i'm already taking my way out of here

Zwijgend keek Lightning rond haar ogen kristalblauwe ogen flitsten naar alle kanten, nam alles goed in zich op. Elk detail, niets ontging haar. Dat was maar goed ook. Ze verkende alles een beetje. Gewoon om de omgeving wat beter te kennen. Ze heeft namelijk nog niet zoveel gezien. Misschien kwam dat omdat ze nog steeds de gewoonte heeft om langer op een plaats te blijven dan nodig was. Hoe dat kwam wist Lightning niet. Zo is het nu eenmaal en daar kon ze niet meteen iets tegen doen. Want vaak deed ze dat alleen maar onbewust. En voordat ze het maar al te goed besefte was ze daar al een tijdje aan het rond neuzen. Het had wel ook zo zijn voordelen. Ze kende die plaats dan ook veel beter, kende het bijna van buiten. Dus als ze ooit eens moest verstoppen ofzo, dan kende ze ondertussen wel al, al de verstopplaatsen. niet dat ze dat vaak nodig had. Bijna nooit. Kort sloot ze even haar ogen om vervolgens eens goed en diep adem te halen. Haar vleugels vouwde ze half tegen haar lichaam waardoor ze in een razend snelle duikvlucht naar beneden dook. Ze hield van vliegen. Maar ze deed het maar zelden, of alleen maar als ze zeker wist dat ze alleen was. het merk dat op haar gehele linker arm kwam was het bewijs dat haar ouders demonen waren geworden, hadden het haar nagelaten. Waarom haar ouders dat hadden gedaan wist Light eerlijk gezegd niet. Maar sinds die dag is niks meer hetzelfde geweest voor Lightning. Niet dat ze zielig over ging doen. Light was er eigenlijk alleen maar sterk door geworden. Met een simpele draai ontweek ze verschillende takken. Nadat ze nog eens goed had rond gekeken besefte ze dat ze heel de verkeerde richting op ging. Geweldig had zij weer. Met een korte beweging nam ze een zeer scherpe bocht zonder enige moeite en vloog weer weg van de duister plaats. In de verte zag ze de rand al. Goed. Achter zich hoorde ze iets waardoor ze even geschrokken achter zich keek en zag dat het gewoon een uil was. "Dit is gewoon dom" Sprak ze zichzelf toe. Te laat keek ze weer voorzich, zag de tak te laat dat in de weg stond, kon het niet genoeg ontwijken waardoor haar rechtervleugel ertegen schampte. Binnemonds vloekte ze, liet haar vleugels verdwijnen 'Dit gaat pijn doen' Sprak ze vloekend terwijl ze haar ogen stijfdicht kneep en meteen de harde grond voelde. Na nog enkele meters te hebben verder gerold kwam ze kreunend recht. Nu haar vleugels verdwenen waren was het merk ook verdwenen. De rand van deze plaats was nog ver...Dit werd dus stappen maar, al lichtjes hinkelend stapte ze verder.

