You have no business here!

Met een kalme tred liep Selena door het bos. Haar groene ogen namen alles nauwkeurig op. De vogels lieten hun stemmen horen en haar oren genoten er van. Het was prachtig weer voor een wandeling door het bos. Met een mandje om haar arm speurde haar ogen naar planten af. Planten die ze zou kunnen gebruiken voor zalfjes of voor de rituelen. Moeder natuur verstopte altijd belangrijke plantjes maar door de jaren heen heeft Selena een scherpe zicht voor zulke dingen gekregen. Nu het rustig was, wou ze een voorraadje leggen voor later, voor als ze iets van Tyrion zou horen. 'Kunnen we niet naar de andere kant gaan? naar de magiërs waar ook planten staan.' Hoorde Selena een duister stem in haar hoofd en snoof 'Het enige reden waarom jij daar heen wilt, is omdat je hoopt een magiër tegen te komen en die te vernietigen.' Antwoordde Selena zachtjes en keek naast zich waar een kat zachtjes lachte. Haar groene blik werd vragend 'Waar lach jij om?' vroeg ze rustig en keek naar Roze die omhoog keek. De lapjes kat glimlachte lichtjes 'het is gewoon zo grappig om jou zo aan te horen.' Zei Roze geamuseerd en Selena rolde met haar ogen. En wou net antwoorden toen ze een rilling door zich heen voelde gaan 'Er is iets duisters in het bos.' Zeiden 2 stemmen tegelijk en Selena liep op het duisternis af. Ze had haar groene jurk iets opgepakt om er niet over heen te struikelen. Toen ze bij Old Huntsman Cottage aankwamen voelde Selena het nog beter en haar ogen keken onderzoekend om zich heen. Op zoek naar het diegene waar de duisternis afkomstig van was. Ergens diep in zich had ze al de vermoede over wie het was, maar ze zou wou diegene eerst zien voor ze haar conclusies trok.

(Cervius)

