being pregnant is tiring.... *sigh*

Haar adem ging oppervlakkig en met een ruk opende Selena haar ogen. Het was donker en even was ze gedesoriënteerd, waar was ze? Na een paar seconde kwam alles langzaam naar boven en een verdrietig zucht kwam uit haar mond. Het was alleen maar een droom...Niks anders... Selena stapte haar bed uit en stak een kaars aan. Roze opende brommend haar ogen en keek geïrriteerd naar haar ‘moest het licht perse aan?’ Sel zette de kaars neer op tafel en liep naar de kapstok waar ze haar warme cape pakte en die om haar schouders sloeg ‘ik ga even wandelen.’ Zei de jonge leidster. Roze bromde wat binnen mond en rekte zich eerst eens goed uit ‘je gaat nergens heen zonder mij.’ Kwam haar mond duidelijk uit. Zonder iets te zeggen liep Selena uit haar hutje en haalde diep adem. Het was een frisse nacht. Met een geheim trappetje liep Selena naar beneden, de hele dorp was stil en je hoorde alleen maar wat krekels zo nu en dan tsjirpen. Met vermoeide stappen liep Selena door haar gebied, Haar hand lag op haar steeds dikker wordende buik. Ja het was waar, de heksen leidster verwachtte een kind..en niet zomaar een kind, maar een nakomeling van Aylan, de ex-leider van de magiërs en haar geliefde. Haar handen trilden terwijl ze er aan terug dacht. Met kalme passen liep ze richting de oude jagers hut waar ze naar binnen liep en op een stoel ging zitten. Roze volgde haar zwijgend en sprong op de tafel. Waarom moest alles zo nodig moeilijk worden? Een spreuk kwam vaag uit haar mond en ene lichte bol verscheen naast haar zodat ze alles redelijk kon zien. Selena keek naar haar handen die op haar buik lagen, haar polsen waren verbonden door een jong heks, misschien was het geen goed idee geweest om haar polsen open te snijden, al denken de heksen dat het per ongeluk ging. Stel je eens voor als ze er achter zouden komen! Dat zou rampzalig zijn! En nu met dit zwangerschap... De eerste paar weken kon ze het nog verbergen, maar toen haar buik begon te groeien en ze bijna niet meer normaal in haar jurken paste kwamen heksen er achter dat ze zwanger was... Gelukkig was ze omringd door vrouwen en als je zei dat ze niet wou vertellen van wie het kind was, vroegen de heksen ook niet door, uit respect.
Langzaam streek Selena wat haar uit haar gezicht naar achter en keek door het raam naar buiten naar de sterren ‘Oh Tyrion, waarom had je mij niet gewaarschuwd?!’ Haar stem klonk zachtjes en toch vulde het de stille nacht. Ergens daar ver weg zag Selena hoe een ster iets harder ging schijnen dan normaal, maar het was net zo snel over als het was begonnen. En na de ster voelde Selena hoe misselijkheid haar overspoelde. Als een speer schoot Selena naar buiten en braakte haar avond maal naar buiten in de bosjes. Dit was echt een rampen plan! Selena kwam weer overeind toen het eindelijk een beetje ging en leunde naar achter terwijl ze haar mond droog veegde met een doekje, door haar toestand had ze niet echt door dat iemand in de buurt was, haar gedachten waren elders...