-Raven-

Het was al maanden onrustig in het kasteel, maar de laatste weken irriteerde Raven zich mateloos. Normaal kon hij zich rustig houden in zulke situaties, maar deze week kwam Simon echt voor alles een raport geven. Dan was het dit, dan was het dat, Dan was het zus dan was het zo, enzovoort enzovoort. Raven werd stilaan gek van zijn rechter hand. Nijdig viel hij uit naar de jongere vampier die voor de zoveelste onzin kwam aanstappen. Zijn ogen stonden vol vuur en hij moest nodig af koelen anders vermoorde hij Simon nog! Met nijdige tred stapte Raven zijn vertrekken uit en liep hij door de gang met een zeurende Simon achter zich aan. Zijn woede was kennelijk voelbaar voor zijn onderdanen, want ze weken voor hem uit een. Simon probeerde Raven nog om te praten, maar 1 laatste blik was voldoende om Simon eindelijk zijn mond te snoeren. Geen van de andere vanpiers wist hoe Raven zijn woede bekoelde, maar in plaatst van leeg drinken verscheurde hij zijn slachtoffer om zijn frustraties kwijt te raken. Echter was er te weinig wild waar de vampierleider zich op kon botvieren. Raven liep na een paar uur nog kwaad rond. Zijn woede was nog steeds niet bekoelt… Toen hij wat bomen passeerde voelde Raven een goede energie. Een valse grijjn verscheen op zijn lippen en Raven liep in de richting van het aanbiddende Tyrion schepsel. Zij of hij zou zijn slachtoffer worden!!! Zijn rode ogen vingen een glimp op van een jonge uitziende vrouw. Haar haar was al rood dus die verkleurde al niet meer, haar geluk. Maar toch begon zijn gevoel hem te vertellen dat hier het zeldzaamste bloed rond liep. De lekkerste en het moeilijkste aan te komen! Raven voelde haar hartslag en genoot er zo van om dit moment bijna in zijn klauwen te hebben. Vanhaar geen druppel bloed die verspilt zou worden... 'Jij bent ver van huis? Misschien dat ik je de weg wijzen kan? Het is hier nogal lastig om voor een vreemde niet te verdwalen.' zei Raven rustig en er lag een gespeelde vriendelijke glimlach op zijn lippen die niet van een gemeende vriendelijke glimlach te onderscheiden was…

er staken verschillende takken in de weg, maar niet teveel waardoor ze die allemaal nog met gemak kon ontwijken. het was simpel, de ene keer draai je naar links de andere keer naar rechts. En soms eens naar boven en onder. Simpeler kon het niet zijn. het was nooit de bedoeling geweest dat ze zo ver van haar pad zou dwalen. Lightning was te druk bezig geweest met haar gedachten dan met de omgeving in de gaten te houden. niet dat het veel uitmaakte, ze moest gewoon omkeren en binnen enkele minuten was ze al weer op het juiste pad. De scherpe bocht dat ze maakte was zeer gemakkelijk. Haar haren wapperde als een vlag die werd bespeelt door de wind. Haar kristal blauwe ogen hield zich gefocust op de weg voor haar. het is niet omdat de takken makkelijk te ontwijken waren dat het gevaar er niet was om toch opeens verkeerde beweging te maken. En dan lag je binnen de kortste keren toch op de grond. Het geluid van iets anders trok lightning meteen haar aandacht. Haar hoofd draaide ze razend snel om, maar zuchtte opgelucht toen ze zag dat het maar een uil was. Was ze bang geweest? Nee, ze had gewoon geen zin in iemand tegen te komen. Toen ze weer voor zich keek kon ze juist niet genoeg een tak ontwijken waardoor ze er met haar vleugel zwaar tegen schampte. Van de pijn liet ze haar vleugels verdwijnen en kwam hard rollend op de grond terecht. Al kreunend stond ze weer recht en stapte zo goed als het maar kon weer verder. Het was namelijk nog een heel eind stappen. Al moest ze alleen maar rechtdoor stappen. 'Jij bent ver van huis? Misschien dat ik je de weg wijzen kan? Het is hier nogal lastig om voor een vreemde niet te verdwalen.' Hoorde ze iemand zeggen waardoor ze haar hoofd met een ruk naar die persoon draaide. Haar ogen kneep ze even tot speeltjes. Het moet wel een vampier zijn, dit was hun woonplaats namelijk. En vampiers waren niet vriendelijk zoals deze hier zich nu voor deed. Hij was voor Shanaris net als haar ouders nu deden. Meteen bande ze die gedachten uit haar hoofd. Een korte glimlach sierde haar lippen. Al lachte haar ogen niet mee. "Dat hoeft heus niet, voor zover ik van boven heb gezien is het gewoon rechtdoor stappen, dan kom ik er wel, toch vriendelijk om het voor te stellen" Sprak ze glimlachend. Draaide zich van hem om en stapte weg, eerst nog even hinkelend maar dan weer zo goed als het maar kon gewoon stappen al deed het veel meer zeer, lightning kon het wel verdragen tot ze uit de buurt van de vampier was.