Twee gele ogen gleden over de tientallen Demonen die zich verzameld hadden in de grote eetzaal aan de zuidvleugel van Kasteel Osilon, die bovenop een enorme slapende vulkaan piekte. Voor zover Cervius wist was het misschien het oudste kasteel in Akaenas, maar aan niks ontbrak. In tunnels onder het kasteel waren duizenden grotten waar Demonen sliepen, bij hete bronnen konden ze zich wassen en er waren zelfs stallen waar vee gefokt werd. Ze leefden allemaal vrij afgezonderd van de wereld, al wist Cervius alles wat daar beneden afspeelde. Momenteel zat hij aan het hoofd van een meters lange tafel, die vol stond met gestoofd en gebraden vlees. Groente aten Demonen niet, dat konden hun magen niet verteren. Vele Demonen waren zo lelijk dat het daglicht hen bijna niet verdragen kon, andere waren, vooral de Succubus's, beeldschoon. Het waren echter nog lang niet alle Demonen, dit waren de officieren en raadsleden. Sommige voerden verhitte discussies in hun eigen barse taal, wat Cervius in zijn menselijke vorm bijna niet over zijn lippen kon krijgen. Hij bleef echter zwijgen, en deed zich te goed aan een kippenpoot, waar hij het vlees vanaf scheurde met zijn scherpe tanden. Uiteindelijk liep een discussie uit de hand, en begonnen een aantal te vechten. Het liefst gingen ze krachtmetingen doen om uiteindelijk tot conclusies te komen wie er gelijk had. Het zat in Demonen hun aard. Het was echter gebruikelijk om dit te doen op het oefenveld, en niet als een stel barbaren in de eetzaal. Toch liet Cervius hen even uitsloven. Toen er echter een half afgekloven schedel, waar Cervius zo even niet uit op kon maken waarvan het was geweest, op een haar na zijn hoofd miste vond hij het welletjes. Na een teug adem te hebben genomen donderde zijn stem door de zaal heen 'Genoeg!'. Ineens was iedereen stil, en het leek net of Cervius zojuist een spreuk had uitgeroepen, maar ze wisten maar als te goed wat er zou gebeuren wanneer ze door gingen. Echter heel beheerst legde Cervius het bot van de kippenpoot neer, en veegde zijn mond af met een doekje, waarna hij op stond. Met een rechte rug en een neutrale uitdrukking op zijn gezicht keek hij alle Demonen aan, waarvan sommige terug staarden met twee of zelfs zes of meerdere ogen. 'Ik weet dat het onrustige tijden zijn, maar dat betekend niet, mijn broeders, dat we elkaar naar de hals moeten vliegen. Spaar je krachten voor de oorlog die voor de deur staat. Gebruik je woede tegen hen die zich tegen ons verzetten. We hebben uiteindelijk allemaal maar één doel, en hier valt niet over te betwisten.' sprak Cervius kalm, maar duidelijk genoeg dat iedereen het goed kon horen. Het was een korte, maar duidelijke toespraak. Zonder verder nog iets te zeggen liep Cervius de zaal uit, waarbij de wachters de enorme houten deuren open duwden en weer achter hem sloten. Het geroezemoes dat weer op gang kwam uit de eetzaal verstomde daarbij prompt. In de hallen was het kil. Alle stenen waren donkergrijs die verlicht werden door fakkels. Op weg naar zijn kamer kwam Cervius niemand tegen tot zijn opluchting, want hij had even behoefte aan rust. Vanuit zijn kamer, die zich op het hoogste punt van het kasteel bevond, kon hij het hele land zien. Ook was het een vrij grote ruimte, en een stuk minder kil dan de rest van het kasteel. Met een zucht liet Cervius zich op zijn het hemelbed zakken. Het werd eigenlijk eens tijd dat hij van zijn lauweren moest komen, want hij moest in conditie blijven. Hij was namelijk al maanden niet uit het kasteel geweest. Na van zijn bed te zijn opgestaan liep hij naar het balkon, en daar sprong Cervius simpelweg over de reling en naar beneden. Zijn kleding wapperde langs zijn lichaam, en zijn haren leken een eigen leven te lijden. Tijdens zijn val veranderde Cervius zijn menselijke 'vermomming' in zijn ware vorm, een grote Hellewolf met vleugels. Het was heerlijk die weer eens te strekken, en met een neerwaartse beweging daarvan kwam hij horizontaal te vliegen. Met snelle op en neerwaartse slagen schoot Cervius door het luchtruim, op weg het bos waar de Heksen leefden. Ondanks dat hij wist dat hij vijandelijk gebied betrad was het ook nodig meer over hen te weten te komen. Tenslotte was het doel Tyrion te vernietigen. Met de warme zon op zijn rug en vleermuis achtige vleugels scheerde Cervius vlak over de boomtoppen, waar alle vogels paniekerig weg vlogen zodra ze hem opmerkten. Bij een klein grasveldje, waar een verlaten jagers hutje stond, streek Cervius neer. Het leek of het hele bos was gestopt met leven. Het gezang van de vogels was verstomd, en zelfs de wind liet niks van zich weten. Toch was er nog iemand, en een grijns liep over zijn snuit, waarbij zijn lange hoektanden een moment ontbloot werden. 'Als je het over de duivel hebt.. Selena Lotus..' sprak Cervius kalm, al klonk dat voor haar misschien niet zo door zijn diepe emotieloze stem die bijna triest klonk. Met zijn vleugels langs zijn lichaam gevouwen liep hij een rondje om haar en de kat heen, zonder zijn blik van hen los te maken. Toen hij weer voor hen stond veranderde hij in zijn menselijke gedaante, waarin hij de basistaal beter kon spreken. 'Hoe gaat het er mee?' vroeg hij zonder dat er een uitdrukking op zijn gezicht af te lezen was. Emotie was vaak overbodig, en het kon je voorspelbaar maken.

Selena voelde hoe de bos nog nauwelijks durfde te ademen. Er was iets heel duisters in de bos, nog duister dan de vampiers. Selena zag de zwart rode wolf landen en naar haar grijnzen. Ze glimlachte kalm terug. Het deed haar niks die lange tanden waren niet angstaanjagend ofzo en er liepen geen rillingen over haar rug. 'Als je het over de duivel hebt.. Selena Lotus..' sprak de demonen leider en Selena haalde haar schouders op. 'Tja wie had je anders verwacht op mijn terrein?' vroeg ze kalm. Ze zag hoe hij rond haar een paar keer om haar heen liep en toen zijn menselijke gedaante weer aannam. Weer zo een stomme idee wan ene Magiër die de poort naar de andere kant had geopend om de demonen naar binnen te leiden. 'Hoe gaat het er mee?' vroeg hij zonder dat er een uitdrukking op zijn gezicht af te lezen was. Selena keek hem kalm aan 'Het gaat, waarom ben ik vereerd met jou bezoek op dit kant?' vroeg ze rustig en keek met haar lente groene ogen naar Cervius Jaag hem weg met je magie! hij heeft hier niks te zoeken! Hoorde ze een stem in haar hoofd maar bleef ie negeren.