open ~(*-*)~

De overwinning gaf zich prijs. In enkele maanden tijd was ik gegroeit. Van een klein zwemmertje, werd ik een volwaardig mens. Of magiër. Ik wist, stiekem, dat ik geen normaal mens was. Ik wist niet hoe ik het wist. Wellicht was het gewoon instinkt. Mijn krachten, hoe klein en onontwikkeld ik nu was, was vollop in ontwikkeling. Haast kon ik niet wachten de wereld buiten deze veilige concon te bekijken. Ja, ik wist dat hierbuiten wat was. De geluiden waren mij niet ontgaan. Zeker niet die ene stem. De stem die me het meest vertrouwdst aanvoelde. Mama! Het vrouwelijke wezen dat me bij haar droeg, voor me zorgde en me veilig liet voelen. Ik was haar dankbaar. Dankbaar dat ze een plekje had opengesteld, al was dat maar voor èèn. Eèn van mijn broetjes en zusjes konden winnen, maar het was ik! Ik had de race gewonnen en de plek bemachtigd! Voor een moment voelde ik me heel wat en stak daardoor mijn voetjes vooruit. Ik voelde de wand tegen mijn voetzolen. De wereld hierbuiten... Hoe zou het eruit zien? Was het mooi? En hoe zag mama eruit? Als ik de kans had zou ik naar buiten komen, maar mijn instinkt liet me weten dat dat nog niet kon. Geduldig moest ik zijn en wachten tot mijn groeiproces afgerond zou zijn. Dan pas kon ik binnentreden. Of buiten, in dit geval. Enthousiast bewoog ik meer. Echter leek dat mama niet goed te doen. Ze voelde zich niet lekker. Kwam dat door mij? Nee toch? Ik gaf nog een trap, minder enthousiast als eerst. Puur om te checken of het ook werkelijk door mij kwam.

Langzaam zakte Sel dor haar voeten en gebruikte de boom achter haar als een leuning. En toen ze net zat voelde Selena hoe een klein voetje tegen haar buik trapte. Het deed best pijn, maar het was draagbaar. Een glimlach sierde haar gezicht toen ze dat voelde en Selena legde haar hand op de plek waar het getrapt had. ‘Jij kleine ondeug.’ Zei ze zachtjes maar liefkozend. Dit was een mooi moment voor haar en vaak wenste ze dat Aylan hier was en het ook kon voelen. Een traan liep langzaam over haar wang naar beneden terwijl ze aan terug dacht. Ook al was het al maanden geleden dat haar geliefde stierf door haar eigen doen. Selena rouwde nog steeds het hardst en vooral nu, nu hun kind in haar buik groeide en zo nu en dan liet weten dat ie ook nog bestond. Gespin kwam dichterbij en ze keek van uit haar ooghoek naar Roze die aan kwam trippelen, met een verdrietig glimlach keek Sel toe hoe de kat een plekje op haar schoot nam en begon te spinnen. Weer een trap en weer voelde Selena pijn door huin buik schieten. Maar zelfs met een pijn lachte Sel ene klein beetje, ‘je moet je wel een beetje in toom houden.’ Zei ze zact terwijl haar hand over haar buik gleed en hem of haar soort van aaide. Heel stiekem hoopte Selena dat het een meisje zou worden, dan zou ze namelijk bij haar blijven voor altijd. Want als het een jongen zou worden, zou Zephyr hem komen halen zoals Aylan wou zodat de jongen tot een volwaardige magiër kon worden opgevoed en misschien ook tot een leider.

sorry flut..

