One moment of silence... Or not || Selena

Binnen de muren van zijn geliefde stad was het weer rustig. Het gehele Maria-probleem was opgelost. Ze had een zware straf gekregen, die misschien maar beter geheim kan blijven. Leuk was het niet om iemand te straffen, zelfs een vrouw niet. Niet op die manier tenminste. Haar geschreeuw zal Aylan bijblijven, zeker voor de komende tijd. En dus had hij besloten een plek op te zoeken waar hij rustig kon gaan zitten. Om zich te focussen op zijn eigen gedachten en die weer op een rijtje te zetten. Zichzelf herstarten, zo kon je het ook noemen. Rust was op een bepaalde tijd best fijn. Het was goed. In een rustige tred was hij het veld opgelopen. Zelfs op deze plek kon je het gekletter van het vallende water horen. Heerlijk! Dat geluid bracht iets met zich mee, wat deze plek nog aangenamer maakte. Als hij de kans ervoor had was hij ergens gaan zitten en was daar de rest van de dag gebleven. Maar nee, dat kon hij niet maken. Wie wist wat er nu wel niet gebeurde in zijn nederige huis? Er gebeurde genoeg dingen onder zijn mannen waarvan hij niet -compleet- op de hoogte was. Hij zuchtte eens tevreden, zodra hij een perfect plekje had gevonden. Het was een open stuk, waar geen kruiden stonden. Soepeltjes liet Aylan zich zakken in het gras, zijn houding in een kleermakerszit. Zo ontspannend hier... Bijna wou hij zijn ogen sluiten, tot een onaangenaam gevoel hem bekroop. Iets was hier... Iets wat niet welkom was. Iémand die niet welkom was.

Waarom liep Selena deze kant ookal weer uit? Ze had geen zin in een gevecht, hoewel haar andere kant daar duidelijk naar smachte. Maar ze wou de MAgiërs ook nie treiteren. Daar had ze ook geen zin. MIsschien liep ze gewoon dit kan uit omdat ze rustig wou voelen. even kijken hoe het met deze kan van de natuur gaat...Vandaag had Selena een blauw jurk aangetrokken, ze voelde zich kalm nu, en haar haar was in een vlecht vast. Om haar heup had ze een riep waar een klein dolk had hangen voor het geval dat ze toch iets zou plukken en een klein zakje. roze liep kalm naast haar al verdween ze ene paar keer wanneer het gras te hoog was Dus vertel, wat wou je hier halen?' Vroeg ze in zich zelf aan de andere personlijkheid Giftige kruiden, die kun je in het bos niet zo gauw vinden, maar hier door het energie van de Magiërs groeien ze genoeg. Antwoorde ze kalm en stopte met lopen toen ze eindelijk vond wat ze zocht, Belladonna. De vructehn lijk heel erg op bosbessen, maar je kan er wel 10 mannen met een klein beetje van het drankje mee doden!. Selena ging in een kleermaakszit zitten en man haar dolk en begon voorzichtig takjes los te snijden. Toen ze een voorraadje had stond Selena op en ging weer verder. Maar toen ze een silhout in zich kreeg glimlachte ze liefjes. Vandag had ze toch geluk...Misschien als ze haar lieve personlijkheid kon blijven wegduwen zzou he op een gevecht uit komen... [u] Wat en eer. zie ik nou Aylan Kurosaki voor mij?' Vroeg ze liefjes en horde Roza zachtjes mopperen dat ze de Magiër leider ook gewoon met rust had kunnen laten.

Het was gedaan met de rust. De rust waar Aylan zo lang naar had gezocht, het even gevonden leek te hebben en toen toch verstoord werd. En door wie... Degene waar hij zo'n vreselijke hekel aan had. Een persoon waar hij veel haat voor droeg. Selena Lotus, leidster van de heksen. Hij kon haar niet uitstaan, zag haar liever dood dan levend. En ooit, ooit zal hij zijn zwaard door haar lichaam rijgen. Hij had het gezien, in een droom. Of een nachtmerrie. Het was maar net hoe je het noemen wou. Net zo soepel zoals hij was gaan zittten, stond de magiër ook weer op. Wat moest dat kreng hier? Ze had geen toestemming een stap op zijn grondgebied te zetten. Vast voor de kruiden. Die heksen bleven daarmee experimenteren. Konden ze die kruiden niet op hun eigen land wiedden? In een kwartslag draaide hij zich naar Selena toe, gunde haar een koele blik. 'Nee, dit is een droom. Een illusie.' Was zijn reactie. 'Ga terug naar waar je thuis hoort en laat ons met rust.' Voorlopig, sprak een stemmetje in zijn hoofd. Pas wanneer de oorlog écht uitbreken zou, zou Aylan wel degelijk in strijd met die heksen gaan. Maar voorlopig hield hij zich koest, verdiepte hij zich meer in hun levenswijze. Probeerde hij erachter te komen wat ze van plan waren. Of hoe ze hun magie gebruikten. Hadden ze daar hulpmiddelen bij, zolang magiërs dat hadden? Hmm, het was niet gemakkelijk daarachter te komen, aangezien dat vast per persoon zou afhangen. Zijn blik gleed even naar de kat, en toen weer omhoog naar Selena. 'Luister naar die haarbal van je, het heeft nog eens gelijk ook.'

