan om simpelweg een potje te vechten. Van die gevechten had Aylan veel geleerd waaronder dit: Als je wou doden, moest je dichterbij komen. Niet op een afstand blijven staan, dat zou nutteloos wezen. 'Ik ben een leider en als het moet zal ik vijanden door mijn bos brengen zodat ze niet meer dan nodig te zien zouden krijgen, en plus je bent vast niet van plan om ons iets aan te doen. ' Een geheimzinnig glimlachje verscheen op z’n gezicht, al maakte dat niet veel uit. ’Een escort, slim,’ sprak hij, waarna hij met een plagende toon vervolgde: ’Da’s eigenlijk best jammer dat ik niet meer te zien krijg... Had graag nog meer van je thee willen proeven.’ Hij was geen voorstander van thee, maar die had wel goed gesmaakt. Ineens voelde Aylan hoe de regen minderde, en uiteindelijk stopte. God, dat werd eens tijd zeg. Direct trok hij de kap van zijn hoofd af. Zo, dat voelde een stuk fijner aan. ’Waarom floot je ?’ Nu keek hij Selena recht aan.

’Een escort, slim,’ sprak hij, waarna hij met een plagende toon vervolgde: ’Da’s eigenlijk best jammer dat ik niet meer te zien krijg... Had graag nog meer van je thee willen proeven.' Selena kon het niet laten om zachtjes te grinniken 'voor mij wist je niet eens wat het was!' Zegt ze zachtjes en vermakend terwijl ze een deuntje floot. Zoran zou handig zijn, want het zou raar zijn als je een heks op dezelfde paard waar en magiër op zat zag langskomen. En lopen zou veel te langzaam duren en op een paard had je toch wat meer vaart.. Selena voelde steeds minder druppels op haar hoofd en Tegelijke tijd met Aylan deed ze haar cap van haar cape af en zag nu pas vaag het gezicht van de magiërs leider, toen ze naar hem keek voelde ze hoe haar hartje een ritme sneller begon te kloppen en zag zijn lippen bewegen...’Waarom floot je ?’ Nu keek hij Selena recht aan. Ze keek in zijn ogen en pas na een tijdje, of nadat Roze haar nagels in haar vel had laten zetten, kwam Selena weer bij de realiteit en keek even verward naar Aylan 'ehmm....dat zie je zo wel.' Zei ze rustig en keek naar beneden waar Roze haar kop naar buiten had gestoken 'En jij kunt nu wel lopen! De regen is opgehouden!' Zei ze streng maar Roze schudde haar kop 'Het is nog nat en dan ga ik dus echt niet op de grond staan!' Hoorde ze haar eigenwijze stem en Selena rolde met haar ogen. Van uit haar ooghoek zag ze hoe een paard tussen de bossen verscheen en knikte er naar 'Lukt het denk je om je paard naar de overkant te krijgen?' Vroeg ze even voor Selena daarna een spreuk prevelde zodat er weer witte volken om haar heen kwamen en ze via het water naar de overkant liep.