Ah ze hinkte en wilde zijn hulp niet! Raven schoot met een paar snelle stappen aan haar voorbij. 'Dat denk je alleen maar. Vanboven ziet het er anders uit dan hier beneden. Alle bomen en struiken lijken op elkaar. Vooral voor een leek als jij.' zei Raven met een geamuseerde toon inzijn stem. Hij kon horen maar ook voelen dat haar iets dwars zat. Niet dat hij daar opin zou gaan, maar haar wat kleineren zou geen kwaad kunnen. 'Wat bracht je hier, de wind?' vroeg Raven en hij keek haar aan. Hij hoefte enkel het juiste moment af te wachten. De meeste zouden woedend op zijn manier van spreken worden...

Kort haalde ze diep adem. als ze wat beter zou hebben opgelet dan zou ze niet over dit domme gebied zijn beland. En als ze niet zo was geschrokken van een domme uil zou ze niet 'gecrasht' zijn geweest. Dit was gewoon haar ongeluksdag, ja zelf engelen kunnen dat hebben. Of je het nu gelooft of niet. De ene wat meer dan de andere. Van lightning zelf viel het eigenlijk nog best mee. Behalve deze keer kwamen die ongelukken op het verkeerde moment en vooral op de verkeerde plaats. zuchtend sloot ze haar ogen. Dat er oppeens een vampier bij haar was zorgde er alleen maar voor dat ze haar spieren opspande. Oke, ze was niet zo voor het vechten, maar dat wou niet zeggen dat ze er slecht in was. Nee zelf juist het tegenovergestelde, ze was bijna een van de beste, maar ze hield gewoon niet van gevechten en oorlogen en al die onzin. Al zal ze zichzelf wel verdedigen als het niet anders kon. Nadat ze zijn hulp had afgewezen stapte ze weer verder tot die vampier weer vlak voor haar stond. 'Dat denk je alleen maar. Vanboven ziet het er anders uit dan hier beneden. Alle bomen en struiken lijken op elkaar. Vooral voor een leek als jij.' Kort trok ze een wenkbrauw op. Sloeg haar armen over elkaar 'een leek?" Vroeg ze spottend. Wat dacht die wel niet?! 'Ik zie beter dan je zou denken" sprak ze koeltjes en keek hem neutraal aan. Zo snel liet ze zich niet doen. Het was zowiezo al moeilijk om lightning kwaad te krijgen. 'Wat bracht je hier, de wind?' Kort grinnikte ze en draaide met haar ogen. "Toevallig wel, wat lokte jou hier? mijn bloed' sprak ze neutraal en keek hem recht aan met haar kristalblauwe ogen. Geen angst had ze, waarom zou ze ook. Het is niet dat ze zo'n bang wezentje was. Verre van.

Hm, dus deze was niet snel boos? Dit kon nog leuk gaan worden! Raven grijnsde bij haar woorden. 'Hoe raad je het, maar dat niet alleen. Er zijn nog meer dingen in het spel voor mijn verscheining hier. Niet dat jouw dat wat aan gaat.' zei Raven rustig en maakte een beweging met zijn hand alsof hij een lastige vlieg weg zwaaide. Dat waren zijn zaken maar haar bloed was ook 1 ding waarom Raven hier was. Stilte was heerlijk, maar ook soms storend. 'Je kijk op dingen kunnen in het licht anders voorkomen dan in het duister tussen de bomen.' grinnikte Raven spottend en keek de engel net zo aan.

