All I hoped that it was a dream [&Sentra]

Bloedje heet was het vandaag. De wind lag stil, de zon scheen volop en de krekels tjierpten luidruchtig. 'Jezus. De hitte is niet te harden,'  mompelde Gareki terwijl hij zijn voeten in het water liet plonzen. Zijn zwarte broek had hij opgestroopt tot zijn knieën, zijn shirt hing over een laaghangende tak in de boom. Wellicht was het geen strak plan geweest een zwarte broek aan te trekken. Branden dat het deed! En hoewel hij water bij de hand had, leek het hem geen slim plan de broek nat te maken. Voor een moment zou het lekker wezen, daarna zou hij twee keer zo erg branden. Een aantal weken terug was de eerste en laatste ontmoeting met de demon die zijn vleugels zwaar had toegetakeld. Pas sinds enkele dagen was Gareki vrij van verband en funciineerden ze weer zoals ze behoorden. Godzijdank. Niet kunnen vliegen was een ramp. Alles had hij lopent moeten doen en dat was absoluut niet zijn favoriete bezigheid. Hij trok een slokje water en sloot zijn ogen. Wat zou hij doen? Het water verlaten en in de schaduw gaan zitten? Of in het water blijven,  maar dan vol in de zon? Hij besloot het eerste. Net toen hij zich wou rechtzetten kwamen er twee herten uit de bosjes zetten. Eerst keken ze schichtig om zich heen, waardoor hij zo stil bleef zitten om ze niet af te schrikken,  toen  stapten ze naar het meertje om te drinken. Herten sliepen overdag. Zouden ze nu ook moeite hebben om te slapen met deze temperaturen?  Gareki glimlachte zacht bij het aanschouwen van de twee wezens. Zo vredig. Geen zorgen... Plots keken ze op,  en schoten ze meteen weg. Verbaasd keek hij naar de struiken waar ze in verdwenen waren. Hij kon het niet geweest zijn. Wantrouwend gleed zijn blik rond. Uiteindelijk bleef het haken op een silhouette. Als bevroren zat hij tegen de grond. 'Je hebt lef hier een stap te zetten...' Kwam moeizaam uit zijn keel. Gareki stond op waarbij zijn broekspijpen naar beneden zakten.  Het was de demon.

Zijn blik gleed over zijn omgeving. Hoewel hij al lang genezen was en al een aantal mensjes en ook dieren had gemartelt en gedood bleef er toch een klein dingetje aan hem knagen. Het was niet het heksje dat hij die dag verloren had aan een engel, maar de engel zelve. Diens vleugels zouden nu wel weer genezen zijn. Dat duurde dan langer dan zijn heling. Sentra vond die hitte maar niks. Hitte was iets waar hij een bloed hekel aan had en juist een zwakte van hem was. Veel te lastig, maar ondanks zijn koelbloedigheid dronk hij wel meer om af te koelen. Zijn stappen waren op het openveld nauwelijk te horen. Geen boom nog struik of steen die zijn passen konden echo'en... De zon branden vreselijk en hij hoopte toch sterk dat de wind snel wat koudere lucht in het land zou brengen. Zijn lange bruine haar plakte aan zijn lichaam. Hij droeg geen shirt en een korte lichte kleur broek. Hij wilde zo min mogelijke warmte op nemen, maar hij was trots op zijn haren dus afknippen was geen optie voor hem. Al dat groen maakte hem lichterlijk misselijk. Op het demonen grond stuk was alles lekker somber en kaal. Griezelig en angstaanjagend!!! Met de gedachten om heerlijk door de lucht te scheren groeide zijn vleugels en staart uit zijn lichaam en daar stopte het dan ook bij. Sentra opende zijn vleugels en zetten zich sterk af. Met wat geklapper voelde hij de heerlijke wat koelere lucht die langs zijn lichaam schoot. Het zweet waaide van zijn lijf dat onder de littekens zat waarvan sommigen zich in elkaar grepen. Zoals de plek die de engel hem had toe gebracht met zijn snel stromende water. Het was iets wat hem vervulde met verlangen wanneer Sentra daar aan dacht. Hij wilde de engel weer ontmoeten en hem martelen elke veer uit zijn vleugel trekken en hem flink pijnigen!!! Dat had hij al een paar weken eerder gezworen. Na een tijdje zag hij een bos onder zich door schieten. Hier zou hij vast wel een lekker maaltje kunnen vinden, want honger had hij wel al gekregen. Zijn daling werd ging niet onopgemerkt voorbij, want twee herten van een groepje van vier schrok op en stoven weg. Sentra sloeg in het voorbij gaan een van de twee over gebleven herten in de hals. Zo brak hij het dier zijn nek en het voel dood neer. Rustig begon hij te eten, m maar het gevoel dat Sentra eerder had gehad bij het heksje liet hem breed grijnzen. Dus er was een goedzakje in de buurt en niet zomaar iemand. Het was de engel!!! Na zijn maaltijd voelde hij zijn bloedlust om te martelen en te doden weer voelde groeien. Hij ging die engel eens flink afrossen! Maar dan moest hij hem eerst nog vangen. Ongetwijfelt zou hij Sentra ook gevoelt hebben en anders straks wel opmerken. Nog onder het herten bloed stapte Sentra richting het meertje. Daar stonden de twee andere herten de derde was de andere kant op gevlucht. De herten vluchten door de geur van bloed en zwafel, maar Sentra leunde nonchalant tegen een van de bomen. De engel sprak moeizaam en het lokte een vals gegrinnikt uit de keel van Sen. 'Lef, noem het zoals je wilt, maar ik noem het gewoon rond trekken.' zei hij op rustige toon en had de vermoeide woorden wel gehoord al hadden ze geen effect op hem.