Het voelde alsof Cervius zijn hart op elk moment uit zijn borstkas kon kloppen en zijn adem ging gejaagd. Met zijn handen stevig om de deken geklemd die half op hem lag moest hij zichzelf even onder controle krijgen. Het was maar goed dat hij niet kon zweten, anders had hij eronder gezeten. Dit was al zijn zoveelste nachtmerrie in korte tijd. Normaal had hij dit nooit, maar sinds hij iemand lief had leek hij steeds meer angsten te krijgen. Angsten dat Luna iets overkwam. Al een lange tijd had hij haar niet gezien, wetend dat ze nu de leider van de weerwolven was en ook haar taken had. Zo vaak als hij kon schreef hij brieven naar haar, die hij liet bezorgen door Imp's. Imp's konden teleporteren, en zo dus ook makkelijk bij Luna komen, vooral omdat ze klein en snel waren. Het waren zijn trouwste dienaren en zouden nooit een woord verkeerd over hem spreken. Nu veel Demonen al zo lang stil zaten begonnen ze onrustig ze worden. Eerst, en tot zo ver wist hij het te verbergen, moest hij de magische band zien af te krijgen. De band hinderde hem om actie te ondernemen tegen de Engelen, en dat kwam allemaal door Selena. Sinds hun laatste ontmoeting, toen ze hem verraste met het onding, had hij haar niet weer gezien. Toch wilde hij de risico niet lopen, en zal snel met een plan moeten komen. Met zijn haren half voor zijn ogen zwaaide Cervius de balkon deuren open en verwelkomde de frisse lucht, dat hij diep inhaleerde. Met zijn handen op het koude marmer van de reling staarde hij over het land uit. Na even een paar minuten te hebben genomen zijn gedachten te ordenen liep hij naar binnen en trok een wijde witte blouse aan over de zwarte linnen broek waarin hij had geslapen. Op blote voeten liep hij de lange wenteltrap af in de richting van de keuken. In de hallen kwamen zo nu en dan Demonen langs lopen, vliegen, kruipen of glibberen. Ieder begroette Cervius op zijn eigen manier, maar Cervius sliep nog half en had het vaak niet eens door. Met een luide geeuw opende hij de deuren van de reusachtige keuken, waar de geur van gebraden vlees sterk hing. Ook zat er roet op de muren, aangezien koks meerdere uren per dag bezig waren vlees te braden voor alle hongerige muilen in het kasteel. Na een stuk rauwe kip, zijn lievelings eten, te hebben gepakt van een stapel vers geslacht vlees liep hij weer verder door het kasteel. Echt heel veel zin had het niet meer om nog proberen te slapen, aangezien hij weer begon te peinzen over allerlei dingen. Op gegeven moment stapte hij in een slijmerige laag van een slak achtige Demon, en na even luid te hebben gevloekt met de wens toch schoenen aan te hebben gedaan liep hij richting de uitgang van het kasteel. Hij moest er gewoon even tussenuit! Een stuk vliegen, wat hij het liefst deed, was misschien wel een goed idee. Buiten liep hij eerst nog een stukje voor hij op een rots veranderde in zijn Demonen gedaante. Met een korte duik en zijn vleugels uitgevouwen zweefde hij even door de lucht, waarna hij de hoogte in klom met een paar vleugelslagen. De wind was sterk maar aangenaam warm. Op hun gebied kwam hij nog wat andere Demonen tegen die de wacht hielden, maar toen het land groener werd, werd het steeds stiller. Alleen het gesuis van de wind en het geklapper van zijn vleugels was hoorbaar. Enkele minuten lang was dit het geval, tot hij lager ging vliegen en zijn alerte oren wat geluid vanaf de grond op pikten. In de eerste instantie dacht hij dat het om een dier ging, was het niet dat er licht tussen de bomen door kwam, wat goed op viel in het donker. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt, en om niemand af te schrikken landde hij zo zacht mogelijk op het vochtige bosgrond achter de hut, waar het licht vandaan was gekomen. Hij wist dat hier niemand woonde. Een zurige geur bereikte zijn gevoelige neus, en na de herkomst te hebben achterhaald ginge zijn oren plat liggen. 'jij..' gromde hij tussen zijn tanden door. Nee, zijn laatste ontmoeting met de heksenleidster was hij niet vergeten! En heel toevallig was dat op dezelfde plek als waar ze zich nu bevonden.

Een engelen stem kwam binnendringen. De stem die me het meest herkenbaarst was, en meer voor me betekende dan iedere andere stem. Mam! Het deed me goed voelen dat ze wist dat ik er was. Natuurlijk, na zo’n geweldige trap van mij was dat haast niet te missen, maar toch. Ze erkende me. Ze deed de moeite tegen me te praten. Ze gaf me het gevoel dat ze van me hield, en dat gevoel, dat gevoel is het beste wat een wezen voelen kon. Als ik nu naar haar had kunnen kijken, dan had ik zeker gelachen. En dan had… Ja, wat had ik dan nog meer gedaan? Wat kon ik daarbuiten precies? Kon ik dan harder trappen? Eén ding wist ik zeker: Ik zou veel meer zien dan dat ik nu deed. Momenteel was alles donker. Een donker gat met helemaal niets. Enkel de liefkozende woorden deden mijn speciale wereld even oplichten. Ik draaide me wat naar het geluid toe, in de hoop meer op te vangen van alles wat daarbuiten gebeurde. Mijn nieuwsgierigheid was groot. Daar was het! Geen woorden dit keer. Het was een lach, daarna pas woorden. Sommigen waren moeilijk voor mij te begrijpen en ik vroeg me af of ik die klanken ooit onder de knie zou kunnen krijgen. Het klonk zo ingewikkeld. Als het mogelijk was hoofdpijn te krijgen, dan had ik dat zeker gehad. Ineens veranderde de sfeer. Heel plotseling en het was geen verandering die ik leuk vond. Mam blijkbaar ook niet. Dat kwam dan even goed uit! Om te laten weten dat ze er niet alleen voor stond, en dat ik daar als een sneaky ninja meeluisterde, bewoog ik wat onrustig. Mijn mammie stond er niet alleen voor. Ik was bij haar. Ik zou haar beschermen. Zodra ik ter aarde zou komen dan.

