Speaking about death.. [CASSANDRA]

De dood. Zoveel keren was het aan hem langs gekomen in de tijd dat hij hier was. Het leek alsof men erdoor gezeten was. Voor hen was het de grote vraag wat de dood nou eigenlijk inhielt. Ging je naar de Scheppers veilige plaats? Zal je belandden tussen de vuren in de hel? Of ging je ziel gewoon ergens heen, zonder een enige bestemming? Hoewel het aan Gareki de taak was mensen te beschermen, ze te behoeden en ze (als het moest) naar de veilige plek overbrengen, wist hij niet hoe dood gaan nou werkelijk was. Ziel in een lichaam of niet, in zijn ogen leken ze allemaal hetzelfde. Stap voor stap zwalkte de engel tussen de graven door. Zijn grijze ogen lazen elk woord dat op een grafsteen stond. Bij sommigen was het enkel de naam en de tijd dat diegene geleefd had. De ander had er nog weer een aantal dingen bij staan, bijvoorbeeld de woorden van een geliefde. Voor hem was het allemaal maar vaag. Al dit gedoe, alleen voor een verlaten lichaam? Een stuf weefsel dat na een jaar helemaal verrot was? Gareki kon het niet geloven dat het voor de overledene zelf was bedoelt, want wat had diegene hier nou aan? Hij hielt stil bij een graf. Aan de kleine kant was het. Ondanks de verstreken tijd, kon hij nog duidelijk het afdruk in het gras zien waar ze hadden gegraven. Een kind lag hier. En dat raakte hem, al had hij dat helemaal niet gewild. Om het te verbergen, haalde hij luchtig zijn neus op en werd zijn gezicht zo hard als staal. Gevoelens waren op komen duikelen. Gevoelens die hij niet wou hebben. Maar wat was er aan te veranderen? Een engels was hij, een engel bleef hij. Het was zijn lot. Daar had hij verder niks over te zeggen. Wat brommend plantte hij een voet tegen de kleine grafsteen aan, zodat de tekst niet langer Lezen was. 'Verdomde wereld,' bromde hij binnensmonds. 'Verdomde beschaving, verdomd lot, verdomde gevoelens.' Hij had nog een tijdje zo door kunnen gaan, als hij geen voetpassen had gehoord. Rustig zette hij zijn voet neer, en wendde zijn blik af van het gras. 'Ook goedendag,' begon hij luchtig. Hopelijk was er niet gezien wat hij zojuist had gedaan. Anders ging zijn reputatie als "geliefde" engel naar de maan.





-Sorry, falend

Cassandra rook het regen in de lucht en wist dat het vandaag zou gaan regenen.. Wat betekende dat ze voor die tijd gauw wat zou moeten vinden om op te knabbelen en optijd op haar kamer zijn...Wnat water was gewoon weg vreselijk! Je kreeg er koud van, je werd nat en het was dan gewoon weg geen lekker weer. Dus had Cassandra besloten om naar een snack te zoekenop de begraafplaats. Want er lagen genoeg potten onder de grond! In haar demonen vorm sjokte Cassandra tussen de stenen door opzoek naar een oude maar niet te oude graf die ze kon open graven en het beroven. Bij die gedachten likte Cassandra haar mond met haar enorme tong en kwispelde lichtjes. Na een paar honderd meter te hebben rond gedwaald zag ze eindelijk een perfecte graf. De jonge demon ging er voo staan en begin in hoge snelheid te graven, handig als je super snel kan rennen. Na een paar meter graven zag ze eindelijk de heerlijke botten in zich komen. Maar net voordat ze ze wou pakken hoorde ze iemand: 'Ook goedendag,' Haar kop schoot omhoog en een lage dreigende grom kwam haar lippen uit. Haar oren lagen plat tegen haar nek aan, ze had geen zin in een bemoeizuchtige engel...