Had mij meegenomen hertjes. Had me eerder gewaarschuwd.. Had ik maar beter opgelet. Een tweede ontmoeting met die demon had Gareki voor geen goud gewilt. De vorige strijd had hij enkel gewonnen door geluk. Puur geluk. Maar geluk was net als eens gezeldschaps dame, ze wisselde constant en hij kon er niet vanuit gaan dat ze nu nog bij hem was. Tenslotte had hij toen wat te verliezen. Nu niets. Niets behalve zijn leven en zelfs dat was weinig waard. 'Ah.. Gewoon rondtrekken. Heel toevallig dat we elkaar dan weer treffen.' Met kleine passen liep hij naar de boom waar zijn shirt hing. Daaronder stonden zijn lederen laarzen. Warm, maar fijner dan stekelige dingen tussen de tenen. Zwaar op zijn hoede trok hij ze aan, van plan onopvallend te vertrekken. De dreiging was Gareki niet vergeten, die over z'n vleugels. Ze waren net geheeld. Het zat niet in de planning ze uberhaupt te showen, ondanks dat het zijn snelste vlucht-vervoer zou zijn. Of nou ja, daar ging hij vanuit. Zowel hij als de demon hadden vleugels. Ze hadden dezelfde lengte en waarschijnlijk ook ongeveer hetzelfde gewicht. In de lucht zou niet duidelijk zijn wie de overhand zou hebben. Gareki sloeg het shirt om zijn schouders. 'Well.. Sinds dit niet mijn gebied is, ben ik niet van plan je eraf te schoppen. Dat laat ik wel aan de weerwolven over. Zal wel een seintje geven dat je er bent, dan kun je je met hun vermaken. Waardige tegenstanders zijn het. Geen angsthazen. Ze zullen aan je wensen voldoen.' Bij elk woord stapte hij achteruit, zijn blik recht op de demon gericht waardoor hij het litteken kon aanschouwen dat z'n water veroorzaakt had. Een mooie orginele handtekening, vond hij. Zijn angst voor deze demon verschool zich achter humor en droge reacties. Nee, hij wou niet nog eens vechten. 'Fijne dag verder!' Meteen daarna draaide hij zich om en maakte aanstalten te verdwijnen tussen de bossen.

Het was duidelijk te voelen dat de engel bang voor hem was. Iets wat hem alleen maar plezier gaf. Een flauwe glimlach verscheen op zijn lippen toen hij zich er uit probeerde te praten. 'Eigenlijk was ik op verkenning tot ik jouw aanwezigheid voelde.' zei hij met een lichte geamuseerde ondertoon in zijn stem. Hij genoot steeds weer wanneer iemand bang voor hem was! Sentra zag dat de engel naar zijn spullen liep en kwam zelf rustig aan dichterbij. Hij wilde niet dat zijn prooi zou ontsnappen. 'Ah vriendelijk maar dat hoeft niet. Jouw aanwezigheid is voorlopig genoeg.' zei Sentra met een wat valser glimlachje. Hij zou deze engel breken hoe dan ook en er nog genoeg plezier aan beleven. In tegenstelling tot andere prooien zou hij de engel sparen en genieten van zijn angst voor hem. Zijn rode blik gleed over de houding van de engel die zijn angst verborg, maar hij proefte diens angst bijna op zijn tong. 'Ah blij het werd net leuk!' zei hij lichtjes aandringend en stapte een paar snelle passen en stond voor de engel. Hij zou hem krijgen met of zonder zijn toestemming en of hij er nu voor moest vechten of niet. Sentra grijnsde speels, maar zijn ogen verrieden zijn bedoelingen.

XD

Gareki blies een uit de houding gevallen plukje voor z'n ogen weg. Afleiding. Zijn aandacht even ergens anders oprichten. Angst was het meest vervelende wat een wezen kon overkomen. Angst voor de tegenstander was de angst van elke krijger. Gelukkig was niet een volledige krijger. Wellicht dat hij dat ook nooit zou worden. Vechten was voor hem geen belangerijke prioriteit. 'Zoals ik al zei: toevallig.' De eerste keer dat hij het zei was niet argwanend bedoelt, al wist Gareki dat het zo was overgekomen. Hij bidde dat hij hier rustig weg zou komen. Dat zelfs de demon het te warm vond voor een fysieke confrontatie. Echter leek dat niet zo te zijn. De ander was naar voren gekomen. Rustig aan, maar het was hem al duidelijk genoeg. 'Geniet er dan nu maar van. Over twee minuten ben ik hier weg.' Hij greens, heel licht. Op dit moment had hij weinig te grijnzen. Dat stond de situatie niet toe. Gareki zag het dichte bos. Hoogstend twintig passen en hij was vrij geweest. Maar zijn pad werd belemmerd. 'Jouw defenitie van 'leuk' is overduidelijk anders dan die van mij,' snoof de engel, nadat hij de ander in de ogen had gekeken. Het begon er steeds meer op te lijken dat hij er niet onderuit ging komen. Gareki keek een lange periode weg, staarde naar het meertje en de zon. 'Kan je op z'n minst wachten tot het koeler word?' Hij trok een moeilijk gezicht. 'Weet niet hoe het met jou zit, maar het is tering heet.' Nah, het viel altijd te proberen toch? 'Het zou trouwens heel prettig zijn als je aan de kant ging en me door laat..'

