Hello dear (Luna)

Het was nat, echt nat, niet gewoon nat, nee drassig aan je schoenen klevend nat. Jace haatte dit soort dagen echt verschrikkelijk. Zijn schoenen sopte in de modderige aarde van het bospad. Hij wilde dolgraag zijn vleugels gebruiken en vliegen maar helaas, hij was in een bas waar vaak mensen kwamen en tja in een bos vliegen was ook niet echt handig met al die vervelende takken die hem belemmerde zijn majestueuze vleugels fatsoenlijk uit te strekken. Splaf! Daar zakte hij tot zijn enkel in een modderige plas. Een reeks van onverstaanbare vloekwoorden ontsnapte aan zijn lippen. Tja een engel hoefde niet persé vroom en vriendelijk te zijn, want geloof me Jace was alles behalve vroom of gelovig. Oké hij wist wel dat er een god bestond enzo maar echt naar een kerk gaan en gebedjes opzeggen? Nee dat deed deze jongen niet. Hij vond het idioot, een tijdverspilling. Er waren toch zoveel leukere dingen om te doen. Zoals naar een leuke kroeg gaan, of een dancing, een feestje, of nog beter in het gezelschap van knappe vrouwen verkeren. Of! Of!Of! Nog beter! In het gezelschap van knappe vrouwtjes verkeren op een fuifje met lekkere cocktails. Hmmmm cocktails. Jace was er dol op. Een zwakte - net zoals zijn voorliefde voor kruiden sigaretjes - die hij had opgedaan door de jaren op aarde. Zijn witte strakke hemd was lichtjes doorschijnend geworden en plakte bij gevolg tegen zijn gespierde borstkas. Iets wat een paar vrouwelijke voorbijgangers wel konden waarderen, maar hij zelf? Hij vond het vreselijk irritant. Hij hield neit van dat plakkerige gevoel. Ergens wilde hij zijn schirt gewoon weg doen. Maar ach dan zou hij wel héél erg de aandacht trekken. Dus mopperend ploeterde hij verder door de modder tot hij eindelijk zijn bestemming had bereikt. Jace zuchtte en schudde zijn hoofd lichtjes. De stak was al in een straal van 200 meter te ruiken. Het kleine armzalige stulpje wat moest doorgaan voor een huis was echt walgelijk. Een normaal mens zou zich afvragen wat een jongen als híj hier zou doen - ik bedoel kom op kijk naar hem - Maar Jace was hier wel degelijk met een reden, met een missie en hij kwam hier vaker. Hij wist dan ook perfect hoe hij het armzalige verroestte slot van de voordeur moest opendoen. Het was donker, hij gokte rond een uur of half vijf in de ochtend. Langzaam duwde hij met zijn gespierde armen tegen de afgebladderde houte deur, tot deze piepend open ging. Nog maar een voet had hij in het huis gezet of hij voelde het plakkerige gevoel van gemorst bier al onder zijn zolen, fijn die schoenen kon hij dus ook al weg gooien. Ondanks dat hij groot was - een meter vijfentachtig- en nogal gespierd was wist de jongeman toch verrassend sierlijk te lopen - zou wel zo'n engelding zijn zeker? - Ach ja het maakte hem niet veel uit, maar het was uitermate handig bij dit soort dingen. De stank bereikte zijn hoogtepunt toen hij een slapende man onderuitgezakt in een muffe donkerbruine zetel zag zitten. Met een minachtende uitdrukking op zijn gelaat en een zachte zucht liep hij de krakende trap op. Gelukkig was de man des huises zo dronken dat hij hem niet zou horen - en bloempje zou wel slapen- daar hoopte hij op anders had hij een probleempje. Wat ook handig meegenomen was, was dat de vrouw des huises niet aan wezig was, oké ergens was het erg, maar nu, voor hem kwam het prima uit. Met relaxte passen en een nonchalante uitdrukking op zijn gelaat liep hij door de smalle gang, uitkijkend voor rondslingerende bierflessen en wie weet nog allemaal, serieus het zou hem niets verbazen een dood half verrot konijn met uitpuilende ogen en ontplofte ingewanden ergens te zien liggen, in dit huis kon je alles verwachten. Gelukkig voor hem had dit huis een lichtpuntje, en laat dat nou precies de reden zijn waarom hij hier was. Zacht opende hij de kamer waar bloempje sliep - hij had haar die bijnaam gegeven omdat hij haar naam niet wist - Een vage glimlach groeide op zijn gezicht toen hij het meisje vredig zag slapen. Mooi, had ze eindelijk wat rust en kon hij zijn werk doen. Langzaam ontvouwde hij zijn vleugels, ging boven het bed hangen en legde hij zacht een roos op het hoofdkussen van het meisje, vlak langs haar gezicht. Dit ritueel deed hij nu al een hele tijd. Hij gaf dit meisje heel vaak bloemen - vandaar de bizarre bijnaam - dat leek hem een makkelijke manier om haar moed en kracht te geven zonder zichzelf teveel in haar leven te mengen, zoals sommige andere engelen deden zij vertolkte de rol van vriend, leraar, tante, oom, vriendelijke volwassene enzovoort. Maar daar was Jace alles behalve dan een voorstander van. Hij hield meer van het verassings element, beschermen en helpen achter de schermen, het mens zichzelf laten helpen. Hij bleef nog even boven haar hangen keek met zijn blauwe ogen op haar neer. De glimlach speelde nog steeds om zijn lippen. Opeens leek haar droom kwadaardig te worden. Geschrokken en in een reflex aaide hij over haar bol, een troostend gebaar.

Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in toen Bloempje ineens haar ogen opende. Sh*t, sh*t,sh*t dit was alles behalve goed. In een reflex trok hij zijn hand terug, hield hem als een gewonde poot tegen zijn borst gedrukt. God.Ver.Dom.Me. Dit moest hem weer overkomen, kon ze nu niet gewoon door slapen en de volgende dag de bloem ontdekken zoals ze altijd deed? Meisjes, altijd moesten ze dingen ingewikkeld kunnen maken. Ze sloot haar ogen weer en mompelde. ”Er zit een kerel in mijn bed… meh…” Een tel later schoten haar ogen weer open en ze verhief haar stem. ”ER ZIT EEN F*CKING DUDE IN MIJN BED!!” Meteen spurtte ze naar de andere kant van de kamer terwijl ze in een wolf veranderde. Ze trok haar bovenlip op, gromde dreigend naar hem terwijl haar nekharen overeind stonden. Even nam Jace de tijd om het hele gebeuren te bekijken voor hij sierlijk zijn modderige sneackers op haar bed liet landen en haar licht grijnzend aankeek. "Ik geef de voorkeur aan Jace, knapperd of engel -je mag zelf kiezen- in plaats van dude" Sprak hij droogjes, op een licht arrogante wijze. Hij keek haar bedachtzaam aan, zijn hoofd een tikje schuin. Ergens vond hij dit ongelofelijk amusant. Nee hij was niet bang voor de uit de kluite gegroeide hond, eigenlijk wilde hij haar enigsinds gewoon aaien en haar fluffy of toedels noemen. Die gedachte liet hem zacht grijnzen. Die grijns verdween al gauw, hij ploftte neer op bed, zijn arm onder zijn hoofd zijn ene been bungelend over zijn knie, de roos draaiend tussen zijn vingers. "Weet je, je kan ook gewoon zeggen dat je niet van bloemen houdt hoor, zo dik hoef je het er niet bovenop te leggen." Sprak hij simpelweg, de bloem bestuderend.

Eerst had hij dit alles lastig gevonden, als een vlek op de smetteloze voorruit van zijn leven. Maar nu? Nu kon Jace alleen maar lachen om dit alles. Misschien was dit niet zo slecht, en ach als het alles toch te ingewikkeld zou maken kon hij haar ook even drogeren zodat ze weer in slaap zou vallen en denken dat dit alles een droom was. Het was mogelijk, maar persoonlijk was het niet zijn lievelingsplan. Je beschermeling drogeren stond niet erg goed op zijn cv. Hij keek naar de rode roos, de bloem waarvoor hij helemaal achter de berg was gevlogen die hun land begrensde. Daar op de zuiderwand groeide de mooiste bloemen. Toen hij over eht feit begon dat ze niet van bloemen hield, leek haar houding te veranderen. Oké hij wist dat ze van bloemen hield, hij had haar wel vaker staan bespieden en hij wist hoe ze opfleurde van zijn cadeautjes, nee deze woorden waren eerder om een reactie uit te lokken. Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Ze trippelde naar hem toe en aan het bed veranderde ze van vorm. Hij gaf zijn ogen onbeschaamd de kost. Een grijns sierde zijn lippen, retlichtjes vormde zich in zijn ijselijke ogen. “Laat me raden, dat ding was in de uitverkoop? Gekrompen in de was? Je hebt het al van je tiende?” Vroeg hij met een spottend ondertoontje. Hmmm van hem mocht ze dat ding wel vaker dragen, of nee nog beter van hem hoefde ze helemaal niets te dragen. het is oké, je liet me alleen nogal schrikken… ik dacht eerst dat je…” Haar stem stierf weg. Hij trok een wenkbrauw op en ging zitten. “Dat ik je vader was? Nee die ligt zijn roes uit te slapen” Sprak hij met een iets serieuzere stem en harde ogen. Hij haatte die vent, het liefste wilde hij ehm in elkaar slaan, maar ja dat zou niet erg engelachtig zijn, nietwaar? ze schudde haar hoofd en dwong zichzelf om te glimlachen. ”Ik dacht dat je een inbreker was.” Haar blik gleed naar de roos en er verscheen een lichte blos op haar wangen. Hij schudde zacht zijn hoofd, ze kon niet erg goed liegen. “Technisch gezien ben ik dat ook Bloempje” Sprak hij weer met een charmante grijns. Jace was net een kameleon als het om emoties ging, ze konden zo omslaan. Trouwens, bedankt voor het redden van mijn leven toen… “ Hij haalde zijn schoduers op en stond recht. Hij moest een tikje naar beneden kijken om haar in haar ogent e kunnen kijken. “Dat is mijn werk, maar fijn dat je het wardeert Bloempje” Sprak hij plagend voor hij de roos in haar bloes stak –gelukkig waren er geen dorens aan- en tja, als ze er zo mee te koop liep mocht hij toch profiteren van de gelegenheid? Besides, de bloem kwam van een heuvel dus hoorde ook thuis in de buurt van een heuvel. Toen hij haar ogen naar hem zag gericht worden grijnsde hij nog harder. “Ik weet het, ik weet het ik ben nóg onweerstaanbaarder in een nat shirt, maarre probeer niet te kwijlen het is hier al smerig genoeg” Sprak hij met een zelfvoldane grijns. Ze glimlachte. ”Je mag een douche nemen als je wil, je ziet er nogal, verkleumd uit.” Even hield hij zijn hoofd schuin. “Jullie warm water is toch op? Dus echt verwarmen zal die douche niet doen” Sprak hij voor hij een stap dichterbij zette en haar tegen zich aandrukte met een kwajongens grijns. “Tenzij jij natuurlijk mee gaat, dan wordt het zeker weten een hete douche” Sprak hij lachend voor hij haar weer los liet en op haar ondertussen vochtige bed landde.

