36 years...I feel old

Onderwerp: 36 years...I feel old zo sep 14, 2014 9:03 am

Het is lang geleden dat Selena dit gebied betrad. Echt heel lang geleden, misschien wel 16 jaar al. En zelfs na zo ene lange tijd voelde Selena hoe haar hart brak. Er hingen te veel mooie herinneringen hier in de lucht. Voorzichtig stapte Selena de groen gekleurde veld in en keek om zich heen, hier had ze hem ontmoet toen ze allebei leiders waren. Hier was de vonk weer aan gegaan. Selena sloot haar ogen die vol werden met tranen en slikte, vandaag was een bijzondere dag wanneer ze eigenlijk blij zou moeten zijn. Het was haar verjaardag. 36 jaar terug was er een kleine rooie heksje op de wereld gekomen, en nu was dat kleine rooie heksje een volwassen leidster van de heksen die ook al een kind had maar nooit meer zag. Elk jaar stuurde ze haar zoon via een uil een klein cadeautje maar ze wist nooit of ze echt aankwamen, want de uilen kwamen nooit terug. Maar nog steeds gaf ze haar hoop niet op. Met haar lente groene ogen die vermoeid stonden keek Sel om haar heen, het begon herfst te worden en dat zag je goed aan de omgeving. Met geluidloze stappen kwam Selena naar voren terwijl haar ogen automatisch naar de giftige planten zochten. Zo elegant als het ging zakte Sel op haar knieën en sneed voorzichtig wat planten los die ze in haar mandje deed. Haar blik bleef liggen op haar handen. Van ver af zag je ze niet, maar als je haar handen goed bekeek kon je gemakkelijk de vele littekens zien die ze zichzelf had aangebracht. Met haar vingers volgde ze de lijnen. Ze was er zo in verdiept dat ze vergat om op haar omgeving te letten, en pas toen Selena 6 zware voetstappen op haar af hoorde komen keek ze op. Hoewel ze haar gezicht niet zouden zien door een donker groene cap die haar hele gezicht en haar verschuilde, konden ze als ze goede magiërs waren wel haar magie voelen. Langzaam stond ze op en keek de mannen 1 voor 1 aan. Selena voelde de spanning in de lucht hangen en bereide zich voor op een gevecht, ze moesten niet denken dat ze haar makkelijk konden verslaan!

[Nathan]