Haar armen leken dan ontspannen naast haar zij te hangen, maar in werkelijkheid zijn al haar spieren helemaal opgespannen. zou iedereen doen als ze in vijandelijk gebied zaten. Toch bleef ze aan de andere kant ook weer kalm. Lightning bleef dat altijd. Was moeilijk op te jagen, en zeker vooral niet makkelijk kwaad te krijgen. Hoe dat kwam wist niemand. Ze had nooit op haar zelfbeheersing moeten letten aangezien ze dat al heel haar leven had. . 'Hoe raad je het, maar dat niet alleen. Er zijn nog meer dingen in het spel voor mijn verschijning hier. Niet dat jouw dat wat aan gaat.' Neutraal keek ze hem aan. Liet haar ogen eens goed over hem heen glijden, nam hem goed in zich op. Geen enkel detail ontging haar. 'Door dat te zeggen wil ik het weten, maar goed. Als het niet alleen mijn bloed is dan kun je me even goed met rust laten en doen wat weet ik veel dat je ging doen." sprak ze neutraal terwijl ze enkele roodharige plukken van voor haar ogen vandaan haalde. . 'Je kijk op dingen kunnen in het licht anders voorkomen dan in het duister tussen de bomen.' Even kneep ze haar ogen tot speeltjes maar dat was maar vluchtig." Waar slaat dat nou op.' Sprak ze sceptisch. Ze moest langs hem heen voor uit dit vervloekte gebied te komen. En vliegen gaat nu niet lukken, al kan ze het straks nog wel proberen.

Haar reactie over waarom hij hier was liet hem even grijnzen waardoor zijn hoektanden even te zien waren. 'Geloof me dat zou je echt niet willen. Als ik dat
zou doen piep je straks nog
als een klein kind.' grijnsde Raven en trok zijn gezicht weer soepel in fe plooi., Nee dat zou ze echt niet willen. Dan zou Julliette vast nijdig worden, maar Raven zou er echt niet mee zitten. Ondertussen opende

Raven zijn hand en sloot hem daarna weer. Het was amusant hoe sommigen konden reageren! Toen ze vroeg waar zijn zin over de verandering in licht en donker kon zijn grijnsde hij nogmaals. 'Simpel in licht kan het er anders uit zien dan in het donker dat is alles.' herhaalde Raven een klein gedeelte, maar hij zei er niet bij wat de bedoeling er van was!!!

(Sorry voor de dubbel post, maar ik had haast.)

Af en toe gleden haar ogen naar de omgeving. ze moet goed onthouden naar welke richting ze op moet stappen. Dat ze straks niet serieus verdwaald geraakte. Hoe langer ze hier bleef hoe sneller ze haar richtings gevoel in dit gebied kwijt kan geraken. En dat beviel haar helemaal niet. 'Geloof me dat zou je echt niet willen. Als ik dat zou doen piep je straks nog als een klein kind.' Grijnsde hij. Verontwaardigd snoof Lightning even haar handen nog steeds over elkaar geslagen. "Jij hebt wel een hele hoge dunk van je zelf' Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen de vampier voor haar. Hij was een man, dus dat zei al veel eigenlijk. Haar gedachten hield ze stil, straks ging ze de verkeerde dingen zeggen, en nu had ze geen zin in problemen te veroorzaken. Zijn laatste zin sloeg trouwens ook nergens op. Wat heeft het nou te maken, met het kleine gesprekje van daarnet? Helemaal niks. 'Simpel in licht kan het er anders uit zien dan in het donker dat is alles.' herhaalde hij. Even haalde ze zuchtend adem. 'Wat jij wilt' Mompelde ze stilletjes stapte hem voorbij, opende haar vleugels en sprong, maar geraakte niet verder dan op een tak van een boom terecht te komen, daarna verdwenen haar vleugels weer van de pijn. "Verdorrie' mopperde ze. Keek toen voor zich uit. In de lucht had het inderdaad niet zo ver geleken. Hier zag ze de rand niet meer. Met een simpele sprong was ze er weer uit "Dan loop ik maar" kort maakte ze een zwaaiend gebaar naar de vampier. stapte weg maar hield hem strak in de gaten. Ze vertrouwde hem helemaal niet.