Haar handen rustten op haar buik en een glimlach bleef op gezicht en even voelde Selena als of ze straalde. Dit was misschien haar lichtpuntje in het leven, ook al was haar geliefde gestorven. Roze bleef maar spinnen en ik kriebelde haar heel even. Het voelde raar om iets in je buik te hebben, om iets levends in je buik te hebben dat bewoog en trapte en waardoor je honger kreeg in de raarste dingen. Een paar dagen geleden had ze nog thee gedronken met een augurk, het kon gewoon niet gekker worden. Selena luinde met haar hoofd tegen de boom aan en hoorde de hartslag van de boom. De sfeer was eerst rustig en slapend, maar toen kwam er verandering in, ieder boom was plotseling allert en natuurlijk was Selena dat ook meteen. Wat was de oorzaak dat de bomen plotseling allemaal wakker waren? Haar ogen zochten het duisternis af en ze zou diegene nooit gevonden hebben als ze zijn stem niet had gehoord. 'jij..' Het was eerder een grom, maar er druipte zowat haat er van af. Selena slikte en stond met moeite en haast op. ‘Jij ook een goede avond.’ Haar stem klonk kalm en beheerst, of ze hoopte dat het zo klonk. Cervius Salix...de leider van de demonen en haar slaafje, soortvan. Selena mompelde een spreuk en een kleine witte vlammetje verscheen naast haar zodat ze wat meer kon zien. Haar blik gleed over zijn lichaam en gelukkig zag ze zijn halsband, de dag nadat ze het hem gegeven had, had Selena gedacht dat het alleen maar een droom was. Ze had zolang geslapen om weer op kracht te komen dat ze de werkelijkheid en de dromen toen door elkaar haalde. Selena voelde hoe ook in haar buik iets bewoog, en ergens gaf het haar kracht, maar diep van binnen maakte ze zich zorgen, zorgen om haar kind. En zo als vele vrouwen weten is stres niet goed voor een kind. ‘Hoe is het leven Cervius?’ Misschien, als ze het gesprek luchtig hield zou er geen gevecht ontstaan? Het was te proberen?

In het donker kon Cervius prima zien. In de Hel was het namelijk op veel plekken donker, en zijn neus wees al snel genoeg waar de Heks zich bevond. Ook was er een andere geur, de zurige geur dat hij eerder had geroken. Het was afkomstig van een plasje kots dat verderop lag, en zijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt. Op het eerste gezicht leek Selena niet ziek, en het was ongetwijfeld afkomstig van haar. Tenzij er iemand anders was, maar hij kon naast haar en de kat die ze bij zich had niemand anders ruiken. Zijn ogen gleden nog even snel om zijn omgeving, waarna hij uit de schaduwen in het maanlicht stapte, die een doffe glans op zijn zwart met rode vacht wierp. Dat hij de leidster van de heksen tegen zou komen, zo afgelegen en in de nacht had hem verrast, maast hij was op zijn hoede. Hij kon haar niet doden, maar zij hem wel. Die gedachten maakten hem kwaad, maar hij hield zichzelf in, sinds het er op leek dat Selena geen aanstalten maakte hem aan te vallen. Waarom zou ze ook? Ze had hem in haar macht. Maar iets zei Cervius dat daar snel verandering in zou komen. Er zou spoedig iets gebeuren wat alles zal veranderen, vertelden zijn zintuigen, die hem niet snel op het verkeerde pad brachten. Alsof er niks aan de hand was ging hij zitten toen hij dichter naar haar toe was gelopen, met zijn rode ogen op Selena neer starend. 'Saai..' was zijn antwoord op haar vraag met een humeurige toon, zonder haar terug te begroeten. Het was momenteel ook saai voor hem, nu hij niet kon doen wat hij het liefste deed, dat wat elke Demon het liefste deed. Chaos in het land brengen! Hij bracht zijn kop, die bijna net zo groot was als zijzelf, omlaag op slechts een meter afstand. 'Er is iets met je.. Je bent veranderd sinds onze laatste ontmoeting..' mompelde hij terwijl zijn blik over haar heen gleed. Haar bolle buik op haar normaal zo tengere postuur viel hem nu pas op, en langzaam begon er een belletje bij hem te rinkelen toen hij het zag bewegen. Hij liet een verraste grom horen 'Wel wel wel, je weet me keer op keer te verrassen..' kwam er grinnikend uit, maar werd toen serieus 'Ik neem aan dat je het niet hebt gecreëerd met magie, dus vertel me eens kleine heks.. Wie is de vader?' dat Aylan het kon zijn kwam helemaal niet in hem op, helemaal niet nadat Selena hem had gedood. Toen het nieuws over zijn dood hem ten oren kwam had hij lang met Shanaris gepraat, die vertelde dat ene Zephyr de leiding had genomen. Ergens miste hij de roodharige man, maar hij was eervol gestorven..