'voor mij wist je niet eens wat het was!' Nu schoot Aylan in de lach. Ja, dat was waar. Thee werd in zijn jeugd niet gedronken. Misschien toen zijn moeder er nog was, maar daar kon hij zich weinig van herinneren. Zijn moeder... Hoe zag ze er ook alweer uit? Wat was haar geur? De kleur van haar ogen? Haar stem? Voor Aylan was ze een grote mysterie, niets meer dan iemand die even in zijn leven was en toen weer verdween. 'Klopt ja. Het was lekkerder dan ik verwacht had.' Thee was beter dan de hele dag drank nemen of water. Er was weinig afwisseling daarin. Het was wijn, bier of water. Nu dus ook thee, al was dat water met een smaakje. Toen ze hun kappen aftrokken, en hij naar haar keek, moest hij zijn best doen niet rood aan te lopen. Regen, kom terug! Schreeuwde een stemmetje in zijn hoofd. Het was moeilijk naar haar gezicht te kijken, zonder haar te kussen. Een gevoel was, een gevoel dat Aylan lang -maar dan ook echt lang- met zich meedroeg. Lang had hij verbogen weten te houden, maar als hij in haar buurt was... Nee, dan lukte dat soms niet al te best. Die kappen waren een extra hulpje geweest om dat gevoel weg te houden. Enkel waren die nu weg. 'ehmm....dat zie je zo wel.' Hij knikte eens, waarna hij het kopje van haar poes zag. Roze. Zachtjes grinnikte Aylan bij de woordenwisseling die ze hadden. 'Lukt het denk je om je paard naar de overkant te krijgen?' Wel, zijn magie gebruiken was geen optie. In geen enkel opzicht zou dat goed gaan eindigen, dus zat er niks anders op dan het meer rond te rijden. 'Of course..' Aylan zette zijn voet in de beugel, hees zichzelf weer in het zadel en spoorde zijn paard meteen aan in een galop. De duisternis die zich nog altijd om het land had geworven maakte het er niet beter op, maar ze hadden weinig keus. Hij stuurde het beest over de meest egale plekken en probeerde hobbels, kuilen en stenen te vermijden. In een rot gang stoven ze langs het meer, tot ze dan uiteindelijk weer bij Selena aankwamen. Bij een meter of vijf afstand nam hij z'n paard terug in een stap. 'Zo... Welke kant moeten we op?"

'Klopt ja. Het was lekkerder dan ik verwacht had.' Een zachte lach kwam uit haar mond naar buiten, hij wist nog weinig van kruiden en wat ze zo konden doen met hun levens. Selena kende vele verschillende soorten recepten wat voor lekkere drinken kon zorgen maar ze wist dat het niet handig was om nu met Aylan er over te gaan zitten kletsen. Vooral niet bij dit weer...Nee zitten en rustig kletsen kon nu gevaarlijk zijn door dat je makkelijk verkouden kunt raken. En nee ze had niet zoveel zin om een paar dagen in bed te blijven liggen met dit soort hitte. Wat was zijn gezicht toch prachtig, het was echt vreselijk veranderd, het was mannelijker geworden terwijl Selena steeds voor haar ogen dat kleine jongens gezichtje zag van nog toen ze klein waren. Het stond hem goed dit mannelijkheid. Toen ze vroeg of het hem zou lukken om zijn paard aan de overkant te krijgen liep ze al half over het water. Of course..' Hoorde ze achter zich en liep rustig naar de overkant. Zoran hinnikte ongeduldig en Selena streelde even zijn snuit 'even geduld jongeman, we moeten op de andere leider wachten.'Zoran bries boos, ja zoran had wat tegen mannen, vooral in haar buurt, het was lief van hem dat hij haar probeerde te beschermen, maar soms was het gewoon overdreven zo als nu. Toen ze de magiër aan zag komen in stap steeg ze op haar paard die geen zadel had of teugels maar ze wist dat hij haar zou gehoorzamen als ze op hem zat, al deed ie soms moeilijk, maar dat kwam vooral omdat het een jonge hengst was. 'Zo... Welke kant moeten we op?" Selena glimlacht 'kom maar naast mij rijden want achter vertrouw ik deze jongen niet.' Zei Selena en klopte op de hals van Zoran terwijl ze hem het bos in stuurde.

De teugels hingen losjes in zijn handen, terwijl Aylan hoorde hoe zijn paard hijgde van dat stuk galopperen. Wel, nu zou die een poosje rustig aan kunnen stappen. Tenzij Selena gekkigheid in haar hoofd kreeg en besloot een race te houden. Niet dat dat gauw gebeuren zou. Ze waren leiders, ze moesten professioneel blijven, ook als vijanden. Wat zouden anderen wel niet denken als ze het zouden zien? Hij wou er niet eens bij nadenken. Rustig liet hij zijn handen rusten op de hals van z’n paard en genoot ondertussen van de wind die door z’n haren vloog. Het gaf een fijn, verfrissend gevoel, misschien wel ietswat relaxed. Nu hij Selena bij zich had, hoefde hij zich geen zorgen te maken achterna gezeten te worden door halvegaren. Ze was een soort bescherming, waarbij hij zich veilig voelde. Het was een vreemd gevoel, en al helemaal om dat bij Selena te voelen. 'kom maar naast mij rijden want achter vertrouw ik deze jongen niet.' Aylan knikte eenmaal, en stuurde zijn ros naast die van haar. Ergens was het maar goed dat hij niet elke dag reed, want na enkele uren in het zadel gezeten te hebben, begon zijn achterwerk al behoorlijk pijn te doen. Die aantal minuten staan leek hem goed gedaan te hebben, tot hij weer eenmaal zat. ’Doet jouw kont nou nooit pijn na een hele dag rijden?’ Wellicht klonk het stom, maar hij bedoelde het –niet echt- serieus. ’Mijnes namelijk wel… Ik zal haast een kussen bij m’n broek in proppen.’