Ze raakte steeds meer gedesorienteerd in zijn gebied. Mooier kon niet. Raven grijnsde nog steeds. 'Ach ik moet toch iets te doen hebben? Maar je onderschat me.' zei hij en voelde de wind van haar vleugels, maar de pijn had hij al bij deze Engel opgemerkt dus ver zou ze niet geraken. Raven hoorde wat ze zei en zijn gevoel zei nog even te wachten. 'Doe wat je niet laten kunt. Mist je de weg kunt vinden?' zei Raven half vragend en haalde zijn schouders op toen ze vertrok, maar gebruikte de schaduwen om zich de camoefleren. Nog noout had iemand zijn schaduwtechniek door schouwd, zelfs geen engel!

Ze weet dat ze recht door moest stappen, dat kon niet anders aangezien ze niet veranderd van richting was. Uit de boom springen en te voet verder gaan was dan ook de enigste oplossing. Niet dat wandelen het einde van de wereld was. 'Ach ik moet toch iets te doen hebben? Maar je onderschat me.' Even draaide ze zich nog om bij zijn woorden. "Niet echt" sprak ze schouder ophalend 'ik schat gewoon niemand in, en als ik dat wel doe, kun je dat niet zien in men doen of zeggen."Deelde ze hem mee, draaide zich om en stapte rustig weg. 'Doe wat je niet laten kunt. Mist je de weg kunt vinden?' Lightning was meteen alert nadat ze merkte dat hij weg was. Haar spieren waren volop gespannen. Ze voelde hoe ze lichte kippenvel kreeg. Haar ogen flitsten naar alle kanten, toch stopte ze niet. Dan leek ze wel bang te zijn. Terwijl dat irritante ongemakkelijke gevoel er bleef zuchtte ze en stond stil."Ik weet dat je er bent' sprak ze kribbig 'ergens' Voegde ze er nog mompelend aan toe. Hij was er dat wist ze zeker, maar kon niet weten waar precies.

Jagen wat was dat heerlijk. Goed deze wist dat hij in haar buurt bleef, maar toch was het een heerlijk gevoel! Raven bleef in de schaduwen en voelde dat hij geduld hebben moest. Ze stopte uit eindelijk toch en haar woorden waren amusant. Zachtjes lachte hij onheilspellend, maar zijn gelach galmde tussen de bomen. Raven bleef in de schaduwen en verplaatste zich in alle stilte van de ene plaatst naar de andere en bleef om haar heen cirkelen. De schaduwen waren hier perfect voor en ook bleven zijn rode ogen uit het zicht. Zijn verlangen naar haar bloed. Het hemelse levensenergie des engelen!

Stomme vampieren. Het waren ondode wezens die alleen maar op bloed leefden en meer niet. Het was walgelijk. Die konden hun honger niet stillen, wouden altijd maar drinken en drinken en nog eens drinken. meer deden ze niet. Ze waren bijna even erg als de opvliegerige demonen. Bij de demonen was hun mini geduld het probleem. Lightning had ondertussen haar vuisten gespannen vanaf ze het gelach van die vampier hoorde. Het beviel haar ten zeerste niet. Als ze uit dit gebied zou kunnen geraken was ze toch iets veiliger aangezien er daar te weinig schaduwen waren om zich in te kunnen verbergen. "Hoe kinderachtig" Sprak ze nors. Sloot een mini seconde haar ogen. Luisterde kort en zag al meteen het pad voor haar verschijnen. Het was dus serieus niet meer zo erg. terwijl ze verder stapte voelde ze hoe haar vleugel weer begon te genezen. Misschien zou ze nog op tijd kunnen wegvliegen. "Hou op met dat onnozel spelletje van jullie vampieren" Snoof ze spottend. Dit was hoe die vampiers jagen? Zich laf in de schaduwen verschuilen?

Raven grijnsde. Jagen deed iedereen weer anders, maar Raven gebruikte liever het kat en muis spel! Zodra ze weer begon te lopen voelde Raven dat het tijd was. Tijd om toe te slaan, maar ze was nog net niet dichtbij genoeg. Nog een stukje? Nog even! Daar het perfecte moment!!! Raven schoot naar voren en nam de engel in de houtgreep. Ze kon geen kant meer op tenzij... Raven wilde haar net bijten...

