Why is the past so painful?

Het mocht dan tegen de zomer aanlopen, want het werd steeds warmer en zonniger. Niet dat het erg was, want het was juist heerlijk en een zekere engel die rustig en alleen rond had gezworven lag nu rustig te slapen onder een boom bij de Niróm falls. Ze was dood moe. Het waren lange nachten geweest en elke keer dat ze in slaap viel kwamen die verschrikkelijke nachtmerrie's weer. Kay was een kleine uit zondering die haar geheugen van de hemel nog wel zeker een klein stukje ervan nog in haar herinneringen had zitten. Het was het pijnlijke moment dat ze besloot om de hemele te verlaten. Kay wist niet waarom dat haar zo bleef kwellen, maar ze wilde eens wat anders dan altijd liefjes alles te moeten doen wat haar opgedragen werd. Kay wing was geen uitzondering op zich, want elke engel was een plaatje om te zien, maar ze leefde vaker terug getrokken en hielt zich vaak op plaatsten op waar het eenzaam en zonnig was. Zelfs op de donkstere momenten in het jaar. Dan vloog ze tot hoog boven de wolken en vloog dan op een rustig tempo tot de zon weer zou zakken en de maan haar intreden zou doen. Kay keerde om in een onrustig moment dat ze haar ouders hoorde mopperen dat ze niet zo dom moest doen en gewoon in de hemel moest blijven dat het beter was en veel veiliger. Maar Kay vertrok toch en voelde een stekende pijn die eerst vanuit haar vleugels begon en door haar lichaam heen trok. Een pijn die ze als electriciteit steeds weer voelde! Kay werd gillend van de pijn wakker en haar drie meter spanwijte van haar vleugels schokte vreselijk Door de pijn kon Kay niet helder meer denken en ze krulde over het gras waar ze op lag. Het leek een eeuwigheid te duren, maar na een minuut trok de pijn weer weg. Kay lag zwaar hijgend op haar rug met dicht geknepen ogen en haar vleugels dicht over zich heen gevouwen. Ze wist niet of iemand haar had gehoort, maar 1 ding was zeker, want Kay hoorde voetstappen haar kant op komen.

Nonchalant liep Natsu langs de watervallen, met zijn handen rustend op zijn achterhoofd. Sinds de laatste ontmoeting met een engel was hij hier gebleven, niet veel zin hebbend om terug te keren naar zijn woonplaats. De situatie daar zou nog niet veel veranderd zijn en hij was in voor iets nieuws. Iets spannender dan enkel trainen, lol hebben en met elkaar een robbertje vechten. Hij was een persoon dat afwisseling moest hebben, niet constant hetzelfde moest doen, want dan kon hij wel eens heel irritant worden. In verschillende opzichten. Dingen slopen, gestoord doen of tsja… Ruzie zoeken. Vooral Gray pesten begon één van zijn meest favoriete hobby’s te worden. De onderlinge strijd die ze hadden amuseerde hem, door de reacties die kwamen, of hoe anderen erop handelden. Ineens klonk er een gil. Geen gil van plezier of angst… Nee, het klonk pijnlijk. Dat was het seintje dat Natsu die kant op moest, en snel ook. De jongen aarzelde niet, vertrouwde op zijn instinkt en volgde het geluid naar de oorzaker ervan. Op zijn gelaat lag een bezorgde blik, die niet verdween toen hij een gedaante op de grond zag liggen. Het verbaasde hem niet dat het een engel was, eigenlijk had hij niet anders verwacht. Maar er was verder niets bijzonders in de buurt. Wat was er dan aan de hand? Een stel vleugels zorgde ervoor dat hij de gedaante niet kon zien, dus hurkte hij neer bij de voeten, waarna hij zachtjes in beide grote tenen kneep. ’Halloo,’ sprak Natsu. ’Gaat alles goed met je..?’

