Fighting on the edge of Insanity

Al ijsberend liep Aylan door zijn slaapvertrek. Het was vroeg in de ochtend en de eerste zonnestralen vielen door de grote ramen naar binnen. Buiten zag het er vredig uit, maar zo voelde de magiër zich helemaal niet. Een onrustig gevoel trok constant door zijn lichaam heen, zelfs nadat hij de thee van Selena had geprobeerd. Ook was zijn nacht erg… Onaangenaam geweest. Telkens schoten beelden voorbij die hij had verbannen, die hij niet meer had willen zien, het zou willen vergeten. Maar Aylan wist precies wat er aan de hand was, al kon hij geen oplossing vinden. Vandaag, precies een drie jaar geleden, beroofde hij zijn vader van z’n leven. Niet omdat hij het gewild had om zo de leiding te krijgen over zijn soort, maar omdat het nodig was. Zijn vader, Aizen, stond op het punt alles te vernietigen. Zelfs zijn eigen mannen. En dat had Aylan niet toe kunnen staan. Alleen sinds die tijd had de jongen geen rust meer gehad. Elk jaar, zo rond dezelfde datum dat het gebeurde, begon hij dingen te zien. Beelden. Doden van die dag. Aizen… Die beelden teisterden hem, maakte hem gestoord. Ze lieten hem dingen doen die hij normaal gesproken nooit zou doen. Aylan hield stil voor een raam, staarde naar buiten terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren. Maar blijkbaar werd die rust hem niet gegund. ’Ik ben teleurgesteld in je Aylan…’ sprak een vage, mannelijke stem. Zo bekend… Heel langzaam keek Aylan opzij, waar hij op nog geen twee meter afstand een man zag staan. Groter dan hem, zwaar gehavend, zijn lange bruine haren zaten verwilderd. ’Hoe kon je..? Je eigen vader.’ Even stond de jongen vast genageld aan de grond, met grote ogen. Toen, in een opwelling, trok hij zijn zwaard, wat het gebouw deed schudden. Direct daarna “activeerde” hij zijn kracht, waarbij wat veranderde aan zijn uiterlijk en hij een grote uithaal maakte naar Aizen. Die uithaal werd gevolgd door een duistere kracht. ’LAAT ME MET RUST!’ schreeuwde Aylan tijdens zijn aanval. Harde geluiden klonken, een aantal schreeuwen, en rook was opgestoven. Gehaast ademend staarde de magiër naar de ruimte waar zijn aanval terecht was gekomen. Zodra de rook was opgetrokken, werd zichtbaar wat nog over was. De gehele muur van zijn slaapvertrek was verdwenen, waardoor het nu in contact stond met een paar andere kamers. Ruiten waren gesprongen, overal lag puin. Verbouwereerd staarde hij ernaar. Langzaam loste het masker voor zijn gezicht op. Wat had hij in hemelsnaam gedaan?



|| Als je de wil hebt om te reageren mag dat xD

Julliette fladderde wat door het land. Zoals ze wel vaker deed wanneer ze tot rust wilde komen. De ijselijke wind deed haar goed. Gelukkig had een engel niet gauw kou, anders was ze al lang bevroren geweest op deze hoogte. julliette hield ervan om de grenzen op te zoeken om zo hoog mogelijk te vliegen. Maar z emoest uitkijken, ze mocht niet te hoog vliegen of er kon zich een laag ijs op haar vleugels vormen en dan zou het onmogelijk zijn om nog fatsoenlijk te vliegen, de kans zou zelfs groot zijn dat ze zou neerstorten. En dat leek haar nu niet bepaald aangenaam. Langzaam daalde ze, liet ze zichzelf in trage cirkels naar beneden zweven. Ze wilde net gaan landen in een bos toen ze een knal hoorde. ze schrok zich rot. meteen was ze alert. Er was iets mis, iets verdomme goed mis. Ze voelde de duistere energieën. Het bezorgde haar rillingen. Engelen waren niet graag in de buurt van duistere dingen, maar het was hun plicht om duisternis te bevechten dus volgde Julliette het spoor van duistere energie. Toen