Ja toevallig, maar Sentra geloofde niet in toevallig nog in het noodlot. De zon branden als een gek op de aarde en zweet drooop langzaam over zijn ontblote lijf. Veel zin in verwondingen had hij echter net in dit weer dan heelde hij vele malen trager dan wannwer het koeler was. Die grijns van de engel was enkel camoeflasche voor diens ware gevoelens. Sentra grinnikte en deed een stap dichterbij. Hij kon de angst van de engel echt ruiken. ‘Hm misschien, maar de pret is al ge storven door de zzon.‘ mompelde hij droogjes en haalde zijn hand ruw door de engel zijn haar. Het deed hem al een genoegen om angat in diens ogen of die van de andere slachtoffers te zien, maar hen pijn doen deed hem meer llol beleven.. Sentra pakte opeens de engel bij zijn oorlel en sommeerde een van zijn duisterste spreuken die onbreekbaar as als een belofte. Het zou enkel even een lichte pijn geven, maar nu droeg hij een soort oorbel die enkel door Sentra zelve kon worden verwijdert. Hij liet hem los en een lange tong verscheen even die verlekkert langs Sentra‘s lippen gleed om de restanten van het hertenbloed te verwijderen. ‘Eigenlijk jammer het uit te stellen, maar nu kun je er niet onderuit komen! Die oorbel zal je aan je belofte houdn Engeltje. Anders zal je een statische schok door je lichaam voelen en vertrouw er maar op dat elke schok steeds heviger en langer aan houd.‘ zei hij met een geamuseerde toon in zijn stem. ‘Spijtig dat ik de eerste reeks niet zal zien, wanneer jij probeert onder je belofte probeert uit te komen.‘ zei hij half teleurgestelt half smullend. Zijn blik gleed over de en en genoot van wat hij zag. Niet te mager niet te dik. De juiste vorm voor deze engel. Sentra keek de engel weer aan. Je kon duidelijk zien dat hij zich inhield en tegelijker tijd genoot van wat hij nu al zag.

Als hij een hart had,  dan zou die nu stresvolle overuren draaien. Weg, weg, weg,  laat me gewoon door. sprak het innerlijke stemmetje zangerig in zijn hoofd. Bij elke minuut werd zijn vlucht gedrag groter. Maar Gareki hielt zich in. Hij had zijn voeten vast tegen de grond staan en zou ze niet eerder verplaatsen dan dat hij door mocht. Als hij zou vluchten zou het het gevecht ontlokken. In deze hitte. Nope nope nope. Hij moest er niet aan denken zich met dit weer te moeten uitsloven. De zonnestralen zou zijn energie opzuigen. Onverwachts voelde Gareki een hand ruw door z'n haar gaan. Zijn eigen hand was het niet. Voor dat moment was hij zo stijf als een ijspegel terwijl hij voelde hoe de twee voorste plukken zich weer in een kruis op z'n voorhoofd lieten zakken. Altijd had Gareki die kruis geaccocieerd met het falen van een engel zijn. 'Waar was dat goed voor.' Zo oppervlakkig had zijn stem geklonken,  dat je er amper een vraag van kon maken. Een overbodige actie, enkel om hem meer angst aan te jagen. Hij begon het te beseffen. Toen hij plots bij z'n oorlel vastgepakt werd, was er een mengelmoes van gevoelens. Angst,  dat vooral, agressiviteit en kinds. Alsof hij werd afgestraft door z'n ma. Echter plaatste zij geen oorbel.  Bij het loslaten liet hij zijn vinger er overheen gaan en vloekte zachtjes. Vervolgens snoof hij een boel lucht in,  zich klaarmakend om zijn woorden te uitten. 'Maak jegeen zorgen. Het zal niet gebeuren. Trouwens, de laatste belofte was ik braaf nagekomen en jìj was degene die het niet aankon.' Zo en nu heel hard wegwezen. 'Je staat nog steeds in de weg.' De moed schraapte hij bij elkaar en bracht toen, kalm, zijn vuist richting het litteken op de demons buik. 'Of je wilt graag nog een handtekening van me.'

Sentra merkte dat de engel niet geheel met zijn gedachte erbij was, maar door zijn hand ruw door het haar van de engell te laten gaan, haalde hij zijn aandacht toch weer terug. Hij grinnikte daar bij en hoorde wat dejongen zei over de belofte. ‘Je zult niet de eerste zijn die zijn belofte niet na kwam, dus! Deze spreuk heeft Satan mezelf nog gegeven zodat ik hen die wat beloven kan merken zodat ze niet ongestraft kunnen breken. Ik mag dan een demon zijn, mar ik sta erop om elke overeenkomst na te komen!‘ zei Sentra rustig en zag dat de angst steeds groter werd. Hij gent hier zo van, maar toch zou Sentra hem moeten laten gaan. Voor de tweede keer. Toen d engel zijn vuist naar de buik van Sentra bracht en over een andee handtekening vroeg te zetten als Sen niet aan de kant ging moest hij hard lachen. Ondanks de angst die hij voor de demon voelde had de jonngen toch nog het lef om zoiets te zeggen. ‘Als je mij daarmee wilt eren?‘ vroeg hij overduidelijk geamuseert al duurdhet nu geen drie kwatier voor een grote wond maar twee keer zo lang. Daar wat de demon op berust, maar toch stapte hij wat opzij. Echt veel zin om lang te moete blijven liggen.