Toen de wind naar Aylan blies keek ze hem lang aan, hij was zo...Zo prachtig, hij leek net een echte leider en zo...ze kon niet echt beschrijven wat ze van hem vond...maar hij leek zo mannelijk. Ze slikte even en wende gauw haar blik af. Roos was onder haar mantel gaan zitten en keek ook naar Aylan 'Eughh...het lijkt net een rode kater! En ik waarschuw je! Die lopen vaak ook ergens anders te showen om de poezen te lokken.' Zei Roze norsig en keek nog steeds naar Aylan die aan kwam stappen. Selena wende gauw haar blik af en zei dat hij beter naast haar kon rijden dan achter haar, want wie weet zou Zoran nog beginnen te schoppen ofzo. ’Doet jouw kont nou nooit pijn na een hele dag rijden?’ Selena keek hem even verbaasd aan maar kon het niet laten om te grijnzen. ’Mijnes namelijk wel… Ik zal haast een kussen bij m’n broek in proppen.’ okee dit was gewoon hilarisch...En ze schoot ook in de lach, een vermakende lach. Toen ze eindelijk wat rustiger was kon ze echt antwoorden 'Ik rij het liefst zonder zadel, zo kan ik alle spieren en bewegingen voelen, maar als ik lang moet rijzen dan neem ik een zadel maar wel een kussen er bij als het echt lang is.' het einde kwam plagend uit en ze lachte even naar hem. 'maar als je wilt kunnen we lopen maar het zal wel wat langer duren voor we door het bos heen zijn.' Zei ze kalmpjes en grinnikte nog steeds na..

Aylan had de woorden van Roze gehoord, zachtjes had het geklonken, maar de wind had goed gestaan zodat hij het mee kon krijgen. Hard had hij gevochten om niet te gaan lachen, want die opmerking was best lachwekkend. Een rode kater... Juist. Toch wist hij zich in te houden. Zo gemakkelijk liet hij zich niet kennen, plus, hij was niet zo'n type dat achter de vrouwen aanging en ze afwees als ze zijn kant op kwamen. Want in zijn hart was maar één persoon waarvan hij hield en hij kon de hart van een andere vrouw -waarvan hij niet zou houden- gewoon niet breken. Op het gebied van liefde was Aylan loyaal, waar hij overigens heel trots op was. Liever loyaal dan een playboy, nietwaar? Na zijn woorden over de kussen tijdens het rijden, keek hij opzij naar Selena, om haar reactie te peilen. Nee, dat was maar een excuus, een excuus om naar haar fijne gezicht te kunnen kijken, de contouren te kunnen volgen. Zijn lippen vormden een grijns toen hij Selena hoorde lachen. 'Ik rij het liefst zonder zadel, zo kan ik alle spieren en bewegingen voelen, maar als ik lang moet rijzen dan neem ik een zadel maar wel een kussen er bij als het echt lang is.' Aylan knikte eens, grinnikend. 'Een kussen, heel strak plan. Alhoewel... Heb het nooit uitgeprobeerd, dus of het ook werkelijk gaat helpen...' Hij legde eens een hand in z'n nek en wreef. Wat een onzin kraamde hij uit, niet normaal. Het werd hoog tijd dat hij weer thuis was. 'maar als je wilt kunnen we lopen maar het zal wel wat langer duren voor we door het bos heen zijn.' vanuit zijn ooghoeken keek hij Selena aan. 'Neuh...' Roze haar woorden herhaalden zich weer in zijn hoofd, waardoor hij nu wel in de lach schoot. 'Euh, sorry, Roze haar opmerking spookte door m'n gedachten.' Nu wou hij haar reactie niet zien, en werd hij lichtelijk serieus. 'Trouwens, er is eigenlijk maar één vrouw waarvoor ik wel zou willen... "Showen", zoals jij dat noemde. Helaas maakt de situatie dat niet mogelijk.' Zijn paard brieste eens, en maakt een kleine schrikbeweging bij het zien van een overstekend konijn. 'Sorry, ik heb geen idee waarom ik dat vertelde..' Waarom? Waarom moest hij dat nou weer vertellen? Straks had Selena door dat het over haar ging. Beschaamd en onschuldig keek Aylan de andere kant op.

