Where am I? (Calyn)

Gast

Regendruppels vielen zwaar ter aarde. De dikke donkere wolken leken maar niet op te houden. Waarom kon het niet zonnig weer zijn of in iedergeval droog?! Een 1 meter en 50 cm grote weerwolf stapte tussen de struiken uit. Haar gelige blik gleed door de omgeving. Geuren waren in dit snert weer moeilijk te vinden. Prooi dieren waren zowiezo gaan schuilen dus die vond ze nu zeker niet. Haar poot stappen werden doel bewust neer gezet terwijl ze verder liep. De geur hoe vervlogen en dun geworden dan ook, maar die had haar hier heen geleid. Haar laatste jong en 6 jarige kindje was de enigste die overgebleven was van een brute inval op een wonderschoon en prachtig ongerept gebied. Haar man en dochterje waren de dupe van de verwoesting van mens, Magiër, vampier en demon geweest. Net als vele andere van haar groep. Woede was duidelijk te lezen in haar knal gele ogen. Alsof ze steeds oplichten als ze daar aan terug dacht. Axel was de enigste die het tot dus ver gehaalt had. Niets liever wilde ze hem tegen zich aandrukken en vast houden. Hem verzorgen en beschermen, maar voorlopig zat dat er niet in. Elke keer vond ze wel een plekje waar haar zoontje gelegen had, maar elke keer was Axel al weer verder getrokken. Nu was ze in dit ombekende land. Haar blik gleed weer over een nieuw stuk tussen de bomen. Ze voelde zich doodop en had dringend wat slaap nodig en ook wat te eten. Die kleine knagers die ze onderweg had weten te vangen waren nooit voldoende voor haar zelf. Liever had Alexandra een groot herte bok of een ree, maar die was ze tot nu toe niet tegen gekomen. Een koe of paard zou er ook nog wel in gaan, maar eerst wilde ze haar zoontje vinden. Hij moest hier toch ergens rond hangen? Een gehuil klonk op, maar Alex herkende hem niet als die van Axel. Even spitste ze haar oren en deed een poging om te ruiken of ze iets kon herkennen. Maar door de regenval rook ze niets dan natte aarde, hout en water. Zachtjes begon te te grommen, maar stapte verder. Ze wilde hier snel weg misschien was die wolf wel teritoriaal? Niet dat ze een gevecht uit de weg ging, maar de kracht om een echt gevecht aan te gaan had ze op het moment niet. Alex spitste haar oren goed en bleef stil staan toen ze uit een andere richting pootstappen hoorde. Ze klonken niet sluipend, maar erg argwanend was ze op het moment wel. Alex legde haar oren strak in haar hals terwijl ze af wachten op wat komen ging.

(Calyn)

Aantal berichten : 50 Registratiedatum : 30-03-14

Regendruppels tikten op haar kop. Ze waren dik en zwaar, waardoor de witte wolf al snel helemaal doorweekt was -als ze geen dikke vacht had gehad die het grootste gedeelte ervan tegenhield.
De jonge wolvin had in geen dagen gegeten, of nou ja, écht gegeten. Dit kwam gedeeltelijk doordat ze niet terug had kunnen transformeren naar haar menselijke vorm, maar ook gedeeltelijk omdat ze nog geen prooi tegen was gekomen. Calyn had moeten leven van planten en bessen, die de wolf in haar echt afschuwelijk had gevonden.
Ineens schalde er een gehuil door het bos. Een wolf. Calyns eerste reactie was een luide grauw, die duidelijk maakte dat er niet met haar te spotten viel. Vervolgens ging ze op het geluid af, maar zoals wel vaker liet haar richtingsgevoel haar in de steek. Na een paar minuten was ze hopeloos verdwaald.

OOC: Sorrysorrysorry dat het zo lang duurde D:
Ik heb niet echt heel veel inspi, dus nog eens sorry voor de flutpost

Gast

Haar vacht werd steeds natter, maar ze wist dat als ze niet snel dichterbij haar zoontje zou komen dan zou ze de gehele regendag en nacht door reizen tot de vermoeitheid haar over meesterde. Vermoeit was ze nu al, maar ook hongerig. De wolf die ineens voor haar op doemde was wit en ze bromde zachtjes, maar niet dreigend eerder streng. De wolf voor haar leek ook hongerig te zijn, maar ze rook ook dat deze ook een langere tijd wolf gebleven was. De menselijke geur was minder aan het worden. Ze stapte uit de struiken en dacht snel na. Misschien had ze een kleine grijze wolvenpup gezien? 'Oi! Heb jij misschien een kleine grijze wolvenpup gezien?' vroeg ze op strenge toon. Alex was knorrig van de honger en vermoeitheid, maar ze wilde gewoon vriendelijk klinken al had ze daar nu even lak aan.

( Kan gebeuren. ) ^,-

Aantal berichten : 50 Registratiedatum : 30-03-14

Hoewel Calyn niet wist waar ze was, herkende ze iets. De sterke wolvengeur, die zelfs ze zelfs kon ruiken naast de natte regengeur. Er was iemand in de buurt. Ze begon te grommen. Het was een strenge grom, die degene die haar tegenkwam erop zou wijzen dat dit niet iemand was om mee te spotten. De geur werd sterker. De witte wolf verlangzaamde haar pas. Na een paar seconden kwam een grijze wolf haar gezichtsveld in. Er verscheen een hongerige blik in Calyns ogen, maar het beetje menselijke in haar onderdrukte de drang om de wolf aan te vliegen. Dan moest die ander natuurlijk niet iets doms gaan doen. 'Oi! Heb jij misschien een kleine, grijze wolvenpup gezien?' De toon was streng. Oké, dit was iets doms. 'Zie ik eruit alsof ik een kleine, grijze en bovendien domme wolvenpup heb gezien?' grauwde ze terug. Ze trok haar bovenlippen op en liet haar scherpe tanden zien. Als die vreemdeling ook maar één verkeerde beweging maakte, zou zij aanvallen. Zonder genade.

Gast

De andere weolf liet een grom horen dat er niet te spotten mee viel, maar ze wilde niemand bespotten. Ze was op zoek naar haar zoontje. Ze was heb al dagen aan het zoeken. Maar toen de andere wolf sprak kon ze haar woede niet bedwingen en Alex zetten haar haren rechtovereind. Ze pikte het niet dat andere zo over haar kinderen sprak. Ze zou anders rustiger reageren, maar nu ze honger en moe was waar ze uiters knorrig door werd reageerde ze ook veel feller. 'Mijn pup is niet dom. Als je wist waarom ik hem zocht zou je zoiets niet gezegt hebben!' gromde ze pissig. Haar haren waren nu donkerder dan wanneer ze haar haren niet op gezet zou hebben en haar bovenlip krulde boos op. Haar zoontje was juist een van de slimste van het nest geweest. Daarom kon ze hem ook zo moeilijk vinden. 'Als die monsters er niet geweest waren was ik hier helemaal niet geweest!' grauwde ze nu nijdig en wilde zich van de wolf afwenden om door te lopen.

» It's Calyn. Calyn Shandler