Gareki knikte lichtjes. 'Natuurlijk...' Hij glimlachte zwakjes. 'Grappig dat jullie demonen, de meest leugenachtige wezens op de wereld, zoveel waarde hechten aan een belofte. Zwak..' Zijn blik gleed aan de demon voorbij, naar de ruimte daarachter. Nog eventjes en hij was verlost. Echter duurde hem dat te lang. Die paar seconden leken vele minuten te duren. Hij werd ongeduldig van angst, zijn reflexen werden sneller en scherper, waardoor het nu ook in z'n houding te zien was. Doormiddel van z'n vuist had Gareki er nog extra druk opgelegd. Zijn actie werd begroet met een lach, woorden en toen, eindelijk, de stap opzij. Rustig hij zijn hand terug. 'Schijnbaar wil je het toch niet zo graag. Wat is er, viel het die ene keer toch zwaar tegen?' Oude Gareki keerde kort terug. De flikkering stond in z'n ogen. Wachten op een antwoord deed hij niet. Voor hem was het antwoord veels te duidelijk. Het was hem niet waard te blijven staan om gebakken te worden in de zon en zijn angst te laten groeien. Zonder de demon nog aan te kijken stapte hij aan hem voorbij. 'Fijne dag verder, geniet van het weer.' De bossen kwamen dichterbij. Opgelucht haalde hij adem. 'Gareki 2. Demon 0.'

De engel was voor zijn gevoel wat te zelf verzekert aan het worden. ‘Misschien dat hij het zo ziet, maar dat is toc het beetje mens dat er nog van over is. In vergelijking met jouw ben ik niet zo geboren of gemaakt zoals sommige zeggen.‘/b] zei Sentra en hoorde de woorden van de engel aan. Echt veel zin om langer dan gewoonlijk plat te liggen had hij niet ee, maar Sentra grinnikte bij diens volgende woorde en hij legde zijn hand op de schouder van de engel toen hij voorbi liep. [B]‘Weetje wat de grootste marteling is? Het leven zelf. Ik denk niet dat ik je later ga doden! Mar ik laat je leven zodat je gekwelt zal gaan worden door je herinneringen aan mij. Satan verlangt niet altijd de zielen van onze slachtoffers! Angst is ook een manier.‘ fluisterde hij onheilspellend in het oor van de engel en om zijn worden kraht bij te zetten maakte Sentra een licht sneetje met zijn nagel voor hij zijn hand weg trok. De engel zou wat gaan beleven nad ie al zijn veren kwijt zou zijn!

Gareki wist niet wat erger was. Of wat hij nu verlangde. Klonk de dood beter dan leven met een herinnering? Mentale schade. Dat is het ergst. Ja, dat was het. In dit geval dus leven met een herinnering. Zijn leven lang angst dragen voor die demon. Maar toch twijfelde hij. De wil om dood te gaan was niet van toepassing, nog niet, en leven met de angst was nu ook niet bepaald een ramp. Hij zou elke keer over zijn schouder moeten kijken, altijd alert blijven, slapen met een wapen of gewoon helemaal niet. Een rilling, ondanks de warmte, trok over zijn rug. Gedachtes waar hij zich niet bezig mee wou houden. Hij zou wel zien hoe dit alles ging aflopen. 'Als je al uberhaupt de kans hebt je plannetjes uit te voeren,' had hij gemompelt. Toen verdween hij, èèn wordend met de natuur.

Sentra had de rilling gezien die over de engel zijn rug liet. Wat had de engel ook al weer eerd gezegd? Gareki 2 demon 0 Dus dit gevleugelde goedzakje heten dus Gareki?! Zijn blik vernauwde. Dit was vast de engel die in het demonen gebied was neer gekomen? Een grijns verspreiden zich van oor tot oor toen hij de laatste woorden van Gareki hoorde. ‘Daar kun je van op an!‘ grinnikte Sentra en koos het luchtruim om af te koelen. Daarna vloog hij naar het hutje waar hij al zeker meer dan hondert mensen van verschillende rassen had vermoord op de engelen na. Daar zou Gareki de eerste van zijn al zou dze niet sterven, maar flink lijden en gemartelt worden!!!

Dagen waren voorbij gestreken. De temperatuur was enkele graden gezakt na een stormige nacht. Enkele bomen waren omgewaait of er was erop in geslagen. De rivieren stonden hoog en de bloemen pronken met hun prachtige bladeren na de juiste dosis water en zon. In die tijd had Gareki niet stil gezeten. Hij was niet van plan de belofte na te komen, wetend dat hij dan zwaar de pineut zou zijn als hij dat wel deed. Ja, hij was nog altijd op de hoogte van de oorbel, maar het belemmerde hem niet. Desnoods hakte hij z'n oor eraf. Al moest hij dan wel heel wanhopig zijn. Twee dagen lang was hij bezig geweest kleren te krijgen van een andere engel, om z'n eigen geu te verdoezelen. Het was gelukt, al was het niet zijn kleding smaak. Daarnaast had hij zijn vleugels strak op z'n rug gewikkelt met een grote hoeveelheid verband, waarhij nog een extra overheen een lederen band omheen had getrokken. De vleugels was het doelwit en dit diende als een extra soort vescherming. Ook voor zichzelf. Op deze manier was het onmogelijk te vliegen en zich dus te verraden. In de ochtend van een koele, maar al zonnige dag was hij vertrokken. Hij droeg een grote mantel die over de grond heen schuurde. Gareki leek er zowat in te verzuipen, maar het was het waard. De kap had hij over z'n hoofd getrokken. En op deze manier was hij gegaan. Niet met een prettig gevoel. Ten eerste de kleding die hij onder de mantel droeg maakte hem ongemakkelijk, ten tweede was het de oorbel. De eerste stoten waren al gegeven, met veel gevloek van zijn kant. Dit was niet grappig meer. Bij het voelen van de vijfde stoot, struikelde Gareki voorover. Hij gromde lichtjes, wilde zich recht zetten tot hij merkte dat hij niet alleen was. Of eerder rook dat er nog iemand was. 'Wel verdomme.' Het had snauwend moeten klinken, alleen werd dat verdoezeld door de trilling in z'n stem. Rennen! Gareki schoot overeind en rende alsof zijn leven er vanaf hing.