Na zijn woorden had Gareki met opgetrokken wenkbrauw gekeken  naar het graf waar de demon mee bezig was geweest. Het graf kon hem weinig schelen, persoonlijk,  maar dat was iets wat die demon niet wist. Innerlijk grijnsde de engel, toen het plannetje omhoog kwam drijven. Hoewel hij niet uit was op een fysiek gevecht,  kon hij wel een strijd beginnen met woorden. Een bezigheid waar hij al behoorlijk mee bekend was. 'Wel... Ik wist niet dat demonen zo laag gingen zakken.' begon Gareki langzaam. Zijn gezicht stond neutraal, bìjna droog terwijl hij de demon vluchtig in zich opnam. Groot was ze. Snel was ze. Hij zou verdomd in de problemen komen als ze zijn woorden niet zou pikken. Nou ja. Dat risico nam hij dan maar. 'Was je te lui om gewoon op jacht te gaan of wat?' En nu kwam dat beetje spot in zijn ogen te staan. 'Nou ja... Ik had ook niks anders van een demon verwacht,  eigenlijk.' Hij wuifde eens met zijn hand. 'Maar ga gerust door met eten hoor. De familie van die overleden persoon zal je het niet kwalijk nemen.'  Okè, en nu?  Hij wou niet zomaar zijn rug naar haar toe keren. Demonen waren in staat iemand laf in de rug aan te vallen. Wanneer hij de grond zou raken,  was het gedaan met hem. Dat was de nummer èèn regel met vechten:  Val nooit. Doe je dat wel, dan was je zwaar de lul. In plaats van haar de rug toe te keren, stapte Gareki de rechterkant op, op zo'n manier dat hij haar vanuit zijn ooghoeken in de gaten kon houden.

Met samengeknepen ogen keek Cassandra naar de engel, kon dat ding niet even gewoon doorlopen en doen als of ze er niet was?! De bui zou niet op haar wachten tot ze het kasteel zou bereiken. 'Wel... Ik wist niet dat demonen zo laag gingen zakken.' lang keek Cas naar de engel terwijl in haar hoofd allerlei gedachtes schoten over hoe ze hem het beste kon doden. Langzaam bestudeerde de demon haar vijand, hij was klein vergeleken met haar, zag er nou niet echt bepaald gespierd uit, maar bij de engelen wist je nooit precies hoe het zat met hun lichaamsbouw... 'Was je te lui om gewoon op jacht te gaan of wat?' Cas keek de engel droog aan, okee misschien sprak hij de waarheid en hield ze daarom haar emoties voor zich. 'Nou ja... Ik had ook niks anders van een demon verwacht, eigenlijk.' Hij wuifde eens met zijn hand. 'Maar ga gerust door met eten hoor. De familie van die overleden persoon zal je het niet kwalijk nemen.' Een diepe zucht kwam haar snuit uit en Cassandra nam haar menselijke gedaante aan. haar lange haar viel over haar schouders volgend neer naar beneden en met haar handen zette Cas haar schedel weer op de plaats. 'Ik denk dat de familie juist trots moet zijn.. Het betekend namelijk dat ie best lekkere botten heeft..' antwoorden cassandra kalm en keek met haar bruine ogen recht naar de engel. Met haar ogen scande cas de omgeving om zeker te weten dat ze alleen waren 'en wat doet trouwens een engel hier? Vond jullie leidster jou niet waardig genoeg?' zei ze met een vals glimlachje. Rustig zette cassandra een paar stappen richtig de engel en bestuurde dat ding.

Het spel was van start gegaan. De eerste pionnen waren verschoven, elk partij vastberaden om de ander schaakmat te zetten. Gareki hield meteen stil nadat de demon haar menselijke gedaante liet zien. Kalm keek hij haar kant op,  de schedel op haar hoofd trok zeker de aandacht. Waarom had ze dat? Was ze bang een kopstoot te krijgen? Of dacht ze dat er zomaar kokusnoten uit de lucht zouden vallen? Over de lucht gesproken... Donker was het. De duistere wolken lieten weten dat zijn kansen nog niet verkeken waren. Regen zou gaan vallen,  en dat was voor hem een enorm groot voordeel.  Water was zijn element. Zijn kracht. Meteen voelde Gareki zich meer vastberaden. Wellicht dat de Schepper hem toch nog niet aan zijn lot had overgelaten.   'Ik denk dat de familie juist trots moet zijn... Het betekend namelijk dat ie best lekkere botten heeft..'  Hij plaatste een hand in zijn gezicht,  wat naar beneden zakte en hij 'm toen weer liet zakken. 'Echt typisch weer de naïve gedachten van een demon. Nadenken doen jullie niet echt, of wel?' Het was geen vraag. Eerder een getrokken conclusie. Gareki had zich naar haar toe gedraaid, had haar rustig aangeken en naar haar volgende woorden geluisterd.  'En wat doet trouwens een engel hier? Vond jullie leidster jou niet waardig genoeg?'  Hoewel het tegen zijn wil was,  werd hij even van zijn stuk gebracht. Op èèn of andere manier had het hem geraakt,  precies op dat plekje   waar hij niks mee van doen wou hebben. Gareki besefte,  dat als hij nog langer stil zou blijven, dat zij zou denken dat ze beter was. Hij zette een licht grijnsje op. 'Ik wist niet eens dat we een leidster hadden...' Leugen. Dat wist hij wel. Hij had d'r enkel nog nooit gezien. 'You see... Zo lang dwaal ik hier nog niet rond. De wereld is in mijn ogen nog een mysterie. Maar als je het zo zegt... Denk ik eerder dat zij,  de engelen, niet goed genoeg voor mij  zijn.' Een overlading van arrogantie. Arrogantie die hij nooit had willen hebben, maar nu zou moeten dragen voor het beschermen... Het beschermen van zichzelf. Hij liet zich niet kleineren door een demon. Door niemand niet. Ineens voelde Gareki de eerste paar druppeltjes vallen. De blote huid van zijn armen tintelde op een prettige manier. Een tevreden glimlach vormde zich op z'n gezicht.

