Oh you little...!!!

De vrouwelijke demon liep kalm langs de lange trappen naar beneden. Deze ochtend duurde lang, ze was al vroeg wakker geworden en de ochtendstralen waren zelfs door de grauwe demon lucht gedrongen. Eenmaal wakker had ze zichzelf snel gekleed en haar kleine kamer verlaten. Maar hiermee leek ze dus een van de weinige te zijn. De gangen waren op een enkele demon na verlaten. Blij genoeg om deze bijzondere gebeurtenis liep ze de bekende route naar beneden. Het was gemakkelijk om door het stelsel van gangen te verdwalen, deze waren op enkele kleine herkennings punten gelijk aan elkaar. De wanden hadden een wat donkere tint en rezen omhoog tot aan het hoog gelegen plafon. Het krappe gevoel wat hierdoor speelde werd mooi aangeduid door de enkele fakkels die een gedimd schijn verspreiden. Deze fakkels waren ook een van de oorzaken waardoor deze plek een demonige sweer gaven. Dankzij het flikkerende licht werd er een spel van schaduwen en schimmen op deze muren gespeeld. Maar als je hier woonde viel het nauwelijks meer op. Sommige gangen werden onderbroken door een plotselinge opening tot een van de grotere kamers. Op een beter tijdstip hingen er meestal groepjes rond of werd er gegeten. Met name zeer verse prooi die ze mee sleepte. Ramen waren bijna tot nooit aanwezig. De enorme deur naar buiten was een van de meeste lichtbrengers, het was er zelfs op het drukst van de dag meestal verlaten. Zo liep de demon zonder problemen naar buiten en volgde wederom lange trappen naar beneden. Haar donker kleurige vleugels werden kort gestrekt terwijl ze een kort fluitje liet horen. Het schelle geluid sneerde door de stille ochtend en werd al snel beantwoord. Haar hellepaard stond beneden en reageerde met een loom geluid. Torn was zeker ook net wakker. En hoewel het onnodig was zadelde ze het rijdier op en praatte er mee, de harde klanken van haar stem werden beantwoord door gehinnik. Hoewel ze elkaar niet verstonden reageerde ze op elkaars geluid en maakte zo een eenzijdig gesprek. Behendig sprong ze in het zadel en liet de hengst inlopen, daarna voerde ze het tempo aan tot ze in een rustige galop door het gebied rede. Bij iedere stap vlamde de manen van het rijdier op, de berijder deerde het niks.

Tegen de middag kwamen ze pas de eerste tekenen van leven tegen. Het oude dorp was geen favoriete plek van haar maar ze wou graag eens zien hoeveel ze gedaan kreeg. Met gemak kon ze dingen meenemen, en hoewel ze duidelijk stal lieten de kooplui zich er niet door afleiden. De meeste hadden al een ervaring met demonen, of anders waren de aangedikte roddels en verhalen genoeg om het normale volk op een afstand te houden. Maar nog voor ze enige handelingen kon begaan voelde ze een duidelijke energie. Engel. Zo goed als die wezens wisten wanneer er een demon in de buurt was kon een demon een engel op dezelfde manier voelen. Je zou bijna zeggen dat de soorten ziek van elkaar werden. Zelfs Torn, de hengst waarop ze reed, leek er last van te hebben. Ragya gaf been en stuurde haar dier richting de engel. Deze was ver weg van thuis.