Het weer zat de eerste dagen niet mee. Sentra had gevloekt op de hitte die hem het pleziertje ontmonen had zijn prooi te pijnigen! Sentra zwoer dat hij zich nooit meer zijn ongemak voor het plezier voor martelen te laten gaan. Hij was daarom des te vrolijker dat het weer eindelijk beter werd na een stormachtige nacht. Hij stond vroeg op om alle spullen in zijn gelijksvloers hutje te controleren of hij alles had. Een vrolijke toch valse grijns verscheen op zijn lippen. Dit ging nog leuworden, heel leuk vooral voor hem. De oorbel zou vast al afgegaan zijn, tenzij Gareki zijn oor af gesneden had dan niet natuurlijk, maar voor alle zekerheid spoorde hij de engel toch maar eventjes op. Wie weet had Gareki wel een hoge pijn grens? Rustg aan scheerde Sentra door de lucht. Toen hij de aanwezigheid van de engel voelde landen hij stiekum en keek nieuwschierig toe. Daar een schok en de engel viel bijna. Hij verried zichzelf door te grinniken en keek eventjes toe hoe Gareki weg rende. Ah dus zo wilde hij het spelen? Goed dat hij al een stel boeien bij had. Hij steeg op en volgde de engel.

Nog nooit had Gareki zo snel gerent. Hij wist niet eens dat ie het in zich had zijn passen zo groot te maken. In tijd van nood ontdekte je gaves waar je eerst niet bewust van was, zo bleek maar weer. De mantel wapperde wilt achter zich aan. Echter vertraagde dat hem ook. Doordat de mantel zo lang was, stond hij er regelmatig op waardoor hij bijna weer op z'n muil ging. Hij moest dat ding zien te loodsen. Zijn vingers begonnen met het prutten aan de sluiting, die hij al gauw los had, verder liet hij het stuk stof naar beneden zakken en rende zonder dat ding te dragen verder. Daaronder droeg hij een donkerblauwe broek, dat haast tegen zwart aanliep met hier en daar gaten van slijtage op z'n benen. Hij droeg een strak zwart shirt, waarvan èèn mouw compleet weg was, waardoor het onder zijn oksel aansloot. Om dat bovenarm droeg hij een zwarte band, van eerdere verwonding. De andere mouw was normaal. Het feit dat hij èèn ontblote schouder had beviel hem dus niet. De demon volgde hem, Gareki zag de schaduw zo nu en dan op de grond verschijnen. Hoelang moest hij dit rennen volhouden? In pogingen de demon te vertragen kwam het water in actie. Het schoot pijlen, vormden netten of gewoon een wand. Alles om Gareki de tijd te geven te ontsnappen. Ongeduldig drukten zijn vleugels tegen de vele lagen textiel en leer dat het verborgen hielt. 'Mate, geef gewoon op!' Hijgde hij tussen het rennen door. 'Je plannen gaan nooit lukken, hoe.. Hoe hard je je best ook doet.' Dat extra praten deed zijn energie niet veel goeds. Zijn pas vertraagde wat en Gareki wist dat ontsnappen niet mogelijk was. Face-to-face moest dit worden. Met tegenzin draaide Gareki zich naar de demon om.

Sentra zag hoe de engel zijn best deed om hem kwijt te raken. Maar dan had hij zich lelijk gesneden. Die knul ging hem echt niet zo gemakkelijk lozen! Hij grinnikte bij elke keer dat Gareki bijna stuikelde tot hij die overmaatste mantel af gooide. Sen dook wat naar beneden om de netten te ontwijken ,maar de waterpijlen verwelkomde hij met groot genoegen. De pijn die door zijn lichaam trok was heerlijk, maar nog niet genoeg om de dagen van eenzame opsluiting te niet te doen. Toen er een waterwand op getrokken werd dook hij erom heen en pakte vast zijn boeien om zijn prooi te vangen!!! Hij lachte hard en sloot zijn vleugels tegen zijn rug om vol op de engel in te beuken. Hij drukte hem tegen de grond en in twee snelle bewegingen had hij de drie in een boeien setje om de polzen en een been gesloten. 'We zullen zien!' zei hij grinnikent en stapte van zijn prooi af.