Selena bleef glimlachen en keek toe hoe de Magiër soepel opstond en zich naar haar toe draaide. Mooizo ze had hem dus verstoord in iets...Magiërs waren altijd zulke rare wezens. Selena begreep ze niet echt, waarom had moeder natuur hun ooit gemaakt? Waarvoor waren ze gemaakt? Het waren wezens die dachten dat ze alles wisten en dat ze veel beter met magie om gingen dan zij! Ooit zal ze er een einde aan maken, Selena zag het al helemaal voorzich hoe ze een einde aan hun ras maakt. Selena keek recht met haar rustige blik in de kille ogen van Aylan. 'Nee, dit is een droom. Een illusie.' Was zijn reactie. 'Ga terug naar waar je thuis hoort en laat ons met rust.' Haar glimlach bleef kalm 'Kom kom, wees niet zo onaardig? Doe ik iets verkeerds? Kom ik in de buurt van jullie clubje? Ik geloof het niet.' Zei ze met een lieve glimlach. Het was toch zo leuk om met Aylan te spotten. 'Luister naar die haarbal van je, het heeft nog eens gelijk ook.' Selena keek naar Roze die haar neus ophaalde. 'Haarbal? Ik ben niet eens lang harig!' Zei ze boos en sprong in de armen van Selena die haar opving 'Trek je maar niks aan van hem, het is maar een man.'Zei ze zachtjes maar luid genoeg dat Aylan het net zou verstaan.

De drang om om te draaien was groot. Gewoon weg te gaan en relaxen op een andere plek. Wel, echt relaxen was het niet. De hoofd reden waarom Aylan daar was gaan zitten was, was omdat hij nodig met die extra ziel moest gaan praten. Het was een rare manier van magie. Maar een effectieve manier, een manier dat hem naar de top had gebracht en daar tot aan zijn dood zou blijven. Althans, dat hoopte hij. Zolang zijn mannen achter hem stonden en genoeg van hem leerden was er niks aan de hand, maar wat als dat zou gaan veranderen? Niet dat dat zo gemakkelijk zou gaan. Die mannen waren erg loyaal, zo erg dat andere wezens nog wel eens van ze leren konden. ’Het feit dat je nu voor me staat is al verkeerd,’ sprak Aylan. ’Dat je me áanspreekt is verkeerd.’ Als ze gewoon was doorgelopen had hij wellicht niet eens wat gedaan. Was hij niet opgestaan, had hij geen woord gesproken, eigenlijk had hij haar dan gewoon genegeerd. Tenzij ze richting zijn stad was gelopen. Alleen zou die kans ontzettend klein zijn, zeker nu ze alleen was. Eén heks die zijn stad zou binnen stappen… Dat was haast zelfmoord. ’Als je hebt wat je nodig had, dan verzoek ik je om nu te vertrekken.’ Hun opmerkingen gingen het ene oor in, en het andere oor weer uit. Kort harig of lang harig, haar was haar. Die kat zat er vol mee, dus was het gewoon een haarbal.

Haar andere persoonlijkheid wist dat ze gewoon had moeten doorlopen en niet met hem gaan praten. ’Het feit dat je nu voor me staat is al verkeerd,’ sprak Aylan. ’Dat je me áanspreekt is verkeerd.’ Selena grinnikte om zijn woorden 'Nou nou, met de slechte voet uit bed gestapt?' vroeg ze grijnzend en liep dichter naar hem toe. Nu was ze in een heel vervelend gevaarlijk bui. ’Als je hebt wat je nodig had, dan verzoek ik je om nu te vertrekken.’ Ze klakte met haar tong 'Ik heb nog niet alles hoor, ik moet wel wat meer van die belladonna hebben.' Zei ze met een grijns en stond recht voor hem. Haar kille ogen die net nog waren, waren veranderd in vrolijke oogjes. Ja ze was in zo een fase dat 1 van haar persoonlijkheden sterker werd en eerst vermengde ze zich tot ze nar voren zou komen en dat gebeurde nu. Selena hief haar hand en raakte zijn oranje haar aan, terwijl haar ogen zijn gezicht bestudeerde. 'Ik snap het niet, je moet niet chagrijnig zijn, de lucht om je heen word daardoor aangetast.' Zei ze met een grijnsje.

