How far we've come {OPEN}

Terug denken aan het verleden kan pijn doen, maar kan ook een goede leer zijn voor een volgende keuze in het leven. Zijn blik gleed over het landschap, maar stoorde zich niet aan de geuren die zich er verspreiden. Vele kwamen van mogelijke prooien. Dierlijke zowel als menselijke... Het was vreemd voor een jaar of zo terug had hij nog gewoon menselijk voedsel gegeten en alert op gelet of zijn schaduw geen monster verborg. Een monster die hij nu gelijk aan was. Transilvanie een heerlijk land om er te verblijven, maar ook heel erg gevaarlijk vooral snachts! Zijn rode ogen scande zijn omgeving af en met rustige voetval liep hij verder. Hij had weinig te vrezen, toch? Weinigen die zich tegen Vampiers uiteen zetten. Mark zuchten even diep tot een stem zijn gehoor bereikte. Het was een meisje of vrouw daar was hij nu nog even niet overuit, maar toen hij haar zag dat het een jonge vrouw was. Ze leek diep in gedachten, maar haar geur was overduidelijk die van een natte hond. Niet dat hij zich daar echt aan stoorde, maar een vieze geur was het wel. 'In vergelijking met jouw zei ik nog niets.' zei hij vriendelijk en ging op een respectievele afstand van haar tegen een boomstam aan leunen met zijn rug en sloeg zijn armen over elkaar. Niemand was in zijn ogen een vijand tenzij het tegendeel bewezen was doordat ze hem wat aan wilde doen. Mark keek haar vriendelijk aan en wachten af op wat ze zeggen zou.

Het was altijd wel grappig geweest hoe sommige personen konden reageren op iemand die zonder dat ze het gehoord hadden dat hij dichterbij gekomen was en daarna wat zei. Mark glimlachte vriendelijk en zag hoe ze ging verzitten. 'Op niets van wat jij zelf verder niet weet.' zei hij met een lichte geheimzinnigheid. Zelf wist mark namelijk niet waarom ze het gezegd had en toen ze verder reageerde kon hij een klein vriendelijk lachje niet onderdrukken. 'Kennelijk ben je erg in gedachten geweest. Als ik geslopen had voor jouw dan was je nu vast niet meer in leven of we zouden in een gevecht verwikkelt zijn. Gelukkig voor jouw besloop ik je niet. Daarin tegen was het pad dat ik liep niet perse voor jouw, maar voor wie ik op dat moment tegen zou komen.' Wijsheden. Soms konden ze zo irritant zijn, maar ze kwamen nu eenmaal in hem op. Mark liet zich zakken en kruisde zijn benen in kleermakers zit. Ze mocht zich gelukkig prijzen dat hij zijn dorst eerder al gestilt had. 'Niet dat het mij aan gaat, maar waarom je gedachten hardop uit spreken waardoor andere ze kunnen horen?' vroeg hij beleefd en wachten af hoe ze nu zou reageren, want haar vreemde manier van schrikken was hem ook op gevallen, want zo jong als een kind was ze lang niet meer, maar van wat hij zag was ze een prachtige jonge vrouw.

Ze leek geirriteerd door zijn woorden, Niet dat het veel uitmaakte het was gewoon waar. Toen ze zei dat het kon haalde hij zijn schouders op. 'Het zal als jij het zegt.' zei hij vriendelijk en volgde haar blik naar het meer. Het was hier lekker rustig. Zijn gedachten gingen uit naar hoe hij vroeger leefde. Geen mens die hem toen verachten voor wat hij op zijn vlucht geworden was. Een zachte zucht ontsnapte uit zijn mond. Hij kon het ook niet helpen piepje presies te zijn. Hij had gewerkt in een net herenhuis waar iedereen zijn gedachten voor zich hield en als iemand zijn gedachten hardop uitsprak werden het al snel roddels onder het personeel. Zijn butler leventje was zo slecht nog niet geweest. En moest je hem nu zien! Zijn huid was asgrauw geworden of lijkbleek op sommige momenten wat voor vampiers niet ongewoon was net als zijn ogen die ooit zo mooi graskleurig groen waren geweest waren nu bloedrood! Toen hij ineens uit zijn gedachten getrokken werd keek hij enigzins verbaasd naar het meisje... Waar had die het over? 'Of ben je een van die dagdromers? Ik ben er altijd nieuschierig naar geweest hoe dat in zijn werk gaat.' vroeg hij zacht maar hard genoeg en keek de jonge vrouw nog steeds vriendelijk aan. Hij had nooit echt zin in een gevecht dat kwam ook door zijn opleiding tot Butler. Daarin mocht je nooit kwaad worden of geirriteerd. Zelfs niet laten zien in zijn houding of blik.

XD

Mark hoorde hoe ze reageerde en haalde zijn schouders op. Ze was kennelijk nogal geirriteerd op zijn vragen. ‘Het is al goed. Je hoeft niet zo boos te doen.‘ zei Mark en keek weg. Het was niet zijn aard om echt op haar reacties te reageren. Hm misschin moest hij het eens anders brengen? Maar hoe... Hij was het nu eenmaal op deze manier gewent. Misschien, maar hoe kon hij het dan vertellen of zeggen??? Zijn gedachten dreven langzaam aan weg naar een plek die hij vroeger ooit zo goed gekent had zins de oorlog die ineens de kop op stak of was dat al langer aan de gang geweest en de bewoners in ontwetendheid gelaten?