De harde ontmoeting tussen hen zoog de lucht uit zijn longen. Zacht was het absoluut niet gegaan. Had het nou echt niet anders gekunt? Happend naar adem merkte Gareki dat zijn bewegingsvrijheid werd afgenomen door de boeien. Well, was hij zomaar in rank gestegen? 'Volgensmij was ik geen boeien waard,' mompelde hij hees nadat hij wat lucht had terug gevonden. Vast zat hij. Weg was de vrijheid. Her water echter nog niet. Zolang hij dat nog tot z'n beschikking had was hij niet verloren. 'Ga even een eindje vliegen.' Vervolgde hij. 'Terwijl ik even op adem kom.' Een vrij dikke waterstraal duwde de demon weg. Hoever kon Gareki niet zien, hij wou het ook niet zien want hij was te druk bezig met de boeien. Als een kronkelende slang probeerde hij zich eruit te wurmen, zich zo min mogelijk pijn proberend te doen. Geen moment nam hij rust. Los los los, dat spookte er in zijn gedachten. Met veel moeite bracht hij z'n vrije voet onder de ruimte tussen zijn gebonden been en polsen. Gefrustreerd rolde hij over de grond. Tot hij zag dat de demon weer terug kwam. 'Weet je toevallig waar de sleutels zijn?' Hij glimlachte onschuldig. Onschuldig maar nerveus. 'Heb je ze niet in je broekzak? Wil ze graag hebben.' Ach ja, hij had al heel wat voor elkaar gekregen. Misschien was de demon in een gulle bui en maakte 'm gewoon los. Hoopvolle gedachten, voor een verloren ziel.

Wanneer hij op iemand jagen moest zoals op Gareki dan boeide hij hen graag. Zo kon hij hen gemakkelijker mee nemen. Al waren ze nog ver uit de buurt van zijn huisje. Een vrij dikke waterstraal duwde hem uit de buurt van de engel, maar Sentra bleef nog net op zijn voeten staan. Het deed hem een genoegen om de engel zo te zien kronkelen! 'Ah nee dat gaat niet gebeuren.' zei Sentra en stapte weer op de engel af. Hij grijsde breed, maar kon geen genoegen van zijn gedachten krijgen wat hij allemaal voor marteltuigen voor de engel had klaar gezet. 'De sleutel? Niet hier daar moet ik je helaas teleur stellen.' lachte hij na even gespeelt vragend op de vraag van Gareki te hebben gereageert. Hij voelde zijn dorst naar boed en de mogelijke kreten van pijn van de engel groeien. Hij greep het vrije been van Gareki en zetten zich af. Het was zwaarder omdat hij meestal lichtere personen mee nam en soms wat dikkere personen, maar die lokte hij dan meestal mee over de weg. 'Je zult het vast niet erg vinden dan hoef je niet te ruien voor je nieuwe veren krijgt!' grinnikte hij en scheerde hoog genoeg boven de boomtoppen om Gareki zo nu en dan een uit stekende tak te laten ontwijken.

XD~

Vermoeid zuchtte hij. 'Waarom niet? Die boeien zijn nergens voor nodig, dat waren je eigen woorden.' Gedaan was het. Afgelopen. Hoop vervlogen. Gareki keek weg, richting de natuur om hen heen. Het zou heel prettig zijn als er nu iemand aankwam om hem te helpen. Maar zelfs dat zou niet gebeuren. Hulp was schaars. Men koos voor zichzelf, hun hoofden gevult met egoïstische gedachtes. Hij sloot zijn ogen voor enkele secondes. Een momentje voor zichzelf, misschien wel de laatste met de "oude" hij. 'Waar is die verklote sleutel dan?' gromde Gareki. Het was niet dat hij er heel veel mee kon. Pas als hij dat wist kon hij verder bedenken hoe hij zich hieruit ging redden. Hij voelde hoe z'nbeen werd vastgepakt en ze de lucht in gingen. Steeds verder zag hij de grond verdwijnen. Nou, zelf vliegen voelde toch echt een stuk prettiger aan. Expres begon Gareki heen en weer te wiebelen. Alles om die gast dwars te zitten. 'Nieuwe veren? Voor wat?' Begon hij. 'Mijn vleugels zijn me ontnomen, na onze tweede ontmoeting. Ik had je moeten doden, volgens de Schepper. Niet laten gaan. En dus ontnam hij m'n waardigheid als engel.' Grootste leugen ooit bedacht. Niet geheel onlogisch, al vroeg je het hem. 'Waar gaan we heen.. En wát ben je precies van plan. Zou het graag willen weten. Ben wel nieuwsgierig.' Vele woorden kwamen uit zijn mond zetten. Enkel voor uitstel van executie

Gareki was ineens heel spraakzaam, maar het deed weinig met hem. Hij was niet de eerste die zich er uit probeerde te praten. Wel vond hij het heel komisch. 'Misschien, maar als jij je gewoon aan de afspraak had gehouden dan had ik je deze jachtboeien nooit om hoeven leggen.' grinnikte Sentra en voelde hoe de engel heen en weer wiebbelde. Natuurlijk express om hem uit zijn evenwicht te halen, maar daar zou Gareki snel spijt van krijgen. Ondanks dat de oorbel zelf al voor schokken kon zorgen was het zijn spreuk geweest dus kon hij de engel nagenoegen ook onder stroom zetten... Sentra commandeerde in stilte dat de oorbel een harde stoot moest geven, maar bleef door vliegen. 'Ah de sleutel. Die ligt verborgen op een plekje die jij niet zien zult. De schaduwen houden hem goed verborgen. Enkel wanneer ik hem wil hebben komt de sleutel uit de schaduw tevoorschijn.' was zijn antwoord op de vraag van de engel en hij ging express eventjes lager vliegen. Hij genoot nu al van deze reizende marteling al had het nu geen diep gang. De vraag van waar ze naar toe gingen gingen lieten hem breed grijnzen. 'Naar het hutje waar jij me stoorde. Ik heb wat nieuwe speeltjes klaar gezet waar ik je gemakkelijk op martelen kan. Sommige zullen wat ouderwets zijn, maar verrukkelijk effectief!' kraste hij van in gehouden vreugde. De uitstel zou niet lang meer op zich laten wachten. Oh nee!!!