Ze voelde nog steeds geen angst. Misschien omdat ze dat niet kende? Ze was er namenlijk niet mee geboren als je het zo kunt noemen. En wanneer ze vond dat ze te lang op aarde leefde dat ze net als hen begon te worden verliet ze aarde en ging weer naar de hemel om al die gevoelens van zich af te krijgen. Ze voelde dat hij op haar af zou springen. Alleen wist ze nog niet wanneer. Gelukkig had ze gewoon geduld. Al begon het haar al snel te irriteren. Stond ze stil om hem te zeggen, pas toen sloeg hij toe. Hij had haar in een houtgreep vast waardoor ze niks kon doen. Maar omdat ze zo kalm bleef wist ze wat te doen. Ze dwong hem haar los te laten door haar vleugels tussen hen beide open te vouwen zodat zijn armen niet lang genoeg meer waren sloeg hem met de grote vleugels van haar weg richting een boom. Daarna sloot ze haar vleugels weer waarbij het merk even snel verdween als het was gekomen. "Doe dat nog een keer, en ik hou me niet meer in" Sprak ze kil. Al had ze het gevoel dat ze van hem niet kon winnen. Hij was sterk, dat voelde ze en oud was hij ook. Ouder dan haar.

-sorry verkeerde acc DX-

Raven gebruikte niet zijn volle vermogen, waarom ook? In feiten was hij zo al sterk genoeg, maar de vleugels van de engel had hij toch even geen rekening gehouden! Raven zou haar met gemak hebben kunnen bedwingen, maar toch liet hij haar los en inkasseerde de klap, maar draaide zich zo dat Raven op zijn voeten terecht kwam en maakte een soort handstand om daarna weer recht te komen staan. 'Nee nu wordt ik bang?' zei hij spottent en keek de engel ook net zo aan. Raven grijnsde en vond het allemaal maar amusant. Een tandje kon er wel bij, maar echt overdrijven door met zijn krachten te pronken nee zo was Raven niet. Hij schoot naar voren en maakte verschillende schijnbewegingen, maar tikte haar uit eindelijk speels op haar schouder. Ze moest eens weten wie ze voor zich had...
(Niet erg kan bij mij ook gebeuren) XD

Lightning moest weten wie deze vampier was. Hij was sterker en ouder dan haar. Dus hij moet al een hoge rang hebben. Ze kon niet tegen hem op, maar lang genoeg om hem op te houden tot haar vleugel weer helemaal genezen was door het helingsproces. Dat zou niet lang meer moeten duren...hopelijk is het op tijd klaar. Nadat hij haar had besprongen had ze haar vleugels geopend en weer dicht gedaan waardoor ze uit zijn greep had kunnen ontsnappen. Al haar spieren waren gespannen en ze stond in een verdedigingshouding. 'Nee nu wordt ik bang?' zei hij spottend. Overdreven draaide Lightning met haar ogen " Hou toch op met dat toneel van jou" Sprak ze sceptisch. Ze trapte er gewoon niet in. Blond haar rode ogen...zou het...Raven zijn? Dat zou wel logisch zijn. Waarom moest ze hem tegenkomen? Waarom niet een of andere zwakke vampier die ze kon doden zonder problemen en dan er nog levend kon uit geraken. Als ze dan toch hier moest sterven...ze wist niet hoe engelenbloed voor hen was, waarschijnlijk iets kostbaars. Dus waarschijnlijk ging ze snel dood. Niet dat ze zichzelf zo snel gewonnen zou geven.

Raven grijnsde bij haar woorden en tackelde haar door zijn been laag over de grond te halen. 'Je bent traag in je bewegingen.' grijnsde hij en bleef droogjes naar haar staan kijken. Hoe graag hij haar bloed wel niet wilde! Maar Raven onderschatten haar niet en was benieuwd of ze echt haar volle krachten zou gebruiken?