Of hij met het verkeerde been uit bed was gestapt? Nee, waarom dacht ze dat nou weer? Dit was hem. Dit was Aylan, vijandelijk als het nodig was, stilletjes als er niks te vertellen viel en was niet vaak onder de indruk. Voordat hij ergens van onder de indruk was, moest hij een enorme kracht zien. Of beter gezegd, het voelen. Aan sommige dingen was niet te zien hoe krachtig ze waren, maar je kon het wel voelen. De hoeveelheid druk die erachter lag kon veel vertellen. De energie die het omgaf. Bijna wou Aylan een stap achteruit zetten zodra Selena naar voren kwam. Kon ze niet gewoon op haar plek blijven staan? Alleen dwong hij zichzelf geen spier te verroeren. Stap terug doen zou betekenen dat hij bang was. ’Ga dat dan halen, in plaats van je tijd staan te verdoen met mij.’ Want dat was precies wat ze aan het doen waren. Tijd verdoen. En met wat? Met een beetje stom praten, meer haat opkweken bij elkaar. Het zou hem niks verbazen als één van hen het niet kon laten de ander te verwonden. Zijn bruine ogen bleven op haar gericht, ondanks dat ze haar hand op had getild. Zo gemakkelijk liet hij zich niet afleiden. ’Houdt die onzin voor je.’ Aylan sloeg haar hand weg. ’Als je zo graag wat vertellen wilt, vertel me dan iets nuttigs.’

Selena bleef zijn gelaat bekijken en Roze geeuwde zachtjes terwijl ze tussen hun in bleef zitten in haar armen. Ga dat dan halen, in plaats van je tijd staan te verdoen met mij.’ een Plagend grijns kwam op haar gelaat 'kom kom niet zo ongeduldig jonge man. Wist je niet dat sommige plante nhet beste tijdens de nacht moeten worden geplukt?' Zei ze met een geheimzinnig grijns. Ja er waren planten die po hun sterkste 's nachts waren en dan was het het beste om ze te plukken. ’Houdt die onzin voor je.’ Aylan sloeg haar hand weg. ’Als je zo graag wat vertellen wilt, vertel me dan iets nuttigs.’ Selena haalde haar schouders op en zette een stap naar achter en keek naar zijn gezicht toen haar een gesprek met haar moeder haar hoofd in schoot toen ze klein was. Vertel nooit aan iemand wat jij kan. Selena keek in de bruine kijkers van Aylan 'Ik kwam je vertellen dat..' Zei ze zachtjes en zette een stapje naar hem toe en boog naar zijn oor 'dat er aan je gauw een einde komt..Misschien niet vandaag...of morgen maar heel binnenkort.' Zei een kille stem en ze zette een een paar stappen naar achter en haar ogen glinsterde.

Dit was een kans.. Een kans om haar leven te nemen. Zijn zwaard trekken was totaal geen probleem, binnen enkele seconden was dat gedaan. Tenslotte was de kling nog wel dik een meter lang, zou ze dan een kans hebben gehad om weg te komen? Het was een raadsel, iets wat hij zou moeten uitproberen. Maar Aylan maakte niet eens de aanstalten het wapen te pakken. Ergens kon hij het niet, wou hij die kans bewaren voor een andere keer. Vandaag had hij geen zin in vechten noch praten met de vijand, eigenlijk. ’Het wordt tijd dat jullie dat spul op eigen gebied krijgen.’ bromde hij. Of dat een goeie oplossing was leek hem niet. Belladonna was een gifplant, die vele doden kon maken. Zolang het goed gebruikt werd en dat werd het –ongetwijfeld- bij heksen. Zou hij dat nu van haar af moeten pakken, om haar vervolgens van zijn land af te trappen? Een prima optie, al zei hij het zelf. Als ze te vervelend werd… Aylan’ ogen vernauwden toen Selena begon te praten, er een pauze kwam en toen haar adem bij zijn oor voelde. Een einde aan zijn leven, binnenkort? Klonk gezellig. Voor het eerst in een hele, maar dan ook echt in een hele lange tijd, verscheen er een klein glimlachje op zijn gezicht, niet gemeend. ’Interessant… Hoe ben je van plan dat te gaan doen?’ Vroeg hij. ’Ik ben daar best benieuwd naar, aangezien het grote woorden zijn.’