'Als jij nou gewoon wat beter had gejaagd, dan was het ook niet nodig geweest.' bromde Gareki. 'Dit is over de top. Overbodig.' Rustig had huj verder gewiebelt, in de hoop dat ze neer zouden stortten. Tenslotte wist zo langzamerhand zich wel raad met vallen. In een korte tijd was dat vaak gebeurd en elke keer wist hij zich recht te zetten. Dat lukt nu ook wel. Het moet. Maar in plaats van dat het wiebelen beloont werd, werd het afgestraft met een stroomschok. Een stuiptrekking trok door zijn lichaam. Gareki weigerde geluid te maken, dat gunde hij de demon niet. Duidelijk was het wel: niet meer bewegen. De schaduwen dus. Dat waar hij geen grip op had. 'Waarom niet in een bloempot, zoals zovelen.' zuchtte hij. Daar had hij nog wel wat mee gekund. Misschien. Als de kans daartoe was. Hij merkte dat ze lager gingen vliegen. Hoe hij dat merkte? Door een tak vol in z'n gezicht te krijgen, dat een rode striem en een branderig gevoel achterliet. Zijn mond was open om zijn stembanden te gebruiken, bedacht zich en sloot die weer. Deze demon vond het leuk anderen te horen. Een plezier die Gareki hem af zou nemen. Daar was hij zeker van. Geen schreeuw, piep of kreun zou nog uit zijn mond komen. Hij staarde naar beneden terwijl hij ongemerkt ladingen water hun kant op stuurde. Als een stille ninja bewoog het zich voort over de grond. Klaar voor gebruik, maar daar wachtte hij nog mee. 'Speeltjes... Juist. Ik betwijfel dat ik ze op die manier ga zien.' Weer enkele takken, eentje recht op het oog waardoor hij troebel zag. 'Hoeveel heb je d'r?' God, liet dat niet veel zijn. 'Je bent ook niet erg snel met vliegen merk ik alweer. Beetje gevleugelde zou er al zijn, zelfs met ongewilde passagier.'

mmm Gareki probeerde hem misschien wel om te praten, maar dat ging de engel niet lukken. ‘Dat zou een beetje te veel zijn niet? Zeker wanneer iedereen zijn of haar sleutel in een bloempot heeft liggen of eronder.‘ zei hiverveelt. Jammer dat Gareki nog niet gegilt had of gekreunt. Maar dat wat hij eerder zei dat zijn vleugels af genomen wwn geloofde Sentra niet. Tot nu toe had geen enkele demon hem verteld dat engelen hun vleugels zouden verliezen doordatze geen demonen doden!? Sentra dook ineens recht standig naar beneden en voelde takjes zijn gezicht striemen, maar hij klagde er niet over en liet Gareki ineens los. Een grote schaduw op het dak werd nog groter toen de engel zijn richting op viel en hel witte tanden werden zichbaar.
Het stelde niet veel voor, het was enkel een portaal. Sentra greep de engel weer vast, maar dit keer bij de boeien en dook samen met zijn prooi de schaduw vlek in. Tijdens het portaa greep Sentra naar een voorbij flitstende sleutel en maakte enkel de boei open van het been. Daarna liet hij hem los en ze kwamen aan in de ruimte vol marteltuigen. Er stonden er wat een stuk of 6 a 7toestellen. Plus een soort van badkuip die half gevult was met zwart spul. Sentra kreeg klauwen en hij scheurde het boven stuk van Gareki zonder schade aa diens lichaam aan stukken. ‘Ah ha kijk aan, kijk aan. Je vleugels waren toch in genomen? Wat is dit dan voor rare bobbel met DIT kleine veertje?‘ vroeg Sentra breed grijnzend en bij het woordje “dit“ trok hij een uitstekend veertje tussen al dat verband uit. Sentra wachten geduldig, maar duwde de engel in de badkuip. Het zwarte spul kwam tot leven en kleinzwarte diertjes begonnen over het lichaam van Gareki te kruipen. ‘Oh ja ik zou je mond even dicht houden. Deze bloedzuigertjes houden van plekjes waar het bloed dicht langs de huid stroomt.‘ grinnikte hij en draaide zich om om ales nog eens te controleren.

[Kan zijn dat dtekst dubbel staat? Mobiel lag ff te kliwren.]

Groot werden zijn ogen bij het zien van de schaduw, al werd zijn zicht vaak gehinderd door takken die in z’n gezicht sloegen. De greep om hem verdween en op dat moment wenste Gareki dat hij niet zijn vleugels had vastgezet. Zijn verbeelding vormde even het beeld van hoe hij wegvloog. Gebonden, en toch vrij. Niets was minder waar. Er gebeurde van alles, zo snel dat de engel het even niet kon plaatsen, maar de ruimte waarin ze eindigden was hem bekend genoeg. Misselijkheid overspoelde hem. Hoewel hij niet compleet weerloos was, hij had nog altijd zijn plan, wist hij dat hij onder een aantal dingen uit ging komen. Zijn ogen flitsten alle kanten op, alles stuk voor stuk in zich opnemend. Tot een stel klauwen het vreselijke shirt aan stukken trok. ‘Ah ha kijk aan, kijk aan. Je vleugels waren toch in genomen? Wat is dit dan voor rare bobbel met DIT kleine veertje?‘ Een klein veertje werd losgetrokken. Hij voelde het en het deed hem bijten op zijn onderlip. Gevoelig was het. Toch lichtten zijn ogen zich even op. ’Ik had ook niet verwacht dat een kerel ooit eens een shirt van me lijf zou rukken,’ antwoordde Gareki ruw. ’Haast zou ik denken dat je van de verkeerde kant was. Zeker met de obsessie die je hebt’ Na die woorden voelde hij hoe hij naar achteren werd geduwd, een soort badkuip in. Zo snel mogelijk ging hij rechtop zitten, kijkend naar de beesten. ‘Oh ja ik zou je mond even dicht houden. Deze bloedzuigertjes houden van plekjes waar het bloed dicht langs de huid stroomt.‘ Bloedzuigers? Hij trok een onsmakelijk gezicht. Echter bleef de engel niet stilzitten toen de ander zich omdraaide. Zijn ene been sloeg over de rand van het bad heen en doormiddel van zijn been en buikspieren trok Gareki zichzelf eruit. Half zittend, half liggend kwam hij op de grond terecht, terwijl zijn geboeide handen de diertjes van z’n lijf probeerde te trekken. ’Serieus, maak me los en laat me gaan. Anders verwoest ik alles hier.’