Selena voelde zijn blik branden en normaal gezegd zou ze gezegd hebben dat zij geen voorwerp was waar je uren naar kon staren, maar bij Aylan was het anders, ze vond het niet erg dat hij staarde. Ze vond het juist fijn... Het was raar en Selena was dit gevoel niet gewend. 'Een kussen, heel strak plan. Alhoewel... Heb het nooit uitgeprobeerd, dus of het ook werkelijk gaat helpen...' Hij legde eens een hand in z'n nek en wreef. Nu was het haar beurt om hem aan te kijken. Ze zag aan een paar tekens dat hij echt heel moe was, hij heeft vast een lange reis achter zijn rug. Toen ze hem vroeg of ze misschien beter konden lopen. 'Neuh...' Ze knikt en keek weer voor zich uit terwijl ze een pluk uit haar gezicht veegde. Ze keek wel op toen ze Aylan plotseling hoorde lachen, even keek ze verward zijn kant op, had zij iets verkeerds gedaan? . 'Euh, sorry, Roze haar opmerking spookte door m'n gedachten.' Naast zich hoorde ze Roze brommen over dat hij veel te grote oren had en niet alles er voor bestemd was. 'Trouwens, er is eigenlijk maar één vrouw waarvoor ik wel zou willen... "Showen", zoals jij dat noemde. Helaas maakt de situatie dat niet mogelijk.' In zich voelde ze iets in haar verkrampen. Het deed even pijn, ze wist niet waarom het gebeurde en ook niet hoezo. Maar ergens diep in zich voelde ze een steek van jaloezie...Selena voelde hoe Zoran even vermakend bries toen hij zag hoe de paard van Aylan schrok. 'Sorry, ik heb geen idee waarom ik dat vertelde..' Selena knikte even en keek naar de bomen om hun heen die gewoon rustig verder hun verhalen deden. 'hmm, het kan gebeuren dat dingen die je dwars zitten zomaar uitfloepen.' Zei ze kalmpjes, haar stem was nu zonder emotie's, zo als ze gewoonlijk sprak tegen jonge mannen in haar positie. Ze bleef strak voor zich uit kijken en Zoran voelde dat en hinnikte zachtjes tevreden terwijl hij doorstapte. Ja Zoran was erg blij met deze wending.

Wellicht was het niet slim hier over te beginnen. Het droeg vele gevaren met zich mee, en een kans op dikke afkeuring. Maar Aylan kon het niet helpen. Lang, ook echt lang, droeg hij het gevoel bij zich en nooit mocht hij het laten zien. Hij was er zelfs voor afgestraft toen hij zijn gevoelens uit legde aan zijn vader. Het was geen kleine straf, nee absoluut niet. Afschuwelijk was het, pijnlijk, een dag die hij niet vergeten zou, ondanks andere momenten die in zijn leven gebeurd was. Even stonden zijn ogen anders. Verdrietig en gepijnigd, maar al gauw weer verdween. Het verleden had hij afgesloten, lessen waren geleerd. 'hmm, het kan gebeuren dat dingen die je dwars zitten zomaar uitfloepen.' Geen toon meer in haar stem. Aylan keek haar weer aan, terwijl hij de bewegingen van zijn paard goed in de gaten hield. 'Om eerlijk te zijn... Wou ik het er met je over hebben, Selena..' Sprak hij. Enkele minuten was hij stil, nadenkend over hoe hij dit het beste kon vertellen. Hoe? Hoe? Hoe?! 'Aangezien die vrouw een heks is...' Vervolgde Aylan. Zijn stem klonk sterk, eerlijk. Er moest geen twijfeling in te horen zijn. 'Ze is niet zomaar iemand. Ik heb haar ontmoet toen ik jong was. Maar door de bekende omstandigheden zagen we elkaar een lange poos niet meer.' Zou er een lampje gaan branden bij Selena? En zo ja, zou ze furieus worden? Zijn hart ging als een razende tekeer, van spanning en van liefde.