ze in het dorp aankwam besloot ze dat het misschien veiliger was om haar vleugels in te trekken en te voet verder te gaan. Haar bleke dunne blote voeten raakte de koude stenen. haar ijsblauwe ogen keken rond, zoekend naar de oorsprong van de energie. Die was niet bepaald moeilijk op te sporen. Ze zag een huis met gesprongen ruiten. Ze keek er met grote ogen naar. de duistere energie puilde gewoon uit het huis. julliette wist dat ze zich op gevaarlijk terein bevond maar ze moest in het huis gaan kijken, kijken of er niemand in gevaar was, of er geen slachtoffers waren door de duisternis. Zo zacht als een muis deed ze een paar stappen voorruit, ontvouwde ze haar vleugels en drong ze door een van de kapotte ramen. Een van de scherven had haar in haar been gesneden, het warme rode bloed was een zwaar contrast met haar maagdelijk witte jurk en blanke huid. het deed niet veel pijn, maar het was wel vreemd. Engelen bloedden normaal niet, het was sinds ze op aarde was dat ze pas over die eigenschap was gaan beschikken. Zacht sloop ze door het huis, niet wetend of degene die deze energie had veroorzaakt nog aanwezig was. Ze moest uitkijken, voorzichtig zijn. Julliette sloop door het huis keek in iedere kamer met haar nieuwsgierige blauwe ogen. Julliette was best een vreemde verschijning met haar witte haar, witte jurk en elfachtige gezichtje. Alleen scheen ze dat zelf niet door te hebben. langzaam liep ze een kamer in, bekeek ze een kast en struikelde over iets dat op de grond lag. Met een doffe bonk belandde ze op de grond, en al net zo snel stond ze weer recht. Luisterend naar haar omgeving. Stilte. Ze was niet gehoord. Dacht ze.

Zijn ademhaling was gehaast, bijna onregelmatig, en dat terwijl Aylan maar een kleine fractie van zijn magie had gebruikt. Die “aanval” had hem weinig energie gekost. Meer het feit dat hij hallucinaties zag putte hem uit. Ze maakten hem zo kwaad, misschien wel angstig waardoor hij zijn kalmte verloor. Angstig… Aylan had zich zo krachtig gevoelt toen hij zijn laatste vorm behaald had. Destijds had hij het gevoel gehad iedereen aan te kunnen, toonde hij voor niemand angst meer. Maar nu, elke keer rond deze dagen, voelde hij zich dat jongetje die bang was dat hij zijn eigen krachten niet onder controle zou hebben. Dat hij niet sterk genoeg was om zijn geliefden te beschermen. Nu nog steeds niet… Mannen stierven onder zijn commando. Vrienden verdwenen steeds meer en er was niets tegen te doen. Ondanks zijn kracht voelde Aylan zich machteloos. Vechten tegen de dood was onmogelijk. Zijn blik gleed van de ruimtes voor hem, naar zijn zwaard. Veel bloed kleefde daaraan. Van onschuldige wezens en dat van wezens die de dood wel verdienden. Het zwaard waarin een ziel verborgen zat, hem de krachten gaf die hij nu had. Meerde malen was het gebroken geweest en elke keer werd het hersteld, maar hoelang zou dat nog volhouden? Plots klonk een bonk door de ruimtes heen, wat hem direct deed opkijken, wat al zijn zintuigen weer op scherp zette. Als een bom dat opnieuw werd ingesteld. Zonder dat Aylan het echt besefte, veranderde zijn rechteroog. Het glasachtig lichaam werd gitzwart, terwijl zijn iris geel werd. Wie was daar? Weer een verbeelding? Zou het tegen hem praten? Wel, dat ging hij snel genoeg uitvinden. De magiër flitste naar de ruimte toe, keek rond als een leeuw naar zijn prooi, tot zijn blik viel op een meisje, dat overeind krabbelde. Witte haren, een witte jurk met.. Een rode plek. Ze bloedde. Aylan’ ogen vernauwden. Ze hoorde hier niet. ’Wie ben jij en wat moet je hier?’ snoof hij.