Met zijn handen achter zijn rug gevouwen liep Cervius langzaam heen en weer. De goede energie die in het bos hing drukte op zijn geest, wat hem hoofdpijn begon te bezorgen. Toch hield hij zijn aandacht zoveel mogelijk bij Selena. De heks was niet te vertrouwen, maar dat dacht ze misschien ook over hem. 'Ik kwam gewoon even langs..' er viel even een stilte 'Maar misschien weet je ook wel heel goed waarom ik hier werkelijk ben.. Ik heb lang stil gezeten, plannen gemaakt.. Nagedacht..' vervolgde Cervius, terwijl hij langzaam op Selena af stapte, zijn gezicht nog steeds neutraal, maar met een mysterieuze glans in zijn ogen. 'Misschien weet je waar ik op doel, misschien niet.. Maar ik ben op zoek naar iets.. Iets kostbaars. Ik wil de aankomende oorlog beëindigen voor het begint, en dat..' Cervius bleef weer staan, en zweeg toen hij onrustig gebries hoorde. Er kwamen nog twee heksen op paarden voorbij over het paadje voor de hut, die hun rijdieren inhielden zodra ze de twee zagen staan. Ze keken wantrouwig naar Cervius. 'Is dat niet..-' begon één van hen, maar de ander wist wat ze ging zeggen. Toen ze de magie naar zich toe trok en een woord wou prevelen greep Cervius Selena bliksemsnel beet en hield haar voor zich, zijn scherpe nagels tegen haar slagader. 'Tut tut tut dames.. Ik ben hier niet om bloed te vergieten, maar als jullie mij daar de reden toe gaan geven zal ik geen andere keus hebben.. Spijtig voor jullie leidster, hm?' sprak hij duister. 'Zeg hen weg te gaan..' fluisterde Cervius in Selena haar oor. Hij was niet bang voor wat tovenarij, maar wou rustig praten, maar toch had hij na al die tijd wel zin in een uitdaging. Toch moest hij zijn bloedlust in houden, anders zou hij misschien nooit antwoord op zijn vraag krijgen. Hij had er echter een hekel aan als alles anders moest lopen dan hij wou.

Selena keek kalm naar Cervius en hield zijn bewegingen goed in de gaten. 'Ik kwam gewoon even langs..' er viel even een stilte 'Maar misschien weet je ook wel heel goed waarom ik hier werkelijk ben.. Ik heb lang stil gezeten, plannen gemaakt.. Nagedacht..' vervolgde Cervius, ze zag hoe hij een stap dichter naar haar toe zetten en knikte 'Tja je moet in beweging blijven want anders worden je spieren stijf.' Zei ze kalm. Selena zag die mysterieuze glans en werd van binnen nieuwsgierig. 'Misschien weet je waar ik op doel, misschien niet.. Maar ik ben op zoek naar iets.. Iets kostbaars. Ik wil de aankomende oorlog beëindigen voor het begint, en dat.' Selena hield haar hoofd iets schuin en wou net doorvragen toen ze 2 heksen hoorde aankomen op onrustige paarden. Selena wou net tegen de heksen zeggen dat ze verder moesten rijden en dat ze alles onder de controle had. 'Is dat niet..-' begon één van hen, maar de ander wist wat ze ging zeggen. Toen de ene begon een spreuk op te prevelen voelde ze hoe ze werd vast gegrepen en ze voelde scherpe nagels tegen haar slagaders, Selena bleef kalm en keek boos naar de 2 heksen. 'Tut tut tut dames.. Ik ben hier niet om bloed te vergieten, maar als jullie mij daar de reden toe gaan geven zal ik geen andere keus hebben.. Spijtig voor jullie leidster, hm?' sprak hij duister. 'Zeg hen weg te gaan..' fluisterde Cervius in Selena haar oor. Selena sprak snel een stoot spreuk en stoten Cervius van zich af zodat ie een paar meter verder op op de grond terecht kwam en keek kwaad naar de heksen. 'Zie ik er uit als of ik hulp nodig heb?' vroeg ze kil en de heksen schudden van nee 'Mooizo en nu wegwezen, we praten later wel verder.' Zei ze met diezelfde kille toon en zag die 2 wegrijden. Toen ze wegwaren draaide Selena zich om en keek nar Cervius 'en als ik jou was, zou ik de volgende keer mij niet nog ik een grijpen want dan krijg je pas echt heksen magie te voelen!' Sprak ze nog steeds met die kille toon en haalde diep adem en sloot haar ogen. Rustig worden! Toen ze eindelijk iets rustiger was opende ze haar ogen 'Maar ga verder waar je was gebleven?' Zei ze kalmpjes

