Op zijn gezicht rustte een koele blik terwijl hij het landschap betrad. Nou ja, landschap... Het was er zwaar gehavend aan toe, had zelfs in de ogen van Aylan geen mooiigheid. Wat dat betreft was hij blij met z'n stad dat omgeven werd door de watervallen. De structuur van de gebouwen hadden veel meer dan dat wat hier stond. Hij had nooit echt het systeem gesnapt, hoe kon men zoiets bouwen op zo'n moeilijke plek? Hoeveel wezens zouden tijdens de bouw gestorven zijn? Gelukkig was Aylan een leider, en geen timmerlui. Oh nee, hij was juist het tegenovergestelde. Vernietigen, verwoesten van dingen, dat was iets waar hij heel goed in was. En niet alleen hijzelf. Iedere magiër had iets verwoestends, op z'n eigen manier. Dat vond Aylan het fijnste aan zijn volk. Het was een compleet leger dat enkel bestond uit mannen, mannen die met elkaar konden opschieten, een band hadden en daardoor sterk de neiging hadden elkaar te beschermen. Precies zoals het hoorde. Als er ooit een strijd zou komen, zou hij niet bang wezen dat ook maar één iemand alleen stierf. Diegenen die net iets te zwak waren geweest zouden omgeven worden door broederschap, ook in het heetst van de strijd. Aylan trapte een verkoolde steen voor zich uit, luisterend naar de geluiden daarvan. Een "pok" kon anders klinken dan die daarvoor. Het verraadde het land en daardoor wist hij welke kant hij op moest lopen en welke hij vermijden moest. Wie wist wat voor verrassingen in de grond zaten verstopt. Oké, het gebeurde niet vaak. Haast nooit. Maar wanneer hij even niets te doen had, of zat was van de stilte, begon hij op dingen te letten waar normaal geen kip aandacht aan besteedde. De steen kwam tot stilstand, en al gauw klonk een ander geluid. Niet van de steen, aangezien die stil lag. Was hier dan toch wat leven? Lichtjes schudde hij zijn hoofd. Wat interesseerde hem het nou wie het was? Als die problemen met hem had, dan merkte hij dat gauw genoeg. Wezens konden zijn aanwezigheid voelen. De kracht die door zijn lichaam, en zwaard, raasde was groot. Echter had Aylan iets gevonden waardoor dat een stuk minder was geworden, waardoor hij niet meer leek dan een normale magiër en niet iemand die de leiding over ze had. Enkel degenen die hem kenden wisten ervan. Daar, ineens, waren bewegingen, recht op zijn pad. Wel, het leek er dus op dat er toch een ontmoeting kwam. ''Laat je zelf zien vreemde'' klonk een vrouwelijke stem. Op zijn dooie gemak stapte hij naar het wezen toe, met een helle paard. 'Hier ben ik,' reageerde Aylan droog. Soms had hij van die momenten dat hij niet zo serieus wou zijn als normaal. Zijn blik volgde haar arm, dat leidde naar een zwaard. 'Die zal je niet nodig hebben hoor...'