De lucht werd steeds donkerder en Cassandra voelde de druk van het regen dat er aan zat te komen. Volgens haar oude planning zou ze nu al op weg naar huis zijn..Maar ze stond nog steeds hier met de engel tegen over haar. 'Echt typisch weer de naïve gedachten van een demon. Nadenken doen jullie niet echt, of wel?' Waarom dacht iedereen zo? Ze was niet naïef! Cassandra likte even haar lippen en probeerde kalm te blijven, ze zou haar zwakke plekken niet aan deze geel oog laten zien. Het viel Cas wel op dat toen ze begon over zijn leidster hij iets stil viel...Blijkbaar had ze een gevoel plek geraakt. al deed de geel oog als of het hem niks kon schelen. 'Ik wist niet eens dat we een leidster hadden...' Een klein grijns verscheen op haar gezicht. 'You see... Zo lang dwaal ik hier nog niet rond. De wereld is in mijn ogen nog een mysterie. Maar als je het zo zegt... Denk ik eerder dat zij, de engelen, niet goed genoeg voor mij zijn.'' Cassandra zette nog een paar stappen naar voren en knikte als of ze hem geloofde 'ja...natuurlijk, ik geloof je zo op woo-....' Cas stopte abrupt met praten toen ze een lichte aanraking voelde van water op haar huid. Met een ruk keek ze omhoog en vloekte in zichzelf. geweldig! Ze was te laat! Het was al begonnen met regenen en ze stond nog hier, met de geel oog te praten. Om het kasteel te bereiken zou ze zeker wat tijd nodig hebben, en als ze thuis zou aankomen zou ze doorweekt zijn. Na een keer diep adem te hebben gehaald keek cas naar geel oog 'wat ik wou zeggen, is dat je blijkbaar niet eens de kans hebt gehad om je leidster te zien, en dat wil je niet bekennen...Dus ga je hier een macho spelen.' Zei ze zo kalm mogelijk en keek recht in de ogen van de engel.

Dat gedrag was hem niet onopgemerkt gebleven. Hoe kon het anders? Als men midden in hun zin het afkapte, net op het moment wanneer het begon te regenen. En het was nou ook weer niet zo dat het totaal onverwachts kwam. De wolken had men op tijd al laten weten dat er regen aan zat te komen. Gareki draaide zijn handpalm naar buiten en 'ving' met twee vingers een regendruppel. Om zijn eigen aandacht wat af te leiden, om te zorgen dat hij niet al te diep in het gesprek kwam, 'gooide' hij het druppeltje van de ene vingertop tot de andere en weer terug. 'wat ik wou zeggen, is dat je blijkbaar niet eens de kans hebt gehad om je leidster te zien, en dat wil je niet bekennen...Dus ga je hier een macho spelen.' Voor een moment lag het druppeltje stil op de top van zijn pink, echter vervolgde het ritme zich weer. Gareki glimlachte kalm. Ja, ze had de waarheid gesproken. In een zekere zin. 'Ah... Je hebt gelijk.' was zijn toegevende reactie. Nu focussden zijn heldere ogen zich op de demon, in plaats van de druppel. 'Ik heb haar inderdaad niet gezien. En ik heb daar ook de intentie niet voor. Hoe jij, waarschijnlijk, de engelen ziet, geldt precies voor mij. Ik mag ze niet. Ik vertrouw ze niet. Al voordat ik ter aarde viel. Toch ben ik èèn van hen en er valt weinig aan te veranderen; behalve mijn eigen weg gaan' Hij verlegde zijn aandacht weer tot de regendruppel, en liet die deze keer expres vallen. Het vloeistof uiteen zien spatten wanneer het de aarde raakte gaf hem een onbeschrijvelijk gevoel, ondanks dat het maar èèn druppel was. 'Trouwens...' begon Gareki nonchalant. 'Waarom "bevroor" jij op het moment dat het begon te regen?'