De paarden stonden bijna te stuiteren door de dreiging die ze voelden. De heksen deden niks meer, maar Cervius vertrouwde de boel niet. Ineens voelde het alsof een harde stoot wind hem achteruit blies. Ergens had hij het aan voelen komen, waardoor hij zijn val kon breken door door te rollen. Snel stond hij weer op, zich klaarmakend om aan te vallen, maar de heksen werden al weggestuurd. 'Gar Azhnag..' gromde Cervius boos, een demonisch scheldwoord wat beter niet vertaald kon worden toen ze zich om had gedraaid en hem waarschuwde. Hij wou vol tegen haar in gaan, want wat had hij anders kunnen doen? Zich in een standbeeld laten veranderen? Of misschien een klein fluffig konijntje? Best bizar wat die heksen konden doen met slechts een paar woorden, maar hij wist niet hoe ver hun macht werkelijk reikte. Misschien overschatte hij hen wel. Echt veel over tovenaars en heksen wist hij niet. Een rookwolkje rolden uit zijn neusgaten toen hij even diep in en uit ademde. Zijn innerlijke vlam bedaarde weer. Hoe zou hij het aanpakken? Ze waren tenslotte vijanden. 'Waar is de steen van Tyrion?' besloot Cervius recht op de man af te vragen. Ineens begon het te waaien, alsof het woud zijn adem had ingehouden en weer uitblies. Het gefluit van de vogels bleef echter zwijgen.

Het was Cervius zijn eigen schuld dat hi nu daar op de grond had gelegen, hij moest maar niet zo stom gedaan hebben en haar zonder enige waarschuwing vast pakken. Het was onbeschoft wat ie deed! En dat was zijn straf geweest. Selena zag hoe er rookwolkjes uit zijn neusgaten rolde en in zich zelf moest ze daar om lachen. Hij deed haar denken an de tekeningen van draken die ze vroeger had lopen tekenen. 'Waar is de steen van Tyrion?' Zei Cervius recht tegen haar en Selena schoot in de lach, maar het was niet een gewone lach, maar eerder zo een kille lach 'En je denkt echt dat ik dat ga vertellen? Tegen jou? Ik dacht het niet!' Ze hield op met lachen en liep op de demonen leider af. Ze ging recht tegen over hem staan en keek hem duivels aan. 'En als dat alles was, vraag ik jou om te vertrekken uit mijn territoria of ik zal je er uit laten vliegen!' Haar stem was kil net als haar lente groene ogen die langzaam donker groen werden, want ze meende wat ze had gezegd, als hij niet uit haar gebied zou verdwijnen zou ze er persoonlijk voor zorgen dat hij in een kikker veranderd werd en eruit gegooid zou worden!

Haar reactie had Cervius al verwacht. 'Ik wou slechts zekerheid hebben. Wat had ik anders kunnen verwachten van een dwaze heks?' zei hij al net zo kil, op haar neer kijkend met zijn gele ogen in haar groene toen ze op hem af was gelopen. Met een sarcastische grijns klapte hij langzaam in zijn handen. 'Gefeliciteerd Selena Lotus. Met die woorden laat je me geen andere keus dan je geliefde bos tot de laatste zaad af te branden.' dreigde Cervius, die weer terug veranderde in zijn werkelijke gedaante, wetend dat het bos haar zwakke plek was aangezien heksen daar woonden en er gebruik van maakten. Zijn schaduw gleed over haar heen terwijl hij zijn vleugels weer spreidde. Hij wist echter niet waar de steen precies lag, net als zij niet wisten waar de steen van Shanaris lag. Toch had hij hier stiekem op gehoopt. Na die maanden niks doen en binnenin zijn kasteel zitten had hij wel weer zin in een uitdaging. Het zat nu eenmaal in Demonen hun aard chaos te creëren. 'Tot spoedig weerzien' zei hij nog voor ze nog iets kon zeggen. Met een klein aanloopje en een sterke slag van zijn vleugels steeg hij de lucht in.

'Ik wou slechts zekerheid hebben. Wat had ik anders kunnen verwachten van een dwaze heks?' zei de leider van de demonen net zo kil en ze zag hem sarcatisch grijnzen terwijl hij langzaam in zijn handen klapte. 'Gefeliciteerd Selena Lotus. Met die woorden laat je me geen andere keus dan je geliefde bos tot de laatste zaad af te branden.' dreigde Cervius, die weer terug veranderde in zijn werkelijke gedaante, Selena keek met nu haar donker groene ogen woedend naar Cervius, niemand kwam aan haar bos! Het was haar eigendom. Maar als de bos werd afgebrand zou de plek waar de steen in lag open komen te liggen omdat ze die eeuwen geleden hadden betoverd zodat hij tegen alles kon. 'Tot spoedig weerzien' zei hij nog voor ze nog iets kon zeggen. Met een klein aanloopje en een sterke slag van zijn vleugels steeg hij de lucht. Selena's ogen vernauwde zich en ze hief haar hand omhoog. "Lotos Selena meae vires dico, ne hoc daemon de foresta mea est! Priusquam do facultatem!"* riep ze luid en op haar rug kwamen licht gevende tatoeages naar voren. Haar ogen gaven licht en de wind begon harder te blazen, en niet een beetje harder maar heel hard zodat geen gevleugeld beest zou kunnen stijgen of in de lucht vliegen! Nee nu ze de spreuk had uitgesproken zal hij niet zo makkelijk uit dit bos kunnen gaan! Dit was een krachtig spreuk. Ze was niks voor niks tot een leider gemaakt! Ze was een hele krachtige heks en dat dankzij iets maar dat hoefde niemand te weten. Selena keek met haar kille donker groene ogen naar Cervius, het was haar wind en het liet haar met rust maar om heen blies hij vreselijk hard hoewel alles op zijn plek bleef behalve de demon want die zou met dit wind mee moeten gaan.