Er werd naar hem gegromd, er werd werkelijk naar hem gegromd, uit de keel van een meisje nog wel. Oké dat was vaker voorgevallen, maar dat was dan wel een andere grom, een grom van genot als hij zin lippen in een ranke hals plaatste. Maar ach, Jace hield wel van afwisseling. En een beetje gevaar maakte dingen zoveel interessanter. Grommen en blozen dat waren zo'n beetje de hoofdreacties die hij van haar kreeg. Ergens vond hij dit alles wel vermakelijk, en dit meisje, dit bloempje was schattig. Een nieuwe grom rolde over haar lippen toen ze de rood er tussen uit viste. ”Probeer dat nog eens en je gaat door het leven zonder vingers.” Een grijns speelde om zijn volle lippen, een uitdagende blik flitste in zijn prachtige ogen. Ogen als een ijsmeer bij zonsondergang. "Oh wat is er bloempje? Ben ik te lekker om vanaf te blijven?" Vroeg hij op een arrogant en zelfverzekerd toontje. Tja Jace was alles behalve een stereotype engel. Maar daar was zij vast ook al achter. Toen hij haar weer los liet kreeg hij weer een grom voor zijn kiezen. "Hmmm nooit met 2 woorden leren spreken bloempje?" Vroeg hij met het afkeurend klakken van zijn tong. Luna hield haar hoofd schuin. ”Ik zou graag een droog bed willen hebben om op te slapen, dat is iets aangenamer.” Ze zuchtte. Hij haalde zijn schouders op. "Met het juiste gezelschap kan zelfs een spijkerbed aangenaam zijn" Sprak hij op een wijze engel toon. Maar hij zei eht eerder om haar te plagen. ”Er is nog wel wat warm water, trouwens, zoals je er nu bij loopt zie je er niet uit. Ze ging naar de badkamer en legde een aantal handdoeken klaar. ”Ik denk dat je wel weet hoe een kraan werkt? Goed, dan laat ik je nu even alleen.” Ze ging weer naar haar kamer en zuchtte. Hij haalde nietszeggend zijn schouders op en kuierde nonchalant naar de badkamer. Daar deed hij zijn kleding uit en vouwde die netjes op voor hij onder het lauwe water ging, ja lauw er was verdikke helemaal geen heeet water. Na een tien tal minuten kwam hij onder de douche uit, droogde zich oppervlakkig af met de ruwe handdoek en bond deze toen rond zijn heupen, zijn vochtige zwarte haar kleefde tegen zij gezicht. Jace bedacht zich dat hij zijn kleren beter nog wat kon laten drogen voor hij ze weer aantrok. Hij wilde net naar het vochtige stapeltje gaan toen hij iets zag liggen, zwart met geborduurde prachtige bloemetjes op, hij nam het vast en bestudeerde het, snuifde de geur op, Bloempjes geur die eraan hing. HEt was een, hoe heette die dingen ook alweer? Jace peinsde erover, hij was niet de allebeste met termen voor vrouwelijk ondergoed. Ach ja, zolang hij wist hoe hij het slot moest opendoen was de naam weten niet erg belangrijk vond hij zelf. Hij ging zo op in het bestuderen van eht stukje legerie dat hij niet meer op zijn omgeving lette.

Het ene moment zat je rustig in je eigen wereldje, het andere moment kwam er een niet al te blij meisje binnen. Man wat een dag was het wel niet. Hij keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar Bloempje. Wat wilde ze? "Ben je echt zo verliefd op me dat je zelfs de badkamer al binnendringt om me naakt te zien?" Vroeg hij met een zachte grijns. Ze liep naar hem toe gritste het stukje vrouwelijk ondergoed uit zijn handen, en sleurde ook zijn handdoek mee, nou fijn dan. Hij zat er niet echt mee dat hij nu daadwerkelijk compleet naakt was. Een kreet ontsnapte haar mond en ze deinsde achteruit terwijl ze zich omdraaide, knalrood omdat ze hem naakt gezien had. Hij grinnikte zacht en beende naar haar toe. zijn buik raakte haar rug. Zijn armen slopen om haar heen, omklemden de handdoek. "Ik weet dat je het niet leuk vind, maar ik ga toch mijn handdoek weer pakken" Fluisterde hij met zijn zoete lippen tegen haar oor. Zijn warme adem uitblazend op haar zachte huid. De handdoek ging weer om zijn middel en hij draaide haar naar zich om, een grijns sierde zijn gelaat. "Kijk, nu lijk je pas echt op een bloem met dat rode kopje van je" Grinnikte hij zacht. Jace was in een opperbeste stemming, en haar blozende wangen waren toch zo schattig. Even richtte hij zijn hoofd op, spitste zijn oren en duwde haar achter zich. "Blijf stil" Sprak hij met een kordate kille stem, alle blijdschap was uit zijn gezicht verdwenen, hij zag er nu uit als de kolbloedige krijger die hij werkelijk was. De trap kraakte, de deur ging piepend open een knorrige naar alkohol geurende man stapte de kamer binnen. Keek Jace recht aan. Jace staarde de man kalm aan, ontvouwde zijn vleugels beschermend voor Luna heen. "U moet weer gaan slapen, u bent aan het dromen, u droomt dit allemaal, u bent in een vredige diepe slaap in uw bed, ga naar uw bed." Sprak hij met een monotome stem, een doordringende hypnotizerende blik, als zijn rust en kalmte gingen in de vorm van gouden strengels naar de man toe, omvatte hem met een warme gloed, versuft keerde de man zich om, liep hij naar zijn kamer. Jace draaide zich om naar Lune nam haar gezicht in ahar handen, keek haar met een kalme blik aan "Niet meer gillen" Sprak hij met een rustige stem voor een grijns het moment van wijsheid doorbrak "Ookal weet ik dat mijn strakke kontje een enorme indruk maakt om meisjes zoals jij" Sprak hij grijnzend voor hij naar de deur toe liep, zich tegen de deurpost liet aanleunen. Hij bestudeerde haar. "Zeg ga je die nog aantrekken?" Vroeg hij met een speelse blik in zijn ogen.