Cassandra zag zijn kalme glimlach en dat was waarschijnlijk wel een teken dat ze gelijk had. Al hoefde ze niet lang te wachten voor zijn bevestiging. 'Ah... Je hebt gelijk.' Eindelijk keek hij weer naar haar en niet meer naar dat stomme druppel. ''Ik heb haar inderdaad niet gezien. En ik heb daar ook de intentie niet voor. Hoe jij, waarschijnlijk, de engelen ziet, geldt precies voor mij. Ik mag ze niet. Ik vertrouw ze niet. Al voordat ik ter aarde viel. Toch ben ik èèn van hen en er valt weinig aan te veranderen; behalve mijn eigen weg gaan' Een plagend glimlach verscheen op haar gezicht 'dus jij ziet ze ook allemaal als vliegende biefstukken?' Ja..Ze zag engelen meer als eten dan als vijanden. En daarbij had ze al eens eerder te maken gehad met een engel, en hij was op zich wel...aardig geweest? ze wist nog steeds niet waar ze hem moest plaatsen. 'Trouwens...' begon geel oog nonchalant. 'Waarom "bevroor" jij op het moment dat het begon te regen?' Cassandra keek naar boven naar het lucht en haalde haar schouders op 'geloof me, als jij net zo een vacht had als ik zou jij ook niet graag alle klitten er uit willen halen na wat regen.' haar stem klonk kalm en Cassandra hoopte met heel haar hart dat haar angst niet in haar ogen was te lezen. 'trouwens, ik kan je ook best wel helpen met je weg te vinden. Ik kan er zelfs moeite voor doen en je grillen met wat kruiden en niet meteen rauw op eten?' Een scheef glimlach kwam te voorschijn bij haar voorstel.

Vliegende biefstukken... Nee, dat was niet de manier waarop Gareki op ze neer keek. Hij had het niet eens op zo'n kant kunnen bekijken, aangezien hij nog altijd geen kannibaal was. Wellicht dat die tijd aan zou breken wanneer er totaal geen voedsel meer was. Dat enkel de rassen overbleef en ieder individueel zich zou gaan gedragen als losgeslagen beesten. Tot die tijd zou hij zich blijven voeden met dat wat de natuur hem schonk, geen menselijkvlees. 'Nog niet, was zijn antwoord. 'Misschien dat die tijd eens aanbreekt. Misschien ook niet.' Met een simpele handbeweging haalde hij het water uit zijn kleren en haar, waardoor hij voor slechts enkele seconden droog was, maar al gauw weer nat werd. In ieder geval niet zo zeiknat. 'Als dat zo was, dan zou ik luisteren naar de natuur en niet eerder m'n voet buiten de deur zetten tot de bui over is.' Niet dat het Gareki veel uit zou maken over hoe z'n uiterlijk was. Hij was zo'n soort man dat zich geen reet er van aan trok wat men van zijn uiterlijk vond. Een soort 'klap' drong zich ineens in zijn gedachten. Gevaar. Er was iemand in gevaar en het had hulp nodig. De drang om zijn vleugels uit te slaan en diegene te helpen was groot, maar hij vocht ertegen. Hij wou niet. Hij ging niet. Nee. Nada. Noppes. Nein. Gareki sloot zijn ogen, beet kort op zijn onderlip en probeerde vervolgens zijn aandacht op èèn ding te focussen: de demon. Al gauw opende hij zijn ogen weer en vormden zijn lippen een scheve grijns. 'Haast zou ik me vereerd voelen. Toch zeg ik; nee, bedankt. De weg kan ik prima zelf vinden. Een gids die de route bepaald is in dit geval overbodig.'