*Ik Selena Lotus roep mijn krachten op, om deze demon niet uit mijn bos te laten gaan! Voor ik de toestemming er voor geef!

Met elke vleugelslag won Cervius hoogte, maar vaag hoorde hij Selena iets roepen vanaf de grond. Het begon ineens harder te waaien, wat hem enkele meters achteruit blies. Al snel kreeg hij weer grip op zijn vleugels en ging hij het gevecht aan tegen de magie. Met alle macht bokste hij op tegen de wind. Wel vaker was hij in een storm terecht gekomen, maar nu kwam hij geen centimeter vooruit! Hij staakte zijn gevecht grommend, en dook weer omlaag. Toen hij echter boven de boomtoppen hing beukte de wind hem omlaag, alsof er iets zwaars op zijn rug terecht kwam. Als een baksteen viel hij tussen de bomen door en lande niet al te zacht op de grond. Zijn linkervleugel deed zeer, maar er zaten geen scheuren in. Ook botten van demonen waren niet snel, bijna onmogelijk, te breken. Hij bekommerde zich er niet om, want nu was die heks echt te ver gegaan. Woest stond hij weer op en rende naar het veldje waar ze eerst waren, bomen met brute kracht opzij beukend. Toen hij Selena vaag tussen de bomen door zag nam hij een diepe teug adem. Nu was het gedaan met die hekserij. Met zijn bek open spuwde hij een enorme steekvlam richting Selena. De vlammen likten langs de bomen die voor hem stonden die vervolgens in de hens vlogen, en al het gras werd zwartgeblakerd. Met een krachtige sprong dook hij door het vuur het veldje op, om te kijken wat er van Selena overgebleven was. Kwaad ademde hij in een uit, waarbij kleine vlammetjes en rook uit zijn bek kwamen.

Selena keek toe hoe hij tegen de wind in probeerde te vliegen maar dat lukte niet echt en ergens vond ze het vermakend....Erg vermaken! toen ze zag hoe hij zich overgaf en naar beneden storten begon ze kalm te lopen richting de plek waar hij neer zou storten. Selena zag zijn woeden maar tot haar ergernis had hij een paar bomen om gebeukt! Toen ze in zijn zich kwam zag ze hoe hij iep adem haalde en Selena wist dat dit niet goed was! Ze mompelde een spreuk en kruiste haar armen voor haar hoofd. De hitte ging langs haar heen want e had een beschermend schild gecreëerd zodat ze niet geraakt was, maar tot haar woeden werden de bomen wel geraakt! Toen het vuur voorbij was liet ze haar handen hangen en keek naar de chaos om haar heen. Haar ogen kregen een woedend blik en ze kwam naar voren. 'Hier ga je voor boeten Cervius Salix! Niemand, maar ook niemand komt aan de natuur!" Riep ze i ze kil maar je kon ook ergens kwaad bespeuren. Me een kalme tred liep ze naar de bomen en prevelde een lichte spreuk, licht kwam uit haar handen en de boom bluste. Ze pakte ene paar afgebrande maar nog niet helemaal takken en boog ze in een kring. "Lucem venis ad me? Huic daemon perdidit foresta mea! Et nunc subit ulcisci. Ex igne foliis arborum ramis nunc valet quidem manus mea Carrel"* Duister magie en licht magie kwamen bij elkaar en het werd heel licht, maar toen de licht weg was had ze niks meer in handen...Ze wachten geduldig tot er verder iets zou gebeuren en haar wachten werd beloond, om de nek van de leider van de demons begon diezelfde licht en toen het weg was zat een soort van halsband om zijn nek en Selena grijnsde. Nu zou Cervius niet zo makkelijk van haar af zijn! De wind was opgehouden met waaien en een paar heksen riepen regen aan die in de buurt waren geweest. Dit had veel energie gekost om zo een band te creëren en hoewel je dat niet aan haar buiten kant zag, voelde ze zich van binnen zwak.