Julliette werd duizelig van dit huis. Het zat vol met duistere en negatieve energie. Er wwerd hier zoveel pijn geleden, dat kon ze voelen, dat maakte haar zwakker. Dat was een nadeel engelen konden maar een bepaalde hoeveelheid duisternis aan anders ging hun lichamelijke staat achteruit. en dat was nu het geval. Maar een pluspuntje was dat een engel' aanwezigheid de duisternis ook aantastte. Beetje bij beetje verspreidde de rustgevende en pure energie die haar lichaam afstraalde zich door de ruimte, onzichtbaar voor het oog van een ander wezen maar oh zo zichtbaar voor Julliette. De wereld van een engel zag er heel anders uit. Zij zag de aarde op een andere manier, vol met kleuren en kronkelende lijnen van energie stromen die zich verspreidden. Julliette had zich net weer op haar benen gehesen toen ze een stem hoorde. ’Wie ben jij en wat moet je hier?’ Ze draaide zich nog niet om. Ze bleef stokstijf staan. De stem klonk niet vriendelijk, hij klonk kwaad maar ook gepijnigd, en die pijn zorgde ervoor dat Julliette niet angstig was, nee die zorgde ervoor dat ze overspoeld werd met een gevoel van medelijden. Dit wezen was de oorzaak van alle duisternis hier. Hij was degene met de negatieve uitstraling. zijn aanwezigheid alleen al bezorgde haar een koud en onbehagelijk gevoel. Met een sierlijke draai op een blote voet draaide ze zich naar het wezen toe. Een kleine schok was te zien op haar elfachtige gezichtje. Zijn gezicht, hij, hij had twee verschillende ogen en hij was zwart. Een moment kon Julliette niets anders doen dan naar de jongen staren. Hij zag er vreselijk uit. en nee dat kwam niet door het feit dat hij half zwart was. Het kwam door de afschuwelijke kleur van zijn aura. Het was grauw grijs en tegen zijn huid aangeplakt. Een gezond aura hoorde levendig en kleurijk te zijn, hoorde van een lichaam af te stralen. Maar dit, dit was gewoon pure horror in de ogen van de engel. Langzaam deed julliette een enkele pas dichterbij, haar blik neit van de jongeling afwendend. "Mijn naam is Julliette en ik ben hier om te helpen." Sprak ze met een zachte kalme stem. Engelen waren van natuurlijke rustige wezens dus Julliette had er geen enkel probleem mee om kalm te blijven bij het zien van dit wezen. Ergens had ze de neiging om hem aan te raken, hem gerust te stellen. maar ze kon niet, ze betwijfelde het of dit wezen haar zou toestaan om hem aan te raken. "Wat is er met je gebeurt?" De woorden ontsnapte aan haar lippen, ze had ze niet kunnen tegenhouden. haar ijsblauwe ogen bleven het wezen aanstaren, ondanks het feit dat hij best bedreigend overkwam voelde Julliette geen enkele vorm va angst, ze was sereen.

'Waarom ontnam je me mijn leven? We hadden samen over de wereld kunnen heersen!' fluisterde de mannenstem in zijn oor. Aylan balde zijn handen tot vuisten, begon ertegen te vechten om er niet op te reageren. Zo hard probeerde hij om het te negeren. Zelfs in zijn stem klonk een stem dat het nep was, dat het een verbeelding was en dat hij zijn hoofd erbij moest houden. Helaas mislukte dat iedere keer. Alsof hij een vlieg probeerde weg te slaan, maakte hij een beweging vlak langs zijn oor. Weg! Die ongewenste stem, die schim, het moest weg! Want als dit zo door zou gaan, zou hij eraan onderdoor gaan. Geheid. Lang had Aylan zich sterk gehouden, maar nu leek het nog erger dan eerst. De angst nam bezit van hem. Het drong naar binnen, nam bezit van je bloed en raasde zo door zijn aderen. Die angst liet elke spier in zijn lichaam verkrampen en dat was nog het zwaarste van dit hele gebeuren. Vechten tegen angst. Het proberen te overwinnen. Eens was het hem gelukt, waarom nu dan niet? Waarom bezweek hij er nu onder? Draaide hij compleet door? Eindelijk wat afleiden. Het meisje met de spierwitte jurk draaide zich om, haast op een sierlijke manier. Dat deed hem een wenkbrauw doen optrekken. Hoe kwam het dat zij er zo... Positief uitzag? Ze had een hele andere uitstraling dan Aylan gewend was. En dat maakte hem -soortvan- nieuwsgieriger naar wie zij was. Moest hij haar ergens van kennen? Wel, als zou je hem doodslaan, hij zou het echt niet meer weten. Even fronste zijn wenkbrauwen, waarom zat ze zo naar hem te staren? Zo eng was hij toch ook weer niet..? Of had hij dat nou mis? Direct was Aylan alert toen de gedaante een pas naar voren deed. Kon ze niet op haar plek blijven staan? "Mijn naam is Julliette en ik ben hier om te helpen." Voor korte duur was de magiër verbaast over het feit dat ze zo kalm geklonken had, maar al gauw richtte hij zich op haar zin. 