Strak hield ze hem in de gaten. Hij bespeelde haar, dat wist Lightning maar al te goed. Maar weglopen van een vampier was nutteloos aangezien die veel sneller dan ieder ander wezen waren. Zelf engelen waren op de grond trager dan een vampier. Daarom was de lucht de beste optie. Dat die vleugel maar snel herstelde. Voor ze het al te goed besefte had hij haar alweer getackeld en belande ze hard op de grond waardoor ze geschrokken naar adem hapte. "Jij bent gewoon verdomme te snel" Vloekte ze geêrgerd. Meteen stond ze op waardoor haar hand even schampte aan een uitstekende tak, of wat het dan ook mocht zijn waardoor wat vel af werd gescheurd. Meteen was Lightning weer recht gestaan. Keek snel naar haar pols waar er enkele druppels bloed vandaan kwam en op de grond terecht kwam. Meteen stak ze de pols half in haar mond. Nadat ze de pols weer eruit had gehaald was het alweer genezen.

Ja gek he? Raven grinnikte en rook dat ze haar vel open trok. Even vergroten zijn pupillen, maar zijn controllen begon hij langzaam te verliezen vooral toen ze haar pols in haar mond stopte. Raven wachten niet en haalde in een snelle beweging naar haar uit... Hij zou en moest haar bloed hebben anders zou hij echt Gek worden!!! 'Jammer dat jullie hier maar zo zelden komen, anders had ik elke dag wel feest!' grinnikte Raven en greep de engel bij haar polzen en zijn rode ogen keken in haar helder blauwe...

Haar vleugels...waren al half genezen. Maar nog niet genoeg. Kort zuchtte ze diep. Ze was getackeld geweest, als hij niet zo snel zou zijn geweest had ze dat kunnen ontwijken, maar met vampiers en hun snelheid. Wel daar verlies je gewoon tegen. Meteen was ze weer overeind gekomen maar had zich gesneden. Meteen geheald ze dat weer door het in haar mond te steken 'Jammer dat jullie hier maar zo zelden komen, anders had ik elke dag wel feest!' grinnikte Raven. Kort snoof lightning wou nog vlug van hem weg draaien maar was te laat, ze voelde hoe zijn hand rond haar pols sloot, ze keek recht in die rode ogen van Raven. Even slikte ze. Maar dat kwam niet omdat ze bang was. Onbevreesd keek ze hem aan. Misschien als ze hem gek genoeg maakte van haar bloed dat hij niet meer zo voorzichtig was, misschien kon ze dan een opening vinden en er vandoor gaan. Razend snel maakte ze twee grote passen waardoor ze hem tegen de boom duwde en haar arm op zijn keel gedrukt hield. "Deze engel krijg je ook niet" Siste ze. Ze zal zien, misschien kan ze hier nog weg komen zonder...haar bloed te vergieten.

Een pittige tante dat was ze, maar Raven liet haar begaan en voelde de boomschors in zijn huid prikken, maar gaf er geen aanstoot van. Ze mocht dan zichzelf genezen, maar 1 ding was zeker. Hij moest op zijn acties passen anders werd hij net een aangeschoten beer die enkel kwaaier werd naar maten ze hem meer en meer ergeren zou. Ook zouden zijn pogingen wild en roekeloos worden en dat wilde Raven vermijden. 'Oh, maar dat komt nog wel!' grinnikte Raven door haar poging hem zijn spraak te belemmeren. Lucht had hij niet nodig, waarom ook het zat enkel in de weg nu. Raven bemerkte dat hij meer kracht bij moest sturen en planten zijn handen op haar schouders om de engel vervolgens weg de drukken en haar verder achteruit te dwingen. Zijn echte kracht was net zo groot en onvoorspelbaar als die van een new born. Raven voelde nog steeds haar arm tegen zijn keel, maar hij kon het niet nalaten om haar gewoon in haar gezicht uit te lachen!

