New places fresh victims!

Gareki lachte honend. Dit was geen bedreiging meer, enkel eeb slechte grap. 'Aah.. Right. Een status in boeien, wist niet dat jullie nog wat konden uitvinden.' Hij hikte nog wat na. Een grap... 'Nou ja, we zullen het straks zien. Ik geloof er weinig van. Volgens mij doe je je groter voor dan je bent.' Nonchalant zat hij in de opening, zijn ene been over het andere geslagen. Het straalde zijn aangesterkte zelfvertrouwen uit, maar de werkelijkheid was bijtanken. Nu vond hij de rust terug in zijn lichaam. Ah... Dus de knaap was een soort priester. Gareki glimlachte. 'Gelukkig ben ik geen mens noch dier.' Hij knipoogde eenmaal waarna hij zijn blik ter hemel sloeg. Er waren wat donkere wolken. Niet verdraaid veel. Wel genoeg voor hem. Het water eruit zuigen kostte weinig energie en het scheelde men ook weer natte kleren. Wat voorzichtig bewoog hij z'n vleugels. Ze zeurden, lieten hen weten dat hij niet teveel van hen mocht gaan verwachten. Wanneer hij hier klaar was moest hij een heler zien te vinden. Naar de kathedraal verkrassen zat er voor hem niet in. Al gauw werd zijn aandacht getrokken door de duistere bol. Hij kon moeilijk pijlen wat het inhield. Eèn ding was duidelijk: hij kon het zich niet veroorloven geraakt te worden. Echter bleef hij roerloos zitten. Wachten op het allerlaatste moment. De demon kwam ermee dichterbij. Vanaf dat moment vond zich iets plaats, wat haast het snelheid van het licht bevond. Water was opgekomen en had zijn vorm overgenomen, zelfs de kleuren, gezichtstrekken. In plaats van dat Gareki zelf geraakt werd, was het zijn water gemaakte clone. Zelf had hij zich naar beneden laten vallen, waar hij landde op beide voeten. Zwijgend maakte hij vloeiende bewegingen en stuurde een krachtige golf op de demon af.

Het gebeurde sneller dan hij verwachten, maar dat het een misleidsel was bleek maar weer, maar nu was het niet eentje waardoor hij opgesloten zat. De duistere bol vloog op de water clone af en ging er dwars doorheen. Niet dat het veel in snelheid en kwaadaardigheid af nam. Het heksje ondervond er het leed van wat de engel had moeten hebben. De bol trof haar op haar schouder en duistere electieschieteit schichten schoten over haar al gemartelde lijfje. Ze gilde het uit van de pijn en meteen werd het geluid afgekapt door een grote golf water die zijn kant op kwam. De water clone zag hij echter niet meer. Sentra spoelde wat weg, maar haakte zijn klauwen diep in de grond. Toen het water weg ebte schoot Sentra weer op de engel af en haalde met zijn klauwen naar de engel uit die zich van het raam naar eronder had geplaatst. 'Ha noem het wat je wilt dat boeit me toch niet.' grinnikte Sentra kill en sloeg ook met zijn staart naar de engel. Hem op alle fronten en alle kanten bestoken dat was nodig volgens de verhalen. Niet dat zijn bewegingen ongecontroleert waren, maar eerder bedachtzaam en beheerst.

Een gevoel van schuld kwam omhoog zetten. Zoveel gevoelens, en dat in èèn dag. Gareki trok kort een gefrustreerd gezicht. Bestond er iemand in de wereld die zijn gevoelens wissen kon? Het zou zijn leven een heel stuk makkelijker maken. Geen gevoel meer... Het klonk als eem onmogelijke droom. Zijn zwarte haren zaten nog wilder dan eerst en dansten nog altijd mee in de wind die was gaan opzetten. Wonderbaarlijk had Gareki nog altijd zijn mond gehouden. Dit was een fysiek gevecht. Woorden waren erbij overbodig. In tijd van actie zou er weinig naar geluisterd worden. Net op het nippertje kon hij de uithaal van de vijands klauwen pareren. De staart echter niet. Hij werd erdoor weggeslagen. Zijn landing was niet geheel soepel, maar hij zou zijn gevallen als hij het niet gedaan had. En daarbij zou hij z'n eerste regel verbreken: Val nooit in een gevecht. 'Niet praten, sprak hij kortaf. 'Vecht.' Ruw balde hij een vuist en maakte daarmee een uppercut, tegen een ontzichtvare vijand. Water vanuit de grond kwam op, als een soort gijzer, met de bedoeling de demon te lanceren. Gareki keek niet eens of het werkelijk raak was of niet, maakte van zijn vuist een vlakke hand en liet dat naar beneden dalen. Nu kwam zo'n zelfde soort straal, echter nu uit de hemel. Klaar om de ongelukkige hard tegen de grond te slaan. Kleine adempauze nemen. Wat voorover gebogen probeerde hij een prettige positie te vinden om zijn lichaam de rust te geven. Jup, trainingen hierna waren hard nodig. Zijn blik werd getrokken door z'n slap hangende shirt. De slag van de staart had het half open geslagen en een striem over z'n borstkas bezorgt. Fijn... Gareki nam een extra ademteug en richtte zich weer op het gevecht