Oh fijn mevrouwtje ging lekker verstijven toen ze zijn nabijheid voelde. Zacht zuchtte hij, vrouwen, je kon niet met en je kon niet zonder. De ene keer stonden ze zo heet als een fluitketel op het vuur de andere keer waren ze nog moeilijker open te breken dan een stalen kluis met combinatiecodes. Zucht. Wat was het toch een ingewikkeld zooitje. Maar ach Jace trok er zich niet veel van aan, dat had hij in de loop der jaren geleerd. Langzaam nam hij zijn handdoek en bond die weer rond zijn middel. Beter, het was toch wat frisjes hier. Bonk, bonk, bonk Gevaar in aantocht. Fijn, dit zou echt nog een lange nacht worden. Meteen Kwam de strijder, de beschermer die hij diep vanbinnen was, geen enkel vleugje spot of plagerij was er nog te zien. Nee nu was hij kil en kalm, beschermde hij eht meisje. Het kostte Jace niet veel moeite om ahar vader weg te jagen, hij had dit al zo vaak gedaan. Het was zeg maar een koud kunstje voor hem. Toen eht gevaar eenmaal geweken was werd Jace weer zijn normale zelf. Zijn arrogante, plagerige zelf. Ze liet de bh expres vallen en trok een wenkbrauw op. ”Hmm, ik betwijfel of ik die wel nodig ga hebben.” Heupwiegend wandelde ze dichter naar hem toe tot ze letterlijk tegen hem aan stond en haar hand op zijn borst plaatste. Jace keek haar behoedzaam aan, Hij vertrouwde het niet helemaal, ze was iets van plan, dat waren vrouwen altijd. Haar lippen bracht ze naar zijn oor. ”Want je weet maar nooit wat er zou kunnen gebeuren met zo’n lekkere dude in mijn huis.” Zei ze zacht en verleidelijk. Haar handen gleden om zijn hals en ze bracht haar lippen richting die van hem. Hij bleef haar koel aanstaren, hij vertrouwde dit zaakje niet, hij vertrouwde haar niet, hij vertrouwde niemand. vlak voordat hun lippen elkaar zou raken, gaf ze hem een knietje in zijn edele delen. Aha daar was het addertje dus. Jace bleef haar koel aanstaren, met een vleugje kwaadheid in zijn ogen. Hij gaf geen kick, maar voelde wel degelijk de brandende pijn die haar stoot had veroorzaakt. Oh jongens, waarom moest ze daar slaan? Luna wandelde grinnikend weer weg en raapte haar bh weer op. ”Blijf jij maar mooi in de badkamer, het volgende is niet voor jou oogjes bestemd..” Zei ze met een scheve grijns terwijl ze lichtjes heupwiegend de badkamer uit wandelde en de badkamerdeur weer sloot. Jace schudde zacht zijn hoofd, probeerde de pijn te negeren en trok zijn ondertussen opgedroogde broek aan - zijn hemd was nog net ietsje te nat voor hem. Langzaam kuierde hij de badkamer uit, hij ging dus echt niet naar haar luisteren, zeker niet na haar streek van net. Zoals hij verwacht ahd kwam ze al gauw weer uit ahar kamer, en zoals hij verwacht had was ze niet verbaasd om hem te zien. Luna trok een wenkbrauw op. ”Had ik je niet gezegd in de badkamer te blijven? Dadelijk zou ik je nog moeten straffen als je zo door blijft doen…” Ze liet haar kamerdeur open staan en ging haar kamer weer binnen en plofte neer op haar bed. Hij draaide met zijn ogen en volgde haar. "Alsof iemand van jouw lengte en leeftijd mij iets zou kunnen doen" Sprak hij droogjes, met een spottende en licht geïrriteerde ondertoon. Jace was een vrolijk persoon maar ook zo gauw geïrriteerd en chagrijnig. Toen hij haar kamer binnen kwam, zei ze nog een ding. ”Trouwens, de naam is Luna, niet bloempje.” Hij grinnikte zacht. "Je hebt het verstand en de kracht van een plant, je houd van bloemen en je praktisch alles op en om je lijf heeft iets met bloemen te maken, dus ik vind dat Bloempje veel ebter bij je past schat." Sprak hij droogjes zijn ijselijke ogen op haar gericht. Hij was nog steeds een beetje boos op haar, maar ergens vond hij dit ook wel amusant. "Het is grappig, je doet je nu zo stoer voor maar als je te maken krijgt met een echt vijand - je vader bijvoorbeeld - is het enige wat je doet in elkaar krimpen en smeken om genade" Sprak hij, leunend tegen haar deurpost, haar bestuderend.

