It's your own fault, you bastards!

Hoewel het lente was kon het ook nog vreselijke buien vallen. De donkere wolken voorspelde weinig goeds. Zijn blik viel op het moment op een grote pul bier. Het schuim borrelde op en paste daarna uit een. Het was best remoerig hier niet zoals in het begin dat hij hier binnen kwam vanochtend. De mannen begonnen weer met hun gesprekken en niemand letten echt meer op hem of wel? Een stelletje tieners die dachten alles aan te kunnen met hun magie wilde kennelijk zijn aandacht trekken. Helaas voor hen speelde Wulf niet mee. Hij was in het donkerste hoekje van de taverne gaan zitten. Heerlijk rustig nogmaal, maar nu stront en stront vervelend! Wulf hield ze al scherp in het oog twee jonge jongens die dachten hem een streek te kunnen leveren. 'He wat vond jij wat hij moet zijn? Een echt mens lijkt hij me niet en een demonen aura heeft hij ook niet.' zei de een. 'Hm misschien een mislukt huisdier?' vroeg de ander. Wulf zijn ambere ogen fikseerde zich even een momentje op de jongens. Ze mochten hem uitschelden wat ze wilde, maar vergelijken met een huisdier of hem zo noemen?! NEE! Wulf trok zijn lip op en keek weer naar zijn schuimende bier waar hij een slok van nam om de jongens geen repliek te geven, want dat was wat ze juistum wilde. Reactie en dat ging hij ze niet geven! Een van de jongens, lang en mager stond op van de bar en kwam zijn kant op geslentert. 'Wat? Mogen we je geen mislukt huisdier noemen?' vroeg de magere jongen. Wulf reageerde eerst niet met woorden of door de jongen aan te kijken, maar kon een dreigende grom niet onderdrukken. 'Karel schei uit anders krijg je nog problemen!' riep de waard vanuit zijn plek achter de bar, maar Karel leek het niet gehoord te hebben net als zijn vriend die elkaar aan het opstoken waren. 'Misschien wordt hij kalmer als je hem aait?' lachte de dikkere jongen die naast zijn vriend kwam staan. Wulf voelde zijn bloed koken van woede! Karel wilde zijn staart pakken, maar Wulf was hem voor en trok zijn staart weg zonder dat de jongen het merkte had Wulf hem snel nog even aangeraakt om een hoge statische electriciteit bij hem te laden. Maar die merkte er verder niets van tot zijn dikkere vriend hem wilde aanraken. Nog voor er contact was trokken beide zich van de ander vandaan onder een pijnlijke gil. 'Nu is het genoeg Karel Joost laat die man met rust of wat hij ook is!' riep de waard weer, maar de beide knapen waren nu pist. Dat deed je express!' tierde de jongen kwaad, maar Wulf gaf nog steeds geen vorm van blijk dat hij hem gehoort had. 'En waarom draag je die kap hier binnen?' riep de magere jongen boos en wilde naar de kap van Wulf grijpen, maar betaalde daar een prijs voor. Wulf grauwde eerst, maar gelijk stond zijn rechter arm en hand vol onder stroom, maar niet schadelijk daar zorgde hij wel voor en greep de jongen bij zijn pols. Deze gilde het uit van de pijn en schrik. Dit had hij niet verwacht... 'Misschien leer je nu eens een lesje andere met rust te laten!' snauwde hij nijdig en trok de jongen eerst nog naar zich toe zodat die goed in zijn ogen kon kijken. De dikkere jongen was hem gepeert toen Wulf zo uit viel. Ze wilde treiteren en plagen, maar kennelijk hadden ze een duidelijke grens overschreden! De magere jongen kroop ineen door de aan houdende stroom die door Wulf door zijn jonge lichaam vloeide. Wulf liet hem los en ging weer zitten. Alle gesprekken waren weer stil gevallen en Wulf nam een slok van zijn bier. Als hij nog niet duidelijk genoeg was nu mochten ze komen. Het kon hem weinig schelen wat ze van hem vonden.

(Open)