De engel sprong bj zijn eerste slagen weg, maar zijn staart kon hij niet ontwijken. Sentra zag hoe hij zich wel wat onhandig op ving, maar toch stond ie nog op zijn voeten. Zijn woorden waren om geacsepteerd te worden. Ja vechten praten was dan vaak niet aan de orde! Toen het water onder zijn voeten omhoog spoot. Voelde het vreemd. Onverwacht was het wel. De temeratuur was net zo als die van het woud om hen heen. Sentra spreiden zijn vleugels uit toen hij van het water weg was en cre‘eerde nog een duistere energie bol die hij zigzaggend op de engel afvuurde. Het water vanuit de hemel kon hij nog net ontwijken. ‘Heb je niks beters?‘ vroeg hij verveelt en dook naar beneden achter het water aan, maar week af en schoot tussen de bomen door van plan de engel van opzij te rammen.

De eerste straal had 'm te pakken. Dat was goed. Het was een stapje dichter bij het resultaat. Maar de tweede werd ontweken, en daarbij viel het kleine plannetje uiteen. De klapper zou pas na de tweede straal komen. Over naar het volgende dus. Gareki zuchtte diep, en stapte wat naar voren om zichzelf wakker te houden en dwong zichzelf niet te gaan zitten. Morgen... Morgen zou hij zo'n ontiegelijke spierpijn hebben. Een tweede bol kwam eraan gevlogen. Zigzaggend, waarschijnlijk om hem verwarring toe te brengen. Een schild van water vormde zich voor hem, een klap volgde en voor een paar seconden was zijn zicht de kleur van de bol. Half werk had het schild gedaan. De bol had hem deels geraakt en had gezorgt dat hij op z'n rug was geland. Pijn trok door z'n borstkas heen. Gareki vloekte in zichzelf, werkte zich overeind door de adrenalinestoot die overwachts vrij was gekomen. 'Iets beters? Beter dan dit verdien je niet. Zelf bak je er ook niet veel van.' Maar hij wist dat er iets beters nodig was om de demon te vellen. De tegenstander was van koers veranderd. Hij draaide zich die richting op, klaar om de demon volledig op te vangen. Hij wachtte. En toen werd hij omgeven door waterige speren, die net als hij klaar waren voor de klap. Van boven en beide zijden kwamen grote hoeveelheden water aanzeilen.

Toen zijn energiebol de engel voor even vloerde grinnikte hij lichtjes. Sentra leefde voor pijn! Het gwvoel ergens last v te hebben maaktehem juist sterker. Al zwakte het zijn lichaa tijdelijk! Dey woorden va de engel maakte hem juist aan het lachen. Sentra vranderde niet van koers en maakte optimaal gebruik van de waterige spiezen die de engel moesten beschermen. Hij kantelde van horizontaal naar vertcaal en leek de val van de engw te omarmen. Wel sperdehij zijn schedel muil en spuwde drie zuurbommen o de engel af. Een in het midden eentje aan de linkerkant en de andere aan de rechterkant. Het was wel een zware aanval, maar toen de speerpunten zich in zijn vlees boorde liet hij een kreun van genot horen. Hoe meer pijn des te lekkerder hij het vond! Na een korte snelle spreuk vomde zich een soort van duistere koepel om hen heen zodat de engel niet ver weg kon duiken en mocht hij er door willen dan werd je geelectreerd!

Onbewust werden Gareki's ogen groot. Dat beest, het ontweek niets. Het deed zijjn best er niet voor. Wou hij zo graag gewond raken? Een schaduw viel over zijn gezicht. Dit was ziek. Als die demon van pijn hielt, hoe moest hij 'm dan vloeren? Eeuwig doorgaan en uiteindelijk hopen dat de pijn tegen zou gaan keren? Hij gromde zachtjes. Dat wou hij niet. Zijn wil was om het snel te klaren, wat nu juist onmogelijk leek te worden. Een lading zuur werd z'n kant op gestuurt. Fijn. Dat schijtspul weer. Het kwam van drie kanten op hem af en zijn enigste uitweg was omhoog gaan, leek hem. Hij zette zich af, met veel moeite en vooral de pijn in zijn vleugels werd erdoor verergerd. Lang duurde het echter niet dat het fout ging. Zijn linkervleugel begaf het, de meest toegetakelde van allebei. Gareki viel naar links, zag in een waas van snelheid dat zijn spiezen gelukkig, maar ongetwijfeld, raak waren en ontmoette toen de grond. Ineens was het licht weg. De omgeving was donker. Een duister gordijn had zich over hen heen getrokken. Wat moest dit voorstellen? Een kooi, zodat ze de beperkte ruimte hadden om elkaar af te maken? Kort wankelde hij, bij het zich rechtzetten, had daarbij niet door dat een puntje van zijn vleugel de wand raakte en stond haast meteen stijf. Dat onprettige gevoel trok door zijn lijf heen, deed hem bevriezen terwijl het zich vulde met pijn, maar hij vond de wilskracht achteruit te stappen. Meteen plofte hij neer en haalde hij gehaast adem. 'Verdomme..' kwam er hijgend uit. Elektriciteit dus. En zijn water. Water geleidde elektriciteit, dus hij moest nog zwaar oppassen ook nog. Terwijl hij zat stuurde hij het water naar de demon. Het begon op hoge snelheid rond hem heen te cirkelen, en wanneer de demon eruit wou stappen, zou hij diep in de huid gesneden worden. Stiekem hoopte Gareki dat de demon de fout zou maken er gewoon uit te stappen en daarbij z'n bovenlichaam zou verliezen.