Nee Selena gaf zich niet zo makkelijk bloot en ze kon heel snel haar spreuken opzeggen dus als hij een afstand maakte om haar te vermoroden of zo, zou ze altijd een stootspreuk kunnen uitspreken of een ander spreuk die de magiërs niet konden omdat hun magie heel anders was dan die van hen. ’Het wordt tijd dat jullie dat spul op eigen gebied krijgen.’ bromde hij. selena haalde haar schouders op 'Dat kan niet zomakkelijk, zie je, jullie energie is nogal...duister waardoor zulke planten prima op jullie gebied groeien. ' Zei ze droogjes. Toen ze iets in zijn oor fluisterde zag ze zijn masker breken en zag ze een glimlach wat meteen zijn gezicht een ander uiterlijk gaf...Een uiterlijk die super schattig was! ’Interessant… Hoe ben je van plan dat te gaan doen?’ Vroeg hij. ’Ik ben daar best benieuwd naar, aangezien het grote woorden zijn.’ Selena grinnikte en zette een stap naar achter 'Als ik dat vertel dan is het geen verassign meer en is het niet meer leuk!' Zei ze met een grijns en streelde de kopje van Roze die Aylan grijnzend aankeek 'die glimlach staat je goed!' Miauwde de kat en spinde zachtjes.

Een sterke wind was komen opzetten, wat lekker was bij de felle zon die scheen. Aylan gaf soms meer aandacht aan de natuur en zijn elementen dan de meeste dachten. Hij was dankbaar dat ze hier mochten leven, ondanks dat we de wereld meer vernietigden dan verbeterde. Maar goed, was dat ook niet andersom? Natuur vernietigde ons ook, één keer in de zoveel tijd. Duistere energie… Als dat werkelijk zo was, waarom zouden ze er dan geen gebruik van gaan maken? Goed, het lag meestal buiten de kracht van zijn mannen. Alleen er waren genoeg boeken en experimenteren was best leuk soms. Tenslotte kon die Belladonna meer schade aanrichten, zolang ze het op de juiste manier inzetten. Hij moest het gaan onthouden. Ooit eens gaan overwegen. ’Toch denk ik niet dat het een probleem wordt als je die planten op je land zet, Selena.’ Heksen waren soms ook niet zuivere personen. Bij hen was ook genoeg duistere energie, als je het aan hem vroeg. De glimlach die op Aylan’s gezicht gespeeld had, was al snel weer verdwenen. Ze was geen glimlach waardig. ’Ironisch… Een dood moet dus leuk zijn,’ reageerde hij, een droge ondertoon had in zijn stem geklonken. Dood zijn was niet leuk. Helemaal niet. Zo’n zes jaar geleden was hij gestorven in een strijd, tegen een man die veel te hoog gegrepen was voor hem. Destijds had hij het geluk gehad dat de ziel, waar hij controle over had, zijn leven redde. Hem een tweede kans gaf. Aylan trok een wenkbrauw op. ’Bek dicht, beest.’ Zoiets hoefde hij noch van een dier te horen noch van iemand anders. ’En nu van mijn land af.’ De zwarte ketting om zijn arm rinkelde zachtjes door de wind.

Magiërs...Tss wat had je er eigenlijk aan? Het waren mannen en dachten altijd dat ze beter waren en ze zou hun eens bewijzen. ’Toch denk ik niet dat het een probleem wordt als je die planten op je land zet, Selena.’ Selena grijnsde om zijn woorden en snapte ook waar hij op doelde en hoewel niet alle heksen zuiver waren, toch kwam het niet zomaar op hun gebied. ’Ironisch… Een dood moet dus leuk zijn,’ reageerde hij, een droge ondertoon had in zijn stem geklonken. Selena grijnst en haalde haar schouders op 'Dood zijn is misschien niet leuk maar je moet wel eervol sterven!' Zei ze met een glimlach en kriebelde achter de oor van Roza. Aylan trok een wenkbrauw op. ’Bek dicht, beest.’ Selena schudde haar hoofd 'Nou nou, iemand krijgt geloof ik niet veel complimentjes.' Zei ze zachtjes tegen de kat die ook knikte. ’En nu van mijn land af.’ Selena snoof en keek recht in Aylans ogen 'Jij bent ook niet gastvrij! Heb je ooit geprobeerd om kalmerend thee uit madeliefjes te drinken?' vroeg ze liefjes.