Oké hij was gemeen bezig, echt gemeen bezig. Maar hij kon er niets aan doen. Hij was kwaad, hij wilde haar een lesje leren. Hij wilde haar laten zien dat ze met hem niet moest sollen. Jace was gewoon temperamentvol. Hij had een kort lontje en als je hem op zijn tenen trapte zou je dat geweten hebben. Jace liet dingen niet zomaar. Hij nam wraak op zijn eigen subtiele manier. Op zijn eigen duivelse manier, want ja voor een engel was Jace heel goed in wraak nemen. Luna plofte op haar bed en deed haar uiterste best haar frustratie te verbergen. Iets wat haar overduidelijk dus niet lukte. Haar mond viel open. Mooi zo, ze mocht van hem best verbaasd zijn. Ze sloot haar mond weer en gromde zachtjes. ”Over jou zullen we maar niet beginnen…” Murmelde Luna er stilletjes achter. Jace grijnsde gevaarlijk. “Beter van niet nee, het kan wel even duren voor we mijn geweldige persoonlijkheid omschreven hebben” Sprak hij op een hooghartig toontje. Hij was nog steeds een beetje boos maar zijn woede begon af te zwakken. Kokend van woede vloog ze recht en keek hem met ogen die als ze vuur konden schieten het huis al lang in brand gestoken zouden hebben naar Jace. ”Onderschat me niet, de enige reden dat ik niet terugvecht tegen mijn vader is omdat ik anders geen geld heb om te overleven, anders had ik er al lang voor gezorgd dat ik hier weg was. Trouwens, ik doe niet stoer, ik geen schrik. Ik zou met gemak het gebied van de vijand kunnen binnenwandelen zonder angst te voelen.” De woede vlamde in haar ogen, maar toch sprak ze kalm. Zo zag hij haar het liefste, vurig en vol passie. Even kon hij het niet laten om haar diep in de ogen aan te kijken, met een vurige emotie in zijn ogen die zij onmogelijk zou kunnen plaatsen, maar die voor hem zo klaar als een klontje was. Maar die blik bleef niet lang, al gauw kwam er een amusant trekje op zijn gelaat. “Degene die willen overleven vinden altijd wel een weg, ook zonder de hulp van een ander. “ Sprak hij op een arrogante maar wijze toon. “En alsjeblieft bloempje, jij zou het nog geen 5 tellen uithouden in vijandelijk gebied, jij hebt geen idee wat wreedheid en oorlog echt inhoud, daar ben je nog veel te jong en dom voor” sprak hij als een leraar die een kleuter een standje gaf. Jace kon zich soms ergeren aan sterfelijke wezens, aan hoe dom hun overmoed was. Oké hij had ook veel overmoed maar die was in ieder geval onderbouwd met waarheden. Kokend van woede vloog ze recht en keek hem met ogen die als ze vuur konden schieten het huis al lang in brand gestoken zouden hebben naar Jace. ”Onderschat me niet, de enige reden dat ik niet terugvecht tegen mijn vader is omdat ik anders geen geld heb om te overleven, anders had ik er al lang voor gezorgd dat ik hier weg was. Trouwens, ik doe niet stoer, ik geen schrik. Ik zou met gemak het gebied van de vijand kunnen binnenwandelen zonder angst te voelen.” De woede vlamde in haar ogen, maar toch sprak ze kalm. Hij knikte en leunde tegen de deurpost. “Daar heb je gelijk in, je zou geen schijn van kans maken” Sprak hij droogjes. Relaxt, totaal ontspannen. ”Je zou het toch niet begrijpen.” Vervolgde ze nog zachtjes, zo zacht dat je het bijna niet kon horen. ”Sorry voor mijn gedrag, maar ik ben gewoon een beetje gefrustreerd.” Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er om heen. Vervolgens plaatste ze haar kin op haar knieën zodat ze hem recht kon aankijken met haar gouden kijkers. Haar woorden brachten hem lichtelijk van zijn stuk. Hij keek haar aan, met een kalme en rustgevende, meelevende blik. Er zat nog iets in zijn ogen, een soort bewondering, een soort drang om bij haar te zijn. Langzaam ging hij dichter naar haar toe, kwam hij langs haar zitten en keek haar aan. “Je hoeft je niet te verondschuldigen, ik liet je schrikken en heb me als een zak gedragen. Het spijt me Luna” Sprak hij voor het eerst zonder enige spot of woede in zijn stem. Hij was eerlijk en liefdevol, zoals een engel was. “Ik zal je altijd beschermen Luna, altijd” Sprak hij met een zwakke glimlach, een glinstering in zijn blauwe ogen.