De enige uit weg was om hoog of als je veel geluk had dat de drie zuurbommen je miste als je in elkaar dook. Sentra zag de engel plat gaan. Tja met een gewonde vleugel ging zoiets ok niet natuurlijk, maar de pijn zakte el weer. Hij verlangdee naar meer veel meer. Zijn verslaving van pijn was voor sommige onbegrijpelijk, maar zo zat hij nu eenmaal in elkaar. De engel kwam weer tot zichzelf. Natuurlijk moest het goedzakje eerst zijn pijn verwerken, maar het was een heerlk gezicht de ander pijn te zien leiden! Plots zoefte er snel water om hem heen en Sentra voelde zich verheugd. Het spel ging vrder. Hij kon niet veel met speciale krachten op afstand zoals sommige demonen, maar hij deed zijn best en met duistee magi bereikte je ook veel, maar het meeste moest je van dichtbij uitvoeren! Op zijn dooie gemakje reikte hij naar de waterachtige val van de engel. Meteen bij de eerste aanraking vrat het water zijn vlees van zijn botten. Zijn oogkassen gloeie feller dan ooit. Hij snapte wel dat wanneer hij door liep zijn lichaam geteisterd zou worden, maar ook dat ie dan naar een ander slachtoffen zoeken moes. De vervolgende wonden zouden enige tijd duren voor het geheelt zou zijn.... Een lichte onopvallend zuchtje ontsnapte uit zijn keel, maar stapte toen naar voren. Het water trok al zijn huid en vlees van zijn lichaam af rond zijn middel, maar met een heldere vruchteloze lach stapte hij er weer uit. ‘Geloof het of niet, maar we zullen elkaar weer tegenkomen. Nu deed jij je best tenminste!‘ zei Sentra op rustige toch geamuseerde klle toon. De duisternis verdween gelijk met Sentra. Een oude truc wanneer de persoon tegenover je dacht je nog te zien. Sentra zakte bij een boom neer gehult in schaduwen en ontzichtbaar voor ieders ooit door een camuflasche spreuk. Hij genoot van d pijn enn voelde zijn vlees borrelen om weer terug te komen. Deze dag was toch beter dan geplant gelopen! ‘ De volgende keer vang ik je engeltje! De volgende keer en dan zal ik elke veer opt je vleugels trekken!!!‘ schaterde zijn lach tussen de bomen door...

Vanaf zijn positie zag Gareki hoe de eerste stukken vlees van de demon werd losgerukt. Hoop vulde hem. Ging het werken? Om het veter te kunnen zien ging hij staan. Toe maar. Waag het. Ik daag je uit. Gaf hij de commentaar in z'n hoofd. Maar het gebeurde sneller dan hij had gedacht. Alsof het niets was, was de demon naar voren gestapt. Het water sleurde stukken huid mee. Met afschuw keek de engel naar demiddel van z'n tegenstander, dat nu... Heel, hèèl erg naakt was. En toen besefte Gareki zich iets. Over hoe dodelijk water ècht kon zijn. Hij zei get zelf altijd wel, maar nu kreeg hij het met eigen ogen te zien. Een afschuwelijk resultaat, maar effectief. Hoewel hij een kreet van pijn had verwacht, klonk er gelach. Roerloos keek hij toe, luisterend. Moest dat een compliment zijn? 'Dan zal ik de volgende keer wat te drinken meenemen.' Eten, wijn drinken en slapen. Die drie dingen waren erg aantrekkelijk. Ineens verdween de demon, en de koepel. Gareki keek eens rond. Betekende... Betekende dit dat hij had gewonnen? Dat de heks en hij vrij uit gingen? Ja dus. Er was geen vijandelijkheid te bekennen. Wat sloompjes liep hij terug het huis binnen, waar hij de heks los maakte en samen met haar terug naar de beschaving slenterde. Zijn vleugels sleepten lichtjes over de grond, te moe om ze op te vouwen. Terwijl ze liepen hoorde hij de laatste woorden aan. 'Natuurlijk,' mompelde hij tegen zichzelf. Trots voelde hij zich niet, ondanks de overwinning. Tegendeel juist. Hij zuchtte lichtjes. Een volgende keer... Het verontrustte hem nu al.