'Nog niet, was zijn antwoord. 'Misschien dat die tijd eens aanbreekt. Misschien ook niet.' RIllingen liepen over haar rug terwijl het water naar beneden gleed. Dit was erg..heel erg. ze zou nu thuis moeten zitten waar het droog en warm was. 'Als dat zo was, dan zou ik luisteren naar de natuur en niet eerder m'n voet buiten de deur zetten tot de bui over is.' Cassandra vernauwde haar ogen 'ik was ook van plan om naar huis te gaan wanneer ik een goede bot had, maar ik kwam een irritant engel tegen..Ken jij hem toevallig.' ja, Cassandra werd stront chagerijnig wanneer ze nat werd en dat was vaak iets wat haar broer nou niet echt geweldig vond, vooral nu ze puberde. Maar haar chagerijnige bui veranderde toen ze zag hoe de engel deed, het was raar en appart, als of hij vocht tegen een drang.. 'Haast zou ik me vereerd voelen. Toch zeg ik; nee, bedankt. De weg kan ik prima zelf vinden. Een gids die de route bepaald is in dit geval overbodig.' Afwezig knikte Cas maar bleef hem aankijken 'als je naar de wc moet kun je dat gerust doen hoor, je hoeft het heus niet in je te houden.' haar stem klonk plagend en ze zette weer een paar stappen naar voren om dichter bij de engel te komen.

Nonchalant schudde Gareki z'n hoofd. 'Een irritante engel... Ik ken er genoeg, maar ze zijn niet hier.' De drang bleef aanhouden. Telkens weer kwam het terug. "Kom op,  Gareki. Sla je vleugels uit, laat deze vuilnisbak met rust en ga dat weeeloze persoon helpen!" Nee! Schreeuwde zijn gedachtes terug. In zijn lichaam vond een tweestrijd plaats. Op zijn ene schouder zat het engeltje,  op de ander de duivel. En het zwaar tegen zijn natuur in, maar hij koos voor het duiveltje. Het duiveltke dat 'nee' zei tegen het helpen van de ander. 'Als ik er eentje tegen kom zal ik 'm bij je langs sturen, okè?' Wat ongeduldig begon Gareki wat heen en weer te lopen, stopte hij de regendruppels. Niet een, nee, allemaal. Al gauw liet hij ze weer lopen. Sommige druppels liet hij van richting veranderen,  waardoor er een aparte vorm zich in de lucht vormde. Alles om zich niet aan de drang over te geven.  Natuurlijk ontging het het schoonheids prinsesje niet. Natuurlijk moest ze er een opmerking over maken. Ze was geen demon geweest als ze dat niet hsd gedaan. Gareki zette een quasi lachje op. 'Geloof me. Dit is erger dan... Je behoeftes doen. Niet dat jij dat kan weten. Zo ver ontwikkeld zijn je hersens niet. Nadeel van een volger zijn van de duivel. Of zeggen jullie liever Lucifer?' Dát,  was wel een vraag. Want om eerlijk te zijn, wist hij dat niet. Er waren zoveel namen voor dat gevreesde, toch onbekende,  schepsel.

'Een irritante engel... Ik ken er genoeg, maar ze zijn niet hier.' Cassandra bekeek de engel weer en hield haar hoofd een paar centimeter schuin terwijl ze hem aankeek. 'Als ik er eentje tegen kom zal ik 'm bij je langs sturen, okè?' Cassandra knikte 'goed, das dan afgesproken.' met haar ogen volgde ze geel oog die heen en weer liep. het was apart maar haar vermoedde werd bevestigd toen het stopte met regen en het water raar deed. Bljkbaar kon die het goed vinden met water..interessant... Toen ze zei dat ie zijn behoeftes gewoon kon doen zei ze blijkbaar iets grappigs..aan zijn gezicht te zien. 'Geloof me. Dit is erger dan... Je behoeftes doen. Niet dat jij dat kan weten. Zo ver ontwikkeld zijn je hersens niet. Nadeel van een volger zijn van de duivel. Of zeggen jullie liever Lucifer?' Cas rolde met haar ogen en raakte heel even ene medaillon aan die om haar hals hing. Met een zucht zoefte ze naar de geel oog en pakte zijn kraag vast. 'als eerste, alle demonen zijn verschillend en hebben hun eigenschappen, dus waag mij niet te vergelijken met een domme demon.' Nu ze beter keek merkte Cas dat hij grijze ogen had en geen gele wat wel zo leek van uit de verte. 'En daarbij, is Satan toch een beter naam vind je niet.' Een scheef glimlach sierde haar gezicht en ze liet grijs oog los.