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old zo sep 14, 2014 1:38 pm

Vroeg was de dag begonnen voor de tiener. Voor zonsopgang was Nathan opgestaan voor een ronde rennen op de zwaar bewaakte muren die de stad omringden. Maar het bleef niet enkel bij het rennen. Hij maakte de bewakers gek. Haalde streken met ze uit en andere kattenkwaad. Het was een goede oefening, voor beide partijen. Echter was dit niet Nathan’s eerste keer. Vaker deed hij dat soort dingen en het leukste was nog dat de bewakers na al die keren nog altijd niet wisten wie hun belager was. De situatie was enkele keren wel flink gevaarlijk geweest, maar nooit was Nathan ooit gewond geraakt. Bij die gedachte glimlachte de jongen lichtjes terwijl hij gemakkelijk tegen de vlaggenstok leunde. Na de achtervolging was hij bovenop één van de grootste torens geklommen om te genieten van het uitzicht. De zonsopgang was prachtig geweest, het liet het land mooi oplichten. Vanaf zijn positie leek de wereld aan zijn voeten te liggen. Het volk dat onder hem door de straten liepen waren ongelooflijk klein. Alsof ze niets voorstelden. Dat was absoluut niet waar. Bijna hadden ze zijn leven verwoest, wat deels zijn eigen schuld was. Nadat hij hier gekomen was, had hij zich van het volk afgesloten. Haatdragend had hij zich tegenover hen gedragen. Maar na de dood van de pestkoppen, was Nathan flink gegroeid. Zowel fysiek als mentaal. Spieren waren gekweekt, zijn stem was zwaarder, zijn haar was dikker en een tikkeltje langer geworden. En hij was opener geworden naar de andere magiërs. Met sommigen had hij een hechte band. Als een familie. Ja, ze waren zijn familie. Zij zouden hem niet zomaar dumpen. Concentrerend sloot hij z’n ogen en focuste zich op de omgeving. Zoveel geluiden… Vijandelijke magie. Gevaarlijk glinsterden zijn goudkleurige ogen wanneer hij ze weer opende. Dit was een heks. En geen gewone. Nathan sprong van de toren af, maakte een val naar beneden en eindigde op een dak van een willekeurig huis. Al sprintend rende hij van dak naar dak, de snelste weg richting de stallen. Nauwkeurig zette hij zijn voeten neer, zonder zijn evenwicht te verliezen. Oefening baarde kunst.
De val brekend doormiddel van een koprol, rende hij rechtstreeks door de stallen in. Het was er rustig. De meeste paarden waren op pad. Op vier knollen na, stond de zijne. Een jonge zwarte Andalusier Agron, die in slaapstand naar de muur stond te staren. Het droeg al een hoofdstel, altijd voor het geval dat zoals nu. Nathan vloot eenmaal, om de aandacht van diens dier te krijgen. De oren draaiden bij en een paar ogen keken hem afwachtend aan, terwijl het touw werd losgeknoopt. Soepeltjes klom de jongen op de rug, waarna hij Agron bij stuurde. Vluchtig plantte hij zijn hakken in diens flanken en haastig de stal uit draafden.
In een rot gang galoppeerden ze de stad uit, over de vlaktes. Ze moesten opschieten, er waren meerdere magiërs, als zijn gevoel juist was. En dat was ook zo. Een groepje stond een eind verderop. Verschillende magie bij elkaar. Agron minderde vaart zodra ze vlakbij waren en stond uiteindelijk stil naast één van de magiërs. Met een minachtende blik keek hij neer op de tegenstander. Een heks, verborgen onder haar mantel. ’Onze mannen vermoorden wanneer we een stap op jullie gebied zetten,’ begon Nathan met een donkere blik. ’Maar wel het lef hebben zelf hier te komen.’ Het interesseerde hem niet wie deze heks was. Per direct moest ze vertrekken, of ze zou de dood ervaren. ’Maak je uit de voeten en een beetje snel ook.’ Even keek Nathan opzij naar zijn mede soortgenoten. In hun ogen las hij dat ze deze heks niet wilden laten gaan. Ze zochten voor een strijd. Ze zochten voor bloed. Als beesten. Hij kon het ze niet geven. Nóg niet. 'Oh ja, en leg die planten neer. Ze zijn niet voor jullie gestuntel bedoelt.'

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old zo sep 14, 2014 3:26 pm

Met een kalme blik keek ze naar de 3 jonge mannen. Ze zag hun haat tegen over haar heel goed in hun ogen branden en ze slikte. Hoewel ze jong waren en zij veel meer ervaring had, was ze toch verzwakt. Sinds haar zonnestraal van haar afgenomen was, is Selena heel erg achteruit gegaan. Ze was flink wat afgevallen en haar lichaam die vroeger mooi van vorm was en haar huid altijd mooi glad, was nu veranderd. Pas een jaar geleden begon ze normaal voedsel in zich te nemen –zonder enige dwang- waardoor ze niet meer als een lopend skelet uitzag maar nog steeds zag je aan haar dat ze mager was. Nathan was haar laatste verbinding met Aylan, hij was haar alles en zelfs dat was haar afgenomen. De woorden die de magiërs tegen haar zeiden vlogen haar voorbij als een waas, misschien was ze gewoon levens moe en ze daarom zo stom was om zonder enige spreuk die haar zou beschermen, hun territoria binnen te gaan. Maar alles veranderde toen ze hoefslagen haar kant op hoorde komen, met haar lente groene ogen keek Selena naar de nieuwkomer en voor even hield ze op met ademen. Een knappe rode jonge man kwam hun kant op gereden. Een moeder herkent altijd haar kind, al heeft ze hem nu al 11 jaar niet meer gezien. Even kwam er een sprankje leven haar ogen binnen schieten terwijl ze naar Nathan keek, haar Nathan. Maar blijkbaar herkende hij haar niet, want ze zag minachting op zijn gezicht staan. ’Onze mannen vermoorden wanneer we een stap op jullie gebied zetten,’ Zijn stem, wat klonk die laag en mannelijk! Zwijgend bleef Selena naar haar zoon kijken. ’Maar wel het lef hebben zelf hier te komen.’ Haar blik bleef strak gericht naar hem, hij was zo groot geworden! ‘Maak je uit de voeten en een beetje snel ook.’ Ergens voelde Selena verdriet haar hart binnen komen, natuurlijk, na 11 jaar haten hij de heksen ook. Hij was veel te jong weggerukt onder haar vleugel en zou zich bijna niks meer er van herinneren. Hij zou zich niet herinneren hoe vaak wel niet de heksen met hem speelde, of hoe zij hem achterna zat om zijn schoenen uit te doen. Hoe ze elke ochtend samen ontbeten en hij zijn verhaal deed. ‘Oh ja, en leg die planten neer. Ze zijn niet voor jullie gestuntel bedoelt.' Een zachte zucht kwam haar mond naar buiten terwijl ze even een blik wierp op de planten. ‘jullie doen als of de planten van jullie zijn, hoewel het allemaal toebehoort aan moeder natuur. Jullie willen alleen maar macht over dingen en doen er daarna niks meer mee.’ Haar stem klonk zacht maar scherp. Met haar strenge blik keek ze naar de mannen. Als laatste keek Selena haar zoon aan, ‘Ik wil best weg gaan, maar kruip dan niet naar ons toe als deze bloemen hun nectar de lucht in gaat en jullie kinderen aantast.’ Gevaarlijke planten groeide vooral veel als er ook gevaarlijke aura om hun heen zwierf en elk jaar stuurde Selena haar dames uit om de giftige planten te verzamelen voor dat ze schade kon aanrichten. Selena rechte haar schouders en streikte met haar hand over haar jurk. Van uit haar ooghoek zag ze hoe de mannen boos hun zwaarden trokken en op haar af kwamen. Haar hand greep naar een paar bepaalde kruiden terwijl haar mond vloeiend een spreuk uitsprak. Daarna gooide Selena de planten hun kant op en zag hoe de mannen in een klap verstijfde en op de grond vielen. Haar schouders ontspande zich en ze deed haar cap af, ‘het zijn net lontjes.’ Fluisterde ze zachtjes en terwijl haar blik snel over de borsten ging, om zich zelf te verzeker dat ze gewoon sliepen. Daarna pas richtte de heks haar aandacht naar de overgebleven jongen. Ze wist niet hoe hij zou reageren en wachtte dus gespannen af.