Ondanks dat Ragya hier niet vaak kwam herkende ze de gebouwen. Het marktplein was vroeg in de morgen opgebouwd. Op de gekleurde zeilen die over de houten stijlen waren gespannen lag de ochtenddouw. De houten kratten die ze opstapelde en gebruikte als kraam waren licht weggerot. Zelfs de kleur uit de zeilen leek te vervagen op bepaalde plekken. Een maal in de week bouwde ze deze markt in de vroege ochtend op en handelde snel in hun beroep. Het meeste was fruit, groente en melkproducten. De schelle klank van de bakkershoorn wekte de mensen. Vers brood, ze zouden er een moord voor doen. Maar niet alleen het warme brood wenkte de mensen, ook de nieuwe roddels werden daar uitgewisseld. Ze liet haar blik over het dorp gaan. De gebouwen waren meestal maar een verdieping hoog, zoals de meeste dorpen hebben, alleen de belangrijke gebouwen zoals de herberg en de verblijfplaats van de hogere machten hadden twee verdiepingen. Vrijwel ieder huis hadden maar twee slaapkamers, als ze ruimte te kort hadden moesten sommige kinderen in de stal slapen. Al was er met de warmte van de dieren nog een prettige warmte. De meeste gezinnen hadden wel een enkel werkpaard, een fors gebouwd dier die ze niet alleen gebruikte voor het planten van gewassen maar ook om de wagen te trekken om ze te verkopen verder af en zelfs voor een langere rit werd dit dier gebruikt. Ze waren mak en rustig, leken nergens van onder de indruk. Toch zag je ze in het dorp nauwelijks. Haar rijdier, dat zelfs niet in de buurt kwam van de normale paarden, wekte dus ook de aandacht. Ze zorgde voor een mooie roddel en de vrouwen die haar hier nu met open mond aanstaarde zouden al snel wat verzinnen en het aan hun vriendinnen vertellen. Deze zouden haar met ontzag aankijken en de aandacht daarvan willen afleiden met hun eigen ervaringen. En ja hoor, daar ging ze al, de forse dame waggelde snel een van de lage huizen binnen. Ragya gaf been. De hengst reageerde meteen en stapte stevig door het kleine publiek. Het was ook haar paard die de geur het eerst opviel. Torn hinnikte zacht, iets wat meer uitkwam tot een diep gebrom wat Ragya voelde. Ze gaf hem een klopje waardoor hij ophielt. Zelf had ze de meerzoete geur allang geroken. Het was een vreemde ervaring. Het stak in je borst, zo voelde Engelen aan. Ze lieten een verbeten gevoel achter. Maar toch werd dit alles begeleid door een gevoel van honger, de geur leek op dat wild. Zoals een hert gaf het je ineens een vlaag van honger en de neiging de oorzaak te doden. Dat had ze nu, de neiging de engel te doden en het als middagmalen gebruiken. Wreed? Nee, gewoon de zoete natuur. Al snel zag ze de ander, een vrouwelijke engel, kort blond haar, witte vleugels. Een normale engel in haar ogen. Met een snelle blik zocht ze naar een wapen, dat vond ze aan haar heup. Haar eigen wapen lag op de eenzelfde plek al leek die nu op niets meer dan een dolk. Toch kon het wapen, Exa, zonder problemen uitgroeien tot een zwaard. Met ook haar vuur op haar op te vangen en eventueel haar demonvorm vreesde ze weinig. Torn daarentegen was weer het watje wat hij was. Onrustig schraapte hij met zijn hoef tegen de harde ondergrond. Met een Ijslands woord baande ze hem stil. Toch voelde ze zijn spanning nog aan. Aansteller dat dat beest was. 'Niet gedacht een van jullie hier al aan te treffen.' Ragya grijnsde, een spottende, geamuseerde grijns. Haar lichaam straalde rust uit, in tegenstelling tot haar rijdier. ‘Zeker een aangename verassing?’ deelde ze zoetjes simpel mee. Haar blik gleed op het elfje, er stond een lichtte minachting in. Ze had die wezens nooit gemogen, zelfs niet in haar vorige thuis. Nu waren ze duidelijk niets meer dan een irritant insect. Een die je toevallig kon praten, no big deal.