Selena’s blik gleed over de grote demonen hond en herinneringen kwamen omhoog. Het was als of het gister was toen ze hem bezegelde met een halsband zodat hij haar niet kon doden. Natuurlijk kon ze haar kracht misbruiken en hem elke keer gebruiken voor haar eigen doelen, maar dat deed ze niet. Blijkbaar vond Cervius zijn leven saai en een klein glimlach verscheen op haar gezicht. Selena voelde zijn onderzoekende blik en keek hem recht aan. 'Er is iets met je.. Je bent veranderd sinds onze laatste ontmoeting..' mompelde hij en ze haalde haar schouders op ‘Er is flink wat tijd voorbij gegaan na onze ontmoeting.’ Haar stem was kalm en ze legde haar hand op haar buik. Ze voelde haar kleine schopper schoppen en verdriet ging hevig door haar heen. Was Aylan mar hier. 'Wel wel wel, je weet me keer op keer te verrassen..' Ze hoorde duidelijk dat hij het een leuke nieuws vond. ‘Achja, ik ben een heks.’ Zei ze grappend. 'Ik neem aan dat je het niet hebt gecreëerd met magie, dus vertel me eens kleine heks.. Wie is de vader?' Een klein speels glimlach versierde haar gezicht. Op een of ander manier voelde Cervius vertrouwd, er was zoveel veranderd de laatste paar maanden. Er waren veel nieuwe leiders en van de engelen hoorde ze helemaal niks. En daarbij wist Selena dat Aylan op een of ander manier respect voor hem had. Een kleine zucht ontsnapte en even kreeg Selena een verdrietige blik ‘Achja, vele willen weten wie de vader is en maar een paar wezens weten wie de vader is…’ Even beet Selena op haar onderlip terwijl ze verder dacht over haar woorden ‘En ik weet niet hoever ik jou kan vertrouwen…’ Haar toon klonk geheimzinnig en haar blik was net zo. Roze bromde wat ‘Pff, je kunt geen demon vertrouwen,’ bromde ze boos en zachtjes lachte Selena om haar woorden. Haar blik gleed weer over de demonen leider voor haar. ‘Jij bent ook veranderd, het lijkt er op dat je iets in je leven hebt leren kennen.’ Ze kon haar vinger niet op plaatsen wat er precies was veranderd, maar iets was anders aan hem.