'Mij helpen?' Een spottende ondertoon had geklonken. 'Hoe en waarmee zou je mij in hemelsnaam willen helpen?' Die Julliette hoefde niet te weten wat hij zag, wat hij hoorde. Dat was iets persoonlijks, daar had niemand wat mee te maken. Zelfs zíj niet, hoe rustgevend en vriendelijk ze er wel niet uitzag. Uiterlijk kon bedriegen, dat wist iedereen. "Wat is er met je gebeurt?" Waarom ging haar aandacht daar naar uit? En wat bedoelde ze nou precies? Had ze het over zijn gezicht? Zijn ogen? Zijn huis? of had ze stiekem toch door wat hier aan de hand was..? Nee, vast niet. Die laatste gedachte duwde Aylan vluchtig weg. 'Als je het hebt over mijn gezicht, dat is mijn kracht,' antwoordde hij. 'En met het huis? Overtollige woede.' Zo, nu wist ze het. 'Waarom wil deze... Julliette dat zo graag weten? Ben je soms zo'n type dat graag haar neus in andermans zaken steekt?'

Julliette had moeite om op haar benen te blijven staan. Nu deze jongen hier was werd de duisternis alleen maar erger. Ze vond het verschrikkelijk, zo verschrikkelijk. Ze wilde alle duisternis zo snel mogelijk wegbannen, alles besmetten met haar rust en kalmte. Engelen konden hun kracht gebruiken voor dat soort dingen. Daarom dat ze zo overtuigend konden zijn. Als ze je recht in de ogen keken werd je overspoelt met een gevoel van innerlijke rust – als de engel dat wilde tenminste – En Julliette wilde nu niets liever dan deze jongen rust geven. Voor zijn duisternis nog verder om haar heen zou kolken. Met een schuin hoofd keek de engel naar deze jongen. Die haar ngoal verbaasd leek aan te kijken toen ze eindelijk besloten ahd zichzelf om te draaien. Waarom die blik? Was ze dan zo verbazingwekkend? Julliette wist het niet, ze wist niet precies wat voor effect ze soms op wezens had. Zelfs na meer dan honderd jaar op deze wereld snapte ze mensen en andere wezens nog steeds niet helemaal. Wezens met een ziel waren zo moeilijk te bevatten, hun gedrag was vaak zo vreemd en onvoorspelbaar. 'Mij helpen?' Een spottende ondertoon had geklonken. 'Hoe en waarmee zou je mij in hemelsnaam willen helpen?’ Haar hoofd draaide lichtelijk verward naar de andere kant. Hij moest toch weten dat hij er slecht aan toe was? Toch? “Weet je dat dan niet?” Het was een echte vraag, Julliette vroeg zich echt af of hij niet door had hoe duister en kil hij de omgeving maakte. Uiteraard wist Julliette niet hoe die duisternis in hem ontstond, maar hij was er, en het was ahar taak om hem te helpen. Haar ijselijk blauwe ogen bleven hem aanstaren, terwijl ze kleine vlaagjes rust en kalmte naar hem overbracht. Natuurlijk was dat niet genoeg om deze duisternis aan te kunnen. Nee daarvoor zou ze dichter bij hem moeten komen, zou ze zijn handen moeten vasthouden en al haar energie naar haar handen verplaatsen zodat die energie zou overspringen op de ziel van deze jongen. Maar dat kon ze niet zomaar doen, mensen werden niet graag aangeraakt zonder duidelijke reden, dat wist ze uit ervaring. 'Als je het hebt over mijn gezicht, dat is mijn kracht,' antwoordde hij. 'En met het huis? Overtollige woede.' Tweemaal schudde ze haar hoofd, nee dat was niet wat ze bedoelt had. “Ik heb het over de duisternis die van je af lijkt te stralen, dat is alles behalve gezond en zeker niet prettig voor jouw” Sprak ze alsof iets aframmelde. Zo klonk haar stem, eentonig, niet in staat om er voldoende emoties in te stoppen. Emoties waren een vreemd iets voor een engel, een engel meost emoties aanleren, ze leren begrijpen en geleidelijk aan zelf uitvoeren. Na honderd jaar had Julliette er nog steeds moeite mee. 