Aylan sloeg zijn armen over elkaar heen, zuchtte eens diep. Het leek erop dat deze heksen leidster niet zomaar weg ging. Ze was net… Tsja, waar leek ze op? Klittenband? Ze was hier en zou niet zo gemakkelijk van zijn land vertrekken, tenzij hij haar eraf sleurde. Al betwijfelde Aylan of dat wel zo gemakkelijk zou gaan. Nu leek Selena wel “lief” en “vriendelijk”, maar hij wist uit ervaring dat dat binnen een seconde kon omslaan. Tenslotte wist hij dat hij moest oppassen, haar niet zomaar kon onderschatten. Ze zou niets voor niets leidster zijn. Er zat altijd wel een reden achter. ’Eervol sterven? Dus wanneer de tijd daar is, zal je zorgen dat ik eervol sterf? Wat aardig…’ Moest hij dat nou echt op prijs stellen? Of was ze gewoon aan het dollen..? Ze grijnsde constant, dat het hem deed twijfelen. Vertrouw nooit de vijand, zeiden ze. Misschien was dat nu ook wel zo. Aylan wist het niet precies, zo menskennend was hij nou ook weer niet. Bij het horen van haar woorden trok hij een wenkbrauw op. ’Zie ik eruit als een type dat kalmerende thee uit madeliefjes drinkt?’ Wat een belediging… Voor dat soort ongein had hij niet eens tijd, zou hij er niet eens tijd voor vrij maken. Dit keer was hij degene die een stap dichterbij zette. ’En ik heb geen zin een theekransje met jou te houden, Selena… Je schijnt te vergeten dat we vijanden zijn… Geen vrienden.’

’Eervol sterven? Dus wanneer de tijd daar is, zal je zorgen dat ik eervol sterf? Wat aardig…’ Selena haalde haar schouders op en keek naar Roza die nog steeds aan het spinnen was met gesloten oogjes. Ze kon voelen dat de leider geen rust kon vinden een tijdje en het was niet een super drukke tijd ofzo..Hoewel ze in haar gebied ook druk was, had haar innerlijke rust in zich. ’Zie ik eruit als een type dat kalmerende thee uit madeliefjes drinkt?’ Ze schudde haar hoofd en bekeek zijn spieren, ze waren gespannen, heel erg gespannen. Dit keer was hij degene die een stap dichterbij zette. ’En ik heb geen zin een theekransje met jou te houden, Selena… Je schijnt te vergeten dat we vijanden zijn… Geen vrienden.’ Selena keek in de bruine ogen van Aylan en zei zacht 'Ik ga weg als jij je even ontspant.' Zei ze zachtjes en legde haar vingers van haar ene hand op zijn slaap en prevelde snel wat woordjes. Het was licht magie en bedoeld om iemand zijn innerlijke rust te laten vinden om diegene te laten ontspannen. Ze deed een stap achter uit 'Ik hou aan mijn woord.' Zei ze zachtjes en draaide zich om en wou net weglopen.

Goed, ze dacht in ieder geval niet dat hij een één of ander raar figuur was, dat omging met verkeerde types en toch achterlijk thee dronk. Thee.. Wat moest dat eigenlijk voorstellen? Het was drinken, dat was duidelijk, maar werkte dat spul echt kalmerend? Aylan kon zich herinneren dat zijn moeder het wel eens dronk, voordat ze in het niets verdween. Het was al een poos geleden en na al die tijd wist hij nog steeds niet wat er met haar gebeurd was. Lang had hij zichzelf voor gehouden dat ze het gewoon niet meer aan kon en was vertrokken in het diepst van de nacht. Hij ontmoette haar blik en fronste toen hij haar zachte woorden hoorde. Ontspannen? Waar had zij het ineens over? Waarom maakte een heks zich druk over een magiër die meer gestrest was dan Zen. Zodra hij haar zachte vingers tegen zijn slaap voelde, vergrootte zijn ogen zich. Dit was niet wat hij wou noch verwacht had. Aylan wou een stap opzij zetten, weg van haar vingers, tot hij zich licht in zijn hoofd voelde. Alsof een knop zich helemaal om zette, werd zijn lichaam overspoeld met rust. Alle verkeerde energie leek te verdwijnen, zelfs zijn haat tegen vrouwen. Aylan pakte haar pols vast toen ze zich omdraaide en weg wou lopen. ’Wacht,’ sprak hij, op een verrassend vredige toon. ’Laat me niet alleen alsjeblieft… Ander gezelschap is.. Fijn.’

