Sun & Moon [&K Y L E]

Zijn blik was strak gericht op de persoon tegenover hem. Een ongemakkelijke stilte was gevallen en Madara was niet van plan die te verbreken. Zijn vraag was gesteld, dan verwachtte hij daar ook een antwoord op. En hoelang hij daarop moest wachten, interesseerde hem niet veel. Sinds zijn “dood”  had hij de tijd van zijn leven. Bestond er geen haast meer of enige spanning. Datgene wat zijn hart werkelijk op de hobbel kon brengen, hem doen stijf staan van de adrenaline, was hier niet. Dit alles. Dit land. Deze mensen. Het boeide hem niet. ”Ohh.. Sorry. Wel, ik moest weten of je een man of een vrouw was.” Sprak de jongen ineens, alsof Madara’s vraag pas als laatste echo bij hem was binnengekomen. Een grapje was dit toch? Oké, Madara wist dat zijn haar lang was. Langer dan de gemiddelde man zou hebben, maar zo erg zou hij toch niet op een meisje lijken. Echter, ondanks zijn beginnende irritatie, hielt hij zich kalm onder de situatie. Wellicht dat hij dit spelletje kon mee gaan spelen. Er was niets meer dat zijn imago kon schaden. Men zou hem hier niet herkennen, niet weten wie hij werkelijk was en zijn familie was nergens te bekennen. ”Welja, ik zat in een boom en jij keek naar beneden en door je lange haren was het even verwarrend want ik zag je gezicht niet. Niet dat je eruit ziet als een vrouw ofzo. Je ziet er erg mannelijk uit…” Dat was de druppel. Dat beginnende plannetje wat hij in zijn hoofd had, dat zou worden uitgevoerd. Langzaam deed Madara zijn hoofd wat schuin. ’Mannelijk..?’ Begon hij vragend. ’Sinds wanneer zijn heksen mannelijk?’ Een geheimzinnige grijns speelde op zijn lippen. ’Maar het is erg leuk dat je erin getrapt bent. De spreuk heeft geholpen! Wat zal Iris blij zijn dat het haar is gelukt!’ Meteen zette hij een pretface op. Wow, dit ging veel beter dan verwacht.   ”Sorry, Ik ben Kyle Al-.. Kyle, ik ben Kyle” Kyle.. Al. Juist ja. Die naam zou hij onthouden. Kyle.. ”Wel.. uhm.. Wie ben jij?” Natuurlijk. Nu was het zijn beurt. Zijn naam moest bekend worden. ’Maddy is mijn naam. Maddy Lothar.’ Wat een improvisatie. Ineens liet Madara zijn glimlach verdwijnen. ’Je gaat me nu toch niks aan doen toch? Alleen omdat ik een heks ben. Ik bedoel, we waren gewoon iets nieuws aan het testen.’ Wijst even met een vinger naar z’n keel om aan te duiden dat hij z’n stemamandelen bedoelde.


-What the hell am I doing with his life x-x

Het was maar goed dat niemand hem kende, dat hier geen bekenden van hem woonden of überhaupt zijn moederland was. Een amuserend idee was het geweest, om zich voor te doen als vrouw. Maar nu kwam dat besef van hoe het verder moest. Vroeg of laat moest hij deze knul toch echt wel vertellen dat hij wel degelijk een kerel was, al scheen dat blijkbaar moeilijk aan zijn uiterlijk te zien. Madara prulde bedenkelijk aan de rand van zijn gitzwarte handschoen. Deze stad zou zijn aankomende thuisbasis worden. Vrijwel alle magiërs leken hier te zitten. Wat nou als ze hier achter kwamen. Dat zou behoorlijk beschamend zijn. Geen goede eerste indruk. Wat zijn indruk op deze knul was, was niet zo’n groot probleem. Deze Kyle leek  namelijk met grote ogen erin te trappen. Ongemakkelijk beet Madara op zijn onderlip. Een rare situatie. Humoristisch, beschamend en raar.  Toch kon hij er niet zomaar mee stoppen. Hij was er net mee over de drempel. Dit zou hij volhouden. Ooit moest Kyle er wel achter komen dat dit niet helemaal pluis was. Nou ja, daar ging Madara maar vanuit.
”Wel… Uhm… Maar je bent op ons gebied dus eigenlijk moet ik wel…” De handschoen liet hij met rust. Zijn ogen gleden meteen naar het gezicht van Kyle.  Dramatisch, lichtelijk geschokt. ’Oh.. Alsjeblieft, ik heb nog niks verkeerd gedaan!’ Reageerde hij verontwaardigt. ’Maak voor mij een uitzondering, niemand die erachter komt’  Oké, wat zou een vrouw nu doen? Zielig kijken zou te overdreven zijn. Dat werkte alleen bij bepaalde mannen die daar een zwakte voor hadden, en die met jongere meiden te maken zou hebben. Een fysieke aanraking? Dacht het niet! Voor de lol eens in de huid van een meid kruipen was leuk, maar ver daarmee ging hij niet. ”Ik kan je moeilijk laten gaan… Maar ik wil ook niet vechten…” Eerst keek hij verontrustend naar Kyle's hand. In zijn rol of niet, daar had hij liever niets mee van doen. Onrustig begon Madara te ijsberen, met kleine pasjes en hij streek met een vinger over z’n onderlip. Zo wanhopig mogelijk, zo probeerde hij over te komen. ’Is er echt geen andere oplossing? Wat nou als ik thee voor je maak?’ O, ja, nee dat was echt helemaal geweldig. Thee. Hij had het spul er niet eens voor! Misschien met een beetje improvisatie wel, maar daar moest hij eerst eens goed over nadenken. De volgende woorden van Kyle lieten hem stil staan, waarna hij hem automatisch ook recht aankeek. ”Waarom was je hier? Gewoon om te kijken of het werkte of om andere redenen?” Madara wou antwoord geven, merkte dat het in z’n keel niet geheel lekker ging en kuchte een paar keer. ’Puur om te checken of het ging, eerli-‘ Zijn stem begon heser te klinken, en door het gebrek aan lucht belandde hij in een hoestbui. Lichtjes sloeg hij tegen z’n borstkas aan. ’Eerlijk waar,’ maakte Madara z’n zin af, nadat hij zich herstelt had. ’Ik zou niet weten wat ik hier zou moeten doen, of zou moeten vinden. Tenslotte ben ik een waardeloze spion, lang in de huid van een kerel zitten zou ik niet vol kunnen houden… Evenals de spreuk blijkbaar.’ Daar kwam het… Het meest vernederendste: de giechel. Wonderbaarlijk klonk dat wel vrouwelijk. Wauw! ’Sorry als ik je nu in een moeilijke positie heb gebracht. Dat was echt niet mijn bedoeling of zo…’ Hij zette een verontschuldigd glimlachje op.  