Jace vond gesprekken met vrouwen altijd zo ingewikkeld, en toch kreeg hij er geen genoeg van. Vrouwen waren leuk om uit te pluizen, net legpuzzels van over de duizend stukjes. Heerlijk vond hij het. En toch werd hij er horendol van. En deze vrouw, dit meisje, dit kind was nog eens een geval apart. Ze was al net zoals Anna was geweest, alleen dan in een modernere tijd. Even schudde hij zacht zijn hoofd, hij mocht niet aan anna denken, Anna was weg, ze kwam nooit meer terug. Jace klemde zijn kiezen haast onmerkbaar op elkaar en keek Luna aan. Grommen, zoveel grommen, echt serieus kon ze niets anders dan naar hem grommen? Even had hij de neiging om naar haar te gaan schuimbekken, zodat ze wist hoe vreselijk onbeschaafd het was om zulke geluiden te produceren. Dom kindje toch. Toen hun discussie hun hoogtepunt bereikte en toen meer gevoelig werd, zag hij hoe verbaasd ze was over zijn gedrag. Ach ja wat kon hij zeggen? Zijn stemming was wisselvalliger dan het weer. Verdwaasd knipperde ze even met haar ogen. ”Bedankt.” mompelde ze zachtjes. Hij toonde een zachte halve grijns. Even later verscheen er een grijns op haar gezicht en grinnikte ze zachtjes. Mooi zo zag hij haar liever, ze was zoveel mooier met een glimlach op haar gezicht. ”Je hebt eindelijk door dat je me beter bij mijn naam kan noemen.” Zei ze met een speelse, uitdagende knipoog. Hij grinnikte zacht. "Ik waarschuw je wel Bloempje, mijn geheugen werkt niet al te best." Sprak hij met een plagende grijns. Maar ze werd daarna weer een klein beetje serieuzer en fronste lichtjes. ”Meende je dat, van dat ik te jong en te dom ben om te beseffen wat oorlog is? Ik heb het nog nooit meegemaakt, maar diep vanbinnen denk ik dat ik er wel klaar voor ben." Ze staarde naar het plafond en haar serieuze houding verdween. Hij spande zijn kaak aan en keek haar aan met een kille blik. "Ja ik meende het, Niemand is ooit klaar voor oorlog, wat je ook mag denken, wat je ook mag voelen." Jace wist wat oorlog was, Jace had het al zo vaak meegemaakt. " Trouwens, ik heb al zo vaak op vijandelijk gebied rondgelopen, niets om bang van te hebben.” Een uitdagende grijns verscheen weer op haar gezicht. Hij sprong recht en keek haar met een kwade en vooral geschrokken blik aan. "Je hebt wát?! Ben je nu helemaal gek geworden?! Wil je dood ofzo?!" Hij deed zijn uiterste best om zijn stem in toom te houden, maar dat lukte niet zo goed, hij was kwaad, kwaad omdat ze zich zo roekeloos had gedragen, maar hij was vooral kwaad omdat hij zich zorgen maakte. Hij ging recht voor haar staan en torende boven haar uit. "Heb je enig idee hoe stom dat is? Hoe gevaarlijk het is om daar rond te lopen? Wat als iemand je gezien had? Wat als ze je vermoord hadden? Wat als die vuile demonen aan je hadden gezeten?!" Vreemd genoeg maakte die gedachte hem nog het kwaadste. Jace humeur had effect op het weer, ineens begon het te bliksemen, te hagelen, te gieten, het weer was over stuur net als hij. Als hij niet zou kalmeren zou er wie weet wat kunnen gebeuren.

Vrouwen. Voor die wezens zouden ze echt eens een handleiding moeten schrijven, want werkelijk ze waren niet te begrijpen zelfs na zijn lange leven snapte Jace er nog niet de helft van.
Toen jace deed uitschijnen dat haar naam hem weer ontvlucht was grijnsde hij half om haar dramatische zucht, ach wat kon hij zeggen? Ze was gewoon een makkelijk slachtoffer. Maar die grijns verdween gauw toen ze ineens over oorlog wilde praten. Jace hield niet van oorlog, oorlog was een verderfelijk iets, een walgelijk iets, iets waarvan hij hoopte dat Luna er nooit mee te maken zou krijgen. Zijn bui verslechterde alleen maar toen ze ook nog eens doodleuk toegaf dat ze het gezellig vond om als een dom blondje op vijandelijk gebied rond te huppelen. Jace werd er kwaad door, had ze dan werkelijk geen idee hoe gevaarlijk dat was? Hoe dom dat was? Hoe roekeloos dat besluit was? Ze rilde even toen ze merkte hoe het weer buiten tekeer ging. Jace wilde haar niet bang maken, en wilde al zeker geen natuurrampen veroorzaken. ”Het was nooit ver, en trouwens, zo slecht zijn demonen niet. Er bestaat niets zoals pure slechtheid, iedereen heeft wel ergens een lichtpuntje. Demonen moeten dat ook hebben en magiërs ook… En zelfs al geef ik het niet graag toe, maar vampiers zullen dat ook wel hebben. Alleen laat niet iedereen het zien, schermen de meesten zich af en doen ze alsof ze puur slecht zijn, maar dat wil niet zeggen dat ze zo zijn.” Een zwakke glimlach verscheen op haar gezicht. Die woorden maakte Jace pas echt misselijk, ze raakte de gevoeligste snaar die hij bezat. Zijn ogen boorde zich in de hare. “Je kan niet geloven hoe dom dat dat klinkt. Demonen hebben geen lichtpuntje, ze bestaan uit niets anders dan duisternis. Ze genieten van de pijn van anderen, daar leven ze voor, ze zijn niet in staat om emoties van liefde, medeleven, naasteliefde of zelfs verdriet te voelen. Het enige wat ze kunnen voelen is haar, wraak en verotting. Ze hébben géééén lichtpuntje in zich Luna, knoop dat verdomme goed in die oortjes van je” Sprak Jace met een ijzige strenge stem, de stem van een eeuwenoude strijder. ”Zelfs Shanaris zal dat puntje wel hebben, ver ver weg. Maar niemand kan zonder liefde, aandacht en vriendschap, niemand kan onder pure haat en verderf leven want er zal altijd wel iemand of iets zijn dat er voor zorgt dat niemand zijn lichtpuntje zal uitdoven.” Hij schudde zijn hoofd, hij kon niet geloven hoe naïef dit meisje was, hoe idioot kindelijk haar woorden klonken, ze had werkelijk nog niets van deze wereld gezien anders had ze wel wijzer gesproken. “Dat klopt niet, er zijn wel degelijk wezens die uit niets anders dan verrotting en verderf bestaan. Er zijn wezens die niet gezegend worden met hulp van een ander, die alleen hun boontjes moeten doppen. Dus wat jij mij probeert bij te brengen zijn niets meer dan kinderlijke fantasieën, foutieve idealistische ideeën van een wezen dat de wereld nog niet kent, dat zichzelf niet eens kent.” Sprak hij op diezelfde wijze toon, zijn ogen waren lichtelijk gekalmeerd, net zoals het weer de storm van net was nu een lichte plensbui. Jace zuchtte, streek zijn haar naar achteren en oogde vermoeid. “En zwijg nu alsjeblieft over die verachtelijke wezens, ze zijn zo vermoeiend” Sprak hij op een kalme toon, waar nog een andere emotie in schuil ging, een emotie van lang verbogen en verdreven verdriet.