Ze was hier toch al te lang en het werd tijd om weer terug te gaan naar haar eigen land waar ze de belladonna structuur zou kunnen maken maar plotseling voelde ze hoe haar pols werd gegrepen en niet om aan te vallen maar om haar tegen te houden. ’Wacht,’ sprak de leider van de Magiërs en ze keek over haar schouder naar zijn gezicht. Haar groene ogen bekeken hem goed, wat voor uitwerking zou de spreuk over hem hebben, hij zou rustiger worden maar ieder mens had het ook een bepaald effect. ’Laat me niet alleen alsjeblieft… Ander gezelschap is.. Fijn.’ Selena draaide zich nu ook om en hoorde zijn vriendelijke toon. Ze twijfelde of het wel verstandig was te blijven, over een paar uur zou het spreuk uitgewerkt zijn en ze wist dan niet hoe hij er op zou reageren. 'Eeh ik kan wel een tijdje blijven?' Zei ze twijfelend en keek in de ogen van Aylan. Was het wel slim om bij deze magiër te blijven? Was dat wel verstandig? Natuurlijk niet! Hij is een magiër die kun je niet vertrouwen! hoorde ze een stem in haar hoofd en probeerde die zoveel mogelijk te negeren.

Het voelde zo vredig nou.. Alsof er totaal geen strijd aan de gang was, dat er vrede heerste zoals in zijn jongere jaren. Dat hij geen groep had om te leiden en zich niet anders voor hoefde te doen om geen argwaan te wekken. Alles was Zen, en Aylan voelde zich geweldig. Dat was te zien aan zijn ogen, waar een glinstering in zat en zijn lichaamshouding was ontspannen. Geen zorgen aan zijn hoofd, wat geweldig! Wat voor soort spreuk had ze gebruikt? Kon hij het leren? Want dan zou hij het de gehele dag gebruiken, non-stop. De laatste jaren, zeker nu met de orders van Shanaris, was hij alleen maar gespannen. Kon hij geen moment rust vinden en Aylan wist niet precies waarom. De andere leiders waren ook ontspannen, tenminste toen hij Raven ontmoette was die ook behoorlijk kalm. Hij liet Selena los en zette een stapje terug. 'Gezellig...' Na zijn woorden liet hij zich weer zakken op de grond en staarde naar de lucht. 'Ik heb geen idee wat je precies gedaan hebt... Daarvoor verschillen onze magie teveel... Maar goed voelt het wel,' sprak Aylan glimlachend. Nog altijd was het lichtjes in zijn hoofd, maar hij was nog prima bij zinnen. Het voelde niet aan alsof hij dronken was of zwaar drugs gebruikte... Het was moeilijk te beschrijven. 'Is er een kans dat je het me toch kan leren..?'

Selena zag fijne veranderingen in zijn gezicht. Zijn ogen glinsterde en ze ag ontspanning in zijn lichaam. Ze zag hoe hij haar los liet en zag hoe hij een stap naar achter zetten. 'Gezellig...' Na zijn woorden liet hij zich weer zakken op de grond en staarde naar de lucht. 'Ik heb geen idee wat je precies gedaan hebt... Daarvoor verschillen onze magie teveel... Maar goed voelt het wel,' sprak Aylan glimlachend. Selena ging rustig naast hem zitten en glimlachte 'Het is een simpel spreuk maar ja, ik denk dat onze magie er te veel voor verschilt... Maar je moet echt rustiger aan doen,' Zei ze rustig en plukte wat gras en Roza ging naast haar zitten en bekeek de magiër aandachtig 'En waarom ben je dan zo gestresst jongen? We horen nu niet van de goden dus hoeven we ons ook niet zo op te winden over de oorlog...' Vroeg Roza en bleef nog steeds dicht in de buurt van Selena omdat ze de Magiër nog steeds niet vertrouwde.