Iets pakte zijn kraag vast. Er was nog amper afstand tussen hen en Gareki trok een wenkbrauw hoog op.  De gedachte om zich los te slaan had hij niet. 'Dus je beweert dat jullie verschillend zijn. En toch is jouw gedrag niet anders dan de rest.' Zei hij luchtig.  Nu zaten er kreukels in z'n kraag. Dat was niet lief. 'Lucifer, Satan,  duivel, El Diablo. Eèn pot nat.' Ruw streek hij z'n shirt weer recht nadat hij losgelaten was. Altijd die fysieke aanrakingen. Hij werd er gek van. Niet om het feit dat het agressief over kwam, maar gewoon omdat ze zijn persoonlijke cirkel binnendrongen. Afstand moesten ze houden. 'Oh ja... Nog een ding.' Hij stuurde een dunne, geen harde waterstraal in haar gezicht. 'Ik heb liever niet dat je me nog eens aanraakt. Anders ben ik genoodzaakt de volgende keer een grotere hoeveelheid water te gebruiken.' Zijn mondhoeken vormden een onschuldige glimlach,  waarna hij achteruit stapte zodat ze weer buiten z'n cirkel stond. 'Dat zou zonde zijn van je haar. Of vacht.' Een behandeling die je een kat gaf, wanneer die zich misdroeg. Blijkbaar werkte het nu ook op honden. Honden die geen fan waren van water. De opkomende grijns hielt hij in, maar voorkomen dat zijn ogen geamuseerd stonden was onmogelijk.





-zwaar flut. Sorry.

'Dus je beweert dat jullie verschillend zijn. En toch is jouw gedrag niet anders dan de rest.' Zei hij luchtig. Cassandra gromde zachtjes. Dit jochie werd irritant en ze had helemaal geen zin om hier nog verder te blijven, Cas had zin om in haar kamer te liggen en op te drogen, ze was nat genoeg! 'Lucifer, Satan, duivel, El Diablo. Eèn pot nat.' Cas keek hem strak aan 'waarom vraag je het dan?' haar stem klonk kalm maar de kalmte veranderde al gauw bij zijn woorden: 'Oh ja... Nog een ding.' Cassandra zag gewoon hoe haar grootste angst op haar afkwam en ze voelde hoe alles in haar bevroor, ze voelde het koude water in har gezicht en met een ruk draaide ze zich om. Haar handne trilde terwijl ze haar gezicht probeerde droog te vegen wat niet echt lukte. 'Ik heb liever niet dat je me nog eens aanraakt. Anders ben ik genoodzaakt de volgende keer een grotere hoeveelheid water te gebruiken.' Het was gewoon afschuwelijk, die gast wist niet wat ze nu meemaakte. Ja de grote demon had angst voor water, al sinds ze jong was, en dat kwam allemaal door dat er een stelletje sukkel demonen waren die dachten leuk te zijn door haar in het water te gooien... Niemand weet echt de reden waarom ze er voor bang is, zelfs haar broer niet. Al weten de meeste demonen wel haar angst. 'Dat zou zonde zijn van je haar. Of vacht.' ''kalm'' draaide Cassandra zich om en keek hem aan met haar alles vernietigende blik 'jij idioot, ik heb te veel tijd aan je verspilt' daarna kwam nog een reeks woorden in het demonisch terwijl ze haar schedel weer op aar plek zetten en zich zo veel mogelijk probeerde uit te knijpen, wat niet echt handig was omdat ze toch nog nat werd..

Grappig vond ze het niet, dat was te zien. Hij grijnsde triomfantelijk. Ze moest water wel heel erg haten... 'Ja, dat heb je inderdaad. Ik vraag me eigenlijk ook af waarom je bent blijven staan, want leuk vond je het vanaf het begin al niet.' Onschuldig vouwde hij zijn handen achterop zijn rug. Lang blijven was hij sowieso niet meer van plan. Er waren nog dingen te doen. Zoals eten. En slapen, die vooral niet te vergeten! Een leuke bezigheid was dat en er was voor de rest niemand nodig. 'Naah, ik ga wel. Heb nog wat dingen te doen en kan jij rustig naar huis. Adios!' Hij maakte een buiging. 'Prettige reis terug. Moge Moeder Natuur je sparen.' Op een voet draaide Gareki zich om en wandelde kalm weg.



-Inspiratieloos x_____x