XD

Het kon haar niet schelen dat ze zwakker dan hem was. Het was wel logisch dat een leider sterker was dan gewoon een onderdaan, anders zou hij toch helemaal geen leider zijn? Maar ze kan hem wel gek maken, gek van haar bloed. Hij wil blijkbaar toch het koste van het koste haar bloed hebben. Niet dat hij dat echt gaat krijgen, en de kans erop vergroten dat hij al zijn kracht zou kunnen gebruiken, want nu weet lightning maar al te goed dat hij het maar amper zijn kracht gebruikt. Het is niet dat ze hem wil laten stikken dat ze haar arm tegen zijn keel gedrukt hield. Dat zou toch niet lukken al zou ze het willen. . 'Oh, maar dat komt nog wel!' grinnikte Raven. Overdreven draaide lightning weer met haar ogen. Gedwongen werd ze achteruit geduwd door hem. Waardoor hij zijn gewicht op zijn bovenlijf en niet op zijn benen. Ze draaide zijn armen van haar schouders. Boog zich lichtjes en tackelde hem op de grond. Duwde vervolgens de hiel van haar voet op zijn borstkas hard in."Je hebt een te grote dunk van jezelf Raven' Verklaarde ze hem simpel weg. Stilaan begonnen planten zijn armen en benen vast te pinnen op de grond, wat uiteindelijk stilletjes aan ook zijn hele lichaam werd. Al kon hij dat met gemak weer breken. Lichtjes boog ze voorover richting zijn gezicht. Maakte een snee in haar vinger en veegde vervolgens het bloed vlak naast zijn mond. Hij moest oncontroleerbaar zijn, dan maakte hij fouten. En als dat moest worden gedaan met haar bloed...dan is het zo, al was dat zeer gevaarlijk.

Raven voelde dat ze hem vloerde na zijn armen van haar schouders te draaien. De aarde kwam hard aan, maar Raven voelde niet veel tenzij het heilige wapens waren die zijn huid doorboren zouden. Haar woorden waren niet meer dan amusant voor hem. De engel dacht vast dat hij overdreef, maar dat deed hij niet en al helemaal niet tijdens de jacht. Hij keek haar aan tot de planten hem omwikkelde. 'Zou dat me tegen moeten houden?' vroeg hij met een vrolijke grijns en genoot in zekere zin van dit gevecht tot ze haar bloed vlakbij zijn mond smeerde!!! Zijn huid tintelde op die plek en begon al snel over zijn lichaam te verspreiden. Dit was het teken dat zijn controlle begon te verliezen. Raven moest moeite doen om zijn hoofd helder te houden al drong haar geurende bloed zijn neus binnen. 'Nooit gedacht dat Engelen listig zijn konden?' zei hij plagend en wurmde zich uit de planten omhelsing, maar worstelde ook voor het behoud van zijn doen en laten, maar dat was niet zichbaar voor de buitenwereld. Deze engel had een grove fout gemaakt en daar zou ze voor boeten wanneer Raven zijn controlle zou verliezen. Na ook onder haar voet uit te zijn gekomen ging Raven weer recht staan en keek haar vriendelijk glimlachend aan. Toch kon hij het niet laten om haar bloed weg te likken, maar dat was zijn fout. De brandende pijn in zijn keel exploseerde en zijn pupillen werden kleiner te klein om normaal te zijn. Zijn ogen werden er alleen maar rooier van, wat gevaar betekende net als toen hij voor het eerst vampier was geworden. 'Je dacht slim te zijn, maar je hebt een grote fout begaan engeltje!' het was voor demonen vast normaal om met dubbele stem te spreken, maar in het geval voor vampiers niet. Raven zou er niks van mee krijgen met dubbele stem gesproken te hebben, maar hij wist wel wat er allemaal gebeurde nadat hij zijn controlle weer terug had. Raven schoot naar voren en greep de engel bij haar keel. Bracht haar met gemak met gestrekte arm omhoog en begon haar keel dicht te knijpen. 'Je zult vast spijt hebben hier te zijn geland!' lachte Raven en zijn grijns was valser dan hij normaal zou doen. Ook zijn stem was velemalen zwaarder dan normaal...