Rogue had het gezien. De schaduwen die een engel achtervolgden, en daarom was hij hen gevolgd. Die schaduwen kwamen niet van hem, dat wat hem juist aantrok. Wie had hier nog meer de krachten van de schaduwen? Wie was zijn tegenspeler? Hij hoopte erachter te komen door hen te volgen, maar niet in het volle zicht. De magiër hielt een veilige afstand, terwijl hij achter hen aan flitste, met Fro onder zijn arm. Ze gingen aardig snel, en zo heel af en toe was hij hen kwijt, alleen hervond ze dan weer. Met een bedrukt gezicht bleef hij hen volgen, terwijl hij probeerde te onderzoeken wat die schaduwen inhielden, wie de maker daarvan was. Want schaduwen ontstonden niet zomaar. Ze hadden een "meester" of "meesteres", iemand die vertelde wat ze moesten doen of dat ze zelf de afspiegeling waren van die persoon zelf. Als dat laatste zo was geweest, had Rogue geweten wie of wat het was. Nu was het enkel een groot vraag teken, waar hij zo nieuwsgierig naar was. Intussen hielt Fro zich aardig stil, wetend dat dat nu van belang was. Straks gaf die engel hem de schuld van haar achtervolging, en was hij weer de slechterik in dit verhaal. Vanuit de afstand die ze hadden, zag hij hoe de engel zich afzette en haar vleugels spreidde. Echter had Rogue nog niet eerder gezien dat haar ene vleugel was ingescheurd. Was ze gek geworden of zo? Het was toch onmogelijk om goed te vliegen! En hoe moest hij hen nou bij houden, als zij in de lucht was? Zonder er over na te denken flitste hij verder, sneller dan eerst, waardoor hij haar voorbij ging. Het werd tijd om zichzelf eens te showen, misschien dat hij die schaduwen voor haar weg kreeg zodat ze rustig verder lopen kon, in plaats van zichzelf te dwingen te vliegen. Op dat moment stapte Rogue tevoorschijn, hielt hij stil en draaide zich om zodat hij hen kon zien. Fro stond inmiddels naast hem op de grond, zwijgend toe te kijken. Toen pas zag de magiër iets vanuit de lucht op hem afkomen. Heh? Voordat hij het besefte lag Rogue op de grond, met een gewicht bovenop zich. Verdomme, waar waren zijn reflexen toch gebleven? Zijn kwade gedachten vervaagde algauw toen hij zag wíe er bovenop hem lag. De engel... Zijn rode ogen keken recht in de hare, en een ongemakkelijk gevoel trok door hem heen, alle spieren in zijn lichaam spanden zich aan. 'sorry sorry' Hoorde hij haar zeggen, alleen direct reageren deed Rogue niet. Dit was compleet nieuw voor hem, onwennig en zeer ongemakkelijk. Langzaam schraapte hij zijn keel. 'Het... geeft niet, denk ik,' mompelde hij. 'Maar zou je nu wel van me af willen gaan, alsjeblieft?'
ma jul 15, 2013 5:52 pm