De pijn trok langzaam aan weg, maar ze wilde dat het weg bleef en ze eens rustig zou kunnen gaan slapen! Zachte voetval kwam dichterbij, maar Kay gaf er geen aandacht aan. Ze legde haar armen gekruist over elkaar over haar borst en sloot haar ogen. Waarom moet zij dan ook perse de engel der herinneringen zijn gekozen? Sommige herinneringen die ze met andere deelde waren leuk en vaak ook heerlijk om te ervaren, maar het nadeel was dat er ok vreselijke herinneringen bestonden. Herinneringen die niemand ooit zou hoeven mee te maken... Kay zuchten zacht en liet haar lonen voor even helemaal leeg lopen zodat Kay ze daarna ween vulde. Haar gedachten bleven razen in haar hoofd en eigenlijk had ze niemand verwacht op het moment op deze plek? Ineens werd er in haar grote tenen geknepen en uit schrik reactie opende ze haar vleugels zo hard dat ze wie het ook zou zijn weg sloeg. Ze wilde niemand opzettelijk pijn doen, maar dan had hij har ook maar niet zo moeten laten schrikken! Kay trok haar vleugels terug in haar schouders waar nu een rug lange vleugel tattoo verscheen. Haar lange witte jurk viel half van haar linkerschouder omdat ze best snel overeind kwam. 'Sorry ik wilde je niet slaan...' verontschuldigte Kay zich en keek de jongen net zo aan, want ze had zijn stem wel gehoort en van een meisje of vrouw was die toch lichter van geluid. Tenzij een jongen een piepstemmetje hebben zou???

XD

Door de jongen man zo te zien rollen bracht wat vrolijkheid in haar naar boven, maar hoe hij lag was nog grappiger om te zien. Kennelijk vond hij het niet erg en was het gewoon uit een reactie gebeurd, maar dat was dan ook niet anders dan de waarheid voor hen beiden. 'Gelukkig maar.' zei ze zacht en keek weg bij zijn volgende woorden. Die gil, haar gil had te maken met het feit dat ze elke keer die verschrikkelijke nachtmerrie had die gepaard ging met pijn. Kay wilde het er niet over hebben omdat niemand er van wist, maar ze kon niet liegen. Dat had ze nooit gekunnen. Kay sloot zich af en draaide zich van hem weg en deed een paar stappen richting het meertje waar de waterval in viel. Even luisterde Kay naar het bulderende geluid van het neer stortende water. Het bracht rust in haar verwarde gedachten die steeds elke nachtmerrie met zich mee brachten. Rust was waar een engel vaak om bekent stond net als hun schoonheid, maar Kay voelde zich niet rustiger worden en begreep niet waarom. Misschien omdat de druk toe nam om eens iemand in vertrouwen te nemen en van haar nachtelijke herinneringen van haar keuze te vertellen? Die gedachten bracht de herinnering weer naar boven. Het was moeilijk geweest en het liefste was ze in de hemel gebleven, maar ze vond het altijd netjes zijn maar niks en daarom was ze weg gegaan. Kay liet haar vleugels weer op komen en opende ze soms en hervouwde ze weer tegen haar rug aan tot lichte schokken zichtbaar werden. De weg naar beneden was een veel te pijnlijke ervaring geweest en die bleef zo hangen! Waarom? Had ze haar keuze dan nog niet officeel gemaakt of was ze het zelf nog niet eens met haar keuze??? Pijn trok opnieuw door haar heen, maar nu minder erg dan wanneer ze sliep. Kay klemde haar kaken op elkaar en hielt zich in om niet te gaan kreunen. Hij had haar al horen gillen dus waarom nu weer maar dan kreunend? Kleine vonken waren zichtbaar over haar vleugels en Kay klapte haar vleugels even hard open om van de pijn af te wezen. 'Het heeft met vroeger te maken... Wij horen eigenlijk daar te zijn, maar als we voor de aarde kiezen kun je ook wel zeggen dat het een soort verbanning in uit de hemel.' zei ze rustig, maar zonder enige toon van emotie. Kay voelde zich vreselijk alsof ze schuldig was aan iets, maar ze wist niet wat dat zijn kon dan haar eigen leven te kiezen? 'Steeds als ik slaap... komt de pijn onverwacht...' Ze probeerde het uit te leggen, maar het voelde niet goed om er meer over te zeggen. Dit was iets waar ze zelf mee klaar moest komen in het reinen ook wel genoemt, maar Kay keek hem niet aan als ze sprak. Want ze kon het niet door het schuldige gevoel dat ze in zich had...