'Waarom wil deze... Julliette dat zo graag weten? Ben je soms zo'n type dat graag haar neus in andermans zaken steekt?' Ze keek oprecht verbaasd en schudde zacht haar hoofd voor haar uitsrukking weer kalm en sereen werd. “Niet als dat niet noodzakelijk is, alles wat ik wil is helpen…En nu ben jij degene die hulp nodig heeft.” Sprak ze zacht, nog een stap naar hem toe zettend. Slechts een halve meter was er nog tussen hen in. Lichtjes moest ze haar hoofd oprichten om hem aan te kunnen kijken. Een zwakke twijfelende glimlach die schattige kuiltjes in haar waren maakte vormde zich op haar gelaat. Haar stralend witte aura begon zich langzaam in eht aura van de jongen te dringen, begon het langzaam met veel concentratie wat meer leven te geven. Zijn aura voelde als iets kouds en slijmerigs, dat kwam door de duisternis die erin zat. Onderzoekend keek ze hem aan. “Mag ik je helpen…? “ Ze wist zijn naam niet, dus dat deel van haar zin liet ze wegvliegen met de wind.

Een tijdje leek het rustig te zijn. Waren er geen verbeeldingen meer en geen stem die hij liever vergat dan weer herinnerde. Dat liet zijn wil om te vernietigen zakken tot een bepaald niveau. Bij elke seconde ontspande hij zich meer, en toch ook weer niet. Een indringer was in zijn huis. Een wezen die onuitgenodigd naar binnen was gekomen en nu iets bazelde over "helpen". Wat deed haar ertoe denken dat hij hulp nodig had? Was het zo overduidelijk wat hier allemaal aan de hand was? Allerlei gedachten trokken door zijn hoofd heen. Zijn hersens waren met zoveel dingen tegelijk bezig dat de magiër niet precies wist hoe hij zich opstellen moest. Kwaadaardig, vijandelijk? IJzig kalm? Vriendelijk? Zoals altijd? Hoe ging hij dat mogelijk maken? Straks kwam de verbeelding weer, zou hij weer van zijn stuk gebracht zijn en dan wat? Wat moest deze Julliette dan wel niet van hem denken? Toch zou Aylan het proberen. Hij zou proberen zichzelf weer te vinden, de angst te verslaan en alles om hen heen, behalve dit meisje, negeren. “Weet je dat dan niet?” Die zin had echt geklonken als een vraag. Ja, natuurlijk wist hij het wel! Althans... Als ze het huis bedoelde, dan zou hij instemmen. Maar het was overduidelijk dat ze zijn nederig -kapotte- stulpje niet bedoelde. Een meisje zoals haar zou ook weinig kunnen doen met de opbouw van huizen. Daarvoor zag ze er te breekbaar uit. 'Dat hangt er vanaf,' was Aylan's vage antwoord geweest. Zomaar gaf hij niet toe dat hij was gaan hallucineren. Zo gemakkelijk ging hij het haar niet maken. Liever zich voor de domme houden dan dat ze straks raar ging denken. Raar over het feit dat hij gestoord aan het worden was. De magiër zag hoe ze haar hoofd schudde na zijn woorden. Hmm, dat was dus niet wat ze bedoelde. Wat dan wel? Zo langzamerhand kreeg hij steeds meer het gevoel dat ze ervan wist. “Ik heb het over de duisternis die van je af lijkt te stralen, dat is alles behalve gezond en zeker niet prettig voor jouw” Nu trok hij een wenkbrauw op. Goed... Zulke "diepe" woorden en dan geen emotie. Niet dat hij dat super erg vond, emoties waren maar een detail, alleen leek het beeld niet te kloppen met dit meisje. 'Zo ben ik geboren...' mompelde hij. Weer een leugen. Dat was absoluut niet waar. Misschien voor een deel, maar wat zij nu blijkbaar "zag" was nooit zo erg geweest als nu. “Niet als dat niet noodzakelijk is, alles wat ik wil is helpen…En nu ben jij degene die hulp nodig heeft.” Sprak ze zacht. Nog een stap in zijn richting. Aylan had de neiging zijn zwaard op te tillen en dat in haar lichaam neer te laten komen, maar dat kon hij niet. Op een één of andere manier stond zijn hoofd daar niet echt naar, weigerde zijn eigen lichaam die actie uit te voeren. Ze zag er te onschuldig uit. Te... Eerlijk. Te behulpzaam wellicht. Zijn bruine ogen leken wat te verzachten. 'Waarom denk je dat?' vroeg hij. 'Hoe kom jij aan het lef om iemands huis ongevraagd binnen te vallen? Puur alleen omdat je wilt helpen..?" Ja, dat noemde hij nog eens lef hebben. Wie wist wat voor figuur er in zo'n huis woonde. Er waren wezens die nog velen malen erger waren dan hij. Wat als zij daar naar binnen stapte? Wat als dat haar laatste rustplaats zou worden? “Mag ik je helpen…? “ Dat woord weer.. Helpen. Aylan keek Julliette aan, eerst zwijgend en toen volgden woorden over zijn lippen. 'Dat hangt er vanaf wat je gaat doen.'