Jace werd kwaad van haar optimistische kijk, ze had het mis zo vreselijk mis. De woorden die uit haar mond stroomden waren niet meer dan een kinderlijke fantasie. En wanneer ze met de harde waarheid geconfronteerd zou worden zou ze anders piepen, het zou haar breken of sterker maken. Jace hoopte uiteraard op het tweede, maar moest het eerste gebeuren zou hij er zijn om haar op te vangen. Hij zou haar altijd opvangen.
Hij wreef het haar heel duidelijk in dat ze het mis had, dat ze domme woorden uit haar domme mond liet stromen. Oké hij vond haar niet dom, maar Jace ging mensen nu eenmaal beledigen en hun tekortkomingen in hun gezicht wrijven wanneer hij kwaad, verdrietig, verondwaardigt of ongerust was. Zo handelde hij nu eenmaal. Zo was hij nu eenmaal.
Oké ooit was er een tijd geweest dat Jace niet zo was als hij nu was, maar die tijd was lang vervlogen sinds Lilith. De gedachte aan haar alleen al bezorgde jace koude rillingen, maakte kleine scheurtjes in zijn hart. Daarom reageerde hij zo op het feit dat Luna demonen oké leek te vinden, demonen waren alles behalve oké. Zij had nog nooit tegenover die wezens gestaan. Ze was zo naïef, ze had geen flauw benul waar ze het over had. En daarom Wilde Jace haar even duidelijk maken hoe demonen echt waren.
“Je mag denken wat je wilt Bloempje maar jij hebt nog nooit echt een demoon zijn werk zien doen, hmmm? Jij hebt nog nooit gezien hoe ze je beste vriend aan stuk scheuren zijn nog warme kloppende hart in hun klauwen houden voor ze het oppeuzelden, jij hebt nog nooit gezien hoe je moeder door hen meegesleurd werd, hoe ze verminkt werd door hun gif, hoe ze aan haar zaten hoe ze lachten toen ze een hete pook haar hart in drongen, hoe ze het bloed dat uit de gutsende wonde op likten, hoe ze grijnzend toekeken naar hoe het leven uit haar ogen verdween. Jij hebt nog nooit moeten voelen hoe pijnlijk het is om door zo’n klauw geraakt te worden, jij hebt geen idee hoe het voelt om hun bebloede gekartelde messen op de pees van je vleugels te voelen, jij Bloempje hebt geen idee wat voor gruwelen er al gebeurd zijn door demonen, wat er nog steeds gebeurd door hen.” Sprak hij met een ijselijke stem. Die herinneringen deden hem pijn, maar dat waren nog niet eens de pijnlijkste beelden uit zijn verleden. Dat was het vervelende aan oud zijn, er was zoveel tijd voorbij gegaan met leed en verdriet. Hij keek haar aan vroeg haar of ze erover konden stoppen, jace mocht dan heel erg onverschillig en nonchalant overkomen maar dat was slechts een masker, een bescherming.
Ze kwam naar hem toe en hij keek haar behoedzaam aan. Wat voerde dat meisje nu weer in haar schild? Tot zijn grote verbazing sloeg ze haar armen om zijn middel, hij werd geknuffeld. Oké, dit was apart. Langzaam sloot hij zijn armen om haar heen. Het voelde fijn, en toch wilde hij haar liever niet knuffelen, het voelde te goed, te vertrouwt. Die gevoelens kon hij niet toelaten. een troostende glimlach was op haar gezicht te zien. Ergens klopte dit plaatje niet hij was hier de grote stoere vent, en ook nog eens haar beschermengel dus door haar getroost worden was gewoon hooguit vreemd, en toch voelde het goed, oh zo goed. "Goed dan, we zullen het wel over wat anders hebben." Met een korte knik stemde Jace in met dit idee. Hij kalmeerde langzaam, zijn spieren ontspande. Heel even bleef ze zo staan, maar al gauw ging Luna weer zitten en keek uit het raam. Hij vond het jammer maar ook goed, ze was gewoon een meisje niets meer dan een afleiding iets dat hij beschermde en plaagde. Niets meer. Niets minder. "Maar op één voorwaarde," Een grijns besloop haar gezicht. Zijn ogen vernauwde, daar kwam het addertje dus. "Enkel als je er voor zorgt dat het stopt met regenen want ik zou morgen graag droog door het bos willen rennen." Zei ze plagend. Een grijns sierde zijn lippen en meteen stopte het met regenen, onthulde de sterren hun pracht. “Zo beter bloempje?” Vroeg Jace met een grijns die bijna tot zijn oren reikte, in zijn ogen waren pretlichtjes te bewonderen. Jap hij was echt een emotie kameleon. Ze keek weer naar hem en hield haar hoofd een klein beetje schuin als een hond die iets probeerde te begrijpen. Zacht grinnikte de engel. “Pas op Bloempje zometeen komt er nog kwijl uit je mond gedropen” Sprak hij met een plagerige knipoog. "Weetje, is het niet wreed moeilijk om met vleugels te werken? Ik bedoel, zit dat niet in de weg? Ze zijn zo groot." Vroeg ze peinzend terwijl ze hem nog steeds scheef aankeek. Jace begon zacht te lachen. Kijk die gedachte was grappig. Hij schudde zijn hoofd. “Nee Bloempje het