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old zo sep 14, 2014 6:52 pm

Nathan verschoof wat op het dier z’n rug, zodat hij makkelijker zat om twee verschillende kanten op te gaan wanneer dat moest. De één was op de grond springen, de ander was Agron in de aanval drijven. Het paard mocht dan jong zijn maar hij was werkwillend, leergierig, en met de juiste hulpen had het dier door gehad wat zijn doelen waren. Eerst had hij geweigerd nog een paard te nemen. Al die zorg, al dat gekloot. Hij wou er niets mee te maken hebben. Maar toen hij Agron zag, had hij de verleiding niet kunnen weerstaan. Tenslotte ging het reizen ook een stuk sneller. Die grote hoeveelheden kilometers lopen zag hij ook niet bepaald zitten, al was het goed voor de conditie. ‘jullie doen als of de planten van jullie zijn, hoewel het allemaal toebehoort aan moeder natuur. Jullie willen alleen maar macht over dingen en doen er daarna niks meer mee.’ Een gevaarlijke flikkering scheen in zijn ogen. Op vijandelijk gebied binnendringen en dan ook nog een grote mond geven. Hoe kon ze? ’Precies, het behoort toe aan moeder natuur. Dat je een heks bent, wilt niet zeggen dat je meteen alle recht heeft ons gebied te verkloten.’ Reageerde Nathan fel, lichtelijk geprikkeld. Deze heks drukte op de verkeerde knopjes. Irritatie kwam omhoog zetten. Het ergerde hem dat heksen altijd dachten dat ze beter waren. Dat de magiërs puur en puur slecht waren. Ja ze waren ruig. Ja ze stonden aan Shanaris’ haar kant maar dat betekende niet dat ze slecht waren. Iedereen had diens plus en minkanten. ‘Ik wil best weg gaan, maar kruip dan niet naar ons toe als deze bloemen hun nectar de lucht in gaat en jullie kinderen aantast.’ Lang staarde hij recht in de ogen van de heks, hoewel ze wat moeilijk te zien waren. Hij wíst dat ze naar hem keek. Zo’n gevoel had hij gewoon en van zo’n blik ging hij echt niet weg kijken. Wegkijken was een soort van onderdanigheid, net zoals bij honden. Door weg te kijken liet je de ander weten je er niet prettig bij te voelen. Dat gevoel gunde hij de heks niet. ’Onze kinderen sterven nog liever dan dat we ooit op onze knieën naar jullie toe kruipen,’ zei hij spottend. Niet dat hij zelf ooit kinderen zou nemen. Het was een verschrikkelijk soort volk. Onwetend elkaar naar de grond brengen, pijn doen, geld opslokken, je leven verkloten. Oh nee, daar begon Nathan niet aan. Naast dat had hij niet eens een geliefde om er kinderen mee te krijgen. Het singel leven beviel ‘m wel. De mannen naast hem kwamen in beweging. Hun prachtige wapens kwamen tevoorschijn en hij glimlachte lichtjes bij het zien ervan. Nee, hij hield ze niet tegen. Ondanks dat ze in de meerderheid waren, waren het de magiërs die als eerste lagen. In een rap tempo was Nathan op de grond, over de mannen heen gebogen om polshoogte te nemen. Ze leefden nog. Godzijdank. Hij rechtte eerst zijn rug, en keerde zich toen pas naar de heks. Maar op het moment dat hij dat deed, werden zijn ogen even groot. Deze heks… Selena. Moeder. Nee, ze was geen moeder en hij was niet haar zoon. Niet meer. ’Wat houd je tegen, hmn?’ Een opgefokte ondertoon lag in zijn stem. Puur door alle emoties die inwendig tegen elkaar vochten. ’Denk je nou werkelijk dat ik je nu niet zal aanvallen, enkel omdat ik de helft van jouw bloed bezit?!’ Dreigend stapte Nathan naar voren. Jarenlang had hij gehoopt zijn moeder nog eens weer te zien. En nu hij eindelijk de situatie geaccepteerd had, dook ze op. Hij had haar niet meer nodig. ’Hoe haal je het in je hoofd hier te komen?!’ Vervolgde hij. ’Vind je het soms leuk een magiër z’n leven te ruïneren? Want dit is verdomme al de tweede.’ Onbewust dampten de bekende rode wolken van hem af.