*Licht en Duister kom tot mij! Deze demon heeft mijn bos verwoest! En nu komt mijn wraak. Uit de takken van de verbranden bomen laat een Carrel komen, van af nu staat ie in mijn macht

zoek maar zelf een leuke uit :3

Toen het vuur doofde en de rook opsteeg zag Cervius de heks met haar armen gekruist voor zich staan, onbeschadigd en wel. Dit was toch werkelijk niet te geloven! Woedend blies Cervius een rookwolk uit. Selena liet haar handen weer zakken en kwam naar hem toe met een woedende blik, die ze ook beantwoord kreeg. Ze begon tegen hem te schreeuwen, en net op dat moment maakte hij zich op om nog een vuur salvo op haar te lossen. Ze liep echter niet recht op hem af, maar naar de bomen. Wat wou ze nu doen? Toch ietwat nieuwsgierig keek hij hoe ze een paar takken opraapte en in een ring boog. Wantrouwend deinsde Cervius wat achteruit, zijn vleugels ontvouwend, klaar om in de tegenaanval te gaan. Ze prevelde een reeks woorden waar hij niets van verstond, maar ze was duidelijk een spreuk aan het oproepen. Ineens kwam er licht bij haar vandaan, wat afkomstig was van de takken die ze had gebogen. Er gebeurde echter niets toen de gloed weg was. Selena bleef echter staan, en net toen Cervius haar iets beledigends toe wou roepen kwam hetzelfde felle licht om zijn nek. Wantrouwend bleef Cervius staan, zijn ogen iets gesloten. Toen de gloed echter verdween opende hij ze weer, maar hij zag niks, maar voelde iets om zijn nek. Hij kon echter niet zien wat het was, maar met een van zijn voorpoten probeerde hij het weg te halen, wat het ook was. Er leek echter een band om zijn nek te zitten, die hij er onder geen bedwing af kon krijgen, hoe hij er ook aan trok. 'Wat heeft dit te betekenen?!' gromde Cervius boos, die Selena zag grijnzen. Een akelig gevoel bekroop hem. Wat had ze gedaan?

Spoiler:

Natuurlijk vertrouwde Cervius haar niet, het was ook best logisch dat hij haar niet vertrouwde! Heksen gebruikte hun magie meestal ook voor om te vluchten of zich te verdedigen maar als je op een pad kwam met een woedende heks moest je uitkijken want zij waren er in gespecialiseerd in om vloeken op iemand uit te spreken, ze waren soms nog gevaarlijker dan demonen zelf! Toen Cervius zijn band probeerde af te krijgen wou het maar niet lukken wat ook logisch was, want alleen zij kon dat ding af krijgen en dat ging niet zo makkelijk gebeuren, Cervius was echt te ver gegaan en nu was dit zijn loon. 'Wat heeft dit te betekenen?!' gromde Cervius boos, Selena liep op hem af terwijl ze de band bekeek, niet slecht voor de eerste keer met dit spreuk. Ze gebruikte niet vaak haar 2 krachten bij elkaar en vaak was dat ook onmogelijk omdat haar persoonlijkheden niet met elkaar eens waren. 'Dat Cervius is je vloek, je moest maar niet aan mijn gebied komen.' Zei ze kalm 'Dit band reageert op mij, dus als ik zin in heb kan ik je zo roepen en hoe dan ook zul je verschijnen en als je mij probeert te doden zul je zelf ook doodgaan. En ohja nog zo een leuk dingetje, je zult de waarheid moeten spreken in mijn buurt.' Zei Selena liefjes en bleef voor hem staan, ja dit ging nog interessant worden ook!