Natuurlijk had Cervius gehoopt dat Selena vertelde wie de vader van het kind was, maar ze wilde dat duidelijk niet, en die keuze respecteerde Cervius. Hij zou er uiteindelijk misschien toch wel achter komen. Even gromde bij op de woorden van de kat die bij Selena was. Katten! Cervius had een hekel aan katten, en aan Konijnen. Het was belachelijk, maar Cervius was allergisch voor konijnen, iets waar zijn zusje vermakelijk om kon lachen. Toen hij stopte met grommen ging hij liggen om wat meer op ooghoogte te komen en maakte het zich gemakkelijk in het gras met zijn vleugels half uitgevouwen over de grond. Maar wacht.. Die kat praatte? Was dit magie van Selena? ‘Jij bent ook veranderd, het lijkt er op dat je iets in je leven hebt leren kennen.' zei Selena. Haar worden haalden Cervius uit zijn gedachten, waarna hij zijn oren naar achteren draaide, een tik dat hij vaak had wanneer hij zich ongemakkelijk voelde. Kon je het echt aan hem zien? Als dat het geval was zou hij misschien nog in de problemen kunnen komen wanneer zijn volgelingen het merkten en het uit gingen zoeken. Tot zo ver had hij zijn relatie met Luna geheim kunnen houden, en dat wilde hij ook zo houden. Het was jammer dat ze geen Demon was en ze niet net zo oud als hem kon worden. Dat vrat behoorlijk aan hem, aangezien het een raar gezicht zou zijn aangezien hij over tientallen jaar er nog hetzelfde uit zou zien en zij niet, maar erger nog was dat hij haar zou overleven. Ook zelf kinderen krijgen zat er waarschijnlijk niet in, al had hij zijn handen ook al vol aan Cassandra, voor wie hij meer een vader was dan een broer. Bovendien was Luna een weerwolf, en een kruising tussen de twee rassen leek hem bizar en kon ook vast niet, al vond hij zichzelf ook geen vader type. Soms twijfelde of hij haar er goed aan deed, of ze niet beter een soortgenoot kon hebben die ze elke dag kon zien, waarmee ze een toekomst op kan bouwen. Hij was dan wel een kwaadaardige Demon, maar toch wilde hij het beste voor Luna. Met een zucht zocht hij naar goede woorden zonder zichzelf te verraden, want Selena was sluw en kon het tegen hem gebruiken. Bovendien wist hij dat Luna een goede band had met deze heks. 'Wat.. Bedoel je?' mompelde hij op zijn hoede, al kwam het er twijfelend uit. Hij kon haar vast niet voor het domme houden, maar wel op een dwaalspoor zetten om het geheim te behouden.

Natuurlijk wou Selena het liefste haar geheim met iemand delen behalve met Roze. Maar dat kon niet, het was een geheim en het zou een ramp zijn als er wezens achter kwamen. Want het was geen geheim dat ze Aylan had vermoord, al was ze toen natuurlijk niet zichzelf, maar dat wist niemand. Roze begreep haar ook wel en daarom was ze in hun gesprek gekomen, ze moest verhinderen dat Selena even zich zelf zwak voelde en het aan iemand moest vertellen. Selena kriebelde haar kat en keek toen naar de demonen leider, hij was groot, heel groot in zijn worden vorm en Selena vroeg zich af hoe zijn vacht zou aanvoelen als je het aanraakte. Zou het net zo aanvoelen als bij een wolf of anders?
Maar goed, ze moest haar hoofd bijhouden en probeerde zich zelf af te leiden door aan andere dingen te denken, bijvoorbeeld over wat er veranderd was aan Cervius. Ze kon haar vinger er echter niet op leggen wat er precies veranderd was. Maar blijkbaar verraste Selena hem met haar woorden want ze zag zijn oren naar achter schieten. 'Wat.. Bedoel je?' mompelde hij op zijn hoede. Selena ging ook gemakkelijk zitten al ging dat wat moeilijker door haar buik en nam Roze op haar schoot en ze kriebelde haar terwijl ze nadacht over har woorden. ‘Het lijk als of je hart niet meer puur kwaad is..’ zei ze kalmpjes en dacht na over de woorden die de bomen om haar heen vertelde. Ja, er was duidelijk iets goeds in zijn leven gekomen waardoor er een klein beetje kwaad vervangen was door iets. De bomen kon je niet voor de gek houden en ze wisten meer omdat ze meer meemaakte. Niemand dacht er aan dat het ook levende wezens waren die ook konden luisteren en dingen vertellen, je moest alleen er naar leren luisteren en jezelf openen voor de geluiden van de natuur. Iets wat elke heks van jongst af aan leert. Na een paar minuten zuchtte Selena ‘Hoe is het met je volk?’ vroeg ze uiteindelijk om er geen ongemakkelijk stilte te laten vallen.