Torn maakte zich druk, hij moest zichzelf tegen houden niet te gaan trappelen of met zijn vlammende staart te zwiepen. Is dat trouwens wel mogelijk? Het hellepaard zou vast wel een oplossing op dat probleem vinden. Zijn vlammetjes die als manen en sokken doelde flikkerde licht onrustig. Onder de scheuren van zijn gescheurde huid brandde een gedimd licht. Zelfs de kuilen met hetzelfde licht erin, die als ogen dienden, brandde onregelmatig harder en zachter. Steeds als het dier leek te breken onder de spanning die de aanwezigheid van de engel meebracht kwam er een kleine hoeveelheid druk. Ragya troostte het dier zo, een lichte aanraking baande hem weer rustig. Voor zolang het duurde. 'Dat is volgens andere niet zo vreemd, maar zeker in het neutrale gebied had ik geen demon verwacht.' De vrouwelijke demon keek rustig op de ander neer, haar as gekleurde vleugels bewogen kort. Haar spieren verkrompen door de spanning die ze erop zette. Toch bleef ze het koppig doen. ‘We komen wel eens verder als het kasteel.’ Ze had rustig geklonken, richting toonloos en de nuchtere toon hing op de achtergrond. Haar accent viel weer eens op, achter in de zin ging haar toon naar beneden en sommige klanken sprak ze niet goed uit. Vooral de r klonk harder dan normaal. Waarom ze hieraan dacht? Het viel haar ineens weer op. Nu was het ook eens bij haar binnen gedrongen, dat gebeurde weinig. 'Zeker niet eentje die op zo'n vreemd paard zit. Zeker te lui om te lopen!' Torn brieste verontwaardig. Ragya grijnsde lichtjes om haar rijdier en gaf hem een klopje op zijn hals. Bijna beledigt hief hij zijn kop in de lucht om daarna als een diva weer opzij te kijken. Yep, ze had een sassy hengstje, en ze durfde te zweren dat hij wist wanneer hij beledigt werd. ‘Ik zie jou ook weinig lopen? Jij word gedragen door de engel, zeker ook te lui?’ merkte ze zoetjes op, weer met de blik van lichtte spot.

In tegen stelling tot haar paard was Ragya op haar gemak. Engelen voelde verkeerd aan maar ze wist met zekerheid te zeggen dat zij erger voor de engel was dan andersom. Ze wist dat de vrouw voor haar misselijk werd en de stank van haar en haar rijdier niet te houden was. Vooral als je het niet gewent was was het een nare ervaring. Maar Ragya zelf merkte er weinig van, ze was zich bewust van de aanwezigheid van de engel en dat gevoel was niet prettig. Toch was de enige echte bijwerking die het wezen op haar had een gevoel van honger en de neiging de ander op te eten. Niet verschrikkelijk erg als je haar vroeg. Ze richtte haar aandacht weer op de engel wiens blik over Torn gleed. Het hellepaard probeerde een angstaanjagende brom te laten horen als verdediging tegen de blik, jammer voor hem kwam hij in een hoestaanval waardoor heel zijn poging voor niks was. Ze klopte het dier wat troostend op de zij, hij reageerde door zijn oren ongeamuseerd naar achteren te gooien. 'Lui is ze allerminst, maar zo blijft ze voorlopig rustig. Anders vliegt ze als een zweefvlieg.' Ragya knikte met een grijns, haar toon lag onschuldig. ‘Dan hebben we wat gemeen, zolang ik op mijn paard zit kan ik niet naar mijn demonvorm.’ Haar stem klonk onschuldig. ‘En dat is weer beter voor jullie’ Haar toon maakte duidelijk dat ze met dat onderdeel uitgepraat was. 'Misschien dat het beter is dat onze wegen hier scheiden.' Ragya drukte zacht haar benen aan en Torn liep vooruit, recht langs de engel. Ze hielden maar een paar centimeter afstand. Eenmaal achter haar draaide ze, iets wat op hun vorige plaats niet mogelijk was en liep weer langs de ander heen. Daar hielt ze nog kort halt. ‘Tot een wederzien beste engel, we zullen zien hoe het gesprek dan mag lopen.’ Torn brieste nogmaals waarbij hij zijn vlammende manen ongeduldig uitschudde. De demone gaf weer been waarop het dier met smacht reageerde. Ze reden terug het dorp in, al was de markt zich weer aan het afbreken.

