Character sheet Naam: Sköll Hróðvitnir Wezen: Demon Crush: What? Oké, just for one night I'm so nice to fall in love
Onderwerp: .: Sköll Hróðvitnisson :. di feb 25, 2014 8:24 pm
Sköll Hróðvitnir .:Chaser of the golden sun:.
.:Algemeen:. Naam: Sköll Hróðvitnisson Geslacht: Man Leeftijd: Unknown Ras: Demon Ouders: Fenrir x Unknown Broers/Zussen: Hati {Broer} Grootouders: Loki x Angrboða Geaardheid: Heterosexueel
.:Uiterlijk:. Lengte: Rond de 2.10 Huidskleur: Lichtjes getint Lichaamsbouw: Gespierd Oogkleur: Een kil wit, al kan dit vaak veranderen naar een helder blauw. Haar: Wit, ziet er ongekamd uit wat hij ook doet.
.:Demonvorm:. Vacht: Wit. Ogen: Altijd blauw. Extra: Zijn kop heeft vaak lichtgevende stukken blauw waarbij de vacht weggebrand lijkt. Wanneer hij zich heel opwind of uit woede verandert zijn deze stukken helemaal uitgebrand tot zijn borst.
.:Karakter:. Algemeen: Bot, Onverschillig, Gemeen, Goed gebekt, Snel afgeleid Like’s: Zon, Aandacht, Warmte Dislike’s: Water, Familie, Liefde, zwak genoemd worden, uitgelacht worden
.:Verleden:. Sköll, wat een naam, gebruikt in verhalen, mythes soms zelfs verwensingen. En ik draag die naam, als eerste van alle. Mijn vader mag dan bekender zijn, ik waak in zijn schaduw. Hij heeft me opgevoed en toen mijn broer er eenmaal was begonnen we samen met onze lessen, jagen en trainen, gewoon die twee dingen goed kunnen daar ging het om. Simpel toch? Nee, ik was daarbij ook de grote broer, het goede voorbeeld. Wat een geweldig argument voor al mijn tekortdoeningen. Als ik toen had geweten dat ik mijn rust in die twee dingen zou vinden had ik beter mijn best gedaan, minder gehoopt op groot worden. Maar dat werd ik.
We hadden veel geleerd, al hadden we meer getraind dan de meeste leefde. Misschien zagen ze dat het ons wat te saai werd, maar we kregen een nieuwe vorm om te ontdekken, een mens. Veel van de familie hadden dit wezen, behalve een oom… Dat was enkel een slang… Maar het doet er niet toe. Ik begon in te zien dat een mens op een wolf leek, en toen het veranderen eenmaal ging kregen de trainingen een nieuwe dimensie. Maar wat ik al zei, het werd saai. Ik vroeg wat rond bij mijn vader, opa, tante en kwam op een wereld uit. Het klonk niet slecht en ik begon Hati om te praten, het lukte. We gingen op reis en probeerde ons aan te passen. Het lukte, net iets te goed, maar het lukte ons, het lukte me.
Mijn broer verdween uit beiden werelden, ik werd ongerust maar durfde de familie niks te zeggen, hier heb ik nog spijt van. Ik ging uiteindelijk door met mijn leven, vermeed alle vragen en reisde war door deze nieuwe wereld. Toen de druk thuis opliep besloot ik in een oud dorpje te blijven. Het was daar fijn, rustig en wat saai maar bovenal had ik een fijn gevoel. Daar was een meisje, zwart haar met helder blauwe ogen. Ze was ze aardig, en licht. Ik denk dat dat het gene was dat ze hier liefde noemde. En steeds wanneer ik het overdenk weet ik dat het nooit wat zou kunnen worden, maar ik zou nog steeds van haar kunnen houden. In een ander leven… Goed, terug naar mijn verleden. Op een dag vroeg ze naar mijn bijzonderste kant, ik liet de lichtgevende, vliegende bollen zien die ik kon laten verschijnen. Ze schrok, maar vertelde niks door. Het was op een feest toen ze zich voorbij praatte. De oudere waren minder vrijwillig over deze mededeling. Het dorp had een streng geloof en ging dat na.
Ik werd vastgezet in een ondergronds gebouw, geen kerker, iets anders. Het beeld is moeilijk voor ogen te brengen, alles was zo vaag. Misschien was dat maar goed. Ze probeerde me te verdrinken, steeds opnieuw maar ik ging niet zo makkelijk dood, niet zo snel als ze het wilde. Hun ongeduldigheid heeft me het leven gered. Ik heb altijd geloofd dat water je niks meer kon doen behalve verdrinken, wederom had ik het fout. Weer een cel, ze gooide ijskoud water over me heen en zette dat onder stroom. Het was verschrikkelijk, onmenselijk… Steeds weer opnieuw en opnieuw. Van de doorweekte cel naar de gene waar een dunne deken lag die geclaimt was door de ratten. Ik kreeg geen eten dus ik begon aan pogingen om die beesten te krijgen, ze smaakten niet al te slecht als je verhongerd.
De tijd hou je niet bij op zo´n plek, ik leefde voor mijn gevoel lang van marteling tot een slaap van uitputting. Mijn gedachten stopte een lange tijd aan slaapgebrek, dit was geen leven. Dit was gewoon niet sterven. Toch werd het eens weer ontwaakt. Toen ik afgeloosd werd naar de martelkamer beukte ik me van de bewaker los, hij had verwacht dat ik ieder moment kon inzakken, geen gevecht. Ik zocht naar de uitgang en toen ik hem vond werd ik verblind van het licht. Daarna kwam ik op krachten en vond mijn weg terug naar huis, ik vertelde er niemand over, alleen Hati toen hij terug was. Ik begon afstandelijk te worden, als niemand me mocht konden ze nooit mijn geheim weten. Nog steeds ben ik zo bang van water… Het breekt me, niemand mag het weten. Goed. Toen we terug waren kregen ik en Hati een opdracht, eigenlijk een grote jacht. Ik op de zon en hij op de maan. Het was fijn maar als je heel dit verhaal gelezen hebt dan weet je dat het bij mij niet zo lang blijft. Ik besloot terug te gaan, en vroeg mijn broer mee. We gingen en ik besloot dat het niet zo erg was.
Plots voelde ik een angst dat Hati mijn gebeurtenis door ging vertellen aan de familie, ik besprook met hun dat hij terug gestuurd kin worden en dat werd gedaan. Uiteindelijk kwamen ze erachter, zoals altijd gebeurt. Ik moest als straf ook weer terug. En dat was het dus, mijn bestaan. Hopelijk was het fijn al mijn angsten te lezen en ga je er het beste mee doen, ik zal het je niet kwalijk nemen.
di feb 25, 2014 8:24 pm