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old zo sep 14, 2014 7:54 pm

Precies, het behoort toe aan moeder natuur. Dat je een heks bent, wilt niet zeggen dat je meteen alle recht heeft ons gebied te verkloten.’ Haar ogen vernauwde zich even, pardon? Wie verklote hier nou zijn territoria? Het was de schuld van de magiërs dat je hier weinig leven kon vinden, en al was het hier natuurlijk minder erg dan bij de demonen.. Dan nog viel het niet te vergelijken met hun bos die vol leven was. ‘Juist omdat ik een heks ben en buiten Tyrion ook moeder natuur vereer.’ Zei ze zacht. Ze had haar zoon zo veel mogelijk geleerd toen hij jong was, ze had hem bijgebracht om de natuur te lief hebben en het met respect te behandelen. Toen de magiërs in beweging kwamen, was het een eitje om ze uit te schakelen. Maar het was een heel stuk moeilijker om het haar gezicht te ontmaskeren en een gesprek aan te gaan met haar zoon na 11 jaar. Nu ze hem weer zag, kwamen allerlei gevoelens weer omhoog, ze herinnerde zich de heerlijke tijden wanneer ze naar haar zoontje keek en zich zelf toeliet om even te ontspannen. Toen was haar lach nog ontspannen, zonder zorgen en echt. Terwijl ze toekeek hoe haar zoon de hartslagen van zijn kamraderen controleerde, liet ze zich toe om zich even eenzaam te voelen. Maar toen hij zich omdraaide en haar zag had ze haar masker alweer opgezet. Ze wist precies wat hij zag, een vrouw met rood haar, waar je zo nu en dan grijze plukken zag, op haar gezicht zag je al lichte rimpels door al de stress van de laatste jaren en dan haar ogen, ogen die vroeger vol met liefde en leven stonden maar dat alles was weg. ‘Wat houd je tegen, hmn?’ Ze hoorde zijn toon en dat deed nog meer pijn, ze wist dat hij dacht dat ze hem had gedumpt..Maar dat was niet zo, hij was van haar afgepakt door Zephyr toen de tijd werd. Selena was toen haarzelf niet, ze was hysterisch en wou niks van de magiërs leider weten. Maar uiteindelijk was haar kleine zon van haar afgepakt. Elke dag hield ze zich zelf voor dat dit Aye’s laatste wens was, dat zijn zoon zou opgroeien tussen de magiërs en later zijn verdiende plek in nam als leider. ’Denk je nou werkelijk dat ik je nu niet zal aanvallen, enkel omdat ik de helft van jouw bloed bezit?!’ Selena zag hoe hij naar voren stapte, maar zelf stapte ze niet achteruit. Selena likte eerst haar lippen voordat ze antwoorden: ‘het is aan jou te beslissen wat je denkt dat goed is, maar ik zal geen weerstand bieden.’ Zei ze zachtjes terwijl Selena elke centimeter van haar zoon in haar hoofd prentte. ’Hoe haal je het in je hoofd hier te komen?!’ Vervolgde hij. ’Vind je het soms leuk een magiër z’n leven te ruïneren? Want dit is verdomme al de tweede.’ Zijn laatste woorden, dat was net een klap in haar gezicht. Haar gedachten gingen naar de tijd wanneer ze Aylan hier had ontmoet, naar de tijd dat ze samen hadden doorgebracht en hoe gelukkig ze toen was. Waarom was ze niet samen met hem gevlucht toen hij het haar voorstelde? Ze was naïef geweest toen en dacht dat alles beter zou worden als ze maar aan de macht bleven. Selena opende haar mond en sloot het weer, wat moest ze antwoorden? Ze was hier heen gekomen om te rouwen en in eenzaamheid dingen aan Aylan vertellen. Ze kwam hier om alleen te zijn, om weer dingen naar boven te laten komen die ver in haar hart waren weggestopt. Met een klein scheef glimlachje zei ze: ‘Misschien om in eenzaamheid mijn verjaardag te vieren en te hopen dat ik wordt gedood? Zodat mijn ziel Aylan kan vinden en zich bij hem te voegen?’ Hoewel je kon denken dat ze het als grap bedoelde stonden haar ogen serieus. Haar blik dwaalde naar het landschap. Hoewel haar gedachten vol met vragen waren, wist ze niet waar ze moest beginnen, en het was duidelijk dat Nathan haar uit zijn hart had verbannen.