Vogels trokken over, in zo'n v-vorm. Hij vond het fascinerend hoe die beesten rond reisden, hoe ze dat deden in zo'n groep. Soms konden wij mensen wel eens leren van dieren en soms ook weer niet. Aylan keek even opzij toen ook de heks ging zitten. Gezellig, ze bleef dus echt nog even en dat terwijl hij nog niet zo lang geleden had gewild dat ze weg moest. Hopelijk zou ze het niet vreemd vinden... Vast niet, ze had die spreuk zelf gebruikt. Het was haar schuld dat hij zo'n switch had gemaakt kwa gedachten. Toch kon Aylan niet kwaad op haar worden. Oh nee, hij was haar eerder dankbaar. Die spreuk was fantastisch. 'Hmm, jammer.' Die spreuk zou handig zijn. Voor een tweede keer keek hij opzij. Rustiger aan doen? Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Van buiten leek hij vaak rustig, erg beheerst, maar in zijn hoofd gebeurde zo veel. Aylan zuchtte en wierp een korte blik op de kat. 'Ik heb geen flauw idee, eerlijk gezegd.' Antwoordde hij. 'Het zit er gewoon. Als een pukkel dat zo ineens komt opzetten.' Hij trok een knie op, voor zich uit starend. 'Waarom staan jullie aan de kant van Tyrion..?' Die vraag was over zijn lippen voordat hij het besefte. 'Gewoon uit nieuwsgierigheid... Meningen verschillen, maar erin geïnteresseerd ben ik meestal wel.'

'Hmm, jammer.' Selena haalde haar schouders op en keek naar de lucht waar de vogels overtrokken. Ze kwamen weer terug naar hun vertrouwde plek en hopelijk zouden er jongen komen van de vogels. Aylan zuchtte en wierp een korte blik op de kat. 'Ik heb geen flauw idee, eerlijk gezegd.' Antwoordde hij. Selena knikte en plukte een bloem en bekeek het. Een madeliefje, lekker in de thee en het kalmeert je ook nog. 'Het zit er gewoon. Als een pukkel dat zo ineens komt opzetten.' Hij trok een knie op, voor zich uit starend. 'Waarom staan jullie aan de kant van Tyrion..?' Die vraag was over zijn lippen voordat hij het besefte. 'Gewoon uit nieuwsgierigheid... Meningen verschillen, maar erin geïnteresseerd ben ik meestal wel.' Selena keek hem kalm aan en dacht na over wat ze zou antwoorden 'Ik wil vrede terug, hoezo zouden we nog meer gebied er bij willen? WIj hebben genoeg plek voor onze rassen...Moeder natuur heeft ons niks voor niks ons zo ingedeeld.' Zei ze kalm en gaf het madeliefje aan hem. 'Probeer het maar eens, laat het drogen en gooi het daarna in je thee.' Zei ze kalm en keek voor zicht uit. 'Hoezo heb jij voor deze kant gekozen?' vroeg ze zacht en keek hem weer recht aan.

Even had Aylan toegekeken hoe ze een madeliefje plukte. Dat mensen zo veel van bloemen hielden, zich erin specialiseerden. Voor hem waren het gewoon… Bloemen. Ze stonden er een beetje mooi te wezen, maar verder diende ze nergens voor. Het kon je niet voeden noch warmhouden. En toch, toch konden heksen ermee werken. De meest gemeenste brouwsels maken. Na zijn vraag voelde hij haar ogen op hem prikken, waardoor hij automatisch haar kant op keek. 'Ik wil vrede terug, hoezo zouden we nog meer gebied er bij willen? WIj hebben genoeg plek voor onze rassen...Moeder natuur heeft ons niks voor niks ons zo ingedeeld.' Hmm… Daar had ze gelijk in.. En toch ook weer niet, voor zijn gevoel. Aylan vond juist dat de rassen te dicht bovenop elkaar zaten, dat ze weinig “adem ruimte” hadden. ’Misschien,’ was zijn reactie dan ook. Het had neutraal geklonken, aangezien hij haar niet het gevoel geven wou dat zijn eigen mening beter was. Toen hij het madeliefje aangereikt kreeg, pakte hij het aan. Teder hielt hij het tussen zijn duim en wijsvinger. 'Probeer het maar eens, laat het drogen en gooi het daarna in je thee.' Van de bloem keek hij naar Selena. ’Als jij me eerst verteld hoe je thee maakt…’ Want hij had werkelijk geen idee. Meestal dronk hij water en bij een speciale gelegenheid wel eens alcohol. 'Hoezo heb jij voor deze kant gekozen?' Aylan liet zich op z’n rug zakken terwijl hij de Madelief vast hielt. ’Juist het tegenovergestelde van jou. Ik koos voor Shanaris omdat ik meer levensgebied wil. Voor mijn gevoel zitten we te dicht op elkaar. Er moet ruimte tussen komen.’

