A new land...

De zwarte nacht verviel weer eens in haar doodse stilte. Niemand in het bijzonder was dan ook echt actief op sommige wezens na die in de duisternis thuis hoorde. Het mulle zand dat onder zijn voeten weg zakte ookal woog zijn soort niet bijzonder zwaar, maar toch zakte het zand onder zijn voeten dieper in de aarde. Traag was hij vooruit gekomen zins hij zijn rijdier verloren was, maar goed dat dier kon ook niet dag en nacht voort trekken zoals hij dat wel kon. Woede heerste alom in zijn hart jegens de veroorzakers. Het waren er nu maar drie, maar toch waren het grote shaos schoppers! In de verte leek zich een dorp te bevinden, maar zeker weten deed hij niet. Het kon ook net zo goed een vervallen plek zijn of kampeerders? Zijn ijsige blauwe blik gleed zijn omgeving door. Dorst vulde zijn keel alsof hij dagen, weken zo niet maanden door de woestijn was gedwaalt... Trage stappen zorgde ervoor dt de uitgehongerde en daardoor ook uit geputte vampier steeds dichterbij een bijna verlaten dorpje waar nog een enkele wakker was. Een boerenknecht zag hem lopen en maakte een bezorgde indruk. Snel zadelde hij een paard van een ooit zo welvaren boerderij en reed snel richting de vreemdeling. 'Gaat het u ziet er moe en uitgeput uit. U kunt op de boerderij van mijn baas wel een nacht doorbrengen? vroeg de ontwetende jongen. Hij kende vampiers enkel als roodogige monsters die je bloed uit je lijf zogen niet die ook andere oogkleuren konden hebben! Jack grijnsde van binnen. 'Jongen je bent de pineut!' dacht hij enwenkte de jongen aftestappen. 'Dat is alleraardigst van jouw en je baas, maar ik neem genoegen met jouw alleen!' zei Jack met een hongerige manikale grijns op zijn lippen en greep de niets vermoedende jongen vast en beet hem. Even wilde de jonge knecht gillen van schrik en angst, maar Jack hielt zijn luchtpijn net genoeg gesloten dat hij niet genoeg lucht daarvoor naar binnen kon zuigen en legde de arme boerenknecht droog. De stekende pijn zijn keel verzachtend, maar het bleef toch vervelend! Het paard was rustig blijven staan en had allang gemerkt dat Jack geen bedreiging voor hem vormde, maar eerder die van de mensen. Jack liep naar het paard toe en streelde het even. Nu had hij weer een goed vervoer middelvoor zolang het duurt. Na te zijn opgestegen spoorde hij het paard aan en schoot het paard naar voren. De volle galop was nog altijd de heerlijkste gang! De rest van hier tot het aankomende bos zou dus binnen enkele uren binnen bereik zijn, dan dat hij gelopen zou hebben... Jack hielt zijn blik steevast op de boomgrens gericht. Wat daar achter zou liggen wist hij niet, maar daar zou Jack nog snel achterkomen!!!

(Jack is nog ver buiten de grenzen van Akaenas!!!! Verder is het topic open.^^)

Liliana zuchtte verveeld. Vandaag had ze een vrije dag genomen. Vandaag geen opdrachten die ze moest vervullen, geen tijdlimiet waar ze rekening mee moest houden. Alles gewoon rustig aandoen, op het gemakjes. Dat was zo heerlijk, wat dus betekende dat ze vaker een dag vrijaf zou moeten nemen, het zou haar deugd doen. Maar Liliana hield van haar werk als assassin dus zo erg was het nu ook weer niet echt. Even rekte ze zich nog eens goed uit. Lili had nu al een tijdje in dezelfde boom gebleven, zich verstoppend gewoon omdat ze er zin in had. nu werd het tijd om maar eens wat rond te gaan wandelen. Ze had namelijk wel een opdracht, maar die was voor morgen. Toch kon ze het niet laten om haar doelwit even te bestuderen. Het was een gewoonte geworden. Zelf een dag vakantie kan haar niet ervan weerhouden om haar doelwit al even eens te bespieden. Soms was dat wel eens goed en kwam ze meteen al wat meer te weten over die persoon. Nadat ze de rijke oude man even goed had bestudeerd, dichter dan men zou verwachten draaide ze zich van hem weg en stapte door verschillende straten, niet echt een eindbestemming voor ogen hebben. Ze ging zelf zo ver dat ze uit Akaenas ging, niet te ver er vandaan natuurlijk ze bleef nog in de buurt. Toch was ze ver genoeg om in de verte een vampier te hebben gezien die zijn slachtoffer had gevonden. als hij die jongen niet zou hebben gebeten, zou Liliana nooit geweten hebben dat het een vampier was natuurlijk. Nonchalant sprong ze behendig in een van de bomen die hij zowiezo ging passeren en wachte geduldig af tot hij dicht genoeg was. 'Ik hoop dat je hebt genoten van je dessert' sprak ze sceptisch. Nog steeds hield ze zich verborgen tussen de bladeren van de boom, onzichtbaar voor de vampier.

Het hoefgetrappel weerklonk in zijn oren net als de wind en alle andere geluiden die er te horen was op een doordeweeksedag. Jack voelde hoe de spieren van het paard onder hem bewogen en zich bij elke stap krachtig afzetten. Het voelde heerlijk om zelf niet die inspanningen te moeten leveren. Zo zou hij sneller achter die shaos schoppers en verniellers, Voor de lol moordenaars!!! Hij zou ze krijgen hoe dan ook. Zijn aankomst naar hier had een goede reden en nog voor hij wist wat er verder in dat spoor in het land waar hem liggen zou. De bomen kwamen dichterbij en zijn blik gleed naar de omgeving. Niemand leek er verder op zijn pad te verschijnen, maar toen hij een boom naast de weg paseerde hoorde hij ineens een stem. Het was een vrouwelijke stem en tot nu toe had Jack geen vrouwelijke vampiergeur geroken. Dus hielt hij even zijn paard in en keek naar de struiken. 'Eerder een tussendoortje. Echter heb ik nu geen tijd voor een praatje.' zei Jack droogjes en spoorde zijn paard weer aan en stuurde het verder de weg af. Zijn doel waren het drietal vampiers die al jaren zolang hij wist de boel opstelten zetten door te vermoorden voor niets. Doden als je moest drinken anders liet je de mensen gewoon in leven! Zodacht hij tenimste. Jack had zijn kruisboog alvast in zijn rechterhand genoemen nadat hij opgestegen was en geladen, dus moest hij hem gebruiken dan hoefte hij enkel even instinktief te richten en los te laten. Jack had haast en of die griet wie ze ook was en mocht zijn intereseerde hem compleet niet!!! In de verte zag hij een dorpje liggen. Het leek er rustig en ongeschonden uit te zien, maar Jack kon ruiken dat het drietal hier langs gekomen waren! Hun geur mocht dan verschraalt zijn, maar Jack kon het nog heel goed ruiken. Het paard heeg veel te snel al niet gefokt voor snelheid merkte hij wel. Jack grimlachte in zichzelf terwijl hij toe keek hoe het dorp langzaam aan dichterbij kwam. De dorpelingen op toen hij het dier iets wat te ruw in hielt zodat het in stap verder zou gaan. De flanken van het paard gingen snel op en neer,maar het kon hem weinig schelen. Een onderbreking ergens tussen de huizen trok zijn aandacht. Het was een huis die een beetje apart van de andere huizen stond. Daar steeg Jack af en inspecteerde de verbranden overblijfselen.