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old di sep 16, 2014 6:31 pm

’Juist omdat ik een heks ben en buiten Tyrion ook moeder natuur vereer.’ Haatdragend werden zij ogen wat smaller. Dat oh zo perfecte gedrag begon z’n tol te eisen. Enkel één keer eerder had Nathan zich zo opgefokt gevoelt. Eén keer… En dat had drie jongens hun leven gekost. Nog altijd had hij daar geen spijt van. Ze hadden hem door een Hel gesleept, en hij had ze daar gebracht. Permanent. ’Oh ja, dat maakt je ook zo perfect en geweldig nietwaar?’ Gromde Nathan. ’Iedereens hielen een beetje likken en er vanuit gaan dat ze van je houden. Maar de dingen die werkelijk van je houden, laat je dumpen als een stuk oud vuil.’ Op dit moment waren zijn gedachten gevuld met duistere, aangeprate herinneringen. Dingen die verteld waren door de magiërs om hem over te halen z’n moeder achter te laten en te vergeten. Nooit had ze ooit voor hem gevochten. Ze had hem gewoon laten gaan. Al die jaren had ze gedaan alsof ze van hem hield, maar toen het erop aankwam… Simpelweg gedumpt en nooit meer interesse getoond. Nee, deze Selena had het recht niet eens meer hem haar zoon te noemen. In Nathan’s ogen was ze eerste klas leugenaar, een egoïst, een laag gezakte heks. Het bloed dat door z’n aderen stroomde leek zo langzamerhand te koken. Deze situatie deed hem totaal geen goed. ‘Het is aan jou te beslissen wat je denkt dat goed is, maar ik zal geen weerstand bieden.’ Klonk het zacht. Dit meende ze toch niet serieus? Dacht ze nou werkelijk dat ze er zo gemakkelijk vanaf ging komen? Nathan staarde haar lang aan, met dezelfde hatende blik. Maar haar écht zien deed hij niet. Hij zag haar door een rode, dikke waas. Details drongen niet tot ‘m door. Te erg was hij opgeslokt door alle emoties, herinneringen en zijn haat. ’Wat vriendelijk. Alleen ga je er echt niet zo gemakkelijk vanaf komen,’ reageerde hij. Dreigend klonk zijn stem. Onheilspellend. ’Ik zal je door een hel slepen, zoals je met mij en Aylan hebt gedaan, dan pas zal ik je vermoorden, en herhaalt het zich weer.’ Geen idee of hij er werkelijk toe in staat was. Ja, zijn krachten was de dood. Het hiernamaals, maar spelen met de hel… Een gevaarlijk iets. Wellicht dat Satan hem niet eens toeliet. Alles was mogelijk. Het kon altijd twee kanten op gaan. Even werd Nathan’s aandacht getrokken door Agron die onrustig bij de andere magiërs stond. Misschien dat het dier de spanning voelde. Misschien dat er toch wat anders was. Naast zijn rechtervoet opende de grond zich en kwam een zwaard naar boven zetten. Gemaakt uit metaal en menselijke botten. Vlak voordat de grond weer sloot, vlogen enkele schreeuwende zielen omhoog. Nathan pakte het wapen vast en richtte z’n blik weer op Selena. ‘Misschien om in eenzaamheid mijn verjaardag te vieren en te hopen dat ik wordt gedood? Zodat mijn ziel Aylan kan vinden en zich bij hem te voegen?’ Zonder na te denken haalde de jongen uit met z’n vrije hand, vol tegen haar wang. ’Jij egocentrische, verdomde heks,’ snoof Nathan. ’Aylan valt niet te vinden. Nooit zal je hem ooit nog bereiken.’ Vlammen leken te dansen in zijn ogen. ’Eeuwig zal hij leiden door jouw naïeve keuzes.’ Iets in hem zei dat hij haar nog niet moest doden. Vandaag was niet haar dag. ’Verdwijn. Kom niet eerder terug als je een leger bij je hebt. En als je zo graag eerder van je leven af wilt, mag je dat lekker zelf doen.’ Na die woorden zette hij stappen terug.