Ho. Wacht. Pauze. Stop. Time out. Zag Madara dat nou echt goed? Lang staarde hij naar Kyle. Gebeurde dat nu echt? Ja toch? Natuurlijk, zijn ogen logen nooit tenzij een goed iemand hem wist te bedriegen. De wangen van de persoon tegenover hem leken rood te kleuren. Maar erg goed kon hij het niet bekijken, want beste Kyle richtte diens blik op de grond. Oké, dit moest hij gewoon zeker weten. Zonder enige schaapte boog Madara zich wat naar voren, draaide zijn hoofd wat bij en probeerde Kyle’s  blik te vangen. ’Bloos je nou of heb je last van een opvlieger?’ Voordat hij er erg in had, had hij zijn hand wat omhoog gehaald en kneep lichtjes, teder haast, in één van Kyle’s wangen. Dit was gewoon zo verkeerd. Veel te diep ging hij in deze leugen zitten, want hoe ging hij zich er nou uit redden?  Levenlang als een vrouw voordoen was geen optie. Onmogelijk zelfs. En hij moest bekennen dat een man zijn heb wel prima beviel. Geen klachten over. Gauw trok Madara zijn hand terug, waarna hij weer rechtop ging staan. Na deze gebeurtenis moest iemand hoognodig zijn haren bij knippen. Ongemakkelijk schraapte hij met z’n keel na een soort van ‘sorry’ te hebben gezegd. ”Maakt niet uit…” Ja, wat nou maakt niet uit? Natuurlijk maakt het wel uit. Haast kreeg Mad medelijden met Kyle. Deze situatie escaleerde.
Rustig vouwde hij z’n handen samen en creëerde een onschuldig uiterlijk. De andere magiër leek in dubio te zitten, waarover, well, daar was hij best benieuwd naar. Thee hoefde gelukkig niet van pas te komen. Zijn gedachten leken wat af te dwalen, tot een stel ogen zich op hem richtten. Afwachtend rechtte hij z’n rug. ”Ik breng je wel tot aan de grens van dit gebied zodat je geen gevaar loopt.” Vastgepind stonden zijn ogen op Kyle. Was die gast nou serieus? Ergens was het wel… Lief, maar zo dom. Zo gevaarlijk. ”Wel ja, want stel dat je spreuk niet meer zou werken en je komt dan hier een magiër tegen, dan zorg ik er wel voor dat je.. eh.. Veilig bent.” Shit. Wat nu? Hoe ging hij zich hieruit lullen? De waarheid opbiechten ging echt niet meer. Dat was te akward. Het leek Madara gewoon het beste dat hun wegen scheidden en dan kon hij terug keren naar de stad. Maar eerst moest hij zich hier doorheen slepen.  ’Ben je nu helemaal mal?!’ Zijn stem sloeg over. ’Die heksen zullen ons zien aankomen! Denk je echt dat we onze grenzen niet in de gaten houden?’  Even was hij stil, om de woorden te laten inzinken. ’Kijk, het is echt heel erg lief van je. Heel… Mannelijk ook. En ik ben heel erg dankbaar dat je me niet hebt  aangevallen of wat dan ook. Jullie magiërs kunnen behoorlijk hardhandig zijn als het erop aan komt. Maar als ze jou zien met mij, dan ben jij degene die de binnen de kortste keren plat ligt. De nachtwachten zijn niet bepaald genadig.’  Nerveus glimlachte hij, het was er te gehaast uitgekomen vond hij zelf. ’Al twijfel ik er niet aan dat je gemakkelijk neer gaat. Die.. Eh.. Dingen aan je hand zonet zag er erg gevaarlijk uit. Alleen wil ik geen gewonden snap je..?’  Zo dat was dat. Het was eruit.  ’Dus misschien is het beter als we hier gewoon afscheid nemen… En onze eigen weg gaan.’