is alles behalve moeilijk mijn vleugels mogen dan misschien ongelofelijk groot zijn , ze zijn ook zeer wendbaar en flexibel. Trouwens ik kan ze gewoon intrekken als het wat krapjes wordt. En vliegen bloempje vliegen is het mooiste wat je je maar kan inbeelden” sprak hij met een dromerige glimlach voor er een flits door zijn ijzige ogen ging. “Weet je wat ik zal het bewijzen” zei hij voor hij haar hand vastgreep en haar tegen zich aantrok. Hij bracht zijn armen rond haar middel, drukte haar rug tegen zijn borst en legde zijn kin op haar hoofd. “We gaan vliegen” Nog voor hij de zin goed en wel uitgesproken had, had Jace het raam al geopend en was er met haar in zijn stevige armen geklemd uitgesprongen. De grond kwam steeds dichterbij, de windt sneed langs hen, en net voor ze te pletter zouden storten ontvouwden zijn sterke witte vleugels zich klapte hij een keer krachtig en stegen ze op. Hij bleef met zijn vleugels slaan tot ze boven de wegtrekkende wolken waren. Jace glimlachte hij vond het fijn om deze ervaring te delen. Hij vloog rustig, hij wilde haar niet bang maken, na een tijd vliegen landde hij op een dikke tak van een erg hoge boom, hij zette Luna op de tak en grijnsde. “Kijk naar de horizon” Sprak hij zacht. De horizon was al rood aan het kleuren, hier hadden ze het perfecte zicht op de opkomende zon. Jace’ bleke huid glinsterde door de warme gloed van de zon, zijn zwarte lokken waaiden uit zijn gezicht. Hij zag eruit als een jonge god.

Jace haatte dit onderwerp, hij haatte het zo verschrikkelijk. Hij wilde naar haar schreeuwen dat ze op moest houden, dat ze er niet over mocht praten dat ze het gedrag van die afschuwelijke wezens niet goed mocht praten. Die dingen waren niet goed te praten ze hadden al teveel ellende en dood veroorzaakt, nee Jace zou nooit een goed woord over een demoon uitbrengen. Ze wierp hem even een norse blik. ”Dadelijk pluim ik je nog!” Wierp ze hem plagend tegen. Hij bracht zijn hand geschrokken naar zijn borst en trok ook net zo’n kop. “Wordt er nu van mij verwacht dat ik bang wordt? “ Vroeg hij met een plagende grijns, pretlichtjes in zijn ijselijke ogen. Toen ze naar zijn vleugels begon te vragen kreeg jace een duivelse ingeving, hij zou haar bewijzen hoe geweldig vliegen was, hoe wonderlijk eht rijk van de lucht was. Jace liet er dan ook geen gras over groeien, nam haar vast en sprong uit het raam. Luna’s ogen werden zo groot als schoteltjes. ”Nu? Naar boven, In de lucht?” Ze slikte. ”In de lucht? Hoog? Naar boven?” Haar woorden lieten hem lachen. “Wat is er bloempje? Gaan we het bange kipje uithangen, en volgens mij moet je inderdaad wel in de lucht zijn –die zich overigens altijd boven bevindt – zijn om te kunnen vliegen” Voegde hij er nog aan toe om haar even lekker te plagen. Ach hij mocht ook zijn lolletje hebben. Hij voelde hoe ze verstijfde toen hij naar beneden dook, zijn armen gingen automatisch strakker, beschermender om haar heen. Hij wist dat dit deel het engste voor haar zou zijn en stiekem hoopte hij dat ze het zo ook wel leuk zou vinden. Vliegen was heerlijk, het gaf je een vrij gevoel. Hij zag hoe ze haar ogen opende toen ze eenmaal hoogte aan het maken waren. Een grijns sierde zijn lippen. “Ik zei het toch Bloempje, vliegen is heerlijk” Sprak hij met oprechte blijdschap in zijn stem. Hij bleef een tijdje vleigen en zette haar toen neer op een tak, gebood haar naar de lucht te kijken. Naar de prachtige opkomende zon. ”Je boft dat je kan vliegen… Konden wolven maar vliegen. Hoewel ik betwijfel of dat er normaal uit zou zien.” Daarna keek ze weer naar de horizon, de schoonheid van de opkomende zon. “weet ik.” Sprak Jace zonder blikken of blozen. Daar kwam zijn grote ego weer tevoorschijn. ”Hoe oud ben je eigenlijk?” Vroeg ze even. Die vraag bracht hem van zijn stuk. Waarom wilde ze dat nu weer weten? Al gauw herstelde hij zich. “heel oud.” Sprak hij simpelweg. Hij zou haar dus echt niet vertellen hoe oud hij was, nog niet allesinds. Ze moest maar geduld leren hebben. Steeds dichter naar haar toekomend, tot hij vlak voor haar stond, zijn ogen in de hare liet boren. Hij nam haar bij haar middel, trok haar tegen zich aan, boog zijn hoofd lichtjes alsof hij haar wilde zoenen, en ergens jongens wilde hij dat toch zo graag. Maar voor hij hun lippen elkaar liet raken, liet hij haar vallen. Dook hij haar achterna en ving haar op net voor ze op de grond zou vallen. Duivels grijnzend keek hij haar aan. “Dat is nog voor de schop in mijn ballen, en nu bloempje moet ik er vandoor.” Sprak hij met een knipoog voor hij zachtjes weg begon te vliegen.