Falend.

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old za sep 20, 2014 2:10 pm

Het deed haar zoveel pijn om haar zoon zo te zien, ze zag hoe erg hij haar haten en Selena begreep het wel. Ze was een slechte moeder. Maar het was moeilijk om een goede leider te zijn en tegelĳkertĳd tijd voor haar zoon zorgen. Maar het was tenminste iets geweest, ze had een kleine zonnetje waar ze naar uitkeek als ze klaar was met de zoveelste vergadering. ’Oh ja, dat maakt je ook zo perfect en geweldig nietwaar?’ Gromde Nathan. ’Iedereens hielen een beetje likken en er vanuit gaan dat ze van je houden. Maar de dingen die werkelijk van je houden, laat je dumpen als een stuk oud vuil.’ Selena slikte en keek nog steeds naar haar zoon, hij wist niet hoe moeilijk ze het had en dat nam zij hem niet kwalijk. Toen hij wegging was hij het nog te jong om het te begrijpen en nu dacht hij dat ze hem gedumpt had. De magiërs waren makkelijk uit te schakelen gelukkig en dan kon ze toch even haar hoofd laten zien aan Nathan. En als hij besloot haar te doden zou hij tenminste zijn vijand in de ogen kunnen kijken.’Wat vriendelijk. Alleen ga je er echt niet zo gemakkelijk vanaf komen,’ reageerde hij. Dreigend klonk zijn stem. Onheilspellend. ’Ik zal je door een hel slepen, zoals je met mij en Aylan hebt gedaan, dan pas zal ik je vermoorden, en herhaalt het zich weer.’ Kalmpjes haalde ze haar schouders op ‘Je mag best een krachtige band hebben met de dood, daar twijfel ik niet aan... Maar het is niet aan jou om te beslissen waar mijn ziel heen gaat.’ Het was er uit voor ze het doorhad. Natuurlijk wist ze alles van Nathan. Hoeveel haat ze wel niet koesterde voor Zephyr, toch hield ze contact met hem zodat ze wist wat haar zoon deed en hoe hij zich gedroeg. Maar het deed haar wel pijn toen ze zag hoe de aarde uit elkaar scheurde en er een zwaard te voorschijn kwam. Hij deed haar zoveel denken aan Nathan dat het haar pijn deed. Hij leek zo veel op hem en tranen schoten in haar ogen. Het leek als of ze verlamd was, alles kwam weer naar boven, ze zag in een waas voor zich hoe de giftige punten naar Aylan vlogen en hem dode. Het was te erg en haar lichaam beefde terwijl het naar voren kwam. Ze had echt gedacht dat het nu allemaal achter haar lag en zo dachten de meeste heksen ook. Maar dat was niet zo, niemand mocht oordelen over haar en in welke toestand ze toen was toen Selena haar geliefde dode. De vlakke hand kwam hard op haar wang terecht, waardoor haar hoofd mee bewoog en ze een paar stappen naar achter deed.’ Jij egocentrische, verdomde heks,’ snoof Nathan. ’Aylan valt niet te vinden. Nooit zal je hem ooit nog bereiken.’ Vlammen leken te dansen in zijn ogen. ’Eeuwig zal hij leiden door jouw naïeve keuzes.’ De woorden drongen pas nu echt in haar hoofd binnen en haar ogen werden groot ‘nee..nee, Aylan mag niet lijden, dat heeft hij niet verdient.’ Haar stem klonk verward, zelf was ze ook heel erg verward. Aylan was een goed persoon die gewoon op een verkeerd iemand viel. ‘Aylan kon niet weten, dat ik niet mezelf was.’ Haar stem werd zachter, terwijl haar duim naar haar ringvinger ging waar zijn cadeautje zat. Hun nacht samen schoot door haar heen en ze viel op haar knieën. Het was allemaal te pijnlijk. De herinneringen, het leek als of ze nog vers in haar geheugen zaten. ‘Ik moest die dag sterker zijn, hij zou beter weten wat hij met mijn volk aanmoest.’ De woorden schoten gewoon door haar heen en ze zei ze hardop, want Selena was voor een moment in een donker kamer waar alleen zij en de herinneringen bestonden.