{Misschien een vervolgtopic? ^-^

Zoals ze drie weken eerder ook gedaan had baande ze zich een weg langs het trappenstelsel van het kasteel. De vrouwelijke demon had het plan gemaakt om langs het oude drop op was simpele beesten te jagen. Een stuk rund of een oud schaap zou goed genoeg smaken naar haar zin. Na dagen achter elkaar wild gegeten te hebben voelde ze wel de neiging richting normaal vlees. De smaak was minder gekruid maar beter dan steeds hetzelfde. Nog voor ze al de trappen had afgelopen sprong ze naar voren, haar armen gestrekt. In zo’n sprong veranderde haar lichaam naar haar demonvorm. Ze landde op vier poten op de begaande grond en vervolgde vanaf daar haar pad naar de hoofddeuren. Haar demonvorm. Een enorme hellhond met plukken dikke donkerbruine pels rond een skelet. Haar kop bestond uit een schedel met dezelfde brandende ogen als haar paard had, gewoon een ronde vlam. Ook haar borst was een holle borstkas. Haar ruggengraat lag boven de vacht terwijl uit haar schouderbladen punten groeide in plaats van de vleugels die ze normaal droeg. Met haar kop en staart laag liep ze tussen de demon drukte, het licht van de uitgang verblinde haar nachtgerichte ogen. Haar zicht ging erop achteruit in haar demonvorm. Niet dat het veel hinderde. Met snelle passen liep ze verder, wrong ze zichzelf door de opening om in de buitenlucht over te gaan tot een sprint. Eenmaal in de open grond liep de drukte uiteen en kon ze haar snelle vervoer uitoefenen. Ze hulde haar lichaam in vlammen om zo op te gaan in as.

Eenmaal op de gewenste bestemming kwamen de stukjes as terug bij elkaar om de demon te vormen. Ze schudde de overige vlammen en roet uit haar vacht terwijl ze de duidelijk brand lucht probeerde te negeren. Een nadeel van het reizen. Haar vlammende blik gleed om haar heen. Ze was buiten het dorp aangekomen, iets van haar koers gewijzigd. Hmm, ze moest naar de andere kant komen, hier bevonden zich geen boerderijen. Na zich nog een keer uit geschud te hebben liep ze richting het dorp.

De demone liep rustig verder. Haar dikke zwarte plukken dansten mee in de wind terwijl de losliggende botten een hol, tikkend geluid maakte als ze elkaar raakte. Voor mensen met een zwakke maag was het vast geen fijn verschijnsel om te zien. Het geluid van tegen elkaar botsende botten die soms werd gesmoord door een pekkige pluk zwart haar dat ertussen vloog. De demon hielt haar kop laag, haar lange staart stond op de gelijke hoogte met haar kop en rug. Zo liep ze op een rustig drafje verder. Huisjes doemde op en her en der vond ze een akkerland. Alles was maar half. De huizen stonden maar half overeind en maar de helft van de oogst leek eetbaar. Maar de helft van de mensen zouden deze winter maar verhongeren. Wat een mooie gedachten. Een geur stak in haar neus en ze gromde zachtjes. Ze voelde haar hart versnellen, iets wat vreemd was aangezien de openliggende borstkas leeg was. Ook durfde ze te wedden dat ze niet hoefde te ademen in deze vorm, iets wat zonder zichtbare longen logisch leek, al was het eerder een aangeleerde gewoonte. Een opgejaagd gevoel kwam in haar op, ze schudde haar pels uit en liep richting de engel. Eenmaal voor de ander wist ze wie het was. Ze grijnsde even, iets was er verschrikkelijk uit moest zien. Ragya vroeg zich af of de engel haar herkende. Al was de kleur die haar ‘ogen’ nu droegen het enige dat met haar menselijke vorm overheen kwam.