Het begon te waaien, en de donkere regenwolken die eerder aan waren geroepen door heksen lieten hun inhoud op hen en het gebied los. Het vuur dat zich snel had verspreid door de warmte van de afgelopen dagen had behoorlijk wat schade aangericht, doofde sissend. Selena kwam naar hem toe, en bekeek de band terwijl hij waarschuwend naar haar gromde. Zijn dikke vacht was binnen enkele seconden al doorweekt, en de regen kletterde op zijn half gespreide vleugels, die hij weer dicht tegen zich aan vouwde. Toen begon Selena kalm te spreken. Eerst kon hij niet geloven wat ze zei, maar toen het tot hem doordrong dat ze niet stond te liegen liet hij zijn hoofd zakken. Zijn oren draaiden zich naar achter, en nogmaals uitte hij een zacht gegrom, al was het dit keer uit wanhoop. Wat moest hij nu beginnen als het waar was wat ze zei? Gedachten spookten door zijn hoofd. Zijn eerdere woede was grotendeels verdwenen en had plaatst gemaakt voor frustratie. Ze had werkelijk roet in alles gegooid nu ze hem in haar macht had, wat een vernedering! Woede zwol weer op, en terwijl hij nog een paar passen naar achter deed uitte hij boos gegrom 'Krankzinnige heks.. Hier ga je spijt van krijgen..' uit pure frustratie ademde hij weer diep in en blies een enorme vuurstraal de lucht in, dit keer niet op Selena gericht. Hij was gewoon kwaad op Shanaris die hem niet kwam helpen. Waarom zou je een god dienen als die niets terug deed? Niet dat hij hulpeloos was, hij was tenslotte de leider van de Demonen, en dat terwijl er Demonen waren die vele malen groter dan hem waren! Maar hij had simpelweg niet genoeg kennis over magie om het te bestrijden. Na ruim tien seconden sloot Cervius zijn kaken weer waarmee hij de vuurstroom afsloot, en zakte languit op de grond, in de modder, maar dat deerde hem niet. Met zijn vleugels dicht tegen zich aan sloot hij zijn ogen. Het liefst wou hij voor altijd zo blijven liggen.

Natuurlijk moest Cervius het verwerken, het was ook niet echt een wond dat dicht heelde zo een band. Je moest ook niet tegen een heks aan nemen, de meeste mannen dachten dat ze niet veel konden maar heksen waren gevaarlijk en dat ondervond Cervius nu. Selena hoorde een grom, maar het was geen grom uit woede maar eerder een grom uit wanhoop. Ja die begon door te krijgen dat hij in diepe problemen kwam te zitten en toen ze weer een grom hoorde zag ze hem een paar stappen achteruit gaan. 'Krankzinnige heks.. Hier ga je spijt van krijgen..' Selena trok haar wenkbrauw op terwijl ze toe keek hoe hij zijn snuit naar de lucht hief en een vuurstraal liet gaan. Selena bleef kalm toe kijken en zag hoe hij in de modder ging liggen. Met een zucht liep Selena naar hem toe en ging naast hem zitten en keek toe hoe hij daar hopeloos lag 'Ach kom, zie er ook een positieve kant in. ' Zei ze zachtjes en ergens diep in zich kon ze het niet laten om haar hand door zijn vacht te laten gaan. Ooit had haar moeder een hond gehad, het was een oud beesje en hield er van om gekriebeld te worden. Haar hand ging naar een plek achter zijn oor waar ze wist dat zowat alle honden van dat plekje hielden. Ze kriebelde hem rustig terwijl ze nadacht.

Het leek minder te gaan regenen, en de zon brak langzaam weer door het wolkendek heen. De vogels die eerder hadden gezwegen begonnen weer aarzelend hun gefluit te laten horen. Toen Cervius voetstappen van Selena hoorde, die naast hem kwam zitten, opende hij een oog en keek haar aan. Ze zag er niet meer boos uit, maar wel wat bleek door de inspanning van eerder. Hij was echter nog steeds kwaad. 'Ach kom, zie er ook een positieve kant in. ' Zei ze zachtjes. Hij antwoordde niet. Wat voor positieve kant? wou hij vragen, en toen hij een stukje bij haar weg wou schuiven voelde hij haar hand door zijn vacht gaan. Begon ze hem nou serieus te aaien? Ondanks dat hij op een overmaatse wolf leek, met vleugels, was hij nog geen schoothond! Toen hij haar dat duidelijk wou maken door boos te grommen begon ze hem achter zijn oor te kriebelen, wat eigenlijk best prettig voelde. Zijn ogen sloten zich weer en hij besloot toch maar te blijven liggen. Iets met zijn kop draaiend zodat ze er beter bij kon vergat hij even wat er eerder was gebeurd. Tevreden kroop hij nu juist wat dichter naar haar toe. Het zou voor hem werkelijk gênant zijn geweest als anderen hem zo zagen, maar niemand waagde zich hier nog. De zon bescheen hen tussen de laatste wolken die ook wegdreven, wat Cervius zijn vacht weer op liet drogen. 'Wat nu..?' vroeg Cervius uiteindelijk na een tijdje genoten te hebben van het gekriebel. 'Wat ben je met me van plan?' zijn stem klonk weer kalm. Het leek wel of de halsband zijn kwade emoties weg hadden gehaald die bijna allemaal weg waren, of zo leek het. Ergens wou hij doorgaan met wat Demonen het liefst deden, chaos en paniek zaaien, maar dat zou Selena niet toe laten, zo lang ze ten minste een oog op hem hield.