Bagger, sorry

Julliette had medelijden met deze jongen. Het deed pijn in haar hart om wezens zo verloren en radeloos te zien. Ze wilde hem helpen, ze wilde hem zo graag helpen, zorgen dat de duisternis verdween. Zodat zijn geest rust kon vinden. Want een geest bezeten door duisternis kon onmogelijk rust vinden, zo was het nu eenmaal. Daarom waren demonen zulke gemene wezens. Hun geest was vergeven van duisternis, dat maakte hen gek, blind voor schoonheid, razend, onberekenbaar. Eigenlijk kon ze alleen maar medelijden hebben met de kinderen van Satan. Ze waren verloren. Zo’n lot wilde ze niet voor deze jongen, dat wilde ze voor geen enkel wezen. Daarom deed ze er alles aan wat in haar macht lag om anderen te helpen. Zijn gedrag verwarde haar. Soms leek hij zo ijzig, dan gewoon verward, of emotieloos. Het was net alsof deze jongen niet kon kiezen op welke manier hij ahar wilde aanspreken. Dat maakte alles veel lastiger. Zeker voor een engel die moeite had met emoties juist te plaatsen. Die verwarring zorgde ervoor dat Julliette zelf nog minder emoties toonde. Omdat ze niet wist welke emotie het kalmste over zou komen op zijn voordurende stemmingswisselingen. 'Zo ben ik geboren...' mompelde hij. Ze geloofde hem niet. Geen enkel wezen werd zo geboren, ze werden zo narmate ze ouder werden, of wanneer een duisternis naar hen opzoek ging. Waardoor deze jongen gegrepen was door duisternis wist ze niet precies. Maar Ze kon wel zeggen dat hij een flinke lading over zich had. Zacht schudde ze haar hoofd. “Niet liegen” Sprak ze met een kalme vriendelijke stem. Zijn bruine ogen leken wat te verzachten.'Waarom denk je dat?' vroeg hij. Met een schuin hoofd keek ze hem aan. “Ik denk niet, ik weet” Sprak ze op een wijze toon. Tja zo’n toon kon je soms aanslaan zonder het zelf te weten als je zo oud was als zij was. 'Hoe kom jij aan het lef om iemands huis ongevraagd binnen te vallen? Puur alleen omdat je wilt helpen..?" Van die vraag bleef ze even stil. Keek ze hem kalm aan. Voor haar was het zo klaar als een klontje maar hij leek het echt niet te weten. “Omdat, dat is wat ik doe. Het is mijn plicht om hulp te bieden aan degene die het nodig hebben, als ik het niet zou doen zou ik mijn wezen verloochenen en zou ik het niet waard zijn om te bestaan.” Sprak ze met diezelfde rustige stem waar geen emotie in te vinden was. 'Dat hangt er vanaf wat je gaat doen.’ Een zachte vriendelijke glimlach speelde om haar lippen. Langzaam kwam ze nog een tikje dichterbij. “Ik wil alleen je handen vasthouden” Sprak ze vriendelijk voor haar vleugels zich langzaam door aha rhuid boorde en zich in hun witte donzige pracht toonden.