’Misschien,’ was de reactie vanvan de Magiër en ze haalde haar schouders op, iedereen zo zijn eigen mening. Als iedereen dezelfde mening zou hebben zou de wereld saai zijn. Selena zag hoe hij het bloem teder vast hield en glimlachte. ’Als jij me eerst verteld hoe je thee maakt…’ Ze kon het niet laten om even te grinniken om zijn woorden 'Das gewoon warm water met een bepaald soort kruid dat je thee noemt maar je kunt ook gewoon meteen madeliefjes er in doen en het laten staan en daarna er uit zeven. Wat je ook kan doen is muntblaadjes er bij doen...En doe veel suiker in.' legde ze uit en keek naar het grasveld om haar heen. Aylan liet zich op z’n rug zakken terwijl hij de Madelief vast hielt. ’Juist het tegenovergestelde van jou. Ik koos voor Shanaris omdat ik meer levensgebied wil. Voor mijn gevoel zitten we te dicht op elkaar. Er moet ruimte tussen komen.’ Selena dacht na over zijn woorden terwijl ze naar de zon keek 'misschien wel ja..Maar als we zo dicht bij elkaar zitten, dan leren we elkaars ras beter kennen.' Zei ze kalmpjes en Je hoeft nu alleen maar een spreuk op te zeggen en er komt een einde aan deze jonge leider!" Selena sloot haar ogen en negeerde die gedachten. Maar haar 2e persoonlijkheid probeerde weer macht over haar te krijgen. Roza bemerkte over hoe er verandering in kwam en liep naar haar toe en miauwde Selena opende haar ogen en knikte 'Jaa eeh we moeten gaan.' Zei ze snel en stond op, ze moest hier weg voor haar 2e persoonlijkheid de macht over haar krijgt!

Was zijn vraag zo grappig geweest? Of raar? Werkelijk, Aylan had nooit geen flauw benul gehad hoe hij thee maken kon en blijkbaar was het gewoon iets simpels. Heet water met een smaakje naar keuze. Zo moeilijk klonk het niet. Als hij weer terug was, zou hij eens kijken hoe hij dat ging maken. En of hij daar de kans toe zou krijgen. 'Oké, ik zal het binnenkort eens uitproberen,' reageerde Aylan met een glimlachje. Al zou hij dan wel wat meer van deze madeliefjes moeten hebben. Hij keek eens naar het witte bloemetje. Als hij er zo naar keek, kon hij moeilijk geloven dat zoiets lekker en rustgevend was... 'misschien wel ja..Maar als we zo dicht bij elkaar zitten, dan leren we elkaars ras beter kennen.' Ze had een punt. Een heel goed punt. Onze rassen waren constant in gevecht met elkaar, vergrootte de haat jegens de ander. Maar toch betwijfelde hij of dat dicht op elkaar zitten wel echt zal helpen. Engelen en demonen waren al vijanden van elkaar vanaf het moment dat de planeet gemaakt werd. Misschien dat de engelen er wel voor open stonden, maar de demonen.. 'Dat is een mogelijkheid..' sprak Aylan. Zo langzamerhand sloegen de twijfels toe. Zowel Shanaris als Tyrion hadden gelijk, hadden ze een punt en toch zaten er ook weer nadelen aan. Miauw van de poes had geklonken, waarna de stem van Selena volgde. Hij keek toe hoe ze opstond. Wat een haast ineens. 'Oke...' zei hij. 'Bedankt nog... Misschien tot ooit.'

'Oké, ik zal het binnenkort eens uitproberen,' reageerde Aylan met een glimlachje. Selena bekeek hem goed, heel goed...Dit aardig zijn stond hem goed en ze begreep niet echt hoezo andere heksen het vreselijk vonden om met Magiërs om te gaan..Ja ze had legendes gelezen over de magiërs en de heksen..Maar alsnog er waren eeuwen voorbij en ze hadden nog steeds ruzie met elkaar...'Dat is een mogelijkheid..' sprak Aylan. Selena haalde haar schouders op en voelde heo er in haar gestreden werd over wie er de baas over haar lichaam mocht blijven. Ze moest gewoon zo snel mogelijk hier weg..Anders zou dit niet meer zo vredig eindigen...Echt niet.. nee ze wou dit vredig afsluiten. 'Oke...' zei hij. 'Bedankt nog... Misschien tot ooit.' Selena knikte en glimlachte 'ja tot ooit. 'Zei ze snel en nam Roza in haar armen en begon te lopen, ze moest hier heel snel weg, Over een kwartier zou die spreuk toch weer uitgewerkt zijn dus ze kon nu net zo goed weg...