Toen ze hem eerst gewoon aaide merkte ze dat hij er eigenlijk niks van wou weten, maar elke hond had wel zo zijn speciale plekje en toen ze achter zijn oor kriebelde zag ze zijn grote rode ogen sluiten en hij draaide zijn kop iets. Zo zie je maar weer dat elke beest getemd kon worden, zelfs een demon. ze kon het niet laten om te glimlachen, van de dreigende demon was hij tot een lief beest geworden en toen hij dichter naar haar toe kroop. Zijn spanning in zijn lijf verdween en ze bleef glimlachen, hij was toch zo schattig! De zon kwam weer door de wolken en haar jurk en haar begonnen droog te worden, de zon scheen ook op Cervius en ze merkte hoe zijn vacht droog werd. De vogels zongen nu zonder aarzeling weer hun liederen. 'Wat nu..?' vroeg Cervius uiteindelijk. Selena haalde haar schouders op 'Wat ben je met me van plan?' zijn stem klonk weer kalm. Selena hield op met het gekriebel van Cervius en keek naar de lucht die langzaam aan weer blauw begon te worden. 'Nu kun je gaan naar huis, ik heb je niet nodig en als ik je wel nodig zal hebben...Dan roep ik je wel.' Zei ze kalm en stond op. Selena keek naar Cervius "ga maar je nieuwe ketting showen aan je onderdanen maar ik waarschuw je, als je iets naar mijn bos stuurt van jou wezens zul je er zelf onder leiden!' Zei ze kalmpjes.

Toen Selena zei dat hij weer kon gaan stond hij op, toch nog wat neergeslagen door de situatie. Toen hij wat verder het veldje op was gelopen schudde hij zijn vleermuis achtige vleugels uit, die lange schaduwen door de ondergaande zon vormden, waarbij tientallen regendruppels in het rond vlogen. Vervolgens keek hij half om naar Selena, zijn ogen wat vernauwend tegen de zon. 'Is het goed als dit tussen ons blijft?' vroeg hij 'Dan zal ik beloven dat je hier geen Demon meer zal zien, op mij na dan.' zwoer hij.

( kort, kon er niet meer van maken xD )

Selena zag hoe de grote wolf opstond en het veldje wat verder op naar toe liep. Ze zag hoe hij zijn reusachtige vleugels spreiden! Toen ze achter hem keek zag ze de ondergaande zon achter zich en zuchten, was het alweer zo laat? De tijd ging wel erg snel voorbij! 'Is het goed als dit tussen ons blijft?' vroeg hij 'Dan zal ik beloven dat je hier geen Demon meer zal zien, op mij na dan.' zwoer hij. Selena grinnikte 'het blijft onder ons, dat beloof ik!' Zei ze met een klein plagend grijnsje en veegde wat plukken uit haar zicht en bekeek toen de bomen, fijn dat word dus ene paar dagen die bomen weer herstellen maar het eerste wat ze zou doen was als ze thuis kwam haar bed in ploffen want ze voelde zich kapot.

Toen Selena haar belofte deed knikte Cervius kort 'Tot ziens dan, Selena..' zei hij, waarna de Demon een aanloopje nam en de lucht in veerde. Met een paar vleugelslagen steeg hij al boven de boomtoppen uit, en maakte een flauwe bocht richting de enorme donkere bergen die gezamenlijk als een zwarte puntige muur aan de horizon stonden. Na nog een paar vleugelslagen steeg hij boven de wegdrijvende wolken uit, waar het aangenaam stil was. Zijn dikke vacht voorkwam dat hij het koud kreeg, en de adertjes in zijn vleugels zorgden er ook voor dat die niet bevroren. Cervius zijn warme adem kwam in rookwolkjes naar buiten, en zijn ogen hield hij half gesloten tegen de zon die onder ging. Na een poosje kwam hij bij de eerste bergen aan, waar het enorme moeras aan grensde, waar een stinkende geur uit op steeg. Ooit was er een meer, maar door de vele uitbarstingen van vulkanen vroeger was het uitgedroogd, grotendeels. Toen hij bij de hoger gelegen bergen kwam werd het mistiger. Een vreemdeling zou hier hopeloos verdwalen, of ze vlogen of niet. Dit was ook een reden dat de precieze locatie van Kasteel Osilon nog niet bekend was voor de buitenwereld. De meesten die het wel hadden gevonden moesten het met de dood bekopen.. Toen het kasteel op doemde vloog Cervius gelijk naar zijn kamer bovenin. Na op het balkon te zijn geland vouwde hij zijn vleugels weer in en veranderde terug in zijn menselijke gedaante, waarna hij simpelweg op bed plofte met alles nog aan. De band om zijn nek was mee gekrompen, die hij na een laatste poging nog steeds niet af kreeg. Gefrustreerd sloot Cervius zijn ogen, en viel na een poosje in slaap.