sorry, flutjes

Onderwerp: Re: 36 years...I feel old zo okt 26, 2014 7:44 pm

‘Je mag best een krachtige band hebben met de dood, daar twijfel ik niet aan... Maar het is niet aan jou om te beslissen waar mijn ziel heen gaat.’ Hoe sterk Selena ook mocht zijn, en hoe ver zijn kracht kwa niveau van haar af lag, was hij diep maar dan ook diep gekwetst. Het was een jongenskwaaltje om zichzelf altijd de sterkste te vinden, maar dat iemand twijfelde in zijn kracht schoot hem het verkeerde keelgat in. Hij was verre van zwak. De grenzen die zijn kracht bezat waren nog niet gevonden en als hij ze zou vinden, zou hij de grens overschrijden. Echter was Nathan er voorzichtig mee. Spelen met de dood kon hem zijn eigen leven kosten. ’Moet jij eens opletten,’ gromde Nathan. Kwaad was hij. Kwaad aan de búitenkant. Aan de binnenkant leek de jongen stukje bij beetje af te brokkelen. Zoveel emoties, zoveel dingen. Alles wat hij verdrukt had, kwam met één ontmoeting weer omhoog. Verward raakte hij ervan. Hij geloofde zijn broeders maar ergens diep in hem wilde hij Selena omhelzen en nooit meer loslaten. Die drang… Tranen leken zich te willen vormen. Huilen wou hij. Om zoveel dingen. Echter had de woede nog altijd de overhand en daar zou hij zijn ware gevoelens achter laten schuilen. ‘Aylan kon niet weten dat ik niet mezelf was.’ Zijn blik volgde haar duim, richting een ring. Als ze die van hem gekregen had he… ’En dat zal hij ook nooit te weten komen.’ Reageerde hij kortaf. Hij kon het Aylan altijd vertellen… Kón. Nathan had geen enkele vorm van contact met zijn vader, hoewel hij wel de mogelijkheid ervoor had. Zijn hoofd had er nooit naar gestaan. Want net als bij Selena, voelde Nathan zich verlaten door Aylan. Mensen hadden keuzes en die vent koos ervoor weg te lopen. Weg voor enige problemen. Met opgetrokken wenkbrauw keek hij neer op z’n moeder, die plotseling door haar knieën zakte. Blijkbaar vond ze dit ook niet gemakkelijk, maar wat had ze dan verwacht? ‘Ik moest die dag sterker zijn, hij zou beter weten wat hij met mijn volk aanmoest.’ Een geïrriteerde zucht kwam over zijn lippen zetten, waarna hij het zwaard tussen zijn riem en z’n broek stak. ’Stop met die zielige onzin van je, je hebt het zelf veroorzaakt.’ Sprak Nathan cru. ’Sta op.’ Ongeduldig boog hij zich naar haar toe, pakte haar bovenarm vast en trok haar zonder pardon omhoog. ’Draai je om en keer niet weer terug, tenzij je een leger bij je hebt. Ga maar een partijtje zielig doen bij die gestoorde wijven van je.’