Ze voelde jaloezie voor diegene die Aylans hart, en Selena snapte echt niet waarom ze zich zo voelde? Hij was haar vijand en ze hoorde hem te haten en niet lief te hebben. 'Om eerlijk te zijn... Wou ik het er met je over hebben, Selena..' Sprak hij. Selena keek hem zonder enige emotie aan, maar als je goed in haar ogen zou kijken zou je zien dat ze ook ergens nieuwsgierig was. Hoezo was dit zo moeilijk? 'Aangezien die vrouw een heks is...' Vervolgde Aylan, Selena keek hem even nadenkend aan, zo als ze weet zou er niemand zijn geweest die nog de leider van de magiérs zou hebben ontmoeten, Blaze maar die was nog veelste en veelste jong voor hem. 'Ze is niet zomaar iemand. Ik heb haar ontmoet toen ik jong was. Maar door de bekende omstandigheden zagen we elkaar een lange poos niet meer.' een belletje rinkelde plotseling in haar hoofd en ze keek hem verbaasd aan, vele emotie's overspoelde haar en ze wist niet waar ze die allemaal moest neerleggen of überhaupt moest reageren. 'eh.......' Kwam uit haar mond en ze hoorde Roze zuchten 'Tjonge jonge, die gast verteld gewoon dat hij op je is en dan reageer je zo? Als ik op jou plek was, was in naar hem toe gegaan en hem een kopje gegeven...' Zei Roze brommerig en keek Aylan recht aan 'Ook al is ie een rooie..' zei Roze met een zucht..

Aylan durfde niet naar haar te kijken, dus probeerde hij de energie rondom hen te voelen. Geen krachten werden geactiveerd, geen trillingen door de grond, niks. Het was stil, de energie bleef hetzelfde. Hij probeerde zijn hartritme onder controle te krijgen, maar het ging zijn eigen gang. Het pompte snel, haast leek er stoom af te komen. Langzaam, lichtelijk voorzichtig, draaide hij zijn gezicht richting Selena. Een verbaasde blik. Oh god, wat had hij gedaan?! Straks werd het ongelooflijk ongemakkelijk -als dat het al niet was-. Je had je kop moeten houden, zei een stem in z'n hoofd. Misschien... Misschien wel ja. En toch, toch voelde hij een soortvan verlichting. Na jarenlang gezwegen te hebben over zijn gevoelens voor haar, had hij het -in een zekere zin- verteld. 'eh.......' Niet de reactie die Aylan verwacht had. Wat had hij nou eigenlijk wél verwacht? Een kwade reactie, die kwam niet, dus dat was goed. Toch hoopte hij stiekem ook dat ze.. Tsja... Nee, dat was waanzin. Ze hoorde haat voor elkaar te hebben. 'Tjonge jonge, die gast verteld gewoon dat hij op je is en dan reageer je zo? Als ik op jou plek was, was in naar hem toe gegaan en hem een kopje gegeven...' Hoorde hij Roze zeggen. Kort knipperde hij met zijn ogen. Kwam dat nou echt op dat bekje van die poes? Bijna zou Aylan haar bedanken, alleen wist hij niet best wat hij nou doen moest. Dit was allemaal nieuw. 'Ook al is ie een rooie..' Hij lachte zachtjes, de nervositeit was er duidelijk in te horen. 'Euhm... Ik weet dat het raar is... En onverwacht... Wellicht stom ook...' Zijn stem zwierf weg, maar herstelde zich snel, voor even. 'Ik snap het als je.. Kwaad bent.. Of zo..'