Het tuig van de marteltuigen zaten goed vast en vast ook juist afgestelt. Het was voor sommige mensen een gaven om de juiste lengte van een persoon te weten naar door hen te kijken. Voor hem was het een hobby, een sport om de juiste lengte te schatten van een persoon. De woorden van de engel lieten hem grinniken. 'Wees gerust je bent niet de eerste diens shirt ik gesloopt heb. Het verbaasd je zelfs hoe veel mannen nog een corset dragen onder een shirt en zich er nog voor schamen ook.' grinnikte Sentra en draaide zich om, om te zien hoe de engel zijn best deed om weg van de bloedzuigers te komen en daardoor op de grond viel. Het deed hem een genoegen. 'Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit gemeenschap gehad met een ander. Nooit de behoefte gehad ook.' vulde Sentra op rustige nadenkende toon. Hij had nog nooit de behoefte ervoor gevoelt. Waarom ook? Dit spel van martelen en andere doden of de grootste angst van hun leven aanjagen was al opwindend genoeg voor hem. Hij liep richting de engel en moest hard lachen. 'Hoe wilde je dat doen? Je hebt hier geen water dat heb je toen je dat heksje wilde redden al bewezen.' lachte Sentra en pakte Gareki bij zijn boeien en tilde hem zonder enige problemen op en sleurde hem naar een tuig waar je iemand op uit kon rekken. De boeien maakte hij los bond hem weer vast aan andere boeien van de rekbank. Zijn ogen glommen terwijl hij dat deed. De bleodzuigertjes hingen nog vol aan de rug van Gareki ze zogen vol overgaven. Ze wilde het bloed van de engel graag naar binnen werken. Eentje had zijn best gedaan en zou heerlijk beloont worden, maar Sentra wilde niet wachten tot er ook maar eentje vol zat en trok het glibberige beestje van de rug van de engel en at hem op. Het heerlijke bloed van de engel die in de maag van de bloedzuiger zat spatten in zijn mond open en gleed heerlijk zijn slonkdarm in. 'Hm, geen wonder dat de vampiers en andere demonen zo dol op jullie zijn.' grinnikte Sentra en keek de engel grinnikend aan.

'Wees gerust je bent niet de eerste diens shirt ik gesloopt heb. Het verbaasd je zelfs hoe veel mannen nog een corset dragen onder een shirt en zich er nog voor schamen ook.' Ruw plukte Gareki de beestjes van zijn lichaam. Het waren er veel, teveel naar zijn zin. Hoe kon hij in één keer er vanaf komen? ’Oh jeez, dat is een echt geruststelling, dankjewel. Erg aardig.’ mompelde de engel wat afwezig. Even lichtten zijn ogen zich op toen hij een beestje tussen zijn vingers hielt. Er leek een lampje boven zijn hoofd te hangen. Zijn plan… Het kon werken. Als hij zich goed genoeg concentreerde. Als de beestjes meewerkten. Of eerder zijn kracht. Hard moest hij zijn best doen niet te gaan grijnzen, wat hem ook aardig lukte na de demon aangehoord te hebben. . 'Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit gemeenschap gehad met een ander. Nooit de behoefte gehad ook.' Gareki staakte zijn handelingen voor enkele seconden, waarbij hij met een stalen gezicht opkeek. Vervolgens fronste hij diep. ’Dat waren details die ik niet hoefde te weten eigenlijk. Hou je seksleven, of geen, voor je.’ Meteen drukte hij zich dichter tegen de badkuip wanneer de demon dichterbij kwam. Elke keer als dat gebeurde, volgde er iets pijnlijks. Echter was Gareki niet van plan enige pijn te laten zien. Dat plezier gunde hij de demon niet. 'Hoe wilde je dat doen? Je hebt hier geen water dat heb je toen je dat heksje wilde redden al bewezen.' Hij verzette zich heftig, met enige vechtlust in zijn ogen, gemengd met een vleugje angst. ’Wie zegt dat ik dat niet heb meegenomen? Ik daag je uit naar buiten te gaan en je muren te bekijken. Wees niet verrast dat je huisje plotseling gelijk zal worden gemaakt met de aarde.’ Het zou hem mee in de val nemen. Het zou hem kunnen vermoorden. Maar dat liever dan de demon zijn plezier geven. Zijn gezicht vertrok even bij het zien hoe de demon een beestje opat.  'Hm, geen wonder dat de vampiers en andere demonen zo dol op jullie zijn.' Een zachte grom kwam vanuit zijn keel. ’Was dit serieus de eerste keer dat je een engel proeft? Zo sneu..’